PL190673B1 - Zastosowanie pochodnych hydroksyloaminy - Google Patents

Zastosowanie pochodnych hydroksyloaminy

Info

Publication number
PL190673B1
PL190673B1 PL97331601A PL33160197A PL190673B1 PL 190673 B1 PL190673 B1 PL 190673B1 PL 97331601 A PL97331601 A PL 97331601A PL 33160197 A PL33160197 A PL 33160197A PL 190673 B1 PL190673 B1 PL 190673B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
group
general formula
active ingredient
propoxy
use according
Prior art date
Application number
PL97331601A
Other languages
English (en)
Other versions
PL331601A1 (en
Inventor
Andrea Jednakovits
Laszló Ürögdi
Ede Marvanyos
Mihaly Barabas
Istvan Kurucz
Ernö Bacsy
Laszló Koranyi
Sandor Erdö
György Dorman
Marta Vitai
György Schmidt
Marta Sinka
Magdolna Török
Original Assignee
Biorex Kutató És Fejlesztö Rt
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Priority claimed from HU9602204A external-priority patent/HUP9602204D0/hu
Priority claimed from HU9701349A external-priority patent/HUP9701349A1/hu
Application filed by Biorex Kutató És Fejlesztö Rt filed Critical Biorex Kutató És Fejlesztö Rt
Priority claimed from PCT/HU1997/000044 external-priority patent/WO1998006400A2/en
Publication of PL331601A1 publication Critical patent/PL331601A1/xx
Publication of PL190673B1 publication Critical patent/PL190673B1/pl

Links

Abstract

1. Zastosowanie pochodnych hydroksyloaminy, o ogólnych wzorach (I) i (II), w których R1 i R2 niezależnie oznaczają atom wodoru albo prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1-6 atomach węgla, względnie R1 i R2 razem z atomem azotu pomiędzy nimi tworzą nasyconą 5-7 członową grupę heterocykliczną, ewentualnie zawierającą dodatkowe atomy azotu i/lub tlenu jako heteroatomy; A oznacza prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową o 4-12 atomach węgla, niepodstawioną lub podstawioną grupę fenylową korzystnie zawierającą jako podstawnik grupę alkilową chlorowcoalkilową lub nitrową albo 5-6 członowy pierścień heteroaromatyczny zawierający atomy azotu, tlenu lub siarki; w ogólnym wzorze (I) Z oznacza wiązanie kowalencyjne, a w ogólnym wzorze (II) Z oznacza wiązanie kowalencyjne lub grupę =NH; w ogólnym wzorze (I) X oznacza atom chlorowca lub grupę -NR3R4, gdzie R3 i R4 niezależnie oznaczają atom wodoru albo prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1-6 atomach węgla, natomiast w ogólnym wzorze (II) X oznacza atom tlenu; w ogólnym wzorze (II) R' oznacza atom wodoru albo prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1-6 atomach węgla; w ogólnych wzorach (I) i (II) Y oznacza atom wodoru, grupę hydroksylową lub grupę acyloksylową, korzystnie zawierającą część acylową długołańcuchowego kwasu tłuszczowego o 8-22 atomach węgla lub cyklicznego aromatycznego kwasu karboksylowego jako część acylową; oraz w związkach o ogólnym wzorze (I), w którym X oznacza grupę -NR3R4, a Y oznacza grupę hydroksylową grupa X jest skondensowana z podstawnikiem Y i tworzy pierścień wewnątrzcząsteczkowy, przedstawiony ogólnym wzorem (III), w którym A, Z, R1 i r2 mają wyżej podane znaczenie, a także soli i optycznie czynnych postaci tych związków do wytwarzania leku do stosowania w leczeniu lub profilaktyce PL chorób wynikających z uszkodzenia komórek śródbłonka.

