PL208116B1

PL208116B1 - Dwuskładnikowy układ piankowy dla wytwarzania pianek budowlanych i jego zastosowanie

Info

Publication number: PL208116B1
Application number: PL362347A
Authority: PL
Inventors: Petra Jakobströer; Wolfgang Schulz-Hanke; Christian Förg
Original assignee: Hilti Ag
Priority date: 2002-09-23
Filing date: 2003-09-22
Publication date: 2011-03-31
Also published as: AU2003248202B2; JP2004131730A; US20040116545A1; PL362347A1; EP1400547B1; DE50306787D1; ATE356841T1; CN1284814C; ES2282569T3; CA2441246A1; EP1400547A1; JP4795632B2; AU2003248202A1; CN1495213A

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest dwuskładnikowy układ piankowy dla wytwarzania pianek budowlanych, zawierający składnik poliolowy (A), który jako składniki pianki zawiera co najmniej jeden poliol, ewentualnie katalizator reakcji poliolu z poliizocyjanianem i wodną dyspersję polimerową, jako środek pianotwórczy i składnik poliizocyjanowy (B), który zawiera co najmniej jeden poliizocyjanian, przy czym stosunek ilości poliolu (polioli) do poliizocyjanianu (poliizocyjanianów) wybiera się tak, aby podczas mieszania składnika poliolowego (A) ze składnikiem poliizocyjanianowym (B) otrzymać stosunek molowy grup izocyjanianowych poliizocyjanianu do grup OH polioli (stosunek NCO:OH) w zakresie od 1:5 do 10:1, korzystnie od 1:1 do 2:1 oraz zastosowanie takiego dwuskładnikowego układu piankowego dla celów budowlanych.

Wiadomo, że do wypełniania otworów w sufitach i ścianach budynków, w szczególności dla ochrony przeciwpożarowej, można stosować wytwarzane na miejscu pianki i kształtki na podstawie pianek poliuretanowych. Ponieważ typowe pianki poliuretanowe, jak na przykład typowe pianki budowlane, nie mają wystarczających właściwości ochrony przeciwpożarowej pianki te dla takiego zastosowania zawierają także ciekłe i stałe dodatki ochrony przeciwpożarowej, a także napełniacze nieorganiczne, aby w ten sposób uzyskać wymaganą trwałość ochrony przeciwpożarowej. Dodatkowo stosuje się specjalne materiały budowlane na podstawie poliuretanów, ewentualnie poliole zawierające fosfor.

Inna możliwość poprawy właściwości ochrony przeciwpożarowej pianek poliuretanowych polega na powlekaniu powłoką ochrony przeciwpożarowej pianki wprowadzonej do chronionego otworu. Tę powłokę ochrony przeciwpożarowej można wykonać na przykład w postaci samogasnącej, to znaczy, że może ona zawierać składniki, które spieniają się po ogrzaniu do temperatury pożaru i w ten sposób tworzą warstwę izolującą pomiędzy ogniem i pianką.

Ponadto z niemieckich opisów patentowych 37 32 203 i 39 42 841 wiadomo, że pianki na podstawie poliuretanu można nasycić spoiwami organicznymi zawierającymi organiczne ciała stałe, aby spowodować, że pianka poliuretanowa w pożarze nie topi się i nie ścieka lub gaśnie.

Przedmiotem niemieckiego opisu patentowego 199 55 839 jest zastosowanie pianek z tworzyw sztucznych zawierających pęczniejące napełniacze do uszczelniania przepustów w ścianach, co w tym przypadku spowoduje nieprzepuszczanie wody do wnę trza budynku uszczelnionego za pomoc ą tych pianek z tworzyw sztucznych.

W koń cu do wypeł niania szczelin i mał ych otworów w budynkach znane są masy uszczelniają ce na podstawie kopolimerów kwasu akrylowego, które razem z napełniaczami nieorganicznymi, jak gips lub kreda, mają bardzo dobre właściwości ochrony przeciwpożarowej i tworzą trwałą skorupę popiołu. Te masy uszczelniające jednak nie spieniają się i można je stosować wyłącznie do napełniania wąskich szczelin i małych otworów.

Jednak te wszystkie znane obecnie materiały do wypełniania otworów w sufitach i ścianach dla ochrony przeciwpożarowej nie są całkowicie zadawalające, ponieważ potrzebne są ciekłe lub stałe dodatki ochrony przeciwpożarowej, które znacznie podnoszą koszty materiałowe i koszty wytwarzania, lub stałe dodatki i napełniacze nieorganiczne, które zwiększają lepkość reaktywnej substancji wyjściowej, co znacznie utrudnia przetwarzanie. Siła potrzebna do usunięcia dwuskładnikowego układu piankowego z kilkukomorowego naboju znacznie wzrasta w przypadku składników o większej lepkości. Ponadto, nawet po wprowadzeniu specjalnych wzmacniających dodatków spoistość skorupy popiołu wytworzonej podczas pożaru jest stosunkowo nieznaczna i dlatego kawałki skorupy mogą wypadać z uszczelnianego otworu, co zagraża integralności uszczelnienia.

Dodatkowe powlekanie pianki wprowadzonej do otworu stanowi dodatkowy etap pracy, co wiąże się z nakładem czasu i kosztów, nawet jeśli pominąć dodatkowe zużycie materiału.

Masy uszczelniające na podstawie dyspersji akrylanowych są tańsze i wymagają tylko nieznacznych dodatków środków ochrony przeciwpożarowej, jednak nie spieniają się i dlatego nie nadają się do uszczelniania większych otworów, ewentualnie szczelin lub przepustów kabli i rur.

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest dwuskładnikowy układ piankowy do wytwarzania pianek budowlanych typu podanego na wstępie, który może być w prosty sposób wprowadzony do otworów, szczelin lub przepustów kabli lub rur w ścianach lub sufitach budynków i nawet po długotrwałym działaniu ognia umożliwia izolację cieplną i ochronę przeciwpożarową nawet w przypadku nieobecności dodatkowych środków przeciwpalnych i z którym możliwe jest wytwarzanie na placu budowy tworzywa piankowego, które dzięki włóknistej strukturze ma nieoczekiwanie korzystne właściwości mechaniczne.

PL 208 116 B1

Zadanie rozwiązano przez opracowanie dwuskładnikowego układu piankowego, a także zastosowania tego dwuskładnikowego układu piankowego do wypełniania pianką otworów, przepustów kabli i rur w ścianach, podłogach i/lub sufitach, szczelin pomiędzy sufitami i częściami ścian, pomiędzy otworami w murach i częściami konstrukcyjnymi, jak zespoły okien i drzwi, pomiędzy sufitami i ścianami, pomiędzy ścianami zewnętrznymi i wystającymi fasadami budynków w celu zamocowania i/lub dla ochrony przeciwpożarowej.

