PL187643B1

PL187643B1 - Sposób i system sterowania siecią telekomunikacyjną oraz procesor sygnalizacyjny telekomunikacyjny

Info

Publication number: PL187643B1
Application number: PL97333459A
Authority: PL
Inventors: Joseph M. Christie; Michael J. Gardner; Albert D. Duree; William L. Wiley
Original assignee: Sprint Comm Co
Priority date: 1996-11-22
Filing date: 1997-11-10
Publication date: 2004-08-31
Also published as: US20030026278A1; KR100462972B1; CA2271761A1; HUP0000217A2; KR20000057186A; CZ298611B6; HK1022393A1; HU223027B1; PL333459A1; AU5255798A; US20050254496A1; AU2002300249B2; UA56200C2; JP2001504662A; US6931008B2; JP3833718B2; CN1238876A; NZ335506A; CA2271761C; ATE339827T1

Abstract

obslugi wywolania zlozonego z pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego i waskopasmowych transmisji uzytkowni- ka, który to system zawiera pierwszy multiplekser wspól- dzialajacy do odbioru waskopasmowych transmisji uzyt- kownika, znamienny tym, ze zawiera procesor sygnaliza- cyjny (140) do odbioru i przetwarzania pierwszego komuni- katu sygnalizacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego i polaczenia, na którego wyjsciach wystepuja pierwszy komunikat sterujacy, identyfikujacy identyfikator wirtualny, drugi komunikat sterujacy, identyfikujacy polaczenie oraz drugi komunikat sygnalizacyjny, identyfikujacy polaczenie, do wyjscia pierwszego komunikatu sterujacego i waskopa- smowych transmisji uzytkownika procesora sygnalizacyjne- go (140) jest dolaczony poprzez pierwsze lacze (162) pierw- szy multiplekser wspóldzialajacy (110) do przetwarzania waskopasmowych transmisji uzytkownika w asynchroniczne transmisje uzytkownika z identyfikatorem wirtualnym, do wyjscia drugiego komunikatu sterujacego i asynchronicz- nych transmisji uzytkownika procesora sygnalizacyjnego (140) jest dolaczony poprzez drugie lacze (163, 165) drugi multiplekser wspóldzialajacy (112, 114) do przetwarzania asynchronicznych transmisji uzytkownika w waskopasmowe transmisje uzytkownika oraz do wyjscia drugiego komunika- tu sygnalizacyjnego i waskopasmowych transmisji uzytkow- nika jest dolaczony poprzez trzecie lacze (164, 166) wasko- pasmowy wezel komutacyjny (130, 132). FIG. 1 PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób i system sterowania siecią telekomunikacyjną, oraz procesor sygnalizacyjny telekomunikacyjny, zwłaszcza dla systemów szerokopasmowych, które wykorzystują wąskopasmowe węzły komutacyjne obwodów o różnych zdolnościach wywołania.

Znane węzły komutacyjne obwodów zapewniają szkielet dla wielu obecnych sieci telekomunikacyjnych. Te węzły komutacyjne przetwarzają sygnalizację wywołania i rozszerzają połączenie wywołania w kierunku adresata. Zostały one rozbudowane, aby zapewnić takie cechy, jak na przykład zatwierdzenie abonenta wywołującego, wyświetlanie numeru, trasowanie, sterowanie połączeniem i obciążenie fakturą. Węzły komutacyjne są także stosowane do wykonywania różnych usług, na przykład realizują karty wywołujące, wywoływanie numerów zaczynających się na 800, przesyłanie komunikatów głosu i usług danej klasy.

Znana jest rozbudowywana obecnie technika trybu przesyłania asynchronicznego ATM do zapewniania zdolności komutacji szerokopasmowej dla połączeń telekomunikacyjnych, które są wymagane do usług telekomunikacyjnych. Pewne systemy ATM stosują połączenia skrośne ATM do zapewniania połączeń wirtualnych, lecz urządzenia z połączeniami skrośnymi nie mają zdolności przetwarzania sygnalizacji stosowanej przez sieci telekomunikacyjne do ustawiania i rozłączania połączeń. Zatem połączenia skrośne ATM nie mogą tworzyć połączeń na podstawie wywołania przez wywołanie. W wyniku tego muszą być wstępnie zapewnione połączenia przez systemy połączeń skrośnych, które tworzą stosunkowo sztywną strukturę komutacyjną.

W związku z tym ograniczeniem systemy połączeń skrośnych są stosowane głównie do zapewniania połączeń dedykowanych, takich jak stałe kanały wirtualne PVC i stałe ścieżki wirtualne PVP. Jednak nie zapewniają one komutacji ATM na podstawie wywołania przez wywołanie, co jest wymagane przy zapewnianiu komutowanych kanałów wirtualnych SVC lub komutowanych ścieżek wirtualnych SVP.

Węzły komutacyjne ATM są także stosowane do zapewniania stałych kanałów wirtualnych PVC i stałych ścieżek wirtualnych PVP, które nie są ustalane na podstawie wywołania przez wywołanie, więc węzeł komutacyjny ATM nie musi wykorzystywać zdolności obsługi połączeniowej lub sygnalizacyjnej. Węzły komutacyjne ATM wymagają zarówno wykorzystania zdolności sygnalizacyjnej, jak i zdolności obsługi połączeniowej dla zapewniania stałych kanałów wirtualnych SVC i stałych ścieżek wirtualnych SVP. W celu uzyskania komutacji połączenia wirtualnego na podstawie wywołania przez wywołanie, węzły komutacyjne ATM są rozbudowane, aby mogły obsługiwać połączenia w odpowiedzi na sygnalizację w celu zapewniania połączenia wirtualnego dla każdego połączenia. Jednak te systemy są bardzo skomplikowane, a węzły komutacyjne ATM muszą obsługiwać duże ilości połączeń i zapisanych usług przejściowych z istniejących sieci. Przykładem jest węzeł komutacyjny ATM, który obsługuje duże ilości połączeń tradycyjnych usług sieci telefonicznej POTS, połączeń 800 i VPN.

Znane multipleksery ATM, zdolne do przetwarzania ruchu o innych formatach na format ATM, stanowią multipleksery współdziałające ATM. Multipleksery zostały rozbudowane tak, że przetwarzają ruch na komórki ATM i zwielokrotniają komórki dla przesyłania przez sieć

187 643

ATM. Te multipleksery ATM nie są stosowane do realizacji połączeń wirtualnych, wybieranych na podstawie wywołania przez wywołanie.