Description

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie pochodnych hydroksyloaminy do wytwarzania leku do leczenia lub profilaktyki chorób wynikających z uszkodzenia komórek śródbłonka.
Związki o ogólnym wzorze (I), w którym X oznacza grupę -NH2, A oznacza niepodstawioną grupę fenylową lub pirydylową, a Y oznacza grupę hydroksylową, są znane z opublikowanego francuskiego zgłoszenia patentowego nr 2 (62 845 Al (opisu patentowego US nr 4 187 220). Związki te są selektywnymi blokerami β, a zatem nadają się do leczenia angiopatii cukrzycowej.
Związki o ogólnym wzorze (I), w którym X oznacza atom chlorowca, Y oznacza grupę hydroksylowa^ a A oznacza niepodstawioną lub podstawioną grupę fenylową lub pirydylową,, są znane z publikacji zgłoszenia patentowego PCT nr WO 90/0,584 Al (opisu patentowego PL nr 164 547. Związki te są selektywnymi blokerami β, a zatem nadają się do leczenia angiopatii cukrzycowej.
Związki o ogólnym wzorze (II), w którym A oznacza grupę fenylową (niepodstawioną lub podstawioną grupą chlorowcoalkilową), pirydylową lub tienylową, Z oznacza wiązanie kowalencyjne, R' oznacza atom wodoru, a Y oznacza grupę hydroksylową, są znane z węgierskiego zgłoszenia patentowego nr 2385/92, opublikowanego pod numerem T/66350. Związki te przeciwdziałają niedokrwieniu i dusznicy, a zatem są bardzo użyteczne w terapii powikłań żylnych związanych z cukrzycą.
Związki o ogólnym wzorze (I), w którym A oznacza pierścień aromatyczny lub heteroaromatyczny, X oznacza atom chlorowca, a Y oznacza atom wodoru, znane są z publikacji zgłoszenia patentowego PCT nr WO 95/30649 A1. Związki te przeciwdziałają niedokrwieniu i mogą być stosowane w leczeniu przypadków niedokrwienia, charakteryzujących się nadciśnieniem żylnym i agregacją trombocytów.
W żadnym z wyżej wymienionych opisów nie podano, że opisane związki mają jakiekolwiek działanie na komórki śródbłonka naczyń.
Normalne funkcjonowanie komórek śródbłonka naczyń ma istotne znaczenie dla organizmu. Komórki te tworzą wyraźnie zdefiniowaną powierzchnię między krążącą krwią i elementami ścian żył, spełniających rolę czynnika krzepliwości. Rola komórek śródbłonka naczyń w homeostazie jest zróżnicowana:
- uczestniczą w dwukierunkowym transporcie substancji pochodzących z krwi i z tkanek,
- tworzą barierę dla makrocząsteczek,
- w cząsteczkach tych ma miejsce synteza i rozkład mediatorów regulujących wzajemne oddziaływanie pomiędzy komórkowymi elementami ścian żył i krwią (fibrynogen, kolagen, proteoglikany, PGI2, EDRF (NO), EDHF, endotelina 1, angiotensyna II),
- inicjują procesy migracyjne, proliferacyjne i rozpuszczanie skrzepimy, przyczyniając się do uzdrowienia tkanek,
- podtrzymują odporność ścian żył na zakrzepy [Rubanyi G J., Cardiovasc. Pharmacol, 1993, 22 (42. Suppl., str. S1-14],
Uszkodzenie śródbłonka powoduje miażdżycę tętnic. Uszkodzenie prowadzące do pogorszenia stanu śródbłonka może pojawić się przy interwencjach mechanicznych, np. przy cewnikowaniu, a także może być wynikiem procesów biochemicznych i immunologicznych.
W pierwszym stadium tworzenia się płytki miażdżycowej komórki wypełnione lipidami zbierają się na błonie wewnętrznej tętnic (Steinberg D. i inni, JAMA 264-304, 1990). Komórki te, zwłaszcza monocyty i makrofagi pochodzące z krwi, początkowo przywierają do śródbłonka, a następnie przenikają do błony wewnętrznej naczyń. Uszkodzenie komórek śródbłonka może również przyczyniać się do adhezji, chociaż we wczesnej fazie niewidoczne są zmiany morfologiczne. Utlenianie cząstek LDL może prowadzić do wchłaniania ich przez monocyty znajdujące się w błonie wewnętrznej naczyń, wskutek czego monocyty stają się komórkami piankowatymi. Komórki piankowate tworzą pasma lipidowe, które są najwcześniejszą postacią zmian miażdżycowych.
190 673
W późniejszych stadiach występuje krwawienie, martwica, nowe unaczynienie i stwardnienie, przy czym w tym czasie tworzą się wzajemnie poprzerastane płytki, które stopniowo zwężają tętnice (Ip. JH, Fuster i inni, J. Am. Coli. Cardiol. 15:1667, 1990).
Zakrzepica może wystąpić w różnych stadiach miażdżycy tętnic. Powtarzająca się zakrzepica prowadzi do niedrożności naczyń i zakrzepów z zatorami, takich jak zakrzepica wieńcowa, zakrzepica naczyń mózgowych lub choroba naczyń obwodowych.
W sensie klinicznym „zespół dysfunkcji śródbłonka” odnosi się do uogólnionego lub miejscowego skurczu naczyń, zakrzepicy, miażdżycy tętnic i restenozy. Próby leczenia tych chorób obejmują techniki interwencji klinicznej, operacje wytworzenia połączenia omijającego i farmakoterapię.
Tylko kilka istniejących leków może nadawać się do leczenia dysfunkcji śródbłonka. Należą one do czterech głównych kategorii:
- zamienniki naturalnych „ochronnych” substancji śródbłonkowych (np. trwałe analogi PG!, nitrowe związki rozszerzające naczynia, rt-PA/zrekombinowany tkankowy aktywator plazminogenu/)
- inhibitory lub antagoniści czynników kurczliwości pochodzących ze śródbłonka (np. inhibitory ACE, antagoniści receptora angitensyny II; antgoniści receptora TXA2)
- środki cytoochronne (np. środki wychwytujące wolne rodniki, dysmutaza ponadtlenkowa i probukol, oraz inhibitory powstawania wolnych rodników, lazaroidy)
- leki obniżające poziom lipidów.
Jakkolwiek żaden z tych leków nie był początkowo przeznaczony do tego celu, to udowodniono klinicznie, że ich korzystne działanie w przypadku pewnych chorób może być związane z ochroną lub przywróceniem normalnych funkcji śródbłonka. Racjonalnym uzasadnieniem innowacyjnych terapii jest przywracanie normalnej wyściółki komórek śródbłonka, aby komórki te wypełniały swoje zadania. Potencjalne sposoby podejścia do tych problemów obejmują pobudzanie ponownego odrastania normalnego śródbłonka, albo nowe pojawiające się techniki terapeutyczne oparte na technologii zrekombinowanego DNA (Science 1990; 249: 1285-8). Zgodnie z dostępnymi danymi, żaden z uznanych leków nie spełnia tych kryteriów.
Obecnie nie jest znany żaden lek stosowany lub proponowany do stosowania, który działałby bezpośrednio na śródbłonek, a zatem nie ma leku odpowiedniego do leczenia dysfunkcji śródbłonka. Tak więc istnieje duże zapotrzebowanie terapeutyczne na lek umożliwiający profilaktykę, hamowanie lub przynajmniej spowolnianie powstawania powikłań, albo zmniejszanie częstości występowania choroby.
W trakcie badań nieoczekiwanie stwierdzono, że pochodne hydroksyloaminy o ogólnym wzorach (I) i (D) wykazują silne działanie ochronne i regeneracyjne, zwłaszcza na komórki śródbłonka naczyń i mogą zapobiegać ich uszkodzeniu spowodowanemu różnorodnymi przyczynami.
Tak więc wynalazek dotyczy zastosowania pochodnych hydroksyloaminy o ogólnych wzorach (I) i (II), w których R1 i r niezależnie oznaczają atom wodoru albo prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1-6 atomach węgla, względnie R1 i R2 razem z atomem azotu pomiędzy nimi tworzą nasyconą 5-7 członową grupę heterocykliczną, ewentualnie zawierającą dodatkowe atomy azotu i/lub tlenu jako heteroatomy;
A oznacza prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową o 4-12 atomach węgla, niepodstawioną lub podstawioną grupę fenylową, korzystnie zawierającą jako podstawnik grupę alkilową, chlorowcoalkilową lub nitrową, albo 5-6 członowy pierścień heteroaromatyczny zawierający atomy azotu, tlenu lub siarki; w ogólnym wzorze (I) Z oznacza wiązanie kowalencyjne, a w ogólnym wzorze (II) Z oznacza wiązanie kowalencyjne lub grupę =NH;
w ogólnym wzorze (I) X oznacza atom chlorowca lub grupę -NR3R4, gdzie R3 i R4 niezależnie oznaczają atom wodoru albo prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1-6 atomach węgla, natomiast w ogólnym wzorze (II) X oznacza atom tlenu; w ogólnym wzorze (II) R' oznacza atom wodoru albo prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1-6 atomach węgla; w ogólnych wzorach (I) i (II) Y oznacza atom wodoru, grupę hydroksylową lub grupę acyloksylową, korzystnie zawierającą część acylową długołańcuchowego kwasu tłuszczowego o 8-22 atomach węgla lub cyklicznego aromatycznego kwasu karboksylowego jako część acylową;
190 673 oraz w związkach o ogólnym wzorze (I), w którym X oznacza grupę -NR3R4, a Y oznacza grupę hydroksylową, grupa X jest skondensowana z podstawnikiem Y i tworzy pierścień wewnątrzcząsteczkowy, przedstawiony ogólnym wzorem (III), w którym A, Z, R1 i R2 mają wyżej podane znaczenie, a także soli i optycznie czynnych postaci tych związków do wytwarzania leku do stosowania w leczeniu lub profilaktyce chorób wynikających z uszkodzenia komórek śródbłonka.
Zgodnie z wynalazkiem jako substancje czynne szczególnie korzystnie stosuje się następujące związki:
(Z)-2-butenodionian N-[2-benzoiloksy-3-( 1 -piperydymylo)propoksy]-3-pirydynokarboksyimidoamidu (1:1) (związek nr 1) monochlorowodorek N-[2-palmitoiloksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]-3-pirydynokarboksyimidoamidu (związek nr 2) monochlorowodorek chlorku N-[3-[( 1,1 -dimetyloetylo)amino]-2-hydroksypropoksy]-3-trifluorometylobenzenokarboksyimidoilu (związek nr 3) monochlorowodorek chlorku N-[2-hydroksy-3-( 1 -piperydynylo)propoksy]-2-tio fenokarboksyimidoilu (związek nr 4) monochlorowodorek chlorku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]benzenokarboksyimidoilu (związek nr 5) (Z)-2-butenodionian chlorku N- [2-hydroksy-3 -(1 -piperydynylo)propoksy] -4-pirydynokarboksyimidoilu (1:1) (związek nr 6) monochlorowodorek chlorku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]-2-nitrobenzenokarboksyimidoilu (związek nr 7) dichlorowodorek chlorku N-[3-( 1 -pipeydynylo)propoksy]-3-piry'dynokairboksyimidollu (związek nr 8) monochlorowodorek chlorku N-[3-(1-piperydynylo)propoksy]-3-nitrobenzenokarboksyimidoilu (związek nr 9)
N-[3-[(1,1 -dime<yloetylo)amino]-2-hydroksypropoksy]-3-trifluorometylobenzamid (związek nr 10)
N-heksylo-N'-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]mocznik (związek nr 11)
N-heksylo-N’-[3-(1-piperydynylo)propoksy]moczmk (związek nr 12)
5,6-dihydro-5-(1-piperydynylo)metylo-3-(3-pirydylo)-4H-1,2,4-oksadiazyna (związek nr 13)
Jak wyżej wspomniano, przeprowadzone badania udowodniły, że związki o ogólnych wzorach (I) i (II) wykazują działanie na komórki śródbłonka układów sercowo-naczyniowego i naczyniowo-mózgowego. W doświadczeniach opisanych szczegółowo w dalszej części opisu zaobserwowano, że związki te są w stanie zablokować lub przywrócić do normy uszkodzenia tych komórek. Dzięki temu związki te można stosować jako substancje czynne w środkach terapeutycznych do stosowania w leczeniu chorób wynikających z nieprawidłowego funkcjonowania lub uszkodzenia komórek śródbłonka, zwłaszcza chorób układów sercowonaczyniowego i naczyniowo-mózgowego, nadciśnienia, nadmiernego stężenia homocysteiny i chorób naczyń obwodowych.
Pochodne hydroksyloaminy o ogólnych wzorach (I) i (II) można formułować w postać środków farmaceutycznych do stosowania w leczeniu i profilaktyce chorób związanych z nieprawidłowym funkcjonowaniem komórek naczyń. Takie środki zawierają jako substancję czynną (oprócz znanych nośników i substancji pomocniczych stosowanych w środkach farmaceutycznych) związek o ogólnym wzorze (I) lub (II) w ilości 0,5-95,5% wag., albo w pewnych przypadkach sole lub optycznie czynne postacie tych związków, przy czym w tych wzorach R1, R2, A, Z, X, Y i R' mają wyżej podane znaczenie.
Korzystnymi związkami o wzorach (I) i (II) dla opisanego zastosowania są związki, w których A oznacza grupę pirydylową, tienylową, albo fenylową, nitrofenylową lub trifluorometylofenylową. Korzystnymi związkami o wzorze (I) są również związki, w których X oznacza atom chloru lub grupę NH2. Wśród tych ostatnich szczególnie korzystnymi związkami są te związki, które zawierają pierścień wewnątrzcząsteczkowy, utworzony przez kondensację grup X i Y. Korzystnymi związkami o ogólnym wzorze (II) są również związki, w których R' oznacza atom wodoru lub grupę hydroksylową, oraz związki o ogólnych wzorach (I) i (II), w których Y oznacza atom wodoru lub grupę hydroksylową. We wszystkich wymienionych
190 673 kategoriach korzystnymi związkami są związki, w których NRlR2 oznacza grupę piperydynoaminową lub dialkiloaminową.
Szczególnie korzystne są związki nr 1-13 wymienione powyżej.
Związki o ogólnym wzorze (I), w którym X oznacza atom chlorowca, można wytwarzać w reakcji amidooksymu o ogólnym wzorze (V), w którym A ma wyżej podane znaczenie, z pochodną aminochloropropanu o ogólnym wzorze (XII), w którym R1, R2 i Y mają wyżej podane znaczenie, a grupa -NH2 w powstałym związku pośrednim o ogólnym wzorze (IV), w którym Z oznacza wiązanie kowalencyjne, a inne podstawniki mają wyżej podane znaczenie, zostaje zastąpiona atomem chloru przez dwuazowanie. W przypadku wytwarzania związków o ogólnym wzorze (I) zawierających jako podstawnik Y grupę hydroksylową, niezbędną pochodną aminochloropropanu o ogólnym wzorze (XII) zawierającą jako podstawnik Y grupę hydroksylową można wytwarzać z epichlorohydryny o wzorze (VI) i aminy o ogólnym wzorze (IX), w którym R1 i R2 mają wyżej podane znaczenie. Alternatywny sposób polega na reakcji epichlorohydryny z amidooksymem o ogólnym wzorze (V), a następnie dwuazowaniu powstałego związku pośredniego o ogólnym wzorze (VII), w którym A ma wyżej podane znaczenie, oraz reakcji związku epoksydowego o ogólnym wzorze (VIII), w którym A ma wyżej podane znaczenie, z aminą o ogólnym wzorze (IX).
Związki o ogólnym wzorze (I), w którym Y oznacza grupę acyloksylową, można wytwarzać w reakcji odpowiedniego związku o ogólnym wzorze (I), zawierającego jako Y grupę hydroksylową, z chlorkami kwasowymi o ogólnym wzorze (XI), w którym R oznacza długołańcuchowy alkil lub grupę arylową.
Związki o ogólnym wzorze (II), w którym Z oznacza wiązanie kowalencyjne, można wytwarzać jednym z następujących sposobów :
(i) łączenia związku o ogólnym wzorze (XIII), w którym A i R' mają wyżej podane znaczenie, a K oznacza kation metalu alkalicznego, z chlorowcowym związkiem o ogólnym wzorze (XII), w którym R\ r2 i Y mają wyżej podane znaczenie, albo (ii) reakcji związku aminowego o ogólnym wzorze (XIV), w którym R\ r2, Y i R' mają wyżej podane znaczenie, z halogenkiem kwasowym, w którym A ma wyżej podane znaczenie, przy czym związki o ogólnym wzorze (II), w którym Z oznacza wiązanie kowalencyjne, a R' oznacza atom wodoru, można wytwarzać, oprócz stosowania sposobów (i) i (ii), również następującymi sposobami:
(iii) dwuazowania w środowisku nie zawierającym chlorowców odpowiedniego związku o ogólnym wzorze (I), w którym X oznacza grupę -NH2, a Z oznacza wiązanie kowalencyjne, albo (iv) hydrolizy odpowiedniego związku o ogólnym wzorze (I), w którym X oznacza atom chlorowca.
Związki o ogólnym wzorze (II), w którym A oznacza grupę alkilową, a Z oznacza grupę =NH, można wytwarzać w reakcji związku o ogólnym wzorze (II), w którym R\ R2, Y, i R' mają wyżej podane znaczenie, w rozpuszczalniku organicznym, korzystnie w chloroformie, z równoważną ilością izocyjanianu alkilu o ogólnym wzorze XV, w którym A oznacza grupę alkilową.
Związki o ogólnym wzorze (III) są szczególnymi przypadkami związków o ogólnym wzorze (I), w którym grupa X zawierająca atom azotu jest skondensowana z podstawnikiem Y, z utworzeniem pierścienia wewnątrzcząsteczkowego.
Takie związki można wytwarzać drogą reakcji związku o ogólnym wzorze (I) (w którym Y oznacza grupę hydroksylową) z nadmiarem chlorku tionylu, a następnie zamknięcia pierścienia w wytworzonym związku pośredniego o ogólnym wzorze (IV), (w którym Y oznacza atom chloru, a inne podstawniki mają wyżej podane znaczenie), z użyciem nadmiaru t-butolanu potasu ogrzewanego w temperaturze wrzenia w rozpuszczalniku organicznym (korzystnie w t-butanolu).
Pochodne hydroksyloaminy stosowane zgodnie z wynalazkiem wykazują zaskakujące właściwości farmakologiczne. Należy zauważyć, że związki te nie tylko regenerują komórki śródbłonka pod względem morfologicznym, ale także pod względem funkcjonalnym. Godna uwagi jest także dobra tolerancja ich działania przez komórki śródbłonka. Takie właściwości stanowią dobrą podstawę dla farmaceutycznego stosowania pochodnych hydroksyloaminy o ogólnych wzorach (I) i (II). Leki te można stosować w leczeniu chorób układów sercowo190 673
-naczyniowego i naczyniowo-mózgowego u ludzi i zwierząt, takich jak nadciśnienie, nadmierne stężenie homocysteiny i choroby naczyń obwodowych.
Wśród chorób układu sercowo-naczyniowego związki te można stosować z dobrym skutkiem w przypadku choroby wieńcowej, miażdżycy tętnic, restenozy po operacji plastycznej naczyń z użyciem cewnika z balonikiem, operacji wytworzenia połączenia omijającego zwężenie tętnicy wieńcowej, a wśród chorób układu naczyniowo-mózgowego w przypadkach zatkania tętnicy mózgowej.
Pochodne hydroksyloaminy o ogólnych wzorach (I) i (II) można również stosować w leczeniu nadciśnienia samoistnego, nerko-pochodnego, płucnego i wynikającego z chorób układu hormonalnego. W terapii chorób naczyń obwodowych związki te nadają się szczególnie do leczenia zwężenia aorty w nogach.
Opisane pochodne hydroksyloaminy można również stosować do przeciwdziałania podatności na choroby uwarunkowanej genetycznie lub wynikającej z chwilowego osłabienia mechanizmu ochronnego. Wielkość zwykłej dawki jest uzależniona od pacjenta i od leczonej choroby i może zmieniać się w zakresie 0,1-200 mg/kg, korzystnie 1-50 mg/kg dziennie. Oznacza to na przykład, że dzienna dawka w przypadku dorosłych ludzi wynosi przy podawaniu doustnym 10-200 mg, przy podawaniu doodbytniczym 1-15 mg, a przy podawaniu pozajelitowym 2-20 mg.
