PL175011B1

PL175011B1 - Sposób wytwarzania antybiotyku mono lub dihydratu dichlorowodorku cefepimu

Info

Publication number: PL175011B1
Application number: PL92295872A
Authority: PL
Inventors: Gary M.F. Lim; John M. Roubie
Original assignee: Bristol Myers Squibb Co
Priority date: 1991-09-10
Filing date: 1992-09-09
Publication date: 1998-10-30
Also published as: CZ282602B6; SK281196B6; ATE239735T1; MY108872A; NO301766B1; IL103110A0; CN1070406A; AU654384B2; FI109126B; EG20123A; HU9202885D0; HUT62902A; NO306724B1; UY23476A1; SK277992A3; BG96858A; DE69233042T2; PH30925A; JP3434839B2; KR930006033A

Abstract

1. Sposób wytwarzania antybiotyku, mono lub dihydratu dichlorowodorku cefepimu zasadniczo wolnego od izomeru anty oraz izomeru ?2 na drodze kondensacji z izomerem syn chlorowodorku chlorku 2-(2-aminotiazolo-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu zasadniczo wolne- go od izomeru anty, znamienny tym, ze 7-amino-3-({1-metylo-1-pirolidynio}metylo)cef-3- -emo-4-karboksylan poddaje sie reakcji z izomerem syn chlorowodorku chlorku 2-(2- aminotiazolo-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu, zasadniczo wolnym od izomeru anty, w roz- puszczalniku wodno-organicznym przy pH od 5,0 do 7,5, po czym do mieszaniny reakcyjnej dodaje sie kwas i mieszajacy sie z woda rozpuszczalnik organiczny. PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania antybiotyku cefalosporynowego wychodząc z izomeru syn półproduktu tiazolilowego w chemicznym procesie acylowania, a w szczególności, wodnego acylowania dla wytworzenia antybiotyku hydratu dichlorowodorku cefepimu, znanego także jako 7-(2-{2-aminotiazol-4-ilo}-2-(Z)-metoksyiminoacetamido)-3-({1metylo-1-pirolidynio}-metylo)cef-3-emo-4-karboksylan. Stosowana w sposobie według wynalazku stabilna krystaliczna sól izomeru syn półproduktu tiazolilowego, otrzymana zgodnie z podanym niżej sposobem może być zastosowana przy wytwarzaniu użytecznych środków przeciwbakteryjnych o szerokim zakresie działania.

Znana jest duża liczba antybiotyków cefalosporynowych zawierających łańcuch boczny kwasu 2-(2-aminotiazol-4-ilo)-(Z)-2-metoksyiminooctowego sprzężony z grupą 7-aminową kwasu cefalosporynowego za pomocą dobrze znanych procedur acylowania. W większości przy padkówjako część procedury acylowania niezbędne jest zabezpieczenie fragmentu aminowego i aktywowanie kwasu karboksylowego z bocznego łańcucha. W związku z powyższym, stan techniki ujawnia znaczną liczbę grup zabezpieczających grupę 2-aminową pierścienia tiazolowego oraz znaczną liczbę grup aktywujących kwas karboksylowy. Poszukiwanie nowych grup zabezpieczających oraz grup aktywujących dla uzyskania pożądanego antybiotyku jest wciąż przedmiotem licznych publikacji ze względu na koszty i toksyczność pewnych grup aktywujących. Stąd też, istnieje wciąż potrzeba wytwarzania użytecznych antybiotyków o szerokim zakresie działania i o prostym, stabilnym, krystalicznym, ekonomicznym i nietoksycznym łańcuchu bo175 011 cznym, mających pożądany geometryczny izomer (Z), który może być bez trudu sprzężony z grupą7-amino wąrdzenia cefalosporynowego. Poniżej omówiono niektóre z dotychczasowych prac dotyczących związków tiazolowych z bocznym łańcuchem.

W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 203 899 ujawniono związki o wzorze 6, w którym R¹ oznacza grupę aminową, zabezpieczoną grupę aminową, grupę hydroksylową lub zabezpieczoną grupę hydroksylową; R⁵ oznacza grupę hydroksylową lub zabezpieczonągrupę hydroksylową; a W oznacza grupę hydroksylową, grupę C_M alkoksylową, halogen lub grupę OM, w której M oznacza metal alkaliczny.

Brytyjskie zgłoszenie patentowe GB-2,144,424 ujawnia wytwarzanie szeregu pirydyniewych pochodnych cefalosporyn za pomocą różnych sposobów łącznie z zastosowaniem związku o wzorze 7 lub jego soli, w którym to wzorze R¹ oznacza atom wodoru lub halogen; R² oznacza atom wodoru lub grupę C ,_₆ alkilową a R⁴ oznacza atom wodoru lub grupę zabezpieczającą grupę aminową lub z aktywowaną pochodną tego związku.

Europejskie zgłoszenie patentowe EP-160 546, także ujawnia wytwarzanie szeregu związków cefalosporynowych różnymi sposobami, włącznie z użyciem podstawionych związków kwasu oksyiminotiazolilooctowego o wzorze 8 lub ich reaktywnych pochodnych, w którym to wzorze R⁸ oznacza atom wodoru lub grupę zabezpieczającą grupę aminową. Odpowiednimi przykładami takich reaktywnych pochodnych, które ujawniono, są mieszane bezwodniki kwasowe, bezwodniki kwasowe, halogenki kwasowe, aktywne estry, aktywne amidy oraz azydki kwasowe.

W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 385 181 ujawniono tioloestry o wzorze 9, w którym R' oznacza atom wodoru lub grupę zabezpieczającą, R° oznacza atom wodoru, grupę alkilową, grupę winylową, grupę cyjanometylowąlub grupę zabezpieczającą, a R oznacza grupę alkilową, L-2-amino-2-karboksyetylową, fenylową lub dużą liczbę różnych grup heterocyklicznych wymienionych w kolumnach od 4 do 8, jak też ich izomery syn i anty or<a ich mieszaniny.

Oprócz cytowanych wyżej opisów, istnieje duża liczba opisów ujawniających różne grupy zabezpieczające podstawnik 2-aminowy orazjeszcze większą liczbę grup aktywujących/opuszczających reszty kwasu karboksylowego, które można użyć przy acylowaniu związku 7-aminocefalosporynowego.

Cefepim antybiotyk o szerokim zakresie działania ujawniono w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 406 899 a jego wytwarzanie opisano dwoma schematami reakcji, w których substraty i produkty wymagały użycia grup blokujących i odblokowujących. W podanym przykładowym schemacie reakcji, produkt wymagał oczyszczania chromatograficznego dla rozdzielenia mieszaniny izomerów Δ 2i Δ³; tak otrzymany produkt cefepimowy występował w postaci jonu obojniaczego. Jednak, postać jonu obojniaczego cefepimu jest nietrwała zarówno w temperaturze pokojowej jak i w wyższych temperaturach.

W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 910 301 ujawniono trwałe termicznie krystaliczne sole cefepimu w postaci suchego proszku o znakomitej trwałości w temperaturze pokojowej oraz polepszonej trwałości w wyższych temperaturach w porównaniu z postaciąjonu obojniaczego cefepimu opisanąw opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 406 899.

W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 868 294 opisano wytwarzanie soli 7-amino-3-({1 -metylo-1 -pirolidynio} metylo)cef-3-emo-4-karboksylanowych zasadniczo wolnych od izomeru Δ 2 oraz ich zastosowanie w procedurze acylowania w środowisku wodnym dla wytworzenia antybiotyku cefepimu w postaci siarczanu.

W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 754 031 opisano proces wytwarzania szeregu antybiotyków cefalosporynowych włącznie z cefepimem w postaci jonu obojniaczego. Chociaż proces ten nie wymaga użycia grup zabezpieczających, jednak używa się w nim bezwodnika dla aktywacji w reakcji acylowania w środowisku wodnym, co wymaga etapów oczyszczania chromatograficznego, aby dać postać jonu obojniaczego cefepimu.

W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 943 631 opisano ulepszony proces wytwarzania antybiotyku - cefepimu w postaci jodowodorku. Według tego sposobu tworzenie

175 011 niepożądanego izomeru Δ² jest ograniczane poprzez zastosowanie półproduktu - sulfotlenku cefalosporyny. Jednak proces opisany w patencie pozostaje kosztowny i nieefektywny, ze względu na wprowadzenie dwóch dodatkowych etapów w stosunku do istniejących w sposobie według dotychczasowego stanu techniki i nadal używa grup zabezpieczających, które wymagająprocedur blokowania i odblokowywania. Ponadto, proces wymaga użycia chromatografii kolumnowej jako metody oczyszczania, co jest niepraktyczne w skali produkcyjnej.

Według stanu techniki, wytwarzanie krystalicznego siarczanu oraz jonu obojniaczego cefepimu wykorzystuje zasadniczo ten sam proces acylowania w środowisku wodnym przy użyciu różnych grup blokujących i odblokowujących oraz aktywnych estrów. We wszystkich przypadkach, korzystna krystaliczna postać hydratu dichlorowodorku cefepimu musi być wytworzona poprzez oczyszczoną postać jonu obojniaczego cefepimu. Zatem istnieje potrzeba opracowania prostej, bezpośredniej i ekonomicznej procedury acylowania, pozbawionej dodatkowych etapów reakcji wprowadzania i usuwania grup zabezpieczających, etapów kontroli stereochemicznej i procedury chromatograficznej i, co ważniejsze, procedury acylowania wytwarzającą żądany hydrat dichlorowodorku cefepimu zasadniczo wolny od izomeru anty i izomeru Δ 2.

Przedmiotem wynalazku jest sposób acylowania a w szczególności, acylowania wodnego dla wytwarzania antybiotyku hydratu dichlorowodorku cefepimu zasadniczo wolnego od izomeru anty oraz izomeru Δ 2.

Sposób wytwarzania antybiotyku, mono lub dihydratu dichlorowodorku cefepimu zasadniczo wolnego od izomeru anty oraz izomeru Δ² według wynalazku charakteryzuje się tym, że 7-amino-3-({1-metylo-1-pirolidynio}metylo)cef-3-emo-4-karboksylan poddaje się reakcji z izomerem syn chlorowodorku chlorku 2-(2-aminotiazolo-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu, zasadniczo wolnym od izomeru anty, w rozpuszczalniku wodno-organicznym przy pH od 5,0 do 7,5, po czym do mieszaniny reakcyjnej dodaje się kwas i mieszający się z wodą rozpuszczalnik organiczny.

W sposobie według wynalazku stosuje się izomer syn chlorowodorku chlorku 2-(2-aminotiazolo-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu, zasadniczo wolny od izomeru anty, wytworzony w reakcji bezwodnej soli kwasu solnego izomeru syn kwasu 2-(2-aminotiazolo-4-ilo)-2-metoksyiminooctowego z mieszaniną zawierającą chlorek oksalilu w ilości od 1,0 do 2,0 równoważników molowych, korzystnie w ilości 1,05 równoważnika molowego i dimetyloformamid w ilości 1,075 równoważnika molowego w stosunku do ilości chlorku oksalilu w neutralnym rozpuszczalniku organicznym w temperaturze poniżej -10°C.

Korzystnie w sposobie według wynalazku pH wynosi od 6,2 do 6,8. Korzystnie jako rozpuszczalnik wodno-organiczny stosuje się wodny roztwór acetonu.

Temperatura reakcji korzystnie wynosi od -15°C do -40°C.

W sposobie według wynalazku jako obojętny rozpuszczalnik organiczny stosuje się dichlorometan lub acetonitryl.

Korzystnie w sposobie według wynalazku stosuje się wodę w ilości od 2,5% do 7,0% wagowych w przeliczeniu na antybiotyk.

Opis rysunków:

Figura 1 uwidacznia widmo protonowego jądrowego rezonansu magnetycznego chlorowodorku chlorku 2-(2-aminotiazol-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu z przykładu X w kwasie octowym d^ (100 MHz).

Figura 2 uwidacznia widmo protonowego jądrowego rezonansu magnetycznego produktu z przykładu XII w kwasie octowym <4, (100 MHz).

Figura 3 uwidacznia widmo protonowego jądrowego rezonansu magnetycznego produktu z przykładu XIII w kwasie octowym (100 MHz).

Figura 4 uwidacznia widmo protonowego jądrowego rezonansu magnetycznego produktu z przykładu XIV w kwasie octowym d4 (100 MHz).

