PL184614B1 - Kwas karboksylowy aminoguanidyny i karboksylany aminoguanidyny oraz ich sole do zwalczania cukrzycy niezależnej od insuliny - Google Patents

Kwas karboksylowy aminoguanidyny i karboksylany aminoguanidyny oraz ich sole do zwalczania cukrzycy niezależnej od insuliny

Info

Publication number
PL184614B1
PL184614B1 PL95320361A PL32036195A PL184614B1 PL 184614 B1 PL184614 B1 PL 184614B1 PL 95320361 A PL95320361 A PL 95320361A PL 32036195 A PL32036195 A PL 32036195A PL 184614 B1 PL184614 B1 PL 184614B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
group
acid
acetic acid
mixture
mmol
Prior art date
Application number
PL95320361A
Other languages
English (en)
Other versions
PL320361A1 (en
Inventor
Larsen@Scott@D
Vaillancourt@Valerie@A
May@Paul@D
Tanis@Steven@P
Tucker@John@A
Meglasson@Martin@D
Schostarez@Heinrich@J
Original Assignee
Biovitrum Ab
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Priority claimed from US08/484,547 external-priority patent/US5994577A/en
Application filed by Biovitrum Ab filed Critical Biovitrum Ab
Publication of PL320361A1 publication Critical patent/PL320361A1/xx
Publication of PL184614B1 publication Critical patent/PL184614B1/pl

Links

Classifications

    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61KPREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K31/00Medicinal preparations containing organic active ingredients
    • A61K31/185Acids; Anhydrides, halides or salts thereof, e.g. sulfur acids, imidic, hydrazonic or hydroximic acids
    • A61K31/19Carboxylic acids, e.g. valproic acid
    • A61K31/195Carboxylic acids, e.g. valproic acid having an amino group
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61KPREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K31/00Medicinal preparations containing organic active ingredients
    • A61K31/185Acids; Anhydrides, halides or salts thereof, e.g. sulfur acids, imidic, hydrazonic or hydroximic acids
    • A61K31/19Carboxylic acids, e.g. valproic acid
    • A61K31/195Carboxylic acids, e.g. valproic acid having an amino group
    • A61K31/197Carboxylic acids, e.g. valproic acid having an amino group the amino and the carboxyl groups being attached to the same acyclic carbon chain, e.g. gamma-aminobutyric acid [GABA], beta-alanine, epsilon-aminocaproic acid or pantothenic acid
    • A61K31/198Alpha-amino acids, e.g. alanine or edetic acid [EDTA]
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61PSPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P3/00Drugs for disorders of the metabolism
    • A61P3/08Drugs for disorders of the metabolism for glucose homeostasis
    • AHUMAN NECESSITIES
    • A61MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61PSPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P3/00Drugs for disorders of the metabolism
    • A61P3/08Drugs for disorders of the metabolism for glucose homeostasis
    • A61P3/10Drugs for disorders of the metabolism for glucose homeostasis for hyperglycaemia, e.g. antidiabetics
    • CCHEMISTRY; METALLURGY
    • C07ORGANIC CHEMISTRY
    • C07CACYCLIC OR CARBOCYCLIC COMPOUNDS
    • C07C281/00Derivatives of carbonic acid containing functional groups covered by groups C07C269/00 - C07C279/00 in which at least one nitrogen atom of these functional groups is further bound to another nitrogen atom not being part of a nitro or nitroso group
    • C07C281/16Compounds containing any of the groups, e.g. aminoguanidine
    • CCHEMISTRY; METALLURGY
    • C07ORGANIC CHEMISTRY
    • C07CACYCLIC OR CARBOCYCLIC COMPOUNDS
    • C07C281/00Derivatives of carbonic acid containing functional groups covered by groups C07C269/00 - C07C279/00 in which at least one nitrogen atom of these functional groups is further bound to another nitrogen atom not being part of a nitro or nitroso group
    • C07C281/16Compounds containing any of the groups, e.g. aminoguanidine
    • C07C281/18Compounds containing any of the groups, e.g. aminoguanidine the other nitrogen atom being further doubly-bound to a carbon atom, e.g. guanylhydrazones

Landscapes

  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Organic Chemistry (AREA)
  • Veterinary Medicine (AREA)
  • Public Health (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Animal Behavior & Ethology (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Pharmacology & Pharmacy (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • Diabetes (AREA)
  • Epidemiology (AREA)
  • Hematology (AREA)
  • Nuclear Medicine, Radiotherapy & Molecular Imaging (AREA)
  • General Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Chemical Kinetics & Catalysis (AREA)
  • Obesity (AREA)
  • Bioinformatics & Cheminformatics (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Endocrinology (AREA)
  • Emergency Medicine (AREA)
  • Acyclic And Carbocyclic Compounds In Medicinal Compositions (AREA)
  • Pharmaceuticals Containing Other Organic And Inorganic Compounds (AREA)
  • Organic Low-Molecular-Weight Compounds And Preparation Thereof (AREA)

Abstract

1 Kwas karboksylowy aminoguanidyny i karboksylany aminoguanidyny do zwalczania cukrzycy niezaleznej od insuli- ny o wzorze I lub wzorze II w których AG oznacza reszte a) N-aminoguanidyny, b) N,N’-diaminoguanidyny, w których to wzorach n oznacza liczbe calkowita 1 albo 2; w których R1 oznacza: a) atom wodoru, b) grupe alkilofenylowa, w której grupa alkilowa oznacza grupe o 1-3 atomach wegla; oraz w których R2 oznacza a) grupe alkilowa o 1-10 atomach wegla, lub b) alkilofenylowa, w której grupa alkilowa oznacza grupe o 1 - 5 atomach wegla, lub ich farmakologicznie dopuszczalne sole, z wykluczeniem zwiazków: a) N-(hydrazynoiminometylo)-glicyny, b) N-ammoguanylo-DL-fenyloalaniny, c) kwasu 3-[2-(aminoiminometylo)hydrazyno]propionowego, d) kwasu 2-[2-(aminoiminometylo)hydrazyno]butanowego. PL PL PL PL PL PL