Odpowiednie środki farmaceutyczne mogą być np. substancjami stałymi lub ciekłymi, w dowolnej postaci stosowanej zazwyczaj w weterynarii i medycynie, takiej jak tabletki lub tabletki powlekane, kapsułki żelowe, granulaty, roztwory, syropy, czopki, liofilizowane i nieliofilizowane preparaty do wstrzykiwania. Wszystkie te środki można wytwarzać znanymi sposobami. Substancja czynna może znajdować się w nośniku zwykle stosowanym dla tego typu preparatów, takim jak talk, guma arabska, laktoza, skrobia, stearynian magnezu, masło kakaowe, nośniki wodne i niewodne, tłuszcze zwierzęce i roślinne, pochodne parafiny, glikole, różne substancje zwilżające, dyspergujące lub emulgujące i środki konserwujące.
Działanie biologiczne związków o wzorach (I) i (II), stosowanych zgodnie z wynalazkiem, ilustrują następujące wyniki testów efektu relaksacji naczyń wykonywanych in vitro na szczurach i testów morfologicznych aorty piersiowej. Trzymiesięcznym szczurom Wistar Okamoto (SH) z nadciśnieniem samoistnym podawano przez 1 miesiąc różne testowane związki.
Wpływ pochodnych hydroksyloaminy na relaksację naczyń w testach na aorcie piersiowej szczurów SH (test in vitro)
Test wykonywano według metody znanej z literatury [Japan J. Pharmacol, 59, 339-347 (1992)]. Szczury usypiano nembutalem (40 mg/kg, i.p. czyli dootrzewnowo), wyjmowano ich aorty piersiowe i umieszczano je w natlenianym (95% O2 + 5% CO2) roztworze KrebsaHenseleita. Skład roztworu (mM) : NaCl 118, KCl 4,7, CaCfe 2,52, MgSO4 1,64, NaHCOa 24,88, KH2PO4 1,18, glukoza 5,5. Utworzone z naczyń pierścienie o długości 3 mm zawieszano w 20 ml kąpieli o temperaturze 37°C. Naprężenie spoczynkowe wynosiło 1 g i było utrzymywane na tym poziomie przez cały czas doświadczenia. Podczas 1 godzinnego okresu dochodzenia do stanu równowagi kąpiel wymieniano co 20 minut. Naczynia poddawano skurczowi z użyciem 10 metoksyaminy (około 80% maksymalnego skurczu). Po osiągnięciu maksymalnego skurczu badano rozszerzenie naczyń wywoływane acetocholiną (Ach) (10-104 i badano funkcjonalną integralność śródbłonka. Siłę skurczu mierzono z użyciem sondy izomerycznego miernika naprężeń (SG-01D, Expermetria Ltd) i rejestrowano ją poligrafem OH-850 (Radelkis). Wyniki testów podano w tabeli 1.
Tabela 1
Wpływ testowanych związków na relaksację naczyń w testach na aorcie piersiowej szczurów SH (test in vitro)
Substancje/dawki Dawki acetocholiny (M)
10- 10’5 IO-
1 2 3 4
Grupa kontrolna, n=10 53,8 55,6 71,0
Związek nr 13, n=12; 20 mg/kg 79,6 86,0 95,9
Związek nr 5, n=11; 5 mg/kg 82,3 84,5 87,2
190 673
c.d tabeli 1
1 2 3 4
Związek nr 4, n=11; 20 mg/kg 75,6 79,8 80,5
Związek nr 6, n= 10; 5 mg/kg 87,5 87,9 84,4
Związek nr 10, n=12; 10 mg/kg 64,8 63,7 78,0
Związek nr 1, n= 12; 20 mg/kg 74,7 58,7 82,7
Związek nr 2, n=10; 80,4 75,6 88,0
Związek nr 11, n=12; 20 mg/kg 88,1 91,3 91,9
Związek nr 8, n=10; 5 mg/kg 74,1 75,3 80,9
Związek nr 3, n=8; 10 mg/kg 76,4 77,2 84,8
Związek nr 12, n=12; 10 mg/kg 66,3 67,2 84,1
Związek nr 7, n=11; 5 mg/kg 81,7 86,0 95,9
Kaptopryl, n=12; 20 mg/kg 88,7 88,2 94,2
Jak to wynika z tabeli 1, w przypadku zwierząt kontrolnych z nadciśnieniem, którym nie podawano testowanych substancji, relaksacja wywołana podawaniem 10^* M acetocholiny zmniejszyła się do 71%, co było spowodowane uszkodzeniem śródbłonka wskutek nadciśnienia. Testowane związki poprawiły znacząco to zmniejszone rozszerzenie naczyń, co wskazuje na polepszenie funkcji śródbłonka.
Badania morfologiczne aorty piersiowej z użyciem mikroskopu elektronowego
Test wykonywano według metody znanej z literatury (Br. J. of Pharmacol, 1995; 115, 15-420). Wycinano segmenty ściany aorty piersiowej szczurów o powierzchni 1 mm2 i utrwalano je w temperaturze pokojowej w 2,5% aldehydzie glutarowym. Następnie stosowano dodatkowe, 1 godzinne utrwalanie w 1% tetratlenku osmu, po czym segmenty tkanek odwadniano etanolem i osadzano w Durcupanie ACM. Wycinki oceniano jakościowo na fotografiach wykonanych z użyciem mikroskopu elektronowego Hitachi 7100. Wyniki tych testów podano w tabeli 2.
Wyniki testów morfologicznych wyrażono w skali od 1 do 5, w zależności od stopnia, w którym testowane związki naprawiały uszkodzenia śródbłonka spowodowane nadciśnieniem, to znaczy w zależności od nasilenia działania regeneracyjnego. Według tej skali 1 reprezentuje przypadki, w których nie obserwowano regeneracji, 2 oznacza słabą, 3 średnią, 4 dobrą, a _ 5 oznacza silną regenerację.
W porównaniu z grupą kontrolną, której nie podawano testowanych związków, po doustnym (p.o.) podaniu pochodnych hydroksyloaminy o ogólnych wzorach (I) i (II) obserwowano znaczące działanie ochronne lub regeneracyjne. Wskutek podawania tych związków, na uszkodzonej warstwie podśródbłonkowej tworzyła się cienka ochronna warstwa, składająca się z komórek zawierających aktywne jądro i obfitą cytoplazmę. Regeneracja okazała się całkiem skuteczna w większości przypadków.
Tabela 2
Ocena wpływu testowanych związków na aortę piersiową szczurów SH (test morfologiczny) z użyciem mikroskopu elektronowego
Dawki substancji Stopień regeneracji
I 2
Grupa kontrolna (sól fizjologiczna) 1
Związek nr 13, 20 mg/kg (p.o.) 5
Związek nr 5, 5 mg/kg (p.o.) 5
Związek nr 4, 5 mg/kg (p.o.) 5
Związek nr 10, 10 mg/kg (p.o.) 4
190 673
c.d. tabeli 2
1 2
Związek nr 1, 20 mg/kg (p.o.) 3
Związek nr 11, 20 mg/kg (p.o.) 4
Związek nr 8, 5 mg/kg (p.o.) 3
Związek nr 9, 5 mg/kg (p.o.) 3
Związek nr 12, 5 mg/kg (p.o.) 4
Związek nr 14, 20 mg/kg (p.o.) 3
Kaptopryl 100 mg/kg (p.o.) 3
Dane doświadczalne potwierdzają przypuszczenie, że związki o ogólnych wzorach (I) i (II) są zdolne do regeneracji śródbłonka nie tylko pod względem funkcjonalnym, ale także pod względem morfologicznym. Przy długotrwałym leczeniu związki te spowodowały wyraźniejszą regenerację morfologiczną niż kaptopryl, będący substancją porównawczą.
Badania obszarów dotkniętych zawałem u szczurów (SH) z nadciśnieniem samoistnym, po jednomiesięcznym podawaniu doustnym
Grupy doświadczalne
1. Grupa kontrolna zwierząt dobrana pod względem wieku
2. Werapamil (lek porównawczy), 50 mg/kg (p.o.)
3. Związek nr 13, 2θ mg/kg (p.o.)
4. Związek nr 13, 50 mg/kg (p.o.)
5. Związek nr 5, 5 mg/kg (p.o.)
6. Związek nr 4, 5 mg/kg (p.o.)
Wywoływanie zawału
Niedokrwienie mięśnia sercowego wywoływano przez chwilowe zamykanie lewej głównej tętnicy wieńcowej, zgodnie z metodą Griswolda i innych (J. Pharmacol. Methods 1988, 20: 225-35). Szczury SH znieczulano solą sodową pentobarbitalu (50 mg/kg, i.p.). Po tracheotomii zwierzętom dostarczano powietrze pokojowe do płuc przez respirator dla małych gryzoni (model Harvard 552), przy pojemności wyrzutowej 1,5-2 ml7100g i szybkości 55 cykli na minutę, w celu utrzymania normalnych parametrów pC>2, pCC2 i pH.
Prawą tętnicę szyjną cewnikowano i podłączono do przetwornika ciśnienia (Stetham P236B) w celu pomiaru układowego ciśnienia tętniczego krwi (BP) z użyciem wzmacniacza wstępnego (Hg-02D Experimetria2). Częstość akcji serca ((HR) mierzono z użyciem kardiotachometru (HR-01, ExperimetriaR). Elektrokardiogram (EKG standardowe odprowadzenie ID) zapisywano na rejestratorze (ER-14, Micromedr) za pomocą elektrod mających postać podskórnych igieł stalowych. Otwarto klatkę piersiową drogą torakotomii po lewej stronie i wyłoniono serce przez delikatne naciskanie na prawą stronę układu żebrowego. Pod lewą główną tętnicą wieńcową szybko umieszczono jedwabną podwiązkę 4/0. Serce ponownie umieszczono w klatce piersiowej i pozostawiono zwierzę do odzyskania przytomności. Monitorowano temperaturę odbytu, utrzymując ją na stałym poziomie 37°C.
Doświadczenia rozpoczynano 15 minutowym okresem stabilizacji, podczas którego zaobserwowanie utrzymującego się ciśnienia krwi mniejszego niż 9333 Pa (70 mm Hg) i/lub pojawienie się arytmii doprowadzało do wyłączenia zwierzęcia z badań.
Niedokrwienie mięśnia sercowego wywoływano przez zamknięcie tętnicy wieńcowej na 1 godzinę i dopuszczenie do reperfuzji w ciągu 1 godziny. Symulowanie operowane zwierzęta poddawano wszystkim opisanym powyżej procedurom chirurgicznym, z wyjątkiem zamykania tętnicy wieńcowej i reperfuzji.
Ilościowa ocena zakresu zawału mięśnia sercowego
Na zakończenie doświadczenia szybko usuwano serce. Lewą komorę pocięto na plasterki grubości 2 mm, równolegle do bruzdy wieńcowej serca. Plasterki inkubowano przez 15 minut w 0,1 % roztworze tetrazoliowego błękitu nitrowego (NBT) klasy III o pH 7,4. Obszary nie dotknięte zawałem zabarwiały się na niebiesko wskutek tworzenia się osadu, powstającego