Sposób według wynalazku polega na tym, że odbiera się pierwszy komunikat sygnalizacyjny w procesorze sygnalizacyjnym, w którym przetwarza się pierwszy komunikat sygnalizacyjny dla wyboru identyfikatora wirtualnego i połączenia, wytwarza się i przesyła się pierwszy komunikat sterujący z procesora sygnalizacyjnego identyfikującego identyfikator wirtualny, wytwarza się i przesyła się drugi komunikat sterujący z procesora sygnalizacyjnego identyfikującego połączenie, wytwarza się i przesyła się drugi komunikat sygnalizacyjny z procesora sygnalizacyjnego identyfikującego połączenie, odbiera się pierwszy komunikat sterujący w pierwszym multiplekserze współdziałającym, w którym przetwarza się wąskopasmowe transmisje użytkownika na asynchroniczne transmisje użytkownika z identyfikatorem wirtualnym i przesyła się asynchroniczne transmisje użytkownika na podstawie pierwszego komunikatu sterującego, odbiera się drugi komunikat sterujący i asynchroniczne transmisje użytkownika w drugim multiplekserze współdziałającym, w którym przetwarza się asynchroniczne transmisje użytkownika na wąskopasmowe transmisje użytkownika i przesyła się wąskopasmowe transmisje użytkownika poprzez połączenie na podstawie drugiego komunikatu sterującego, odbiera się wąskopasmowe transmisje użytkownika z połączenia i drugiego komunikatu sygnalizacyjnego w wąskopasmowym węźle komutacyjnym oraz w wąskopasmowym węźle komutacyjnym przetwarza się wąskopasmowe transmisje użytkownika na podstawie drugiego komunikatu sygnalizacyjnego.

Korzystnie wytwarza się i przesyła się trzeci komunikat sygnalizacyjny z wąskopasmowego węzła komutacyjnego i przesyła się wąskopasmowe transmisje użytkowmka z wąskopasmowego węzła komutacyjnego, odbiera się trzeci komunikat sygnalizacyjny w procesorze sygnalizacyjnym, w którym przetwarza się trzeci komunikat sygnalizacyjny dla wyboru innego identyfikatora wirtualnego, wytwarza się i przesyła się trzeci komunikat sterujący z procesora sygnalizacyjnego identyfikującego inny identyfikator wirtualny, odbiera się trzeci komunikat sterujący i wąskopasmowe transmisje użytkownika w drugim multiplekserze współdziałającym i w tym drugim multiplekserze współdziałającym przetwarza się wąskopasmowe transmisje użytkownika w inne asynchroniczne transmisje użytkownika z innym identyfikatorem wirtualnym i przesyła się te inne asynchroniczne transmisje użytkownika na podstawie trzeciego komunikatu sterującego.

Korzystnie podczas przetwarzania trzeciego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru innego identyfikatora wirtualnego, przetwarza się kod punktu przeznaczenia w trzecim komunikacie sygnalizacyjnym.

Korzystnie podczas przetwarzania pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego, przetwarza się kod punktu przeznaczenia w pierwszym komunikacie sygnalizacyjnym.

Korzystnie podczas przetwarzania pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego, wybiera się identyfikator wirtualny na podstawie informacji dostępu i obciążenia dla wąskopasmowego węzła komutacyjnego.

Korzystnie jako pierwszy komunikat sygnalizacyjny i drugi komunikat sygnalizacyjny stosuje się komunikaty adresu początkowego.

System według wynalazku zawiera procesor sygnalizacyjny do odbioru i przetwarzania pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego i połączenia, na którego wyjściach występują pierwszy komunikat sterujący, identyfikujący identyfikator wirtualny, drugi komunikat sterujący, identyfikujący połączenie oraz drugi komunikat sygnalizacyjny, identyfikujący połączenie, do wyjścia pierwszego komunikatu sterującego i wąskopasmowych transmisji użytkownika procesora sygnalizacyjnego jest dołączony poprzez pierwsze łącze pierwszy multiplekser współdziałający do przetwarzania wąskopasmowych transmisji użytkownika w asynchroniczne transmisje użytkownika z identyfikatorem wirtualnym, do wyjścia drugiego komunikatu sterującego i asynchronicznych transmisji użytkownika procesora sygnalizacyjnego jest dołączony poprzez drugie łącze drugi multiplekser współdziałający do przetwarzania asynchronicznych transmisji użytkownika w wąskopasmowe transmisje użytkownika oraz do wyjścia drugiego komunikatu sygnalizacyjnego i wąskopasmowych

187 643 transmisji użytkownika jest dołączony poprzez trzecie łącze wąskopasmowy węzeł komutacyjny.

Korzystnie wąskopasmowy węzeł komutacyjny jest przystosowany do wytwarzania i przesyłania trzeciego komunikatu sygnalizacyjnego poprzez trzecie łącze oraz przesyłania wąskopasmowych transmisji użytkownika, procesor sygnalizacyjny jest przystosowany do odbioru trzeciego komunikatu sygnalizacyjnego poprzez trzecie łącze, do przetwarzania trzeciego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru innego identyfikatora wirtualnego oraz do wytwarzania i przesyłania trzeciego komunikatu sterującego, identyfikującego inny identyfikator wirtualny, a drugi multiplekser współdziałający jest przystosowany do odbioru trzeciego komunikatu sterującego poprzez drugie łącze i do odbioru wąskopasmowych transmisji użytkownika, do przetwarzania wąskopasmowych transmisji użytkownika na inne asynchroniczne transmisje użytkownika z innym identyfikatorem wirtualnym na podstawie trzeciego komunikatu sterującego oraz do przesyłania innych asynchronicznych transmisji użytkownika.

Korzystnie procesor sygnalizacyjny jest przystosowany do przetwarzania kodu punktu przeznaczenia w trzecim komunikacie sygnalizacyjnym dla wyboru innego identyfikatora wirtualnego.

Korzystnie procesor sygnalizacyjny jest przystosowany do przetwarzania kodu punktu przeznaczenia w pierwszym komunikacie sygnalizacyjnym dla wyboru identyfikatora wirtualnego.

Korzystnie procesor sygnalizacyjny jest przystosowany do przetwarzania informacji dostępu i obciążenia dla wąskopasmowego węzła komunikacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego.

Korzystnie system według wynalazku ma wejście pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego i wyjście drugiego komunikatu sygnalizacyjnego, będących komunikatami adresu początkowego.

Procesor sygnalizacyjny telekomunikacyjny według wynalazku zawiera pierwszy interfejs do odbioru pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego i przesyłania drugiego komunikatu sygnalizacyjnego, dołączony do drugiego interfejsu do przesyłania pierwszego komunikatu sterującego i drugiego komunikatu sterującego, poprzez procesor do przetwarzania pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego i połączenia z wąskopasmowym węzłem komutacyjnym, do wytwarzania pierwszego komunikatu sterującego identyfikującego oraz drugiego komunikatu sterującego identyfikującego połączenie i drugiego komunikatu sygnalizacyjnego identyfikującego połączenie.

Korzystnie pierwszy interfejs ma wejście odbioru trzeciego komunikatu sygnalizacyjnego, drugi interfejs ma wyjście przesyłania trzeciego komunikatu sterującego i procesor jest przystosowany do przetwarzania trzeciego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru innego identyfikatora wirtualnego i do wytwarzania trzeciego komunikatu sterującego, identyfikującego inny identyfikator wirtualny.

Korzystnie procesor według wynalazku zawiera procesor połączeniowy do przetwarzania kodu punktu przeznaczenia w trzecim komunikacie sygnalizacyjnym dla wyboru innego identyfikatora wirtualnego.

Korzystnie procesor według wynalazku zawiera procesor połączeniowy do przetwarzania kodu punktu przeznaczenia w pierwszym komunikacie sygnalizacyjnym dla wyboru identyfikatora wirtualnego.

Korzystnie procesor według wynalazku zawiera procesor połączeniowy do przetwarzania informacji dostępu i obciążenia dla wąskopasmowego węzła komutacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego.

