PL188294B1 - Ochronnik przepięciowy - Google Patents

Abstract

1. Ochronnik przepieciowy zawierajacy dwie elektrody usytuowane w odstepie od sie- bie, tworzace miejsce zblizenia, jak równiez obudowe, która jest podzielona na dwie komo- ry za pomoca scianki oddzielajacej zaopatrzo- nej w przerwania, przy czym, w pierwszej ko- morze elektrody umieszczone sa z miejscem zblizenia lezacym w pierwszym obszarze kon- cowym komory, a druga komora zaopatrzona jest w co najmniej jeden otwór wyplywowy dla zjonizowanych gazów, które wytworzone zo- staly przez utworzony pomiedzy elektrodami luk swietlny i obie komory, wzdluz ich calko- witego wymiaru sa usytuowane obok siebie w postaci warstw, znamienny tym, ze prze- rwania (15) znajduja sie wylacznie w drugim, odwróconym od miejsca zblizenia (7) obszarze koncowym pierwszej komory (13) i, ze otwór wyplywowy (6) znajduje sie w obszarze drugiej komory (8), który sasiaduje z miejscem zblize- nia (7) w pierwszej komorze (13). Fig. 3a PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest ochronnik przepięciowy zawierający dwie elektrody usytuowane w odstępie od siebie, tworzące miejsce zbliżenia, jak również obudowę, która jest

188 294 podzielona na dwie komory za pomocą ścianki oddzielającej zaopatrzonej w przerwania, przy czym, w pierwszej komorze elektrody umieszczone są z miejscem zbliżenia lezącym w pierwszym obszarze końcowym komory, a druga komora zaopatrzona jest w co najmniej jeden otwór wypływowy dla zjonizowanych gazów, które wytworzone zostały przez utworzony pomiędzy elektrodami łuk świetlny i obie komory wzdłuz ich całkowitego wymiaru są usytuowane obok siebie w postaci warstw.

Tego rodzaju ochronnik przepięciowy włączany jest równolegle pomiędzy elementy obwodu elektrycznego, który ma zabezpieczać przed przepięciami, to znaczy, pierwsza elektroda jest połączona z doprowadzeniem a druga elektroda z odprowadzeniem odpowiedniego obwodu elektrycznego.

Obydwie elektrody posiadają określony odstęp od siebie, przez który następuje wyładowanie przebijające od przyłożonego do elektrod napięcia, jeśli osiąga ono niedopuszczalnie wysoką, określoną przez wielkość odstępu między elektrodami, wartość. Co za tym idzie, wytworzony zostaje pomiędzy obiema elektrodami łuk elektryczny, łączący elektrody i przez to doprowadzenie i odprowadzenie obwodu elektrycznego stosunkowo niskoomowo. W ten sposób następuje zredukowanie napięcia panującego pomiędzy przewodami zasilającymi do niższej, w porównaniu do wysokości przepięcia, wartości i przekształcenie energii przepięcia w ciepło.

Skutkiem tego jednak, znajdujące się w otoczeniu łuku elektrycznego gazy zostają silnie nagrzane i zjonizowane, w wyniku czego znacznie się rozszerzają. Aby uniknąć wynikającego stąd zniszczenia obudowy ochronnika, jest ona zaopatrzona w otwór, przez który ogrzane gazy mogą wypłynąć.

W ten sposób wprawdzie obudowa ochronnika sama może zostać zabezpieczona, jednak wypływające teraz gazy mogą termicznie uszkodzić przedmioty znajdujące się w najblizszym otoczeniu ochronnika a więc znajdujące się w szafie przyłączowej łączniki lub ściany szafy przyłączowej.

Opis patentu USA nr 2 329 219 ujawnia ochronnik przepięciowy i przedstawia przerwę iskrową obejmującą dwie elektrody, które są zamocowane na zatyczkach. Te zatyczki są osadzone w stronach czołowych rurki, tak, że elektrody znajdują się w rurce w odstępie od siebie. Rurka otoczona jest drugą rurką, której strony czołowe, z wyjątkiem otworu wylotowego, są zamknięte. W ściance rurki umieszczone są szczeliny. Opis patentowy USA 2 329 219 zawiera, w oparciu o tę konstrukcję, pierwszą komorę, w której znajdują się elektrody (utworzoną przez wnętrze pierwszej rurki), drugą komorę z otworem wypływowym (utworzoną przez obszar pomiędzy pierwszą i drugą rurką) i ściankę oddzielającą z przerwaniami pomiędzy wymienionymi obiema komorami (utworzoną przez zaopatrzoną w szczeliny ściankę pierwszej rurki).