Description

Niniejsze zgłoszenie patentowe jest kontynuacją w części zgłoszenia patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki numer kolejny 08/344.274, złożonego 23 listopada 1994 roku, będącego w trakcie procedury udzielania patentu.
Przedmiotem niniejszego wynalazku są nowe związki przeznaczone do zwalczania: cukrzycy niezależnej od insuliny (ang. non-insulin dependent diabetes mellitus - NIDDM);
komplikacji cukrzycowych pochodzących z dogłębnej nieenzymatycznej glikozylacji białek w niezależnej od insuliny i zależnej od insuliny cukrzycy; polepszenie tolerancji glukozy; oraz do zwalczania otyłości.
Podstawa wynalazku
Cukrzyca niezależna od insuliny lub NIDDM oraz cukrzyca typu II są synonimami. Pacjenci z NIDDM wykazują nienormalnie wysokie stężenie glukozy we krwi po spożyciu pokarmów i opóźniony komórkowy wzrost glukozy po posiłku lub po przeprowadzeniu badania diagnostycznego, znanego jako test tolerancji na glukozę. NIDDM diagnozuje się w oparciu o kryteria określone przez American Diabetes Association, Phisician's Guide to Insulin-Dependent (Type I) Diabetes, 1988; American Diabetes Association, Physician's Guide to Non-Insulin-Dependent (Type II) Diabetes, 1988.
Cukrzyca zależna od insuliny lub IDDM oraz cukrzyca typu I są synonimami. Pacjenci z IDDM wykazują nienormalnie wysokie stężenie glukozy we krwi po spożyciu pokarmów i opóźniony komórkowy wzrost glukozy po posiłku lub po przeprowadzeniu badania diagnostycznego, znanego jako test tolerancji na glukozę. IDDM diagnozuje się w oparciu o kryteria określone przez American Diabetes Association, Phisician's Guide to Insulin-Dependent (Type I) Diabetes, 1988.
Osłabienie tolerancji na glukozę występuje wówczas gdy szybkość metabolicznego oczyszczania krwi z glukozy jest mniejsza niż szybkość zwykle obserwowana w ogólnej populacji po podaniu doustnie lub pozajelitowe standardowej dawki glukozy (American Diabetes Association, Phisician's Guide to Non-Insulin -Dependent (Type II) Diabetes, 1988). Osłabienie tolerancji na glukozę może być wynikiem NIDDM, IDDM, cukrzycy ciążowej i otyłości. Osłabienie tolerancji na glukozę może również w indywidualnych przypadkach nie spełniać diagnostycznych kryteriów dla tych stanów chorobowych. Osłabienie tolerancji na glukozę u osób nie cierpiących na cukrzycę jest czynnikiem usposabiającym do rozwoju NIDDM.
Otyłość jest stanem, w którym następuje zwiększenie zawartości tłuszczu w ciele w wyniku zwiększenia wagi ciała ponad normy obliczone na podstawie wieku, płci, wysokości i budowy ciała (Bray, Obesity, An Endocrine Perspective, strona 2303, Multihormonal Systems and Disorders (1989)). Przyjęte normy określono na podstawie danych z ubezpieczeń na życie oraz przypadkach zachorowań w zależności od budowy ciała. Nadmierna śmiertelność towarzyszy osobom otyłym, co jest skutkiem chorób, do których predestynują takie warunki fizyczne. Choroby te obejmują nowotwory, choroby sercowo-naczyniowe, choroby układu trawiennego, choroby płuc oraz cukrzyca.
U pacjentów z przewlekłąhiperglikemią, takąjaka występuje przy cukrzycy niezależnej od insuliny i cukrzycy zależnej od insuliny, krzyżowe wiązanie białek zależne od glukozy, zachodzi z szybkością większą niż normalnie (Bunn, American Journal of Medicine, tom 70,strona 325, 1981) co powoduje zmiany w trzeciorzędowej strukturze białek (Browniee, rozdział 18, Diabetes Mellitus, strona 279,1990). Nadmierna nieenzymatyczna glikozylacja białek związana jest z cukrzycowymi komplikacjami i komplikacjami występującymi u nie cierpiących na cukrzycę pacjentów, takimi jak, neuropatia, choroby nerek, choroby siatkówki, nadciśnienie i miażdżyca (Brownlee, 1990, cytowane powyżej).
Hiperglikemia jest definiowana jako stężenie glukozy we krwi wyższe niż akceptowane w normach dla ogólnej populacji (American Diabetes Association, Phisician's Guide to Non-Insulin-Dependent (Type II) Diabetes, 1988).
Jeśli znane są relacje pomiędzy wymienionymi chorobowymi stanami, to korzystnym jest posiadanie leku zdolnego do zwalczania lub zapobiegania wszystkim takim chorobowym stanom.
184 614
Informacja patentowa
Kwas 3-(1-(aminometylo)hydrazyno))propionowy przedstawiono w japońskim opisie patentowym numer JP 54128523 (Chem. Abstr.92:75899h) jako środek grzybobójczy i owadobójczy. Syntezę N-(hydrazynoiminometylo)-glicyny przedstawiono w pracy Gante, J.Chem.Ber. 1968,101,1195. Pewne pochodne alkilidenoaminoguanidyny przedstawiono w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki numer 5,272,165 zatytułowanym „Hamowanie zaawansowanej glikozylacji białek ciała - przy użyciu pochodnych 2-alkilidenoaminoguanidyny, zastosowanie, na przykład, do zwalczania ubocznych efektów cukrzycy lub szczególnie do zapobiegania barwieniu zębów”. Aminoguanidynowe pochodne argininy przedstawiono w niemieckim opisie patentowym numer DE 4244539-A1 i w międzynarodowym opisie patentowym numer WO 9104-023-A. w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki numer 5,132,453 zastrzeżono, że N6-(hydrazynoiminometylo) lizyna jest użyteczna jako inhibitor tworzenia tlenku azotu i do zwalczania nadciśnienia. W europejskim opisie patentowym numer EP-230-037-A zastrzeżono pewne nowe 2-podstawione pochodne guanidyny przeciwdziałające niedokrwieniu i wykazujące zdolność ochraniania serca. W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki numer 3,412,105 zastrzeżono (-arylo-N-guanidyno-( β-alaniny lub α-karboksy-(-alaniny) jako inhibitory MAO i środki obniżające ciśnienie krwi o długim okresie działania.
Streszczenie wynalazku
Niniejszy wynalazek szczególnie dotyczy:
kwasu karboksylowego aminoguanidyny i karboksylanów aminoguanidyny o wzorze I lub wzorze II
AG-( CH2 )n-COzR1 AG —CH—CO2R1
I lub py II w których AG oznacza resztę
a) N-aminoguanidyny,
b) N,N'-diaminoguanidyny, lub w których n oznacza liczbę całkowitą 1 albo 2; w których R1 oznacza:
a) atom wodoru,
b) grupę alkilofenylową, w której grupa alkilowa oznacza grupę o 1 -3 atomach węgla; oraz w których R2 oznacza
a) grupę alkilową o 1-10 atomach węgla, lub
b) alkilofenylową, w której grupa alkilowa oznacza grupę o 1-5 atomach węgla, lub ich farmakologicznie dopuszczalne sole, z wykluczeniem związków:
a) N-(hydrazynoiminometylo)-glicyny;
b) N-aminoguanylo-DL-fenyloalaniny;
c) kwasu 3-[2-(aminoiminometylo)hydrazyno]propionowego;
d) kwasu 2-[2-(aminoiminometylo)hydrazyno]butanowego.
Przyłączenie fragmentu AG, w ogólnych wzorach I i II, jest niespecyficzne, to znaczy wiązanie atomu węgla zachodzi przez jakikolwiek atom azotu z fragmentu AG. Pozostałe atomy azotu fragmentu AG są niepodstawione.
Atom węgla zawarty w cząsteczce obejmującej grupę węglową oznacza się jako „Cj-C”, w którym i oznacza najmniejszą ilość atomów węgla, zaś j największą ilość atomów węgla.
Przykłady grup alkilowych posiadających od 1do 10 atomów węgla obejmują, grupę metylową etylową, n-propylową, izopropylową, n-butylową, izobutylowa, III-rz. butylową, n-pentylową izoamylową, n-heksylową, n-heptylową, n-oktylową, n-nonylową, n-decylową, oraz ich inne postacie izomeryczne.
184 614
Przykłady soli addycyjnych z kwasami, dopuszczonych do stosowania w farmacji obejmują: octan, adypinian, alginian, aspartanian, benzoesan, benzenosulfonian, wodorosiarczan, maślan, cytrynian, kamforanian, kamforosulfonian, cyklopentanopropionian, diglikolan, dodecylosiarczan, etanosulfonian, fumaran, glikoheptanian, glicerofosforan, hemisiarczan, heptanian, heksanian, chlorowodorek, bromowodorek, jodowodorek, 2-hydroksyetanosulfonian, mleczan, maleinian, metanosulfonian, 2-naftalenosulfonian, nikotynian, szczawian, palmitynian, pektynian, nadsiarczan, 3-fenylopropionian, pikrynian, piwlan, propionian, winian, tiocyjanian, tosylan i undekanian.
Stosowana, dzienna dawka związków o wzorze I lub II waha się w granicach od 0,1 do 100 mg/kg wagi ciała. Korzystnie stosuje się dawki 1-50 mg/kg/dobę. Można stosować podawanie doustnie, pozajelitowe, donosowo, podpoliczkowo, podjęzykowo, doodbytniczo lub transdermalnie. Korzystnie podaje się doustnie.
Związki według niniejszego wynalazku, określone wzorem I lub II, zestawia się w tabeli 1. Są one szczególnie korzystne i użyteczne do zwalczania NIDDM i jej komplikacji.
W tabeli 2 przedstawia się nowe związki szczególnie chronione przez zastrzeżenia niniejszego wynalazku. Sposoby ich wytwarzania zamieszcza się w części 4.
W tabeli 2a przedstawia się zestawienie związków o wzorze ogólnym mieszczącym się w zakresie budowy według wzorów I i II, które jednak nie wykazują aktywności przy wyższych badanych dawkach, tym samym pozwoliły na wysunięcie koncepcji określonej w warunkach sprecyzowanych w zastrzeżeniu 1.
Przedmiotem niniejszego wynalazku są nowe związki o zaskakujących i niespodziewanych właściwościach przeciwcukrzycowych.
Podawanie związków według niniejszego wynalazku KKAy myszom, w dawce około 100-500 mg/kg/dziennie, powoduje częściową lub całkowitą poprawę stanów hiperglikemicznych na modelowych odmianach myszy z rozwiniętą cukrzycą niezależną od insuliny (poszczególne związki zestawia się w tabeli 4; patrz Chang, Wyse, Copeland, Peterson i Ledbetter, Diabetes, 1985, strona 466,1986). Myszy KKAy są oporne na działanie insuliny. (Chang i jego współpracownicy, praca cytowana) i stwierdzono u nich, że stężenie glukozy we krwi przed posiłkiem zmniejsza się po podaniu badanych związków, co wskazuje na to, że oporność na działanie insuliny prawdopodobnie zmniejsza się pod wpływem zastrzeżonych związków. Myszy KKAy są otyłe w porównaniu z myszami normalnymi, krzyżowanymi z pokrewnymi odmianami (Chang i jego współpracownicy, cytowana praca) i podawanie związków według niniejszego wynalazku powoduje u nich spadek wagi ciała.
Podawanie N-(dihydrazynometyleno)glicyny, korzystnego związku w tej serii, myszom KKAy z cukrzycą, w czasie 4 dni, powoduje zmniejszenie stężenia glukozy we krwi niekarmionych zwierząt (patrz tabela 5). Dawka 60 mg/kg/dobę powoduje 35% spadek stężenia glukozy we krwi, co jest wartością statystycznie znamieimąw porównaniu z danymi kontrolnymi. Wyższe dawki powodująjeszcze wyższe spadki stężenia glukozy we krwi. Kwas 3-guanidynopropionowy w dawkach 500 mg/kg/dobę daje w przybliżeniu podobne zmniejszenie stężenia glukozy we krwi jakie uzyskuje się po podaniu 60 mg/kg/dobę N-(dihydrazynometyleno) glicyny.
Podawanie N-(dihydrazynometyleno)glicyny myszom KKAy z cukrzycą w czasie 4 dni powoduje zmniejszenie wagi ciała zwierząt (patrz tabela 3). Dawka 100 mg/kg/dobę powoduje 4% spadek wagi ciała, co jest wartością statystycznie znamiennąw porównaniu z danymi kontrolnymi. Wyższe dawki powodująjeszcze wyższe spadki nadmiernej wagi ciała u myszy KKAy. Kwas 3-guanidynopropionowy w dawkach 500 mg/kg/dobę daje w przybliżeniu podobne zmniejszenie wagi ciała myszy KKAy jakie uzyskuje się po podaniu 100 mg/kg/dobę N-(dihydrazynometyleno) glicyny.
Podawanie N-(dihydrazynometyleno)glicyny normalnym myszom C57BL w dawce 100 mg/kg zmniejsza stężenie glukozy we krwi zwierząt po nakarmieniu (tabela 4).
Podawanie N-(dihydrazynometyleno)glicyny w dawkach 100 mg/kg, myszom odmiany KKAy z cukrzycą lub normalnym myszom odmiany C57BL, powoduje poprawienie tolerancji
184 614 na glukozę, co objawia się obniżeniem stężenia glukozy we krwi po iniekcyjnym podaniu standardowej dawki glukozy (tabela 4).
