PL172395B1

PL172395B1 - Method of and apparatus for erecting concrete walls using shutterings

Info

Publication number: PL172395B1
Application number: PL93316305A
Authority: PL
Inventors: Rene P Schmid
Original assignee: Rascor Spezialbau Gmbh
Priority date: 1992-05-13
Filing date: 1993-05-13
Publication date: 1997-09-30
Also published as: MD1885B2; PL171625B1; CA2134473C; SK280036B6; HU219269B; NO944279L; WO1993023640A1; EP0725195B1; NO311585B1; NO944279D0; RU2126480C1; MD960322A; ATE194203T1; HU9403080D0; ES2098040T3; DE59304752D1; NO975647D0; EP0725195A3; ATE146249T1; DK0725195T3

Abstract

1. Sposób wznoszenia scian betonowych z zastosowa- n i em deskowan, w którym plyty deskowania unieruchamia sie równolegle do siebie z odstepem, odpowiadajacym grubosci sciany betonowej, za pomoca kotew mocujacych, zawierajacych rozpórki rurowe, kotwy mocujace usuwa sie ze wzniesionej i utwardzonej sciany betonowej po zalaniu cieklym betonem przestrzeni pomiedzy plytami deskowa- nia oraz odbija sie plyty deskowania, po czym rozporki ru- rowe, pozostale w scianach betonowych, wypelnia sie ma- terialem zalewowym, w celu uszczelnienia miejsca moco- wania, przy czym wznosi sie sciane betonowa na podbu- dowie betonowej, korzystnie plycie betonowej, w obszarze zlacz ze sciana betonowa, ograniczonym na podbudowie betonowej, umieszcza sie znane jako takie urzadzenie uszczelniajace korzystnie z kanalem wtryskowym, który jest otwarty od strony podbudowy betonowej, a po usta- wieniu sciany betonowej wtlacza sie material zalewowy w puste przestrzenie i/lub szczeliny miedzy sciana beto- nowa a podbudowa betonowa i kanalami wtryskowymi i sciana betonowa, za pomoca weza lub rury, znamienny tym, ze poprzez otwór w plaszczu rozpórki rurowej (40) wtlacza sie za pomoca przewodu material zalewowy do co najmniej jednej dalszej uszczelnianej rozpórki rurowej (4) l/lub urzadzenia uszczelniajacego (43) Fig. 5 (21 ) Numer zgloszenia: 316305 PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wznoszenia ścian betonowych z zastosowaniem deskowań oraz urządzenie do stosowania tego sposobu.

Znany jest sposób wznoszenia ścian betonowych, w którym płyty deskowania umieszcza się równolegle do siebie z odstępem odpowiadającym grubości wznoszonej ściany betonowej. Do ustalania położenia usztywniania płyt deskowania stosuje się kotwy mocujące, przy czym jako elementy dystansowe deskowania oraz elementy przeciwkotwowe stosuje się rury, tzw. rozporki rurowe, przez które przechodzą kotwy mocujące i które są podparte na wewnętrznych powierzchniach płyt deskowania za pośrednictwem tzw. garbów stożkowych. Wzajemne usztywnienie płyt deskowania następuje za pomocą elementów śrubowych, nakręcanych na zewnątrz deskowania na końce kotew mocujących, na przykład za pomocą nakrętek skrzydełkowych o dużych wymiarach. Przygotowany w ten sposób układ deskowania zalewa się wówczas betonem przed miejscem budowy.

Po stwardnieniu betonu usuwa się płyty deskowania, odkręcając najpierw elementy śrubowe na końcach kotew mocujących, a następnie wyciągając te ostatnie z rur lub rozpórek rurowych. Po odchyleniu deskowań od ściany betonowej zdejmuje się jeszcze garby stożkowe z końców rur, natomiast rozporki rurowe pozostająjako części tracone wewnątrz ściany betonowej, która jest zatem w wielu miejscach perforowana na wylot wskutek pozostawienia rozpórek rurowych. Te przepusty ścienne wypełnia się zalewą, np. specjalnymi pęczniejącymi zaprawami zalewowymi. Wypełnienie następuje tradycyjnie w ten sposób, że rozpórkę rurową zamyka się na jednym końcu pokrywką, natomiast z drugiej strony wprowadza się materiał za4

172 395 lewowy za pomocą wtryskiwacza napełniającego. Pokrywka zamykająca zawiera otwór, tak aby mogło ujść powietrze wypierane wskutek napełniania. Po zalaniu przepustów ściennych ściana betonowa jest gotowa, przy czym przyjmuje się, że ściana betonowa jest wodoszczelna nie tylko w niezaburzonym obszarze, lecz również w zaburzonym obszarze z rozpórkami rurowymi.