Substratami w sposobie według wynalazku jest zasadniczo czysty, krystaliczny i trwały izomer syn chlorowodorku 2-(2-aminotiazol-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu oraz 7-amino-3-[(1metylo-1-pirolidynio)-metylo]cef-3-emo-4-karboksylan. Stosowana pochodna kwasu 7-aminocefalosporynowego jest czwartorzędową (alifatycznie, grupa -CH₃ przy atomie azotu we wzo1775011 rze 11) solą wewnętrzną. Podstawienie czwartorzędową grupą położenia 3 w układzie cefalosporynowym jest bardzo istotną cechą, ze względu na jej stabilizujące działanie jakie wywiera na trwałość korzystnego izomeru Δ³ (podwójne wiązanie) układu cefalosporynowego. Stosowane w PL 163212 pochodne kwasu cefalosporynowego nie są czwartorzędowymi pochodnymi kwasu cefalosporynowego, a więc stosowany drugi substrat różni się od substratu stosowanego w rozwiązaniu według wynalazku. Ponadto reakcję N-acylowania według wynalazku prowadzi się dokładnie kontrolując pH 5-7,5, korzystnie 6,2 - 6,8, ponieważ czwartorzędowa sól wewnętrzna, którąjest zarówno substrat jak i końcowy produkt reakcji, jest bardzo wrażliwa na środowisko reakcji. W opisie PL 163212 reakcję prowadzi się przy pH w granicach 7-8 (przykład I).

Stosowany jako substrat w rozwiązaniu według wynalazku izomer syn, zasadniczo wolny od izomeru anty, chlorowodorku 2-(2-aminotiazol-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu otrzymuje się w reakcji bezwodnej soli kwasu solnego izomeru syn kwasu 2-(2-aminotiazol-4-ilo)-2-metoksyiminooctowego z mieszaniną zawierającą chlorek oksalilu i niewielki nadmiar dimetyloformamidu. Zarówno chlorek oksalilu jak i dimetyloformamid stosuje się w niewielkim nadmiarze, który wynosi odpowiednio 1,05 i 1,075 w stosunku do bezwodnego chlorowodorku kwasu aminotiazolilooctowego. Ma to istotne znaczenie dla stereospecyficznego przebiegu tej reakcji i otrzymywania zasadniczo czystego, krystalicznego, wolnego od izomeru anty chlorku kwasu aminotiazolilooctowego.

Sposób według opisu patentowego PL 163212 polega najednoetapowym poddaniu reakcji aktywowanej pochodnej kwasu aminotiazolilooctowego z pochodną kwasu 7-aminocefalosporynowego. Jako środki aktywujące kwas stosuje się bardzo silne środki chlorujące, takie jak chlorek tionylu (przykłady I - V) lub tlenochlorek fosforu. W przykładach I - V stosowano około 133% nadmiar chlorku tionylu, a w przykładzie VI około 225% nadmiar tlenochlorku fosforu. Stosowanie tak silnych i w tak dużym nadmiarze środków chlorujących będzie miało negatywny wpływ na stereospecyficzność reakcji (tworzenie się nieaktywnego bakteriobójczo izomeru anty) oraz może nawet prowadzić do podstawienia atomu chloru w położenie 5 pierścienia tiazolilowego. Spowodowałoby to tworzenie się niepożądanych produktów ubocznych, które wymagać będą dodatkowych zabiegów oczyszczających, takich jak chromatografia, itp. Zanotowano kilka raportów eksplozji spowodowanych stosowaniem mieszaniny chlorek tionylu/dimetyloformamid, którą zastosowano w PL 163212.

Otrzymany sposobem według wynalazku produkt jest hydratem dichlorowodorku cefepimu wolnym od izomeru anty oraz izomeru Δ², o doskonałej rozpuszczalności w wodzie (lepszej od NaCl).

Przedmiotem wynalazku jest sposób wodnego N-acylowania 7-amino-3-({1-metylo-1pirolidynio} metylo)-cef-3-emo-4-karboksylanu za pomocą izomeru syn chlorowodorku chlorku 2-(2-aminotiazol-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu, który jest zasadniczo wolny od izomeru anty, dla wytworzenia trwałego termicznie krystalicznego hydratu dichlorowodorku cefepimu zasadniczo wolnego od izomeru anty oraz izomeru Δ 2 o wzorze 5, w którym z oznacza 1 lub 2.

Korzyści sposobu acylowania wodnego według wynalazku stają się widoczne i mogąbyć docenione przez specjalistów, gdy wszelkie korzyści połączy się i rozpatrzy jako całość. Eliminacja formalnych grup zabezpieczających grupy aminowe i karboksylowe oraz odpowiadająca temu eliminacja dodatkowych etapów chemicznych wymaganych dla zablokowania i odblokowania wiąże się z wyraźnymi korzyściami co do ogólnej wydajności procesu oraz kosztów materiałów w porównaniu ze sposobami uprzednio znanymi według stanu techniki. Niniejszy sposób dodatkowo zapewnia i utrzymuje kontrolę konfiguracji stereochemicznej izomeru metoksyimino oraz podwójnego wiązania Δ3 pierścienia cefalosporyny bez potrzeby oddzielania niepożądanych cefalosporynowych produktów ubocznych za pomocą chromatografii oraz bez potrzeby używania sulfotlenkowych związków pośrednich kontrolujących stereochemię, takich jakie opisano w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 043 631. Inną korzyścią związaną z wynalazkiem jest wytwarzanie i użycie niezabezpieczonego krystalicznego chlorowodorku izomeru syn chlorku (2-(2-aminotiazol-4-ilo)-2-metoksyiminoacetonu o wzorze 3 przez co unika

175 011 się nietypowych i czasami złożonych organicznych grup opuszczających opisanych w stanie techniki. Użycie prostego jonu chlorkowego jako grupy opuszczającej pozwala na uniknięcie stosowania potencjalnie toksycznych grup zabezpieczających, takich jak 2-merkaptobenzotiazolowa. Dalszą korzyścią z korzystnego wykonania sposobu acylowania w środowisku wodnym jest dostarczenie trwałego termicznie krystalicznego hydratu dichlorowodorku cefepimu bezpośrednio z mieszaniny reakcyjnej procesu acylowania bez potrzeby wytworzenia i wyodrębnienia siarczanu lub jonu obojniaczego cefepimu. Główną korzyścią preferowanego wykonania procesu acylowania w środowisku wodnym jest dostarczenie żądanego antybiotyku bez potrzeby stosowania jakiegokolwiek środowiska sililującego lub rozpuszczalnych pochodnych sililowanych. Niniejszym sposobem korzystnie przeprowadza się bez stosowania grup zabezpieczających, stereochemicznych grup kontrolujących, solubilizujących grup sililowanych lub chromatografii, po to by uzyskać rozpuszczalny w wodzie krystaliczny hydrat dichlorowodorku cefepimu zasadniczo wolny od izomeru anty oraz izomeru Δ ² o dużej wydajności bezpośrednio z wodno-organicznej mieszaniny reakcyjnej.

Acylowanie prowadzi się przy zastosowaniu trwałego krystalicznego izomeru syn chlorowodorku chlorku 2-(2-aminotiazol-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu o wzorze 3 zasadniczo wolnego od izomeru anty.

Ponieważ związek o wzorze 3 jest zasadniczo wolny od izomeru anty, daje się on przeprowadzić w cefalosporyny o szerokim zakresie działania, które są zasadniczo wolne od izomeru anty bez potrzeby chromatograficznego rozdzielania izomerów syn i anty. Dzięki zwiększonej trwałości związek o wzorze 3 można wyodrębnić i przechowywać i - gdy jest to pożądane - można przeprowadzić w produkty końcowe w innym rozpuszczalniku, który jest korzystny dla wytworzenia żądanego antybiotyku zasadniczo wolnego od izomeru Δ 2. Dodatkową korzystną cechą półproduktu o wzorze 3 jest to, iż nie wymaga blokowania (zabezpieczenia) grupy aminowej przed acylowaniem lub odblokowywania (odbezpieczania) grupy aminowej po acylowaniu, co zwiększa efektywność procesu. Dalszą korzyścią chlorku kwasowego o wzorze 3 jest jego użycie w procesie acylowania do wytworzenia cefalosporyn o szerokim zakresie działania. W przeciwieństwie do innych sposobów, takich jak opisany w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 406 899, w półprodukcie o wzorze 3 jon chlorkowy jest prostą i nietoksycznągrupąopuszczającąnie wymagającą niezbędnych środków ostrożności dla usunięciajej z żądanego antybiotyku, jak to ma miejsce w przypadku większości innych grup opuszczających znanych według stanu techniki. Również pewne półprodukty znane według stanu techniki, zawierające inne grupy opuszczające są trudne do wytworzenia, podczas gdy inne półprodukty zawierające grupy opuszczające, takie jak 2-merkaptobenzotiazol okazały się toksyczne (Chem. Abstracte, 1989, Vol. 111 (3), 19243p).

Izomer syn chlorowodorku chlorku kwasowego o wzorze 3 można wytworzyć z izomeru syn kwasu o wzorze 1J ak przedstawiono w schemacie 1. Kwas o wzorze 1 jest najpierw przeprowadzany w odpowiedni chlorowodorek o wzorze 2 sposobem znanym według sianu techniki, a następnie, o ile jest to pożądane, jest wyodrębniony jako bezwodny, krystaliczny zwią2ek o wzorze 2. Utworzenie chlorowodorku korzystnie wykonuje się za pomocąco najmniej jednego molowego równoważnika gazowego chlorowodorku w neutralnym rozpuszczalniku organicznym, takim jak toluen, acetonitryl, dichlorometan, aceton, benzen, ksylen, cykloheksan, heksany, dioksan lub eter etylowy w temperaturze od -10°C do 50°C. Korzystne jest przeprowadzenie reakcji w toluenie, dichlorometanie lub acetonitrylu, a wytworzony tak chlorowodorek o wzorze 2 można wyodrębnić lub użyć in situ. Gdy reakcja jest przeprowadzana w acetonitrylu, uzyskiwany chlorowodorek o wzorze 2 ma tendencję do zatrzymania luźnie związanego rozpuszczalnika.

Wskutek powyższego, korzystne jest użycie chlorowodorku kwasowego o wzorze 2 z acetonitrylu w rozsądnym okresie czasu w następnym etapie dla uniknięcia wypierania solwatu przez wilgoć w powietrzu. Najbardziej korzystne jest przeprowadzenie reakcji w toluenie lub dichloro-metanie przy temperaturze od 0°C do temperatury pokojowej.

Następnie na sól kwasu o wzorze 2 działa się korzystnie środkiem chlorującym i, co jest najbardziej korzystne, chlorkiem oksalilu w połączeniu z dimetyloformamidem dla wytworzenia

1775011 trwałego krystalicznego izomeru syn związku o wzorze 3. Jak przedstawiono w tym tekście użycie innych znanych środków chlorujących może doprowadzić do izomeryzacji dającej niepożądany izomer anty lub mieszaninę izomerów syn i anty. Ponadto, środki chlorujące, takie jak pięciochlorek fosforu, mogąprowadzić do chlorowania w pozycji 5 pierścienia tiazolowego, co prowadziło by do niepożądanego zanieczyszczenia antybiotyku. Właściwy wybór środka chlorującego i warunków reakcji, takich jak rozpuszczalnik i temperatura, są istotne dla procesu wytwarzania izomeru syn związku o wzorze 3 zasadniczo wolnego od izomeru anty.

Metody chlorowania ogólnie używane dla aktywowania kwasów są dobrze znane według stanu techniki. Pięciochlorek fosforu, najczęściej używany środek chlorujący, nie jest odpowiedni dla chlorowania związku o wzorze 2, ponieważ powoduje także izomeryzację grupy metoksyiminowej co wytwarza także niepożądany izomer anty związku o wzorze 3. To wyraźnie przedstawiono w przykładach XII, XIII, XIV i XVI opisanych w niniejszym opisie. Innym zna nym sposobem chlorowania jest użycie chlorku oksalilu w połączeniu z dimetyloformamidem. Sposób z chlorkiem oksalilu, w którym dimetyloformamid jest stosowany jako katalizator nie prowadzi do wytworzenia wystarczającej ilości pożądanego izomeru syn związku o wzorze 3. To również wyraźnie przedstawiono w przykładzie XV w niniejszym opisie. Po rozległych badaniach stwierdzono, że użycie dimetyloformamidu w ilości mniejszej niż równomolowa względem ilości chlorku oksalilu jest szkodliwa dla wytwarzania pożądanego izomeru syn chlorowodorku chlorku kwasowego o wzorze 3. W przypadku najbardziej korzystnym ilości moli dimetyloformamidu powinna przewyższać ilości moli chlorku oksalilu. Stwierdzono także, że użycie nadmiarowych ilości moli dimetyloformamidu jest również szkodliwe zarówno dla reakcji jak również dla trwałości żądanego produktu. Ustalono sposób kontrolowania nietrwałości reagentów wskutek nadmiaru jonu chlorkowego tworzonego przez chlorek oksalilu bądź też wskutek nadmiaru dimetyloformamidu, które są decydujące z punktu widzenia wytwarzania trwałego, krystalicznego izomeru syn związku o wzorze 3 zasadniczo wolnego od izomeru anty. W przypadku gdy przeprowadzenie związku o wzorze 2 w związek o wzorze 3 nie jest pełne, pozostanie mała ilość izomeru syn kwasu o wzorze 2 w wyodrębnionym produkcie o wzorze 3. Obecność pewnej ilości nieprzereagowanego związku o wzorze 2 w produkcie - związku o wzorze 3 oraz małych ilości izomeru anty związku o wzorze 3 nie wpływa na następującąpo tym reakcję acylowania dla pomyślnego wytwarzania żądanego antybiotyku, który jest zasadniczo wolny od izomeru anty.