Przedmiotem wynalazku jest więc dwuskładnikowy układ piankowy dla wytwarzania pianek budowlanych, ze składnikiem poliolowym (A), który zawiera co najmniej jeden poliol, ewentualnie katalizator reakcji poliolu z poliizocyjanianem i wodną dyspersję polimerową jako środek pianotwórczy i składnik poliizocyjanianowy (B), który zawiera co najmniej jeden poliizocyjanian, przy czym stosunki ilości poliolu (polioli) i poliizocyjanianu (poliizocyjanianów) wybiera się tak, aby podczas mieszania składnika poliolowego (A) ze składnikiem poliizocyjanianowym (B) otrzymać stosunek molowy grup izocyjanianowych poliizocyjanianu do grup OH polioli (czyli stosunek NCO:OH) od 1:5 do 10:1, korzystnie od 1:1 do 2:1, charakteryzujący się tym, że wodna dyspersja polimerowa znajduje się w takiej ilości w składniku poliolowym (A), aby zawartość wody w składniku poliolowym (A) wynosiła od 20 do 60 części wagowych, na 100 części wagowych poliolu składnika poliolowego (A) i wodna dyspersja polimerowa jako polimer zawiera co najmniej jeden przedstawiciel poliuretanów, poli(octanów winylu), poli(eterów winylu), poli(propionianów winylu), polistyrenów, kauczuków naturalnych lub syntetycznych, poli(met)akrylanów i homopolimerów i kopolimerów na podstawie (met)akrylanów, akrylonitrylu, estrów winylowych, eterów winylowych, chlorku winylu i/lub styrenu i składnik poliolowy (A) zawiera co najmniej jeden stabilizator komórek w ilości od 0,01 do 5% wagowych, wybrany z grupy obejmującej alkoksylowane kwasy tłuszczowe, etoksylowane (C1-C18)-alkilofenole i/lub etoksylowany olej rycynowy.

Stwierdzono nieoczekiwanie, że obecność wodnej dyspersji polimerowej w składniku poliolowym takiego dwuskładnikowego układu piankowego dla wytwarzania pianek poliuretananowych daje szczególnie korzystne wyniki zarówno pod względem obsługi tego dwuskładnikowego układu piankowego, a także ze względu na właściwości tworzywa piankowego przetwarzanego przez spienianie.

W przypadku zastosowania dodatku składnika izocyjanianowego (B) do składnika poliolowego (A) według wynalazku następuje koagulacja i wytrącenie polimeru z dyspersji polimerowej, co powoduje, że wytwarzana pianka bardzo szybko osiąga wystarczającą trwałość, nie spada kroplami i nie rozpływa się.

Jest to szczególnie korzystne dla stosowania dwuskładnikowej pianki według wynalazku, jako pianki spienianej na miejscu, w szczególności do mocowania ościeżnic drzwi, zespołów okien lub elementów fasady, przy czym szybko uzyskuje się wymaganą wytrzymałość pianki.

Ponadto okazało się, że podczas koagulacji i wytrącania polimeru z wodnej dyspersji polimerowej w spienianej piance, polimer wytrącony z wodnej dyspersji rozciąga się w kierunku rozszerzania się pianki. Powoduje to anizotropową włóknistą strukturę pianki i dlatego można w różnych kierunkach nastawiać różne właściwości wytrzymałościowe pianki. W zależności od geometrii otaczającej formy, w której spieniany jest układ piankowy, można w ten sposób zwiększyć trwałość pianki w określonym kierunku. Można więc na przykład przez spienianie pianki w podłużnej formie otrzymać piankę, która w kierunku wzdł u ż podł uż nego pojemnika ma wytrzymał o ść wię kszą niż w kierunku poprzecznym.

Z drugiej strony stwierdzono nieoczekiwaną poprawę ochrony przeciwpożarowej, dzięki temu, że w przypadku pożaru wypalona pianka pozostawia trwałą skorupę, która uniemożliwia dalsze rozszerzanie się ognia, natomiast pianki poliuretanowe, które spieniano bez dodatku wodnej dyspersji polimerowej według wynalazku w tych samych warunkach spalają się całkowicie.

W przeciwieństwie do sposobów według omówionego powyż ej stanu techniki, według których gotową piankę poliuretanową nasyca się spoiwem, jak zawierający grupy karboksylowe kopolimer kwasu akrylowego lub zawiesina tworzyw sztucznych, podczas spieniania dwuskładnikowego układu piankowego według wynalazku następuje wbudowanie polimeru z poliolowego składnika wodnej dyspersji polimerowej w strukturę wytwarzanej pianki poliuretanowej, dzięki czemu jej właściwości, mianowicie właściwości ochrony przeciwpożarowej i właściwości mechaniczne nieoczekiwanie ulegają poprawie.

Dzięki wprowadzeniu wodnej dyspersji polimerowej do układu pianki poliuretanowej uzyskuje się bardzo dobrą ochronę przeciwpożarową bez dodatku innych środków ochrony przeciwpożarowej lub napełniaczy. Przez wprowadzenie stosunkowo małych ilości takich dodatków można także znacznie poprawić ochronę przeciwpożarową dotychczasowych pianek ochrony przeciwpożarowej. Zatem za pomocą dwuskładnikowego układu piankowego według wynalazku przy mniejszej głębokości wbudowania można uzyskać taką samą trwałość ochrony przeciwpożarowej, jak podczas stosowania

PL 208 116 B1 typowego układu pianek ochrony przeciwpożarowej. Stosowanie dwuskładnikowego układu piankowego według wynalazku jest możliwe także dla bardzo cienkich ścianek ochrony przeciwpożarowej.

Ponadto okazało się, że dwuskładnikowy układ piankowy według wynalazku daje utwardzoną piankę poliuretanową, która z powodu obecności w niej wprowadzonej do struktury pianki polimerowej wodnej dyspersji polimerowej tworzy w przypadku pożaru bardzo trwałą skorupę popiołu, która poprawia ochronę przeciwpożarową.

Przez zastosowanie tańszych materiałów wyjściowych i ewentualnie małych ilości dodatków ochrony przeciwpożarowej można znacznie obniżyć koszty materiałowe i koszty wytwarzania. Ponadto koszty materiałowe można obniżyć także dlatego, ponieważ planowaną trwałość ochrony przeciwpożarowej można uzyskać przy mniejszej głębokości wbudowania w porównaniu do typowych pianek ochrony przeciwpożarowej.

Ponadto lepkość składnika poliolowego dwuskładnikowego układu piankowego według wynalazku dzięki dodatkowi mniejszych ilości stałych napełniaczy, a także z powodu zwiększonej zawartości wody, jest znacznie mniejsza niż w przypadku typowych układów dwuskładnikowych tego typu. Dzięki temu przetwarzanie znacznie upraszcza się, a nakład siły jest znacznie zmniejszony w przypadku ręcznego i maszynowego odbioru składników dwuskładnikowego układu piankowego znajdującego się w dwóch osobnych zbiornikach.