We francuskim opisie zgłoszeniowym nr FR-A-818 629 opisana została komora gasząca lub urządzenie odprowadzające gazy wyłącznika. Para styków każdego odcinka biegunowego znajduje się tu we własnej komorze gaszącej, przy czym te komory gaszące umieszczone są w zamkniętej w sobie obudowie. Ta obudowa otoczona jest kołpakiem w postaci wydrążonego prostopadłościanu, nieco większego od obudowy. Komory gaszące mają otwory, które uchodzą do komory pomiędzy kołpakiem i obudową, która to komora jest podzielona za pomocą ścianek pośrednich na kilka komór. Kołpak ma w sąsiadującym z obudową obszarze otwór wyjściowy dla wytworzonych wewnątrz komór gaszących zjonizowanych gazów, które muszą obrać drogę oznaczoną strzałką na fig. 1 opisu FR-A-818 629.

Aby uniknąć tego rodzaju uszkodzeń wywołanych przez gorące zjonizowane gazy, można by było wykonać sąsiadujące z ochronnikiem łączniki jako wystarczająco mocne lub pozostawić wystarczający odstęp pomiędzy ochronnikami i dalszymi elementami konstrukcyjnymi. Obydwa środki przynosiłyby jednak ze sobą duże dodatkowe nakłady, niewygodne, duze szafy lub specjalne łączniki.

Zadaniem wynalazku jest dostarczenie ochronnika przepięciowego opisanego na wstępie rodzaju, przy którym zostaną usunięte problemy termicznych uszkodzeń przedmiotów znajdujących się w otoczeniu ochronnika.

188 294

Osiągnięto to zgodnie z wynalazkiem przez to, że przerwania znajdują się wyłącznie w drugim, odwróconym od miejsca zbliżenia obszarze końcowym pierwszej komory i, że otwór wypływowy znajduje się w obszarze sąsiadującym z miejscem zbliżenia drugiej komory.

Przy tym sposobie ukształtowania zjonizowane gazy muszą przepłynąć całe długości obu komór zanim wydostaną się na swobodę, przez co są one w szczególnie efektywny sposób chłodzone.

Ścianka oddzielająca leżąca pomiędzy obiema komorami stanowi przeszkodę dla przepływu gazów zjonizowanych, w której może zostać zmniejszona energia cieplna.

Warstwowe ułożenie obok siebie obu komór jest szczególnie korzystne, co wynika z dalszych wyjaśnień. Wysokość konstrukcyjna szafy przyłączowej jest, w przeciwieństwie do jej szerokości, zwykle zadana. Dzięki zastosowanemu tu układowi - jedna obok drugiej - przerwy iskrowej i komory, obydwa elementy - przerwa iskrowa i komora - mogą się rozciągać wzdłuz całkowitej wysokości konstrukcyjnej ochronnika. Wynika stąd z jednej strony szczególnie długa droga przepływu dla zjonizowanych gazów a z drugiej strony możliwość ukształtowania elektrod o dużej powierzchni i mocnych.

Zgodnie z dalszym rozwinięciem wynalazku, wewnątrz drugiej komory znajdują się prowadnice strumienia. Przez to droga zjonizowanych gazów wewnątrz komory może zostać znacznie wydłużona, dzięki czemu osiąga się silniejsze ochłodzenie.

W związku z tym, zgodnie z dalszą cechą wynalazku, wewnątrz drugiej komory znajdują się ścianki uderzeniowe opływane przez zjonizowane gazy i/lub siatki, przez które przepływają zjonizowane gazy.

Tego rodzaju elementy konstrukcyjne przyczyniają się również do podwyższenia chłodzącego działania komory.

Korzystnie, prowadnice strumienia, ścianki uderzeniowe i siatki są z tworzywa sztucznego.