Korzystnie w procesorze według wynalazku pierwszy komunikat sygnalizacyjny i drugi komunikat sygnalizacyjny są komunikatami adresu początkowego.

Zaletą wynalazku jest zapewnienie wydajnych sposobów i systemów, które łączą zdolności elementów szerokopasmowych ze zdolnościami znanych węzłów komutacyjnych, zapewniających połączenia wirtualne ATM na podstawie wywołania przez wywołanie, wspierając wiele usług obecnie zapewnionych przez węzły komutacyjne.

187 643

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku. na którym. fig. 1 przedstawia schemat blokowy systemu sterowania siecią telekomunikacyjną według wynalazku. fig. 2 - schemat blokowy procesora telekomunikacyjnego sygnalizacyjnego według wynalazku i fig. 3 - schemat blokowy systemu według wynalazku.

Figura 1 przedstawia wersję wynalazku. Termin „połączenie” odnosi się do nośników transmisji stosowanych do przenoszenia ruchu i termin „łącze” odnosi się do nośników transmisji stosowanych do przenoszenia sygnalizacji lub komunikatów sterujących. Na fig. 1 połączenia są oznaczone liniami ciągłymi i łącza są oznaczone liniami kreskowymi. Użytkownicy 100 i 102 są dołączeni do systemu szerokopasmowego 104 przez połączenia 150 i 151. Użytkownicy 100 i 102 są dołączeni także do systemu szerokopasmowego 104 przez łącza 160 i 161. Użytkownicy 100 i 102 mogą być dowolnym obiektem. który dostarcza ruch telekomunikacyjny do systemu szerokopasmowego 104 lub który odbiera ruch z systemu szerokopasmowego 104. Pewnymi przykładami są tu telekomunikacyjny węzeł komutacyjny lub podstawowe wyposażenie stacji CDE. Połączenia 150 i 151 reprezentują dowolne połączenie. które może być zastosowane przez użytkowników 100 i 102 dla dostępu do systemu szerokopasmowego 104. Przykłady obejmują: połączenia DS3. DS1. DS0. ISDN. E3. E1. E0. SDH. SONET. komórkowe i PCS. Łącza 160 i 161 reprezentują dowolne łącze sygnalizujące. które może byó zastosowane pomiędzy użytkownikami 100 i 102 oraz systemem szerokopasmowym 104. Przykłady obejmują system sygnalizacyjny #7 SS7. CT, ISDN. CP/IP i UDP/IP.

System szerokopasmowy 104 zawiera multiplekser współdziałający (mux) 110. multiplekser współdziałający (mux) 112. multiplekser współdziałający (mux) 114. połączenie skrośne ATM 120. wąskopasmowe węzły komutacyjne 130 i 132 i procesor sygnalizacyjny 140. System szerokopasmowy 104 zawiera także połączenia 152-156 i łącza 162-166. Połączenie skrośne 120 jest dołączone do multiplekserów 110. 112 i 114 przez połączenia 152. 153 i 154. Multiplekser 112 jest dołączony do węzła komutacyjnego 132 przez połączenie 155. a multiplekser 114 jest dołączony do węzła komutacyjnego 130 przez połączenie 156. Multiplekser 114 jest dołączony do użytkownika 100 przez połączenie 150. a multiplekser 112 jest dołączony do użytkownika 102 przez połączenie 151. Połączenia 152-154 są połączeniami ATM korzystnie przenoszonymi przez sieć SONET. Połączenia 155 i 156 są połączeniami wąskopasmowymi podobnymi do połączeń 150 i 151. Korzystnie połączenia 155 i 156 są połączeniami DS3 i DS1 ze wstawionymi DS0.

Procesor sygnalizacyjny 140 jest dołączony do multipleksera 110 przez łącze 162. do multipleksera 112 przez łącze 163. do węzła komutacyjnego 132 przez łącze 164. do multipleksera 114 przez łącze 165 i do węzła komutacyjnego 130 przez łącze 166. Procesor sygnalizacyjny jest dołączony do użytkowników 100 i 102 przez łącza 160 i 161. Specjalista w tej dziedzinie orientuje się. że STP może być zastosowane do wymiany sygnalizacji zamiast łączy bezpośrednich. Łącza 160. 161. 164 i 166 są konwencjonalnymi łączami sygnalizacyjnymi. na przykład SS7. ISDN lub CT. Łącza 162. 163 i 165 są dowolnymi łączami. które przenoszą komunikaty sterujące. przy czym przykładami są łącza SS7. UDP/IP w sieci Ethernet lub układ magistrali stosujący konwencjonalny protokół. Zwykle węzły komutacyjne i multipleksery są dołączone do systemu zarządzania siecią. której dla uproszczenia nie pokazano.

Połączenie skrośne ATM 120 jest konwencjonalnym przyrządem. który zapewnia wiele połączeń wirtualnych ATM pomiędzy multiplekserami. Zwykle połączenie wirtualne stosowałoby do przesyłania DS1. DS3 lub SONET. Połączenia wirtualne są zwykle wyznaczone przez identyfikator ścieżki wirtualnej/identyfikator kanału wirtualnego VPI/VCI. Te VPI/VCI są zapewnione od multipleksera do multipleksera. lecz połączenie skrośne nie musi być sterowane na podstawie wywołania przez wywołanie. Przykładem połączenia skrośnego jest model NEC 20. Specjaliści w tej dziedzinie orientują się. że w ten sposób mogłyby być zastosowane wielokrotne połączenia skrośne. lecz dla uproszczenia jest pokazane tylko pojedyncze połączenie skrośne. Albo pojedyncze połączenie skrośne albo wielokrotne połączenia skrośne są omawiane jako system połączeń skrośnych.

Multipleksery 110. 112 i 114 są przystosowane do współdziałania. czyli obsługi. ruchu pomiędzy formatami. ATM i nie ATM w odpowiedzi na komunikaty sterujące z procesora

187 643 sygnalizacyjnego 140. Zwykle to współdziałanie powoduje współdziałania indywidualnych DS0 z indywidualnymi VPI/VCI zgodnie z komunikatami z procesora sygnalizacyjnego IM

Szczegółowy opis multiplekserów jest podany poniżej.

Wąskopasmowe węzły komutacyjne 130 i 132 są konwencjonalnymi węzłami komutacyjnymi obwodów. Te węzły komutacyjne obsługują i łączą wywołania. Zwykle łączą one wejściowe DS0 z wyjściowym DS0. Często spełniają one różne zadania, w tym zatwierdzanie, ekranowanie, trasowanie i sterowanie echem. Te węzły komutacyjne mogą być także przystosowane do zapewniania specjalnych usług. Przykładami specjalnych usług są: karty wywołujące, usługi klas, wywołanie aktywowane głosem i przesyłanie komunikatów głosowych, wirtualna sieć prywatna, wspomaganie/wzmacnianie osłabionej słyszalności, usługi operatora i inteligentne trasowanie wywołania siecią (przenośny numer lokalny, ruchliwość osoby/terminalu, wywołanie wolne od opłaty).