W wyniku zmiany stosunku ilości skł adnika poliolowego do skł adnika izocyjanianowego moż na wytwarzać zarówno piankę twardą, jak również elastyczną piankę miękką. Pianka nadaje się szczególnie dobrze do wypełniania szczelin ochrony przeciwpożarowej. Zawartość składnika poliizocyjanianowego według wynalazku jest mniejsza niż w przypadku typowych pianek poliuretanowych, co zmniejsza ewentualne zagrożenie zdrowotne podczas wytwarzania i pakowania, jak również podczas przetwarzania pianki.

Według niniejszego wynalazku, wodna dyspersja polimerowa dwuskładnikowego układu piankowego, zawiera jako polimer, co najmniej jeden przedstawiciel z grupy poliuretanów, poli(octanów winylu), poli(eterów winylu), poli(propionianów winylu), polistyrenów, kauczuku naturalnego lub syntetycznego, w szczególności lateksów kauczukowych, poli(met)akrylanów i homopolimerów i kopolimerów na podstawie (met)akrylanów, akrylonitrylu, estrów winylowych, eterów winylowych, chlorku winylu i/lub styrenu.

Korzystnymi polimerami wodnej dyspersji polimerowej są estry alkilowe poli(kwasu metakrylowego), estry alkilowe poli(kwasu akrylowego), estry arylowe poli(kwasu metakrylowego), estry arylowe poli(kwasu akrylowego), przy czym grupy alkilowe zawierają 1 do 18 atomów węgla, korzystnie 1 do 6 atomów węgla, a jako reszty arylowe zawierają niepodstawione lub podstawione reszty fenylowe lub reszty naftylowe, a także kopolimery tych polimerów z akrylanem n-butylu i/lub ze styrenem.

Według korzystnego wariantu wykonania niniejszego wynalazku, składnik poliolowy (A) zawiera od 20 do 300 części wagowych, korzystnie od 50 do 150 części wagowych polimeru, korzystnie polimerów z wprowadzonej dyspersji polimerowej na 100 części wagowych polioli zawartych w składniku poliolowym (A).

Wodna dyspersja polimerowa zawiera wodę w ilości 5 do 80% wagowych, korzystniej 20 do 60% wagowych, najkorzystniej 70% wagowych i w składniku poliolowym (A) woda jest zawarta w takiej ilości, aby zawartość wody w składniku poliolowym (A) była w zakresie 20 do 60 części wagowych na 100 części wagowych poliolu względnie polioli w składniku poliolowym (A).

Ta ilość wody jest większa od ilości, jaka jest wymagana podczas spieniania poliolu lub polioli za pomocą składnika poliizocyjanianowego dla uzyskania pożądanego spienienia poliuretanu.

Według innego korzystnego wariantu wykonania wynalazku składnik poliolowy (A) jako poliol zawiera co najmniej jeden przedstawiciel grupy zawierającej liniowe i rozgałęzione, alifatyczne, aromatyczne i/lub aryloalifatyczne, monomeryczne lub polimeryczne poliole, poliestropoliole, polieteropoliole, poliestropoliole kwasów tłuszczowych, aminopoliole i poliole halogenowane, korzystnie o ciężarach cząsteczkowych w zakresie od 200 do 10 000 i z 2 do 6 grupami hydroksylowymi, w szczególności poli(glikol etylenowy), poli(glikol propylenowy) i poli(glikol butylenowy) o liczbowo średnim ciężarze cząsteczkowym w zakresie od 200 do 3000, korzystnie od 300 do 600, poliestropoliole i/lub polieteropoliole z liczbą grup funkcyjnych 1,5 do 5 i o liczbie OH od 100 do 700; i składnik poliizocyjanianowy (B), korzystnie poliizocyjanian z liczbą grup funkcyjnych równą lub większą od 2 i o zawartości grup NCO w zakresie od 20 do 40%.

Ponadto według wynalazku składnik poliolowy (A) zawiera co najmniej jeden stabilizator komórek tworzącej się pianki w ilości w zakresie od 0,01 do 5% wagowych, korzystnie od 0,1 do 1,5% wagowych.

PL 208 116 B1

Jako stabilizatory komórek szczególnie odpowiednie są polisiloksany, siloksany modyfikowane polieterami, kopolimery siloksan/oksyalkilen, silikony, niejonowe emulgatory o średniej polarności, w szczególności kopolimery silikon/glikol, polidimetylosiloksan, kopolimery poli(glikol oksyalkilenowy)alkilosilan, alkoksylowane kwasy tłuszczowe, korzystnie etoksylowane lub propoksylowane kwasy tłuszczowe zawierające 14 atomów węgla w reszcie kwasu tłuszczowego, etoksylowane (C1-C18)-alkilofenole i/lub etoksylowany olej rycynowy.

Dla dalszej poprawy ochrony przeciwpożarowej, składnik poliolowy (A) dwuskładnikowego układu piankowego według wynalazku zawiera korzystnie substancję spieniającą się i pęczniejącą w wysokiej temperaturze, na przykład porowaty grafit, porowaty perlit i/lub wermikulit, w szczególności grafit strącony kwasem siarkowym lub substancje wyjściowe dla mas chemicznie spieniających się po ogrzaniu do temperatury pożaru i tworzących w ten sposób warstwę izolującą od ognia, takie jak melamina i pochodne melaminy, polifosforany, krzemian sodu i źródła węgla.

Jako katalizator reakcji poliolu z poliizocyjanianem składnik poliolowy (A) dwuskładnikowego układu piankowego według wynalazku zawiera aromatyczną, heteroaromatyczną i/lub alifatyczną, drugorzędową lub trzeciorzędową aminę i/lub związek metaloorganiczny metalu z grupy zawierającej Zn, Sn, Mn, Mg, Bi, Sb, Pb i Ca, w szczególności oktanian, naftenian lub acetyloacetonian tych metali. Szczególnie korzystne są następujące katalizatory:

dimetylomonoetanoloamina, dietylomonoetanoloamina, metyloetylomonoetanoloamina, trietanoloamina, trimetanoloamina, tripropanoloamina, tributanoloamina, triheksanoloamina, tripentanoloamina, tricykloheksananoloamina, dietanolometyloamina, dietanoloetyloamina, dietanolopropyloamina, dietanolobutyloamina, dietanolopentyloamina, dietanoloheksyloamina, dietanolocykloheksyloamina, dietanolofenyloamina, a także produkty ich etoksylowania i propoksylowania, diazabicyklooktan, w szczególności 1,4-diazabicyklo[2.2.2]oktan, trietyloamina, dimetylobenzyloamina, eter bis(dimetyloaminoetylowy, tetrametyloguanidyna, bis(dimetyloaminometylo)fenol, eter 2,2-dimorfolinodietylowy, 2-(2-dimetylaminoetoksy)etanol, eter 2-dimetyloaminoetylo-3-dimetyloaminopropylowy, eter bis(2-dimetyloaminoetylowy), N,N-dimetylopiperazyna, N-(2-hydroksyetoksyetylo)-2-azanorbornan, N,N,N,N-tetrametylobutano-1,3-diamina, N,N,N,N-tetrametylopropano-1,3-diamina, N,N,N,N-tetrametyloheksano-1,6-diamina, 1-metylamidazol, 2-metylo-1-winyloamidazol, 1-alliloimidazol, 1-fenyloamidazol, 1,2,4,5-tetrametyloimidazol, 1-(3-aminopropylo)imidazol, pirymidazol, 4-dimetyloaminopirydyna, 4-pirolidynopirydyna, 4-morfolinopirydyna, 4-metylopirydyna, N-dodecylo-2-metyloimidazol, a także sole cyny(II) kwasów karboksylowych, silne zasady, takie jak wodorotlenki metali alkalicznych, alkoholany metali alkalicznych i fenolany metali alkalicznych, a mianowicie merkaptyd di-n-oktylocyny, maleinian-, dioctan-, dilaurynian- i dichlorek-dibutylocyny, merkaptyd bisdodecylu, octan cyny(II), etyloheksanian i dietyloheksanian cyny(II), a także ditiokarbaminian ołowiofenyloetylu.