Korzystne jest, gdy reakcję przeprowadza się w neutralny m rozpuszczalniku organicznym, takim jak dichlorometan, chloroform lub acetonitryl, w temperaturze niższej od -10°C. Najbardziej korzystne jest, gdy reakcję przeprowadza się w dichlorometanie przy około -15°C do -40°C.

Użycie izomeru syn chlorowodorku chlorku kwasowego o wzorze 3 dla wytworzenia przydatnych antybiotyków o szerokim zakresie działania przez ogólną reakcję acylowania zilustrowano na schemacie 2. W szczególności schemat 2 ilustruje użycie chlorku kwasowego o wzorze 3 dla wytworzenia cefepimu antybiotyku o szerokim zakresie działania, zasadniczo wolnego od izomeru anty i izomeru Δ². Ponadto chlorowodorek chlorku kwasowego o wzorze 3 można użyć do wytworzenia antybiotyków cefalosporynowych zawierających izomer syn 2-(2-aminotiazol-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu dołączony do grupy 7-aminowej rdzenia cefalosporynowego, takich jak: cefodizim, cefmenksim, cefotaksim, cefpirom, cefpodoksim, cefchinom, cefteram, ceftiofur, cefetamet i cefuzonam.

Ponadto, dla potwierdzenia, że produkt - chlorowodorek chlorku kwasowego według dotychczasowego stanu techniki jest izomerem anty a nie żądanym izomerem syn, twórcy niniejszego wynalazku zastąpili produkt według stanu techniki, taki jak wytworzony w przykładzie XIV izomerem syn związku o wzorze 3 w reakcji acylowania przedstawionej na schemacie 2. Otrzymany produkt - cefalospory na wytworzony jak opisano w przykładach XVII i XVIII porównano zantybiotykiem - cefepimem wytworzonym sposobem według wynalazku. Jak można zauważyć przez porównanie z przykładem XIX, anty-cefepim wytworzony według dotychczasowego stanu techniki nie jest tym samym jak przydatny syn-cefepim o szerokim zakresie działania wytworzony sposobem według wynalazku.

175 011

Termin “zasadniczo wolny” oznacza, że związek zawiera mniej niż 5% niepożądanego izomeru.

Korzystne jest, gdy związek zawiera mniej niż 1% niepożądanego izomeru.

Zgodnie ze sposobem według wynalazku, antybiotyk o szerokim zakresie działania - hydrat dichlorowodorku cefepimu zasadniczo wolny od izomeru anty oraz izomeru Δ 2 wytwarza się przez acylowanie związku o wzorze 4 izomerem syn chlorowodorku chlorku kwasowego o wzorze 3 jak przedstawiono na schemacie 2.

7-Amino-3-( 1 -metylo-1 -pirolidyniometylo)-cef-3-emo-4-karboksylan zasadniczo wolny od izomeru Δ 2, o wzorze 4, w którym HX oznacza HCl lub H2SO4, można wytworzyć przy użyciu ogólnych procedur opisanych w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P nr 4 868 294.

Odpowiednimi rozpuszczalnikami, które można zastosować w procesie wodnego acylowania sąwodno-organiczne rozpuszczalniki, takie jak woda, z mieszającymi się z wodą rozpuszczalnikami organicznymi, takimi jak metanol, etanol, izopropanol, butanol, aceton, tetrahydrofuran, acetonitryl, dioksan, dimetyloacetamid, dimetyloformamid, itp. pH procesu kontroluje się przez miareczkowanie odpowiednią zasadą nieorganiczną lub organiczną, takąjak wodorotlenek sodowy, węglan sodowy, kwaśny węglan sodowy, wodorotlenek potasowy, wodorotlenek amonowy, amina pierwszorzędowa, amina drugorzędowa, amina trzeciorzędowa, itp. w celu zneutralizowania kwasu solnego wytwarzanego w tym procesie. Korzystnymi zasadami organicznymi, które mogą być użyte w procesie sąnp.: dietyloamina, trietyloamina,diizopropyloetyloamina, N-metylomorfolina, 2,6-lutydyna, N,N-dimetyloanilina, N,N-dietyloanilina itp. Najbardziej korzystnymi zasadami sąwodorotlenek amonowy, trietyloamina i N-metylomorfolina.

Acylowanie jest korzystnie prowadzone przy pH od 5 do 7,5 i, korzystniej przy pH od 6,2 do 6,8. Po zakończeniu acylowania, mieszaninę reakcyjną zakwasza się odpowiednim kwasem a korzystnie, kwasem siarkowym do pH od 1,8 do 2,6 dla wytworzenia siarczanu żądanego antybiotyku - cefepimu zasadniczo wolnego od izomeru anty oraz izomeru Δ2. Jeśli jest to pożądane, siarczan cefepimu można przeprowadzić w inne sole cefepimu, takie jak hydrat dichlorowodorku jak opisano w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 910 301.

Przedmiotem wynalazku jest sposób acylowania w celu wytworzenia antybiotyku o szerokim widmie działania cefepimu, zasadniczo wolnego od izomeru anty i izomeru Δ2, który polega na reakcji soli 7-amino-3-[(1-metylo-1-pirolidynio)-metylo]cef-3-em-4-karboksylanowej zasadniczo wolnej od izomeru Δ² izomerem syn chlorowodorku chlorku 2-(2-aminotiazol-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu zasadniczo wolnego od izomeru anty w wodnym środowisku lub, korzystnie w zmieszanym z wodą rozpuszczalnikiem organicznym w ściśle kontrolowanych warunkach pH w zakresie od 5,0 do 7,5.

Kompletność N-acy lowania związku o wzorze 4 potwierdza się przy użyciu metod detekcji dostępnych według stanu techniki, np. chromatografii cienkowarstwowej, wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej oraz metod spektroskopowych. Dodaje się wy starczającą ilość kwasu, takiego jak kwas solny, kwas siarkowy itp. do mieszaniny poreakcyjnej dla zapewnienia krystalizacji żądanej soli cefepimu, a następnie rozcieńcza się odpowiednim mieszającym się z wodą rozpuszczalnikiem organicznym, takim jak keton metylowo etylowy, aceton, izopropy^l, butanol itp. dla wywołania lub zakończenia krystalizacji. Korzystne jest, gdy wodno-organiezna mieszanina reakcyjna jest poddawana działaniu wystarczającej ilości kwasu siarkowego dla krystalizacji siarczanu cefepimu zasadniczo wolnego od izomeru anty i izomeru Δ². Siarczan cefepimu można następnie przeprowadzić w korzystny krystaliczny monohydrat dichlorowodorku cefepimu sposobem opisanym w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 910 301. Siarczan cefepimu wytworzony w obecnym procesie można zneutralizować zasadą i, co jest korzystne, słabo zasadową, zni^niążywic^jonowymii^m^i^i, co jest korzystne, dostępną w handlu, takąjak Amberlite LA-2, Dowex WGR, Bio-Rad AG3-x4a, Amberlite IRA 93, Amberlite IRA 35 lub podobną dla wytworzenia wodnego lub wodno-organicznego roztworu zawierającego obojniaczą postać cefepimu. Roztwórjest następnie poddawany działaniu wystarczającej ilości kwasu solnego i, ewentualnie, mieszającego się z wodą rozpuszczalnika organicznego dla wywołania krystalizacji korzystnego krystalicznego hydratu dichlorowodorku cefepimu. Najbardziej korzystne jest, gdy wodno-organiczna mieszanina reakcyjna otrzymana przez wodne

175 011 acylowanie w niniejszym procesiejest poddawana działaniu wystarczającej ilości kwasu solnego dla wywołania i zapewnienia krystalizacji antybiotyku, hydratu dichlorowodorku cefepimu, gdy stosuje się mieszający z wodą rozpuszczalnik organiczny, taki jak aceton. Ilość mieszającego się z wodą rozpuszczalnika organicznego, która ma być dodana winna być wystarczająca dla pełnej krystalizacji antybiotyku i, korzystnie w ilości od 2 do 9 objętości fazy wodnej, wodno-organicznej mieszaniny reakcyjnej dla wytworzenia trwałego termicznie krystalicznego hydratu dichlorowodorku cefepimu zasadniczo wolnego od izomeru anty i izomeru Δ 2.

Jeśli jest pożądane wytworzenie jedynie monohydratu dichlorowodorku cefepimu, wodno-organiczna mieszanina reakcyjna z wodnego acylowania jest korzystnie poddawana działaniu wystarczającej ilości kwasu solnego i rozcieńczana odpowiednią ilością mieszającego się z wodą rozpuszczalnika organicznego dla zapewnienia krystalizacji żądanej formy monohydratu. Alternatywnie jeśli chce się wytworzyć trwały dihydrat dichlorowodorku cefepimu, wodno-organiczną mieszaninę reakcyjną można korzystnie poddać działaniu zwiększonego równoważnego stężenia kwasu solnego i ilością mieszającego się z wodą rozpuszczalnika organicznego dla utrzymania krystalizacji w temperaturze mętnienia zanim dodatkowy rozpuszczalnik organiczny zostanie dodany dla dokończenia krystalizacji. Jednak specjaliści znający stan techniki winni sobie zdać sprawę, że jeśli etap wydzielania z wodno-organicznej mieszaniny reakcyjnej w czasie procesu nie jest starannie kontrolowany, możliwe jest wytworzenie się mieszaniny postaci monohydratowej i dihydratowej krystalicznego dichlorowodorku cefepimu. W każdym przypadku, wytworzenie tylko jednego z żądanych hydratów może być osiągnięte z każdego z hydratów bądź z mieszaniny hydratów według procedury rekrystalizacji opisanej w niniejszym opisie.

Krystaliczny monohydrat dichlorowodorku cefepimu wytworzony sposobem według wynalazku można użyć do wytworzenia trwałego krystalicznego dihydratu dichlorowodorku cefepimu przez rekrystalizację przy kontrolowanych stężeniach rozpuszczalnika i kwasu solnego oraz przy czasie utrzymywania w punkcie zmętnienia (początkowa krystalizacja) jak opisano w niniejszym opisie. Alternatywnie, krystaliczny dihydrat dichlorowodorku można także użyć do wytworzenia trwałego krystalicznego monohydratu dichlorowodorku cefepimu przez rekrystalizację w różnych kontrolowanych warunkach, jak opisano w niniejszym opisie. Stąd też sposób według wynalazku można użyć do wytworzenia żądanego monohydratu lub dihydratu wyżej wymienionego antybiotyku.

W przeciwieństwie do nietrwałego dihydratu dichlorowodorku cefepimu opisanego w opisie patentowym Stanów Zj ednoczonych A. P. nr 4 910 301, łatwo tracącego drugi mol wody, krystaliczny dihydrat dichlorowodorku cefepimu, który można wytworzyć sposobem według wynalazku okazuje się mieć dobrze zdefiniowaną strukturę krystaliczną zachowującą drugi mol wody. Nowa krystaliczna postać dihydratu (kryształy igiełkowate) okazały się być wyraźnie trwałe i ich morfologia kryształu nie zmienia się pod wpływem różnych warunków, np. na powietrzu w temperaturze 70°C przez ponad dwa miesiące, pod zmniejszonym ciśnieniem z p20₅ w 50°C przez 48 godzin, w suszarce w 70°C przez 96 godzin i w warunkach wysokiej lub niskiej wilgotności względnej. Krystaliczny dihydrat wykazuje charakterystyczne piki absorpcji w podczerwieni przy 3574 cm-¹ oraz 3432 cm-¹, jak wskazują wyniki spektroskopii FT-IR z rozmytym rozproszeniem z KBr oraz 13 mm naczynkiem próbnym uzyskane za pomocą spektrometru Nicolet 20zSX. Ta trwała termicznie i względem wilgoci forma krystaliczna dihydratu cefepimu cechuje się również rentgenogramem dyfrakcyjnym proszku, jak uwidoczniono w tabeli 1, w którym “d” oznacza odległość międzypłaszczyznową a “I/I_o” oznacza względne natężenia procentowe. Rentgenogram dyfrakcyjny otrzymano za pomocą dyfraktometru Rigaku Geigerflex X-Ray Diffractometer (miedź “przefiltrowana” przez nikiel (K): długość fali promieniowania 1,5425 A);

175 011

Tabela I

Trwały dihydrat dichlorowodorku cefepimu

d	I/Io (%)
13,14	15
12,78	13
8,82	24
6,62	18
6,41	100
4,94	17
4,79	10
4,74	12
4,52	13
4,41	36
4,1	63
3,75	50
3,6	11
3,53	16
3,41	36
3,31	9
3,19	22
2,84	30
2,67	16
2,62	6
2,57	14
2,5	4
2,48	9
2,27	15

Użyteczność cefepimu (związek o wzorze 5, jest przedstawiona w: opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 406 899. Trwała dihydratowa postać cefepimu wytworzona sposobem według wynalazku wykazuje właściwości antybiotyczne wyżej wspomnianego cefepimu z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych A. P. 4 406 899 i w podobny sposób jest użyteczna jako antybiotyk.

