PL197650B1 - Sposób i urządzenie do określania prawidłowego sygnału błędu ścieżki - Google Patents

Abstract

1. Sposób okre slania prawid lowego sygna lu bledu scie zki wykorzystuj acy detekcj e k ata fazowego do wypro- wadzenia sygna lu bledu scie zki i oszacowania k ata fazo- wego mi edzy dwoma sygna lami fotodetektora, znamienny tym, ze wykrywa si e sekwencj e przej sc przez zero (a, b) pierwszego sygna lu fotodetektora i drugiego sygna lu foto- detektora spo sród wielu sygna lów fotodetektora (A, B, C, D, A+C, B+D), sprawdza si e sekwencj e przej sc przez zero (a, b) na okoliczno sc wyst apie n sekwencji nieprawid lowych, a w przypadku znalezienia sekwencji nieprawid lowej otwiera si e zespó l blokuj acy (15) i laczy si e wyj scie zespo lu formo- wania fazy (13) z generatorem sygna lu bledu scie zki (16) i wysy la si e sygna l bledu scie zki (TE). 9. Urz adzenie do okre slania prawid lowego sygna lu ble- du scie zki, zawieraj ace fotodetektor, który odbiera swiat lo odbite z optycznego no snika zapisu i ma co najmniej dwa, elementy detektora, oraz zawieraj ace zespó l formowania fazy, wyj scia którego s a dolaczone do dwu sygna lów wyj- sciowych fotodetektora, znamienne tym, ze zawiera detek- tor ci agu zboczy (14) wyj scia którego s a dolaczone do sygna lu pierwszego fotodetektora i do sygna lu drugiego fotodetektora spo sród wielu sygna lów fotodetektora (A, B, C, D, A+C, B+D), oraz zawiera zespó l blokuj acy (15), wej scie którego jest do laczone do wyj scia zespo lu formo- wania fazy (13), za s wej scie steruj ace jest dolaczone do wyj scia detektora sekwencji zboczy (14). PL PL PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób i urządzenie do określania prawidłowego sygnału błędu ścieżki.

Dla celów śledzenia urządzenie wykorzystuje detekcję kąta fazowego, a zwłaszcza detekcję różnicy fazy, zwaną dalej DPD (Differential Phase Detection).

W opisie patentowym JP 10-208262 został o ujawnione urzą dzenie do odczytu z optycznego nośnika zapisu, mające fotodetektor, z co najmniej dwoma, elementami detekcyjnymi i układ formujący fazę do detekcji różnicy fazy między sygnałami wyjściowymi fotodetektora.

Ze zgłoszenia patentowego EP A2 0 822 542 znane jest urządzenie zawierające fotodetektor czteroćwiartkowy, dwa generatory sumowania diagonalnego, z których każdy sumuje sygnały z dwóch, rozmieszczonych diagonalnie, ć wiartek fotodetektora, oraz zespół formowania fazy, który wykrywa różnicę fazy między sygnałami sumowania diagonalnego. Różnica fazy jest proporcjonalna do odchylenia wiązki świetlnej, skanującej ścieżki nośnika zapisu, od środka ścieżki. Jest to wykorzystane jako sygnał błędu ścieżki w układzie regulacji śledzenia.

Można uznać, że w niektórych przypadkach znanych urządzeń kąt fazowy między sygnałami sumowania diagonalnego jest wyznaczany nieprawidłowo. Powoduje to przyjmowanie przez sygnał błędu ścieżki nieprawidłowej wartości, co w konsekwencji powoduje, ze śledzenie nie jest realizowane w optymalny sposób. Kąt fazowy jest, na przykład, wtedy nieprawidłowo określany, gdy skanująca wiązka światła odchyla się względnie daleko od środka ścieżki, ponieważ wtedy występują oddziaływania sygnału, który częściowo pochodzi z sąsiedniej ścieżki. W tym przypadku może się zdarzyć, że kąt fazowy nie będzie mógł być wyznaczony.

Celem niniejszego wynalazku jest zaproponowanie sposobu, za pomocą którego prawidłowy sygnał błędu ścieżki jest określony z wykorzystaniem detekcji fazy, w szczególności detekcji różnicy fazy DPD. Kolejnym celem niniejszego wynalazku jest zaprezentowanie urządzenia, w którym generowany sygnał kąta fazowego jest tak prawidłowy jak to jest tylko możliwe.

Sposób określania prawidłowego sygnału błędu ścieżki wykorzystujący detekcję kąta fazowego do wyprowadzenia sygnału błędu ścieżki i oszacowania różnicy fazy między dwoma sygnałami fotodetektora, według wynalazku charakteryzuje się tym, że wykrywa się sekwencję przejść przez zero pierwszego sygnału fotodetektora i drugiego sygnału fotodetektora spośród sygnałów fotodetektora, sprawdza się sekwencję przejść przez zero na okoliczność wystąpienia sekwencji niepoprawnych, a w przypadku znalezienia sekwencji niepoprawnej otwiera się zespół blokujący i łączy się wyjście zespołu formowania kąta fazowego z generatorem sygnału błędu ścieżki i wysyła się sygnał błędu ścieżki.

Korzystnie, podczas sprawdzania, jako sekwencję niepoprawną traktuje się sytuację, kiedy więcej niż dwa kolejne przejścia przez zero pierwszego sygnału fotodetektora zostały wykryte bez jakiegokolwiek wystąpienia przejścia przez zero w sygnale drugiego fotodetektora między nimi.

Korzystnie, podczas sprawdzania, jako sekwencję niepoprawną traktuje się sytuację, kiedy więcej niż jedna para przejść przez zero, zawierająca przejście przez zero pierwszego sygnału fotodetektora bezpośrednio następujące za przejściem przez zero drugiego sygnału detektora, została wykryta w uprzednio okreś lonym przedziale czasu.

Korzystnie, podczas sprawdzania, wytwarza się sygnał wskazania błędu wskazujący nagromadzenie sekwencji niepoprawnych.

Korzystnie, szacuje się wartości sygnałów fotodetektora przy wielokrotnościach uprzednio określonego cyklu zegarowego, i wykrywa się wystąpienie przejścia przez zero, jeśli jedna z dwu kolejnych wartości sygnału znajduje się powyżej a druga z tych wartości leży poniżej wartości odniesienia, oraz interpoluje się położenie czasowe przejścia przez zero wykorzystując te dwie wartości.

Korzystnie, wyznacza się sygnał różnicy fazy, między przejściem przez zero pierwszego sygnału fotodetektora i przejściem przez zero drugiego sygnału fotodetektora, z położeń czasu oraz liczby cykli zegarowych między przejściami przez zero.

Korzystnie, w przypadku znalezienia sekwencji niepoprawnej ekstrapoluje się sygnał błędu ścieżki.

Korzystnie, jako detekcję fazy stosuje się wykrywanie różnicy fazy, a jako pierwszy sygnał fotodetektora wykorzystuje się pierwszy sygnał sumowania diagonalnego i jako drugi sygnał fotodetektora wykorzystuje się drugi sygnał sumowania diagonalnego.