Składnik poliizocyjanianowy (B1) dwuskładnikowego układu piankowego według wynalazku korzystnie zawiera poliizocyjanian, który jest wybrany z grupy zawierającej alifatyczne, cykloalifatyczne, aryloalifatyczne, aromatyczne i heterocykliczne poliizocyjaniany, w szczególności fenyloizocyjanian, 1,5-naftylodiizocyjanian, 2,4'- lub 4,4'-metylenodifenyloizocyjanian (MDI), uwodorniony MDI, ksylenodiizocyjanian (XDI), m- i p-tetrametyloksylenodiizocyjanian, 4, 4'-difenylodimetylometanodiizocyjanian, di- i tetraalkilodifenylometanodiizocyjanian, 4,4-dibenzylodiizocyjanian, 1,3-fenylenodiizocyjanian, 1,4-fenylenodiizocyjanian, izomery toluilenodiizocyjanianu, chlorowane i bromowane diizocyjaniany, diizocyjaniany zawierające fosfor, 4,4'-diizocyjanianofenyloperfluoroetan, tetrametoksybutano-1,4-diizocyjanian, butano-1,4-diizocyjanian, heksano-1,6-diizocyjanian, dicykloheksylometanodiizocyjanian, cykloheksano-1,4-diizocyjanian, etylenodiizocyjanian, ester bisizocyjanianoetylowy kwasu ftalowego, 1-chlorometylofenylo-2,4-diizocyjanian, 1-bromometylofenylo-2,6-diizocyjanian, 3,3-bis(chlorometyloeter)-4,4-difenylodiizocyjanian, trimetyloheksametylenodiizocyjanian, 1,4-diizocyjanianobutan, 1,12-diizocyjanianododekan i dimeryczny lub oligomeryczny 2,4- lub 2,6-touilenodiizocyjanian, 2,4'- lub 4,4'-metylenodi(fenyloizocyjanian), izopropylidenodiizocyjanian i/lub heksametylenodiizocyjanian i/lub mieszaniny tych izocyjanianów.

Składnik poliolowy (A) i/lub składnik poliizocyjanianowy (B) korzystnie mogą zawierać porofor na podstawie sprężonego lub skroplonego gazu, jak powietrze, azot, dwutlenek węgla, tlenek diazotu, fluorowany węglowodór, jak 1,1,1,2-tetrafluoroetan lub 1,1,1,2,3,3,3-heptafluoropropan, eter dimetylowy, butan, propan lub ich mieszaniny, w celu dodatkowego wzmocnienia działania spieniającego, jakie można uzyskać już w wyniku obecności wody w składniku poliolowym (A).

Ponadto według wynalazku można do składnika poliolowego (A) lub do składnika poliizocyjanianowego (B), albo do obu tych składników wprowadzić typowy organiczny lub nieorganiczny środek

PL 208 116 B1 ochrony przeciwpożarowej w łącznej ilości od 0,1 do 20% wagowych, korzystnie od 0,5 do 5% wagowych. Jako środek ochrony przeciwpożarowej tego rodzaju można wprowadzić czerwony fosfor, związki fosforu, w szczególności fosforan trietylu, fosforan trifenylu i/lub halogenowane estry kwasu fosforowego, jak fosforan trichloroetylu, fosforan tris(2-chloropropylu) lub fosforan tris(2-chloroetylu), wodorotlenki metali, w szczególności wodorotlenek glinu lub wodorotlenek magnezu, boran cynku, polifosforan amonu i/lub tlenek antymonu.

Według innego korzystnego wariantu wykonania niniejszego wynalazku składnik poliolowy (A) dwuskładnikowego układu piankowego zawiera środek przyspieszający koagulację dyspersji polimerowej.

Stwierdzono nieoczekiwanie, że takie środki przyspieszające koagulację można wprowadzać do składnika poliolowego (A) bez spowodowania koagulacji znajdującej się w nim dyspersji polimerowej, co oczywiście wynika z faktu, że obecny poliol hamuje reakcję koagulacji. Dopiero po wprowadzeniu składnika izocyjanianowego (B) następuje koagulacja przyspieszona przez środek koagulacyjny i wytrącenie polimeru z dyspersji polimerowej, co powoduje, że przetwarzana pianka ma dobrą trwałość wymiarową, nie spada kroplami i nie rozpływa się.

Przez wprowadzenie środka przyspieszającego koagulację wodnej dyspersji polimerowej można przyspieszyć wytrącanie i koagulację polimeru w spienianej piance i tym samym wpływać korzystnie na właściwości wytrzymałościowe pianki.

Ponadto jako środki przyspieszające wytrącanie i koagulację polimeru z wodnej dyspersji polimerowej można stosować drobnoziarniste ciała stałe, sole lub tlenki wielowartościowych metali, jak metale ziem alkalicznych, cynk, glin lub żelazo, albo kwas organiczny. Szczególnie korzystnymi solami tego rodzaju są: azotan wapnia, azotan cynku, tlenek cynku, siarczan glinu, chlorek glinu, siarczan żelaza i chlorek żelaza. Wymiary cząstek drobnoziarnistych ciał stałych są w zakresie od 50 mm do 1 mm, korzystnie od 10 μm do 0,1 mm.

Ponadto jako środki przyspieszające wytrącanie i koagulację wodnej dyspersji polimerowej odpowiednie są związki, które powodują obniżenie wartości pH, jak kwasy karboksylowe, na przykład kwas mrówkowy i kwas octowy, a także poliakryloamid. Szczególnie korzystnym środkiem dla koagulacji wodnej dyspersji polimerowej jest polifosforan amonu, którego dodatkową zaletą są właściwości środka ochrony przeciwpożarowej.

