PL187879B1 - Urządzenie do chłodzenia wypukłych tafli szklanych - Google Patents

Abstract

1. Urzadzenie do chlodzenia wypuklych tafli szklanych, przemieszczajacych sie na przenosniku walkowym, znamienne tym, ze zawiera komory dmuchowe (7), wsta- wione pomiedzy walki (8), i ma jedna po- wierzchnie naprzeciwko tafli szklanej (1) w odleglosci od tej tafli szklanej (1) mniej- szej od 30 mm, korzystnie mniejszej od 10 mm, a ta powierzchnia jest zaopatrzona w szereg otworów (10) do odprowadzania powietrza w kierunku tafli szklanej (1). FIG .2 PL PL PL PL

Description

Wynalazek dotyczy urządzenia do chłodzenia wypukłych tafli szklanych. Ściślej, wynalazek dotyczy urządzenia do chłodzenia tafli szklanych w ruchu, tj. w którym tafle szklane przemieszczają się podczas ich chłodzenia. Chociaż wynalazek nie ogranicza się do takich urządzeń, będzie on w szczególności opisany w odniesieniu do technik nadawania wypukłości i hartowania tafli szklanych przez przemieszczanie na przenośniku wałkowym, mającym profil krzywoliniowy w kierunku ruchu tafli szklanych.

Wymienione powyżej techniki są znane zwłaszcza z patentów francuskich FR-B2.242.219 i FR-B-2.549.465 i polegają na przemieszczaniu tafli szklanych, nagrzanych w piecu poziomym, pomiędzy dwiema warstwami wałków lub innych elementów obrotowych, rozmieszczonych wzdłuż profilu krzywoliniowego i przechodzących przez krańcową strefę hartowania. Do wytwarzania szyb bocznych, dachów otwieranych lub innych zeszkleń, zwłaszcza o kształcie walcowym, warstwy te są utworzone np. przez prostoliniowe pręty walcowe, rozmieszczone wzdłuż profilu kołowego. Warstwy te mogą być ponadto złożone z elementów, nadających szybom krzywiznę wtórną, takich jak elementy stożkowe lub też typu beczułki. Technika ta dopuszcza bardzo dużą wydajność wytwarzania, ponieważ z jednej strony tafle szklane nie muszą być szeroko rozstawione, gdyż jedna tafla szklana może bez problemu wchodzić do strefy formowania, gdy obróbka poprzedniej tafli nie jest zakończona,

187 879 z drugiej zaś strony - jeśli długość wałków dopuszcza to - można obrabiać z przodu jednocześnie dwie lub trzy tafle szklane.

Prędkość przesuwu płyt lub tafli szklanych jest równa co najmniej 10 cm/s i rzędu od 15 do 25 cm/s.

Prędkość ta nie przekracza zazwyczaj 30 cm/s, w celu uzyskania dostatecznego czasu hartowania.

W stosunkowo standardowych warunkach wydmuchiwania i w przypadku tafli szklanej o grubości 3,2 mm, która powinna zachowywać przepisy regulaminu europejskiego nr 43 odnośnie do homologacji szyby bezpiecznej i materiałów na szyby, przeznaczone do osadzenia w pojazdach mechanicznych i ich przyczepach, opisane poprzednio techniki są całkowicie zadowalające. Według wymienionych powyżej przepisów regulaminu naprężenia hartowania powinny być takie, aby szyba wykazywała w przypadku stłuczenia liczbę odłamków, która w każdym kwadracie o wymiarach 5 x 5 cm nie jest ani mniejsza od 40, ani większa od 350 (liczba ta dochodzi do 400 w przypadku szyb o grubości, mniejszej lub równej 2,5 mm). Stale według tychże przepisów żaden z odłamków nie powinien mieć więcej niż 3,5 cm², z wyjątkiem ewentualnie w pasie o szerokości 2 cm na obwodzie szyby i w promieniu 7,5 cm dokoła punktu uderzenia, oraz nie powinien istnieć żaden odłamek o wydłużeniu, przekraczającym 7,5 cm.