190 673 w wyniku reakcj i NBT z enzymami dehydrogenazami. Brak tych enzymów w obszarach zawałowych mięśnia sercowego zapobiega tworzeniu się osadu, dzięki czemu obszary zawałowe w regionie ryzyka pozostają bladożółte. Sekcje lewej komory fotografowano (Practica) i obszary zawałowe mierzono planimetrem. Obszar martwicy wyrażano w procentach powierzchni lewej komory.
Analiza statystyczna
Wszystkie wartości wyrażono jako średnią ±SEM. Dane dla porównania poszczególnych grup analizowano metodą jednokierunkowej analizy ANOVA, po czym stosowano test t-Studenta post hoc. Poziom istotności określono jako p<0,05.
Wyniki
Nie stwierdzono znaczących różnic w parametrach hemodynamicznych, lewej komory i wagi ciała dla różnych grup zwierząt.
Tabela 3
Rozległość zawału i współczynnik przeżycia szczurów SH po zamknięciu tętnicy wieńcowej i reperfuzji
Grupa Rozległość zawału (%) Współczynnik przeżycia (%)
Grupa kontrolna n=9 42,7+1,37 28,13
Werapamil, 50 mg/kg, n=8 24,3±2,87'** 53,3**
Związek nr 13, 20 mg/kg, n=7 22,3±3,6**,# 77,8**,#
Związek nr 13, 50 mg/kg, n=5 15,2±3,7** 60,0**
Związek nr 5, 5 mg/kg, n=3 29,3±2,9** 30,0
Związek nr 4, 5 mg/kg, n=5 25,6±4,0** 71,4**,#
**p<0,01 względem grupy kontrolnej, # p<0,01 względem werapamilu
Po zamknięciu tętnicy wieńcowej i reperfuzji zaobserwowano wyraźne zmniejszenie się współczynnika przeżycia w grupie kontrolnej szczurów Doustne podawanie różnych związków czynnych (z wyjątkiem związku nr 5) i substancji porównawczej werapamilu przez okres jednego miesiąca znacząco zwiększyło odporność szczurów na niedokrwienie mięśnia sercowego i uszkodzenia reperfuzyjne.
Poprawa była znacząco wyższa po podawaniu związku nr 13 (20 mg/kg) i związku nr 4, w porównaniu do werapamilu.
Związki czynne i werapamil znacznie zmniejszały rozległość zawału, w porównaniu do grupy zwierząt kontrolnych. Ograniczenie rozległości zawału zależało od wielkości dawki. Wyższe dawki znacznie zmniejszały rozległość martwicy mięśnia sercowego, w porównaniu do zwierząt leczonych werapamilem.
Doświadczenia te wskazują na to, że wybrane związki czynne znacząco zmniejszają rozległość martwicy mięśnia sercowego i znacząco polepszają współczynnik przeżycia. Ograniczenie rozległości zawału zachodziło bez żadnych zmian parametrów hemodynamicznych i było znacząco wyższe po podawaniu związków stosowanych zgodnie z wynalazkiem niż po podawaniu substancji porównawczej werapamilu.
Test migracji przez uszkodzoną monowarstwę komórek
Wyizolowano komórki HUVEC i hodowano ją zgodnie z metodą opisaną przez Jaffe'ego E.A. i innych (J. Clin. Invest., 52, 2745-2756, 1973). Test wykonywano w sposób opisany przez Yamamurę S. i innych (J. Surg. Res., 63, 349-354, 1996). Komórki HUVEC posiano na płytkę z 96 studzienkami, uprzednio pokrytą fibronektyną (2 pg/wgłębienie) (Sigma) i przy około 90% rozlewności uszkadzano monowarstwę wzdłuż linii naniesionej na spodnią stronę płytki. Warstwę uszkadzano teflonową skrobaczką komórek o szerokości 1 mm. Studzienki przemyto i w celu inkubacji (w 37°C, w powietrzu zawierającym 5% CO2) napełniono kompletną pożywką RPMI 1640 (zawierającą 5% białka). Komórkom zezwolono na migrację przez 24 i 48 godzin na uszkodzone pole i wykonano zdjęcia przez mikroskop pracujący
190 673 w układzie odwróconym (przy powiększeniu x60). Liczbę komórek przetransportowanych poza linię odniesienia liczono i oceniano za pomocą analizatora obrazu..
Działanie związkiem testowanym
Przygotowano serię dziesięciokrotnie rozcieńczonych roztworów w pożywce, dodano je w ilości 5 pl/studzienkę zawierającą 95 pl hodowli tkanek na uszkodzoną monowarstwę komórek. Hodowla kontrolna nie zawierała rozcieńczonego związku nr 13.
Wyniki
Po 24 godzinnej inkubacji komórki pojawiły się samorzutnie w obszarze uszkodzenia i ich zwiększoną liczbę zliczono nawet w obecności poniżej mikromolowego stężenia testowanego związku (przy 10'7 i 10’8 M), co prowadziło do wyraźnego, znaczącego promowania migracji komórek w czasie 48 godzin. Uszkodzona powierzchnia była pokryta w około 82%, w porównaniu do 47%, w przypadku samorzutnie migrujących komórek ludzkiego śródbłonka.
Tabela 4
Wyniki testu migracji komórek przez uszkodzoną monowarstwę, z użyciem związku nr 13
Dawki 10-x (M) Obszar pokryty
Komórki/mm2 %/mm2
24 h 48 h 24 h 48 h
7 689 1009 56 82
8 750 948 61 80
Bez dodawania związku* 480 578 39 47
Komórki przylegające * 180 6
* Próba kontrolna, migracja samorzutna ** Komórki na uszkodzonej powierzchni bezpośrednio po zaistnieniu uszkodzenia
Proces naprawy uszkodzonej monowarstwy naczyniowej zaczyna się od migracji komórek śródbłonka i tą drogą może być dalej rekonstruowany obszar uszkodzenia. Wszystkie uzyskane dane sugerują, że testowane związki mogą pobudzać naprawę uszkodzonych komórek ludzkiego śródbłonka, przez bezpośrednie zwiększenie migracji.
Wynalazek ilustrują następujące przykłady, w których skrót t.t. oznacza temperaturę topnienia.
Przykład 1 (Z)-2-Butenodionian N-[2-benzoiloksy-3-(1-piperydynylo)-propoksy]-3-pirydynokarboksyimidoamidu (1:1) (związek nr 1)
W 300 ml benzenu rozpuszczono 20,9 g (75,5 mmola) N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynykl)propoksy]-3-piia'dynokίu-boksyimidoamidu [węgierski opis patentowy nr 177 578 (1976)]. Do tego roztworu dodano 150 ml 1N roztworu wodorotlenku sodu, po czym wkroplono 19,5 ml (168 mmoli) chlorku benzoilu. Po intensywnym, 2 godzinnym mieszaniu dodano 7,1 g (67 mmoli) węglanu sodu i kolejną porcję chlorku benzoilu (9,75 ml; 84 mmole), po czym mieszanie kontynuowano przez noc. Następnie rozdzielono fazy, fazę organiczną wyekstrahowano 1N roztworem wodorotlenku sodu i wodą, po czym ją wysuszono i odparowano do sucha. Pozostałość (41 g oleju) rozpuszczono w 150 ml acetonu i do roztworu dodano 8,7 g (75 mmoli) kwasu maleinowego.
Otrzymany osad odsączono, przemyto acetonem i wysuszono. Wydajność: 29,0 g (78%), t.t.: 194-195°C.
Przykład 2
Monochlorowodorek N-P-palmitoiloksy-S-O-piperydynylojpropoksyj-S-pirydynokarboksyimidoamidu (związek nr 2)
W 160 ml chloroformu rozpuszczono 14,7 g (52,8 mmola) N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynyio)^r(^]^(^lkί^S/]^)3^J^iir^t^Z/n(^l<^^^ol^^S^^i^^^<^oamidLl [węgierski opis patentowy nr 177 578 (1976)].
190 673
Do tego roztworu dodano 7,7 ml (55 mmoli) trietyloaminy, a następnie wkroplono roztwór chlorku palmitoilu (14,7 g; 56,5 mmola) w 85 ml chloroformu. Mieszaninę mieszano przez noc w temperaturze pokojowej. Następnego dnia dodano jeszcze 3,8 ml trietyloaminy i 7,4 g chlorku palmitoilu, po czym mieszanie kontynuowano przez następny dzień. Roztwór wyekstrahowano kolejno wodą, 5% kwasem octowym i wodą, wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodu i odparowano do sucha.
Pozostałość (28,2 g oleju) rozpuszczono w octanie etylu i wytrącono produkt dodawszy 30 ml 1N HCl w octanie etylu. Odsączono gęsty, biały osad, przemyto go octanem etylu i wysuszono. Wydajność: 10,9 g (37%), t.t.: 110-113°C.
Przykład 3
Monochiorowodorek chlorku N-[3-[(1,1 -dimetyloetykriammoJ-J-hydiOksypropoksyj-j-trifluorometylobenzenokarboksyimidoilu (związek nr 3)
Etap a)
W mieszaninie dimetylosulfotlenku i 170 ml wody rozpuszczono 50 g (0,245 mola) m-trifluorometylobenzamidoksymu i 33,7 g (0,6 mola) wodorotlenku potasu, po czym powstałą mieszaninę ochłodzono do 0°C. Do tej mieszaniny dodano 48 ml (0,6 mola) epichlorohydryny i mieszaninę mieszano przez 5 godzin w temperaturze 0°C, po czym przechowywano ją przez noc w lodówce. Następnego dnia dodano 250 ml wody i mieszaninę wyekstrahowano octanem etylu (4x250 ml). Połączone fazy organiczne przemyto wodą, wysuszono, potraktowano węglem drzewnym i odparowano do sucha, w wyniku czego otrzymano m-trifluorometylo-N-(2,3-epoksypropoksy)benzamidynę w postaci bezbarwnego oleju. Wydajność: 61 g (96%)
Etap b)
Do otrzymanego oleju dodano 400 ml 18% roztworu kwasu solnego i 60 ml eteru i uzyskaną mieszaninę ochłodzono w trakcie mieszania do -5°C. Następnie powoli, w ciągu 40 minut dodano roztworu 17,4 g (0,25 mola) azotynu sodu w 60 ml wody i mieszaninę reakcyjną mieszano przez dodatkowe 20 minut. Mieszaninę wyekstrahowano eterem (2x160 ml) i połączone fazy organiczne przemyto dwukrotnie wodą. Do roztworu eterowego dodano 340 ml 20% roztworu wodorotlenku sodu i w trakcie mieszania dwufazowy układ ogrzewano w temperaturze wrzenia warunkach powrotu skroplin przez 1 godzinę. Następnie fazy rozdzielono, warstwę organiczną przemyto solanką do uzyskania odczynu obojętnego, wysuszono i odparowano do sucha, w wyniku czego otrzymano chlorek m-trifluorometylo-N-(2,3-epoksypropoksy)-benzimidoilu w postaci bezbarwnego oleju. Wydajność: 30,5 g (45%)
Etap c)