Ponadto także drobnoziarniste nieorganiczne i/lub organiczne napełniacze są odpowiednie jako środki przyspieszające wytrącanie i koagulację polimeru z wodnej dyspersji polimerowej, jak drobnoziarniste napełniacze nieorganiczne wybrane z grupy zawierającej tlenki metali, borany, węglany, korzystnie kredę, krzemiany, kaolin, proszek szkła, tlenek żelaza, dwutlenek tytanu, dwutlenek krzemu, pianki nieorganiczne, korzystnie piankowy gliniec, piankowy perlit i piankowy wermikulit i/lub puste kulki z materiału krzemianowego lub szkła i napełniacze organiczne na podstawie ziarnistych i/lub włóknistych, roślinnych i/lub zwierzęcych polimerów, w szczególności na podstawie ziemniaków, kukurydzy, ryżu, zboża, drewna, korka, papieru, skóry, celulozy, konopi, bawełny i wełny, korzystnie skrobi.

Te środki dla koagulacji wodnej dyspersji polimerowej można według wynalazku mieszać z koagulującymi środkami pomocniczymi, na przykład z estroalkoholami, jak monoizomaślan 2,2,4-trimetylo-1,3-pentanodiolu, a także z glikolami.

Ponadto do składnika poliolowego (A) i/lub składnika poliizocyjanianowego (B) dla sterowania właściwościami reologicznymi i lepkością można wprowadzić środek tiksotropowy i/lub rozcieńczalnik lub rozpuszczalnik. Korzystnymi środkami tiksotropowymi według wynalazku są kwas krzemowy, warstwowy krzemian, w szczególności syntetyczny warstwowy krzemian magnezu, aktywny bentonit, sepionit lub attapulgit, wosk polietylenowy i/lub pochodna celulozowa, jak hydroksyetyloceluloza.

Ponadto do składnika poliolowego (A) lub do składnika poliizocyjanianowego (B) według wynalazku można wprowadzić dodatkowo co najmniej jeden nieorganiczny i/lub organiczny napełniacz, w celu sterowania zarówno właściwościami przetwarzanego dwuskładnikowego układu piankowego, jak również właściwościami tworzywa piankowego spienianego z układu piankowego. Jako nieorganiczne napełniacze stosuje się korzystnie tlenki metali, borany, węglany, korzystnie kredę, krzemiany, kaolin, proszek szkła, tlenek żelaza, dwutlenek tytanu, dwutlenek krzemu, pianki nieorganiczne, korzystnie piankowy gliniec, piankowy perlit i piankowy wermikulit i/lub puste kulki z materiału krzemianowego lub szkła.

Jako napełniacz organiczny do dwuskładnikowego układu piankowego według wynalazku można wprowadzić ziarnisty i/lub włóknisty, roślinny i/lub zwierzęcy polimer, w szczególności na podstawie ziemniaków, kukurydzy, ryżu, zboża, drewna, korka, papieru, skóry, celulozy, konopi, bawełny i wełny, korzystnie skrobi.

PL 208 116 B1

W końcu do składnika poliolowego (A) i/lub do skł adnika poliizocyjanianowego moż na wprowadzić dodatkowo typowe środki pomocnicze i dodatkowe, stabilizatory, zmiękczacze, katalizatory, rozpuszczalniki, pigmenty i/lub barwniki. Jako zmiękczacz można wprowadzić ester na podstawie kwasu ftalowego, kwasu adypinowego, kwasu sebacynowego, kwasu fosforowego, kwasu cytrynowego lub kwasu tłuszczowego.

Według innego wariantu wykonania niniejszego wynalazku składnik poliolowy (A) i składnik poliizocyjanianowy (B) dwuskładnikowego układu piankowego według wynalazku wprowadza się osobno do reakcji w dwu- lub kilkukomorowym urządzeniu hamując reakcję i, w warunkach stosowania z zachowaniem stosunku grup NCO poliizocyjanianu lub poliizocyjanianów do grup OH poliolu lub polioli w zakresie od 1:5 do 10:1, korzystnie od 1:1 do 2:1. Podczas zastosowania dwuskładnikowego układu piankowego według wynalazku składniki znajdujące się w dwóch osobnych pojemnikach urządzenia dwu- lub kilkukomorowego pod działaniem sił mechanicznych lub pod działaniem znajdującego się w składnikach poroforu są korzystnie wyciskane przez dyszę mieszającą i, są albo wytłaczane do formy i, tam spieniane albo są wprowadzane na placu budowy do otworów następnie zamykanych pianką i, tam spieniane.

Przedmiotem wynalazku jest zatem także zastosowanie opisanego powyżej dwuskładnikowego układu piankowego do wypełniania pianką otworów, przepustów kabli i, rur w ścianach, podłogach i/lub sufitach, szczelin pomiędzy sufitami i, częściami ścian, pomiędzy otworami w murach i, wprowadzanymi częściami konstrukcyjnymi, takimi jak zespoły okien i, drzwi, pomiędzy sufitami i ścianami, pomiędzy ścianami zewnętrznymi i, wystającymi fasadami budynków w celu zamocowania i/lub ochrony przeciwpożarowej. Podane poniżej przykłady służą do dalszego objaśnienia niniejszego wynalazku, ale go nie ograniczają.

P r z y k ł a d I

W nastę pują cej tabeli 1 podano skł adniki do wytwarzania skł adnika poliolowego (A) i skł adnika poliizocyjanianowego (B) dwuskładnikowego układu piankowego dla tego przykładu 1:

T a b e l a 1

Składnik poliolowy (A)		% wag.
Aromatyczny poliestropoliol	Terol 198	9,2
Dyspersja wodna kopolimeru estru kwasu akrylowego	Acronal V271	21,6
Poli(glikol etylenowy) (MG 600)	Pluracol E 600	9,2
Etoksylan oleju rycynowego	Emulan EL	2,4
Kopolimer silikon/glikol	Dabco DC 190	0,5
33-proc. amina trzeciorzędowa* (FS), 67-proc. glikol dipropylenowy jako rozpuszczalnik	Dabcon LV 33	0,5
Woda		4,1
Boran cynku	Firebrake ZB 290	3,1
Porowaty grafit (grafit z wtrąconym kwasem siarkowym)	Nord-Min 249	5,2
Nieekspandowany Vermiculit, ziarno 0,3-1 mm	Vermiculit	20,4
Tlenek żelaza	Bayferrox	2
Mączka z łupin orzecha kokosowego	Coconit 300	6,4
Puste kulki szklane	Fellite	6,4
Składnik poliizocyjanianu (B)
polimeryczny 4,4'-metylenodifenyloizocyjanian, (MDI)	Voranate M220	9
	100,0

* 1,4-diazabicyklo[2.2.2]oktan

W celu wytwarzania skł adnika poliolowego (A) najpierw miesza się aromatyczny poliestropoliol z wodną dyspersją kopolimeru poli(ester akrylanu n-butylu)/styren i z poli(glikolem etylenowym),

PL 208 116 B1 następnie wprowadza pozostałe ciekłe składniki z jednoczesnym mieszaniem i w końcu miesza z ciałami stałymi.