Gdy grubość tafli szklanych maleje, wówczas dla zachowania tych samych norm hartowania należy zwiększyć znacznie współczynnik wymiany ciepła. Jeśli chodzi o znormalizowane urządzenia do hartowania, tj. urządzenia, zawierające dysze ^o danej średnicy, to zwiększenie współczynnika wymiany ciepła uzyskuje się przez zwiększenie natężenia przepływu powietrza, co powoduje większą prędkość powietrza na poziomie tafli szklanych.

Takie wykonanie ma przede wszystkim tę niedogodność, że wymaga wzmacniaczy ciśnienia lub nowych urządzeń o większej mocy do wytwarzania żądanych natężeń przepływu, które są bardzo kosztowne. Ponadto powoduje to lokalne nadciśnienia oraz zatrzymywanie powietrza, które uchodzi z bardzo dużą trudnością, zwłaszcza na górnej powierzchni w przypadku ruchu na przenośniku o wklęsłości, zwróconej ku górze. Takie zatrzymywanie przyczynia się wówczas, przeciwnie, do zmniejszenia współczynnika wymiany ciepła.

Inne rozwiązanie polega na zmniejszeniu średnicy dysz, w celu zwiększenia prędkości powietrza o stałym natężeniu przepływu. W takim przypadku zmniejszenie średnicy dysz wymaga zbliżenia wylotów względem tafli szklanych, w celu zachowania żądanych prędkości na poziomie powierzchni wymienionych tafli szklanych. Otóż dla uzyskania takiego wyniku konieczne jest użycie bardzo długich dysz, które powodują bardzo duże straty obciążenia, nie do przyjęcia z przemysłowego punktu widzenia, zwłaszcza ze względu na koszty.

Wynalazek ma zatem na celu nowe urządzenie do chłodzenia wypukłych tafli szklanych, bardziej elastyczne z punktu widzenia użytkowania niż dotychczasowe techniki i umożliwiające zwiększenie współczynnika wymiany ciepła, z wyeliminowaniem wymienionych poprzednio niedogodności, a w szczególności nie wymagające fundamentalnie odmiennych i kosztownych urządzeń.

Urządzenie do chłodzenia, wypukłych tafli szklanych, przemieszczających się na przenośniku wałkowym, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera komory dmuchowe, wstawione pomiędzy wałki, i ma jedną powierzchnię naprzeciwko tafli szklanej w odległości od tej tafli szklanej, mniejszej od 30 mm, a korzystnie mniejszej od 10 mm, a ta powierzchnia jest zaopatrzona w szereg otworów do odprowadzania powietrza w kierunku tafli szklanej.

Wałkami są elementy obrotowe, takie jak walce, urządzenia typu beczułek, układy stożkowe, układy przegięte.

Komory dmuchowe są ustawione powyżej i poniżej drogi ruchu tafli szklanych.

Średnice otworów są zawarte w granicach od 2 do 8 mm, a otwory są rozłożone według skoku, zawartego w granicach od 3 do 6 mm.

Ciśnienie dmuchu jest mniejsze od 3000 mm słupa wody.

Komory dmuchowe są usytuowane na początku strefy chłodzenia.

187 879

Urządzenie jest usytuowane naprzeciwko tylko jednej powierzchni tafli szklanych i/lub w sposób zróżnicowany względem tej samej powierzchni tafli szklanych.

Wałki są ustawione wzdłuż profilu krzywoliniowego o wklęsłości, zwróconej ku górze.

Wałki działaj ą na górną i na dolną powierzchnię tafli szklanych i są ustawione wzdłuż profilu krzywoliniowego, zaś komory dmuchowe są wstawione pomiędzy górne wałki i dolne wałki, przy czym chłodzenie jest hartowaniem lub utwardzaniem tafli szklanych.