Prowadnice strumienia, ścianki uderzeniowe i siatki, według innej korzystnej cechy wynalazku, są z metalu, takiego jak miedź, żelazo lub podobne.

Metale mają dobre zdolności przewodzenia ciepła i jego pochłaniania, dzięki czemu wymienione metale działają jak żebra chłodzące i gwarantują szczególnie skuteczną redukcję ciepła.

Zgodnie z dalszym ukształtowaniem wynalazku, elektrody posiadają sąsiadującą z miejscem zbliżenia przerwę iskrową, korzystnie rożkową przerwę iskrową.

Poprzez taką przerwę iskrową zapalony w miejscu zbliżenia elektrod łuk elektryczny zostaje od niego szybko odsunięty, dzięki czemu można uniknąć w tym obszarze w znacznym stopniu uszkodzeń termicznych. W wyniku tego odstęp pomiędzy obiema elektrodami pozostaje również po wielu przejściach odprowadzających nie zmieniony, przez co również zagwarantowane zostaje nie zmieniające się napięcie zadziałania przerwy iskrowej.

W związku z tym zgodnie z kolejną cechą wynalazku, elektrody, co najmniej w obszarze przerwy iskrowej zbudowane są z miedzi, zelaza, miedzi pokrytej żelazem, spieku wolfram-żelazo- lub wolfram-miedź-materiał wiążący lub podobnych albo z kombinacji tych materiałów.

Tego rodzaju materiały mają wystarczająco wysoką przewodność właściwą przy jednoczesnej dobrej odporności temperaturowej.

Dalej, na końcu przerwy iskrowej leżącym na przeciwko miejsca zblizenia elektrod, usytuowany jest, co najmniej jeden element elektrodowy, korzystnie płytka, co najmniej wchodzący w ograniczony elektrodami obszar a korzystnie w całości usytuowany w tym obszarze.

Łuk elektryczny rozciągający się wzdłuż długości przerwy iskrowej jest przez takie elementy elektrodowe rozdzielany, to jest przekształcany w wiele szeregowo włączonych łuków. Napięcie podtrzymujące takich łuków elektrycznych jest jednak znacznie większe od napięcia pojedynczego łuku, tak, ze normalne napięcie zasilające nie może powodować ich dalszego jarzenia i dlatego występujące z reguły za przepięciem prądy sieciowe następcze mogą być ograniczone lub przerwane.

188 294

Według szczególnie preferowanego ukształtowania wynalazku, pierwsza elektroda jest zamocowana w obudowie sztywno a druga elektroda jest zamocowana przesuwnie, w miejscu zblizenia elektrod znajduje się folia pośrednia przylegająca do pierwszej elektrody a druga elektroda za pomocą sprężystego elementu konstrukcyjnego, korzystnie sprężyny, jest w kierunku pierwszej elektrody przesuwna i dociskana do folii pośredniej.

Ponieważ folię pośrednią można wykonać z bardzo dokładną grubością, dzięki temu układowi można określić wstępnie dokładny, niezależny od tolerancji wykonawczych odstęp pomiędzy elektrodami i przez to stosunkowo dokładnie wysokość napięcia zapłonu.

Poza tym, poprzez taki układ można uniknąć niebezpieczeństwa, że łuk elektryczny cofnie się z utworzonej przez elektrody komory dejonizacyjnej do miejsca zblizenia elektrod przerwy iskrowej. Oprócz tego przebieg drogi łuku elektrycznego z miejsca zbliżenia do komory dejonizacyjnej jest przyspieszony.

W dalszym ukształtowaniu tej postaci wykonania wynalazku, sprężysty element konstrukcyjny ma postać sprężyny śrubowej.

Za pomocą sprężyny tego typu można wywierać stosunkowo dużą siłę na drugą elektrodę, co umożliwia niezawodny docisk elektrody do folii pośredniej.

Wynalazek w przykładach wykonania został bliżej przedstawiony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia szczególnie proste wykonanie ochronnika przepięciowego według wynalazku, schematycznie, w przekroju, fig. 2 - drugi przykład wykonania wynalazku, również schematycznie, w przekroju, fig. 3a - przerwę iskrową według szczególnie preferowanego przykładu wykonania, schematycznie, fig. 3b - komorę, przez którą przechodzą zjonizowane gazy zgodnie z przykładem wykonania z fig. 3a, schematycznie i fig. 4 - przekrój A-A przez postać wykonania według fig. 3a, 3b, schematycznie.