Nieenzymatyczna glikozylacja białek jest początkowym etapem krzyżowego wiązania białek zależnego od glukozy (Brownlee, praca cytowana). Nieenzymatyczną glikozylację albuminy z ludzkiej surowicy zmniejsza się w badaniach in vitro za pomocą N-(dihydrazynometyleno)glicyny. N-(hydrazynoimino-metylo)glicyny, oraz monochlorowodorku kwasu [2-(aminoimino-metylo)hydrazyno]octowego (tabela 5). Aminoguanidyna, którą opisano uprzednio jako środek hamujący nieenzymątyczną glikozylację białek w próbach in vitro (Kharami, Suldan, David, Li i Rockey, Life Sciences, tom 43, strony 17^25^17/31, 1988) i in vivo (Brownlee, praca cytowana) była również skuteczna w opisywanej próbie (tabela 5). Jednak kwas 3-guanidynopropionowy nie wykazywał działania na przebieg nieenzymatycznego glikozylowania albuminy w tym doświadczeniu.
U pacjentów z cukrzycą występuje szereg chorób metabolicznych, które można opanować terapeutycznie: nienormalnie podwyższone stężenie glukozy we krwi przed posiłkiem i po posiłku, uszkodzony proces usuwania glukozy z surowicy (American Diabetes Association, Phisician’s Guide to Insulin - Dependent (Type I) Diabetes, 1988; American Diabetes Association, Physician’s Guide to Non-Insulin-Dependent (Type II) Diabetes, 1988), oraz nadmierna glikozylacja białek, związana z rozwojem komplikacji cukrzycowych (Brownlee, praca cytowana). Ponadto otyłość często związana jest z cukrzycą niezależną od insuliny i pogarsza uszkodzony metabolizm glukozy występujący u tych pacjentów (Horton i Jeanrenaud, rozdział 27, Otyłość i cukrzyca, 1990). Optymalne zwalczanie cukrzycy niezależnej od insuliny wymaga leczenia wszystkich tych schorzeń. Nadmiernemu glikozylowaniu białek, jakie zachodzi w przypadkach cukrzycy niezależnej od insuliny i cukrzycy zależnej od insuliny można zapobiegać za pomocą blokowania chemicznej reakcji glukozy z cząsteczkami białek (Brownlee, praca cytowana) i zmniejszania nienormalnie podwyższonego stężenia glukozy we krwi w stanach cukrzycowych (Holman i Turner, Diabetic Medicine,5,582-588,1988; Benjamin i Sacks, Clin. Chem.,4015, 683-687,1994). Najbardziej pożądane działanie powinno obejmować obie te metody, aby zapewnić bardziej kopletne zmniejszenie szybkości nieenzymatycznego glikozylowania białek.
Zastrzeżone związki wykazują zdolność do korzystnego działania na wiele metabolicznych nieprawidłowości obejmujących cukrzycę i zapobiegająmetabolicznym uszkodzeniom poprzez więcej niż jeden mechanizm działania, co jasno wynika z farmakologicznego działania innych związków guanidynowych, uprzednio zastrzeżonych jako środki przeciwko cukrzycy. Zastrzegane związki niespodziewanie przewyższają aktywność amino-guanidyny, diaminoguanidyny, kwasu 3-guanidynopropionowego i metforminy w zwalczaniu NIDDM, ponieważ dają bardziej kompletny zakres pożądanego działania i są skuteczne przy niższych dawkach.
Zastrzegane związki dają niespodziewane korzyści w leczeniu cukrzycy, w porównaniu z diaminoguanidynąi amino-guanidyną, ponieważ zastrzegane związki metabolicznie wpływają na zmniejszenie nadmiernego stężenia glukozy we krwi, jak również bezpośrednio blokują nieenzymatyczną glikozylację białek. Zastrzegane związki niespodziewanie przewyższają aminoguanidynę i diaminoguanidynę w leczeniu nieprawidłowości tolerowania glukozy lub otyłości, ponieważ aminoguanidyna i diaminoguanidyna nie wykazują aktywności w tych kierunkach. Aminoguanidyna i diaminoguanidyna hamują nieenzymatyczną glikozylację białek in vitro i tworzenie zaawansowanych, końcowych produktów glikozylacji in vivo (Kumari, Umar, Bansal i Sahib, Diabetes, 40,1079-84,1991). w oparciu ojej zdolność do hamowania nieenzymatycznego procesu glikozylacji białek, sugeruje się, że aminoguanidyna wykazuje również skuteczność w zwalczaniu cukrzycy (Brownlee, praca cytowana). Aminoguanidyna nie wywiera działania na stężenie glukozy u normalnych myszy i szczurów, u których wywołano cukrzycę za pomocą iniekcyjnego podania alloksanu lub streptozotocyny (Kumari, Umar, Bansal, Sahib, praca cytowana; Yagihashi, Kamijo, Baba, Yagihashi iNagai, Diabetes, 41,47-52; Edelstein i Brownlee, Diabetologia, 35, 96-97,1992; Oxlund i Andreassen, Diabeterologia,35 19-25,1992). Diaminoguanidyna nie wykazuje działania na stężenie glukozy we krwi normalnych szczurów i szczurów, u których cukrzycę wywołano alloksanem (Kumari, Umar, Bansal, Sahib, praca cytowana).
184 614
Aminoguanidyna nie wykazuje wpływu na masę ciała u normalnych i chorych na cukrzycę szczurów (Kurari, Umar, Bansal, Sahib, praca cytowana; Yagihashi, Kamijo, Baba, Yagihashi i Nagai, praca cytowana; Oxlund i Andreassen, Diabetologia, 35, 19-25, 1992) lub wpływa na zwiększoną masę ciała u ludzi i szczurów (Baylin, Horakova i Beaven, Experientia, 31,562,1975). Diaminoguanidyna nie wpływa na masę ciała normalnych szczurów i szczurów, u których cukrzycę wywołano alloksanem (Kumari, Umar, Bansal, Sahib, praca cytowana). Wpływ aminoguanidyny lub diaminoguanidyny na tolerancję glukozy będzie jeszcze opisywany.
Zastrzegane związki niespodziewanie przewyższają kwas 3-guanidynopropionowy w leczeniu cukrzycy, ponieważ ten ostatni wykazuje mniejszą aktywność w hamowaniu hiperglikemii i nie wykazuje zdolności hamowania nieenzymatycznego glikozylowania białek. Zastrzegane związki są niespodziewanie skuteczniejsze niż kwas 3-guanidynopropionowy w leczeniu nieprawidłowości tolerancji glukozy lub otyłości, ze względu na ich znacznie większą aktywność. Uprzednio kwas 3-guanidynopropionowy przedstawiano jako czynnik zmniejszający hiperglikemię i nadmiar masy ciała oraz poprawiający tolerancję glukozy u gryzoni z cukrzycą (Meglasson, Wilson, Yu, Robinson, Wyse oraz Souza, J.Pharm. and Exp.Therapeutics, 266, 1454-1462,1993). Korzystny związek zastrzegany w niniejszym opisie. N-(di-hydrazynometyleno)glicyna, jest silniejszym niż kwas 3-guanidynopropionowy czynnikiem zmniejszającym nienormalnie podwyższone stężenie glukozy we krwi i masę ciała u myszy KKAy. W celu zmniejszenia stężenia glukozy we krwi myszy KKAy o 20%, konieczna jest dawka 130 mg/kg/dobę kwasu 3-guanidyno-propionowego. Podobne zmniejszenie stężenia glukozy we krwi uzyskuje się po podaniu 30 mg/kg/dobę N-(dihydrazynometyleno)glicyny. N-(dihydrazynometyleno)glicyna podana myszom KKAy w dawce 60 mg/kg/dobę jest w przybliżeniu tak skuteczna jak kwas 3-guanidynopropionowy w dawce 500 mg/kg/dobę. Kwas 3-guanidynopropionowy poprawia tolerancję glukozy u myszy KKAy z cukrzycą, podawany w postaci 1%> domieszki do paszy, w dawce około 1000 mg/kg/dobę (opis patentowy Stanów Zjednoczonych Ameryki numer 5.132.324). Natomiast, N-(dihydrazynometyleno)glicyna poprawia tolerancję glukozy u normalnych myszy C57BL i myszy KKAy z cukrzycą w dawce 100 mg/kg/dobę. W odniesieniu do zdolności zmniejszania masy ciała. N-(dihydrazynometyleno)glicyna w dawce 100 mg/kg/dobę jest tak skuteczna, jak dawka 500 mg/kg/dobę kwasu 3-guanidynopropionowego. Kwas 3-guanidynopropionowy nie hamuje nieenzymatycznej glikozylacji albuminy w próbach in vitro, w przeciwieństwie do zastrzeganych związków.
Zastrzegane związki niespodziewanie przewyższają metforminę w leczeniu cukrzycy, nietolerancji glukozy i otyłości, ponieważ ta ostatnia wykazuje mniejszą aktywność w badaniach na tych samych modelach zwierzęcych jak zastrzegane związki. Także w odniesieniu do skuteczności zmniejszania masy ciała i zapobiegania nieenzymatycznemu glikozylowaniu białek, dane podawane dla metforminy są sprzeczne i nie ujawniają zgodnych wyników Stwierdzono, że metforminą zmniejsza hiperglikemię u pacjentów z cukrzycą niezależną od insuliny, jeśli podaje się ją w dawkach 1000-3000 mg/dobę i zwiększa szybkość usuwania glukozy u takich pacjentów, jeśli podaje się ją w dawkach 1500-2500 mg/dobę (Bailey, Diabetes Care, 15, 755-772,1992). Gryzonie sąmniej wrażliwe na metforminę niż ludzie, tym samym konieczne są wyższe dawki (w odniesieniu do masy ciała) aby zademonstrować działanie glikemiczne (Bailey, Flatt, Wilcock i Day, Frontiers in Diabetes Research, strony 277-282,1990; Penicaud, Hitier, Ferre i Girard, Biochem. J. 262, 881-885,1989). Przewlekłe podawanie metforminy doustnie, w dawkach 100 mg/kg/dobę - zmniejsza hiperglikemię u osesków szczurów, u których cukrzycę wywołano streptozotocyną (Rossetti, DeFronzo, Gherzi, Stein i współpracownicy, Metabolism, 39,425-435,1990); w dawkach 400 mg/kg/dobę zmniejsza hiperglikemię u myszy DBM (Bailey, Flatt, Wilcock i Day, praca cytowana); w dawkach 350 mg/kg/dobę zmniejsza hiperglikemię u szczurów Zucker fa/fa (Penicaud, Hitier, Ferre i Girard, praca cytowana); oraz w dawkach 300 mg/kg/dobę zmniejsza hiperglikemię u myszy KKAy (Meglasson, Wilson, Yu, Robinson, de Souza, praca cytowana). Przewlekłe podawanie metforminy doustnie nie wpływa na stężenie glukozy we krwi u normalnych myszy, którym podawano 250 mg/kg/dobę, u myszy z cukrzycą wywołaną steptozotocyną, którym podawano 250 mg/kg/ dobę (Bailey, Flatt, Wilcock i Day,
184 614 praca cytowana) lub myszy ob/ob z cukrzycą, którym podawano 250 mg/kg/dobę (Bailey, Flatt i Ewan, Arch.Int.Pharmacodyn., 282,233-239,1986). Ostre podawanie 264 mg/kg/metforminy lub jej analogu buforminy w dawce 132 mg/kg nie wpływa na stężenie glukozy we krwi szczurów (Tutwiler i Bridi, Diabetes, 27, 868-876,1978). Jeśli korzystny związek według niniejszego wynalazku. N-(dihydrazynometyleno)glicynę podaje się myszom KKAy, to silniej niż metformina zmniejsza ona nienormalnie podwyższone stężenie glukozy we krwi w tym modelu badawczym. Do zmniejszenia stężenia glukozy we krwi u myszy KKAy o 25% potrzeba dawki 300 mg/kg/dobę metforminy (Meglasson, Wilson, Yu, Robinson, Wyse i de Souza, praca cytowana). Podobne zmniejszenie stężenia glukozy we krwi uzyskuje się przy dawce 30-60 mg/kg/dobę N-(dihydrazynometyleno)glicyny. W odniesieniu do zwiększania tolerancji na glukozę, stwierdzono, że metformina nie wpływa na wielkość tolerancji na glukozę u normalnych szczurów, jeśli podaje się jąw dawce 750 mg/kg (Tutwiler i Bridi, praca cytowana) lub u normalnych myszy, jeśli podaje się ją w dawce 50 mg/kg (Bailey, Flatt, Wilcock i Day, praca cytowana). Dla normalnych myszy lub szczurów z cukrzycą wywołaną streptozotocyną, po podaniu doustnie w dawce 250 mg/kg obserwowano wzrost tolerancji na glukozę (Bailey, Flatt, Wilcock i Day, praca cytowana). Dla porównania, wzrost tolerancji na glukozę, u normalnych myszy C57BL lub myszy z cukrzycą KKAy obserwuje się przy niższej dawce -100 mg/kg. W odniesieniu do zmniej szania masy ciała stwierdzono, że metformina wywołuje spadek masy ciała u pacjentów z cukrzycą niezależną od insuliny, którym podawano ją w czasie jednego roku (Bailey, praca cytowana) lub nie wykazuje znaczniejszego wpływu na masę ciała u otyłych pacjentów z cukrzycą niezależną od insuliny, poddawanym jej działaniu w podobnie długim okresie czasu (Badania w wielu ośrodkach, Diabetologia, 24,404-411, 1983). Metformina nie wywołuje spadku masy ciała u myszy ob/ob z cukrzycą, jeśli podawana była w dawce 240 mg/kg/dobę lub u myszy z cukrzycą, wywołaną streptozotocyną, którym podawano dawkę 60 mg/kg/dobę (Lord, Atkins i Bailey, Diabetologia 25, 108-113, 1983). Metformina powoduje statystycznie znaczący spadek masy ciała u myszy KKAy, którym podawano ją w dawce 1700 mg/kg/dobę, lecz nie wykazywała tego działania w niższych dawkach (Meglasson, Wilson, Yu, Robinson, Wyse i de Souza, praca cytowana). Dla porównania. N-(dihydrazynometyleno)glicyna podawana myszom KKAy w dawce 100 mg/kg/dobę wywołuje w przybliżeniu, działanie tak samo skutecznie obniżające masę ciała otyłych myszy, jak metformina w dawce 1700 mg/kg/ dobę (Meglasson, Wilson, Yu, Robinson, Wyse i de Souza, praca cytowana). Stwierdzono, że metformina hamuje nieenzymatyczną glikozylację błony erytrocytów osocza krwi w stężeniu 0,5 do 5 mikromoli/litr w oparciu o zdolność zapobiegania spadkowi rzędowych parametrów w widmach spektroskopii paramagnetycznego rezonansu elektronowego, dla błony z osocza inkubowanych w glukozie in vitro (Freisleben, Ruckert, Wiemsperger i Zimmer, Biochemical Pharmacology, 43,1185-1194,1992). Przy wyższych stężeniach, 50 i 100 mikromoli/litr, metformina wykazuje działanie odwrotne i powoduje powstanie bardzo niskiego parametru rzędowego. Tym samym, metformina może powodować zmniejszanie lub pogłębianie nieenzymatycznej glikozylacji białek u pacjentów z cukrzycą, w zależności od jej stężenia w surowicy leczonych pacjentów Jeśli pacjentom z cukrzy cąpodaje się doustnie 1 gram metforminy to średnie stężenie maksymalne w osoczu Cmax wynosi 3,24 mikrograma/mililitr (lub 25 mikromoli/litr) (Tucker, Casey, Phillips, Connor i współpracownicy, Br.J.Clin. Pharmacol., 2, 235-246,1981) oraz wartość ta znajduje się pomiędzy najwyższym stężeniem zmniejszającym nieenzymatyczną glikozylację erytrocytów i najniższym stężeniem stymulującym ten proces. W oparciu o publikowane wartości stężenia metforminy w osoczu krwi pacjentów z cukrzycą nie można wyciągnąć wniosków, czy metformina będzie hamowała nieenzymatyczną glikozylację białek, czy też pogorszy stan pacjenta, poddawanego leczeniu.