Urządzenie według wynalazku umożliwia efektywnie zwiększenie współczynnika wymiany ciepła, z zachowaniem podstawowych urządzeń chłodzących i bez konieczności użycia wzmacniaczy ciśnienia, zwłaszcza w celu uzyskania większych natężeń przepływu wdmuchiwanego powietrza. Ponieważ natężenia przepływu wdmuchiwanego powietrza nie ulegają zwiększeniu w porównaniu ze zwykłymi warunkami użytkowania, unika się niebezpieczeństwa lokalnego nadciśnienia, a tym samym zatrzymania powietrza. Ponadto wykonanie komór dmuchowych, zawierających płytę, zaopatrzoną w otwory, ogranicza znacznie straty obciążenia, zwłaszcza w porównaniu z przepływem powietrza w rurze, stanowiącej dyszę dmuchową.

Jak wspomniano powyżej, korzystnym jest, jeśli średnice otworów są zawarte w granicach od 2 do 8 mm, a korzystnie są mniejsze od 5 mm i są one rozłożone według skoku, mniejszego od 20 mm, korzystnie zaś zawartego w granicach od 3 do 6 mm. To preferowane wykonanie pozwala nie tylko zwiększyć współczynnik wymiany ciepła w porównaniu z dotychczasowymi technikami chłodzenia, zwłaszcza dla danego natężenia przepływu powietrza, lecz ponadto umożliwia ono uzyskanie bardziej jednorodnego rozkładu chłodzenia na powierzchni tafli szklanej. Istotnie, w porównaniu z dotychczasowymi urządzeniami chłodzącymi wyloty dmuchowe są położone bliżej siebie i powodują większą jednorodność dmuchu na powierzchni tafli szklanej. Dotychczasowe urządzenia chłodzące są złożone z dysz, rozłożonych ze skokiem, na ogół większym od 30 mm, co powoduje chłodzenie powierzchni szkła, akceptowalne wprawdzie z punktu widzenia wyników, lecz znacznie mniej jednorodne, niż urządzenie, proponowane w myśl wynalazku.

Według korzystnej postaci wykonania wynalazku urządzenie, skojarzone z ciśnieniem dmuchu, niższym od 3θ0θ mm słupa wody, dopuszcza współczynnik wymiany ciepła dla szkła, równy co najmniej 800 W/m².°K, a korzystnie co najmniej 1000 W/m².°K. Dotychczasowe techniki - o ile nie są skojarzone z bardzo kosztownymi środkami, takimi jak wzmacniacze ciśnienia - nie mogą przekroczyć współczynnika wymiany ciepła rzędu 800 W/m2.°K.

Według wariantu wykonania wynalazku urządzenie stosuje się na początku strefy chłodzenia, przy czym pozostała część strefy pozostaje w dotychczasowej konfiguracji. W ten sposób tafle szklane, przemieszczające się na przenośniku, podlegają chłodzeniu w dwóch fazach, przy czym współczynnik wymiany ciepła jest większy podczas pierwszej fazy.

Wykonanie takie jest szczególnie interesujące w przypadku hartowania szkła: istotnie, pozwala ono mieć duży współczynnik wymiany ciepła na początku hartowania, a mniejszy następnie. Wynalazcy potrafili wykazać, że w przypadku hartowania danej tafli szklanej hartowanie modulowane, polegające na dużym współczynniku wymiany ciepła na początku, a mniejszym następnie, daje wyniki lepsze z punktu widzenia hartowania od tych, uzyskiwanych ze stałym współczynnikiem wymiany ciepła przy identycznych całkowitych kosztach energii.

Według innych wariantów wykonania wynalazku możliwe jest przewidzieć zróżnicowane chłodzenie tafli szklanej pomiędzy jej obiema powierzchniami; istotnie, można mianowicie wyposażyć zespół chłodzący w urządzenie według wynalazku naprzeciwko jednej tylko powierzchni tafli szklanych, przy czym druga powierzchnia jest chłodzona za pomocą zwykłych urządzeń. W ten sposób możliwe jest uzyskiwanie większego współczynnika wymiany ciepła dla jednej z obu powierzchni. Zwłaszcza w przypadku hartowania technika taka pozwala modyfikować krzywiznę wypukłych tafli szklanych.