We francuskim opisie patentowym nr FR-2 532 675 opisano sposób, w którym pozostawia się rurę rozporki rurowej w ścianie i następnie wypełnia się ją odpowiednim materiałem, przy czym rozporka jest wyposażona na obu końcach w wewnętrzny gwint, który umożliwia wkręcenie z jednej strony korka, a z drugiej prowadzenie elementu ubijającego materiał wypełniający rurę.

Znane jest, na przykład z europejskiego opisu patentowego nr EP-A1-0 418 699, urządzenie uszczelniające, w którym wykorzystuje się przepust jako drogę wtrysku dla tworzącego środek uszczelniający ciała w obszarze spoiny na powierzchni betonowej jednego betonowanego odcinka, z których po wzniesieniu drugiego betonowanego odcinka przy wtrysku środka uszczelniającego w te ciała ten ostatni wypływa w miejscach zaburzenia betonu w obszarze spoiny pomiędzy obydwoma betonow-anyoii udcinaaini. wymienione ciała stanowią kanałopodobne twory, jakie opisane są w europejskim opisie patentowym nr EP-A1-0 418 699 lub węże porowate według szwajcarskiego opisu patentowego nr CH-PS 600 077, które mogą zawierać elementy wsporcze w postaci sprężyny śrubowej według niemieckiego wzoru użytkowego nr DE-GM 83 35 231, bądź tez w myśl niemieckiego wzoru użytkowego nr DE-GM 86 08 396 mogą stanowić urządzenie uszczelniające w postaci węża wtryskowego, które to rozwiązania z jednej strony likwidują niedogodność ustawiania węża za pomocą przewidzianych na nim nakładek, z drugiej zaś strony zawierają miejsce żądanego pęknięcia w kierunku podłużnym wężowatego ciała, przez które ma wypływać do betonu środek uszczelniający. Środek uszczelniający wtłacza się najczęściej bezpośrednio w początek lub koniec węza. Po zakończeniu betonowania w obszarze spoiny zarówno początek jak i koniec węza powinny być przy tym łatwo dostępne od zewnątrz. W tym przypadku deskowanie betonu powinno mieć wybrania na końce węży, których zamontowanie utrudnia roboty deskowaniowe. W europejskim opisie patentowym nr EP-A1-0 418 699 proponuje się w związku z tym nawiercanie opisanego w tym dokumencie kanału po stwardnieniu i rozdeskowaniu drugiego betonowanego odcinka poprzez otwór w stwardniałym betonie oraz wtłaczanie przez ten otwór środka uszczelniającego do wnętrza urządzenia uszczelniającego. Według innej propozycji, w miejscach, w których należy umieścić otwór, kanał powinien być wyposażony w większy docelowy element wydrążony, tak iż umieszczenie otworu może nastąpić w prostszy sposób, a natrafienie na kanał - w sposób bardziej niezawodny.

Twórca wynalazku stwierdził, ze przy wypełnianiu przestrzeni pomiędzy płytami deskowania ciekłym betonem, a także przy późniejszym twardnieniu betonu w obszarze przylegającym do płaszcza rozporek rurowych powstają puste przestrzenie i/lub rysy, które mogą ciągnąć się aż do powierzchni zewnętrznych wzniesionej ściany betonowej lub poszerzać się z upływem czasu aż w te zewnętrzne powierzchnie, tak iż może nie być zapewniona wodoszczelność wzniesionej ściany betonowej.

Celem wynalazku jest opracowanie takiego sposobu wznoszenia ścian betonowych za pomocą deskowań wymienionego na wstępie rodzaju, dzięki któremu miejsca usztywnienia uzyskują wodoszczelność. Ponadto celem wynalazku jest opracowanie konstrukcji prostej i niezawodnej funkcjonalnie rozporki rurowej umożliwiającej stosowanie tego sposobu.

Sposób wznoszenia ścian betonowych z zastosowaniem deskowań, w którym płyty deskowania unieruchamia się równolegle do siebie z odstępem, odpowiadającym grubości ściany betonowej, za pomocą kotew mocujących, zawierających rozporki rurowe, kotwy mocujące usuwa się ze wzniesionej i utwardzonej ściany betonowej po zalaniu ciekłym betonem przestrzeni pomiędzy płytami deskowania oraz odbija się płyty deskowania, po czym rozporki rurowe, pozostałe w ścianach betonowych, wypełnia się materiałem zalewowym, w celu uszczelnienia miejsca mocowania, przy czym wznosi się ścianę betonową na podbudowie betonowej, korzystnie płycie betonowej, w obszarze złącz ze ścianą betonową, ograniczonym na

172 395 podbudowie betonowej, umieszcza się znane jako takie urządzenie uszczelniające korzystnie z kanałem wtryskowym, który jest otwarty od strony podbudowy betonowej, a po ustawieniu ściany betonowej wtłacza się materiał zalewowy w puste przestrzenie i/lub szczeliny między ćniana m nąΗΗιιΗολλ™ tpfnnmiO i Wannłnrni wtniętiuwmi i ściana tiątnnnwa 7A namocą węża lub rury, według wynalazku charakteryzuje się tym, że poprzez otwór w płaszczu rozporki rurowej wtłacza się za pomocą przewodu materiał zalewowy do co najmniej jednej dalszej uszczelnianej rozporki rurowej i/lub urządzenia uszczelniającego.