Ochronnik przepięciowy według fig. 1 zawiera dwie elektrody 1 i 2 usytuowane w obudowie 3 w odstępie od siebie. Do tych elektrod przyłączone są zaznaczone jedynie symbolicznie doprowadzenia 4 i 5 łączące do- i odprowadzenia obwodu elektrycznego, który ma być chroniony przed niedopuszczalnymi przepięciami.

W przedstawionym przykładzie wykonania zastosowana została obudowa prostopadłościenna, zamknięta az do otworu 6 i dalszych nie przedstawionych przerwań dla doprowadzeń 4, 5, przez którąjednak wykonany został przekrój równolegle do płaszczyzny rysunku, w celu przejrzystego przedstawienia.

Jeśli przyłożone do elektrod 1, 2 napięcie jest dostatecznie wysokie, powietrze znajdujące się w miejscu zbliżenia 7 elektrod zostaje zjonizowane, w wyniku czego w dalszym ciągu powstaje pomiędzy obiema elektrodami 1, 2 łuk elektryczny. Ten łuk elektryczny ogrzewa teraz swoje otoczenie, tak, że w obrębie obudowy 3 dochodzi do wytworzenia gorących zjonizowanych gazów, które mogą wypływać na zewnątrz przez otwór 6. Zgodnie z wynalazkiem, wymieniony otwór 6 został usytuowany w pewnym odstępie od obu elektrod 1, 2, tak, że pomiędzy elektrodami 1, 2 i otworem wypływowym 6 lezy komora 8, przez którą muszą przepływać zjonizowane gazy. Celowe jest przy tym takie dobranie wielkości otworu 6, aby gazy mogły wypływać wystarczająco szybko, to jest, aby nie powstało wewnątrz komory niedopuszczalne niszczące komorę nadciśnienie. Oczywiście w miejsce jednego otworu wypływowego 6 może wystąpić dla osiągnięcia tego celu wiele otworów

Utworzone przez elektrody 1, 2 miejsce zbliżenia 7 jest przy tym usytuowane w pierwszym obszarze końcowym komory 8, a otwór wypływowy 6 leży w drugim obszarze końcowym tej komory. Dzięki temu zjonizowane gazy muszą przepłynąć przez całą długość komory 8.

Podczas przepływania przez wymienioną komorę 8 zjonizowane gazy ulegają ochłodzeniu i oddają zmagazynowane w nich ciepło, poprzez atmosferę komory i ściany obudowy do otoczenia, tak, że przy wyjściu z otworu 6 zawieraj ąjedynie stosunkowo niewielką ilość energii.

Stopień ochłodzenia zjonizowanych gazów zależy bezpośrednio od długości drogi, którą muszą one przebyć wewnątrz komory 8. W celu oddziaływania na tę długość drogi przewidziane zostały w postaci wykonania według fig. 2, wewnątrz komory 8, prowadnice strumienia 9. Są one wykonane w postaci płytek i tak usytuowane, ze prowadzą zjonizowane gazy wzdłuż toru w kształcie meandru. Ten tor jest teraz wyraźnie dłuzszy od prowadzącej prosto

188 294 od miejsca zbliżenia 7 elektrod do otworu wypływowego 6 drogi na fig. 1, dzięki czemu w postaci wykonania z fig. 2 osiągalny jest znacznie większy stopień ochłodzenia gazów.

Dalsza możliwość przedłużenia czasu przebywania zjonizowanych gazów w komorze 8 lezy w zastosowaniu przeszkód na drodze przepływu, takich jak ścianki uderzeniowe 10 lub siatek 11 wewnątrz komory 8. Mogą one występować w kombinacji ze sobą lub oddzielnie.

Materiał ścianek uderzeniowych 10, siatek 11 i prowadnic strumienia przepływu 9 można w zasadzie dobierać dowolnie, musi on jednak wytrzymywać stan opisanych obciążeń cieplnych. Jako najprostszy wariant nasuwa się ukształtowanie ścianek uderzeniowych 10, siatek 11 i prowadnic strumienia 9 jako elementów ścian obudowy, tak, żeby wykonane były z takiego jak obudowa, elektrycznie izolującego tworzywa sztucznego.