PL 197 650 B1

Urządzenie do określania prawidłowego sygnału błędu ścieżki, zawierające fotodetektor, który odbiera światło odbite z optycznego nośnika zapisu i ma, co najmniej dwa elementy detektora, oraz zawierające zespół formowania fazy, którego wyjścia są dołączone do dwu sygnałów wyjściowych fotodetektora, według wynalazku jest charakterystyczny tym, że zawiera detektor ciągu zboczy, którego wyjścia są dołączone do sygnału pierwszego fotodetektora i do sygnału drugiego fotodetektora spośród wielu sygnałów fotodetektora, oraz zawiera zespół blokujący, którego wejście jest dołączone do wyjścia zespołu formowania fazy, zaś wejście sterujące jest dołączone do wyjścia detektora sekwencji zboczy.

Korzystnie, do elementów detekcyjnych fotodetektora są dołączone zespoły formujące, na których wyjściach pojawiają się sygnały sumowania diagonalnego, wykorzystywane jako pierwszy i drugi sygnał fotodetektora, odpowiednio.

Korzystnie, między sygnałami wyjściowymi fotodetektora, z jednej strony, a zespołem formowania fazy i detektorem sekwencji zboczy, z drugiej strony, są dołączone detektory zboczy i detektory kąta fazowego.

Korzystnie, do wyjścia detektora sekwencji zboczy jest dołączony wskaźnik błędu.

Rozwiązanie według wynalazku ma tę zaletę, że nie jest wyprowadzany sygnał błędny. Ocena sekwencji zboczy różnych sygnałów sumowania diagonalnego umożliwia określenie, czy wykryty sygnał różnicy kąta fazowego jest błędny.

Wynalazek zapewnia integrację zespołu formowania fazy i detektora ciągu zboczy. Ma to tę zaletę, że pewne funkcje, które mogą być wykorzystywane łącznie, będą wykonywane jeden raz. Umożliwia to opracowanie konstrukcji, które są zintegrowane i zajmują mało miejsca.

Przedmiot wynalazku, w przykładach wykonania, jest zobrazowany na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia jedno z możliwych przykładów realizacji urządzenia, w schemacie blokowym, fig. 2 - inny przykład realizacji fragmentu urządzenia z fig. 1, w schemacie blokowym, fig. 3 - przykładowe przebiegi sygnałów sumowania diagonalnego, w funkcji czasu, fig. 4 - przebiegi sygnałów zboczy, fazy zakumulowanej oraz różnicy fazy, w funkcji czasu, fig. 5 - diagram stanów odpowiadający ciągowi operacji urządzenia, fig. 6 - alternatywną konfigurację fragmentu urządzenia z fig. 2, w schemacie blokowym, zaś fig. 7 przedstawia jeszcze inną konfigurację fragmentu urządzenia z fig. 2, w schemacie blokowym.

W urządzeniu przedstawionym na fig. 1 dioda laserowa 1 emituje wiązkę skanującą 2, która jest koncentrowana przez kolimator 3. Po przejściu przez półprzezroczyste lustro 4, wiązka skanująca 2 jest ogniskowana na ścieżce informacyjnej 6 nośnika optycznego 7, za pomocą soczewki skupiającej 5. Nośnik optyczny 7 ma postać kolistego dysku, na którym znajduje się spiralna ścieżka informacyjna 6, której jedynie mała część została przedstawiona na figurze. Za pomocą urządzenia uruchamiającego 8, przedstawionego tutaj jako cewka, soczewka skupiająca 5 może być przemieszczana równolegle do kierunku propagacji wiązki skanującej 2, dla uzyskania ogniskowania, oraz może być przemieszczana w kierunku promieniowym w stosunku do optycznego noś nika zapisu 7, w celu ś ledzenia ś cież ki informacyjnej 6. Urządzenie uruchamiające 8 jest sterowane za pomocą regulatora 9.

Wiązka skanująca 2, ogniskowana na ścieżce informacyjnej 6, odbija się od nośnika zapisu 7, przechodzi przez soczewkę skupiająca 5 i za pomocą półprzezroczystego lustra 4 zostaje skierowana na fotodetektor, którym, w przykładowym wykonaniu, jest fotodetektor cztero-ćwiartkowy 10. Na wyjściach elementów detekcyjnych 10A, 10B, 10C i 10D cztero-ćwiartkowego fotodetektora 10 pojawiają się sygnały A, B, C i D, odpowiednio, w zależności od intensywności padającego na nie światła. Sygnały A i C diagonalnie rozmieszczonych elementów detekcyjnych 10A i 10C są doprowadzane do zespołu formującego 11, którego sygnałem wyjściowym jest pierwszy sygnał sumowania diagonalnego A+C. Sygnały B i D, diagonalnie rozmieszczonych elementów detekcyjnych 10B i 10D, są doprowadzane do zespołu formującego 12, którego sygnałem wyjściowym jest drugi sygnał sumowania diagonalnego B+D. Pierwszy i drugi sygnał sumowania diagonalnego A+C i B+D są doprowadzone do zespołu formowania kąta fazowego 13, na którego wyjściu jest przesunięcie fazowe między jego dwoma sygnałami wejściowymi, czyli sygnał różnicy fazy φ. Sygnały sumowania diagonalnego A+C oraz B+D są ponadto doprowadzone do detektora sekwencji zboczy 14, który sprawdza sekwencję zboczy lub inne cechy charakterystyczne sygnałów sumowania diagonalnego A+C oraz B+D. Sygnałem wyjściowym detektora sekwencji zboczy 14 jest sygnał stopu H, który zostaje doprowadzony do zespołu blokującego 15 w przypadku sekwencji wskazującej na wystąpienie błędu. Zespół blokujący 15 zapobiega wtedy przekazywaniu sygnału różnicy fazy φ do, znajdującego się za nim, generatora sygnału błędu ścieżki 16. Jeżeli zespół blokujący 15 nie jest aktywny, wtedy generator sygnału błędu

PL 197 650 B1 ścieżki 16 generuje sygnał błędu TE, na podstawie sygnału różnicy fazy φ. Sygnał błędu ścieżki zostaje doprowadzany, jako wartość chwilowa, do regulatora 9.

Wskaźnik błędu 25 jest połączony z detektorem sekwencji zboczy 14, i szacuje akumulację błędnych sekwencji. W przykładowym wykonaniu sygnał stopu H jest doprowadzany do wspomnianego wskaźnika błędu 25. Jeżeli ilość sygnałów stopu H jest większa niż określona z góry wartość w jednostce czasu, wtedy na wyjściu wskaźnika błędu 25 występuje sygnał wskazania błędu FI. Wskaźnikiem błędu 25 jest, w najprostszym przypadku, licznik.

Na fig. 1 przedstawiono w sposób schematyczny jedynie jedno z możliwych rozmieszczeń poszczególnych elementów urządzenia. Na przykład, zespół blokujący 15 może być również umieszczony między generatorem sygnału błędu ścieżki 16 i regulatorem 9. W tym przypadku generator sygnału błędu ścieżki 16 może być zintegrowany z zespołem formowania kąta fazowego 13. Podobnie możliwe jest zintegrowanie generatora sygnału błędu ścieżki 16 w regulatorze 9.

