PL202317B1 - Wkładka skrawająca frezów oraz frez - Google Patents

Abstract

1. Wk ladka skrawaj aca freza maj aca p lask a gór- n a powierzchni e, która przynajmniej cz esciowo jest powierzchni a mocuj ac a oraz w przybli zeniu równoleg l a do niej powierzchni e przylegania, przy czym górna powierzchnia i dolna powierzchnia s a po laczone obwodowych powierzchni, przy czym górna po- wierzchnia ma kszta lt sze sciok ata i w miejscu przeci e- cia z bocznymi powierzchniami tworzy kraw edzie skra- waj ace, przy czym obwodowe powierzchnie, w ob- szarze stykaj acym si e z kraw edziami skrawaj acymi, tworz a p laszczyzny podzia lu pochylone w stosunku do siebie o 60°, znamienna tym, ze w miejscu prze- ci ecia górnej powierzchni (2) z powierzchniami ob- wodowymi (4, 4’) obok usytuowanych na bokach sze sciok ata g lównych kraw edzi skrawaj acych (5), s a usytuowane na tych samych bokach sze sciok ata sciny (7), za s wk ladka skrawaj aca (1) ma ka zdora- zowo par e aktywnych powierzchni przylegania (8) z dwoma powierzchniami przy lo zenia (4’), mi edzy którymi znajduj a si e kolejne powierzchnie przy lo ze- nia, przy czym k at mi edzy nimi wynosi 60°. PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest wkładka skrawająca frezów, mająca górną powierzchnię, która przynajmniej częściowo jest powierzchnią natarcia oraz mająca dolną powierzchnię przylegania, równoległą w przybliżeniu do górnej powierzchni, przy czym powierzchnie górna i dolna są wzajemnie połączone powierzchnią obwodową zaś górna powierzchnia ma w zasadzie sześciokątny obwód, tworzący w przecięciu z powierzchnią obwodową krawędzie skrawające, przy czym powierzchnia obwodowa w obszarze ograniczonym krawędziami skrawającymi ma co najmniej sześć, rozmieszczonych co 60° powierzchni przyłożenia.

Ponadto przedmiotem wynalazku jest frez, wyposażony w elementy mocujące do osadzania odpowiednich wkładek skrawających.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych AP nr US 6,004,081 jest znana wkładka skrawająca mająca kształt sześciokąta, a także wkładki skrawające o kształcie ośmiokąta lub czworokąta, których naroża są wyraźnie sfazowane.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych AP nr US 5,827,016 znana jest wkładka skrawająca o kształcie wielokąta, zwłaszcza o kształcie ośmiokąta, przeznaczona do osadzania we frezie.

Frezy, zwłaszcza do płaskiego frezowania, mają wsporniki wkładek skrawających rozmieszczone wzdłuż obwodu i na obrotowej powierzchni czołowej w ten sposób, że przedni, rozciągający się na zewnątrz odcinek krawędzi skrawającej, stanowiący aktywną krawędź skrawającą która podczas frezowania obrabianego materiału (zwłaszcza materiału metalowego) oddziela go w postaci wiórów. Narzędzie obraca się przy tym wokół osi symetrii i porusza się pionowo w stosunku do tej osi i równolegle do powierzchni obrabianego przedmiotu, przy czym wkładka skrawająca wnika w materiał i powoduje jego skrawanie.