Należy rozumieć, że opis i przykłady podano dla zilustrowania i że nie ograniczają one zakresu niniejszego wynalazku.

Przykładl. Chlorowodorek kwasu syn 2-/2-aminotiazol-4-ylo/-2-metoksy iminooctowego

Przez zawiesinę /25 g, 124,25 mmoli/ kwasu 2-/2-aminotiazol-4-ylo/-2-metoksyiminooctowego w toluenie /250 ml/przepuszczono gazowy chlorowodór w temperaturze 20 - 28°. Gazowy chlorowodór wprowadzono pod powierzchnię cieczy w dwóch porcjach: 8,1 g /222,2 mmoli/ i 4,8 g /131 ,7 mmoli/ mieszając 30 minut mieszaninę reakcyjną przed dodaniem drugiej porcji. Po 1 godzinie w 20°C produkt odsączono w atmosferze azotu, przemyto toluenem /50 ml/ i heksanem /250 ml/, a następnie wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20 - 25°C.

Otrzymano 28,68 g /97%/ związku tytułowego.

175 011

Przykład II. Chlorowodorek chlorku syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylu

Do roztworu /0,77 ml, 10 mmoli/ dimetyloformamidu w dichlorometanie /40 ml/ dodano w temperaturze 5°C 98% chlorek oksalilu /0,89 ml, 10 mmoli/ w dichlorometanie /4,1 ml/. Dodawanie kroplami pozwoliło na utrzymanie temperatury w granicach od 4 do 5°C. Powstałą zawiesinę ochłodzono do -27°C i dodano chlorowodorek kwasu 2-/2-aminotiazol-4-ylo/-2- metoksyiminooctowego /2,37 g, 10 mmoli/ otrzymany sposobem opisanym w przykładzie I. Zawiesinę mieszano w ciągu 2,5 godziny w temperaturze -25°C. Po przesączeniu w atmosferze azotu, przemyciu dichlorometanem /50 ml/ i heksanem /100 ml/ oraz po wysuszeniu pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20°C otrzymano 1,78 g /69,5%/ białego, krystalicznego związku tytułowego.

Tytułowym chlorkiem kwasowym acylowano chlorowodorek estru difenylometylowego kwasu 7-aminodezacetoksycefalosporynowego w roztworze pirydynowym; otrzymano produkt charakteryzujący się pojedynczym obszarem na chromatogramie cienkowarstwowym, odpowiadającym położeniu strefy próbki żądanego estru dezacetoksycefalosporyny i pokrywającymsię z obszarem wzorca.

Przykład III. Chlorowodorek chlorku syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyim:l· noacetylowego

Do roztworu /1,55 ml, 20 mmoli/ dimetyloformamidu w dichlorometanie /80 ml/ w temperaturze 5°C dodano /1,78 ml, 20 mmoli/ 98% czystości chlorek oksalilu w dichlorometanie /8,2 ml/. Czas dodawania wynosił 5 minut; temperatura 5 - 8°C. Powstałą zawiesinę mieszano 10 minut w temperaturze 5°C, a następnie schłodzono do temperatury - 30°C. Dodano chlorowodorek kwasu 2-/2-aminotiazol-4-ylo/-2-metoksyiminooctowego /4,75 g, 20 mmoli/, otrzymany sposobem opisanym w przykładzie I. Zawiesinę mieszano przez 2,5 godziny w temperaturze od -25°C do -30°C. Po przesączeniu w atmosferze azotu, przemyciu dichlorometanem /75 ml/ i heksanem /100 ml/ oraz po wysuszeniu pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20°C otrzymano 3,57 g /69,7%/ krystalicznego związku tytułowego.

Część stałego chlorowodorku chlorku kwasowego użyto do acylowania chlorowodorku estru difenylometylowego kwasu 7-aminodezacetoksycefalosporynowego w roztworze pirydynowym. Otrzymano produkt charakteryzujący się pojedynczą strefą na chromatogramie cienkowarstwowym, odpowiadającą położeniu strefy próbki żądanego estru dezacetoksycefalosporyny i nakładającym się na obszar próbki wzorcowej.

Przykład IV. Otrzymanie 7-/2-{2-aminotiazol-4-ylo}-2-/Z/-metoksyiminoacet£miido/-3-/{1-metylo-1-pirolidynio}-metylo/cef-3-emo-4-karboksylanu /cefepim/ /Schemat 3/

Monoj odowodorek 7-amino-3-- {11-nety lo-1 -pirolldy nio} -mety lo/cef-3 -emo-4-karboksylanu (wzór 11) /0,85 g, 2,0 mmoli/ /otrzymany w sposób opisany w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 714 760/ rozpuszczono w 9 ml mieszaniny aceton-woda /2:1/ z trietyloaminąw temperaturze 20°C i przy pH 6,5. Kontrolując za pomocątrietyloaminy pH w zakresie od 5 do 7, dodano chlorowodorek chlorku 2-/2/aminotiazol-4-ylo/-2-metoksyiminoacety/ lowego (wzór 10) /0,56 g, 2,2 mmoli/ /otrzymany w przykładzie III/. W próbce powstającego roztworu stwierdzono metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej wydajność 58% żądanej cefalosporyny /cefepim/. Po zakwaszeniu kwasem siarkowym do pH 2,2 otrzymano tytułowy antybiotyk w postaci siarczanu (wzór 12) /wydajność na podstawie aktywności 51 %/, jak to podano w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 406 899 i nr 4 910 301.

Przykład V. Chlorowodorek chlorku syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiml·noacetylowego

Do roztworu /9,75 ml, 125,9 mmoli/ dimetyloformamidu w dichlorometanie /450 ml/ w temperaturze 5°C dodano kroplami roztwór /11,21 ml, 125,9 mmoli/ chlorku oksalilu /98%/ w dichlorometanie /15 ml/. Wkraplanie zakończono po 10 minutach w temperaturze 5 - 7°C. Do powstałej zawiesiny, którą ochłodzono do -25°C, dodano chlorowodorek kwasu syn 2-/2-aminotiazoM-ylo/^-metoksyiminooctowego /28,5 g, 119,9 mmoli/ w jednej porcji. Zawiesinę mieszano w czasie 2,5 godziny w temperaturze od -25°C do -30°C, przesączono w atmosferze azotu, przemyto dichlorometanem /100 ml/ i heksanem /400 ml/, a następnie wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20 - 25°C. Otrzymano 30,7 g /72,5%/ krystalicznego związku tytułowego.

Tytułowym chlorkiem kwasowym acylowano chlorowodorek estru difenylometylowego kwasu 7-aminodezacetoksy cefalosporynowego w roztworze pirydynowym. Otrzymano produkt charakteryzujący się pojedynczym obszarem na chromatogramie cienkowarstwowym, odpowiadającym położeniu obszaru próbki wzorcowej żądanego estru dez^icetoksycefalosporyny.

Tytułowy chlorek kwasowy /200 mg, 0,8 mmoli/ poddano hydrolizie w wodzie. Widmo protonowego magnetycznego rezonansu jądrowego *H NMR wyodrębnionego produktu było identyczne z widmem wyjściowego kwasu syn.

Przykład VI. Chlorowodorek chlorku syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylowego

Do roztworu /8,13 ml, 105 mmoli/ dimetyloformamidu w dichlorometanie /350 ml/ w temperaturze 5°C dodano kroplami /9,34 ml, 105 mmoli/ chlorku oksalilu /czystość 98%/ w dichlorometanie /5 ml/. Maksymalna temperatura w czasie wkraplania wynosiła 7°C. Powstającą zawiesinę mieszano w ciągu 10 minut w temperaturze 5°C, a następnie ochłodzono do -27°C. Dodano chlorowodorek kwasu 2-/2-aminotiazol-4-ylo/-2-metoksyiminioctowego /23,8 g, 100 mmoli/ w jednej porcji. Zawiesinę mieszano w ciągu 2,5 godzin w temperaturze od -25°C do -30°C, przesączono w atmosferze azotu, przemyto dichlorometanem /25 ml/ i heksanem /125 ml/, a następnie wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20°C. Otrzymano 21,39 g /83,5%/ krystalicznego chlorowodorku chlorku kwasowego.

Analiza elementarna:

obliczono dla C6H₇N30₂SCl2: C, 28,14; Η, 2,76; N, 16,41; S, znaleziono: C, 28,25; H, 2,93; N, ló,32; S, 11,67.

‘H NMR /DMSO-d₆/ δ: 3,93 /C,/, 7,04 /H5/.

Przykład VII. Chlorowodorek kwasu syn 2-/5-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminooctowego

Przez zawiesinę /87 g, 435,4 mmoli/ kwasy syn 5-/2-aminotiazol-4-ylo/-5-metoksyimίnιooctowego w toluenie /870 ml/ przepuszczono w temperaturze 22°C w dwóch porcjach gazowy chlorowodór; pierwsza porcja - 17,5 g, 480 mmoli w ciągu 30 minut; druga porcja - 15,0 g, 410 mmoli w ciągu 20 minut. Przed przepuszczeniem drugiej porcji gazowego chlorowodoru mieszaninę reakcyjnąmieszano przez 20 minut. Po dodaniu chlorowodoru zawiesinę mieszano w ciągu 1,5 godziny w temperaturze 25^, a następnie przesączono w atmosferze azotu, przemyto toluenem /100 ml/ i heksanem /400 ml/ oraz wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20 - 25°C.

Otrzymano 100,2 g /97,5%/ związku tytułowego.

Analiza elementarna;

obliczono dla C7H₈N₃O₃SC1: C, 303211 Η, 3,39; N, 17,88; S, 13,49i Cl, 14,92;

znaleziono: C, 30,51; H, 339); N, ‘7,54; S, 1337'; Cl, 14,90.

Przykład VIII. Chlorowodorek chlorku syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylowego

Do roztworu /32,4 ml, 4 ‘ 9,7 mmoli/ dimetyloformamidu w dichlorometanie /400 ml/ w temperaturze 5°C dodano kroplami 98% chlorek oksalilu /37,4 ml, 419,7 mmoli/. Powstającą zawiesinę ochłodzono do -25°C i dodano do zawiesiny - o temperaturze -25°C - chlorowodorku kwasu syn

5-/5-aminotiazol-4-ylo/-5-metoksyiminooctowego /95 g, 399,7 mmoli/, z przykładu VII. Zawiesinę mieszano w ciągu 2,5 godziny w temperaturze od -25^ do -28°C, przesączono w atmosferze azotu, przemyto dichlorometanem /100 ml/ i heksanem /500 ml/, a następnie wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20 - 25°C. Otrzymano 84,3 g /82,3 %/ krystalicznego związku tytułowego.

Analiza elementarna:

obliczono dla C7H₇N₃02SCl2: C, 28J4 ; Η, 2,7<5; N , 16,41; S , 12,52;

znaleziono: C, :27,90; H, 3‘10; N, 1634 ; S , 1237.

Ή NMR /DMSO-d,/& 3,95 /CH3/, 7,04 /H5/.