Procesor sygnalizacyjny 140 jest przystosowany do odbierania i przetwarzania sygnalizacji dla wyboru wąskopasmowego węzła komutacyjnego i połączeń z wybranym węzłem komutacyjnym. Ten wybór węzła komutacyjnego może być oparty na różnych kryteriach. Kilka przykładów to: osiągalny dostęp węzła komutacyjnego, bieżące obciążenie węzła komutacyjnego, zdolności usługowe węzła komutacyjnego lub obszar obsługiwany przez węzeł komutacyjny. Zwykle połączeniami byłyby VPI/VCI i DS0. Procesor sygnalizacyjny 140 jest zdolny do dostarczania komunikatów sterujących do multiplekserów dla realizacji połączeń. Procesor sygnalizacyjny 140 jest także zdolny do wymiany sygnalizacji z węzłami komutacyjnymi dla ułatwienia obsługi wywołania. W razie potrzeby procesor sygnalizacyjny 140 może także wymieniać sygnalizacją z użytkownikami dla ułatwienia wywołania. Szczegółowy opis procesora sygnalizacyjnego 140 jest podany poniżej.

W jednym przykładzie wykonania wynalazek działa jak następuje dla wywołania od użytkownika 100 do użytkownika 102. W tym przykładzie wykonania procesor sygnalizacyjny 140 jest przezroczysty dla użytkowników i dla wąskopasmowych węzłów komutacyjnych. Użytkownicy i wąskopasmowe węzły komutacyjne próbują współdziałać, jak gdyby były w typowym scenariuszu sieciowym. W kontekście wynalazku sygnalizacja jest „przerywana” i przetwarzana przez procesor sygnalizacyjny 140. Połączenia są „przerywane” i rozszerzane przez multipleksery.

Użytkownik 100 będzie określał połączenie wywołania w połączeniu 150 z multiplekserem 110. Zwykle to jest DS0 wstawione do DS3. Użytkownik 100 będzie także przesyłać komunikat ustawiania wywołania do procesora sygnalizacyjnego 140. Zwykle jest to komunikat adresu początkowego IAM. Procesor sygnalizacyjny 140 będzie przetwarzać IAM w celu wyboru węzła komutacyjnego dla obsługi połączenia, będzie wybierać połączenia dla tego węzła. Dla przykładu, jeżeli jest wybrany węzeł komutacyjny 130, byłoby wybrane połączenie ATM wstępnie zapewnione przez połączenie skrośne 154 od multipleksera 110 do multipleksera 114 poprzez połączenia 152 i 154. Poza tym połączenie z węzłem komutacyjnym 130 byłoby wybrane w połączeniu 156. Dla standardowego wywołania VPI/VCI i DS0 byłyby wybrane przez procesor sygnalizacyjny 140.

Procesor sygnalizacyjny 140 przesyłałby komunikat adresu początkowego IAM do węzła komutacyjnego 130 poprzez łącze 166. IAM zawierałby informację stosowaną do obsługi połączenia, taką jak wybierany numer i wejściowe DS0. Procesor sygnalizacyjny przesyłałby komunikat sterujący do multipleksera 110 poprzez łącze 162. Komunikat sterujący instruowałby multiplekser 110 do przetwarzania DS0 w połączeniu 150. z wybranym VPI/VCI w połączeniu 152. Procesor sygnalizacyjny przesyłałby komunikat sterujący do multipleksera 114 poprzez łącze 165. Komunikat sterujący instruowałby multiplekser 114 do przetwarzania wybranego VPI/VCI w połączeniu 154 z wybranym DS0 w połączeniu 156. W wyniku tego ścieżka wywołania od użytkownika 100 do węzła komutacyjnego 130 byłaby ustalona przez multiplekser 110, połączenie skrośne 120 i multiplekser 114.

Węzeł komutacyjny 130 przetwarzałby wywołanie i wybierał trasę dla wywołania. Węzeł komutacyjny łączyłby wejściowe DS0 w połączeniu 156 z innym DS0 w połączeniu 156. Węzeł komutacyjny 130 przesyłałby również IAM wskazujące adresata dla wywołania. W tym przykładzie adresat wybrany przez węzeł komutacyjny 130 byłby użytkownikiem. IAM z wę187 643 zła komutacyjnego 130 byłoby kierowane do procesora sygnalizacyjnego 140. Procesor sygnalizacyjny 140 mógłby odczytywać kod punktu docelowego w tym IAM dla określenia adresata (użytkownika 102) wybranego przez węzeł komutacyjny dla wywołania. Procesor sygnalizacyjny 140 wybierałby VPI/VCI z multipleksera 114 do multipleksera służącego adresatowi multipleksera 112. Procesor sygnalizacyjny 140 wybierałby również DS0 w połączeniu 151 pomiędzy multiplekserem 12 i użytkownikiem 102.

Procesor sygnalizacyjny 140 przesyłałby komunikat sterujący do multipleksera 114 poprzez łącze 165. Komunikat sterujący instruowałby multiplekser 114 do przetwarzania DS0 w połączeniu 156, z wybranym VPI/VCI w połączeniu 154. Procesor sygnalizacyjny 140 przesyłałby komunikat sterujący do multipleksera 112 poprzez łącze 163. Komunikat sterujący instruowałby multiplekser 112 do przetwarzania wybranego VPI/VCI w połączeniu 153 z wybranym DS0 w połączeniu 151.

Procesor sygnalizacyjny 140 mógłby przesyłać komunikat sygnalizacyjny do użytkownika 102 dla ułatwiania zakończenia wywołania.

W wyniku tego ścieżka wywołania od węzła komutacyjnego 130 do użytkownika 102 byłaby ustalana przez multiplekser 114, połączenie skrośne 120 i multiplekser 112. Łącząc te dwie ścieżki wywołania, połączenie od użytkownika 100 do użytkownika 102 jest ustalane przez system szerokopasmowy 104. Korzystnie jest to osiągane poprzez szerokopasmowe połączenia ATM, lecz bez potrzeby zastosowania węzła komutacyjnego ATM lub sterowania wywołania przez wywołanie dla połączenia skrośnego ATM. Multipleksery i połączenie skrośne zapewniają połączenia ATM wybrane przez procesor sygnalizacyjny na podstawie wywołania przez wywołanie. Procesor sygnalizacyjny dokonuje tych wyborów na podstawie obsługi połączeń wąskopasmowego węzła komutacyjnego. Wąskopasmowy węzeł komutacyjny jest także zdolny do zapewniania specjalnych cech dla wywołania.

Korzystnie w systemie 104 był wymagany tylko jeden wąskopasmowy węzeł komutacyjny. Ze względu na to, że jest osiągalne szerokopasmowe przesyłanie ATM, położenie tego węzła komutacyjnego jest stosunkowo niezależne. W systemie 104 może być zastosowany do obsługi połączenia dowolny węzeł komutacyjny. System ATM zapewnia połączenie od punktu pochodzenia do węzła komutacyjnego i od węzła komutacyjnego do punktu przeznaczenia. To oznacza, że wąskopasmowe węzły komutacyjne mogą być wybrane na podstawie obciążenia i dostępności. Wąskopasmowy węzeł komutacyjny mógłby być także pozbawiony usługi po prostu przez poinstruowanie procesora sygnalizacyjnego, aby go nie wybierał.