Składnik poliolowy (A) i składnik poliizocyjanianowy (B) wprowadza się następnie do osobnych pojemników urządzenia dwukomorowego.

Podczas mieszania obu składników masa spienia się. Wprowadzenie i wymieszanie może się odbywać w zlewce za pomocą łopatki lub z urządzenia kilkukomorowego za pomocą przykręconego śrubami mieszalnika statycznego lub za pomocą urządzenia do mieszania i dawkowania dwóch składników.

Po wymieszaniu reakcja spienienia zaczyna się po około 85 sekundach i kończy po około 500 sekundach. Otrzymano miękkie tworzywo piankowe o gęstości 225 kg/m³.

Po utwardzeniu mierzono czas ochrony przeciwpożarowej z zastosowaniem krzywej w jednostkach temperatury względem czasu według normy DIN 4102, część 2, pod nadciśnieniem w piecu 10 Pa. W próbie wprowadza się piankę do otworu w suficie lub w ś ciance pieca do wypalania. We wnę trzu pieca do wypalania zapala się płomień, który reguluje się tak, aby temperatury w piecu zgadzały się z wymienionym w tej normie „jednostkowym profilem temperatury”. Oznacza to na przyk ł ad, ż e temperaturę około 850°C osiąga się po 30 minutach, temperaturę 925°C po 60 minutach i tak dalej. Następnie oznacza się czas ochrony przeciwpożarowej, to znaczy czas, podczas którego hamowane jest przechodzenie ognia z wnętrza pieca na stronę zewnętrzną. Podczas tego badania ani płomień nie może być widoczny z zewnątrz, ani temperatura na stronie zewnętrznej materiału nie może przekroczyć wartości 180°C powyżej temperatury pokojowej. Także nie może zapalić się zwitek waty trzymany na powierzchni materiału.

Podczas tej próby przy 12 cm głębokości wprowadzenia pianki otrzymuje się czas ochrony przeciwpożarowej 130 minut przy maksymalnej różnicy temperatur 41 K w stosunku do temperatury pokojowej na stronie zewnętrznej.

Dla porównania zbadano wytwarzaną przez zgłaszającą firmę pod nazwą Hilti CP 657 handlową elastyczną piankę o gęstości 260 kg/m³ przy głębokości wbudowania 15 cm stosowaną dla ochrony przeciwpożarowej w takich samych warunkach, przy czym materiał ten już po 60 minutach osiągnął różnicę temperatury 74 K w porównaniu do temperatury pokojowej na stronie zewnętrznej. Jak widać, dwuskładnikowy układ piankowy według wynalazku ma wyraźnie lepsze właściwości izolacji cieplnej.

P r z y k ł a d II

W następują cej tabeli 2 podano składniki dla wytwarzania składnika poliolowego (A) i składnika poliizocyjanianowego (B):

T a b e l a 2

Składnik poliolowy (A)	% wag.
Dyspersja wodna kopolimeru estru kwasu akrylowego	Acronal V271	25
Poli(glikol etylenowy) (MG 600)	Pluracol E 600	26,5
Etoksylan alkilofenolu	Emulan OP 25	3,5
Polifosforan amonu	APP 422	3,5
Porowaty grafit (grafit z wtrąconym kwasem siarkowym)	Nord-Min 249	4,8
Vermiculit, ziarno 0,3-1 mm	Vermiculit	6
Tlenek żelaza	Bayferrox	3,1
Mączka z łupin orzecha kokosowego	Coconit 300	8,6
Składnik poliizocyjanianu (B)
Polimeryczny 4,4-metylenodifenyloizocyjanian (MDI)	Voranate M220	9
	100,0

Składniki do wytwarzania składnika poliolowego (A) otrzymywano także powyższym sposobem przez zmieszanie najpierw składników ciekłych, następnie składników stałych.

Podczas mieszania obu składników albo przez wyciskanie z urządzenia dwukomorowego, albo przez wymieszanie obu składników, następuje bardzo szybko - odpowiada to czasowi żelowania około

PL 208 116 B1 sekund - silny wzrost lepkości spowodowany przez żelowanie dyspersji polimerowej i koagulację z wytworzeniem żelu.

Z powodu tworzenia się żelu spieniany materiał piankowy już po około 15 sekundach wykazuje bardzo dobrą trwałość wymiarową, nie spada kroplami i nie rozpływa się.

Ta właściwość jest bardzo ważna dla zastosowania dwuskładnikowego układu piankowego na placu budowy, na przykład podczas mocowania ościeżnic drzwi. W tym celu wprowadza się piankę między ścianę i ościeżnicę drzwi. Podczas gdy typowe dwuskładnikowe pianki poliuretanowe uzyskują wystarczającą trwałość wymiarową tylko dzięki znacznie wolniejszemu wytłaczaniu, przy czym pianka spienia się i polimeryzuje już w mieszalniku, co wydłuża czas pracy i często powoduje zatykanie się urządzenia mieszającego, to w wyniku zastosowania wodnej dyspersji polimerowej według wynalazku szybko uzyskuje się trwałość wymiarową, co umożliwia bez trudności bieżące przetwarzanie dwuskładnikowego układu piankowego.

Do tego dochodzi fakt, że polimer wytrącony z wodnej dyspersji i skoagulowany odkształca się w kierunku rozszerzania pianki, co powoduje anizotropową, włóknistą strukturę pianki. W zależności od geometrii otaczającej formy można w zamierzony sposób uzyskać różne wytrzymałości w różnych kierunkach przestrzennych.

Składnik poliolowy (A)	% wag.
Dyspersja wodna kopolimeru estru kwasu akrylowego (38% wagowych wody)	Primal 2620	35,6
Poli(glikol etylenowy) (MG 600)	Pluracol E 600	34
Etoksylan alkilofenolu	Emulan OP 25	5
Składnik poliizocyjanianu (B)
Polimeryczny 4,4-metylenodifenyloizocyjanian (MDI)	Voranate M220	25,4
	100,0

Miękka pianka otrzymana przez spienienie dwuskładnikowego układu piankowego według przykładu 2 ma po żelowaniu czas startu 55 sekund i czas zatrzymania 450 sekund oraz daje piankę o gęstości 140 kg/m³. Czas odporności ogniowej zmierzony w ten sposób przy głębokości wbudowania 15 cm wynosi 120 minut przy różnicy temperatury w stosunku do temperatury pokojowej na zewnętrznej stronie materiału tylko 52 K. Także ta pianka pod względem właściwości izolacji cieplnej jest wyraźnie lepsza od typowej ognioodpornej pianki.

P r z y k ł a d III

Najpierw w zlewce zmieszano dokładnie składniki poliolowe (A). Następnie wprowadzono składnik poliizocyjanianowy(B) i dokładnie wymieszano. Po 25 sekundach stwierdzono utworzenie się żelu w mieszaninie i po 80 sekundach rozpoczęło się rozszerzanie masy, które skończyło się całkowicie po 6 minutach. Otrzymano elastyczną piankę o gramaturze 71 g/l.