Mieszaninę 1,19 g (4,2 mmola) chlorku N-[(2,3-epoksy)-propoksy]-3-trifluorometylobenzenokarboksyimidoilu i 0,89 ml (8,5 mmola) t-butyloaminy w 12 ml alkoholu izopropylowego ogrzewano 2 godziny w temperaturze wrzenia w warunkach powrotu skroplin. Rozpuszczalnik odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość rozpuszczono w octanie etylu i dodano 0,98 ml (4,3N) metanolowego roztworu chlorowodoru, po czym mieszaninę zatężono do małej objętości pod próżnią i rozcieńczono ją eterem. Powstały osad oddzielono, przemyto zimnym eterem i wysuszono. Wydajność: 0,48 g (32%); t.t.: 150-153°C.
IR (KBr): 3423, 3233, 2978, 2880, 2784, 1620, 1570, 1479, 1441, 1400, 1383, 1340, 1238, 1167, 1128, 1101, 1072, 1038, 982, 930, 897, 804, 787,714, 694 cm4.
Przykład 4
Monochlorowodorek chlorku N- [2-hydroksy-3-( 1 -pipeyydynylo)propoksy] -2-tiofenokarboksyimidoilu (związek nr 4)
W 19 ml wody rozpuszczono 5,0 g (15,6 mmola) monochlorowodorku N-p-hydroksyr3-(1-pipfrsdynylo)propoksy·]-2-tio0enokarboksyimidoamidu i dodano 6,1 ml stężonego kwasu solnego. Roztwór ochłodzono do -5°C i wkroplono zimny roztwór 4,4 g (63,8 mmoli) azotynu sodu w 2,4 ml wody. Przez cały czas reakcji utrzymywano wewnętrzną temperaturę 0°C. Po zakończeniu dodawania reagentu mieszaninę mieszano jeszcze przez 1 godzinę. Następnie dodano 60 ml zimnego benzenu i mieszaninę zalkalizowano dodawszy zimnego roztworu 3,2 g (80 mmoli) wodorotlenku sodu w 45 ml wody. Fazę organiczną oddzielono i przemyto kolejno 20 ml porcjami wody do osiągnięcia pH<9 (3-5 razy). Roztwór organiczny wysuszono nad bezwodnym siarczanem sodu, potraktowano go węglem drzewnym, przesączono i odparo190 673 wano pod zmniejszonym ciśnieniem (t<45°C), w wyniku czego otrzymano 2,6 g oleju. Pozo stałość rozpuszczono w 5 ml alkoholu izopropylowego i zakwaszono (pH 2) alkoholem izo propylowym, zawierającym bezwodny chlorowodór. Produkt poddano krystalizacji z n-heksa· nu i otrzymano białawą substancję. Wydajność: 2,0 g (38%); t.t.: 115-123°C.
Sposobem opisanym w poprzednim przykładzie wytworzono następujące związki. Przykład 5
Monochlorowodorek chlorku N-[2-hzdroksz-(-(1 -pipezcdz^lylo)propoksy]berzrenokiirbo ksyimidoilu (związek nr 5)
Związek wyjściowy: N-[2-hzdrok.sy-3-(1-pipei·ydynyio)propoksy]benzenokarbok.syimidoamid. Wydajność: 23%; t.t.: 140-145°C.
Przykład 6
Chlorek (Z)-2-butenodionianu N-[2-hydroksy-(-( 1 -pipeyydy nyoojpropo ksy]-4-pirycIy nokarbokszimidoilu (1:1) (związek nr 6)
Związek wyjściowy: N-[2-hydroksy-3-( 1 -pipeizcdynylo)propoksy]-4-przdznokirb-oksyimidoamid.
W tym przypadku produkt końcowy wyodrębniono na zakończenie obróbki przez rozpuszczenie surowej zasady w acetonie i dodanie równoważnej ilości kwasu maleinowego. Wydajność: 25%; t.t.: 150-154°C.
Przykład 7
Monochlorowodorek chlorku N-[2-hzdroksy-(-(1·-plperydynylo)propoksy]-2-nitrobenaenokarbokszimidoilu (związek nr 7)
Związek wyjściowy: N-[2-hydroksy-(-( 1 -pipezydynylo)propoksy]-2-nilrobenzenokarbokszimidoamid. Wydajność: 36%; t.t.: 158-162°C.
Przykład 8
Dichlorowodorek chlorku N-[3-( 1 -piperydz^nyl^)J^.^i^^^^.s;zj (związek nr 8)
Związek wyjściowy: N-[3-( 1 -pipezydynylo)propoksy]-3-pirydyn-)karboksyimidoamCd . Wydajność: 33%; t.t.: 178-182°C.
Przykład 9
Monochlorowodorek chlorku N-[(-(1-pipezdynylo)pr--poksy]-(-nitrc>benzenokarboksγimidoilu (związek nr 9)
Związek wyjściowy: N-[(-(1-plpeiydznzlo)propoksz]-(-nltrobenzenokarbokszimidoamid. Wydajność: 49%; t.t.: 173-175°C.
Przykład 10
N-[(-[(1,1-dimetyloetzlo)amino]-2-hydrokszpropoksy]-(-trifluorometylobenaamid (związek nr 10)
W trakcie mieszania i utrzymywania temperatury poniżej 20°C, do 1,6 ml (15,2 mmola) t-butyloaminy w 8 ml etanolu dodano w ciągu 10 minut 1,3 ml (15,2 mmola) epichlorojhydrznz. Oddzielnie, w mieszaninie 20 ml etanolu i 3 ml wody rozpuszczono 0,8 g (14,3 mmola) wodorotlenku potasu i do tego roztworu dodano 3,42 g (15,2 mmola) potasowej soli N-hzdroksz(-(trifluoiometylo)be]mzamidu i poprzednio przygotowany roztwór epichlorohydryny i t-butyloaminy. Mieszaninę reakcyjną mieszano i utrzymywano w stanie wrzenia przez 10 godzin, po czym odparowano rozpuszczalnik. Pozostałość roztarto z 20 ml dichlorometanu i 10 ml wody, fazę organiczną oddzielono, przemyto 5 ml wody i 5 ml nasyconego roztworu chlorku sodu, wysuszono nad siarczanem sodu, przesączono i odparowano. Oleistą pozostałość poddano krystalizacji z mieszaniny acetonu i heksanu, w wyniku czego otrzymano związek tytułowy w postaci białego proszku. Wydajność: 0,85 g (17,3%); t.t.: 156-158°C.
IR (KBr): 2976, 2858, 1612, 1556, 1379, 1352, 1313, 1273, 1165, 1130, 1072, 694 cm'1.
Przykład 11
N-Heksylo-N'-[2-hydroksy-3-(1-plperydznzlo)propoksz]mocznik (związek nr 11)
Do roztworu 8,0 g (45,9 mmola) 1-ammoksz-2-hzdroksz-(-(1-plperydynylo)propanu w 60 ml chloroformu dodano 4,9 ml (45,9 mmola) izocyjanianu heksylu i mieszaninę reakcyjną mieszano przez 20 godzin w temperaturze pokojowej. Po dodaniu jeszcze 1,6 ml (15 mmoli) izocyjanianu heksylu kontynuowano mieszanie przez dalsze 2 godziny i odparowano rozpusz14
190 673 czalnik pod zmniejszonym ciśnieniem. Biały krystaliczny produkt otrzymano przez ucieranie z eterem naftowym. Wydajność: 9,9 g (72%); t.t.: 50-52°C.
IR (KBr) : 3310, 2932, 2858, 2804, 1666, 1551, 1454, 1377, 1306, 1092, 1040, 995, 791,725, 604 cm'!
Sposobem opisanym w poprzednim przykładzie wytworzono następujące związki.
Przykład 12
N-Heksylo-N'-[3-(1-piperydynylo)propoksy]mocznik (związek nr 12)
Związek wyjściowy: 1-aminoksy-3-(1-piperydynylo)propan Wydajność: 85% (olej)
IR (KBr): 3354, 2932, 2856, 2810, 2777, 1666, 1543, 1486, 1377, 1308, 1155, 1134, 1076 cm'r.
Przykład 13
5,6-Dihydro-5-(1-piperydynylo)metylo-3-(3-pirydylo}4H-1,2,4-oksadiazyna (związek nr 13).
Etap a)
W 50 ml chlorku tionylu rozpuszczono 17,5 g (0,05 mola) dichlorowodorku N-[2-hydroksy-3-( 1-piperydynyło)propoksy]-3-pirydynokarboksyimidoamidu, powstałą mieszaninę utrzymywano w stanie wrzenia przez 1 godzinę i odparowano ją do sucha. Pozostałość rozpuszczono w 300 ml metanolu, potraktowano węglem drzewnym i po przesączeniu odparowano rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość rozpuszczono w minimalnej ilości etanolu i roztwór ochłodzono w lodówce, w wyniku czego otrzymano jako związek pośredni krystaliczny dichlorowodorek N-[2-chloro-3-( 1 -pipendhnylojpropoksyl-d-pir/dynokarboksyimidoamidu. Wydajność: 13,2 g (71%); t.t.: 127-145°C.
Etap b)
Do roztworu 16,5 g (143,5 mmola) t-butanolanu potasu rozpuszczonego w 150 ml t-butanolu dodano 13,2 g (35,7 mmola) N-[2-chloro-3-(1-piperydynylo)propoksy]-3-pirydynokarboksyimidoamidu. Mieszaninę utrzymywano w stanie wrzenia przez 6 godzin i odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem, po czym dodano 100 ml 5% roztworu wodorotlenku sodu i mieszaninę trzykrotnie wyekstrahowano 300 ml porcjami octanu etylu. Warstwę organiczną wysuszono nad siarczanem sodu, przesączono i odparowano do sucha. Pozostałość roztarto z eterem dietylowym, w wyniku czego otrzymano związek tytułowy w postaci białych kryształów.
Wydajność: 3,5 g (38%); t.t. 157,5-158°C.
Przykład 14. Tabletki
Do wytworzenia tabletek o masie 200 mg, zawierających 50 mg substancji czynnej użyto:
mg monochlorowodorku chlorku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]benzenokarboksyimidoilu
129 mg celulozy mikrokrystalicznej (np. „Avicel ph 102”) mg poliwinylopirolidonu (np. „Polyplasdone XL”) mg stearynianu magnezu.
Przykład 15. Kapsułki
Do wytworzenia kapsułki o masie 300 mg użyto:
mg monochlorowodorku chlorku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]-2-nitrobenzenokarboksyimido ilu mg żółtego wosku pszczelego mg oleju sojowego
130 mg oleju roślinnego
100 mg uformowanej kapsułki.
Przykład 16. Roztwór
Do wytworzenia 100 ml roztworu użyto:
500 mg monochlorowodorku chlorku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]-2-tiofenokarboksyimidoilu g sorbitu
0,05 g soli sodowej sacharyny wody dwukrotnie destylowanej dla dopełnienia do 100 ml.
Przykład 17. Fiolka do zastrzyku
Do wytworzenia fiolki do zastrzyku o objętości 2 ml zawierającej 2 mg substancji czynnej użyto:
190 673 mg 5,6-gihydrOi5-(l-pipe1ydynyl°)melolo-3-(3-pirydylo)-4H-l ,2,4-ok2adiazynv jałowego fizjologicznego roztworu soli nie zawierającego pirogenów dla dopełnienia do 2,0 ml.
Przykład 18. Roztwór do wlewu Do wytworzenia 500 ml roztworu do wlewu użyto:
mg N-heksylo-N'-[3-(1-yiynry4ynelo)yropokse]mocznika jałowego fizjologicznego roztworu soli nie zawierającego pirogenów dla dopełnienia do 500 ml.
R1 A\
Z ‘CH.
^CH
CH, ^R2 (I)
X Y R1
(II)
AR3 \
/
CH \
CH,—N
R‘ \\
CH.
(III)
N — O
190 673
ΝΗ,
Υ ί
CH
ΝΗ,
Α Ν — ΟΗ (V)
CH,
CH, (IV)
CH2
Cl CH \
(VI)
- ch2 /
CH,
ΝΗ,
CH -CH, \ / ' Ο (VII)
190 673
Hal (VIII)
CH - CHj \ /
O
HN (IX) c,x 2
CH, CH, R (XI) (xii)
(X)
190 673
Ο
R’ (XIII) ο
A — Ν zz c rz ο r
A Hal (XV) (XVI)
NH
CH,
Y
CH
CH
-Nr2 (XIV)
Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz. Cena 4,00 zł.