Dzięki sposobowi według wynalazku puste przestrzenie lub rysy pomiędzy płaszczem rury a materiałem ściany betonowej zostają wypełnione podczas napełniania rozporki rurowej, tak iż również obszar ściany betonowej z miejscami usztywniającymi zostaje uczyniony wodoszczelnym w sposób niezawodny. W znanym dotychczas sposobie następowało jedynie uszczelnienie samej rury. Nieszczelności w obszarze zewnętrznym płaszcza rur w ogóle nie zauwazono. Za pomocą wypełnienia przestrzeni wewnętrznej rury nie można było jednak uzyskać uszczelnienia w ścianach betonowych rys i pustych przestrzeni, sąsiadujących z traconymi rurami. Dzięki wynalazkowi osiąga się wodoszczelność ścian betonowych w tym zaburzonym obszarze.

Jako zalecany środek do stosowania sposobu według wynalazku służy rozporka rurowa lub rura w miejscu usztywnienia, która jest zaopatrzona w płaszczu w przepusty w postaci otworów, które są zakryte osadzonym na rurze np. na zewnątrz mankietem, korzystnie ze sprężystego materiału podatnego. Rurę według wynalazku można stosować z tym mankietem jak dotychczasową rozpórkę rurową wraz z kotwą mocującą, ponieważ ciekły beton, zalany pomiędzy płyty deskowania, nie może przenikać dzięki mankietowi w otwory lub przepusty, powstałe w płaszczu rury. Przepusty te są wykonane korzystnie przynajmniej w środkowym obszarze podłużnym płaszcza rury.

Dla wynalazku jest bez znaczenia, czy rury są równomiernie przepustowe, czy też zawierają ścianki wewnętrzne.

Mankiet uszczelniający lub zakrywający przepusty w postaci otworów w rurze może być wykonany z materiału, który jest odporny na ciekły beton, dopóki on nie stwardnieje. W związku z tym jako materiał na mankiety nadaje się m. in. papier lub tektura, przy czym są one korzystnie zaimpregnowane odpornie na wilgoć lub są zaopatrzone w wodoprzepuszczalną warstwę zewnętrzną. Szczególnie dobrze nadaje się także mankiet z gumy lub sprężystego tworzywa sztucznego, które zapewnia niezawodnie żądaną funkcję uszczelniania lub zakrywania.

Zalecane urządzenie do stosowania sposobu według wynalazku z zastosowaniem np. perforowanej rury jako rozporki rurowej z nasadzonym mankietem zawiera wprowadzane do rozporki rurowej urządzenie wtryskowe na podobieństwo tzw. uszczelniacza, który ma mrę wtryskową, której płaszcz jest zaopatrzony w otwory lub dysze wtryskowe. Rura wtryskowa jest uszczelniona z obu stron. Obustronne uszczelnianie promieniowe oraz unieruchomienie uszczelniacza, w celu utworzenia w rozpórce rurowej uszczelnionej strefy wtryskowej, następuje na przykład za pomocą mankietów gumowych na rurze wtryskowej.

Materiał zalewowy doprowadza się do uszczelniacza pod ciśnieniem przewodami ze zbiornika magazynującego, przy czym w zasadzie stosuje się ten sam materiał zalewowy, jakiego używa się do późniejszego zalania wewnątrz rury. Pęczniejącą zaprawą zalewową jest z reguły mieszanina cementu portlandzkiego, dokładnie zestopniowanego piasku kwarcowego oraz reaktywnych dodatków chemicznych, które wywołują żądane działanie spęczniające.

Według szczególnego przykładu wykonania wynalazku stosuje się sposób według wynalazku oraz rozpórkę rurową do wtryskiwania środka uszczelniającego do układu do uszczelniania spoiny, powstającej pomiędzy dwoma betonowanymi odcinkami.

Według wynalazku sposób zasilania tego rodzaju urządzeń uszczelniających materiałem uszczelniającym zostaje uproszczony dzięki temu, ze wykorzystuje się do tego celu rozporki rurowe, znajdujące się już w ścianie betonowej. Wskutek tego nie jest już konieczne nawiercanie betonu z zewnątrz, ani wytwarzanie specjalnych urządzeń, tak aby koniec lub początek węża lub kanału wtryskowego był wyprowadzony na zewnątrz.