175 011

Przykład IX. Otrzymywanie 7-/2-{2-aminotiazol-4-ilo}-2-/Z/-metoksyiminoacetamido/-3 -/ {1 -mety lo-1 -pirolidynio } -metylo/cef-3 -emo-4-karboksy lanu /cefepim/

Do roztworu 240 ml acetonu i 80 ml wody dodano 20,0 g jodowodorku 7-amino-3-/{1-metylo-1-pirolidynio}metylo/-cef-3-emo-4-karboksylanu i poddano mieszaniu. Stosując automatyczny przyrząd do miareczkowania Radiometer ABU80 wypełniony N-metylomorfoliną, z ustalony m pH punktu końcowego miareczkowania 6,5, dodano w czterech porcjach co 5 minut chlorowodorek chlorku syn2-/2-aminotiaz(4-4-ylo/-2-metoksyiminoacetylowego /20,0 g, 0,0785 mol/ /otrzymany w przykładzie V/ ustalając pH 6,5. Po zakończeniu dodawania, rzadką zawiesinę mieszano przez 20 minut w temperaturze pokojowej, pH mieszaniny reakcyjnej obniżono do 2,65, dodając 21 ml 6N kwasu siarkowego. Nastąpiło wytrącenie osadu związku tytułowego. Zawiesinę zaszczepiono kryształami produktu i mieszano w temperaturze pokojowej w ciągu 20 minut. Po dodaniu 16 ml 6N kwasu siarkowego pH mieszaniny wynosiło 1,8. Mieszanie kontynuowano przez 60 minut. Zawiesinę przesączono pod zmniejszonym ciśnieniem i przemyto 70 ml mieszaniny woda-aceton /1:1/, a następnie 70 ml acetonu. Otrzymano 24,09 /88,5% stechiometrycznej wydajności wagowej/ związku tytułowego, który jest identycz ny ze związkiem otrzymanym w przykładzie IV i cefepimem opisanym w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 406 899 i opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 910 301.

Przykład X. Otrzymywanie chlorowodorku chlorku syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylowego

Do roztworu dimetyloformamidu/8,76 ml, 0,113 mol/ w dichlorometanie /375 ml/w temperaturze 5°C dodano kroplami chlorek oksalilu /9,64 ml, 0,111 mol/, utrzymując temperaturę w zakresie 5 - 6°C. Mieszano zawiesinę w ciągu 10 minut, a następnie ochłodzono do -25°C. W ciągu 11 minut w atmosferze bezwodnego azotu dodano porcjami chlorowodorek kwasu syn 2-/2-aminotiazol-4-ylo/-2-metoksyiminooctowego /25,0 g/. Zawiesinę mieszano przez 2,5 godziny w temperaturze -25°C, a następnie przesączono w atmosferze bezwodnego azotu, przemyto osad dichlorometanem /80 ml/. Produkt wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20 - 25°C w obecności pięciotlenku fosforu. Otrzymano 23,88 g /88,6%% związku tytułowego w postaci jasnożółtego, krystalicznego ciała stałego.

Analiza elementarna:

obliczono dla C6H₇N₃0₂SCl2: C , ; Η , ^7^<5; N, 16,41 ; S, 12,52 ; Cl, 27,68;

znaleziono: C, 28,06; H, 2,71; N, 16,26; S, 12,30; a, 22,23.

Produkt otrzymany w tym przykładzie scharakteryzowano metodąprotonowego magnetycznego rezonansujądrowego w kwasie octowym - d4/' H NMR/. Widmo pokazano na rysunku fig. 1 'H NMR /CD4CO2D/: 4,14 /CH3/, 7,10 /H5/.

Na podstawie integracji sygnału CH3 /4,11/ ustalono, że zawartość pozostałego chlorowodorku kwasu wynosi 5,1%. Stwierdzono śladowe ilości izomerycznych H5 przy 7,67 ppm.

Przykład XI. Chlorowodorek chlorku syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylowego

Do roztworu /17,92 ml, 231,9 mmoli/ dimetyloformamidu w dichlorometanie /375 ml/ w temperaturze 5°C dodano chlorek oksalilu /19,76 ml, 220,8 mmoli/. Dodawanie zakończono po 15 minutach w temperaturze 5 - 6°C. Powstałą zawiesinę mieszano 10 minut w temperaturze 5 - 6°C, a następnie ochłodzono do -25°C. Dodano chlorowodorek kwasu syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminooctowego /25,0 g, 105,2 mmoli/. Powstały roztwór zaszczepiono związkiem tytułowym, otrzymując zawiesinę. Zawiesinę mieszano w czasie 3,5 godziny w temperaturze -25°C, przesączono w atmosferze bezwodnego azotu, przemyto dichlorometanem /150 ml/, a następnie wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20 - 25°C. Otrzymano 9,61 g /35,7%/ krystalicznego związku tytułowego.

Część stałego chlorku kwasowego użyto do acylowania chlorowodorku estru difenylometylowego kwasu 7-aminodezacetoksycefalosporynowego w roztworze pirydynowym. Otrzymano produkt charakteryzujący się pojedynczym obszarem na chromatogramie cienkowarstwowym,

175 011 odpowiadającym położeniu obszaru próbki wzorcowej żądanego estru dezacetoksycefalosporyny oraz nakładającym się na obszar wzorca.

Przykład XII. Otrzymywanie chlorowodorku chlorku 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-met^cksy iminoacety lowego

Powtórzono procedurę otrzymywania podaną w przykładzie I w czechosłowackim opisie patentowym nr 238 950 w następujący sposób:

Próbkę kwasu syn 2-/2-aminotiazc-4-ilo/-2-metoksyiminccctowego /4,0 g/ o wartości 0,06% KF zawieszono w 30 ml benzenu w temperaturze 21°C. Dodano jedną kroplę dimetyloformamidu, a następnie w jednej porcji 5,0 g sproszkowanego pięciochlorku fosforu. W ciągu 2 minut temperatura wzrosła do 34°C, a następnie została podniesiona do 40°C w ciągu 1 minuty w celu całkowitego rozpuszczenia. Roztwór wolno schłodzono, i w temperaturze 36°C wytrącił się osad. Po 30 minutach mieszania temperatura obniżyła się do 22°C. Jasnożółty osad odsączono w atmosferze bezwodnego azotu i przemyto 30 ml benzenu oraz 20 ml heptanu. Po wysuszeniu pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20 - 25°C w obecności pięciotlenku fosforu w czasie 18 godzin otrzymano 2,88 g produktu.

Produkt otrzymany w tym przykładzie scharakteryzowano metodą protonowego magnetycznego rezonansu jądrowego w kwasie octowym - d^H NMR/ jak pokazano na rysunku fig. 2. W widmie występują sygnały H5 przy 7,56 ppm i CH₃ przy 4,34 ppm. Widmo to jest zgodne z widmem izomeru związku tytułowego o konfiguracji anty a nie syn jak to ujawniono w wyżej wymienionym czechosłowackim opisie patentowym.

Przykład XIII. Otrzymanie chlorowodorku chloru 2-/2-aminctiazol-4-ilo/2-metoksyimincacetylowegc

Powtórzono procedurę otrzymywania podaną w przykładzie II czechosłowackiego opisu patentowego nr 238 950 w następujący sposób:

Próbkę kwasu syn 2-/2-aminctiazol-4-ilc/-2-metcksyiminooctowego /4,0 g/ o wartości 0,06% KF zawieszono w 20 ml acetonitrylu o 0,22% KF. Dodano kroplę dimetyloformamidu, przy czym temperatura wynosiła 20°C. W trakcie dodawania 6,0 g sproszkowanego pięciochlorku fosforu temperatura wzrosła do 40° i uzyskano klarowny roztwór. Roztwór schłodzono do 20°C, w temperaturze 33°C pojawił się osad. Po 30 minutach mieszania osad odsączono w atmosferze bezwodnego azotu, przemyto 30 ml benzenu i 20 ml heptanu. Po wysuszeniu pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20 - 25°C w obecności pięciotlenku fosforu w czasie 18 godzin otrzymano 1,86 g produktu.

Produkt otrzymany w tym przykładzie scharakteryzowano metodą protonowego magnetycznego rezonansu jądrowego w kwasie octowym - d₄ /'H NMR'jak pokazano na rysunku 3. W widmie wy stępują sygnały H5 przy 7,56 ppm i CH₃przy 4,31 ppm. Widmo to jest zgodne z widmem izomeru związku tytułowego o konfiguracji anty, a nie syn jak to ujawniono w czechosłowackim opisie patentowym.

Przykład XIV. Otrzymywanie chlorowodorku chlorku 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylowego

Stężony kwas solny /0,16 ml/ dodano do 30 ml dichlorometanu. Po ochłodzeniu roztworu do -10°C dodano porcjami 6,5 g pięciochlorku fosforu. Po ogrzaniu do 0°C dodano wjednej porcji 4,0 g kwasu syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metcksyiminooctowegc o wartości 0,06% KF. Temperatura wzrosła do 2°C. Klarowny roztwór uzyskano po 9 minutach w temperaturze 0°C. Po 40 minutach zaczął tworzyć się osad. Zawiesinę produktu mieszano 2,8 godziny w temperaturze 2 - 3°C, a następnie przesączono w atmosferze bezwodnego azotu, przemyto 30 ml benzenu i 20 ml heptanu, wysuszono w czasie 18 godzin pod zmniejszonym ciśnieniem w obecności pięciotlenku fosforu w temperaturze 20 - 25°C. Otrzymano 3,42 g jasnożółtego proszku.

Produkt otrzymany w tym przykładzie scharakteryzowano metodą protonowego magnetycznego rezonansu j ądrowego w kwasie octowym -d₄ /¹H NMR/ j ak pokazano na rysunku 4. W widmie występują sygnały H5 przy 7,56 ppm i CH₃ przy 4,31 ppm. Widmo to jest zgodne z wi175 011 dmem izomeru związku tytułowego o konfiguracji anty, a nie syn jak to ujawniono w czechosłowackim opisie patentowym.

Przykład XV. Próbne otrzymywanie chlorowodorku chlorku 2-/2-aminotiazol-4-ilo/2 -metoksy iminoacety lowego

Zastosowano ogólną procedurę opisaną w przykładzie 7 opisu patentowego Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 203 899 dotyczącą przeprowadzenia zabezpieczonego kwasu aminotiazolooctowego w odpowiadający chlorek kwasowy, w sposób opisany poniżej:

Próbkę chlorowodorku kwasu syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminooctowego /2,38 g, 0,01 mol/ zawieszono w 30,5 ml benzenu i ochłodzono do 20°C. Dodano chlorek oksalilu /2,09 ml, 0,024 mol/, a następnie dimetyloformamid /0,50 ml, 0,0065 mol/. Temperatura wzrosła do 22°C; towarzyszyło temu gwałtowne wydzielanie gazu. W ciągu 20 minut w temperaturze 20°C zanikło wydzielanie gazu i zawiesinę mieszano w ciągu 2 godzin w zakresie temperatury 20 ±2°C. Podczas zatężania zawiesiny pod zmniejszonym ciśnieniem usunięto rozpuszczalnik. Otrzymano żółty produkt, który wysuszono w ciągu 16 godzin pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20 - 25°C i w obecności pięciotlenku fosforu. Ostatecznie otrzymano 2,59 g produktu.

Produkt otrzymany w tym przykładzie scharakteryzowano metodą protonowego magnetycznego rezonansu jądrowego w kwasie octowym - d₄ /'H NMR/. W widmie występują sygnały H5 przy 7,60 ppm i CH₃ 4,37 ppm. Widmo to jest zgodne z widmem izomeru związku tytułowego o konfiguracji anty.

Przykład XVI. Próbne otrzymywanie chlorowodorku chlorku 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksy iminoacety lowego

Zastosowano ogólnąprocedurę opisanąw przykładzie 59 opisu patentowego Stanów Zjednoczonych A. P. nr 4 203 899, dotyczącą przeprowadzenia zabezpieczonego kwasu aminotiazolooctowego w odpowiedni chlorek kwasowy, w sposób opisany poniżej:

Utworzono zawiesinę próbki chlorowodorku kwasu syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminooctowego /2,38 g, 0,01 mol/ w 25 ml dichlorometanu. Po ochłodzeniu do 4°C dodano 2,08 g pięciochlorku fosforu. Mieszaninę chłodzono lodem; temperatura wzrosła do 6°C. Po schłodzeniu do 4°C zawiesinę mieszano w ciągu 1 godziny. Osad odsączono w atmosferze bezwodnego azotu, przemyto dichlorometanem /10 ml/ i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 20 - 25°C. Otrzymano 1,4 g bladożółtego ciała stałego.

Produkt otrzymany w tym przykładzie scharakteryzowano metodąprotonowego magnetycznego rezonansu jądrowego w kwasie octowym - d₄ /*H NMR/. W widmie występują sygnały H5 przy 7,61 ppm i CH₃ przy 4,34 ppm. Widmo to jest zgodne z widmem izomeru związku tytułowego o konfiguracji anty. Ponadto produktjest zanieczyszczony nieprzereagowanym kwasem /w widmie Ή NMR występują sygnały H5 przy 7,07 ppm i grupy Clf przy 4,06 ppm/, co potwierdzono następnie za pomocą wyjściowego kwasu.