Claims (14)

  1. Zastrzeżenia patentowe
    1. Zastosowanie pochodnych hydroksyloaminy, o ogólnych wzorach (I) i (II), w których R1 i R2 niezależnie oznaczają atom wodoru albo prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1-6 atomach węgla, względnie R1 i R2 razem z atomem azotu pomiędzy nimi tworzą nasyconą 5-7 członową grupę heterocykliczną, ewentualnie zawierającą dodatkowe atomy azotu i/lub tlenu jako heteroatomy;
    A oznacza prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową o 4-12 atomach węgla, niepodstawioną lub podstawioną grupę fenylową, korzystnie zawierającą jako podstawnik grupę alkilową, chlorowcoalkilową lub nitrową, albo 5-6 członowy pierścień heteroaromatyczny zawierający atomy azotu, tlenu lub siarki; w ogólnym wzorze (I) Z oznacza wiązanie kowalencyjne, a w ogólnym wzorze (II) Z oznacza wiązanie kowalencyjne lub grupę =NH;
    w ogólnym wzorze (I) X oznacza atom chlorowca lub grupę -NR3R4, gdzie R3 i R4 niezależnie oznaczają atom wodoru albo prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1-6 atomach węgla, natomiast w ogólnym wzorze (II) X oznacza atom tlenu; w ogólnym wzorze (II) R' oznacza atom wodoru albo prostą lub rozgałęzioną grupę alkilową o 1-6 atomach węgla; w ogólnych wzorach (I) i (II) Y oznacza atom wodoru, grupę hydroksylową lub grupę acyloksylową, korzystnie zawierającą część acylową długołańcuchowego kwasu tłuszczowego o 8-22 atomach węgla lub cyklicznego aromatycznego kwasu karboksylowego jako część acylową;
    oraz w związkach o ogólnym wzorze (I), w którym X oznacza grupę -Nr3r4, a Y oznacza grupę hydroksylową, grupa X jest skondensowana z podstawnikiem Y i tworzy pierścień wewnątrzcząsteczkowyą przedstawiony ogólnym wzorem (III), w którym A, Z, Rr i R2 mają wyżej podane znaczenie, a także soli i optycznie czynnych postaci tych związków do wytwarzania leku do stosowania w leczeniu lub profilaktyce chorób wynikających z uszkodzenia komórek śródbłonka.
  2. 2. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynnąjest (Z)-2-butenodionian N-[2-benzoiloksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]-3-pirydynokarboksyimidoamidu (1:1).
  3. 3. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynną jest monochlorowodorek N-[2-palmitoiloksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]-3-pirydynokarboksyimidoamidu.
  4. 4. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynną jest monochlorowodorek chlorku N- [3 -[(1,1 -dimetyloetylo)amino] -2-hydroksypropoksy] -3 -trifluorometylobenzenokarboksyimidoilu.
  5. 5. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynną jest monochlorowodorek chlorku N-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy]-2-tiofenokarbosyimidoilLi.
  6. 6. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynną jest monochlorowodorek chlorku N-[2-hydroksy-3-( 1 -pipey/d yny lo)propoksy] ben^eno karboksyimidoil u.
  7. 7. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynną jest (Z)-2-butenodionian chlorku N-[2-hydroksy-3-( 1 -pi peryclynylo)propoł<sy]-4-pryydynokarboksyimidoilu.
  8. 8. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynną jest monochlorowodorek chlorku N-[2-hydroksy-3-(1-pipeaydynylo)propoksy]-2-nitrorenzenokaaboksyimidoilu.
  9. 9. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynną jest dichlorowodorek chlorku N-[3-(1-piperydynyio)propoksy]-3-piaydynokaaboksyimidoilu.
  10. 10. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynną jest monochlorowodorek chlorku N- [3-(1 -piperydynyk))propok.sy] -3 -nitrobenze^ok^ar^boksyimidoilu.
  11. 11. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynną jest N-[3-[(1,1-dimetyloetylo)amino]-2-hydaoksypropoksy]-3-trifiuorometyiobenzamid.
  12. 12. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynną jest N-heksylo-N'-[2-hydroksy-3-(1-piperydynylo)propoksy] mocznik.
  13. 13. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynną jest N-heksylo-N'- [3-(1 -piperydynylo)propoksy] mocznik.
    190 673
  14. 14. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że substancją czynną jest 5,6-dihydro-5-(1-pipeyrti}mylo)nietylo-3-(3-pirdiylo)-4H-l,2,4-oksadiazyna.
PL97331601A 1996-08-09 1997-08-06 Zastosowanie pochodnych hydroksyloaminy PL190673B1 (pl)