Wkładki skrawające są z reguły wykonane z twardego materiału, spieków metaloceramicznych lub z twardych materiałów ceramicznych, zwłaszcza z węglików spiekanych, a także z innych materiałów metalowych lub ceramicznych, pokrytych ewentualnie twardą warstwą. Ponadto stosuje się takie materiały jak polikrystaliczny diament (PKD) lub azotek borowy (CBN). Wprawdzie wkładki skrawające są twarde i odporne na ścieranie, to w przypadku maksymalnej wydajności, pomimo ich twardości już po kilku godzinach intensywnego użytkowania widoczne są ślady ścierania. Tego rodzaju wkładki skrawające wymagają dużej staranności wykonania, są drogie, tak że oczywiste jest poszukiwanie materiałów, wykazujących się minimalnym zużyciem podczas skrawania. W tym celu opracowano wiele konstrukcji wkładek skrawających określanych jako „płytki wieloostrzowe przestawne, mających kilka krawędzi skrawających, z których podczas użytkowania aktywna jest tylko jedna, podczas gdy pozostałe, ze względu na ich usytuowanie nie stykają się praktycznie z przedmiotem obrabianym. Po starciu się jednej krawędzi skrawającej, wkładkę skrawającą obraca się względnie wykonuje się „ruch przestawny, tak że teraz inna krawędź skrawająca jest aktywna, zaś aktywna do tej pory krawędź skrawająca znajduje się w pozycji nie aktywnej. Procedura ta powtarza się tak długo, aż wszystkie krawędzie skrawające wkładki skrawającej zostaną zużyte. Jak opisano powyżej znane są wkładki skrawające zaopatrzone w dwie, trzy, cztery, względnie w większą liczbę krawędzi skrawających. Rozumie się, że wkładki skrawające powinny być wykorzystywane ekonomicznie, dlatego powinny być zaopatrzone w znaczną ilość krawędzi skrawających. Istnieją jednak pewne granice spowodowane czysto geometrycznymi warunkami, a także siłami reakcji powstającymi podczas frezowania. Konkretnie oznacza to, że krawędź skrawająca w stosunku do powierzchni roboczej, nazywanej powierzchnią którą wytwarza frez na przedmiocie obrabianym, nie może być dowolnie pochylona, jeżeli chce się uzyskać wysoką wydajność obróbki, przy niewielkich siłach reakcji. Wysokie siły reakcji prowadzą do występowania drgań narzędzia, a tym samym do uderzeń krawędzi skrawającej i szybszego zużycia krawędzi skrawającej. Z tego powodu, krawędzie skrawające powinny znajdować się na powierzchni narzędzia w odległości od siebie wynoszącej co najmniej 45°, co powoduje, że wkładka skrawająca powinna być maksymalnie ośmiokątna, jeżeli dopuszcza się, że najbliższa aktywnej krawędzi skrawającej, krawędź skrawająca zazębia się już z powierzchnią obrabianego przedmiotu.

Często jest pożądane, aby powierzchnia wytwarzana przez wystający w kierunku osiowym wierzchołek skrawający była od razu gładka i nie była szorstka oraz nie miała rys, jakie zwykle pozostają gdy mająca postać kwadratu lub prostokąta wkładka skrawająca jest dosuwana przeciwnie do kierunku posuwu i równocześnie przy stosunkowo dużej szybkości posuwu, tak że wierzchołek skrawający następnej wkładki skrawającej w stosunku do stykającego się już z przedmiotem obrabianym dosuwa się w kierunku posuwu do przedmiotu. Przewiduje się, w obszarze kąta odpowiedniej wkładki

PL 202 317 B1 skrawającej z reguły tak zwaną „ścin, który jest skośny, przykładowo pod kątem (ewentualnie lekko zaokrąglony) i przebiega między dwoma sąsiadującymi głównymi krawędziami skrawającymi, przy czym wkładka skrawająca w swej pozycji roboczej jest tak ustawiona, że ścin znajduje się w płaszczyźnie odpowiadającej dokładnie płaszczyźnie posuwu, podczas gdy granicząca z nim krawędź skrawająca jest tak ustawiona, że w foremnej czterokątnej wkładce skrawającej o kącie 45°, odchylony ścin znajduje się również pod kątem 45°. Takie rozwiązanie pojawia się w ośmiokątnej wkładce skrawającej, jednakże każda co druga krawędź jest krawędzią skrawającą zaś leżące między skosami stanowią ściny. Dlatego też takie wkładki skrawające mogą być maksymalnie czworokątne o kącie 90°, aby nie występowało zużycie następnej głównej krawędzi skrawającej.