Zgodnie z innym wariantem wynalazku, generator sygnału błędu ścieżki 16 z fig. 1 generuje również sygnał błędu ścieżki TE, gdy zespół blokujący 15 jest aktywny, to znaczy wtedy, gdy na jego wejściu nie występuje sygnał różnicy fazy φ. Na zakończenie należy zauważyć, że zgodnie z pierwszym wariantem wynalazku, poprzedni sygnał błędu ścieżki TE jest utrzymywany dotąd, dopóki nie wystąpi zaktualizowany sygnał różnicy fazy φ. Zgodnie z innym wariantem, dla każdego cyklu zegarowego, sygnał błędu ścieżki TE jest ekstrapolowany liniowo między wartościami sygnału błędu ścieżki z dwóch poprzedzających cykli zegarowych.

Na fig. 2 przedstawiono wariant urządzenia zgodnego z wynalazkiem, w którym zespół formowania kąta fazowego 13, detektor sekwencji zboczy 14, oraz zespół blokujący 15 są zintegrowane w detektor korekcji różnicy fazy 23. Elementy identyczne z elementami przedstawionymi na fig. 1 mają to samo oznaczenie odsyłające. Przedstawiono tu jedynie elementy między fotodetektorem czteroćwiartkowym 10 i wyjściem, na którym występuje sygnał różnicy fazy φ. W przykładowym wykonaniu, sygnały sumowania diagonalnego A+C i B+D występują w postać sygnałów cyfrowych, o rozdzielczości na przykład 6 bitów. Każdy z tych sygnałów przechodzi przez filtr górno-przepustowy FIR 17, 17' i jest bezpośrednio doprowadzony do zespołu uśredniającego 18, 18' oraz przez element opóźniający 19, 19' do detektora 20, 20'. Możliwe jest obycie się bez filtra górno-przepustowego 17, 17' z minimalnym, lub prawie niedostrzegalnym ograniczeniem funkcjonalności urządzenia. Sygnał wyjściowy z filtra górno-przepustowego 17 jest oznaczony przez an, a sygnał opóźniony zegarowy T z elementu opóźniającego 19 jest oznaczony jako an-1. Wartość średnia sygnału wyjściowego zespołu uśredniającego 18 jest oznaczone jako SL1. Podobnie, sygnał wyjściowy z filtra górno-przepustowego 17' jest oznaczony jako bn sygnał wyjściowy z elementu opóźniającego 19' jest oznaczony przez bn-1, a wartość średnia sygnału wyjściowego zespołu uśredniającego 18' jest oznaczona jako SL2.

Detektor 20 zawiera detektor zboczy 21 i detektor kąta fazowego 22. Sygnałem wyjściowym detektora zboczy 21 jest sygnał E1 o rozdzielczości jednego bitu, gdy zbocze występuje w pierwszym sygnale sumowania diagonalnego A+C. Detektor zboczy 21 szacuje wartość średnią SL1 i sygnały an oraz an-1. Sygnał zbocza E1 jest różny od zera tylko wtedy, gdy jeden z sygnałów an, an-1 przyjmuje wartość, która jest większa niż wartość średnia SL1, podczas gdy odpowiedni inny sygnał an-1 lub an przyjmuje wartość, która jest mniejsza niż wartość średnia SL1. Jeżeli oba sygnały an, oraz an-1 są większe, lub oba są mniejsze niż wartość średnia SL1, wtedy sygnał zboczy E1 pozostaje na wartości zero. Detektor kąta fazowego 22 określa czas t1 między przejściem przez zero sygnału sumowania diagonalnego A+C i kolejnym cyklem zegarowym T. W przykładowym wykonaniu, czas t1 jest określony jako wartość 4-bitowa i stanowi miarę przesunięcia fazy sygnału sumowania diagonalnego. W podobny sposób, detektor zboczy 21' i detektor kąta fazowego 22' detektora 20' formują wartości wyjściowe sygnału zboczy E2 i czasu t2, w oparciu o sygnały bn i bn-1, oraz wartość średnią SL2.

W detektorze korekcji różnicy fazy 23, czasy t1 i t2, oraz akumulowany czas zegarowy TA są wykorzystane przez zespół formowania kata fazowego 13 do określenia sygnału różnicy fazy φ. Detektor ciągu zboczy 14 ocenia sygnały zboczy E1 i E2, a także wyrażenie logiczne t2 > t1 aby, jeśli jest to konieczne, uaktywnić zespół blokujący 15. Jeden wariant przykładowego wykonania z fig. 2 zawiera komparator 24, który dodatkowo porównuje wartości sygnałów zboczy E1, E2. Jego sygnał wyjściowy L1=L2 wskazuje na to, czy sygnały zboczy E1, E2 były sobie równe czy nie równe, w odpowiednim poprzednim stanie. Wskazuje to w sposób analogiczny sekwencje błędne, jak to zostanie opisane poniżej w odniesieniu do fig. 5.

PL 197 650 B1

Na fig. 3 przedstawiono przykładowe wykresy sygnałów sumowania diagonalnego A+C i B+D w funkcji czasu. Podziały osi czasu t odpowiadają cyklom zegara T, w których są wyznaczone cyfrowe sygnały sumowania diagonalnego A+C i B+D. Odpowiednie wartości dyskretne sygnałów sumowania diagonalnego A+C i B+D są oznaczone kropkami. Sygnały sumowania diagonalnego A+C i B+D oscylują wokół wartości średnich SL1 i SL2, odpowiednio, które na fig. 3 są przedstawione jako wartości stałe, dla przejrzystości rysunku, co odpowiada dużym stałym czasowym zespołów uśredniających 18 i 18', odpowiednio.

Różnica fazy φ między przejściami przez zero sygnałów sumowania diagonalnego A+C i B+D, oznaczonymi przez a i b, została wprowadzona, tytułem przykładu, w lewej części fig. 3. Ponieważ przejścia przez zero a, b zwykle nie pokrywają się z cyklem zegara T, ich położenie czasowe czasy t1 i t2, odpowiednio, są interpolowane z następnego cyklu zegara. W najprostszym przypadku, przeprowadza się interpolację liniową wykorzystując wartość an występującą po wartości zerowej a, wartość an-1 poprzedzającą wartość zerową a, oraz cykl zegara T: t1=T* (an-a) / (an-an-1). W tym przypadku, wartość średnia SL1 jest przyjęta dla wartości zerowej a: a=SL1.

W podobny sposób określa się czas t2 w oparciu o wartość bm, występującą po wartości zerowej b oraz wartość bm-1 poprzedzającą wartość zerową b: t2=T* (bm-b) / (bm-bm-1), gdzie b=SL2 jest również ustalone dla wartości zerowej. Wskaźniki m i n oznaczają w tym przypadku kolejne numery poszczególnych cykli zegara. Między wartościami an i bm występuje (m-n) cykli zegara. Czasy t1 i t2 są wyznaczane przez detektory kąta fazowego, 22 i 22', odpowiednio.