Dalsza możliwość leży w tym, aby zastosować materiały takie jak na przykład miedź, żelazo lub podobne, ponieważ te materiały są dobrymi przewodnikami ciepła jak również posiadają zdolność magazynowania ciepła, dzięki czemu przepływające gazy są jeszcze efektywniej ochładzane.

Wnętrze obudowy według przykładu wykonania z fig. 2, nie jest w przeciwieństwie do fig. 1 wykonane jednoczęściowo, a przeciwnie, zastosowana tu została ścianka oddzielająca 12, która dzieli obudowę na dwie komory 13 i 8. W pierwszej komorze 13 usytuowane są opisane już obie elektrody 1 i 2, które tu są tak ukształtowane, że tworzą miejsce zbliżenia 7 i sąsiadującą z nim przerwę iskrową 14. Powstały raz w miejscu zbliżenia 7 łuk elektryczny jest przesuwany wzdłuż rożkowej przerwy iskrowej w wyniku oddziaływania na niego sił magnetycznych wytworzonych ze strumienia przepływu poprzez elektrody 1, 2 i sam łuk, co powoduje jego rozszerzanie i w końcu wygaszenie. Powstające w pierwszej komorze 13 gorące zjonizowane gazy mogą przechodzić przez przerwania 15 w ściance oddzielającej 12 do komory 8, która tworzy opisaną komorę ochładzania.

Elektrody 1, 2 mogą tu jak i we wszystkich innych opisanych przykładach wykonania być wykonane z dowolnych materiałów, które posiadają wystarczającą przewodność właściwą. Jako szczególnie preferowane można wymienić dla obszaru przerwy iskrowej 14 miedź, zelazo, powlekaną żelazem miedź, spiek wolfram-zelazo- lub wolfram-miedź-materiał wiążący lub podobne. Mogą być przy tym możliwe kombinacje tych materiałów, elektrody 1, 2 mogą zawierać, do pewnego zakresu, różne materiały.

Na fig. 3a, 3b i 4 pokazany został szczególnie preferowany, nadający się juz do wbudowania w szafę przyłączową przykład wykonania wynalazku. Jak to najlepiej widać z fig. 4, tu obydwie komory 13 i 8 usytuowane zostały warstwowo jedna obok drugiej. Przedstawiona na fig. 3a schematycznie przerwa iskrowa 14 przylega równolegle do drugiej komory 8, a powstały w wyniku tego wspólny zespół ma konstrukcję porównywalną do wielobiegunowego wyłącznika samoczynnego instalacyjnego, przy którym pojedyncze odcinki biegunowe są usytuowane w analogiczny sposób jeden obok drugiego.

Potrzebna tu obudowa 3 posiada znowu ściankę oddzielającą 12 z przerwaniami 15, na której pierwszej powierzchni 121, na fig. 4 leżącej po lewej stronie, zbudowana jest druga komora 8 z jej prowadnicami strumienia 9 i ściankami uderzeniowymi 10 i siatkami 11. Na drugiej powierzchni 122 usytuowana jest przerwa iskrowa 14. Obydwie komory 13 i 8 muszą naturalnie, dla ich funkcjonowania, zostać przykryte pokrywą przebiegającą równolegle do płaszczyzny rysunku fig. 3a i 3b, która jednak nie została przedstawiona ze względu na przejrzystość rysunku.

Zastosowana w tym przykładzie wykonania przerwa iskrowa 14 jest analogicznie do fig. 2 ukształtowana jako rożkowa przerwa iskrowa, a dodatkowo przewidziane zostały, na jej końcu przeciwległym względem miejsca zbliżenia 7 elektrod, elementy elektrodowe 16, które wchodzą co najmniej w obszar ograniczony przez elektrody 1, 2, korzystnie jednak, w całości leżą wewnątrz tego obszaru.