Z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych AP nr US 6,004,081 znana jest sześ cioką tna wkładka skrawająca, w której kąt nastawienia krawędzi skrawającej w stosunku do przedmiotu obrabianego jest mniejszy od 45°, prowadzi to jednak do powstania znacznych, nieregularnych sił reakcji. Jakość powierzchni wykonanej za pomocą takiego narzędzia frezującego zależy między innymi od kształtu i kąta pochylenia ścinu. Gdy ścin jest jeszcze nachylony w stosunku do obrabianej powierzchni, prowadzi to do powstania chropowatości obrabianej powierzchni i/lub do powstania znacznych sił reakcji i wibracji.

Celem wynalazku jest opracowanie wkładki skrawającej mającej wymienione wcześniej własności, o wysokiej wydajności, mającej maksymalną liczbę wymiennie obracalnych krawędzi skrawających, o małych kosztach, wywołującej tylko niewielkie siły reakcji, dającej możliwość obróbki na obrabiarkach o niewielkiej mocy i o wysokich obrotach, umożliwiającej wytwarzanie dokładnych i gładkich powierzchni.

Według wynalazku, górna powierzchnia w przekroju, ma powierzchnię przyłożenia obok każdej głównej krawędzi skrawającej stanowiących krawędzie sześciokąta oraz ma wzdłuż krawędzi sześciokąta ścin, zaś wkładka skrawająca posiada parę aktywnych powierzchni przylegania stanowiących dwie powierzchnie przyłożenia, między którymi znajduje się co najmniej jedna kolejna powierzchnia przyłożenia, kąt między którymi wynosi co najmniej 60°.

Pod pojęciem „sześciokątnie usytuowane główne krawędzie skrawające rozumie się główne ostrze względnie główną krawędź skrawającą które są równoległe lub prawie równoległe do krawędzi sześciokąta. Ta sześciokątna postać tworzy w miejscu połączenia krawędzi wierzchołek skrawający, względnie ekwiwalentny punkt, stanowiący wierzchołek skrawający. Wkładka skrawająca według wynalazku jest w zasadzie sześciokątna. Przy tym określenie „w zasadzie nie ogranicza się do tego, że mogą występować niedokładności w wytwarzaniu lub że ostrość kąta może być zmniejszona przez niewielkie zaokrąglenie wierzchołka co prowadzi do zniekształcenia sześciokątnego kształtu, lecz także wkładka skrawająca, przy dokładnym oglądzie nie ma lustrzanej symetrii między przeciwległymi wierzchołkami, co można ogólnie określić, że osie wkładek skrawających zawierają lustrzaną płaszczyznę. Wkładka skrawająca ma co najmniej trzy, a zwłaszcza sześć osi symetrii przesuniętych względem siebie o kąt 120°, a zwłaszcza o 60°. Jednakże poszczególne krawędzie sześciokąta nie są dokładnie proste, lecz posiadają załom, który rozdziela główną krawędź skrawającą. Ścin jest lekko odchylony przeciwnie do głównej krawędzi skrawającej, część linii przekroju między obrzeżem i górną stroną albo przez wszystkie kąty sześciokąta, gdy ścin jest długi. Każdorazowo aktywna krawędź skrawająca i odpowiadająca aktywny ścin, są odchylone od siebie o kąt mniejszy od 60°, zwłaszcza zawierający się w granicach od 50° do 59°, szczególnie korzystnie zawierający się w granicach od 54° do 58° względnie od 55° do 58°.

W jednym z wariantów wynalazku mają cym postać sześ cioką ta przewiduje się , ż e aktywny wierzchołek ostrza aktywnej krawędzi skrawające, na której przed następnym, nie aktywnym wierzchołkiem ostrza znajduje się (nie aktywna) ścin, który jest odchylony pod niewielkim katem δ wynoszącym od 1° do 10° w stosunku do głównej krawędzi skrawającej. Temu ścinowi towarzyszy następny, nie aktywny wierzchołek skrawający, przylegający do krawędzi skrawającej i tak dalej, tak że wraz z przebiegając ą wzdłuż krawędzi sześciokąta aktywną główną krawędzią skrawającą jest aktywny ścin, którego krawędź skrawająca przylega do sąsiedniej krawędzi sześciokąta, przy czym między aktywną krawędzią skrawająca i aktywnym ścinem znajduje się wierzchołek skrawający, natomiast ścin jest równoległy do powierzchni obrabianego przedmiotu. Przylegająca do tej samej krawędzi sześciokąta, na której znajduje się aktywny ścin, główna krawędź skrawająca, jest w stosunku do tego ścinu odchylona pod kątem δ i w tej pozycji jest nie aktywna. Natomiast aktywna jest leżąca na innej stronie ścinu przylegająca krawędź skrawająca, mająca kąt nastawienia kr wynoszący od 50° do 59°.