Ogólne sposoby wytwarzania związków według niniejszego wynalazku przedstawia się na schematach 1-4.
Szczególne przykłady wielu metod syntezy przedstawia się w doświadczalnej części zatytułowanej „Opis korzystnych rozwiązań wynalazku”. Za pomocą innych wyjściowych substancji i reagentów można wytwarzać różne związki według niniejszego wynalazku. Poniższe odnoś184 614 niki literaturowe przedstawiają sposoby syntezy odpowiadające ogólnym sposobom syntezy związków według niniejszego wynalazku.
Schemat 1: J.Gante,J.Chem.Ber. 1968,101,1195; W.L.F.Armarego, T.Kobayashi,
J. Chem.Soc.(C) 1971,238; D.A.Evans, T.C.Britton, R.L.Dorow, J.F.Dellaria, J.Am.Chem.Soc. 1986,108,6395; D.A.Evans, T.C.Britton, R.L.Dorow, J.F.Dellaria, Tetrahedron 1988,44,5525.
Schemat 3: J.Gut, D.Hesoun, A.Novacek, Coli.Czech.Chem. Comm. 1966,31,2014;
K. Miura, M.Ikeda, T.Kondo, K.Setogawa, Chem. Abstr. 1962,56,4767b; M.Pankaskie, M.M.Abdel-Monem, J.Pharm. Sci. 1980,69,1000. Schemat 4: K.Lee, S.Kim, H.Urn, H.Park, Synthesis 1989,638; T.I.Reddy, B.M.Bhawal, S.Rajappa, Tetrahedron 1993,49,2101.
Protokoły z badania właściwości biologicznych in vivo i in vitro.
Opis korzystnych rozwiązań wynalazku
Poniższe procedury doświadczalne i szczególne przykłady przedstawiają sposoby wytwarzania związków według niniejszego wynalazku.
Przykład 1. Kwas [2-(aminoiminometylo)hydrazyno]octowy
Chlorowodorek hydrazynooctanu etylu (7,73 g, 50 milimoli) poddaje się zmydlaniu za pomocą ogrzewania w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w 100 ml 1 normalnego wodorotlenku sodowego w czasie 2 godzin. Do gorącego roztworu dodaje się siarczan 2-metylo-2-tiopseudomocznika (6,95 g, 50 milimoli) i roztwór ogrzewa w temperaturze wrzenia pod chłodnicazwrotnąw czasie dodatkowych 2 godzin. Roztwór oziębia się i sączy, uzyskując 3,34 g osadu o barwie białej. Po krystalizacji z wody uzyskuje się 2,41 g (36%) kwasu [2-(aminoiminometylo)hydrazyno]octowego w postaci krystalicznego ciała stałego o barwie białej.
Temperatura topnienia 247-248°C (z rozkładem).
Widmo *H NMR (D2O) δ 3,40 (s,2H).
Przykład 2. Monochlorowodorek kwasu [2-(aminoiminometylo)hydrazyno]octowego
W czasie mieszania, do roztworu monochlorowodorku mono-wodzianu kwasu [(aminoiminometylo)hydrazono]octowego (10 g, 60 milimoli) w metanolu (300 ml) dodaje się 10% pallad osadzony na węglu aktywowanym (0,25 g) i całość poddaje wodorolizie pod ciśnieniem wodoru 0,21 -106 N/m2 (30 psi), w czasie nocy. Mieszaninę sączy się i całkowicie oddestylowuje rozpuszczalnik. Pozostałość krystalizuje się z etanolu i uzyskuje 4,2 g (42%) związku tytułowego w postaci osadu o barwie białej.
Temperatura topnienia 163-165°C.
Widmo ‘H MNR (D2O) δ 3,68 (s,2H).
Przykład 3. Monochlorowodorek fenylometylowego estru kwasu [2-(aminoiminometylo)hydrazyno]octowego
Gazowy chlorowodór przepuszcza się przez zawiesinę kwasu [2-(aminoiminometylo)hydrazyno]octowego (2,00 g, 15,2 milimoli) w alkoholu benzylowym (30 ml). Całość miesza się w czasie około godziny aż do całkowitego rozpuszczania zawiesiny. Surowy produkt wytrąca się za pomocądodania eteru dietylowego. Produkt ten krystalizuje się z mieszaniny metanolu i octanu etylu i uzyskuje monochlorowodorek estru fenylometylowego kwasu [2-(aminoiminometylo)hydrazyno]octowego (3,20 g, 82%) w postaci krystalicznego ciała stałego o barwie białej.
Temperatura topnienia 162-164°C.
Widmo Ή NMR (CD3OD):) δ 3,69(s,2H), 5,24(s,2H), 7,34-7,42(m,5H).
Przykład 4. Kwas -hydrazynobenzenopropionowy
Roztwór LDA (tj. diizopropyloamidu litowego) (50 ml 1,5 molowego roztworu w tetrahydrofuranie) w 250 ml bezwodnego tetrahydrofuranu oziębia się do temperatury -78°C. Do mieszaniny wkrapla się roztwór wodorocynamonianu etylu (12,0 ml, 68,2 milimole) w 250 ml bezwodnego tetrahydrofuranu. Całość miesza się w temperaturze -78°C w czasie 30 minut.
Następnie wkrapla się roztwór azodikarboksylanu di-III-rz.butylu (18,84 g, 81,8 milimoli) w 100 ml bezwodnego - tetrahydrofuranu. Po czasie 10 minut raekcję przegrywa się za pomocą dodania 14 ml kwasu octowego i pozostawienia do ogrzania do temperatury pokojowej. Do mieszaniny dodaje się wodę i eter dietylowy. Wodną warstwę trzykrotnie ekstrahuje się 100 ml porcjami eteru. Połączone warstwy organiczne przemywa się nasyconym wodnym roztworem
184 614 wodorowęglanu sodowego (2 razy po 100 ml) i solanką (raz porcją 100 ml), suszy nad siarczanem sodowym i oddestylowuje rozpuszczalnik. Surowy produkt poddaje się chromatografii na żelu krzemionkowym (heksan z octanem etylu w stosunku 90:10) i uzyskuje 15,33 g (55%) hydrazynoestru ochronionego dwoma grupami BOC. Ester mieszczą się w 200 ml chlorku metylenu. Do mieszaniny dodaje się 120 ml kwasu trifluorooctowęgo. Całość miesza się w czasie 2 godzin w temperaturze pokojowej. Po oddestylowaniu rozpuszczalnika, surowy produkt umieszcza się w 75 ml 1 normalnego roztworu wodorotlenku sodowego i ogrzewa w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w czasie 2 godzin. Roztwór oziębia się, ekstrahuje eterem dietylowym, zobojętnia, oddestylowuje rozpuszczalnik do uzyskania połowy objętości, oziębia i sączy. Otrzymane ciało stałe o barwie brązowej miesza się we wrzącym izopropanolu w czasie 5 minut w celu usunięcia kołowych zanieczyszczeń. Mieszaninę sączy się i po wysuszeniu uzyskuje 3,35 g (27%) kwasu α-hydrazynobenzenopropionowego w postaci osadu o barwie białej.
Temperatura topnienia 198-201°C (z rozkładem).
Widmo Ή NMR (D2O) δ 7,41-7,29(m,5H), 3,89(dd, J=7,6Hz,1H), 3,23-3,08(M,2H).
Przykład 5. Monowodzian kwasu a-[2-(aminoiminometylo)hydrazyno]benzenopropionowy.
Roztwór kwasu α-hydrazynobenzenopropionowego (3,00 g, 16,7 milimoli) i siarczanu 2-metylo-2-tiopseudomocznika (2,55 g, 18,3 milimoli) w 17 ml 1 normalnego wodorotlenku sodowego ogrzewa się w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w czasie 2 godzin. Mieszaninę zobojętnia się 3 normalnym kwasem solnym i oddestylowuje z niej rozpuszczalnik aż do rozpoczęcia wytrącania (około połowy objętości). Surowy produkt sączy się i po krystalizacji z wody uzyskuje 1,81 g (49%) monowodzianu kwasu α-[2-(aminoiminometylo) hydrazyno] benzenopropionowego w postaci monowodzianu.
Temperatura topnienia 127-130°C (z rozkładem).
Ή NMR (D2O) δ 7,40-7,27(m, 5H), 3,60(dd, J=8,6 Hz, 1H), 3,04(dd, J=14,6 Hz,1H), 2, 86(dd, J=14,8Hz, .
Kwas 2-[2-(aminoiminometylo)hydrazyno]propionowy. Mieszaninę 10,0 g (55,4 milimoli) chlorowodorku kwasu 2-[(aminoiminometylo)hydrazono]propionowego (J.Pharmaceut. Sci. 1980,69,1000-1004), 1,5 g 10%o palladu osadzonego na węglu aktywowanym i 300 ml destylowanej wody wytrząsa się z wodorem pod ciśnieniem 0,34-106 N/m2 (50 psi) w temperaturze 25C, w czasie 16 godzin. Mieszaninę sączy się. Do przesączu dodaje się 75 g silnie kwaśnej kationowymiennej żywicy Dowex IR118H, w formie kwasowej. Całość miesza się w czasie 1 godziny i mieszaninę sączy. Żywicę przemywa się trzykrotnie 150 ml porcjami destylowanej wody. Połączony przesącz i przemycia odrzuca się, zaś żywicę przemywa pięcioma 200 ml porcjami 20% (objętościowo-objętościowych) roztworu pirydyny w wodzie destylowanej. Przemycia te łączy się, rozpuszczalnik oddestylowuje pod zmniejszonym ciśnieniem 1,33 102 N/m2 (1 tor) w temperaturze 25C. Otrzymany proszek o barwie białej rozpuszcza się w 30 ml wrzącej wody destylowanej i otrzymany roztwór rozcieńcza 90 ml gorącego absolutnego etanolu. Mieszaninę pozostawia się do oziębienia do temperatury 25C i po czasie 24 godzin odsącza uzyskany osad. Osad suszy się pod ciśnieniem 0,27·104 N/m2 (20 tor) w temperaturze 50°C w czasie 24 godzin i uzyskuje 3,8 g tytułowego związku z postaci ciała stałego o barwie białej i temperaturze topnienia 239-24°C.
Przykład 6. Monobromowodorek kwasu [1-(aminoiminometylo)hydrazyno]-octowego
Do mieszanej zawiesiny wodorowęglanu aminoguanidyny (100 g, 734 milimoli) w wodzie (200 ml) dodaje się kwas bromooctowy (100 g, 720 milimoli). Po zakończeniu początkowego Burzenia się, jednorodny roztwór ogrzewa się w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w czasie nocy, oziębia do temperatury pokojowej i całkowicie oddestylowuje rozpuszczalnik. Pozostałość zawiesza się w etanolu (200 ml) i poddaje działaniu ultradźwięków, po czym sączy i uzyskuje 13,6 g tytułowego związku (9%) w postaci ciała stałego o barwie białej i temperaturze topnienia 163-165°C.
Widmo Ή NMR (D2O) δ 4,25(s,2H).
184 614
Przykład 7. Kwas 3-[[imino[(1-metyloetylideno)hydrazyno]metylo]-amino]propionowy β-alaninę (6,00 g, 67,5 milimoli) rozpuszcza się w 67,5 ml 1 normalnego roztworu wodorotlenku sodowego. Do roztworu dodaje się jodowodorek N-amino-S-metyloizotiomocznika (15,69 g, 67,5 milimoli). Całość ogrzewa się w temperaturze wrzenia pod chłodnicą zwrotną w czasie 1,5 godziny. Rozpuszczalnik oddestylowuje się. Surowy produkt umieszcza się w około 50 ml wody i dodaje 50 ml acetonu. Oddestylowuje się rozpuszczalnik i uzyskuje ciało stałe o barwie pomarańczowej, które poddaje się chromatografii na żelu krzemionkowym (80:20 chloroform w metanolu i następnie 60:40 chloroform w metanolu) i uzyskuje 5,88 g (47%) kwasu 3-[[imino[(1-metyloetylideno)hydrazyno]-metylo]amino]propionowego w postaci ciała stałego o barwie blado-pomarańczowej.
Temperatura topnienia około 125°C (z rozkładem).
Widmo ‘HNMR(D2O) δ 3,36(t, J=6 Hz, 2H), 2,35 (t, J=6 Hz, 2H), 1,87(s, 3H), 1,80(s,3H).
Przykład 8. N-(hydrazynoiminometylo)-e-alanina
Kwas 3-[[imino[(1-metyloetylideno)hydrazyno]metylo]-amino]propionowy (5,88 g, 31,61 milimoli) rozpuszcza się w 125 ml wody i ogrzewa w temperaturze 60°C w czasie 72 godzin. Oddestylowuje się rozpuszczalnik i produkt miesza w mieszaninie etanolu i metanolu w stosunku 4:1. Otrzymany osad o barwie blado-pomarańczowej odsącza się, przemywa etanolem i suszy uzyskując 3,16 g (68%) N-(hydrazynoiminometylo)-e-alaniny w postaci osadu stałego o barwie blado-pomarańczowej.
Temperatura topnienia 177-179°C.
Widmo Ή NMR (D2O) δ 3,39(t, J=6 Hz,2H), 2,42(t, J=6Hz, 2H).
Przykład 9. N-(dihydrazynometyleno)-1 -alanina
Do zawiesiny L-alaniny (10,0 g, 0,11 moli) i trietyloaminy (33,5 ml, 0,24 moli) w etanolu (90 ml) i wodzie (6 ml) dodaje się disiarczek węgla (7,2 ml, 0,12 mola). Całość miesza się w czasie nocy, po czym do roztworu o barwie żółtej dodaje się jodek metylu (7,5 ml, 0,12 moli). Mieszaninę miesza się w czasie 1 godziny i oddestylowuje rozpuszczalnik do uzyskania gęstej zawiesiny. Pozostałość rozpuszcza się w wodzie (25 ml) i zakwasza stężonym kwasem solnym. Mieszaninę ekstrahuje się eterem dietylowym (trzykrotnie 100 ml porcjami), organiczną warstwę suszy się nad siarczanem magnezowym i po oddestylowaniu rozpuszczalnika uzyskuje 18,4 g (93%) odpowiedniego ditiokarbaminianu w postaci ciała stałego o barwie blado-żółtej i dobrej czystości. Czystą próbkę analityczną uzyskuje się za pomocą krystalizacji z mieszaniny eteru dietylowego i eteru naftowego.