172 395

Przedmiot wynalazku jest objaśniony na podstawie rysunku, na którym fig. 1 przedstawia przekrój poprzeczny przez konstrukcję deskowania do wzniesienia ściany betonowej z zastosowaniem zalecanej postaci wykonania rozporki rurowej, fig. 2 - widok perspektywiczny rozporki rurowej z fig. 1, fig. 3 - przekrój poprzeczny przez ścianę betonową w obszarze miejsc usztywnienia po odbiciu deskowania, z umieszczonym w rozpórce rurowej uszczelniaczem do doprowadzania materiału zalewowego, fig. 4 - widok perspektywiczny rozszerzonej postaci wykonania rozporki rurowej, fig. 5 - przekrój poprzeczny przez konstrukcję deskowania do wznoszenia ściany betonowej z zastosowaniem uwidocznionej na fig. 4 rozporki rurowej, która jest przyłączona do systemu wtryskowego, fig. 6 - przekrój poprzeczny przez ścianę betonową, wzniesioną za pomocą konstrukcji deskowania według fig. 5, po odbiciu deskowania, a fig. 7 - zalecaną postać wykonania uszczelniacza wtryskowego do doprowadzania materiału zalewowego do rozporki rurowej.

Figura 1 przedstawia przekrój cząstkowy deskowania do wznoszenia ściany betonowej przed napełnieniem ciekłym betonem. Deskowanie zawiera dwie płyty 1 i 2, które są zaopatrzone w zakotwienia i są utrzymywane w jednakowej odległości wzajemnej. Zakotwienia zawierają każdorazowo kotwę mocującą 3, np. w postaci pręta stalowego, zaopatrzonego od strony każdego końca w gwint. Pomiędzy płytami 1 i 2 deskowania umieszczona jest ustalająca rura mocująca lub rozporka rurowa 4, która jest zaopatrzona w garby stożkowe 5 i 5a, przylegające do powierzchni wewnętrznych płyt 1 i 2 deskowania i osadzone w otworach rozporki rurowej 4. Garby 5, 5a, które opierają się całą swą powierzchnią czołową o powierzchnie wewnętrzne płyt 1 i 2 deskowania, wchodzą drugimi końcami w rozpórkę rurową 4 i zawierają otwory przelotowe, przez które przechodzi kotwa mocująca 3, która przechodzi również przez rozpórkę rurową 4 i przez każdy z otworów w płytach 1, 2 deskowania. Unieruchomienie zakotwienia następuje za pomocą nakrętek skrzydełkowych 6 i 7, które są nakręcone na gwinty, znajdujące się na kotwie mocującej 3 od strony końców, oraz oddziaływijąna płyty 1 i 2 deskowania za pośrednictwem wielkopowierzchniowych podkładek 8 i 9.

Unieruchomione w ten sposób deskowanie zalewa się w zwykły sposób ciekłym betonem. Po stwardnieniu betonu oddziela się płyty 1 i 2 deskowania, przy czym przedtem usuwa się kotwę mocującą 3 wraz z nakrętkami mocującymi 6. 7 i podkładkami 8, 9. Z kolei wyciąga się ze ściany betonowej 20 garby 5 i 5a. Rury 4 pozostają jako części tracone wewnątrz ściany betonowej 20. Gotowa ściana betonowa 20 w obszarze traconej rozporki rurowej 4 jest przedstawiona na fig. 3.

Ścianka ustalającej rury mocującej lub rozporki rurowej 4 jest zaopatrzona w szczególności w swym środkowym obszarze podłużnym w duzą liczbę przepustów np. w postaci otworów 11. Otwory 11 są zakryte mankietem 12, który jest nasadzony na środkowy obszar podłużny ustalającej rozporki rurowej 4 i ma długość, zapewniającą to, że wszystkie otwory 11 są zamknięte. Dzięki zastosowaniu mankietu 12 rozpórkę rurową 4 można zamontować i stosować w tradycyjny sposób, ponieważ mankiet zapobiega w sposób niezawodny przenikaniu ciekłego betonu do otworów 11.

Po zdjęciu deskowania i odsłonięciu rozporki rurowej 4 stanowiącej rurę traconą wprowadza się w nią urządzenie wtryskowe w postaci uszczelniacza 10. Urządzenie wtryskowe zawiera rurę 13, w której płaszczu umieszczone są przepusty w postaci otworów 15 i której średnica zewnętrzna jest mniejsza od średnicy wewnętrznej rury traconej 4, tak iż pomiędzy rurą 13 uszczelniacza a rurą traconą 4 powstaje walcowa przestrzeń pierścieniowa 13a. Uszczelniacz 10 wprowadza się jego rurą 13 do obszaru z mankietem rozporki rurowej 4. Od strony czoła rura 13 uszczelniacza jest zamknięta za pomocą tarcz okrągłych 13b, których średnica odpowiada średnicy wewnętrznej rury traconej 4. Od zewnątrz na tarcze 13b nasadzone są walcowe korki uszczelniające 16 z materiału sprężystego. Jeden korek uszczelniający 16 zawiera przepust środkowy, który pokrywa się z przepustem przyległej tarczy 13b, przy czym do przepuistu korka uszczelniającego 16 przyłączony jest waz 14 . Obydwa korki uszczelniające 16 są rozciągliwe w kierunku promieniowym, w celu dociskania do ścianki wewnętrznej rury 4. W tym celu korki uszczelniające 4 są wykonane np. jako baloniki, przy czym można doprowadzać do nich sprężone powietrze nie uwidocznionym przewodem wę172 395 żowym, tak iż balonik uszczelniający zostaje dociśnięty w kierunku promieniowym do ścianki wewnętrznej rury. Alternatywnie względem tego rozwiązania obydwa korki uszczelniające 16 mogą być walcowymi tarczami uszczelniającymi, które obciąża się za pomocą działającego o onraóoioopon ł-\T^rrxr materiał ór>iW l/!?·, sądzenia spięZująwgo, przy cz^ym materiał tuiczy uszczemiującej, ściśnięty w kie runku osiowym, rozchodzi się w kierunku promieniowym, a tym samym zostaje dociśnięty do ścianki wewnętrznej rury 4. W każdym przypadku dzięki ściśniętym korkom uszczelniającym 16 osiąga się uszczelnienie rozporki rurowej 4 od strony końców.