Przykład XVII. Acylowanie jodowodorku 7-amino-3-/{1-metylo-1-pirolidynio}etylo/cef-3-emo-4-karboksylanu chlorowodorkiem chlorku 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylowego /izomer anty z przykładu XIV/

Do wstępnie ochłodzonego roztworu 9 ml acetonu i 3,4 ml wody dodano w temperaturze 10°C jodowodorek 7-amino-3-/ {1 -metylo-1 -pirolidynio} metylo/cef-emo-4-karboksylanu /1,13 g, 2,66 mmoli/. Chlorowodorek chlorku 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylowego /1,09 g, 4,21 mmoli/ /otrzymany w przykładzie XIV/ dodano w pięciu porcjach w temperaturze 0°C; jednocześnie dla utrzymania pH w zakresie 6,0 - 7,0 dodano trietyloaminę /0,37 ml, 2,66 mmoli/. Mieszaninę reakcyjnąmieszano w temperaturze pokojowej w ciągu 15 minut. Próbkę roztworu analizowano metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej /kolumna C₁₈, gradient: od 2% do 25% acetonitrylu w 0,005M NH4H2P04/. Stwierdzono 72,4% udział w powierzchni piku anty-cefepimu o czasie retencji 13,08 minut nie wykryto syn-cefepimu, którego czas retencji wynosi około 8,5 minuty. Mieszaninę reakcyjną zakwaszono kwasem siarkowym do pH 1,9 i otrzymano 1,48 g anty-cefepimu w postaci siarczanu. Budowę produktu potwierdzono metodąprotonowego magnetycznego rezonansu jądrowego *H NMR /DMSO-d₆/; stwierdzono, że zawiera on 0,58 mola soli trietyloaminy.

175 011

Przy kład XVIII. Acylowaniiejodowodorku7-amino-3-/{ 1-metylo-1-pirolidynio}metylo/-cef-3-emo-4-karboksylanu chlorowodorkiem chlorku 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylowego /izomer anty z przykładu XIV/

Do wstępnie ochłodzonego roztworu 108 ml acetonu i 40,5 ml wody dodano w temperaturze 10°C jodowodorek 7-amino-3-/{1-metylo-1-pirolidynio}metylo/-cef-3-emo-4-karboksylanu /13,5 g, 0,0317 mol/ pH zawiesiny po dodaniu 2,7 ml 14% Nh₄OH wynosiło 7. W temperaturze 10°C dodano porcjami w ciągu 60 minut chlorowodorek chlorku 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylowego /otrzymany według procedury przykładu XIV/ /13,05 g, 0,015 mol/. Stosując 14% NH₄OH /27 ml/ utrzymywano w ciągu pierwszych 30 minut reakcji pH mieszaniny w zakresie 63 7,0; w ciągu następnych 30 minut pH w zakresie 6,1-(,,8. Mieszaninę reakcyjną mieszano w temperaturze pokojowej 30 minut, a następnie przefiltrowano i przemyto 6 ml roztworu aceton/woda 2:1. Do przesączu wolno dodano 6N H2SO4 /15 ml/ doprowadzając do pH 1,87 - 1,90. Całość mieszano 1 godzinę, a następnie część nierozpuszczonąodsączono i przemyto 21 ml roztworu aceton/woda 2:1 oraz 30 ml acetonu. Do przesączu dodano w ciągu 30 minut 1 litr acetonu, a następnie mieszano w temperaturze 3 - 8°C przez 40 minut. Produkt odsączono, przemyto dwukrotnie 24 ml roztworu aceton/woda 4:1 i 60 ml acetonu oraz wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem. Otrzymano 20,64 g /116% stechiometrycznego ciężaru/ anty-cefepimu w postaci siarczanu. Czystość produktu określona metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej wynosiła 95,4%. Widma ’H-NMR odpowiadały strukturze anty-cefepimu; w produkcie obecne były sole amoniowe w ilości około 3 moli.

Przykład XIX.

Z porównania produktu otrzymanego w przykładzie IX /cefepim - izomer syn/ i produktu otrzymanego w przykładzie XVII /cefepim - izomer anty/ wynikają następujące różnice w ich charaktery styce fizy cznej.

Analizę metodą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej izomerów cefepimu wykonano stosując kolumny Waters u.Bondapack C,₈ /3,9 x 300 mm/ w mieszanym układzie rozpuszczalników: 1000 ml wody o pH 4,0, ustalonym za pomocą kwasu octowego i zawierającej

2,88 g /0,013 mol/ soli sodowej kwasu heptanosulfonowego oraz 100 ml acetonitrylu; prędkość przepływu rozpuszczalników - 2,0 ml/minutę. Analizowane produkty obserwowano za pomocą detektora Water Model 450 o zmiennej długości fali, przy długości fali analitycznej 254

Otrzymano następujące wyniki:

Czas retencji /min./ cefepim izomer syn/przykład IX/ 00,5 cefepim izomer anty /przykład XVII/ 37,8

Widma protonowego magnetycznego rezonansu jądrowego izomerów cefepimu syn i anty w postaci dichlorowodorków wykonano za pomocą spektrometru Bruker AMX-400 FT NMR przy użyciu deuterowanego dimetylosulfotlenku jako rozpuszczalnika. Podane przesunięcia chemiczne odniesiono względem sygnału DMSO przy 2,49 ppm. System numerowania atomów uwidoczniony we wzorze 13 i w poniższej tabeli został przyjęty jedynie dla ułatwienia interpretacji.

Syn- i anty- cefepim o wzorze - 13 x wiązania zaznaczone linią falistą oznaczają izomery syn- i anty-metoksyiminowe

Tabela porównująca przesunięcia chemiczne /ppm/ protonowego jądrowego rezonansu magnetycznego.

175 011

Przyporządkowanie	Syn-cefepim	Anty-cefepim
C2-H2	4,04; 3,65	4,02; 3,65
C6-H	5,33	5,31
C7-H	5,88	5,85
C11-H2	4,60;4,31	4,59; 4,30
C12-H3	2,93	2,93
C13-H4	3,7; 3,4	3,6; 3,3
C14-H4	2,10	2,10
C18-H4	6,88	7,57
C20-H 3	3,92	4,05
NH	9,83	9,56
NH2	8,60	8,70

Widma protonowego jądrowego rezonansu magnetycznego dwóch izomerów metoksyiminowych cefepimu, jak wskazują powyższe wyniki, różnią się znacznie. Sygnał pochodzący od pierścienia tiazolowego CH/18/ izomeru metoksymowego syn-/Z/ występuje przy 6,88 ppm; w izomerze metoksymowym anty-/E/ sygnał CH/18/ ulega przesunięciu w górę pola i występuje przy 7,57 ppm.

Przykład XX. Chlorowodorek kwasu syn 2-/2-aminotiazbl-4-ilo/-2-metoksyiminobctowego

Zawiesinę kwasu syn 2-/2-aminotiazbl-4-ilb/-2-metoksylmmooctowegb /85,3 g, 424 mmoli/ w dichlorometanie /570 ml/ rozdrobniono w mieszalniku, w atmosferze azotu w ciągu 15 minut. Powstałąjednorodną zawiesinę rozcieńczono dichlorometanem/100 ml/i przeniesiono w atmosferze azotu do 1 -litrowego reaktora Buchi z płaszczem. Za pomocą azotu w reaktorze wytworzono nadciśnienie /34 kPa/; mieszaninę ochłodzono do -2°C i mieszano z prędkością 375 obrotów na minutę. Chlorowodór/15,4 g, 424 mmoli/ wprowadzono do obszaru głowicy reaktora z prędkością 0,2 g/minutę. Nastąpił wzrost temperatury o 2°C. Mieszaninę mieszano przez następne 30 minut w temperaturze 0°C, przesączono i przemyto dichlorometanem /350 ml/ w atmosferze azotu. Osad suszono 18 godzin pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 45°C. Tytułowy związek był proszkiem o barwie zbliżonej do białej /110,9 g, 111 % wydajności /niekorygowanej//.

Analiza elementarna:

obliczono dla CHgTNjC^SCl: C, 30,32; H, 3,39; N, 17,68; S, 13,49; Cl, 14,91;

znaleziono: C, 29,37; H, 3,17; N, 16,34; S, 12,70; Cl, 16,99.

/Widmo protonowego magnetycznego rezonansu jądrowego 1HNMR/DMSO - d6/ó: 4,05 /s, 3H, CH3/; 5,·9 / s. 15% molowych resztkowego CHjC^/; 7,1 /s. 1H, C-5H/. Wystąpiły również sygnały: 4,18 /s. 3H, CH3/ i 7,7 /s. 1H, C-5H/ odpowiadające izomerowi anty w ilości około 2%.

Przykład XXI. Chlorowodorek kwasu syn/2-/2-aminotiazol-4-ilb/-2-metoksylmmbbctowego

Kwas syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metbksylmmbOCtowy /25 g, 124 mmoli/ w acetonitrylu/125 ml/ zmiareczkowano w atmosferze azotu 1,39M roztworem kwasu solnego w acetonitrylu /89,2 ml/, /123,9 mmoli/ w temperaturze od 10°C do 15°C. W tej temperaturze kontynuowano mieszanie przez 30 minut, a następnie przesączono i przemyto osad w atmosferze azotu acetonitrylem /200 ml/. Osad suszono 3 godziny pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 45°C. Związek tytułowy był proszkiem o barwie zbliżonej do białej /29,5 g, 97,4% wydajność niekorygowana/.

Widmo protonowego magnetycznego rezonansu jądrowego 1H NMR /CD₃OD/5: 2,05 /s. 13% wagowych, pozostałość acetonitrylu/, 4,1 /s. 3H, CH3/, 7,1 /s. 1H, C-5H/. Występowały również sygnały przy 4,2 ppm /s. 3H, CH3/ i 7,8 ppm /s. 1H, C-5H/ odpowiadające izomerowi anty w ilości około 0,5%.

Przykład XXII. Chlorowodorek chlorku syn ^-^-amInotiazoM-ilo/^-metoksyIminoacetylowego

Chlorowodorek kwasu syn /2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminooctowego /56,24 g, 210 mmoli/ w dichlorometanie /450 ml/, zawierający około 11 % wagowych resztkowego aceto18

175 011 nitrylu, rozdrobniono w mieszalniku w atmosferze azotu w ciągu 3 minut, ochłodzono do -35°C, a następnie przeniesiono w atmosferze azotu do dobrze mieszanej zawiesiny odczynnika Vilsmeiera w temperaturze -35°C i w czasie 5 minut. Zawiesinę odczynnika Vilsmeiera przygotowano przez dodanie porcjami chlorku oksalilu /28,2 g, 221 mmoli/ w temperaturze 0°C do roztworu dimetyloformamidu /16,89 g, 231 mmoli/ w dichlorometanie /300 ml/; mieszaninę schłodzono następnie do temperatury -35°C. W trakcie dodawania chlorowodorku do zawiesiny odczynnika Vilsmeiera temperatura mieszaniny wzrosła do -28°C. Po zakończeniu dodawania mieszaninę zaszczepiono kryształami produktu. Po 2,5 godzinie w temperaturze od -28°C do -35°C mieszaninę przesączono, osad na sączku przemyto w atmosferze azotu dichlorometanem /200 ml/. Azot przepuszczono nad osadem przez 30 minut. Następnie osad suszono 12 godzin pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze pokojowej. Związek tytułowy otrzymano w postaci proszku o barwie zbliżonej do białej /42,9 g, wydajność 72%/.

Widmo protonowego magnetycznego rezonansu jądrowego 1H NMR /CD₃OD/Ó: 4,06 /s. 3H, CH/, 7,12 /s. 1H, C-5H/.

Wystąpiły również sygnały: 7,18 ppm odpowiadający chlorowodorkowi kwasu w ilości około 5%, 7,80 ppm odpowiadający izomerowi anty w ilości około 0,5%. Po derywatyzacji produktu dietyloaminą w acetonitrylu wykonano analizę metodą wysokorozdzielczej chromatografii cieczowej HPLC. Tytułowy związek /izomer syn w postaci pochodnej dietyloaminowej/ charakteryzował się czasem retencji wynoszącym 9,6 minuty, chlorowodorek kwasu - 2,8 minuty, izomer anty /w postaci dietyloaminowej/ -16,4 minuty. Stosunek ilościowy: izomersyn: chlorowodorek kwasu: izomer anty wynosił jak 90 : 5 : 1.