Dla uzyskania podobnych wyników wynalazek przewiduje jeszcze różnicowanie współczynnika wymiany ciepła na tej samej powierzchni w danej chwili. W tym celu przewiduje korzystnie, aby powierzchnia komór dmuchowych naprzeciwko jednej powierzchni szkła była zaopatrzona w otwory, których wymiary nie są identyczne dla wszystkich. Według preferowa187 879 nej postaci wykonania wynalazku otwory dmuchowe mają zmienne rozwarcia; można je uzyskać za pomocą elementów ruchomych, zakrywających częściowo lub całkowicie dany otwór.

Według pewnej preferowanej postaci wykonania wynalazku wałki przenośnika są ustawione wzdłuż profilu krzywoliniowego o wklęsłości, zwróconej ku górze. Opisane tak w myśl wynalazku urządzenie jest przeznaczone korzystnie do hartowania wypukłych tafli szklanych na układach typu tych, opisanych w patentach francuskich FR-B-2.242.219 i FR-B-2.549.465. W technice, opisanej przez te dokumenty, wałki mają zazwyczaj średnice, zawarte w granicach od 20 do 30 mm i znajdują się w odstępach wzajemnych jednego skoku, zawartego w granicach od 40 do 130 mm. Nie mogło być oczywiste wstawienie do tych instalacji urządzeń takich jak te według wynalazku, które zwłaszcza w przypadku małej średnicy otworów powinny być bardzo blisko powierzchni tafli szklanych; istotnie, było możliwe obawiać się problemu, związanego z odprowadzaniem wdmuchiwanego powietrza. Próby wykazały, że pomimo bliskości otworów dmuchowych względem tafli szklanych powietrze można prawidłowo odprowadzać, co daje większe współczynniki wymiany ciepła od tych, otrzymywanych w dotychczasowych instalacjach do hartowania.

Zastosowanie urządzenia według wynalazku w tym typie instalacji umożliwi nadawanie wypukłości i hartowanie tafli szklanych, mających grubość, mniejszą od tych, zazwyczaj hartowanych na tym typie instalacji. Istotnie, obecne instalacje dopuszczają najczęściej hartowanie tafli szklanych o grubości co najmniej 3,15 mm, co odpowiada współczynnikowi wymiany ciepła ok. 600 W/m .K. Urządzenie według wynalazku umożliwia bez dodatkowej modyfikacji hartowanie tafli szklanych o grubości 2,85 mm, a nawet 2,5 mm, co odpowiada współczynnikowi wymiany ciepła, mogącemu osiągać 1000 W/m2°K.

Wynalazek pozwala również poprawić - zwłaszcza z punktu widzenia sprawności - wyniki, otrzymywane zazwyczaj w przypadku hartowania tafli szklanych, zawierających otwory, przechodzące przez ich grubość. Obecność tego rodzaju otworów jest stosunkowo częsta w taflach szklanych, przeznaczonych do wyposażania pojazdów samochodowych i montowanych w sposób przesuwny, w celu umożliwienia otwierania.

Urządzenie według wynalazku pozwala prócz tego poprawić jakość optyczną tafli szklanych, umożliwiając bardziej jednorodny rozkład dmuchu, niż dotychczasowe techniki. Ta poprawiona jakość optyczna tafli szklanych jest tym bardziej interesująca w przypadku wykonywania szyb wielowarstwowych. Istotnie, skojarzenie dwóch tafli szklanych lub - ogólniej dwóch tafli z materiałów przezroczystych nie sumuje ich wad z optycznego punktu widzenia, lecz zwiększa je w sposób znacznie poważniejszy.

Norma DIN 32.305 określa ..jakość optyczną” dla szyb bocznych, przeznaczonych dla przemysłu samochodowego.

Wynalazek pozwala zatem wykonywać szyby wielowarstwowe, zawierające co najmniej jedną taflę szklaną, wykazującą naprężenia powierzchniowe, większe od 60 Mpa, przy czym wymieniona szyba wielowarstwowa czyni zadość normie DIN 32.305.