Procesor sygnalizacyjny

Procesor sygnalizacyjny jest zwykle oddzielony od multiplekserów, lecz specjaliści w tej dziedzinie orientują się, że mogłyby być one zbudowane razem i włączone do układu magistrali zamiast dołączenia przez łącze danych lub sygnalizujące. Procesor sygnalizacyjny może wspierać pojedynczy multiplekser lub wiele multiplekserów. Procesor sygnalizacyjny jest złożony ze sprzętu komputerowego i oprogramowania. Specjaliści w tej dziedzinie zdają sobie sprawę, że istnieją różne elementy sprzętu komputerowego, które mogą wspierać wymagania wynalazku. Jednym przykładem takiego sprzętu komputerowego jest FT-Sparc firmy Integrated Micro Products PLC. FT-Sparc mógłby stosować system operacyjny Solaris. Dowolne wymagania co do pamiętania danych mogłyby być spełnione przez konwencjonalne systemy oprogramowania bazy danych.

Figura 2 przedstawia przykład procesora sygnalizacyjnego, lecz byłby wystarczający dowolny procesor, który spełnia wymagania postawione wynalazkowi. Jak pokazano na fig. 2, procesor sygnalizacyjny 240 zawiera bloki funkcjonalne złożone z interfejsu SS7 242, interfejsu multiplekserowego 244 i procesora połączeniowego 246. Te bloki funkcjonalne mają wzajemne powiązania, które są wskazane i omówione poniżej. Interfejs SS7 242 odbiera i przesyła sygnalizację SS7 poprzez łącze 261. Interfejs multiplekserowy 244 wymienia komunikaty sterujące z multiplekserami poprzez łącze 263. Procesor połączeniowy 246 wymienia informację zarządzania siecią z systemami zarządzania siecią poprzez łącze 263.

Interfejs SS7 242 jest przystosowany do odbioru i przesyłania komunikatów SS7. Interfejs SS7 242 zawiera układy funkcjonalne części przesyłania komunikatów MTP dla poziomów MTP 1, 2 i 3. MTP 1 określa wymagania fizyczne i elektryczne łącza sygnalizującego.

187 643

MTP 2 jest usytuowane na górze MTP 1 i utrzymuje niezawodne przesyłanie poprzez łącze sygnalizujące, przez kontrolę stanu i realizację kontroli błędów. Razem MTP 1-2 zapewniają niezawodne przesyłanie poprzez indywidualne łącze. Urządzenie potrzebowałoby układu funkcjonalnego MTP 1-2 dla każdego stosowanego łącza. MTP 3 jest usytuowane na górze MTP 2 i dostarcza komunikaty do właściwego łącza sygnalizującego (rzeczywiście do MTP 2 dła tego łącza). MTP 3 kieruje komunikaty do aplikacji, stosując MTP 1-2 dla dostępu do systemu sygnalizacyjnego. MTP 3 ma także funkcję zarządzania, która kontroluje stan systemu sygnalizacyjnego i może dokonać właściwe pomiary dla przywrócenia usługi przez system. Poziomy MTP 1-3 odpowiadają warstwom 1-3 podstawowego modelu odniesienia połączeń systemów otwartych OSIBRF.

Interfejs SS7 242 zawiera także układ funkcjonalny ISUP części użytkownika sieci cyfrowej z integracją usług. Może ona zawierać zegary ISUP, które wytwarzają komunikat zwolnienia lub w razie potrzeby retransmitują komunikat. Jeżeli jest stosowana sygnalizacja B-ISUP, interfejs SS7 242 może być także wyposażony w układ funkcjonalny B-ISUP. Wszystkie te elementy są znane w stanie techniki. Interfejs SS7 242 może być skonstruowany przy zastosowaniu dostępnych w handlu narzędzi interfejsu oprogramowania SS7. Przykładem takich narzędzi jest oprogramowanie interfejsu SS7 firmy Trillium, Inc. lub Dale, Gesek, Mc Williams, i Sheridan, Inc.

Interfejs SS7 242 kieruje komunikaty IAM z łącza 261 do procesora połączeniowego 246. Interfejs SS7 242 odbiera również IAM z procesora połączeniowego 246 i przesyła je poprzez łącze 261. Interfejs SS7 242 będzie odbierać kolejne komunikaty związane z wywołaniem SS7 z łącza 261. Interfejs SS7 242 będzie zmieniał etykiety trasowania tych kolejnych komunikatów i retransmitował je poprzez łącze 261. Przykłady tych kolejnych komunikatów obejmują pełne komunikaty adresów ACM, komunikaty odpowiedzi ANM, komunikaty zwolnienia REL i pełne komunikaty zwolnienia RLC.

Etykieta trasowania zawiera kod punktu przeznaczenia DPC, kod punktu pochodzenia OPC, kod identyfikacyjny układu CIC i kod wyboru łącza sygnalizującego SLS. Kody OPC i DPC identyfikują początek i zamierzone przeznaczenie komunikatu sygnalizacyjnego. Dla przykładu, komunikat przesyłany z punktu A do punktu B miałby kod OPC dla A i kod DPC dla B. Komunikat powrotny odwracałby oba i miałby kod OPC dla B i kod DPC dla A. Kod CIC identyfikuje obwód inicjujący stosowany przy wywołaniu. Kod SLS jest stosowany do umożliwienia podziału obciążenia pomiędzy łącza sygnalizujące.

Następująca dyskusja odnosi się do fig. 1 i związanego z nią przykładu wykonania. Wówczas gdy są odbierane komunikaty związane z kolejnymi wywołaniami przez interfejs SS7 procesora sygnalizacyjnego 140, kody OPC, DPC i/lub CIC nie muszą być zmieniane. Komunikat od użytkownika początkowego 100 do wybranego węzła komutacyjnego 130 miałby zmienione kody DPC i CIC dla odzwierciedlania nowych kodów DPC i CIC wybranych dla połączenia przez procesor sygnalizacyjny 140. To ma miejsce, ponieważ węzeł komutacyjny 130 oczekuje na własny kod DPC i węzeł komutacyjny 130 musi także znać rzeczywiste DS0 stosowane przez multiplekser 114 w połączeniu. Komunikat do użytkownika początkowego 100 z węzła 130 miałby zmieniony kod OPC dla odzwierciedlania kodu DPC w pierwotnym I AM od użytkownika 100. To ma miejsce, ponieważ użytkownik 100 oczekuje komunikatów odpowiedzi dla wywołania z punktu, skąd było wysłane pierwotne LAM. Ten kod punktu jest kodem DPC pierwotnego IAM. Kod CIC jest także zmieniany dla odzwierciedlania kodu CIC w pierwotnym IAM od użytkownika 100. To ma miejsce, ponieważ użytkownik 100 oczekuje, że DS0 w komunikacie jest DS0 stosowanym w połączeniu 150. Komunikaty pomiędzy użytkownikiem końcowym 102 i wybranym węzłem komutacyjnym 130 potrzebowałyby zmienionych CIC dla odzwierciedlania rzeczywistych DS0 stosowanych przez odbiorcę komunikatu. Kod CIC w komunikatach od użytkownika 102 do węzła komutacyjnego 130 odzwierciedlałby DS0 w połączeniu 156. Kod CIC w komunikatach od węzła komutacyjnego 130 do użytkownika 102 odzwierciedlałby DS0 w połączeniu 151.