Przykład XXIII. Chlorowodorek chlorku syn /2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-mek)ksyimu noacetylowego

Zawiesinę kwasu syn 2-/2-aminotiazol-4/ilo/-2-metoksyiminooctowego /84,7 g, 421 mmoli/ w dichlorometanie /570 ml/ rozdrobniono w mieszalniku, w atmosferze azotu w ciągu 20 minut. Powstałąjednorodnązawiesinę rozcieńczono dichlorometanem /100 ml/ i przeniesiono w atmosferze azotu do 1 -litrowego reaktora Buchi z płaszczem. Za pomocąazotu w reaktorze wytworzono nadciśnienie /34 kPa/; mieszaninę ochłodzono do -2°C i mieszano z prędkością 375 obrotów na minutę. Chlorowodór /15,3 g, 421 mmoli/ wprowadzono do obszaru głowicy reaktora z prędkością 0,2 g/minutę. Nastąpił wzrost temperatury o 2°C. Mieszaninę mieszano przez następne 30 minut w temperaturze 0°C, rozdrobniono w ciągu 3 minut w mieszalniku, a następnie ochłodzono do -35°C. W ciągu 5 minut mieszaninę przeniesiono w atmosferze azotu do dobrze mieszanej zawiesiny odczynnika Vilsmeiera w temperaturze -35°C. Zawiesinę odczynnika Vilsmeiera przygotowano przez dodanie porcjami chlorku oksalilu /56,1 g, 439 mmoli/ w temperaturze 0°C do roztworu dimetyloformamidu /33,8 g, 426 mmoli/ w dichlorometanie /880 ml/; mieszaninę schłodzono następnie do temperatury -35°C. /W trakcie dodawania temperatura mieszaniny wzrosła do -28°C/. Po zakończeniu dodawania mieszaninę zaszczepiono kryształami produktu. Po 2,5 godzinie w temperaturze od -28°C do -35°C mieszaninę przesączono, osad na sączku przemyto w atmosferze azotu dichlorometanem /350 ml/.Azot przepuszczono nad osadem przez 30 minut. Następnie osad suszono 12 godzin pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze pokojowej. Związek tytułowy otrzymano w postaci proszku o barwie zbliżonej do białej /95,2 g, 89% wydajności niekorygowanej/.

Analiza elementarna:

obliczono dla C₆H₇N30₂SCl₂: C, 28,14; Η, 2,^<^; N, 16,44; S, 12,52; Ch 2^,^^;

znaleziono: C, 11 H, 2,662 N, 11,2(0 S, Ch 22,74.

Widmo protonowego magnetycznego rezonansu jądrowego 1H NMR /CD^D/ó: 4,06 /s.

3H, CH/; 7,12 /s. 1H, C-5H/. Wystąpiły również sygnały: 7,18 /s. C-5H/ odpowiadający chlorowodorkowi kwasu w ilości około 4% i 7,8 /s. 1H, C-5H/ odpowiadający izomerowi anty w ilości około 2%. Po derywatyzacji produktu dietyloaminą w acetonitrylu wykonano analzę metodą wysokorozdzielczej chromatografii cieczowej HPLC. Tytułowy związek w postaci pochodnej dietyloaminowej charakteryzował się czasem retencji wynoszącym 9,6 minuty, wyjściowy kwas

175 011

- 2,8 minuty, izomer mity /wpostaci pochodnej dictyloaminowej/-16,4 minuty. Stosunek iiościiowy: izomer syn: wyjściowy kwas : izomer anty wynosił jak 90 : 4 : 2.

Przykład XXIV. Otrzymywanie hydratów dichlorowodorku 7-/2-{2-aminotiazx)l-4-ilo}-2-[Z]-metoksyiminoacetamido/-3-/ {1 -metylo-1 -pirolidynio}-metylo/cef-3-em-4-karboksylanu

Jodowodorek 7-amino-3-/{ 1 -metylo-1 -pirolidynio}metylo/cef-3-emo-4-karboksylanu /15,01 g, 35,29 mmoli/ rozpuszczono stopniowo w 60 ml wody utrzymując za pomocą trietyloaminy pH roztworu poniżej 6,5. Dodano aceton /120 ml/, a następnie roztwór wodno-acetonowy ochłodzono do temperatury w zakresie od -15°C do -20°C. Za pomocą aparatu do automatycznego miareczkowania Radiometer ABU80, napełnionego trietyloaminą, z końcówką o ustalonym pH 6,5 utrzymywano pH mieszaniny reakcyjnej w zakresie 5-7,5. W ciągu 2 godzin i 7 minut do roztworu dodano chlorowodorek chlorku syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylowego /14,6 g, 45,4 mmoli/. Mieszanina reakcyjna stopniowo ogrzewała się od -12°C do 5°C, aż do zakończenia przebiegu reakcji acylowania /co potwierdzono metodąHPLC/; po zakończeniu reakcji mieszaninę przesączono.

Przesącz zakwaszono 12N kwasem solnym /17,6 ml, 0,212 mola/, a następnie dodano aceton dla rozpoczęcia krystalizacji. Zawiesinę mieszano w ciągu 1,25 godziny, po czym rozcieńczono acetonem /195 ml/. Zawiesinę ochłodzono do temperatury 0 - 5°C, mieszano w ciągu 0,75 godziny, a następnie przesączono. Po przesączeniu pod zmniejszonym ciśnieniem mokry osad przemyto acetonem i suszono przez noc pod zmniejszonym ciśnieniem w 45°C. Otrzymano

12,8 g hydratu dichlorowodorku związku tytułowego /63,8% wydajności stechiometrycznej/ o czystości 95,5%.

Przykład XXV. Otrzymywanie hydratów dichlorowodorku 7-/2-{2-aminotiazol-4-ilo}-2-[Z]-metoksyiminoacemido/-3-/{1-metylo-1-pirolidynio}-metylo/cef-3-emo-4-karbo ksylanu

Do ochłodzonej /-30°C/ mieszaniny acetonu /120 ml/ z wodą/40 ml/ dodawano w ciągu 30 minut w postaci ciała stałego jodowodorek 7-amino-3-/{1-metylo- 1-pirolidynio}metylo/cef-3-emo-4-karboksylanu /15,0 g, 35,0 mmoli/ i chlorowodorek syn chlorku 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylowego /10,49 g, 40,9 mmoli/. Reagenty dodawano jednocześnie, lecz w osobnych porcjach. Za pomocą aparatu do automatycznego miareczkowania Radiometer ABU80, napełnionego trietyloaminą, z ustalonym pH punktu końcowego 6,5 utrzymywano pH mieszaniny reakcyjnej w zakresie 5,5 - 7,0; temperatura mieszaniny mieściła się w zakresie od -20°C do -40°C. Po zakończeniu dodawania reagentów, powstałą mętną zawiesinę ogrzano do temperatury 0 - 5°C, a następnie mieszano do rozpuszczenia części stałych /20 minut/. Analiza próbki mieszaniny metodąwysokorozdzlelcze/ chromatografii cleczowe/ wykazała zakończenie reakcji acylowania. Mieszaninę reakcyjną przesączono.

Przesącz zakwaszono 12N kwasem solnym /17,6 ml, 0,212 mola/, a następnie dodano aceton dla rozpoczęcia krystalizacji. Zawiesinę mieszano w ciągu 1 godziny, po czym rozcieńczono acetonem /315 ml/ w ciągu 30 minut i mieszano 30 minut w temperaturze pokojowej. Następnie zawiesinę ochłodzono do temperatury 0 - 5°C i mieszano w ciągu 1 godziny. Po przesączeniu pod zmniejszonym ciśnieniem osad przemyto acetonem /250 ml/ i suszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 45°C. Otrzymano hydrat dichlorowodorku związku tytułowego /17,68 g, 87,7% wydajności stechiometrycznej/ o czystości 94,9%. Zawartość wody oznacza metodą Karla Fischera wynosiła 4,45%.

Przykład XXVI. Otrzymywanie hydratów dichlorowodorku 7-/2-{2-aminotiazol-4-ilo}-2-[Z]-metoksyiminoacetamido/-3-/{ 1-metylo-1-pirolidynio}-metylo/cef-3-emo-4-karboksylanu

Jodowodorek 7-amino-3-/{ 1 -metylo-1 -pirolidynio}metylo/cef-3-emo-4-karboksylanu /14,75 g, 34,7 mmoli/ rozpuszczono stopniowo w 60 ml wody o temperaturze pokojowej, utrzymując za pomocą trietyloaminy pH roztworu poniżej 6,5. Czerwonopomarańczowy roztwór ochłodzono do 0 - 5°C i odbarwiono węglem aktywnym /3 g/. Węgiel odsączono, ajasnobursztynowy roztwór przechowywano w temperaturze 0 - 5°C. Odsączony osad węgla przemyto 22,5 ml wody i dodano do 68 ml acetonu, otrzymany roztwór wodno-acetonowy ochłodzono do -30°C.

175 011

Za pomocą aparatu do automatycznego miareczkowania Radiometer ABU80 napełnionego trietyloaminąo ustalonym pH 6,5 punktu końcowego miareczkowania, utrzymywano pH mieszaniny w zakresie od 5,5 do 6,5. Temperaturę mieszaniny utrzymywano w zakresie od -20°C do -30°C. W tych warunkach odbarwiony roztwór jodowodorku 7-amino-3-/{ 1 -metylo-1-pirolidynio}metylc/cef-3-em-4-karboksylanu powoli wkroplono do ochłodzonego przesączu wodno-acetonowego z placka filtracyjnego. Jednocześnie spokojnym strumieniem dodano chlorowodorek chlorku syn 2-/2-aminctiazol-4-ilo/-2-metoksyimmoacetylcwego /9,06 g aktywnego, 35,4 mmola/ i 180 ml acetonu. Po zakończeniu dodawania reagentów, mieszaninę reakcyjną ogrzano do temperatury 0 - 5°C i mieszano do rozpuszczenia części stałych. Po zakończeniu acylowania /jak wykazała analiza metodą wysokorozdzielczej chromatografii cieczowej/ mieszaninę reakcyjną przesączono.

Przesącz zakwaszono 12N kwasem solnym/17,6 ml, 0,212 mola/, rozcieńczono acetonem /690 ml/ w ciągu 1 godziny w temperaturze pokojowej, a następnie mieszano 1 godzinę. Po przesączeniu pod zmniejszonym ciśnieniem osad przemyto acetonem /250 ml/ i suszono 15 godzin pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 45°C. Otrzymano hydrat dichlorowodorku związku tytułowego /15,44 g, 76,4% wydajności stechiometrycznej/ o czystości 89,6%. Zawartość wody oznacza metodą Karla Fischera wynosiła 4,07%.

Przykład XXVII. Otrzymywanie hydratów dichlcrcwodorku 7-/2-{2-aminotiazol-4-ilo}-2-[Z]-metoksy immoacemido/-3-/{1-metylo-1-pirolidynio}-metylc/cef-3-em-4karboksylanu

Do ochłodzonej /-30°C/ mieszaniny acetonu /120 ml/ z wodą/40 ml/ dodawano w ciągu 30 minut w postaci ciała stałego jodowodorek /7-amino-3-/ 1-metylo-1-pirolidymc metylo/cef-3-emo-4-karboksylanu /14,34 g, 43,0 mmoli/ i chlorowodorek chlorku syn-/2-/2-aminotiazcl-4-ilc/-2-metoksyimincacetylowegc /11,01 g aktywnej substancji, 43,0 mmoli/. Reagenty dodawano jednocześnie, lecz w osobnych porcjach. Za pomocą aparatu do automatycznego miareczkowania Radiometer ABU80, napełnionego trietyloaminą, z ustalonym pH punktu końcowego miareczkowania 6,5, utrzymywano pH mieszaniny reakcyjnej w zakresie 5,5 7,0; temperaturę mieszaniny ustalono w zakresie od -20°C do -40°C. Po zakończeniu dodawania reagentów, powstałą mętną zawiesinę ogrzano do temperatury 0 - 5°C, a następnie mieszano do rozpuszczenia części stałych/20 minut/. Analiza próbki mieszaniny metodą wysokorozdzielczej chromatografii cieczowej wykazała zakończenie reakcji acylowania. Mieszaninę reakcyjną przesączono.

Przesącz zakwaszono 12N kwasem solnym 121,4 ml, 0,257 mola/, a następnie dodano aceton /75 ml/ dla rozpoczęcia krystalizacji. Zawiesinę mieszano w ciągu 1 godziny, po czym rozcieńczono acetonem /505 ml/ w ciągu 30 minut i mieszano 30 minut w temperaturze pokojowej. Następnie zawiesinę ochłodzono do temperatury 0 - 5°C i mieszano w ciągu 1 godziny. Po przesączeniu pod zmniejszonym ciśnieniem osad przemyto acetonem /250 ml/ i suszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 45°C. Otrzymano hydrat dichlcrcwcdcrku związku tytułowego /18,81 g, 85,1% wydajności stechiometrycznej/ o czystości 93,5%. Zawartość wody oznaczana metodą Karla Fischera wynosiła 4,2%.

Przykład XXVIII. Przeprowadzenie monohydratu dichlorowodorku cefepimu w dihydrat dichlorowodorku cefepimu

Monohydrat dichlorowodorku cefepimu /300 g, czystość określona metodą wysokorozdzielcze/ chromatografii cieczowej - 99,9%, KF 3,8%/ rozpuszczono w de/onizowanej wodzie /1200 ml/. Dodano 6N kwas solny /132 ml, 1,5 równoważnika/. Roztwór przesączono i przemyto dejonizowanąwodą/300 ml/.