Wynalazek umożliwia w szczególności wykonanie szyby wielowarstwowej, zawierającej co najmniej jedną taflę szklaną hartowaną, wykazującą naprężenia powierzchniowe, większe od 100 Mpa, a korzystnie rzędu 130 Mpa, przy czym wymieniona szyba wielowarstwowa spełnia warunki normy DIN 32.305.

Tego rodzaju szyba wielowarstwowa jest szczególnie interesująca w przypadku zadań odporności na uderzenia. Te szyby wielowarstwowe mogą zawierać jedną lub kilka tafli szklanych bez względu na ich grubości. Jednakże wynalazek pozwala prócz tego wykonywać takie szyby wielowarstwowe z tafli szklanych o grubości, mniejszej od 3 mm, a korzystnie mniejszej od 2 mm, przy czym wymienione szyby wielowarstwowe mogą mieć grubość szyb monolitycznych, stosowanych obecnie w samochodach.

Przedmiot wynalazku uwidoczniono w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schemat linii produkcyjnej, przystosowanej do zastosowania urządzenia według wynalazku, fig. 2 - schematyczny widok częściowy części linii z fig. 1, w którą wstawione jest urządzenie według wynalazku, fig. 3 - schematyczny perspektywiczny widok częściowy jednej postaci wykonania urządzenia według wynalazku.

187 879

Figury 1, 2, 3 są jedynie schematami, ilustrującymi wynalazek, które nie uwidaczniają wszystkich szczegółów urządzeń i które nie są przedstawione w skali, aby uprościć ich zrozumienie.

Te fig. 1, 2, 3 nie powinny być ponadto interpretowane jako ograniczające zakres wynalazku.

Na fig. 1 dla większej jasności uwidocznione zostały jedynie elementy przenoszące. Fig. 1 opisuje drogę, jaką przebywają tafle szklane w instalacjach według dotychczasowej techniki. Tafla szklana 1 przechodzi najpierw przez strefę nagrzewania 2, gdzie jest przenoszona przez przenośnik poziomy, utworzony przez szereg wałków napędowych. Na wyjściu ze strefy nagrzewania 2, gdzie jej temperatura jest wówczas wyższa lub równa temperaturze nadawania wypukłości, wchodzi ona do pierwszej strefy części 3 nadawania wypukłości, w której wałki są osadzone wzdłuż profilu wzdłużnie walcowego o promieniu R. Wałki tworzą zatem łoże kształtujące, korzystnie z wklęsłością, zwróconą ku górze, i z przemieszczaniem (od lewej do prawej strony na fig. 1) na tym łożu. Tafle szklane uzyskują dzięki temu krzywiznę walcową o promieniu krzywizny R, uzyskanym pod działaniem bądź siły ciężkości, bądź ewentualnych elementów górnych, bądź ich prędkości, bądź też kombinacji dwóch lub więcej z tych czynników·’.

Za pierwszą częścią strefy 3 nadawania wypukłości znajduje się druga część, która jest strefą chłodzenia, gdzie wałki są umieszczone podobnie wzdłuż profilu walcowego o promieniu R. Elementy chłodzące są utworzone przez dmuchowe komory 4, umieszczone z obu stron wałków, działając w ten sposób na obydwie powierzchnie szyby, tak, iż przechodząc pomiędzy tymi komorami 4, zależnie od ciśnienia dmuchu, dobranego w funkcji jej grubości, wypukła tafla szklana jest bądź hartowana, bądź po prostu utwardzana w stanie wypukłym. Ochłodzone tafle szklane są wreszcie odprowadzane za pomocą płaskiego przenośnika 5, który przechodzi przez strefę chłodzenia wtórnego, przy czym urządzenie wahliwe 6 ułatwia ewentualnie ich wyjścia ze strefy chłodzemia.