Przewodem wężowym 14 doprowadza się do rury 13 materiał zalewowy pod ciśnieniem. Materiał ten dochodzi otworami 15 do otworów 11 rozporki rurowej 4, a otworami 11, jak to uwidoczniono na fig. 3 za pomocą strzałek, pod mankiet 12 i z niego do rys i pustych przestrzeni ściany betonowej 20, które pozostały podczas zalewania i twardnienia ciekłego betonu w obszarze pomiędzy nim a płaszczem rury 4, tak iż ten krytyczny obszar zostaje w sposób niezawodny uszczelniony.

Bezpośrednio po tym zabiegu technologicznym wyciąga się uszczelniacz 10 z rury 4 po uprzednim zluzowaniu korków uszczelniających 16, a przestrzeń wewnętrzną rury wypełnia się w tradycyjny sposób materiałem zalewowym np. za pomocą znanego uszczelniacza wtryskowego, tak iż ściana betonowa jest całkowicie uszczelniona w obszarze rozporki rurowej 4.

Mankiet 12 zawiera korzystnie co najmniej jedną szczelinę zaworową 12a, w szczególności zaś szereg szczelin zaworowych 12a, których korzystnie nie umieszcza się nad otworem 11 (fig. 2). Zalecany jest szereg szczelin 12a wzdłuz równoległej do osi tworzącej mankietu 12, rozciągających się w kierunku podłużnym i umieszczonych rzędem. Gdy, jak to jest przedstawione, umieszczonych jest w rzędzie większa ilość otworów 11, na przykład wzdłuz podłużnej tworzącej rozporki rurowej 4, wówczas szczeliny 12a są umieszczone na innej przesuniętej podłużnej tworzącej w mankiecie 12, przy czym ponadto szczeliny 12a korzystnie nie leżą na tej samej linii obwodowej co otwory 11, lecz w szczególności dokładnie pomiędzy dwiema sąsiednimi liniami obwodowymi otworów 11, przy czym również szczeliny 12a są rozłożone na jednej linii obwodowej.

Figura 4 przedstawia inny przykład wykonania rozporki rurowej 4, uwidocznionej na fig. 2. Zastosowanie w myśl wynalazku tej rozporki rurowej 40 jest przedstawione na fig, 5 i 6

W odróżnieniu od rozporki rurowej 4 na rurze 40 osadzony jest przechodzący przez mankiet 12 i odstający promieniowo króciec rurowy 41, który ma mniejszą średnicę niż rura 40, jest z nią trwale połączony i uchodzi do niej.

Figura 5 przedstawia w przekroju poprzecznym deskowanie do wznoszenia ściany betonowej, przy czym górna część uwidocznionego dekowania odpowiada uwidocznionemu na fig. 1 deskowaniu z dwiema płytami deskującymi 1 i 2, z umieszczoną pomiędzy nimi rozpórką rurową 4, która opiera się za pośrednictwem garbów 5 i 5a o wewnętrzne powierzchnie płyt 1 i 2 deskowania i przez którą przechodzi kotwa mocująca 3, na której końce nakręcone są nakrętki skrzydełkowe 6 i 7, które współpracują za pośrednictwem podkładek 8 i 9 z zewnętrzną powierzchnią płyt 1 i 2 deskowania.