Powracając do fig. 2, procesor połączeniowy 246 jest przystosowany do przetwarzania wejściowych LAM i wybierania połączeń. Przy wywołaniach w sieci procesor połączeniowy 246 wybiera wąskopasmowy węzeł komutacyjny do obsługi połączenia i wybiera także połą187 643 czenia z wąskopasmowym węzłem komutacyjnym. Te połączenia są zwykle kombinacjami VPI/VCI. Jeżeli połączenie jest rozbudowane poza wybrany wąskopasmowy węzeł komutacyjny, procesor połączeniowy 246 identyfikuje wymaganego adresata wywołania w IAM z wąskopasmowego węzła komutacyjnego. Procesor połączeniowy 246 wybiera także połączenia z tym adresatem. Te połączenia są zwykle kombinacjami VPI/VCI - DS0.

Jak to omówiono powyżej, procesor sygnalizacyjny może być przezroczysty dla użytkowników. W wyniku tego użytkownicy będą wysyłać sygnalizację do wąskopasmowego węzła komutacyjnego wybranego przez użytkownika. Adresat tego komunikatu sygnalizacyjnego SS7 jest identyfikowany przez kod punktu przeznaczenia DPC. Zatem przy wywołaniach wchodzących do sieci, DPC wskazuje wąskopasmowy węzeł komutacyjny wybrany przez użytkownika. Procesor połączeniowy 246 używa zwykle tego DPC dla wyboru wąskopasmowego węzła komutacyjnego. To może być ten sam wąskopasmowy węzeł komutacyjny wybrany przez użytkownika lub inny wąskopasmowy węzeł komutacyjny. Procesor połączeniowy 246 może następnie kontrolować bieżące wykorzystanie wybranego wąskopasmowego węzła komutacyjnego. To może obejmować osiągalny dostęp łącza do węzła komutacyjnego i/lub obciążenia przetwarzania węzła komutacyjnego. Jeżeli dostęp do węzła komutacyjnego jest przeciążony lub jeżeli jednostka centralna CPU węzła komutacyjnego jest bardzo obciążona, wówczas może być wybrany zastępczy węzeł komutacyjny. Poza tym specjalne operacje sieci mogą wymagać zastosowania zastępczego węzła komutacyjnego - na przykład, jeżeli węzeł komutacyjny jest nieaktywny podczas konserwacji lub testowania.

Po wybraniu węzła komutacyjnego zostają wybrane połączenia z węzłem komutacyjnym. DS0 w połączeniu wewnętrznym jest identyfikowane przez kod identyfikacyjny układu CIC w IAM. Jest wybrane VPI/VCI, które zostało poprzednio dostarczone przez połączenie skrośne od multipleksera, dołączonego do wejściowego DS0, do multipleksera obsługującego wybrany węzeł komutacyjny. DS0 jest wybrane od ostatniego multipleksera do wybranego węzła komutacyjnego. Na podstawie wyborów informacja LAM jest dostarczana do interfejsu SS7 242 i informacja komunikatu sterującego jest dostarczana do interfejsu multiplekserowego 244.

Jak to omówiono powyżej, po dokonaniu przez wąskopasmowy węzeł komutacyjny obsługi połączenia, przesyła on LAM do adresata. Procesor połączeniowy 246 będzie odbierał to IAM i wykorzystywał DPC do identyfikacji adresata oraz wybierał właściwe połączenia z tym adresatem. Kod CIC w IAM identyfikuje DS0 z wybranego węzła komutacyjnego do multipleksera. Wybrane zostają VPI/VCI z tego multipleksera do multipleksera przeznaczenia i DS0 z multipleksera przeznaczenia do adresata. Wybory są następnie dokonywane przez multipleksery w odpowiedzi na komunikaty sterujące z procesora sygnalizacyjnego 240. Procesor połączeniowy 246 śledzi także wykorzystanie i stan połączeń i grup połączeń dla połączeń w zakresie sterowania. Odbiera on również informację zarządzania siecią. .

W pewnych przykładach wykonania procesor połączeniowy 246 wykorzystuje przynajmniej części wybieranego numeru do wyboru wąskopasmowego węzła komutacyjnego. Dla przykładu, wąskopasmowy węzeł komutacyjny „A” może być przypisany do kodu obszaru „X”. Przy połączeniach z kodem obszaru „X” jest wybrany węzeł komutacyjny „A”. Jeżeli węzeł komutacyjny „A” jest nieosiągalny, może być zastosowany zastępczy węzeł komutacyjny „B”. To można przeprowadzić także przy zastosowaniu kodu obszaru i wymiany NPANxXx. W pewnych przykładach wykonania wybrany numer może odpowiadać specjalnej usłudze oferowanej przez wybraną grupę węzłów komutacyjnych. Dla przykładu numer „1800-ΝΧΧ-ΧΧΧΧ” może odpowiadać usłudze karty wywołującej, oferowanej tylko z dwóch węzłów komutacyjnych. Numery „888” i „900” są także stosowane w ten sposób. Procesor połączeniowy 246 może wybierać jeden z tych węzłów komutacyjnych na podstawie wybieranego numeru. W pewnych przykładach wykonania numer abonenta wywołującego, zwykle omawiany jako ANI, może być zastosowany w podobny sposób w celu wyboru węzła komutacyjnego dla zapewniania usług dla abonenta wywołującego. W pewnych przykładach wykonania wywołanie może być kierowane do węzła komutacyjnego w oparciu o operatora identyfikowanego w sygnalizacji. Ta informacja jest znajdywana w parametrze identyfikacyjnym operatora w IAM.

187 643

Interfejs multiplekserowy 244 odbiera informację z procesora połączeniowego 246 wskazującego połączenia, które mają być dokonane lub rozłączone. Interfejs multiplekserowy 244 odbiera tę informację i dostarcza odpowiednie komunikaty sterujące do właściwych multiplekserów. Interfejs multiplekserowy 244 może także odbierać potwierdzenia odbioru z multiplekserów. W wyniku tego procesor sygnalizacyjny 240 może dostarczać informację nagłówka ATM do multiplekserów w celu zastosowania w konfigurowaniu nagłówków komórek ATM tak, że komórki są kierowane do wymaganego adresata.

Multipleksery współdziałające ATM

Figura 3 pokazuje jeden przykład wykonania multipleksera, który jest właściwy dla tego wynalazku, lecz można również zastosować inne multipleksery, które spełniają wymagania wynalazku. Pokazane są: interfejs sterujący 300, interfejs OC-3 305. Interfejs DS3 310. interfejs DSI 315, interfejs DS0 320, warstwa adaptacyjna ATM AAL 330 i interfejs OC-3 735, interfejs sterujący 300 wymienia komunikaty sterujące z procesorem sygnalizacyjnym. Zwykle te komunikaty zawierają przypisania współdziałające DS0 - VPI/VCI, które mają być dokonane przez warstwę adaptacyjną AAL 330. Jako taka informacja ta jest dostarczana do warstwy adaptacyjnej AAL 300.

Interfejs OC-3 305 odbiera format OC-3 i dokonuje przetworzenia do DS3. Interfejs DS3 310 odbiera format DS3 i dokonuje przetworzenia do DSI. Interfejs DS3 310 może odbierać DS3s z interfejsu OC-3 305 lub z połączenia zewnętrznego. Interfejs DSI 315 odbiera format DSI i dokonuje przetworzenia do DS0. Interfejs DSI 315 może odbierać DSI z interfejsu DS3 310 lub z połączenia zewnętrznego. Interfejs DS0 320 odbiera format DS0 i zapewnia interfejs dla warstwy adaptacyjnej AAL 330. Interfejs OC-3 335 jest przystosowany do odbioru komórek ATM z warstwy adaptacyjnej AAL 330 i przesyłania ich do połączenia skrośnego.