Różnica fazy φ jest wyznaczona z czasu t1 i sumy czasów zegara T między wartościami an i bm, minus czas t2: φ = t1+(m-n)*T-t2. To wyznaczenie różnicy fazy φ dokonuje się w detektorze korekcji różnicy fazy 23, w którym zespół formowania kąta fazowego 13 określa sygnał różnicy fazy φ. Liczba cykli zegara T także odnosi się do poniższego jako czas zakumulowany TA, gdzie TA=(m-n)*T.

Na fig. 3 przedstawiono zmianę kąta fazowego między sygnałami sumowania diagonalnego A+C i B+D; pierwszy sygnał sumowania diagonalnego A+C prowadzi, w lewej części fig. 3, a drugi sygnał sumowania diagonalnego B+D prowadzi, w prawej części fig. 3. Kolejny sygnał różnicy fazy φ jest przedstawiony w prawej części fig. 3. Składa się on z czasu t1' minus suma czasów zegara między zerami, oraz minus czas t2': φ' = t1' + (m-n)*T-t2'. W tym przypadku wartość m jest mniejsza niż wartość n.

W detektorze zboczy 21 sprawdza się, czy dwie kolejne cyfrowe wartości an i an-1 sygnału sumowania diagonalnego A+C są większe niż wartość średnia SL1: sprawdza się nierówności an>SL1 i an-1>SL1. Jeżeli oba wyrażenia dają ten sam wynik, wtedy nie występuje przejście przez zero, jeśli zaś uzyskuje się różne wyniki, wtedy ma miejsce przejście przez zero i sygnał zboczy E1 przechodzi z wartości zero na wartość jedynki.

Na fig. 4 przedstawiono wykresy sygnałów w funkcji czasu, licząc od góry do dołu: sygnał zboczy E1, sygnał zboczy E2, zakumulowanej fazy φ_Α, która jest złożona z czasów t₁, t₂, i z zakumulowanego czasu TA, oraz sygnał różnicy fazy φ.

Sygnały zboczy E1, E2 zmieniają swoje wartości, gdy występuje przejście przez zero sygnałów sumowania diagonalnego A+C, B+D, odpowiednio. Na fig. 4 przedstawiono nieprawidłową sekwencję zboczy: między dwoma zmianami wartości sygnału zboczy E1, mają miejsce cztery zmiany sygnału zboczy E2. Po pierwszej zmianie sygnału zboczy E1, czas t1 dodaje się do wartości czasu zakumulowanego TA, który do tej pory miał wartość zero. Po następnej zmianie sygnału zboczy E2, która w tym przykładzie występuje po jednym cyklu zegarowym, czas zegara T dodaje się do zakumulowanej fazy ΑΑ a czas t₂ odejmuje się. Zakumulowana w ten sposób faza aa jest następnie wyprowadzona jako sygnał różnicy fazy φ, a następnie zostaje wyzerowana. Po następnym przejściu sygnału zboczy E2, czas t₂ odejmuje się od zakumulowanej fazy φ_Α, której wartość poprzednio była ustawiona na zero. Z każdym kolejnym cyklem zegarowym, czas zegara T odejmuje się od zakumulowanej fazy φ_Α. Następne zbocze, które się pojawia, występuje w drugim sygnale sumowania diagonalnego B+D; zmienia się sygnał zboczy E2. Jest to sekwencja niedozwolona; dlatego detektor sekwencji zboczy 14, za pomocą zespołu blokującego 15, zapobiega wyprowadzeniu sygnału różnicy fazy φ, odpowiadającego zakumulowanej fazie φ_Α. W tym samym czasie, zakumulowana faza aa zostaje wyzerowana. Po następnej zmianie sygnału zboczy E2, rozpoczyna się ponownie akumulacja czasów t1, t2, oraz T. Gdy występuje zmiana sygnału zboczy E1, czas t1 dodaje się do zakumulowanej fazy φΑ, odpowiedni sygnał różnicy fazy φ' wyprowadza się na wyjście, a zakumulowana faza φΑ zostaje wyzerowana.

Na fig. 5 przedstawiono diagram stanów odpowiadający sekwencji operacji urządzenia. Różne stany, od S0 do S5, są przedstawione jako ograniczone obszary, wewnątrz których są wymienione operacje realizowane w odpowiednich stanach detektora korekcji różnicy fazy 23. Wzdłuż strzałek

PL 197 650 B1 między stanami przedstawione są warunki, których spełnienie umożliwia przejście z jednego stanu do innego, w kierunku strzałki.

Poniżej opisano zasadę diagramu stanu, zaczynając od opisu stanu S0, bez wchodzenia w szczegóły, które można zrozumieć z opisu zasady i szczegóły zawarte w diagramie stanu.

Operacje przeprowadzane w stanie S0 to wyzerowanie wartości zakumulowanego czasu TA, oraz czasów t1 i t2. Jeżeli w następnym cyklu zegara nie ma zmian w sygnałach zboczy E1, E2 utrzymuje się stan S0. Jest to zilustrowane za pomocą strzałki umieszczonej po prawej stronie obszaru reprezentującego stan S0. Wspomniana strzałka rozpoczyna się i kończy w stanie S0 i nie niesie szczegółu warunku. Jeśli, z drugiej strony, oba sygnały zboczy E1 i E2 zmieniają przebieg w stosunku do stanu S0, następuje przejście do stanu S1. Jest to przedstawione za pomocą strzałki, która rozpoczyna się w S0, kończy w S1, oraz jest oznaczona warunkami E1 i E2. Jeżeli przy przejściu ze stanu S0 zmienia się jedynie sygnał zboczy E1, wtedy następuje przejście do stanu S2. Jest to przedstawione za pomocą strzałki skierowanej od stanu S0 do stanu S2, która niesie warunek E1. W podobny sposób następuje przejście ze stanu S0 do S3, jeżeli w czasie cyklu zegara zmienia się jedynie sygnał zboczy E2. Jest to również przedstawione za pomocą odpowiedniej strzałki, wyposażonej w warunek E2.

Strzałki, których zakończenie znajduje się w obszarze reprezentującym stan S0 wskazują warunki, przy spełnieniu których następuje przejście z innych stanów do stanu S0. Takie przejście ma miejsce ze stanu S1, jeżeli nie występuje żadna zmiana sygnałów zboczy E1, E2 w czasie cyklu zegara. Przejście ze stanu S2 do stanu S0 zachodzi wtedy, gdy w czasie cyklu zmiana występuje jedynie w sygnale zboczy E1. Przejś cie ze stanu S3 do stanu S0 jest realizowane wtedy, gdy w czasie cyklu zegara zmiana występuje jedynie w sygnale zboczy E2. Przejście ze stanu S4 do stanu S0 jest realizowane wtedy, gdy w czasie cyklu zegara zmiana występuje jedynie w sygnale zboczy E1. Przejście ze stanu S5 do stanu S0 ma miejsce wtedy, gdy zmiana występuje jedynie w sygnale zboczy E2, ale nie występuje w sygnale zboczy E1.