Jako inny środek dystansowy dla obu płyt 1 i 2 deskowania zamontowana jest w określonym miejscu, uwidoczniona na fig. 4 rozporka rurowa 40 z króćcem 41, przy czym rozporka rurowa 40 opiera się w taki sam sposób o powierzchnie wewnętrzne płyt 1 i 2 deskowania za pośrednictwem garbów' 5 i 5a, Jako środki mocujące służą kotwy mocujące 3, r^akcrę^^kci skrzydełkowe 6, 7 oraz podkładki 8, 9, jak w przypadku układu kotwiącego z rozporka rurowad. Do króćca rurowego 41, odstającego w dół od rury rozporki'rurowej 40, przyłączony jest wąż 42, który jest połączony z kanałem wtryskowym 43 znanego ze stanu techniki urządzenia uszczelniającego 43a, który to kanał jest uformowany w przekroju poprzecznym w kształcie litery U, biegnie równolegle do płyt 1 i 2 deskowania, korzystnie na ich całej długości, oraz opiera się swymi ściankami bocznymi na płycie betonowej 44. Zamiast kanału 43 można również łączyć z króćcem rurowym 41 w ten sam sposób inne podobne, znane jako takie doprowadzenia wtrysku.

Na figurze 6 przedstawiona jest ściana betonowa 20, która powstała po zalaniu betonem uwidocznionego na fig. 5 deskowania, po stwardnieniu betonu oraz po usunięciu płyt 1 i 2 de8

172 395 skowania, po uprzednim usunięciu kotew mocujących 3 wraz z nakrętkami mocującymi 6, 7 i podkładkami 8 i 9, a także garbów 5 i 5a. Jako części tracone pozostają w ścianie betonowej 20: górna rura 4, dolna rura 40, wąż łączący 42 i kanał wtryskowy 43. Przed wypełnieniem betonem przepustów w ścianie betonowej 20, utworzonych przez rury 4, 40, doprowadza się sposobem według wynalazku, np. za pomocą opisanego powyżej uszczelniacza wtryskowego, w opisany powyżej sposób środek uszczelniający za pośrednictwem szczelin lub otworów w rurach 4 i 40 do pustych przestrzeni i rys na zewnątrz rur 4 lub 40. Pod tym względem zabiegi, zmierzające do uszczelnienia miejsc mocowania materiałem zalewowym, odpowiadają poprzednim zabiegom, opisanym w oparciu o fig. 1-3. Ponadto dzięki doprowadzającemu połączeniu rury 40 z kanałem wtryskowym 43 poprzez króciec rurowy 41 i wąż łączący 42 osiąga się uszczelnienie defektów miejscowych betonu w obszarze spoiny 45 pomiędzy spodnią powierzchnią ściany 20 a górną powierzchnią płyty betonowej 44, gdyż środek uszczelniający lub materiał zalewowy, który w opisany powyżej sposób wprowadza się w rurę 40, wypływa nie tylko otworami 11 lub 12a w rurze 40 do pustych przestrzeni lub rys, występujących w ścianie betonowej 20 w sąsiedztwie rury 40, lecz dociera również poprzez króciec rurowy 41 i wąż łączący 42 do kanału wtryskowego 43, który zostaje wypełniony całkowicie pozostającym pod ciśnieniem materiałem zalewowym lub środkiem uszczelniającym, który za pośrednictwem wolnych krawędzi podłużnych kanału 43 może przedostać się do obszaru spoiny 45 oraz w danym przypadku do rys lub pustych przestrzeni występujących pomiędzy ścianą betonową 20 a zewnętrznym obszarem kanału wtryskowego 43. Istotne jest to, że dzięki przewidzianemu w myśl wynalazku połączeniu dwóch urządzeń uszczelniających, mianowicie rury 40 i kanału wtryskowego 43, za pomocąjednego tylko zabiegu technologicznego, mianowicie wprowadzenia materiału zalewowego w obydwa elementu wydrążone, zostają uszczelnione jednocześnie rozmaite obszary nieszczelności w układzie ściany betonowej 20 na płycie betonowej 44.

Figura 7 przedstawia dalszą postać wykonania uszczelniacza 50 do zastosowania w rozporkach rurowych według wynalazku, z których na fig. 7 uwidoczniona jest rozporka rurowa 4, w którą wsunięta jest przednia część uszczelniacza 50 i która jest osadzona w ścianie betonowej 20 (nie uwidocznione).

Uszczelniacz 50 zawiera rurę dyszo wą51, która rozciąga się w przybliżeniu na dwóch trzecich długości uszczelniacza 50 i ma od strony końców odcinki 52 i 52a z gwintem zewnętrznym, z których położony od strony dyszy odcinek nagwintowany 52 ciągnie się w przybliżeniu na jednej trzeciej długości rury dyszowej 51. Dyszowa nakrętka koronowa 53 zawiera otwór przelotowy 54 o średnicy równej średnicy wewnętrznej rury 51. Nieprzelotowy otwór 53a, współosiowy z otworem przelotowym 54, znajdujący się w dyszowej nakrętce koronowej 53, jest zaopatrzony w gwint wewnętrzny, za pomocą którego nakrętka 53 jest nakręcona na koniec odcinka nagwintowanego 52. Pomiędzy pierścieniowym dnem otworu nieprzelotowego 53a i pierścieniową powierzchnię czołową odcinka nagwintowanego 52 wstawiony jest pierścień uszczelniający 52b. Położenie nakrętki 53 na odcinku nagwintowanym 52 jest ustalane za pomocą przeciwnakrętki 57, która jest osadzona swym gwintem wewnętrznym na odcinku nagwintowanym 52 rury dyszowej i jedną swą powierzchnią czołową współpracuje z sąsiednią powierzchnią czołową dyszowej nakrętki koronowej 53.