W tej recepturze mieszanina zawierała 39 części wagowych wody i 64 części wagowych dyspergowanego polimeru na 100 części wagowych poliolu. Ilość wody wystarczyłaby do wytworzenia 17 l CO2 na 100 g pianki. Jeśli uwzględnić składnik izocyjanianowy potrzebny w tej reakcji jako składnik reakcji, to można by uzyskać 4,2 l CO2. Jak widać użyta ilość wody jest w czterokrotnym nadmiarze w stosunku do ilości potrzebnej dla spienienia.

Jednak stwierdzono, że objętość pianki po spienieniu wynosiła tylko 1,4 l na 100 g pianki. Ponieważ można wykluczyć, że znaczna część CO2 ulatnia się z porów pianki, więc całą ilość uchodzącego CO2 zmierzono w osobnej próbie i wynosiła ona tylko 0,5 l CO2 na 100 g pianki; próby te pokazują, że tylko nieznaczna część, w tym przypadku około 10% wagowych występującej wody, ulega reakcji do CO2 i dlatego jest niezbędna do wytwarzania pianki. Nieoczekiwanie stwierdzono, że nie trzeba zmniejszać zawartości wody w składniku poliolowym, aby w ten sposób kontrolować wytwarzanie CO2, ponieważ w każdym przypadku otrzymuje się według wynalazku piankę poliuretanową o doskonałych właściwościach.

W próbie ogniowej materiał ten daje bardzo trwałą skorupę popiołu, podczas gdy pianka poliuretanowa wytwarzana w analogiczny sposób ale bez wprowadzenia wodnej dyspersji kopolimeru estru kwasu akrylowego spala się całkowicie.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Dwuskładnikowy układ piankowy dla wytwarzania pianek budowlanych, ze składnikiem poliolowym (A), który zawiera co najmniej jeden poliol, ewentualnie katalizator reakcji poliolu z poliizocyjanianem i wodną dyspersję polimerową jako środek pianotwórczy i składnik poliizocyjanianowy (B), który zawiera co najmniej jeden poliizocyjanian, przy czym stosunki ilości poliolu (polioli) i poliizocyjanianu (poliizocyjanianów) wybiera się tak, aby podczas mieszania składnika poliolowego (A) ze składnikiem poliizocyjanianowym (B) otrzymać stosunek molowy grup izocyjanianowych poliizocyjanianu do grup OH polioli (czyli stosunek NCO : OH) od 1:5 do 10:1, korzystnie od 1:1 do 2:1, znamienny tym, że wodna dyspersja polimerowa znajduje się w takiej ilości w składniku poliolowym (A), aby zawartość wody w składniku poliolowym (A) wynosiła od 20 do 60 części wagowych, na 100 części wagowych poliolu składnika poliolowego (A) i wodna dyspersja polimerowa jako polimer zawiera co najmniej jeden przedstawiciel poliuretanów, poli(octanów winylu), poli(eterów winylu), poli(propionianów winylu), polistyrenów, kauczuków naturalnych lub syntetycznych, poli(met)akrylanów i homopolimerów i kopolimerów na podstawie (met)akrylanów, akrylonitrylu, estrów winylowych, eterów winylowych, chlorku winylu i/lub styrenu i składnik poliolowy (A) zawiera co najmniej jeden stabilizator komórek w ilości od 0,01 do 5% wagowych, wybrany z grupy obejmującej alkoksylowane kwasy tłuszczowe, etoksylowane (C1-C18)-alkilofenole i/lub etoksylowany olej rycynowy.
2. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 1, znamienny tym, że wodna dyspersja polimerowa jako polimer zawiera estry alkilowe poli(kwasu metakrylowego), estry alkilowe poli(kwasu akrylowego), estry arylowe poli(kwasu metakrylowego), estry arylowe poli(kwasu akrylowego), i/lub ich kopolimery z akrylanem n-butylu i/lub ze styrenem.
3. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, ż e składnik poliolowy (A) zawiera 20 do 300 części wagowych, korzystnie 50 do 150 części wagowych polimeru(ów) w wodnej dyspersji polimerowej na 100 części wagowych poliolu (i) w składniku poliolowym (A).
4. Dwuskładnikowy układ piankowy według co najmniej jednego z zastrz. 1 do 3, znamienny tym, że wodna dyspersja polimerowa zawiera od 5 do 80% wagowych wody, korzystnie od 20 do 60% wagowych.
5. Dwuskładnikowy układ piankowy według co najmniej jednego z zastrz. 1 do 4, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) zawiera jako poliol co najmniej jeden przedstawiciel grupy zawierającej liniowe i rozgałęzione, alifatyczne, aromatyczne i/lub aryloalifatyczne, monomeryczne lub polimeryczne poliole, poliestropoliole, polieteropoliole, poliestropoliole kwasów tłuszczowych, aminopoliole i poliole halogenowane, korzystnie o ciężarach cząsteczkowych w zakresie od 200 do 10 000 i z 2 do 6 grupami hydroksylowymi, w szczególności poli(glikol etylenowy), poli(glikol propylenowy) i poli(glikol butylenowy) o liczbowo średnim ciężarze cząsteczkowym od 200 do 3000, korzystnie od 300 do 600, poliestropoliole i/lub polieteropoliole z liczbą grup funkcyjnych od 1,5 do 5 i o liczbie OH od 100 do 700 i skł adnik poliizocyjanianowy (B), korzystnie poliizocyjanian z liczbą grup funkcyjnych równą lub wię kszą od 2 i o zawartości NCO od 20 do 40%.
6. Dwuskładnikowy układ piankowy według jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienny tym, składnik poliolowy (A) zawiera stabilizator komórek w ilości od 0,1 do 1,5% wagowych.
7. Dwuskładnikowy układ piankowy według jednego z poprzednich zastrzeże ń, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) zawiera co najmniej jedną substancję spieniającą się.
8. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 7, znamienny tym, że jako substancję spieniającą się zawiera porowaty grafit i/lub wermikulit.
9. Dwuskładnikowy układ piankowy według co najmniej jednego z podprzednich zastrzeżeń, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) jako katalizator reakcji poliolu z poliizocyjanianem zawiera aromatyczną i/lub alifatyczną drugorzędową lub trzeciorzędową aminę, związek metaloorganiczny metalu z grupy obejmującej Zn, Sn, Mn, Mg, Bi, Sb, Pb i Ca, w szczególności oktanian, naftenian lub acetyloacetonian tych metali.
10. Dwuskładnikowy układ piankowy według co najmniej jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienny tym, że składnikiem poliizocyjanianowym (B) jest poliizocyjanian wybrany z grupy obejmującej alifatyczne, cykloalifatyczne, aryloalifatyczne, aromatyczne i heterocykliczne poliizocyjaniany, w szczególności 4,4'-metylenodifenyloizocyjanian, toluilenodiizocyjanian, izopropylidenodiizocyjanian, heksametylenodiizocyjanian i/lub prepolimer lub oligomer tych diizocyjanianów.
11. Dwuskładnikowy układ piankowy według co najmniej jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) i/lub składnik poliizocyjanianowy (B), zawiera porofor