W stanie S1, najpierw wyprowadza się sygnał różnicy fazy φ w cyklu zegarowym. Zostaje on wyznaczony z wzoru φ=1+Τ_Α4₂, gdzie t₁, t₂ i TA przyjmują wartości określone w poprzednim lub kilku poprzednich cyklach zegara. Po wyprowadzeniu sygnału różnicy fazy φ, następuje wyzerowanie wartości, t1, t2 i TA. Jest to przedstawione w obszarze S1 za pomocą litery φ oraz oznaczeń t1:=0; t2:=0; TA: = 0. Zatem, jeżeli stan S1 został osiągnięty ze stanu S0, wtedy zakumulowany czas TA ma wartość TA = 0, ustawioną w stanie S0. W tym przypadku, czasy t1 i t2 mają wartości, które były określone w odniesieniu do odpowiadających im przejść przez zero, które również spowodowały zmiany w sygnałach zboczy E1 i E2. Przejścia, które rozpoczynają się w stanie S1 i kończą się w stanie S1 są przedstawione za pomocą strzałek z odpowiednimi warunkami, podobnie jak to zostało zrobione w odniesieniu do stanu S0.

W stanie S2, zakumulowany czas TA zwiększa się o czas zegarowy T, po każdym cyklu zegara. W rezultacie, formuje się suma (m-n)*T cykli zegarowych występujących między pojawieniem się sygnału zboczy E1 i kolejną zmianą w sygnale zboczy E2, co zostało opisane powyżej. Czas t2 jest wyzerowany w stanie S2, ponieważ w przypadku prawidłowej sekwencji przejść przez zero oczekuje się, że po stanie S2 nastąpi przejście w inny stan sygnału zboczy E2, a w związku z tym wystąpi nowy czas t2. Jeżeli w następnym cyklu zegara wystąpi jedynie przejście sygnału zboczy E2, wtedy następuje przejście ze stanu S2 do stanu S1. Jeśli, z drugiej strony, wystąpi jedynie przejście sygnału zboczy E1, co odpowiada sytuacji wystąpienia niepoprawnej sekwencji zboczy, następuje wtedy przejście do stanu S0. Czas TA akumulowany do tego momentu, oraz czasy t1 i t2 nie są dłużej brane pod uwagę, w tym przypadku. Cechą charakterystyczną stanu S2, w porównaniu ze stanami S0 i S1 jest to, że gdy oba sygnały zboczy E1 i E2 zmieniają swój stan w czasie cyklu zegarowego, ich sekwencja lub porządek jest również brany pod uwagę, przy określaniu następnego stanu. Jeżeli zmiana sygnału zboczy E1 ma miejsce przed zmianą sygnału zboczy E2, inaczej mówiąc, gdy czas t1 jest większy niż czas t2, wtedy występuje sekwencja niepoprawna. W konsekwencji następuje przejście do stanu S7. Jeżeli, z drugiej strony, przejście sygnału zboczy E2 ma miejsce przed przejściem sygnału zboczy E1, inaczej mówiąc, gdy czas t1 jest mniejszy niż czas t2, następuje odgałęzienie do stanu S4. Podobne sprawdzenie porządku występowania przejść w sygnałach zboczy E1 i E2, które miały miejsce w czasie tego samego cyklu zegarowego, ma wpływ na przechodzenie ze stanu S3. W przypadku sekwencji niepoprawnej, to znaczy gdy przejście sygnału zboczy E2 ma miejsce przed przejściem sygnału zboczy E1, wtedy następuje przejście do stanu S6. W przypadku odwrotnej kolejności następuje odgałęzienie do stanu S5. W stanie S3, z każdym cyklem zegarowym akumulowany czas TA zmniejsza się o czas zegarowy T, a czas t1 ustawia się na zero.

PL 197 650 B1

W stanie S4 sygnał różnicy fazy φ wyprowadza się zgodnie z zależnością φ = t₁ + TA - t₂, akumulowany czas TA ustawia się następnie na wartość czasu zegarowego T, a czas t2 ustawia się na zero. Również przy przechodzeniu ze stanu S4, gdy ma miejsce przejście zarówno sygnału zboczy E1 jak i sygnału zboczy E2, sekwencja wymienionych sygnałów jest brana pod uwagę. Jeżeli w następnym cyklu zegarowym najpierw wystąpi zmiana sygnału zboczy E2, a potem sygnału zboczy E1, wtedy stan S4 jest utrzymywany w następnym cyklu zegarowym. Jeżeli kolejność jest odwrotna, następuje przejście do stanu S3. To samo odnosi się do stanu S5, w którym w przypadku poprawnej sekwencji, przede wszystkim należałoby oczekiwać zmiany sygnału zboczy E1. W przypadku niepoprawnej kolejności, inaczej mówiąc, gdy przede wszystkim zmiana ma miejsce w sygnale zboczy E2, wtedy następuje odgałęzienie do stanu S0, jeżeli tylko sygnał zboczy E2 został zmieniony w czasie cyklu zegarowego. Jeżeli oba sygnały zboczy E2 i E1 zostały zmienione, następuje odgałęzienie do stanu S2.

Zgodnie z innym wariantem wynalazku, różniącym się od przedstawionego na fig. 5, strzałki, które przebiegają od S4, S5 i niosą warunek, że oba sygnały zboczy E1 i E2 zmieniają się wewnątrz cyklu zegarowego, kończą się w stanie S0. Przyjęto tu założenie, że jeżeli sekwencja czasowa zmian sygnału zboczy jest bardzo krótka, zatem jest to przejście przez zero, musi więc być to błąd, a w związku z tym uzyskana informacja jest z dużym prawdopodobieństwem błędna i nie powinna być oceniana.

Stany S6 i S7, z odpowiadającymi im przejściami, nie będą tu szczegółowo opisywane, ponieważ można to zrozumieć ze szczegółów przedstawionych na fig. 5 i z opisu podanego powyżej w odniesieniu do innych stanów i przejść.

W przypadku przykładowego wykonania wynalazku, zgodnego z diagramem stanów przedstawionym na fig. 5, fakt pojawienia się zabronionej kolejności występowania zboczy jest bezbłędnie identyfikowany. Jednakże, w przypadku niepoprawnego stanu początkowego, sekwencja kolejnych stanów zawsze pozostaje niepoprawna. Można tego uniknąć przez wprowadzenie kolejnego sygnału wejściowego L1=L2 (pokazany również na fig. 2). Ten sygnał wejściowy wskazuje, czy w bezpośrednio poprzedzającym stanie sygnały zboczy E1 i E2 były sobie równe. Wartości sygnałów zboczy powinny być sobie równe w stanach S0 i S1, a nie powinny być sobie równe w stanach od S2 do S7. Naruszenie tej zasady wskazuje na niepoprawny stan poprzedni. Ponieważ nie jest jasne, który poprzedni stan jest prawidłowy, wariant ten, który nie jest bezpośrednio przedstawiony na figurze, zapewnia ustawienie na z góry określony kolejny stan w sytuacji błędu, w tym przypadku na stan S0.