Do przesączonego roztworu dodano aceton /1500 ml/; następnie wkroplono dodatkową ilość acetonu /4000 ml/ w ciągu 20 minut. Roztwór utrzymywano w punkcie zmętnienia, aż do wytworzenia dużych kryształów dihydratu /w postaci igieł, jak stwierdzono na podstawie analizy mikroskopowej; możliwe jest zaszczepienie roztworu kryształami w punkcie zmętnienia/. W czasie 25 minut dodano kolejną porcję acetonu /8000 ml/; gęstą zawiesinę mieszano przez 1 godzinę w 25°C.

175 011

Metodą analizy mikroskopowej porównano kryształy oryginalnej próbki dihydratu zkryształami /w postaci igieł/ utworzonego związku. Potwierdzono, że był to dihydrat. Zawiesinę przesączono; osad przemyto acetonem /2 x 1500 ml/ i suszono 15 godzin pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 40°C. Otrzymano 305,10 g /98,6%/ dihydratu dichlorowodorku cefepimu /czystość określona metodą HPLC - 99,0%; KF - 6,5%/.

Przykład XXIX. Przeprowadzenie dihydratu dichlorowodorku cefepimu w monohydrat dichlorowodorku cefepimu

Dihydrat dichlorowodorku cefepimu /15,0 g, czystość określona metodą wysokorozdzielczej chromatografii cieczowej - 99,2%, KF 6,4%/ rozpuszczono w dejonizowanej wodzie /75 ml/. Dodano 6N kwas solny /0,9 ml, 0,2 równoważnika/. Roztwór przesączono przez 0,45 mikronowy /0,45 pm/ filtr*.

Do przesączonego roztworu wkroplono aceton /200 ml/ w ciągu 20 minut do chwili wystąpienia zmętnienia /możliwe jest zaszczepienie roztworu kryształami w punkcie zmętnienia/. W ciągu 40 minut wkroplono dodatkową ilość acetonu /400 ml/, następnie ochłodzono zawiesinę w łaźni lodowej do temperatury 0 - 5°C i utrzymywano w tej temperaturze przez okres 1 godziny.

Metodą analizy mikroskopowej porównano kryształy oryginalnej próbki z kryształami utworzonego związku. Potwierdzono że był to monohydrat. Zawiesinę przesączono; osad przemyto acetonem /2 x 60 ml/ i suszono 15 godzin pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 40°C. Otrzymano 13,28 g /91,8%/ monohydratu dichlorowodorku cefepimu o strukturze krystalicznej identycznej z opisaną przez Kapłana i in. w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych A. P nr 4 910 301.

Przykład XXX. Otrzymywanie hydratów dichlorowodorku 7-/2-{2-aminotiazol-4-ilo}-2-[Z]-metoksyiminoacetamido/-3-/{1-metylo-1-pirolidynio}-metylo/cef-3-_em_O-4-karb_tksylanu

Do ochłodzonej /-22°C/ mieszaniny acetonu /120 ml/ z wodą/40 ml/ dodawano w ciągu 25 minut w postaci ciała stałego jodowodorek 7-amino-3-/{1-metylo-1-pirolidynio}metylo/cef-3-emo-karboksylanu /14,67 g aktywnej substancji, 0,0345 mola/ i chlorowodorek chlorku syn 2-/2-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylowego /9,93 g aktywnej substancji, 0,0388 mola/. Reagenty dodawano jednocześnie, lecz w osobnych porcjach. Za pomocą aparatu do automatycznego miareczkowania Radiometer ABU80, napełnionego trietyloaminą, z ustalonym pH punktu końcowego miareczkowania 6,5, utrzymywano pH mieszaniny reakcyjnej w zakresie 5,0 - 7,0; temperaturę mieszaniny ustalono w zakresie od -20°C do -30°C. Po zakończ.eniu dodawania reagentów powstałą mętną zawiesinę ogrzano do temperatury 0 - 5°C, a następnie mieszano do rozpuszczenia części stałych. Analiza próbki mieszaniny metodą wysokorozdzielczej chromatografii cieczowej wykazała zakończenie reakcji acylowania. Mieszaninę reakcyjną przesączono. Przesącz podzielono na dwie równe porcje.

Sposób A

Jedną porcję przesączu zakwaszono 12N kwasem solnym /8,8 ml; 0,106 mola/ i rozcieńczono acetonem /114 ml/ do wystąpienia zmętnienia. Przesącz zaszczepiono kryształami dihydratu dichlorowodorku cefepimu /0,5 g/ i ogrzewano w ciągu 3 godzin w temperaturze 40°C. Mieszaninę ochłodzono do temperatury 0 - 5°C i pozostawiono w tej temperaturze na 1 godzinę Następnie zawiesinę przesączono, osad przemyto acetonem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze pokojowej. Po krystalizacji otrzymano dichlorowodorek związku tytułowego o czystości 93,3% w ilości 7,34 g /67,3% wagowej wydajności stechiometrycznej/. Zawartość wody oznaczona metodą Karla Fischera wynosiła 4,1 %. W widmie w podczerwieni z transformacją Fouriera FT-IR /rozmyte rozproszenie; KBr/ wystąpiły piki absorpcji przy 3574 cm-1 i 3432 cm-, co wskazuje że produkt był mieszaniną monohydratu /kryształy w postaci ziaren/ i dihydratu /kryształy w postaci igieł/ związku tytułowego.

Sposób B

Drugą porcję przesączu wodnego zakwaszono 6N kwasem solnym /8,8 ml, 0,106 mola/ i rozcieńczono acetonem /206 ml/ w ciągu 1 godziny; po rozpoczęciu krystalizacji zawiesinę

175 011 ochłodzono do temperatury 0 - 5°C i utrzymywano w tej temperaturze w ciągu 1 godziny. Zawie; sinę przesączono, osad przemyto acetonem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w 45°C. Po krystalizacji otrzymano dichlorowodorek związku tytułowego o czystości 95,3%, w ilości 8,7 g /85,3% wagowej wydajności stechiometrycznej/. Zawartość wody oznaczona metodą Karla Fischera wynosiła 4,7%. Widmo w podczerwieni z transformacją Fouriera FT-IR /rozmyte rozproszenie; KBr/ wskazuje, że produktem był monohydrat związku tytułowego zawierający nie więcej niż 0,4% dihydratu.

Przykład XXXI. Otrzymywanie dihydratu dichlorowodorku 7-[5-/5-aminotiazol-4-ilo/-5-[Z]-metoksyiminoacetamido]-3-[/1-metylo-;-pirolidynio/-metylo]cef-3-em-4-karboksylanu

Do zimnego /-22°C/ roztworu acetonu /120 ml/: wody /40 ml/ w ciągu 25 minut jednocześnie dodano w oddzielnych porcjach dijodowodorek 7-amino-3-[/1-metylo-1-pirolidynio/metylo]cef-2-em-4-karboksylanu /14,71 g czynnego; 0,0344 mola/ i chlorowodorku chlorku syn 2-/5-aminotiazol-4-ilo/-2-metoksyiminoacetylu /9,94 g aktywnego; 0,0388/. Wartość pH mieszaniny reakcyjnej utrzymywano pomiędzy 5,0 i 7,5 przy użyciu automatycznego urządzenia do miareczkowania Radiometer ABU80, wypełnionego trietyloaminą, ustawionego na końcową wartość 7,5, a temperaturę utrzymywano pomiędzy -20^ i -30°C. Po zakończeniu dodawania reagentów powstałą opalizującą zawiesinę ogrzano do temperatury 0 - 5°C i mieszano aż do rozpuszczenia ciał stałych, w którym to momencie HPLC wykazała kompletność acylowania. Mieszaninę reakcyjną przesączono, a przesącz podzielono na dwie części.

Metoda A:

Jedną część przesączu zakwaszono 12N kwasem solnym /11,7 ml, 0,1204 mola/ i mieszając do przesączu dodano aceton aż do zmętnienia. Przesącz zaszczepiono kryształami /0,3 g/ dihydratu dichlorowodorku cefepimu i ogrzano zawiesinę do temperatury 50°C na okres około 1 godziny. Mieszzminę ochłodzono do temperańuy p<^3^<^jj^o^w^j„ rozcieńczono acetonem i mieszano w ciągu 15 godzin. Zawiesinę ogrzano ponownie do temperatury 40°C na okres 1 godziny i rozcieńczono acetonem. Do krystalizacji produktu użyto łącznie 280 ml acetonu. Po ochłodzeniu mieszaniny stopniowo do temperatury 0 , - 5°C na okres 1 godziny, zawiesinę przesączono, przemyto acetonem /125 ml/ i wysuszono produkt pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 45°C. Tytułowy związek, dihydrat dichlorowodorku cefepimu izolowano z czystością 97,8% /8,19 g; 80,9% wagowej wydajności stechiometrycznej/.

Zawartość określona według analizy Karla Fischera wynosiła 7,5%, a analiza FT-IR /Diffuse Reflectance z KBr/ wykazała piki absorbancji przy 3574 cm'¹ i 3432 cm'¹, co potwierdziło że produkt jest dihydratem /kryształy igłowate/.

Metoda B:

Drugą część przesączu zakwaszono 12N kwasem solnym /14,7 ml; 0,01755 mola/ i mieszając dodano do przesączu aceton aż do zmętnienia. Przesącz zaszczepiono kryształami /0,3 g/ dihydratu dichlorowodorku cefepimu i zawiesinę mieszano w temperaturze pokojowej w ciągu około 1,5 godziny. Mieszaninę rozcieńczono dalszą ilością acetonu, mieszano w temperaturze pokojowej w ciągu ‘ 5 godzin, po czym ogrzano do temperatury 40°C na okres 1 godziny. Dodano dalsząilość acetonu tak aby łączna jego ilość rozcieńczająca mieszaninę wynosiła 526 ml. Po stopniowym ochłodzeniu do 0-5°C na okres 1 godziny produkt oddzielono przez przesączenie, przemyto 125 ml acetonu i wysuszono w temperaturze 45°C pod zmniejszonym ciśnieniem. Tytułowy związek, dihydrat dichlorowodorku wyizolowano z 97,3% czystością/8,78 g; 85,7% wagowej wydajności stechiometrycznej/. Zawartość wody określona według analizy Karla Fischera wynosiła 7,7%, a analiza FT-IR /Diffuse Reflectance z KBr/ wykazała piki absorbancji przy 3574 cm'¹ i 3432 cm'¹ co potwierdziło, że produkt jest dihydrantem /kryształy igłowate/.

175 011

C2O2CI2 * DMF-^COz* COKCHahNCHCir Cl ψ

Wzór 3

Schemat 1

175 011

Schemat 2

175 011

o

R²HN-<

R⁸HN-<

•HCl .OR²

Wzór 13

Schemat 3

175 011

ppm

FIG. 4

FIG 3

175 011

FIG 2

FIG I

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 4,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania antybiotyku, mono lub dihydratu dichlorowodorku cefepimu zasadniczo wolnego od izomeru anty oraz izomeru Δ² na drodze kondensacji z izomerem syn chlorowodorku chlorku 2-(2-aminotiazolo-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu zasadniczo wolnego od izomeru anty, znamienny tym, że 7-amino-3-({ 1-metylo-1-pirolidynio}metylo)cef-3-emo-4-karboksylan poddaje się reakcji z izomerem syn chlorowodorku chlorku 2-(2-aminotiazolo-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu, zasadniczo wolnym od izomeru anty, w rozpuszczalniku wodno-organicznym przy pH od 5,0 do 7,5, po czym do mieszaniny reakcyjnej dodaje się kwas i mieszający się z wodą rozpuszczalnik organiczny.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się izomer syn chlorowodorku chlorku 2-(2-aminotiazolo-4-ilo)-2-metoksyiminoacetylu, zasadniczo wolny od izomeru anty wytworzony w reakcj i bezwodnej soli kwasu solnego izomeru syn kwasu 2-(2-aminotiazolo-4-ilo)-2-metoksyiminooctowego z mieszaniną zawierającą chlorek oksalilu w ilości od 1,0 do 2,0 równoważników molowych, korzystnie w ilości 1,05 równoważnika molowego i dimetyloformamid w ilości 1,075 równoważnika molowego w stosunku do ilości chlorku oksalilu w neutralnym rozpuszczalniku organicznym w temperaturze poniżej -10°C.
3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że pH wynosi od 6,2 do 6,8.
4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako rozpuszczalnik wodno-organiczny stosuje się wodny roztwór acetonu.
5. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że temperatura reakcji wynosi od -15°C do -40°C.
6. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że jako obojętny rozpuszczalnik organiczny stosuje się dichlorometan lub acetonitryl.
7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się wodę w ilości od 2,5% do 7,0% wagowych w przeliczeniu na antybiotyk.