PL 208 116 B1 na podstawie sprężonego lub skroplonego gazu, taki jak powietrze, azot, dwutlenek węgla, tlenek diazotu, fluorowany węglowodór, jak 1,1,1,2-tetrafluoroetan lub 1,1,1,2,3,3,3-heptafluoropropan, eter dimetylowy, butan i/lub propan.
12. Dwuskładnikowy układ piankowy według co najmniej jednego i poprzednich zastrzeżeń, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) i/lub składnik poliizocyjanianowy (B) zawierają organiczny lub nieorganiczny środek ogniochronny.
13. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 12, znamienny tym, że zawiera organiczny lub nieorganiczny środek ogniochronny w ilości od 0,1 do 20% wagowych, korzystnie od 0,5 do 5% wagowych.
14. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 12 albo 13, znamienny tym, że jako środek ochrony przeciwpożarowej zawiera czerwony fosfor, związek fosforu, w szczególności fosforan trietylu, fosforan trifenylu i/lub halogenowany ester kwasu fosforowego, jak fosforan trichloroetylu, fosforan tris(2-chloropropylu) lub fosforan tris(2-chloroetylu), wodorotlenek metalu, w szczególnoś ci wodorotlenek glinu lub wodorotlenek magnezu, boran cynku, polifosforan amonu i/lub tlenek antymonu.
15. Dwuskładnikowy układ piankowy według co najmniej jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) zawiera środek przyspieszający koagulację dyspersji polimerowej.
16. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 15, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) jako środek przyspieszający koagulację zawiera drobnoziarniste ciało stałe, sól lub tlenek metalu wielowartościowego, takiego jak metal ziem alkalicznych, cynku, glinu lub żelaza, albo kwas organiczny.
17. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 16, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) jako środek przyspieszający koagulację zawiera co najmniej jeden drobnoziarnisty nieorganiczny i/lub organiczny napełniacz.
18. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 17, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) jako środek przyspieszający koagulację zawiera co najmniej jeden drobnoziarnisty nieorganiczny napełniacz wybrany z grupy obejmującej tlenki metali, borany, węglany, korzystnie kredę, krzemiany, kaolin, proszek szkła, tlenek żelaza, dwutlenek tytanu, dwutlenek krzemu, pianki nieorganiczne, korzystnie piankowy gliniec, piankowy perlit i piankowy wermikulit i/lub puste kulki z materiału krzemianowego lub szkła.
19. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 18, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) jako środek przyśpieszający koagulację zawiera co najmniej jeden ziarnisty i/lub włóknisty, roślinny i/lub zwierzęcy polimer, w szczególności na bazie ziemniaków, kukurydzy, ryżu, zboża, drewna, korka, papieru, skóry, celulozy, konopi, bawełny i wełny, korzystnie skrobi.
20. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 19, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) jako środek przyspieszający koagulację zawiera azotan wapnia, azotan cynku, tlenek cynku, siarczan glinu, chlorek glinu, siarczan żelaza, chlorek żelaza, kwas mrówkowy, kwas octowy, poliakryloamid, a w szczególnoś ci polifosforan amonu.
21. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 15 do 20, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) zawiera dodatkowo koagulujący środek pomocniczy, korzystnie estroalkohol lub glikol, korzystnie monoizomaślan 2,2,4-trimetylo-1,3-pentanodiolu.
22. Dwuskładnikowy układ piankowy według co najmniej jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) i/lub składnik poliizocyjanianowy (B) zawierają środek tiksotropowy i/lub rozcieńczalnik lub rozpuszczalnik.
23. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 22, znamienny tym, że jako środek tiksotropowy zawiera kwas krzemowy, warstwowy krzemian, w szczególności syntetyczny warstwowy krzemian magnezu, aktywny bentonit, sepionit lub attapulgit, wosk polietylenowy i/lub pochodną celulozową, jak hydroksyetylocelulozę.
24. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 23, znamienny tym, że jako rozcieńczalnik lub rozpuszczalnik zawiera alifatyczny alkohol, taki jak butanol lub glikol izopropylenowy.
25. Dwuskładnikowy układ piankowy według co najmniej jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) i/lub składnik poliizocyjanianowy (B) zawierają dodatkowo co najmniej jeden nieorganiczny i/lub organiczny napełniacz.
26. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 25, znamienny tym, że jako napełniacz nieorganiczny zawiera tlenki metali, borany, węglany, korzystnie kredę, krzemiany, kaolin, proszek

PL 208 116 B1 szkła, tlenek żelaza, dwutlenek tytanu, dwutlenek krzemu, pianki nieorganiczne, korzystnie piankowy gliniec, piankowy perlit i piankowy wermikulit i/lub puste kulki z materiału krzemianowego lub szkła.
27. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 26, znamienny tym, że jako napełniacz organiczny zawiera ziarnisty i/lub włóknisty, roślinny i/lub zwierzęcy polimer, w szczególności na bazie ziemniaków, kukurydzy, ryżu, zboża, drewna, korka, papieru, skóry, celulozy, konopi, bawełny i wełny, korzystnie skrobi.
28. Dwuskładnikowy układ piankowy według co najmniej jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) i/lub składnik poliizocyjanianowy (B) zawierają dodatkowo typowe środki pomocnicze i dodatkowe, stabilizatory, zmiękczacze, katalizatory, rozpuszczalniki, pigmenty i/lub barwniki.
29. Dwuskładnikowy układ piankowy według zastrz. 28, znamienny tym, że jako zmiękczacz zawiera ester na bazie kwasu ftalowego, kwasu adypinowego, kwasu sebacynowego, kwasu fosforowego, kwasu cytrynowego lub kwasu tłuszczowego.
30. Dwuskładnikowy układ piankowy według co najmniej jednego z poprzednich zastrzeżeń, znamienny tym, że składnik poliolowy (A) i składnik poliizocyjanianowy (B) wprowadza się do reakcji w dwu- lub w kilkukomorowym urządzeniu osobno hamując reakcję i w warunkach stosowania z zachowaniem stosunku grup NCO poliizocyjanianu lub poliizocyjanianów do grup OH poliolu lub polioli od 1:5 do 10:1.
31. Zastosowanie dwuskładnikowego układu piankowego określonego w zastrz. 1 do 30 do wypełniania pianką otworów, przepustów kabli i rur w ścianach, podłogach i/lub sufitach, szczelin pomiędzy sufitami i częściami ścian, pomiędzy otworami w murach i wprowadzanymi częściami konstrukcyjnymi, takimi jak zespoły okien i drzwi, pomiędzy sufitami i ścianami, pomiędzy ścianami zewnętrznymi i wystającymi fasadami budynków w celu umocowania, izolacji cieplnej i/lub ochrony przeciwpożarowej.