Temperatura topnienia 90-92°C.
Widmo Ή NMR (D2O) δ 4,89(q, J=7 Hz, 1H), 2,59(s, 3H), 1,52 (d, J=7Hz,3H).
Do roztworu ditiokarbaminianu (5,0 g, 28 milimoli) w chlorku metylenu (50 ml) w temperaturze 0°C dodaje się trifluorometanosulfonianu metylu (3,5 ml, 31 milimoli). Całość ogrzewa się do temperatury pokojowej i miesza w czasie 20 godzin. Z mieszaniny oddestylowuje się rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem do uzyskania bezbarwnego oleju. Otrzymany olej rozpuszcza się w wodzie (5 ml) i dodaje 1,0 molowym roztworze wodorotlenku sodowego (28 ml). Mieszaninę ekstrahuje się octanem etylu (trzykrotnie po 100 ml), po czym organiczne warstwy suszy nad siarczanem magnezowym. Po przesączeniu, rozpuszczalnik oddestylowuje się pod zmniejszonym ciśnieniem i uzyskuje gęsty, lepki olej. Olej ten rozpuszcza się w absolutnym etanolu (25 ml) i dodaje bezwodną hydrazynę (4,4 ml, 0,14 mola). Całość miesza się w czasie 1,5 godziny, po czym odsącza utworzone ciało stałe (2,5 g). Proszek o barwie białej oczyszcza się za pomocą krystalizacji z mieszaniny wody i alkoholu izopropylowego i uzyskuje 2,2 g (49%) diaminoguanidyny w postaci proszku o barwie białej i temperaturze topnienia 174-176°C (z rozkładem). Widmo Ή NMR (D2O) δ 3,69 (q, J=7Hz, 1H), 1,20(d, J=7Hz, 3H).
Przykład 10. N-(dihydrazynometyleno)-e-alanina
Sposobem analogicznym do otrzymywania N-(dihydrazynometyleno)-1-alaniny, β-alaninę przekształca się wN-(dihydrazynometyleno) -β-alaninę o temperaturze topnienia 192°C (z rozkładem). Widmo 'H NMR (D2O) δ 3,40(t, 2H, J=7Hz), 2,48(t, 2H, J=7Hz).
184 614
Przykłak 11. N-(Oihykrazynometyleno)glicyna
Roztwór metalowαnego tioyarOohakrazakn (25,0 y, 101 milimoli) i glicana (6,314 y, 83,98 milimoli) w wokzie (50 ml) i 12,5 normalnym roztworze wokorotlenku sokoweyo (8,89 ml, 111 milimoli) miesza się w atmosferze azotu w temperaturze 75-80°C w czasie 3 yokzin. Roztwór wylewa się na lók w atmosferze azotu i porcjami kokaje aOsolutny etanol (550 ml w 50 ml porcjach). Mieszaninę miesza się pomiękzy kolejnymi kokawaniami aż ko zakończenia procesu wytrącania. Całość miesza się w czasie 15 minut w temperaturze 0° i sączy. O0kzielona osak przemywa się aOsolutnym etanolem i po wysuszeniu uzyskuje proszek o Oarwie jasnoróżowej (8,04 y). Surowy osak rozpuszcza się w wokzie (30 ml), sączy w celu usunięcia pewnych ilości nierozpuszczonych suOstancji i następnie ko oOjętości 250 ml rozcieńcza aOsolntnam etanolem. Pojawiający się natychmiast osak pokkaje się Oziałaniu ultrakźwięków w czasie kilku sekunk. Mieszaninę pozostawia się w czasie 10 minut w temperaturze pokojowej, po czym sączy i uzyskuje proszek o Oarwie Olako-różowej (5,25 y, 42%).
Temperatura topnienia 200°C (z rozkłakem).
Wikmo Ή NMR (D2O) 3,78(s).
Przykłak 12. Kwas [2-(hakrazynoimmometylo)hakrazyno]octowa
Chlorowokorek hakrazynooctanu etylu (9,28 y, 60 milimoli) pokkaje się zmyklaniu za pomocą oyrzewania w temperaturze wrzenia pok chłoknicą zwrotną w 120 ml 1 normalneyo roztworu wokorotlenku sokoweyo w czasie 2 yokzin. Do yorąceyo roztworu kokaje się jokowokorek N-amino-S-metyloizotiomocznika (13,98 y, 60 milimoli) i roztwór oyrzewa się w temperaturze wrzenia pok chłoknicą zwrotną w czasie kokatkowych 2 yokzin. Okkestylowuje się rozpuszczalnik, surowy prokukt rozpuszcza w metanolu i sączy w celu usunięcia chlorku sokoweyo. Z przesączu okkestylowuje się rozpuszczalnik i pozostałość suszy pok znacznie zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość miesza się ze 150 ml metanolu w czasie nocy. Otrzymany osak o Oarwie Oiałej oksącza się i osak oyrzewa w temperaturze wrzenia pok chłoknicą zwrotną w czasie nocy w 100 ml metanolu w celu usunięcia zanieczyszczeń. Mieszaninę ozięOia się i sączy. Otrzymane ciało stałe suszy się pok zmniejszonym ciśnieniem i uzyskuje 2,14 y (24%) kwas [2-(hykrazynoiminometylo)hykrazyno]octowa w postaci osaku o Oarwie prawie Oiałej. Temperatura topnienia 201-203°C (z rozkłakem). Ή NMR (D2O) δ 3,39(s, 2H).
Przykłak 13. N-(kihykrαzynometaleno)-k-alrnina.
Do zawiesiny D-alaniny (1,8 y, 20 milimoli) i trietaloamina (6,1 ml, 44 milimoli) w etanolu (15 ml) i wokzie (1 ml) kokaje się kisiarczek węyla (1,3 ml, 22 milimole). Całość miesza się w czasie nocy i ko roztworu o Oarwie żółtej kokaje się jokek metylu (1,4 ml, 22 milimoli). Całość miesza się w czasie 1 go0zina i okkestalownje rozpuszczalnik ko uzyskania yęstej zawiesiny. Pozostałość rozcieńcza się woką i zakwasza stężonym kwasem solnym. Mieszaninę ekstrahuje się eterem metylowo-III-rz. Outylowam (3 razy porcjami 50 ml) i warstwę oryanicrnąsuszy nak siarczanem maynezowym, po czym o0kestylowuje rozpuszczalnik i uzyskuje olej o Oarwie żółtej, który pokkaje się kziałaniu ultra0źwięyrmi. Po kokaniu niewielkiej ilości heksanu olej zestala się. Po wysuszeniu uzyskuje się 2,9 y ciała stałeyo o Oarwie żółtej. Prokukt oczyszcza się za pomocą krystalizacji (eter kietalowa z heksanem) i uzyskuje 1,67 y (47%) związku zi0entyfikowαneyo jako związek a w taOeli 8, w postaci ciała stałeyo o Oarwie kremowej i temperaturze topnienia 89-91°C.
Wikmo Ή NMR (D2O) δ 4,67 (m, 1H), 2,39(s, 3H), 1,32(k, J=7,0 Hz, 3H).
Do roztworu kitiokarOaminianu związku a wekłuy taOeli 8 (15,1 y, 84,3 milimola) w chlorku metylenu (170 ml) w temperaturze 0°C kokaje się trifluorometanosulfonian metylu (10,5 ml, 92,7 milimoli). Całość oyrzewa się ko temperatury pokojowej i miesza w czasie 20 go0zin. Z mieszaniny pok zmniejszonym ciśnieniem o0kestylowuje się rozpuszczalnik ko uzyskania OezOarwneyo oleju. Otrzymany olej rozpuszcza się w wokzie (40 ml) i kokaje 1,0 molowy roztwór wo0orotlenkn sokoweyo (84,3 milimoli). Mieszaninę ekstrahuje się octanem etylu (trzykrotnie po 200 ml) i warstwę oryaniczną suszy nak siarczanem maynezowym. Po przesączeniu rozpuszczalnik o00estalowuje się pok zmniejszonym ciśnieniem i uzyskuje yęsty, lepki olej. Olej ten rozpuszcza się w aOsolntnam etanolu (85 ml) i kokaje Oezwokną hakrazynę (13,2 ml,
184 614
0,42 mola). Całość miesza się w czasie 1,5 godziny i utworzone ciało stałe (7,5 g) odsącza. Proszek o barwie białej oczyszcza się za pomocąkrystalizacji z mieszaniny wody i alkoholu izopropylowego i uzyskuje 6,48 g (48%) tytułowego związku w postaci proszku o barwie białej i temperaturze topnienia 175-177°C.
Widmo »H NMR (D2O) δ 3,69 (q, J=7Hz, 1H), 1,20(d, J=7Hz, 3H).
Przykład 14. N-(dihydrazynometyleno)walina
Do zawiesiny L-waliny (5,0 g, 42,7 milimoli) i trietyloaminy (13,1 ml, 93,9 milimoli) w etanolu (30 ml) i wodzie (2 ml) dodaje się disiarczek węgla (2,8 ml, 47,0 milimoli). Całość miesza się w czasie nocy i do roztworu o barwie żółtej dodaje się jodek metylu (2,9 ml, 47 milimoli). Całość miesza się w czasie 2 godzin i oddestylowuje rozpuszczalnik do uzyskania gęstej zawiesiny. Pozostałość rozcieńcza się wodą (10 ml) i zakwasza stężonym kwasem solnym. Mieszaninę ekstrahuje się eterem dietylowym (3 razy porcjami 100 ml), warstwę organiczną suszy nad siarczanem magnezowym, po czym oddestylowuje rozpuszczalnik i uzyskuje olej o barwie żółtej, który po zaszczepieniu przekształca się w postać stałą. Ciało stałe zawiesza się w heksanie i sączy uzyskując 7,7 g związku zidentyfikowanego jako związek B w tablicy 8, w postaci ciała stałego o barwie prawie białej. Przesącz oziębia się do temperatury 0°C i uzyskuj e w drugim rzucie 0,27 g związku B według tabeli 8 (łącznie 7,97 g, 90%) w postaci ciała stałego o barwie białej. Temperatura topnienia 76-78°C.
Widmo Ή i NMR δ (D2O) 55,30(m, 1H), 2,40(m, 1H), 1,08(d,J=7,0Hz, 3H), 1,04(d, J=7,0Hz, 3H).
Do roztworu związku B według tabeli 8 (8,0 g, 38,6 milimola) w chlorku metylenu (60 ml) w temperaturze 0°C dodaje się trifluorometanosulfonian metylu (4,8 ml, 42,5 milimoli). Całość ogrzewa się do temperatury pokojowej i miesza w czasie 20 godzin. Z mieszaniny pod zmniejszonym ciśnieniem oddestylowuje się rozpuszczalnik do uzyskania bezbarwnego oleju. Otrzymany olej rozpuszcza się w wodzie (10 ml) i dodaje 1,0 molowy roztwór wodorotlenku sodowego (38,6 milimoli). Mieszaninę ekstrahuje się octanem etylu (trzykrotnie po 100 ml) i warstwę organiczną suszy nad siarczanem magnezowym. Po przesączeniu rozpuszczalnik oddestylowuje się pod zmniejszonym ciśnieniem i uzyskuje gęsty, lepki olej. Olej ten rozpuszcza się w alkoholu izopropylowym (150 ml) i dodaje monowodzian hydrazyny (9,4 ml, 0,19 mola). Całość miesza się w czasie 2 godzin i dodaje tetrahydrofuran, który powoduje, że utworzone ciało stałe łatwiej się odsącza. Po odsączeniu uzyskuje się (2,4 g, 33%) tytułowego związku w postaci lekko higroskopijnego ciała stałego o temperaturze topnienia 112-116 C.
Widmo *H NMR (D2O) δ 3,70 (d,J=5,0Hz, 1H) , 2,20 (m, 1H), 0,97 (d, J=7,0Hz, 3H), 0,94(d, J=7,0Hz, 3H).
Przykład 15. Kwas [1-(hydrazynoiminometylo)bydrjzy'no] octowy. (T>^t^I^z schemat 5) . Przykład preparatywny dla związku 9.
Do mieszanej zawiesiny chlorowodorku hydrazynooctanu etylu (5,0 g, 32,34 milimoli) i N-metylomorfoliny (3,26 g, 32,24 milimoli) w temperaturze 0°C dodaje się N-(benzyloksykarbonyloksy)imid kwasu bursztynowego (8,06 g, 32,34 milimolli. Mieszaninę pozostawia się do ogrzania do temperatury pokojowej w czasie nocy, po czym pod zmniejszonym ciśnieniem oddestylowuje rozpuszczalnik. Pozostałość zawiesza się w mieszaninie octanu etylu i wody, wytrząsa warstwy, oddziela warstwę organiczną i suszy ją nad siarczanem sodowym. Rozpuszczalnik oddestylowuje się, zaś pozostałość poddaje szybkiej chromatografii na żelu krzemionkowym (eluując mieszaniną heksanu i octanu etylu w stosunku 4:1). Uzyskuje się 5,7 g (70%) tytułowego związku w postaci osadu o barwie białej i temperaturze topnienia 95-97C. Pozostałość w następnych reakcjach oczyszcza się za pomocąkrystalizacji z mieszaniny octanu etylu i heksanu i uzyskuje tytułowy związek z nieznacznie mniejszą wydajnością. Widmo *H NMR (CDCl3) δ 1,27(t, J=7Hz, 3H), 3,66(s, 2H), 4,19(q, J=7Hz, 2H), 5,13(s, 2H), 6,77 (szerokie s, 1H), 7,33(m,5H).
184 614
Przykład preparatywny dla związku 10.
Do mieszanej zawiesiny związku według przykładu preparatywnego 9 (3,0 g, 11,89 milimoli) w etanolu (30 ml) w temperaturze otoczenia dodaje się wodny roztwór wodorotlenku sodowego (1 normalny, 11,89 ml). Do tej mieszaniny dodaje się dodatkowo 10 ml wody i całość miesza w czasie 1 godziny (mieszanina staje się jednorodnym roztworem i następnie wytrąca się osad). Następnie dodaje się kwas solny (1 normalny, 11,89 ml) i etanol oddestylowuje pod zmniejszonym ciśnieniem, zaś wodną warstwę ekstrahuje octanem etylu (dwukrotnie po 100 ml). Organiczne warstwy łączy się, suszy nad siarczanem sodowym, oddestylowuje rozpuszczalnik i uzyskuje 2,31 g (87%o) tytułowego związku wpostaci ciała stałego o barwie białej i temperaturze topnienia 131-133°C. Widmo ’H NMR (CD3OD) δ 3,59 (s,2H), 5,15(s, 2H), 7,37(m, 7H).
Przykład preparatywny dla związku 11.
Do mieszanej zawiesiny związku uzyskanego sposobem według przykładu preparatywnego 10 (25,44 g, 112,7 milimoli) w octanie etylu (500 ml) dodaje się izotiocyjanian trimetylosililowy (14,79 g, 112,7 milimoli) i całość ogrzewa w temperaturze łagodnego wrzenia pod chłodnicą zwrotną (temperatura 80°C) w czasie nocy. Otrzymany roztwór oziębia się do temperatury otoczenia i przemywa wodą (dwukrotnie po 100 ml). Organiczną warstwę oddziela się, suszy nad siarczanem sodowym i rozpuszczalnik całkowicie oddestylowuje. Olejową pozostałość rozpuszcza się w chlorku metylenu i pozostawia w temperaturze otoczenia w czasie 3 minut. Tworzy się osad. Osad odsącza się, przemywa chlorkiem metylenu (100 ml) i suszy pod zmniejszonym ciśnieniem. Otrzymane ciało stałe zawiesza się w gorącym octanie etylu (300 ml) w celu rozpuszczenia zawierających siarkę produktów ubocznych i uciera w heksanie (200 ml) uzyskując 17,1 g tytułowego związku (53%) w postaci ciała stałego o barwie białej i temperaturze topnienia 148-149°C.