Na fig. 6 przedstawiono alternatywną konfigurację dla szacowania sygnałów A, B, C i D fotodetektora. W tym przypadku, każdy z sygnałów A, B, C i D fotodetektora jest indywidualnie doprowadzony do detektora 20A, 20B, 20C i 20D, odpowiednio, na którego wyjściach pojawiają się sygnały położenia zboczy, podobnie jak w przypadku opisanych powyżej detektorów 20, 20'. Sygnał położenia zboczy zawiera zarówno informację o wystąpieniu zboczy, odpowiadającą sygnałom zboczy E1, E2, jak i informację o czasowym położeniu wspomnianego sygnału, odpowiadającą czasom t1, t2. Sygnały położenia zboczy detektorów 20A, 20B są doprowadzone do pierwszego detektora korekcji różnicy fazy 23', na którego wyjściu pojawia się sygnał różnicy fazy φ. Sygnał ten jest określony, na przykład, w sposób opisany powyżej. Odpowiedni sygnał różnicy fazy φ'' pojawia się na wyjściu drugiego detektora korekcji różnicy fazy 23'', który szacuje sygnały położenia zboczy detektorów 20C, 20D. Chociaż do określenia sygnału błędu ścieżki TE wystarczy jeden z sygnałów różnicy fazy φ', φ'', te dwa sygnały łączą się ponownie, zgodnie z fig. 6, i tworzą na wyjściu sygnał różnicy fazy φ. Najprostszą forma łączenia jest sumowanie.

Na fig. 7 przedstawiono w sposób schematyczny część kolejnego wariantu urządzenia według wynalazku. W tym przypadku sygnały A, B, C i D fotodetektora są pojedynczo doprowadzone do detektorów 20A, 20B, 20C i 20D, których sygnały wyjściowe, tj. sygnały położenia zboczy, są doprowadzone do komparatora 24', który odpowiednio ocenia stany, aby wyznaczyć sygnał różnicy fazy φ.

Wynalazek dotyczy układów śledzących w urządzeniach odtwarzających DVD-film, DVD-ROM, DVD-RW, DVD-R, CD, CD-ROM, CD-RW, CD-R, itd. oraz odpowiednich urządzeniach zapisujących. Często zdarza się, że we współczesnych urządzeniach odtwarzających, dla śledzenia zgodnie ze sposobem DVD, stosowany jest konwencjonalny detektor fazy dla określania przedziału czasu między zboczami sygnałów sumowania diagonalnego A+C i B+D. Ten detektor fazy jest przeznaczony do określania przedziału między dwoma zboczami jego dwóch sygnałów wejściowych. Na przykład, na jednym z jego dwóch wyjść wyprowadzany jest impuls odpowiadający różnicy czasów między zboczami na jego wejściach. Może się zdarzyć, szczególnie, gdy detektor fazy jest stosowany do śledzenia zgodnie ze sposobem DPD, że sygnały wejściowe A+C i B+D nie zmieniają się w parach. Zwy8

PL 197 650 B1 czajny detektor fazy nie może tego rozpoznać i w takim przypadku na jego wyjściach pojawiają się nieprawidłowe długości impulsów. Zgodnie z wynalazkiem, pojawianie się takich nieprawidłowych długości impulsów na wyjściu jest eliminowane.

Okresy czasu między zboczami dwóch sygnałów sumowania diagonalnego A+C i B+D są miarą odchylenia wiązki skanującej 2 od ścieżki. Jeżeli wiązka skanująca 2 wychwytuje dokładnie środek ścieżki informacyjnej, sygnały sumowania diagonalnego A+C i B+D mają dokładnie taki sam kształt i sekwencję . Oznacza to, ż e sygnał y A+C i B+D mają zbocza rosną ce i opadają ce w tym samym czasie. Sygnałem wyjściowym konwencjonalnego komparatora fazy jest w tym przypadku zero.

Jeżeli wiązka skanująca 2 ma stałe, ale małe odchylenie w stosunku do środka ścieżki, wtedy sekwencja sygnałów sumowania diagonalnego A+C i B+D będzie ciągle taka sama, ale zbocza tych sygnałów nie będą już występowały jednocześnie. Jeżeli, na przykład, dodatnie lub ujemne zbocze sygnału A+C występuje przed zboczem sygnału B+D, wtedy okres czasu między zboczami, określa się jako sygnał różnicy fazy φ, za pomocą komparatora fazy. W tym przypadku, kolejność występowania zboczy wejścia może być interpretowana jako znak wartości sygnału różnicy fazy φ. Tak więc sygnały wyjściowe komparatora fazy mają wartości proporcjonalne do odchylenia ścieżki dla sygnału różnicy fazy φ, biegunowość tej wartości wskazuje kierunek odchylenia od ścieżki, a amplituda wskazuje na odległość od środka ścieżki. Wartość sygnału różnicy fazy φ występuje jako wartość cyfrowa. Możliwe jest odwzorowanie albo konwersja do innego odwzorowania, takiego jak uzupełnienie dwójkowe, przesunięcie binarne, itp.

Znaczna liczba ścieżek informacyjnych 6 leży jedna obok drugiej na nośniku zapisu 7. Dlatego sygnał błędu ścieżki TE jest sygnałem okresowym, gdy wiele ścieżek zostanie przekroczonych. Jeżeli, na przykład, wiązka skanująca 2 przemieszcza się w kierunku obszaru między dwiema ścieżkami, to znaczy od środka ścieżki, wtedy wartość sygnału różnicy fazy φ a zatem i wartość sygnału błędu ścieżki TE zwiększa się. Ma to miejsce tak długo, jak długo wiązka skanująca 2 może jeszcze wykrywać ścieżkę informacyjną 6, od której się oddala. Jeżeli wiązka skanująca 2 znajdzie się dokładnie między dwiema ścieżkami, wtedy sekwencja zboczy sygnałów sumowania diagonalnego A+C i B+D staje się niepewna, ponieważ wiązka skanująca 2 wychwytuje mieszankę sygnałów z dwóch ścieżek. Sekwencja zboczy pojawia się wtedy bardziej przypadkowo i wynikowy sygnał błędu ścieżki TE wraca do małych wartości. Jeżeli wiązka skanująca 2 przemieszcza się dalej w kierunku następnej ścieżki, wtedy sekwencja zboczy pochodzących od następnej ścieżki jest określana ponownie, a wartość sygnału błędu ścieżki TE wskazuje odchylenie ścieżki, które jest wtedy ważne.

Jak to zostało opisane powyżej, sekwencja sygnałów wejściowych różni się od środka ścieżki do obszaru między dwiema ścieżkami tym, że sekwencja zboczy sygnałów sumowania diagonalnego A+C i B+D na ścieżce informacyjnej φ jest jednolita i wykazuje jedynie przesunięcie proporcjonalne do odchylenia ścieżki. Między ścieżkami, jednakże, sekwencja sygnałów sumowania diagonalnego A+C i B+D jest bardziej przypadkowa, ponieważ wiązka skanująca 2 w tym przypadku wychwytuje mieszankę sygnałów z dwóch ścieżek. Nie występują wtedy pary zboczy sygnałów sumowania diagonalnego A+C i B+D. Zgodnie z wynalazkiem, wartości wyjściowe sygnału różnicy fazy φ, które oparte byłyby na takich błędnych zboczach są usunięte. Diagram stanów przedstawiony na fig. 5 wskazuje, na przykład, czy sekwencja wysoki-niski jednego sygnału wejściowego, na przykład sygnału sumowania diagonalnego A+C, jest podobnie zawarta w odpowiednim drugim sygnale, w tym przypadku w sygnale B+D. Dopuszczalna jest jedynie zmiana kolejności, co najwyżej jednego zbocza jednego sygnału, w porównaniu do zbocza w drugim sygnale. Jeżeli co najmniej dwa zbocza kolejno zmieniają swoją kolejność, w porównaniu do drugiego sygnału, uważa się, że jest to naruszenie dozwolonej kolejności, co powoduje, że wartość określona dla sygnału różnicy fazy φ nie będzie wyprowadzona.