Warstwa adaptacyjna AAL 330 zawiera zarówno podwarstwę zbieżności jak i warstwę dzielenia i ponownego gromadzenia SAR. Warstwa adaptacyjna AAL 330 jest przystosowana do odbioru informacji użytkownika w formacie DS0 z interfejsu DS0 320 oraz przetwarzania informacji do komórek ATM. Warstwy adaptacyjne AAL są znane w stanie techniki i informacja o AAL jest dostarczona przez dokument 1.363 International Telecommunications Union (ITU). Warstwa adaptacyjna AAL dla głosu jest także opisana w zgłoszeniu patentowym numer serii 08/395 745, złożonym 28 lutego 1995, zatytułowanym „Przetwarzanie komórek dla przesyłania głosu” i wprowadzonym tutaj przez odniesienie do tego zgłoszenia. Warstwa adaptacyjna AAL 330 otrzymuje identyfikator ścieżki wirtualnej VPI i identyfikator kanału wirtualnego VCI dla każdego wywołania z interfejsu sterującego 300. Warstwa adaptacyjna AAL 330 otrzymuje również tożsamość DS0 dla każdej komórki lub DS0 dla wywołania Nx64. Warstwa adaptacyjna AAL 330 przetwarza następnie informację użytkownika pomiędzy identyfikowanym DS0 i identyfikowanym połączeniem wirtualnym ATM. Potwierdzenia, że przypisania zostały dokonane, mogą być w razie potrzeby przesłane z powrotem do procesora sygnalizacyjnego. Wywołania z szybkością przesyłania danych, która jest wielokrotnością 64 kbit/s, są znane jako wywołania Nx64. W razie potrzeby warstwa adaptacyjna AAL 330 może być zdolna do przyjmowania komunikatów sterujących przez interfejs sterujący 300 dla Nx64 wywołań.

Jak to omówiono powyżej, multiplekser obsługuje także wywołania w przeciwnym kierunku - od interfejsu OC-3 335 do interfejsu DS0 320. Ten ruch zostałby przetworzony do ATM przez inny multiplekser i skierowany do OC-3 335 przez połączenie skrośne przy wybranym VPI/VCI. Interfejs sterujący 300 będzie zapewniał warstwę adaptacyjną AAL 330 z przypisaniem wybranego VPI/VCI dla wybranego, zewnętrznego DS0. Multiplekser będzie przetwarzać komórki ATM z wybranym VPI/VCI w nagłówkach komórek do formatu DS0 i dostarczał do wybranego, zewnętrznego połączenia DS0. Technika przetwarzania VPI/VCI jest ujawniona w zgłoszeniu patentowym USA numer serii 08/653 852, złożonym 28 maja 1996, zatytułowanym „System telekomunikacji z systemem obsługi połączeń” i wprowadzonym tutaj jako odnośnik do tego zgłoszenia.

Połączenia DS0 są dwukierunkowe i połączenia ATM są zwykle jednokierunkowe. W wyniku tego dwa połączenia wirtualne w przeciwnych kierunkach będą zwykle wymagane

187 643 dla każdego DS0. Jak to omówiono, można to uzyskać przez dostarczenie połączenia skrośnego z zespołem VPI/VCI w przeciwnym kierunku niż pierwotny zespół VPI/VCI. Przy każdym wywołaniu multipleksery byłyby skonfigurowane dla automatycznego wzywania określonego zespołu VPI/VCI do zapewniania dwukierunkowego połączenia wirtualnego dla dopasowania dwukierunkowego DS0 do komórki.

Rozumiejąc korzystny przykład wykonania, specjaliści w tej dziedzinie rozumiejią że niniejszy wynalazek umożliwia połączenie przesyłania szerokopasmowego o dużej szybkości z systemami skonfigurowanymi do wąskopasmowego przetwarzania i sterowania. Przez realizację funkcji obsługi połączenia w wąskopasmowych węzłach komutacyjnych, zdolność przesyłania szerokopasmowego jest przezroczysta dla użytkowników i inne istniejące elementy sieci skonfigurowane do współdziałania z wąskopasmowymi węzłami komutacyjnymi. Ponadto przesyłanie szerokopasmowe jest dokonywane ekonomicznie i skutecznie bez konieczności zastosowania szerokopasmowych węzłów komutacyjnych.

Specjaliści w tej dziedzinie zorientują się, że odmiany ujawnionych powyżej, szczególnych przykładów wykonania są rozważane przez wynalazek. Wynalazek nie powinien być ograniczony do powyższych przykładów wykonania, lecz powinien być określony przez następujące zastrzeżenia.

187 643

240

FIG. 2

187 643

300

305 310

INTERFEJS

STERUJĄCY

0C3

DS3

DS1

DSO

315 320

WARSTWA ADAPTACYJNA ATM (AAL)

330

0C3

V

335

FIG. 3

187 643

FIG. 1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób sterowania siecią telekomunikacyjną do obsługi wywołania złożonego z pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego i wąskopasmowych transmisji użytkownika, w którym odbiera się wąskopasmowe transmisje użytkownika w pierwszym multiplekserze współdziałającym. znamienny tym, że odbiera się pierwszy komunikat sygnalizacyjny w procesorze sygnalizacyjnym. w którym przetwarza się pierwszy komunikat sygnalizacyjny dla wyboru identyfikatora wirtualnego i połączenia, wytwarza się i przesyła się pierwszy komunikat sterujący z procesora sygnalizacyjnego identyfikującego identyfikator wirtualny. wytwarza się i przesyła się drugi komunikat sterujący z procesora sygnalizacyjnego identyfikującego połączenie, wytwarza się i przesyła się drugi komunikat sygnalizacyjny z procesora sygnalizacyjnego identyfikującego połączenie. odbiera się pierwszy komunikat sterujący w pierwszym multiplekserze współdziałającym. w którym przetwarza się wąskopasmowe transmisje użytkownika na asynchroniczne transmisje użytkownika z identyfikatorem wirtualnym i przesyła się asynchroniczne transmisje użytkownika na podstawie pierwszego komunikatu sterującego. odbiera się drugi komunikat sterujący i asynchroniczne transmisje użytkownika w drugim multiplekserze współdziałającym. w którym przetwarza się asynchroniczne transmisje użytkownika na wąskopasmowe transmisje użytkownika i przesyła się wąskopasmowe transmisje użytkownika poprzez połączenie na podstawie drugiego komunikatu sterującego. odbiera się wąskopasmowe transmisje użytkownika z połączenia i drugiego komunikatu sygnalizacyjnego w wąskopasmowym węźle komutacyjnym oraz w wąskopasmowym węźle komutacyjnym przetwarza się wąskopasmowe transmisje użytkownika na podstawie drugiego komunikatu sygnalizacyjnego.
2. Sposób według zastrz. 1. znamienny tym, że wytwarza się i przesyła się trzeci komunikat sygnalizacyjny z wąskopasmowego węzła komutacyjnego i przesyła się wąskopasmowe transmisje użytkownika z wąskopasmowego węzła komutacyjnego. odbiera się trzeci komunikat sygnalizacyjny w procesorze sygnalizacyjnym. w którym przetwarza się trzeci komunikat sygnalizacyjny dla wyboru innego identyfikatora wirtualnego. wytwarza się i przesyła się trzeci komunikat sterujący z procesora sygnalizacyjnego identyfikującego inny identyfikator wirtualny. odbiera się trzeci komunikat sterujący i wąskopasmowe transmisje użytkownika w drugim multiplekserze współdziałającym i w tym drugim multiplekserze współdziałającym przetwarza się wąskopasmowe transmisje użytkownika w inne asynchroniczne transmisje użytkownika z innym identyfikatorem wirtualnym i przesyła się te inne asynchroniczne transmisje użytkownika na podstawie trzeciego komunikatu sterującego.
3. Sposób według zastrz. 2. znamienny tym, że podczas przetwarzania trzeciego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru innego identyfikatora wirtualnego. przetwarza się kod punktu przeznaczenia w trzecim komunikacie sygnalizacyjnym.
4. Sposób według zastrz. 1. znamienny tym, że podczas przetwarzania pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego. przetwarza się kod punktu przeznaczenia w pierwszym komunikacie sygnalizacyjnym.
5. Sposób według zastrz. 1. znamienny tym, że podczas przetwarzania pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego. wybiera się identyfikator wirtualny na podstawie informacji dostępu i obciążenia dla wąskopasmowego węzła komutacyjnego.
6. Sposób według zastrz. 1. znamienny tym, że jako pierwszy komunikat sygnalizacyjny i drugi komunikat sygnalizacyjny stosuje się komunikaty adresu początkowego.
7. System sterowania siecią telekomunikacyjną do obsługi wywołania złożonego z pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego i wąskopasmowych transmisji użytkownika. który to system zawiera pierwszy multiplekser współdziałający do odbioru wąskopasmowych