Prostopadle do krzywizny głównej o promieniu R, równolegle do krawędzi prostoliniowych, można nadać tafli szklanej ewentualnie krzywiznę wtórną o promieniu r, przy czym r jest korzystnie większe od 5 metrów, przy tym ta wartość graniczna wynika z rozważań technicznych, dotyczących konstrukcji wałków. W tym przypadku wałki będą korzystnie wyposażone w urządzenia przegięciowe, a łoże kształtujące będzie także uzupełnione przez drugi zespół wałków, działających na górną powierzchnię tafli szklanej i wspomagających ruch postępowy szkła. Te górne elementy stosuje się również wówczas, gdy łoże kształtujące ma przebieg prawdziwej, nie walcowej linii stożkowej.

Zwykłe instalacje tego typu kojarzą dysze dmuchowe z komorami 4. Wydaje się - jak to zostało powiedziane poprzednio - że jeśli ciśnienie dmuchu można efektywnie zwiększać, to instalacje te osiągają wartości graniczne przy wykonywaniu hartowania tafli szklanych pod względem zwłaszcza ich grubości z uwagi na ograniczone współczynniki wymiany ciepła.

W myśl wynalazku komory 4, uwidocznione na fig. 2 i 3, są kojarzone z innymi komorami dmuchowymi 7, wstawionymi pomiędzy walki 8 przenośnika w drugiej części strefy 3 nadawania wypukłości.

Figura 2 uwidacznia w sposób bardziej szczegółowy dolną część strefy 3 nadawania wypukłości, złożoną głównie z wałków 8, na których tafle szklane przemieszczają się wzdłuż kierunku F.

W tej postaci wykonania trzy lub cztery pierwsze wałki wystarczają do nadania właściwej wypukłości taflom szklanym. W drugiej części strefy nadawania wypukłości przystępuje się do chłodzenia tafli szklanych, np. w celu ich zahartowania. Wstawione są zatem komory dmuchowe 7 według wynalazku, które mają jedną powierzchnię, zaopatrzoną w otwory 10 do odprowadzania powietrza dmuchowego w kierunku tafli szklanych, przemieszczających się na wałkach 8. W przypadku fig. 2 urządzenia według wynalazku są obecne jedynie na początku strefy chłodzenia według wariantu wykonania, wspomnianego poprzednio.

Według tego wariantu koniec strefy chłodzenia jest wyposażony w dysze tradycyjne 11. W wariancie tym możliwe jest poprawienie hartowania tafli szklanych przy stałym koszcie energii.

187 879

Według innych wariantów wykonania urządzenie według wynalazku zajmuje całą strefę chłodzenia.

Figura 3 opisuje w sposób bardziej dokładny wstawienie urządzenia według wynalazku pomiędzy dwa wałki 8.

Na tej fig. 3 zasilającą komorą 4 jest komora, stosowana zazwyczaj, do której przyłączone są dysze dmuchowe. Jest to pewna zaleta ekonomiczna wynalazku, która pozwala efektywnie zachować, istniejące instalacje i dostosować do nich w prosty sposób urządzenie według wynalazku. To dostosowanie uzyskuje się za pośrednictwem kołnierza montażowego 12, którego zamocowanie może być proste i szybkie; pozwala to wymienić urządzenie chłodzące i przejść szybko od tradycyjnych dysz dmuchowych do urządzenia według wynalazku. Powietrze jest prowadzone od komór 4 przez rury profilowe 13 o przekroju, dostatecznym do uniknięcia strat obciążenia, do komór dmuchowych 7. Komory dmuchowe 7 są zamknięte na drugim końcu przez płyty 9, zawierające otwory dmuchowe 10, odprowadzające powietrze na powierzchnię tafli szklanych 1, przemieszczających się na wałkach 8 przenośnika. Na fig. 3 jest uwidocznione, że dwie komory dmuchowe 7 są wstawione pomiędzy dwa wałki 8. Tej postaci wykonania nie należy interpretować w sposób ograniczający: wykonanie z jedną tylko lub więcej niż dwiema komorami dmuchowymi 7 pomiędzy dwoma wałkami 8 można uzyskać w zależności od odstępu, przewidzianego pomiędzy wałkami 8.