Dyszowa nakrętka koronowa 53 zawiera ponadto stanowiący z nią jedną całość króciec walcowy 35b o mniejszej średnicy, który jest zaopatrzony w gwint zewnętrzny 53c. Na gwint 53c nakręcony jest za pomocą gwintu wewnętrznego sprzęgacz zaworowy 55, który na zewnętrznej powierzchni swojego wolnego końca jest zaopatrzony w kontur profilowy 56 do przyłączania nie uwidocznionego sprzęgacza węża. Szczelne osadzenie sprzęgacza 55 na gwincie 53c jest zapewnione za pomocą taśmy teflonowej, która jest 'umieszczona pomiędzy współpracującymi ze sobą gwintami. W przestrzeni wewnętrznej 58 sprzęgacza 55 znajduje się stożkowa sprężyna śrubowa 59, współosiowa z podłużną osią środkową rury dyszowej 51. Sprężyna 59 opiera się swym końcem o większej średnicy na podkładce pierścieniowej 60, wstawionej w żłobek pierścieniowy w ściance wewnętrznej sprzęgacza 55, a mający mniejszą

172 395 średnicę drugi koniec sprężyny 59 obciąża z naprężeniem wstępnym kulkę 61, która jako zawór zamyka wlot sprzęgacza 55 pod działaniem naprężenia wstępnego sprężyny.

Na gwincie 52 osadzona jest ponadto walcowa nakrętka mocująca 62, której jedna poV(nnto łlVlXV!UULl łł m AC oro^rliicra tenardoiPTeirścuriii nnwiprynhru onnlnuoi mnz riclłOTn/oMrei AA

Ł* ρ'ΐνιυνι vinv » i vj »t j viZjviuii i » » w-j a. vk» j \J i.

Z drugą pierścieniową powierzchnią czołową 64a rury osłonowej 64 styka się pierwszy wąz mocujący 65, który jest wykonany z materiału sprężystego, np. z tworzywa sztucznego i który jest osadzony na zewnętrznej pobocznicy rury dyszowej 51. Drugi podobny wąz mocujący 66 jest osadzony z odstępem osiowym względem pierwszego węża mocującego 65 również na rurze dyszowej 51 przed gwintem 52a. Pomiędzy obydwoma węzami 65 i 66 na rurze dyszowej 51 umieszczony jest następny odcinek 67 rury osłonowej, który ustala odstęp pomiędzy obydwoma wężami 65 i 66 oraz zawiera w płaszczu otwory 68, które pokrywają się korzystnie z otworami 69, znajdującymi się w rurze dyszowej 51.

Na gwint 52a rury dyszowej 51 nakręcony jest kołpak walcowy 70, który swym pierścieniowym obrzeżem czołowym 71 opiera się o stykające się z tym obrzeżem pierścieniowe obrzeże czołowe drugiego węza mocującego 66 oraz zamyka przelot 51a ruty dyszowej 51.

Wtryskowy uszczelniacz 50 jest podobny pod względem takich części jak odcinek 67 rury osłonowej, drugi wąż mocujący 66 i kołpak 70 do znanego jako takiego uszczelniacza wtryskowego, stosowanego do wypełniania rozporek rurowych. Swymi położonymi z odstępem osiowym wężami mocującymi 65 i 66 jest on umieszczony wewnątrz rozporki rurowej 4 tak, iż otwory 11 rozporki rurowej 4 znajdują się w obszarze pomiędzy obydwoma wężami mocującymi 65 i 66. Średnica zewnętrzna odcinka 67 rury osłonowej jest mniejsza od średnicy wewnętrznej rozporki rurowej 4, tak iż powstaje pierścieniowa przestrzeń walcowa 72, która jest uszczelniona za pomocą węży mocujących 65 i 66. Węże mocujące 65 i 66 są ściskane w kierunku osiowym przez przemieszczanie nakrętki mocującej 62, zwiększają swą grubość w kierunku promieniowym i są dociskane do ścianki wewnętrznej rozporki rurowej 4. Podczas tego ruchu obrotowego nakrętki mocującej 62 kołpak 70 tworzy łożysko oporowe dla ruchu rur osłonowych 64 i 67 oraz dla węży mocujących 65, 66. Ruch posuwowy rur osłonowych 64 i 67 na rurze dyszowej 51 powoduje ściśnięcie obu węży mocujących 65, 66, które uszczelnia przy tym również przestrzeń pośrednią 72. Poprzez sprzęgacz zaworowy 55 materiał zalewowy doprowadza się pod ciśnieniem do uszczelniacza wtryskowego 50. Materiał zalewowy dopływa przez przepusty 54 i 51a oraz otwory 69 i 68 do przestrzeni pośredniej 72 i przepływa stamtąd otworami 11 do rozporki rurowej 4 do rys i pustych przestrzeni nie uwidocznionej ściany betonowej 20.