187 643 transmisji użytkownika, znamienny tym, że zawiera procesor sygnalizacyjny (140) do odbioru i przetwarzania pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego i połączenia, na którego wyjściach występują pierwszy komunikat sterujący, identyfikujący identyfikator wirtualny, drugi komunikat sterujący, identyfikujący połączenie oraz drugi komunikat sygnalizacyjny, identyfikujący połączenie, do wyjścia pierwszego komunikatu sterującego i wąskopasmowych transmisji użytkownika procesora sygnalizacyjnego (140) jest dołączony poprzez pierwsze łącze (162) pierwszy multiplekser współdziałający (110) do przetwarzania wąskopasmowych transmisji użytkownika w asynchroniczne transmisje użytkownika z identyfikatorem wirtualnym, do wyjścia drugiego komunikatu sterującego i asynchronicznych transmisji użytkownika procesora sygnalizacyjnego (140) jest dołączony poprzez drugie łącze (163, 165) drugi multiplekser współdziałający (112, 114) do przetwarzania asynchronicznych transmisji użytkownika w wąskopasmowe transmisje użytkownika oraz do wyjścia drugiego komunikatu sygnalizacyjnego i wąskopasmowych transmisji użytkownika jest dołączony poprzez trzecie łącze (164,166) wąskopasmowy węzeł komutacyjny (130,132).
8. System według zastrz. 7, znamienny tym, że wąskopasmowy węzeł komutacyjny (130, 132) jest przystosowany do wytwarzania i przesyłania trzeciego komunikatu sygnalizacyjnego poprzez trzecie łącze (164, 166) oraz przesyłania wąskopasmowych transmisji użytkownika, procesor sygnalizacyjny (140) jest przystosowany do odbioru trzeciego komunikatu sygnalizacyjnego poprzez trzecie łącze (164, 166), do przetwarzania trzeciego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru innego identyfikatora wirtualnego oraz do wytwarzania i przesyłania trzeciego komunikatu sterującego, identyfikującego inny identyfikator wirtualny, a drugi multiplekser współdziałający (112, 114) jest przystosowany do odbioru trzeciego komunikatu sterującego poprzez drugie łącze (163, 165) i do odbioru wąskopasmowych transmisji użytkownika, do przetwarzania wąskopasmowych transmisji użytkownika na inne asynchroniczne transmisje użytkownika z innym identyfikatorem wirtualnym na podstawie trzeciego komunikatu sterującego oraz do przesyłania innych asynchronicznych transmisji użytkownika.
9. System według zastrz. 8, znamienny tym, że procesor sygnalizacyjny (140) jest przystosowany do przetwarzania kodu punktu przeznaczenia w trzecim komunikacie sygnalizacyjnym dla wyboru innego identyfikatora wirtualnego.
10. System według zastrz. 7, znamienny tym, że procesor sygnalizacyjny (140) jest przystosowany do przetwarzania kodu punktu przeznaczenia w pierwszym komunikacie sygnalizacyjnym dla wyboru identyfikatora wirtualnego.
11. System według zastrz. 7, znamienny tym, że procesor sygnalizacyjny (140) jest przystosowany do przetwarzania informacji dostępu i obciążenia dla wąskopasmowego węzła komunikacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego.
12. System według zastrz. 7, znamienny tym, że ma wejście pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego i wyjście drugiego komunikatu sygnalizacyjnego, będących komunikatami adresu początkowego.
13. Procesor sygnalizacyjny telekomunikacyjny, znamienny tym, że zawiera pierwszy interfejs (242) do odbioru pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego i przesyłania drugiego komunikatu sygnalizacyjnego, dołączony do drugiego interfejsu (244) do przesyłania pierwszego komunikatu sterującego i drugiego komunikatu sterującego, poprzez procesor (246) do przetwarzania pierwszego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego i połączenia z wąskopasmowym węzłem komutacyjnym, do wytwarzania pierwszego komunikatu sterującego identyfikującego oraz drugiego komunikatu sterującego identyfikującego połączenie i drugiego komunikatu sygnalizacyjnego identyfikującego połączenie.
14. Procesor według zastrz. 13, znamienny tym, że pierwszy interfejs (242) ma wejście odbioru trzeciego komunikatu sygnalizacyjnego, drugi interfejs (244) ma wyjście przesyłania trzeciego komunikatu sterującego i procesor (246) jest przystosowany do przetwarzania trzeciego komunikatu sygnalizacyjnego dla wyboru innego identyfikatora wirtualnego i do wytwarzania trzeciego komunikatu sterującego, identyfikującego inny identyfikator wirtualny.
15. Procesor według zastrz. 14, znamienny tym, że zawiera procesor połączeniowy (246) do przetwarzania kodu punktu przeznaczenia w trzecim komunikacie sygnalizacyjnym dla wyboru innego identyfikatora wirtualnego.

187 643
16. Procesor według zastrz. 13, znamienny tym, że zawiera procesor połączeniowy (246) do przetwarzania kodu punktu przeznaczenia w pierwszym komunikacie sygnalizacyjnym dla wyboru identyfikatora wirtualnego.
17. Procesor według zastrz. 13, znamienny tym, że zawiera procesor połączeniowy (246) do przetwarzania informacji dostępu i obciążenia dla wąskopasmowego węzła komutacyjnego dla wyboru identyfikatora wirtualnego.
18. Procesor według zastrz. 13, znamienny tym, że pierwszy komunikat sygnalizacyjny i drugi komunikat sygnalizacyjny są komunikatami adresu początkowego.