W swoim ukształtowaniu elementy elektrodowe 16 nie są związane z żadną wartością zadaną. Aby w wąskim obszarze pomiędzy elektrodami 1, 2 umieścić możliwie wiele takich elementów elektrodowych 16, są one ukształtowane jako biegnące równolegle do siebie płytki. Poprzez te elementy elektrodowe 16 następuje „rozcinanie” łuku elektrycznego na wiele

188 294 łuków częściowych, szeregowo z sobą nawzajem połączonych, co przyczyni się do szybszego gaszenia łuku elektrycznego.

Zastosowanie elektrod 1, 2, które mają w sąsiedztwie swojego miejsca zbliżenia 7 przerwę iskrową 14 w kształcie rożkowej przerwy iskrowej, przedstawia wprawdzie szczególnie preferowaną postać wykonania, w konstrukcji obudowy według fig. 3a, 3b i fig. 4 jednak mogą być również dowolnie inaczej ukształtowane elektrody 1, 2.

Jak na fig. 1, miejsce zbliżenia 7 utworzone przez elektrody 1, 2 jest tu usytuowane w pierwszym obszarze końcowym pierwszej komory 13. Jak to jest widoczne szczególnie na fig. 3a, 3b, obydwie komory 13, 8 leżą warstwowo jedna obok drugiej wzdłuz ich całkowitej długości.

Dodatkowo do tego celu, przerwania 15 w ściance oddzielającej 12 znajdują się wyłącznie w obszarze końcowym pierwszej komory 13 odwróconym względem miejsca zbliżenia 7 elektrod i jednocześnie otwór wypływowy 6 znajduje się w obszarze sąsiadującym z miejscem zbliżenia 7 elektrod drugiej komory 8.

Dzięki takiej konfiguracji przerwań 15 i otworu wypływowego 6, zjonizowane gazy muszą najpierw przebyć całkowitą długość pierwszej komory 13, komory elektrod, a później całkowitą długość drugiej komory 8, komory ochładzania gazów. Dzięki temu, mimo małych geometrycznych wymiarów obudowy 3 osiągnięty został znacząco dłuzszy czas przebywania zjonizowanych gazów w obudowie 3. Podczas tego czasu przebywania zjonizowane gazy muszą przebyć stosunkowo długą drogę, na której stykają się z obudową 3 i prowadnicami strumienia 9 na dużej powierzchni.

Przez to zgodne z celem wynalazku ochłodzenie gazów osiągnięte zostało w szczególnie dużym zakresie.

Występujący faktycznie odstęp między elektrodami w miejscu zblizenia 7 zalezy bezpośrednio od zawsze występujących tolerancji wykonawczych dla elektrod 1, 2 i obudowy 3. W wyniku tego, rzeczywiste napięcie zapłonu przerwy iskrowej, bezpośrednio zalezne od odstępu między elektrodami, można określić wstępnie tylko stosunkowo niedokładnie.

Dla wyeliminowania tej wady, zgodnie z wynalazkiem, pierwsza elektroda 1 została zamocowana sztywno w obudowie 3 a druga elektroda 2, przeciwnie, w niewielkim zakresie jest przesuwna. Dalej, zastosowany został ukształtowany jako sprężyna śrubowa element sprężysty 18, który dociska drugą elektrodę 2 w kierunku pierwszej elektrody 1.

W miejscu zbliżenia 7 elektrod umieszczona została przylegająca do pierwszej elektrody 1 folia pośrednia 17. Poprzez opisany element sprężysty 18 druga elektroda 2 jest teraz dociskana do wymienionej folii pośredniej 17, tak, że rzeczywisty odstęp między elektrodami jest wyznaczony jedynie grubością folii pośredniej, niezaleznie od tolerancji wykonawczych elektrod 1, 2 lub obudowy 3. Ponieważ folię pośrednią 17 można wykonać z dokładnie zadaną grubością, również zadany odstęp pomiędzy elektrodami można teraz zrealizować znacznie dokładniej.

Aczkolwiek ten sposób określenia odstępu między elektrodami został przedstawiony jedynie na fig. 3a, może on również być stosowany dla inaczej ukształtowanych elektrodach 1, 2, a więc na przykład dla elektrod 1, 2 według fig. 1, 2.