PL 202 317 B1

W innym rozwiązaniu według wynalazku krawędzie sześciokąta w zasadzie w swej długości zawierają ścin, tak że krawędzie sześciokąta nie zajmują więcej miejsca niż główna krawędź skrawająca. Następna krawędź skrawająca granicząca z główną krawędzią skrawającą jest jednak odchylona w stosunku do krawędzi ścinu nie o 60°, lecz jak szeroko opisano o kąt zawierający się od 50° do 59°. Jednakże w sumie w celu utrzymania sześciokątnej symetrii, musi być przewidziane w głównej krawędzi skrawającej w kierunku następnej, nie aktywnej krawędzi skrawającej przejście, że tak zwane następujące (nie aktywne) trójkątne krawędzie tworzą ścin, który jest odchylony w stosunku do poprzedniej głównej krawędzi skrawającej o kąt większy od 60°, wynoszący od 70° do 61°. Wkładka ma wprawdzie trzy aktywne krawędzie skrawające, lecz równocześnie ma bardzo długie ściny i dlatego też może być używana dla wysokich prędkości posuwu, co w niektórych przypadkach kompensuje wadę szybkiego ścierania się płytek wieloostrzowych.

Korzystnym jest aby, powierzchnia przyłożenia płaskiego ścinu była nachylona w stosunku do powierzchni przyłożenia głównej krawędzi skrawającej.

W korzystnym rozwią zaniu powierzchnia przylegania, powierzchnia przył o ż enia pł askiego ś cinu leżą parami na tej samej powierzchni obwodowej, a kąt między nimi wynosi około 60°. Mimo nieznacznej asymetrii krawędzi w przekroju powierzchni przyłożenia oraz głównej krawędzi skrawającej i płaskiego ścinu, zachowana jest zawsze dokładna sześciokątna symetria, a następujące po sobie krawędzie są nachylone względem siebie pod kątem 60°, co oznacza, że łączny kąt wynosi 120°. Dlatego też odcinki powierzchni obwodowej znajdujące się względem siebie pod kątem 60°, w proponowanym rozwiązaniu tworzą parami powierzchnię przylegania, zawsze obwodową która przez kolejne, leżące między nimi powierzchnie obwodowe sześciokąta są rozdzielone.

Szczególnie korzystne jest, gdy powierzchnia przylegania płaskiego ścinu wystaje ponad płaszczyznę powierzchni przyłożenia. Powierzchnie te, powstające przez ich swobodną obróbkę, mogą mieć nieznaczną wielkość i mogą być precyzyjnie wykonane, także wtedy gdy powierzchnie przyłożenia stanowią również powierzchnię przylegania. Dzięki temu może być dokładniej określona pozycja krawędzi skrawających, co prowadzi do równomiernej i spokojnej pracy narzędzia.

Frez, charakteryzuje się tym, że jest wyposażony w elementy mocujące wkładkę skrawającą według wynalazku, zwłaszcza stanowiące płaszczyznę przylegania w kształcie litery „V, stykającą się z powierzchnią przylegania wkł adki skrawającej.