Widmo ’H NMR (CD3OD) δ 5,20 (s, 2H), 7,30(m, 5H), pozostałe grupy CH2 nie były obserwowane.
Przykład preparatywny dla związku 12.
Do mieszanego roztworu związku z przykładu preparatywnego 11 (5,0 g, 17,64 milimoli) w etanolu (150 ml) w temperaturze otoczenia dodaje się jodek metylu (2,73 g, 19,41 milimoli) i otrzymany roztwór miesza w czasie nocy. Rozpuszczalnik oddestylowuje się pod zmniejszonym ciśnieniem i uzyskuje 7,50g (ilościowo) tytułowego związku w postaci piany o barwie żółtej.
Widmo Ή NMR (CD3OD) δ 2,69(szerokie s, 0,6H), 2,84(szerokie s, 0,4H), 4,40-4,70(m, 2H), 5,31(szerokie s, 2H), 7,46(m, 5H).
Przykład preparatywny dla związku 13.
Do silnie mieszanego roztworu związku z przykładu preparatywnego 12 (25,5 g, 60 milimoli) w wodzie (100 ml) w temperaturze otoczenia powoli dodaje się połowę wyliczonej ilości wodzianu hydrazyny (całość - 6,06 g, 120 milimoli). Dodaje się wodę (10 ml) i utworzoną stałą masę mechanicznie rozgniata się szpatułką. Dodaje się pozostałą ilość wodzianu hydrazyny i roztwór silnie miesza w czasie 1 godziny. Heterogeniczną mieszaninę poddaje się działaniu ultradźwięków i mieszanie kontynuuje aż do utworzenia gęstej masy. Dodaje się etanol (50 ml), odsącza ciało stałe, przemywa etanolem i suszy pod zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 9,24 g (55%) tytułowego związku w postaci ciała stałego o barwie białej i temperaturze topnienia 168-170°C.
Widmo 'HNMR(D2O) δ 3,86 (szerokie s, 1H), 4,21 (szerokie s, 1H),5,17(s,2H),7,39(s,5H).
Kwas [1-(hydrazynoiminometylo)hydrazyno]octowy. Do roztworu związku uzyskanego sposobem według przykładu preparatywnego 13 (9,20 g, 32,71 milimoli) w mieszaninie metanolu i wody (400 mi, w stosunku około 2:1, objętościowo-objętościowych) dodaje się 10% pallad osadzony na węglu aktywowanym (1,0 g) i mieszaninę poddaje wodorowaniu pod ciśnieniem 30 psi, w czasie 4 godzin. Katalizator odsącza się przez warstwę ziemi okrzemkowej i ponownie dodaje 10% pallad osadzony na węglu aktywowanym (1,0 g). Mieszaninę poddaje się wodorowaniu pod ciśnieniem 0.21-106 N/m2 (30 psi) w czasie 2,5 godziny i za pomocą chromatografii cienkowarstwowej ustala zakończenie reakcji (eluent: chlorek metylenu - metanol - kwas mrów184 614 kowy, w stosunku 85:14:1). Mieszaninę sączy się przez warstwę ziemi okrzemkowej, rozpuszczalnik oddestylowuje pod zmniejszonym ciśnieniem do około 50 ml, przy czym wytrąca się osad. Osad odsącza się, przemywa minimalną ilością wody i suszy pod zmniejszonym ciśnieniem, uzyskując 3,60 g (75%) tytułowego związku w postaci ciała stałego o barwie prawie białej i temperaturze topnienia 196-198°C. Drugi rzut osadu uzyskuje się po oddestylowaniu rozpuszczalnika z przesączu. Po odsączeniu uzyskuje się 0,90 g (19%, łączna wydajność 94%). Substancja uzyskana w drugim rzucie wykazuje tę samą temperaturę topnienia.
Widmo ‘H NMR (D2O) δ 4,06 (s, 2H).
Badania biologiczne.
Związki według niniejszego wynalazku bada się pod kątem ich zdolności do zmniejszania stężenia glukozy we krwi oraz zmniejszania masy ciała, zgodnie z poniższą procedurą:
Myszy KKAy są modelowymi gryzoniami z cukrzycą, typu NIDDM i z otyłością (Chang, Wyse, Copeland, Peterson i Ledbetter, 1986). Próbki krwi przed poddaniem działaniu, pobiera się z zatoki pozaoczodołowej, a ponieważ myszy gromadzi się w grupach po 6, dlatego średnie stężenie glukozy we krwi stanowi średnią wartość dla całej grupy. Badane związki miesza się z paszą, w stężeniu 0,5% i pozwala aby myszy jadły paszę w dowolnych ilościach. Myszom w grupie kontrolnej podaje się paszę bez dodatku związków, w dniu 0 myszy waży się i podaje im paszę dla grupy kontrolnej i paszę wzbogaconą badanymi związkami. Po trzech dniach podawania kontrolnej paszy i paszy wzbogaconej w badane związki, pobiera się próbki krwi w celu określenia w nich stężenia glukozy i zwierzęta waży się w celu określenia spadku masy ciała. Konsumpcję paszy określa się za pomocą ważenia paszy przed rozpoczęciem badania i ważenia pozostałości paszy po zakończeniu badania. Konsumpcję paszy oblicza się za pomocą odejmowania masy pozostałości paszy od masy dostarczonej paszy. Pobranie leku oblicza się za pomocą pomnożenia masy skonsumowanej paszy przez 0,5%. Przy użyciu tej metody pobraną dawkę leku określa się jako w przybliżeniu 500 mg/kg/dobę. Ilość glukozy we krwi wyraża się jako średnie stężenie glukozy we krwi dla grupy badanej podzielone przez średnie stężenie glukozy we krwi w grupie kontrolnej (T/C). Związki, dla których uzyskuje się wartości T/C równe lub mniejsze niż 0,90 określa się jako aktywne środki przeciw-hiperglikemiczne. Wartość spadku masy ciała wyraża się w procentach zmiany masy ciała. Związki powodujące w czasie trzech dni spadek masy ciała, w porównaniu z grupą kontrolną, o 1% lub mniej, uważa się za aktywne środki przeciwko otyłości.
184 614
Tablica 1
Korzystne związki według wynalazku Kwas [2-(aminoiminomety lo)hydrazyno]octowy h2n-c-nh-nh-ch2-c -oh
NH 0
Monochlorowodorek kwasu [2-(aminoiminometylo)hydrazyno]octowego h2n- c-nh-nhch2 -c-oh
NH O • HCl
N-(dihydrazynometyleno)glicyna
Kwas [2-hydrazynoimoinometylo)hydrazyno]octowy
HN= C — NH—NHCH2 — C —OH l II
NH O
I nh2
Kwas [1 -(aiiwnohydaazononeetyoRhydrazynoo^cowyy NH2 NH2 O
Ac/v\h
NH
184 614
Tablica 2
Szczególnie zastrzeżone związki według niniejszego wynalazku Kwas [2-(aminoiminometylo)hydrazyno]octowy h2n -c-nh-nh-ch? -C -OH
II II
NH O
Monochlorowodorek kwasu [2-(aminoiminometylo)hydrazyno]octowego
H2N - C - NH -NHCH2 -C - OH
NH O •HCl
Monochlorowodorek estru fenylometylowego kwasu [2-(aminoiminometylo)hydrazyno]octowego
H2N -c-nh-nh -ch2-c-o -ch2 .// w
NH O •HCl
Monowodzian kwasu α-[2-(aminoiminometylo)hydrazyno]benzenopropionowego
CH2
HoN - C-NH-NH-CH-C-OH
II II
NH O •H2O
NH
racemat
184 614
Tablica 2 - ciąg dalszy
Monobromowodorek kwasu [1-(aminoiminometylo)hydrazyno]octowego NH2 O
NH -HBr
N-(hydrazynoiminometylo)-e-alanina
HN — C -NH — CH2CH2 —- C — OH
NH O \
NH2
N-(Dtoydrazynometyleno^licyna
Kwas [2-(hydrazynoiminometylo)hydrazyno]octowy
NH2
NH
I
HN =C -NH—-NHCH2 - C OH
II o
N-(dihydrazynometyleno)-P-alanina
H
N χ
H2N
OOH
NH
H2N'
184 614
Tablica 2 - ciąg dalszy
N-(dihydrazynometyleno)-L-alanina nh ęH3
H?N
COOH
N-(dihydrazynometyleno)-d-alanina
NH ch3
H?N C
N N COOH H
N-(dihydrazynometyleno)walina
Kwas [ 1 -(hydrazynoiminometylo)hydrazyno]octowy
NH? NH2 O
N N
H \)H
NH
184 614
Tablica 2a
Nieaktywne wyjątki związków o wzorze ogólnym Kwas 3-[1-aminoiminometylo)hydrazyno]propionowy
NH
NH2 -C-NH -NH -CH2CH2 -C -OH
Kwas 2-[2-(aminoiminometylo)hydrazyno]butanowy
CH3 nh9 -c-nh-nh-ch-c-oh
NH
184 614
Tablica 3
Wpływ wielkości kawki na efekt zmniejszenia hiperylikemii i otyłości myszy KKAy po pokaniu N-(kihakrazanometyleno)-ylicyna po poOanin koustnym
Myszy KKAy pokkaje się kziałanm N-(kihaOrazanometyleno)ylicany, sposoOem opisanym powyżej, z tą różnicą, że związki pokaje się w paszy w stężeniu 0,03, 0,06, 0,10,0,20, 0,30, i 0,40%, co okpowiaka kawce przyjmowanej w czasie OoOo około 30,60,100,200,300 oraz 400 my/ky. Myszom w yrupie kontrolnej pokaje się paszę Oez kokatków. Dla porównania z N-(0iha0razanometyleno)ylicaną, kwas 3-yuαni0ynopropionowa (3-GPA) pokaje się w postaci komieszki 0,5% ko paszy (przyOliżona kawka wynosi 500 my/ky/koOę). Wyniki przekstawia się jako procentową zmianę stężenia ylukozy we krwi i masy ciała w kniu 3 w porównaniu z kniem 1 Oakania. Wartość śreknią i o0chylenia (S.E.M.) oOliczono kla 6 myszy w yrupie. Statystyczną istotność określa się metoką analizy wariancji przy użyciu proyramu JMP 3.0.2 (SAS Institute). *, P mniejszy niż 0,05,luO zero; Λznacznie mniej niż kla 3-GPA (P mniejszy niż 0,05).
Dokatek % Zmiany ylukozy we krwi % Zmiany masy ciała
Bez kokat^ -5,8+/-7,1 -0,71+/-0,65
N-(0iha0rαzynometyleno)glicyna 0,03%. -13,5+/-10,5 -0,92+/-0,35
N-(Oihakrαzynometyleno)glicana 0,06% -34,9+/-17,1* -1,51+/-2,11
N-(0iha0rαzynomet:aleno)glicana 0,10% -45,2+/-6,4* -4,04+/-0,76*
N-(0iha0rαzanometyleno)glicana 0,2% -69,9+/-3.2*,λ -8,22+/-1,05*
N-(0iha0razarometaleno)glicyna 0,3% -70,4+/-1,5*,λ -9,94+/-1,62*%
N-(0iha0razanometyleno)glicana 0,4% -70,3+/-3,9*,λ -10,3+/-0,97*,λ
0,5% 3-GPA | -38,4+/-4,4* -5,4+/-0,81 *
* P mniejsze niż 0,05 luO oznacza zero;
λ Znacznie mniejsze niż kla 3-GPA (P mniejsze niż 0,05).
184 614
Tablica 4
Polepszenie tolerancji glukozy po podaniu dootrzewnowo
Tolerancję glukozy określa się dla niecukrzycowej odmiany myszy C57BL i myszy odmiany KKAy z cukrzycą. Za pomocązgłębnika, zwierzętom podaje się przezjamę ustną wodę destylowaną (grupa kontrolna) lub 100 mg/kg N-(dihydrazynometyleno)-glicyny, po czym karmi w czasie 16-17 godzin. Próbki krwi do określenia stężenia glukozy we krwi pobiera się z zatoki pozaoczodołowej. Próbki pobiera się bezpośrednio przed podaniem 2 g glukozy I.P./kg (czas 0) oraz po czasie 30, 60 i 90 minut po iniekcji. Stężenie glukozy we krwi oznacza się przy użyciu automatycznego analizatora glukozy. Wyniki określa się jako średnie +/- odchylenia dla grupy 5-6 myszy. Statystyczną istotność określa się metodą analizy wariancji przy użyciu programu JMP 3.0.2 (SAS Institute). *, P mniejszy niż 0,05, lub wynik z grupy kontrolnej).
Rasa myszy Grupa Czas (minuty) Stężenie glukozy we krwi (mg/dl)
C57BL Kontrolna 0 143+/-8
30 233+/-14
60 240+/-8
90 226+/-9
N-(dihydrazyno-metyleno)glicyna O 114+/-9*
30 r^^+/-17*
60 153+/-7*
90 161+/-19*
KKAy Kontrolna 0 188+/-43
30 487+/-10
60 469+/-20
90 486+/-26
N-(dihydrazyno-metyleno)glicyna 0 115+/-16 (P=0,12, lub
grupa kontrolna)
30 383+/-38*
60 396+/-63
90 392+/-67
Tablica 5
Hamowanie nieenzymatycznej glikozylacji białek
Nieenzymatycznąglikozylację białek oznacza się sposobami opisanymi (Dolhofer i Wielan(, 1979;Kbatami) Suldan, David,LiiRockey,1988). Włączenie 100milimoli [14C]-D-glukozy (o albuminy z surowicy krwi ludzkiej przeprowadza się za pomocą rozpuszczenia albuminy surowicy krwi ludzkiej (Sigma Chemical Co.), [14C]-glukozy i glukozy w fizjologicznym roztworze soli i inkubowania w temperaturze 37°C w czasie 8 dni. Badane związki dodaje się (o roztworu w stężeniu 19,1 milimoli. Stopień glikozylacji albuminy określa się za pomocą wytrącenia białka 1 objętością 12% kwasu trichlorooctowego, wirowania i dwukrotnego przemywania pastylek 6% roztworem kwasu trichlorooctowego i wirowania po każdym przemywaniu. Przemyte pastylki rozpuszcza się, dodaje scyntylant i oznacza włączoną (o białek radioaktywną glukozę, za pomocą licznika scyntylacyjnego (o cieczy. Wyniki wyraża się w procentach [14C]-glukozy włączonej (o albuminy (średnia z (wóch pomiarów). Statystyczną istotność określa się metodą analizy wariancji przy użyciu programu JMP 3.0.2 (SAS Institute).
184 614
Dodana substancja
Kontrolna (brak)
Aminoguanidyna
Kwas 3-guanidynopropionowy N-(dihydrazynometyleno)glicyna N-(hydrazynoiminometylo)glicyna Monochlorowodorek kwasu [2-(aminoiminometylo)hydrazyno] -octowego % włączonej [14Cl-glukozv
1,50
0,96(P mniejsze niż 0,05 lub kontrolna) 1,52
0,81(P mniejsze niż 0,05 lub kontrolna) 1,21 (P mniejsze niż 0,05 lub kontrrlnaa
1,29 (P mniejsze niż 0,10 lub kontrolna)
Tablica 6 Związki pośrednie
Związek A
Związek B
I-I
184 614
Schemat 1
H2NN-X-CO2H_
NaOH •HJ
H
N - X- CO2 H
H2N-N
H
N-R
H
H2N -x-co2h NaOH
I
CH
Schemat 2
co2h
184 614
Schemat 3
184 614
Schemat 4
H2N
CO2H
i)CS2 2)MeJ
SMe h2n-nh2
NaOH
V
co2h xz x= -(CH^- , ć
CH
184 614
Schemat 5
184 614
Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz

Claims (3)

1. Kwas karboksalowy amino guaniOyna i karboksylany aminoguaniOyny do zwalozzwa cukrzycy niezależnej ok insuliny o wzorze I lnO wzorze II
AG-(C112 )n-CCbR1 AG — CH—CO2r'
R2
I lub II w których AG oznacza resztę
a) N-aminoyuanikyny,
O) N,N'-kiammoyuanikyny, w których to wzorach n oznacza liczOę całkowitą 1 alOo 2; w których R1 oznacza:
a) atom wokoru,
O) grupę alkilofenylową, w której grupa alkilowa oznacza yrupę o 1 -3 atomach węgla; oraz w których R2 oznacza
a) yrupę alkilową o 1-10 atomach węyla, luO
O) alkilofenylową, w której yrupa alkilowa oznacza yrupę o 1 - 5 atomach węyla, luO ich farmakoloyicznie kopuszczalne sole, z wykluczeniem związków:
a) N-(hykrazynoiminometalo)-glicyny,
O) N-ammoyuan\''lo-DL-fenyloalamny,
c) kwasu 3-[2-(aminoiminometalo)hakrazyno]propionowego,
k) kwasu 2-[2-(aminoiminometalo)hakrazano]Outαnoweyo.
2. Związek wekłuy zastrz. 1, znamienny tym, że wyOrany jest z yrupy oOejmującej: kwas [2-(amiroimirometalo)hy0raza'no]octowy, jeyo monochlorowokorek i monochlorowokorek jeyo estru fenylometyloweyo, monowokzian kwasu α-[2-(aminoiminometalo)hakrαzano]Oenzeno-propionoweyo, monoOromowokorek kwasu [1-(aminoiminometylo)hakrazyno]-octoweyo,
N-(haOrαzynoiminometylo)- β-alaninę,
N-(kihyOrazanometyleno)ylicynę, kwas [2-(ha0razanoiminometalo)hadrazano]octono,
N-(kihyOrazanometaleno)- β-alaninę,
N-(kihykrazanometyleno)-L-alaninę, racemiczny HN=C (N^-NH-NH-CH (CH3)-COOH,
N-(kihykrazynometaleno)-0-alanine, orίαzN-(kihyOrazanometyleno)wαlmę.
3. Związek wekłuy zastrz. 1, znamienny tym, że wyOrany jest z yrupy oOejmującej: kwas [2-(aminoimmometylo)hakrazyno]octowy i jeyo monochlorowokorek, N-(Oihakrazynometyleno)ylicynę, kwas [2-(ha0razanoimmometylo)hykraza'no]octowa, oraz kwas [1-(hy draz\'noiminometylo)hydrazyno]octowy.
PL95320361A 1994-11-23 1995-11-13 Kwas karboksylowy aminoguanidyny i karboksylany aminoguanidyny oraz ich sole do zwalczania cukrzycy niezależnej od insuliny PL184614B1 (pl)