Applications Claiming Priority (3)

Application Number Priority Date Filing Date Title
HU9602204A HUP9602204D0 (en) 1996-08-09 1996-08-09 Pharmaceutical compositions for treating diseases connected with the disfunction of the vascular endothelial cells
HU9701349A HUP9701349A1 (hu) 1997-08-04 1997-08-04 Gyógyászati készítmények a vaszkuláris endoteliális sejtek rendellenes működésével összefüggő betegségek gyógyítására vagy megelőzésére
PCT/HU1997/000044 WO1998006400A2 (en) 1996-08-09 1997-08-06 Pharmaceutical products for curing and preventing illnesses connected with the malfunction of vascular endothelial cells

Publications (2)

Publication Number Publication Date
PL331601A1 PL331601A1 (en) 1999-08-02
PL190673B1 true PL190673B1 (pl) 2005-12-30

Family

ID=90014232

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL97331601A PL190673B1 (pl) 1996-08-09 1997-08-06 Zastosowanie pochodnych hydroksyloaminy

Country Status (1)

Country Link
PL (1) PL190673B1 (pl)

Also Published As

Publication number Publication date
PL331601A1 (en) 1999-08-02

Similar Documents

Publication Publication Date Title
US6653326B1 (en) Hydroxylamine derivatives useful for enhancing the molecular chaperon production and the preparation thereof
US5935963A (en) Piperazinones, their production and use
JP2009508889A (ja) 置換された4−フェニルテトラヒドロイソキノリン、それらの製造方法、薬剤としてのそれらの使用、及びそれらを含む薬剤
JP2016522831A (ja) 炎症を予防および治療するためのクリオピリン阻害剤
JP4714139B2 (ja) 心臓保護的デルタオピオイド受容体アゴニストおよびその使用法
JPH06234730A (ja) 2,4−置換された5−(n−置換スルファモイル)ベンゾイルグアニジン、それらの製法、薬剤または診断剤としてのそれらの使用およびそれらを含有する薬剤
US6372719B1 (en) ανβ3 integrin antagonists in combination with chemotherapeutic agents
US6143741A (en) Pharmaceutical products for curing and preventing illnesses connected with the malfunction of vascular endothelial cells
TW384281B (en) 3,5-substituted aminobenzoylguanidines, process for their preparation and pharmaceutical compositions containing them
JP4189216B2 (ja) Lfa−1アンタゴニストとして有用なジアザシクロアルカンジオン誘導体
PT88003B (pt) Processo para a preparacao de di-hidropiridinas condensadas com um anel carbociclico ou heterociclico
PT810206E (pt) 2-naftoilguanidinas substituidas processo para a sua preparacao sua utilizacao como medicamento ou meio de diagnostico bem como medicamentos que as contenham
US6255298B1 (en) Macrophage scavenger receptor antagonists for use in the treatment of cardiovascular diseases
PL190673B1 (pl) Zastosowanie pochodnych hydroksyloaminy
IE64515B1 (en) Tetrahydronaphthalene derivatives and preparation thereof
HU201538B (en) Process for producing 3-hydroxy-2-(4-methoxyphenyl)-5-brackets open 2-(methylamino)-ethyl brackets closed-2,3-dihydro-5h-1,5-benzothiazepin-4-one derivatives and pharmaceutical compositions comprising same
RU2195273C2 (ru) Фармацевтические продукты для лечения и профилактики заболеваний, появляющихся в результате повреждения эндотелиальных клеток сосудов
JP2774845B2 (ja) 腫瘍転移阻害剤
ZA200100935B (en) Vitronectin receptor antagonists.
JP2840337B2 (ja) 腫瘍転移抑制剤
TW202339760A (zh) 用於預防或治療心臟衰竭(hf)之組合物
WO2003007964A1 (fr) Remede ou agent preventif de cardiopathie ou d&#39;anevrysme contenant un compose d&#39;inhibition de la chymase
BE897244A (nl) Verbindingen met calciumblokkerende werking, werwijze voor het bereiden daarvan en farmaceutique preparaten daarvan
JPH09512836A (ja) 細胞付着抑制剤としての(−)−(3r)−3−メチル−4−{4−[4−(4−ピリジル)ピペラジン−1−イル]フェノキシ}酪酸
JPS62201867A (ja) 循環改善剤

Legal Events

Date Code Title Description
LAPS Decisions on the lapse of the protection rights

Effective date: 20110806