Sytuacja, jaką opisano powyżej, może dodatkowo wskazywać, że wiązka skanująca 2 znajduje się między ścieżkami. Ponieważ zakazane kolejności między ścieżkami nie występują zasadniczo, ale w sposób zakumulowany, przeprowadza się filtrację przy pomocy licznika, lub innej techniki, w celu pewnego zidentyfikowania tego zjawiska. Fundamentalna możliwość polega na statystycznej ocenie zabronionej kolejności zboczy v, które występują w sekwencji n zboczy, oraz w wychodzącym sygnale wskazania błędu FI, który identyfikuje obszar między ścieżkami w przypadku, gdy określona z góry wartość u=n-v została niedotrzymana. Jeżeli proporcja sekwencji ważnych n-v, z ogólnej liczby n rozważanych sekwencji spada poniżej określonej z góry wartości u, wtedy występuje skanowania między dwiema ścieżkami. Ponadto, sygnał wskazania błędu FI może również wskazać, czy kolejność zboczy sygnałów sumowania diagonalnego A+C i B+D została zakłócona z powodu zarysowania lub z innego powodu błędu na nośniku zapisu 7.

PL 197 650 B1

Reasumując, sekwencja więcej niż dwóch kolejnych przejść przez zero, w jednym z dwóch sygnałów sumowania diagonalnego, bez wystąpienia przejścia przez zero w drugim sygnale sumowania diagonalnego, w tym samym okresie czasu, jest uważany zgodnie z wynalazkiem za sekwencję nieprawidłową. Ma to tę zaletę, że jest to jednoznaczny warunek określający nieprawidłowy ciąg zboczy. Gdy wiązka skanująca przechodzi z jednej strony środka ścieżki, na drugą stronę, w tym okresie czasu występują dwa kolejne przejścia przez zero w jednym sygnale sumowania diagonalnego, bez wystąpienia przejść przez zero w drugim sygnale sumowania diagonalnego. Jest to ciąg dopuszczalny i formowany jest w tym przypadku prawidłowy sygnał błędu ścieżki. Jednak, w przypadku, gdy wystąpią trzy kolejne przejścia przez zero w jednym z sygnałów sumowania diagonalnego, przed wystąpieniem przejścia przez zero w drugim sygnale sumowania diagonalnego, to taką sytuację należy uznać za błąd. Uzyskana wartość kąta fazowego jest wtedy nieprawidłowa.

Jeżeli ponadto, w określonym z góry przedziale czasu, występuje sekwencja więcej niż jednej pary przejść przez zero, przy czym przejście przez zero jednego sygnału sumowania diagonalnego, oraz przejście przez zero drugiego sygnału sumowania diagonalnego, które ma miejsce krótko po pierwszym jest uważane jako para przejść przez zero, to taka sekwencja jest uważana zgodnie z wynalazkiem za ciąg nieprawidłowy. Ma to tę zaletę, że zwiększona jest dokładność określania sygnału błędu ścieżki. Jako przykład należy rozważyć przypadek, gdy wiązka skanująca przechodzi od jednej ścieżki, do następnej ścieżki nośnika zapisu. Wtedy zdarza się, że oceniane są składowe sygnału pochodzące od dwóch różnych ścieżek. Chociaż wydaje się, że zbocza sygnałów sumowania diagonalnego występują w prawidłowej kolejności, tym niemniej jednak występujący między nimi okres czasu jest istotnie za krótki. Ze względu na strukturę nośnika zapisu, taki krótki okres czasu nie może wystąpić, jeżeli oceniane są komponenty sygnału tylko z pojedynczej ścieżki. Również w tym przypadku określony jest nieprawidłowy kąt fazowy, który zgodnie z wynalazkiem nie jest wykorzystany do określenia sygnału błędu ścieżki.

Jeżeli ma miejsce akumulacja ciągów niedopuszczalnych, wtedy generowany jest sygnał wskazania błędu. Ma to tę zaletę, że sygnał wskazania błędu, wskazujący na szczególny stan systemu, może być wyprowadzony w prosty sposób. Szczególnie duża liczba sekwencji niedopuszczalnych występuje wtedy, gdy wiązka skanująca jest umieszczona między dwiema ścieżkami. Jeżeli częstotliwość występowania błędów przekracza określoną z góry wartość, wtedy wyprowadzony jest sygnał wskazania błędu, wskazujący na stan między ścieżkami. Jeżeli na nośniku zapisu występują rysy lub posiada on inne niesprzyjające cechy, mają miejsce charakterystyczne akumulacje sekwencji nieprawidłowych, które są wykryte i wyprowadzone jako sygnał wskazania błędu.

Wynalazek zapewnia ponadto ocenianie sygnałów sumowania diagonalnego w określonym z góry cyklu zegara. W tym przypadku, przejście przez zero jest wtedy wykryte, gdy jedna z dwóch kolejnych wartości sygnału sumowania diagonalnego leży powyżej, a druga ze wspomnianych wartości poniżej wartości odniesienia.

Punkt czasowy przejścia przez zero jest interpolowany z wykorzystaniem jednej wartości, lub wielu wartości leżących ponad i/lub poniżej wartości odniesienia. Ma to tę zaletę, że sygnały sumowania diagonalnego nie są oceniane w sposób ciągły, mogą być więc raczej użyte wartości zdyskretyzowane. Tym niemniej, dokładne określenie kąta fazy jest realizowane za pomocą interpolacji. W tym przypadku cykl zegara i sposób interpolacji powinny być dogodnie skoordynowane ze sobą. Jeżeli sygnał zegara ma znaczną szerokość i jeżeli jest to właściwe, w interpolacji jest wykorzystanych kilka wartości przed i kilka wartości po zerze, która korzystnie jest wtedy interpolacją nieliniową.

Faza między przejściem przez zero pierwszego sygnału sumowania diagonalnego i przejściem przez zero drugiego sygnału sumowania diagonalnego jest określona w oparciu o odpowiednią wartość interpolowanego punktu czasowego. Jeżeli między przejściami przez zero występuje kilka kompletnych cykli zegara, dodatkowo dodawana jest wartość odpowiadająca liczbie tych cykli zegara. Ma to tę zaletę, że zwiększana jest dokładność wartości fazy, ponad rozdzielczość czasową, określoną przez cykl zegara. Tak więc, z jednej strony formowany jest bardziej dokładny sygnał błędu ścieżki, jako wynik dokładniejszego określenia kąta fazy, a z drugiej strony zwiększona jest częstotliwość, z którą identyfikowane są ciągi niedopuszczalne, ponieważ większa rozdzielczość czasowa prowadzi do mniejszej liczby przejść przez zero, które mogą być interpretowane jako zbiegające się w czasie.