Wykonano próby na instalacji typu tej, przedstawionej na figurach. Urządzenie miało następujące cechy: płyty 9, tworzące komory dmuchowe 7, miały szerokość 15 mm i zawierały dwa rzędy otworów 10 o średnicy 2,5 mm, przy czym odstęp, oddzielający dwa otwory, wynosi 4 mm, tak, aby nie pojawiało się „sklejanie” dwóch strumieni powietrza dmuchowego. Odległość pomiędzy dwiema komorami dmuchowymi 7 wynosiła co najmniej 20 mm. Odległość, oddzielająca płyty 9 tafli szklanych, wynosiła 7 mm, z tolerancją 4 mm. Przedstawione urządzenie, a zwłaszcza liczbę rzędów otworów, nie należy interpretować w sposób restrykcyjny, gdyż można stosować płyty 9, zawierające jeden lub powyżej dwóch rzędów otworów 10.

Opisane powyżej urządzenie, skojarzone z ciśnieniem dmuchu 3000 mm słupa wody, umożliwiło hartowanie - według przepisów regulaminu europejskiego nr 43, dotyczącego szyb bezpiecznych - wypukłych tafli szklanych o grubości 2,55 mm. Minimalna grubość tafli szklanych, hartowanych według znanych technik, wynosi 3,15 mm.

Urządzenie według wynalazku pozwala zatem przeprowadzać hartowanie cieńszych tafli szklanych dzięki uzyskaniu większego współczynnika wymiany ciepła. Jeśli przeprowadza się hartowanie tafli szklanych o grubości co najmniej 3,15 mm za pomocą urządzenia według wynalazku, to wówczas możliwe jest również zaplanowanie zwiększenia prędkości przemieszczania tafli szklanych powyżej 25 cm/s, przy czym hartowanie wykonuje się szybciej. Możliwe jest ponadto - jeżeli nie zwiększa się prędkości - wyeliminowanie układu przechyłowego tafli szklanych na wyjściu hartowania, ponieważ te ostatnie otrzymuje się szybciej i droga, przebywana przez tafle szklane i umożliwiająca zahartowanie, może być zmniejszona. Dzięki temu możliwe jest odbieranie tafli szklanych bez konieczności zastosowania skomplikowanego układu.

Claims (9)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Urządzenie do chłodzenia wypukłych tafli szklanych, przemieszczających się na przenośniku wałkowym, znamienne tym, że zawiera komory dmuchowe (7), wstawione pomiędzy wałki (8), i ma jedną powierzchnię naprzeciwko tafli szklanej (1) w odległości od tej tafli szklanej (1) mniejszej od 30 mm, korzystnie mniejszej od 10 mm, a ta powierzchnia jest zaopatrzona w szereg otworów (10) do odprowadzania powietrza w kierunku tafli szklanej (1).
2. 2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że wałkami (8) są elementy obrotowe, takie jak walce, urządzenia typu beczułek, układy stożkowe, układy przegięte.
3. 3. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że komory dmuchowe (7) są ustawione powyżej i poniżej drogi ruchu tafli szklanych (1).
4. 4. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że średnice otworów (10) są zawarte w granicach od 2 do 8 mm, a otwory (10) są rozłożone według skoku, zawartego w granicach od 3 do 6 mm.
5. 5. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że ciśnienie dmuchu jest mniejsze od 3000 mm słupa wody.
6. 6. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że komory dmuchowe są usytuowane na początku strefy chłodzenia.
7. 7. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że jest usytuowane naprzeciwko tylko jednej powierzchni tafli szklanych (1) i/lub w sposób zróżnicowany względem tej samej powierzchni tafli szklanych (1).
8. 8. Urządzenie według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że wałki (8) są ustawione wzdłuż profilu krzywoliniowego o wklęsłości, zwróconej ku górze.
9. 9. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że wałki (8) działają na górną i na dolną powierzchnię tafli szklanych (1) i są ustawione wzdłuż profilu krzywoliniowego, zaś komory dmuchowe (4, 7) są wstawione pomiędzy górne wałki (8) i dolne wałki (8), przy czym chłodzenie jest hartowaniem lub utwardzaniem tafli szklanych (1).