W korzystnym wykonaniu elementy mocują ce są tak rozmieszczone i tak ukształ towane, ż e ką t natarcia wkładki skrawającej jest dodatni w kierunku osiowym i ujemny w kierunku promieniowym. Innymi słowy, aktywna krawędź skrawająca pracuje z ujemnym promieniowym kątem przyłożenia (przy czym efektywny kąt przyłożenia, dobiera się na podstawie struktury górnej powierzchni, zwłaszcza łamacza wiórów i jemu podobnych jest nie brany pod uwagę), podczas gdy równocześnie aktywny płaski ścin skrawa z dodatnim kątem przyłożenia. Dzięki temu zredukowana jest siła skrawająca powstająca na płaskim ścinie, co prowadzi do uzyskania gładkiej powierzchni obrabianej. Elementy mocujące freza mają taki kształt, że kąt nastawienia głównej krawędzi skrawającej wynosi od 50° do 59°, a kąt nastawienia płaskiego ścinu wynosi około 0°, co oznacza, ze ścin przebiega równolegle do kierunku posuwu freza, w płaszczyźnie prostopadłej do osi obrotu freza, przy czym nie jest wykluczone, że frez może także nieznacznie przesuwać się osiowo w kierunku posuwu.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia wkładkę skrawającą według wynalazku, w widoku perspektywicznym, schematycznie, fig. 2 - wkładkę skrawającą w widoku od dołu, fig. 3a - wkładkę skrawającą z krótkim ścinem, w widoku z boku, a fig. 3b - wkładkę skrawającą z długim ścinem, w widoku z boku.

Przedstawiona na fig. 1 wkładka skrawająca 1 jest zaopatrzona w dolną powierzchnię stykową 3 pokazaną na górze, przy czym na tej figurze nie jest uwidoczniona górna powierzchnia. Dolna powierzchnia stykowa 3 ma kształt sześciokąta, mającego sześć krawędzi 9 i posiada współosiowy, prostopadły do tej powierzchni, otwór mocujący przebiegający wzdłuż wkładki skrawającej 1 i służący do mocowania jej za pomocą nie pokazanej śruby zaciskowej. Obwodowe powierzchnie przyłożenia 4, 4', przebiegają nie całkiem dokładnie w stosunku do sześciokątnej powierzchni stykowej 3. Obwodowa powierzchnia przyłożenia 41 mająca kształt trapezu styka się z powierzchnią stykową 3 swym płaskim ścinem, podczas gdy trójkątna powierzchnia przyłożenia głównej krawędzi skrawającej 5 przeciwnie do krawędzi sześciokąta powierzchni przyłożenia płaskiego ścinu jest lekko odchylona i styka się z dolną powierzchnią stykową tylko w narożniku 13. W przekroju przedstawiającym leżącą poniżej powierzchni dolnej, powierzchnię górną 2, te odchylone powierzchnie przyłożenia 4, 41 tworzą lekki załom w punkcie 11 między główną krawędzią skrawającą 5 jednej z krawędzi sześciokąta 9 (względPL 202 317 B1 nie przebiegającej w przybliżeniu równolegle) i odpowiednim płaskim ścinem 7. Podczas pracy główna krawędź skrawająca 5 i płaskie ścin, usytuowane na tej samej krawędzi sześciokąta 9 nie są równocześnie aktywne, lecz obok aktywnego płaskiego ścinu 7 aktywnej głównej krawędzi skrawającej 5, jest aktywne ostrze 6 przylegające do tej krawędzi. Na skutek tego, że należące do tej samej krawędzi sześciokąta 9, płaski ścin 7 i główna krawędź skrawająca znajdują się względem siebie pod kątem, dotyczy to także głównej krawędzi skrawającej 5 nie stykającej się z obrabianym przedmiotem, podczas gdy odpowiedni płaski ścin 7 jest aktywny i podczas frezowania wytwarza płaską powierzchnie.

Na fig. 2 przedstawiono widok dolnej powierzchni (określanej jako powierzchnia natarcia) mającej kształt sześciokąta, lekko różniącego się od kształtu sześciokąta górnej powierzchni. W tym przypadku ostrze 6 jest lekko zaokrąglone, a każda krawędź sześciokąta górnej powierzchni, określana jako główna krawędź skrawająca 5 jest lekko odchylona w stosunku do płaskiego ścinu 7. Dzięki temu odchyleniu oraz konkretnemu ukształtowaniu powierzchni przyłożenia 4, 4 uzyskuje się, że osiowy kąt przyłożenia głównej krawędzi skrawającej 5 musi być mniejszy od osiowego kąta przyłożenia odpowiedniego płaskiego ścinu, co łącznie jest bez znaczenia dla własności skrawających głównej krawędzi skrawającej 5, wtedy gdy krawędź ta w kierunku osiowym nie obrabia przedmiotu, lecz obrabia go tylko w kierunku promieniowym. Odnośnie aktywnej w kierunku promieniowym krawędzi skrawającej 5 jej długość zabudowy we wkładce skrawającej jest ujemna, tak że powstaje ujemny kąt mocowania.