188 294

Fig. 3a

188 294

121

122

188 294

Fig. 1

8

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz. Cena 2,00 zł

Claims (12)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Ochronnik przepięciowy zawierający dwie elektrody usytuowane w odstępie od siebie, tworzące miejsce zbliżenia, jak również obudowę, która jest podzielona na dwie komory za pomocą ścianki oddzielającej zaopatrzonej w przerwania, przy czym, w pierwszej komorze elektrody umieszczone są z miejscem zblizenia lezącym w pierwszym obszarze końcowym komory, a druga komora zaopatrzona jest w co najmniej jeden otwór wypływowy dla zjonizowanych gazów, które wytworzone zostały przez utworzony pomiędzy elektrodami łuk świetlny i obie komory, wzdłuż ich całkowitego wymiaru są usytuowane obok siebie w postaci warstw, znamienny tym, że przerwania (15) znajdują się wyłącznie w drugim, odwróconym od miejsca zbliżenia (7) obszarze końcowym pierwszej komory (13) i, że otwór wypływowy (6) znajduje się w obszarze drugiej komory (8), który sąsiaduje z miejscem zbliżenia (7) w pierwszej komorze (13).
2. 2. Ochronnik przepięciowy według zastrz. 1, znamienny tym, że wewnątrz drugiej komory (8) znajdują się prowadnice strumienia (9).
3. 3. Ochronnik przepięciowy według zastrz. 2, znamienny tym, że wewnątrz drugiej komory (8) znajdują się ścianki uderzeniowe (10) opływane przez zjonizowane gazy.
4. 4. Ochronnik przepięciowy według zastrz. 2, znamienny tym, że wewnątrz drugiej komory (8) znajdują się ścianki uderzeniowe (10) opływane przez zjonizowane gazy i siatki (11), przez które przepływają zjonizowane gazy.
5. 5. Ochronnik przepięciowy według zastrz. 2, znamienny tym, że wewnątrz drugiej komory (8) znajdują się siatki (11), przez które przepływają zjonizowane gazy.
6. 6. Ochronnik przepięciowy według zastrz. 2 albo 3, albo 4, znamienny tym, ze prowadnice strumienia (9), ścianki uderzeniowe (10) i siatki (11) są z tworzywa sztucznego.
7. 7. Ochronnik przepięciowy według zastrz. 2 albo 3, albo 4, znamienny tym, że prowadnice strumienia (9), ścianki uderzeniowe (10) i siatki (11) są z metalu, takiego jak miedź, zelazo lub tym podobne.
8. 8. Ochronnik przepięciowy według zastrz. 1, znamienny tym, że elektrody (1, 2) posiadają sąsiadującą z miejscem zbliżenia (7) przerwę iskrową (14), korzystnie rożkową przerwę iskrową..
9. 9. Ochronnik przepięciowy według zastrz. 8, znamienny tym, że elektrody (1, 2) co najmniej w obszarze przerwy iskrowej (14) są z miedzi, żelaza, miedzi pokrytej żelazem, spieku wolfram-żelazo- lub wolfram-miedź-materiał wiążący lub podobnych albo z kombinacji tych materiałów.
10. 10. Ochronnik przepięciowy według zastrz. 8 albo 9, znamienny tym, że na końcu przerwy iskrowej (14) leżącym na przeciwko miejsca zbliżenia (7) elektrod, usytuowany jest co najmniej jeden element elektrodowy (16), korzystnie płytka, co najmniej wchodzący w ograniczony elektrodami (1, 2) obszar, a korzystnie w całości usytuowany w tym obszarze.
11. 11. Ochronnik przepięciowy według zastrz. 1, znamienny tym, że pierwsza elektroda (1) jest zamocowana w obudowie (3) sztywno a druga elektroda (2) jest zamocowana w niej przesuwnie, że w miejscu zbliżenia (7) elektrod znajduje się folia pośrednia (17) przylegająca do pierwszej elektrody (1) i, że druga elektroda (2) za pomocą sprężystego elementu konstrukcyjnego (18), korzystnie sprężyny, jest przesuwna w kierunku pierwszej elektrody (1) i dociskana do folii pośredniej (17).
12. 12. Ochronnik przepięciowy według zastrz. 11, znamienny tym, że sprężysty element konstrukcyjny (18) ma postać sprężyny śrubowej.