Wynalazek zapewnia ekstrapolowanie sygnału błędu ścieżki w przypadku, gdy w sygnałach sumowania diagonalnego występuje niedopuszczalny ciąg przejść przez zero. W najprostszym przypadku utrzymywana jest ostatnia ważna wartość. Tym niemniej możliwe jest korzystne zastosowanie interpolacji liniowej, lub interpolacji wyższego rzędu, od ostatniej ważnej wartości przed wytępieniem

PL 197 650 B1 ciągu niedopuszczalnego. Przy braku aktualnej wartości fazy, przyjmuje się dla sygnału błędu ścieżki wartość, która jest bliska następnej, wyliczonej oczekiwanej wartości. Ma to tę zaletę, że nie występują gwałtowne zmiany w sygnale błędu ścieżki, co w konsekwencji zapewnia niezawodne śledzenie.

Jest oczywiste, że niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do przedstawionych tu przykładów wykonania, ale zawiera również modyfikacje i rozwinięcia, znajdujące się w zakresie możliwości znawców tematyki.

Inne sposoby, które umożliwiają statystyczną ocenę liczby nieważnych zboczy, takie jak ocena w jednostce czasu, lub w odniesieniu do określonej z góry całkowitej liczby zboczy, leżą w zakresie niniejszego wynalazku. Ponadto, różniące się od przykładowych wykonań wynalazku, komputery stanu albo algorytmy realizowane w programie, dla identyfikacji zakazanych sekwencji zboczy i dla zapobiegania wyprowadzania określonej wartości fazy, leżą także w zakresie niniejszego wynalazku, podobnie jak różne drogi szacowania naruszenia sekwencji zboczy.

Claims (12)

1. Sposób określania prawidłowego sygnału błędu ścieżki wykorzystujący detekcję kąta fazowego do wyprowadzenia sygnału błędu ścieżki i oszacowania kąta fazowego między dwoma sygnałami fotodetektora, znamienny tym, że wykrywa się sekwencję przejść przez zero (a, b) pierwszego sygnału fotodetektora i drugiego sygnału fotodetektora spośród wielu sygnałów fotodetektora (A, B, C, D, A+C, B+D), sprawdza się sekwencję przejść przez zero (a, b) na okoliczność wystąpień sekwencji nieprawidłowych, a w przypadku znalezienia sekwencji nieprawidłowej otwiera się zespół blokujący (15) i łączy się wyjście zespołu formowania fazy (13) z generatorem sygnału błędu ścieżki (16) i wysyła się sygnał błędu ścieżki (TE).

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że podczas sprawdzania jako sekwencję nieprawidłową traktuje się sytuację, kiedy więcej niż dwa kolejne przejścia przez zero pierwszego sygnału fotodetektora zostały wykryte bez jakiegokolwiek wystąpienia przejścia przez zero w sygnale drugiego fotodetektora między nimi.

3. Sposób według zaostrz, 1, znamienny tym, że podczas sprawdzania jako sekwencję nieprawidłową traktuje się sytuację, kiedy więcej niż jedna para przejść przez zero, zawierająca przejście przez zero pierwszego sygnału fotodetektora bezpośrednio następujące za przejściem przez zero drugiego sygnału detektora, zostanie wykryta w uprzednio określonym okresie czasu.

4. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 3, znamienny tym, że podczas sprawdzania wytwarza się sygnał wskazania błędu (F1) wskazujący nagromadzenie sekwencji nieprawidłowych.

5. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 3, znamienny tym, że szacuje się wartości (an, an-1, bm, bm-1) sygnałów fotodetektora (A, B, C, D, A+C, B+D) przy wielokrotnościach (m, m-1, n, n-1) uprzednio określonego cyklu zegarowego (T), i wykrywa się wystąpienie przejścia przez zero (a, b) jeśli jedna z dwu kolejnych wartoś ci (an, an-1, bm, bm-1) sygnałów fotodetektora (A, B, C, D, A+C, B+D) znajduje się powyżej, a druga z tych wartości leży poniżej wartości odniesienia (SL1, SL2) oraz interpoluje się położenie czasowe (t1, t2) przejścia przez zero (a, b) wykorzystując te dwie wartości (an, an-1, bm, bm-1).

6. Sposób według zastrz. 5, znamienny tym, że ponadto wyznacza się kąt fazowy φ, między przejściem przez zero (a, b) pierwszego sygnału fotodetektora i przejściem przez zero (a, b) drugiego sygnału fotodetektora, z położeń czasu (t1, t2) oraz liczby (m-n) cykli zegarowych (T) między przejściami przez zero (a, b).

7. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 3, znamienny tym, że ponadto, w przypadku znalezienia sekwencji nieprawidłowej ekstrapoluje się sygnał błędu ścieżki (TE).

8. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 3, znamienny tym, że jako detekcję kąta fazowego stosuje się wykrywanie różnicy kątów fazowych, a jako pierwszy sygnał fotodetektora wykorzystuje się pierwszy sygnał sumowania diagonalnego (A+C) i jako drugi sygnał fotodetektora wykorzystuje się drugi sygnał sumowania diagonalnego (B+D).

9. Urządzenie do określania prawidłowego sygnału błędu ścieżki, zawierające fotodetektor, który odbiera światło odbite z optycznego nośnika zapisu i ma co najmniej dwa, elementy detektora, oraz zawierające zespół formowania fazy, wyjścia którego są dołączone do dwu sygnałów wyjściowych fotodetektora, znamienne tym, że zawiera detektor ciągu zboczy (14) wyjścia którego są dołączone do sygnału pierwszego fotodetektora i do sygnału drugiego fotodetektora spośród wielu sygnałów

PL 197 650 B1 fotodetektora (A, B, C, D, A+C, B+D), oraz zawiera zespół blokujący (15), wejście którego jest dołączone do wyjścia zespołu formowania fazy (13), zaś wejście sterujące jest dołączone do wyjścia detektora sekwencji zboczy (14).

10. Urządzenie według zastrz. 9, znamienne tym, że do elementów detekcyjnych (10A, 10B, 10C, 10D) fotodetektora (10) są dołączone zespoły formujące (11, 12), na wyjściach których pojawiają się sygnały sumowania diagonalnego (A+C, B+D) wykorzystywane jako pierwszy i drugi sygnał fotodetektora, odpowiednio.

11. Urządzenie według zastrz. 9 albo 10, znamienne tym, że między sygnałami wyjściowymi (A, B, C, D, A+C, B+D) fotodetektora (10), z jednej strony, a zespołem formowania fazy (13) i detektorem sekwencji zboczy (14), z drugiej strony, są dołączone detektory zboczy (21, 21') i detektory kąta fazowego (22, 22').

12. Urządzenie według zastrz. 9 albo 10, znamienne tym, że do wyjścia detektora sekwencji zboczy (14) jest dołączony wskaźnik błędu (25).