Jak przedstawiono na fig. 2 wzdłuż dwóch powierzchni przyłożenia 4) znajduje się nakładka 8, przy czym odpowiednie nakładki znajdują się na wszystkich powierzchniach przyłożenia 41, jednak nie są pokazane. Jasnym jest zatem, że każdorazowo tylko dwie nakładki są aktywne, których płaskie ściny są pod kątem (w tym przypadku dokładnie) 60°. Także odpowiednie krawędzie, głównych krawędzi skrawających 5 znajdują się pod kątem, jednakże kąt, między aktywnym płaskim ścinem i przylegającym do niego wierzchołkiem tnącym, a sąsiednią krawędzią skrawającą jest zawsze mniejszy niż 60° i wynosi typowo 55°.

Rozumie się, że kąt załomu δ wzdłuż krawędzi sześciokąta, miedzy główną skrawającą 5 i płaskim ścinem 7, stanowi każdorazowo różnicę kąta między aktywnym płaskim ścinem 7 i główną krawędzią skrawającą 5 i stanowi 60°. Gdy płaski ścin znajduje się w płaszczyźnie prostopadłej do osi narzędzia, kąt nastawienia kr ograniczający główną krawędź skrawającą odpowiada dokładnie kątowi zawierającemu się między płaskim ścinem i główną krawędzią skrawającą i wynosi 55°. Zależność określająca ten kąt jest następująca: kr = 60° - δ.

Na fig. 3 przedstawiono kolejne rozwiązanie. Na fig. 3a przedstawiono w widoku rozwiązanie, w którym górna powierzchnia 12 stanowi podstawę wkładki skrawającej. Wkładkę przedstawiono w pozycji, w której pozioma płaszczyzna 14 jest płaszczyzną posuwu, względnie płaszczyzna jest prostopadła do osi freza, tak że płaski ścin 7 jest dokładnie poziomy. Główna krawędź skrawająca znajduje się wtedy pod kątem nastawiania k_r wynoszącym 55°. Krawędź skrawająca jest z tego powodu wychylona.

Na fig. 3b przedstawiono wkładkę skrawającą mającą płaski ścin 7 wyraźnie przedłużony, tak, że praktycznie obejmuje wszystkie krawędzie sześciokąta. W tym ukształtowaniu nie ma miejsca na przedłużenie krawędzi sześciokąta, i umieszczenie tam głównej krawędzi skrawającej, przy czym aktywna krawędź skrawająca znajduje się w stosunku do aktywnego płaskiego ścinu 7 pod kątem mniejszym od 60°. Tym samym, mimo wzajemnie odpowiednich odcinków, zwłaszcza jako każda druga krawędź sześciokąta stanowiąca główną krawędź skrawającą położone wzajemnie pod kątem 60° (potrójna oś symetrii), co jest przedstawione po prawej stronie w postaci głównej krawędzi skrawającej, która przed następnym wierzchołkiem ma mały załom. Załom ten nie jest konieczny, gdy obszar między płaskim ścinem i główną krawędzią skrawającą może (i musi) być załamany także pod kątem mniejszym od 60°, jednakże taki kształt, z lekko załamanym odcinkiem 15, ma tę zaletę, że krawędź skrawająca może być prosto ukształtowana, tak że element mocujący wkładki skrawającej jest dopasowany tak jak pokazano na fig. 3a.

Wkładka skrawająca („płytka wykańczająca z dużym posuwem) według fig. 3a jest przeznaczona do frezowania z dużą prędkością posuwu, ponieważ długi płaski ścin także przy dużym posuwie zapewnia odpowiednią jakość powierzchni obrabianego przedmiotu.