Applications Claiming Priority (3)

Application Number Priority Date Filing Date Title
US34427494A 1994-11-23 1994-11-23
US08/484,547 US5994577A (en) 1994-11-23 1995-06-07 Aminoguanidine carboxylates for the treatment of non-insulin-dependent diabetes mellitus
PCT/US1995/014126 WO1996016031A1 (en) 1994-11-23 1995-11-13 Aminoguanidine carboxylates for the treatment of non-insulin-dependent diabetes mellitus

Publications (2)

Publication Number Publication Date
PL320361A1 PL320361A1 (en) 1997-09-29
PL184614B1 true PL184614B1 (pl) 2002-11-29

Family

ID=26993832

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL95320361A PL184614B1 (pl) 1994-11-23 1995-11-13 Kwas karboksylowy aminoguanidyny i karboksylany aminoguanidyny oraz ich sole do zwalczania cukrzycy niezależnej od insuliny

Country Status (24)

Country Link
US (2) US6166080A (pl)
EP (1) EP0793646B1 (pl)
JP (1) JPH10509455A (pl)
CN (2) CN1097580C (pl)
AT (1) ATE205188T1 (pl)
AU (1) AU705893B2 (pl)
BR (1) BR9509741A (pl)
CA (1) CA2202265A1 (pl)
CZ (1) CZ288597B6 (pl)
DE (2) DE793646T1 (pl)
DK (1) DK0793646T3 (pl)
EE (1) EE03392B1 (pl)
ES (1) ES2163531T3 (pl)
FI (1) FI972185A0 (pl)
GE (1) GEP20002026B (pl)
HU (1) HUT77133A (pl)
MX (1) MX9703807A (pl)
NO (1) NO308992B1 (pl)
NZ (1) NZ297604A (pl)
PL (1) PL184614B1 (pl)
PT (1) PT793646E (pl)
RU (1) RU2162462C2 (pl)
SK (1) SK282357B6 (pl)
WO (1) WO1996016031A1 (pl)

Families Citing this family (15)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
GB9526331D0 (en) * 1995-12-22 1996-02-21 Smithkline Beecham Plc Novel method
AU3117497A (en) 1996-05-21 1997-12-09 Pharmacia & Upjohn Company Aminoguanidine carboxylate lactams for the treatment of non-insulin-dependent diabetes mellitus
EP0957909A1 (en) * 1997-02-13 1999-11-24 Smithkline Beecham Plc Use of nitric oxid synthase inhibitors for the treatment of diabetes
SE9702457D0 (sv) * 1997-06-26 1997-06-26 Pharmacia & Upjohn Ab Screening
US6001578A (en) * 1997-06-26 1999-12-14 Pharmacia & Upjohn Ab Methods of screening for modulators of uncoupling protein-2 (UCP-2) as potential treatments for obesity
US6288124B1 (en) 1998-05-22 2001-09-11 Rima Kaddurah-Daouk Methods of inhibiting undesirable cell growth using an aminoguanidine compound
US6169115B1 (en) 1998-05-22 2001-01-02 Rima Kaddurah-Daouk Use of aminoguanidine analogs for the treatment of diseases of the nervous system
US6815421B1 (en) * 2001-03-22 2004-11-09 Osteopharm Inc. Polypeptides for use in ameliorating effects of aging in mammals
WO2009133152A1 (en) * 2008-04-29 2009-11-05 Becton, Dickinson And Company Method and system for measuring a sample to determine the presence of and optionally treat a pathologic condition
BRPI0822909B8 (pt) * 2008-06-26 2021-05-25 Laboratorios Silanes S A De C V sal de glicinato de metformina para o controle da glicose sanguínea
GB201300435D0 (en) * 2013-01-10 2013-02-27 Medical Res Council Benzylideneguanidine Derivatives and Therapeutic Use for the Treatment of Protein Misfolding Diseases
WO2016171038A1 (ja) * 2015-04-23 2016-10-27 三菱瓦斯化学株式会社 ガス発生剤、及びそれを用いた発泡体の製造方法
US20170056352A1 (en) * 2015-08-25 2017-03-02 Rgenix, Inc. PHARMACEUTICALLY ACCEPTABLE SALTS OF beta-GUANIDINOPROPIONIC ACID WITH IMPROVED PROPERTIES AND USES THEREOF
WO2018160178A1 (en) 2017-03-01 2018-09-07 Rgenix, Inc. Pharmaceutically acceptable salts of b-guanidinopropionic acid with improved properties and uses thereof
WO2021119316A1 (en) 2019-12-11 2021-06-17 Rgenix, Inc. Methods of treating cancer

Family Cites Families (9)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
US3412105A (en) 1966-01-05 1968-11-19 American Home Prod beta-aryl-n-guanidino-beta-alanines
US3943253A (en) * 1974-06-27 1976-03-09 Barer Sol J Guanido acids as fungicides
JPS54128523A (en) 1978-03-29 1979-10-05 Nippon Carbide Ind Co Ltd 3-guanidinoamino propionic acid and its preparation
US5130324A (en) * 1984-03-19 1992-07-14 The Rockefeller University 2-alkylidene-aminoguanidines and methods of use therefor
US5272165A (en) * 1984-03-19 1993-12-21 The Rockefeller University 2-alkylidene-aminoguanidines and methods of use therefor
US4758583A (en) * 1984-03-19 1988-07-19 The Rockefeller University Method and agents for inhibiting protein aging
IT1201511B (it) 1985-12-23 1989-02-02 Italfarmaco Spa Derivati citoprotettivi in patologie a base ischemica,loro preparazione e composizioni che li cntengono
US5059712A (en) 1989-09-13 1991-10-22 Cornell Research Foundation, Inc. Isolating aminoarginine and use to block nitric oxide formation in body
GB9200114D0 (en) 1992-01-04 1992-02-26 Scras Dual inhibitors of no synthase and cyclooxygenase

Also Published As

Publication number Publication date
ATE205188T1 (de) 2001-09-15
US6329545B1 (en) 2001-12-11
CN1377642A (zh) 2002-11-06
NO308992B1 (no) 2000-11-27
SK64097A3 (en) 1997-11-05
BR9509741A (pt) 1997-10-21
ES2163531T3 (es) 2002-02-01
CZ136997A3 (cs) 1998-02-18
RU2162462C2 (ru) 2001-01-27
JPH10509455A (ja) 1998-09-14
MX9703807A (es) 1997-08-30
EP0793646B1 (en) 2001-09-05
PL320361A1 (en) 1997-09-29
SK282357B6 (sk) 2002-01-07
CN1164226A (zh) 1997-11-05
FI972185A (fi) 1997-05-22
DK0793646T3 (da) 2001-12-17
NO972346D0 (no) 1997-05-22
GEP20002026B (en) 2000-04-10
EP0793646A1 (en) 1997-09-10
EE9700094A (et) 1997-10-15
DE69522580D1 (de) 2001-10-11
NO972346L (no) 1997-07-23
CN1097580C (zh) 2003-01-01
FI972185A0 (fi) 1997-05-22
EE03392B1 (et) 2001-04-16
US6166080A (en) 2000-12-26
NZ297604A (en) 2000-07-28
AU4279696A (en) 1996-06-17
HUT77133A (hu) 1998-03-02
AU705893B2 (en) 1999-06-03
CA2202265A1 (en) 1996-05-30
DE793646T1 (de) 1999-12-30
PT793646E (pt) 2002-03-28
CZ288597B6 (cs) 2001-07-11
DE69522580T2 (de) 2002-10-10
WO1996016031A1 (en) 1996-05-30

Similar Documents

Publication Publication Date Title
PL184614B1 (pl) Kwas karboksylowy aminoguanidyny i karboksylany aminoguanidyny oraz ich sole do zwalczania cukrzycy niezależnej od insuliny
US5246971A (en) Method of inhibiting nitric oxide formation
AU645076B2 (en) Use of 3-guanidinopropionic acid in the treatment and prevention of metabolic disorders
MXPA97003807A (en) Carboxylates of aminoguanidine for the treatment of the diabetes mellitus not dependent of the insul
AU2014318979A1 (en) Sodium channel modulators for the treatment of pain and diabetes
US4309445A (en) d-Fenfluramine for modifying feeding behavior
CA2478599A1 (en) Salts of nateglinide
US5994577A (en) Aminoguanidine carboxylates for the treatment of non-insulin-dependent diabetes mellitus
CA2598491A1 (en) Diastereoisomers of 4-hydroxyisoleucine and uses thereof
US6177453B1 (en) Aminoguanidine carboxylate lactams for the treatment of non-insulin-dependent diabetes mellitus
CA2129043C (en) Use of 3,5-diamino-6-(2,3-dichlorophenyl)-1,2,4-triazine for the treatment of pain and oedema
US20020082448A1 (en) Aminoguanidine carboxylates for the treatment of non-insulin-dependent diabetes mellitus
HU195490B (en) Process for the production of new derivatives of imidazol having hypoglychemical effect
RU2205826C2 (ru) (±)-цис-3-(2'-бензимидазолил)-1,2,2-триметилциклопентанкарбоновая кислота, проявляющая сахароснижающее и антидиабетогенное действие
US5599841A (en) Use of 3-guanidinopropionic acid in the treatment and prevention of metabolic disorders
US3773957A (en) Acetophenone anorectic method
RU2386634C2 (ru) Средство гемореологическое, снижающее инсулинорезистентность и восстанавливающее толерантность организма к глюкозе, и фармацевтическая композиция на его основе
DE2146861B2 (de) N- eckige klammer auf 4-(ss- spitze klammer auf o-anisamido spitze klammer zu -aethyl)-benzolsulfonyl eckige klammer zu -n'-cyclopentylcarbamid und verfahren zu seiner herstellung