Claims (11)

1. Wkładka skrawająca freza mają ca płaską górną powierzchnię, która przynajmniej częściowo jest powierzchnią mocującą oraz w przybliżeniu równoległą do niej powierzchnię przylegania, przy czym górna powierzchnia i dolna powierzchnia są połączone obwodowych powierzchni, przy czym górna powierzchnia ma kształt sześciokąta i w miejscu przecięcia z bocznymi powierzchniami tworzy krawędzie skrawające, przy czym obwodowe powierzchnie, w obszarze stykającym się z krawędziami skrawającymi, tworzą płaszczyzny podziału pochylone w stosunku do siebie o 60°, znamienna tym, że w miejscu przecięcia górnej powierzchni (2) z powierzchniami obwodowymi (4, 4) obok usytuowanych na bokach sześciokąta głównych krawędzi skrawających (5), są usytuowane na tych samych bokach sześciokąta ściny (7), zaś wkładka skrawająca (1) ma każdorazowo parę aktywnych powierzchni przylegania (8) z dwoma powierzchniami przyłożenia (49, między którymi znajdują się kolejne powierzchnie przyłożenia, przy czym kąt między nimi wynosi 60°.

2. Wkładka według zastrz. 1, znamienna tym, że aktywny wierzchołek skrawający (6) znajduje się między aktywną główna krawędzią skrawającą (5) i aktywnym płaskim ścinem (7) i w stosunku do głównej krawędzi skrawającej (5) jest nachylony pod kątem mniejszym od 60°.

3. Wkładka według zastrz. 2, znamienna tym, że aktywny płaski ścin (7) jest nachylony w stosunku do głównej krawędzi skrawającej (5) pod kątem wynoszącym od 50° do 59°, a zwłaszcza od 53° do 58°.

4. Wkładka według zastrz. 1 do 3, znamienna tym, że wzdłuż krawędzi sześciokąta, począwszy od wierzchołka skrawającego (6) rozciąga się aktywna krawędź skrawająca (5), która jest zaopatrzona w krótki płaski ścin (7), znajdujący się przed najbliższym, nie aktywnym wierzchołkiem skrawającym (6), pochylony w stosunku ograniczającej głównej krawędzi skrawającej pod kątem δ wynoszącym od 10 do 10°, zwłaszcza od 2° do 7° stanowiącym różnicę 60° - k_r, przy czym k_r oznacza kąt nastawienia głównej krawędzi skrawającej.

5. Wkładka według zastrz. 1 do 3, znamienna tym, ze wzdłuż obwodu sześciokątnej górnej powierzchni (2) są naprzemian rozmieszczone wzdłuż sześciu w zasadzie tylko przedłużone płaskie ściny (73, a wzdłuż sąsiadującej z nimi głównej krawędzi skrawającej (5) w przekroju przejścia przewidziany jest sąsiadujący wierzchołek skrawający (6).

6. Wkładka według zastrz. 1 do 5, znamienna tym, że na aktywnych powierzchniach przylegania (8) są przewidziane powierzchnie przyłożenia (4) stanowiące część płaskich ścinów (7, 73.

7. Wkładka według zastrz. 1 do 6, znamienna tym, że osiowy kąt przyłożenia płaskich ścinów (7, 71 jest większy od kąta przyłożenia ograniczonego nie aktywnymi krawędziami skrawającymi (5).

8. Wkładka według zastrz. 1 do 7, znamienna tym, że w każdej pozycji skrawania ma dwie powierzchnie przylegania (8) tworzące kształt litery „V o kącie rozwarcia 60°.

9. Frez, wyposażony we wkładkę skrawającą znamienny tym, że nośnik wkładki skrawającej jest wyposażony w jeden lub kilka elementów mocujących wkładkę skrawającą według zastrzeżeń od 1 do 8.

10. Frez według zastrz. 9, znamienny tym, że elementy mocujące są tak rozmieszczone i tak ukształtowane, że kąt natarcia wkładki skrawającej (1) jest dodatni w kierunku osiowym i ujemny w kierunku promieniowym.

11. Frez według zastrz. 9 albo 10, znamienny tym, że kąt nastawienia (kr) aktywnej głównej krawędzi skrawającej wynosi od 50° do 59°, zwłaszcza od 53° do 59°, a szczególnie od 55° do 58°, przy czym kat nastawienia aktywnego płaskiego ścinu wynosi około 0°.