W ramach wynalazku mieści się zaopatrzenie znanej jako takiej, nie zawierającej otworów rozporki rurowej, w króciec 41 oraz zasilanie za pośrednictwem tej rozporki rurowej urządzenia uszczelniającego 43 w obszarze spoiny pomiędzy dwoma wzniesionymi kolejno korpusami betonowymi, jak to opisano, środkiem uszczelniającym, do czego opisany uszczelniacz wtryskowy 50 nadaje się szczególnie dobrze. Wprowadzanie środka uszczelniającego do rozporki rurowej bez otworów z króćcem 41 można jednak przeprowadzać również za pomocą tradycyjnych uszczelniaczy wtryskowych w tradycyjny sposób.

Ponadto wynalazek umożliwia stosowanie zawierających króciec 41 rozporek rurowych 4, 40 w taki sposób, że w ciągu jednego zabiegu technologicznego za pomocą uszczelniacza wtryskowego, wstawionego w rozpórkę rurową, wypełnia się jednocześnie szereg sąsiednich rozporek rurowych 4, 40 przy czym króćce sąsiednich rozporek rurowych 4, 40 są połączone wzajemnie za pośrednictwem węzy i/lub rur, a otwory w garbach sąsiednich rozporek rurowych są zakorkowane. Jednocześnie może być także przy tym współzasilane przy odpowiednim przyłączeniu urządzenie uszczelniające 43.

172 395

Fig. 3

172 395

Fig. 5 Fig. 6

172 395

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 4,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wznoszenia ścian betonowych z zastosowaniem deskowań, w którym płyty deskowania unieruchamia się równolegle do siebie z odstępem, odpowiadającym grubości ściany betonowej, za pomocą kotew mocujących, zawierających rozporki rurowe, kotwy mocujące usuwa się ze wzniesionej i utwardzonej ściany betonowej po zalaniu ciekłym betonem przestrzeni pomiędzy płytami deskowania oraz odbija się płyty deskowania, po czym rozporki rurowe, pozostałe w ścianach betonowych, wypełnia się materiałem zalewowym, w celu uszczelnienia miejsca mocowania, przy czym wznosi się ścianę betonową na podbudowie betonowej, korzystnie płycie betonowej, w obszarze złącz ze ścianą betonową, ograniczonym na podbudowie betonowej, umieszcza się znane jako takie urządzenie uszczelniające korzystnie z kanałem wtryskowym, który jest otwarty od strony podbudowy betonowej, a po ustawieniu ściany betonowej wtłacza się materiał zalewowy w puste przestrzenie i/lub szczeliny między ścianą betonowa a podbudową betonową i kanałami wtryskowymi i ścianą betonową, za pomocą węza lub rury, znamienny tym, że poprzez otwór w płaszczu rozporki rurowej (40) wtłacza się za pomocą przewodu materiał zalewowy do co najmniej jednej dalszej uszczelnianej rozporki rurowej (4) i/lub urządzenia uszczelniającego (43).
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że poprzez co najmniej jeden, umieszczony w płaszczu rozporki rurowej (4, 40), nieprzepuszczalny dla ciekłego betonu podczas zalewania przestrzeni pośredniej, otwór (11) lub miejsce osłabienia materiału wtłacza' się materiał zalewowy w puste przestrzenie i/lub pęknięcia na zewnątrz płaszcza.
3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że przed zalaniem przestrzeni między płytami dekowania zakrywa się od wewnątrz otwory (11) w rozpórce rurowej (4, 40).
4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że otwory (11) zakrywa się mankietem (12).
5. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, ze mankiet (12) nasadza się na powierzchnię zewnętrzną płaszcza rozporki rurowej (4, 40).
6. Sposób według zastrz. 4 albo 5, znamienny tym, że stosuje się mankiet z papieru lub tektury.
7. Sposób według zastrz. 4 albo 5, znamienny tym, że na mankiet stosuje się materiał papierowy lub tekturowy, który jest zaimpregnowany odpornie na wilgoć lub ma powłokę nie przepuszczaj ącą wody.
8. Sposób według zastrz. 4 albo 5, znamienny tym, że stosuje się mankiet z materiału sprężystego,
9. Sposób według zastrz. 4 albo 5, znamienny tym, że stosuje się mankiet z e sprężystego tworzywa sztucznego.
10. Sposób według zastrz. 4 albo 5, znamienny tym, ze stosuje się mankiet z krótkimi szczelinami zaworowymi (12a), korzystnie w postaci nacięć.
11. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym. że otwory w rozporkach rurowych zatyka się usuwalnym materiałem.
12. Sposób według zastrz. 11, znamienny tym, że usuwalny materiał umieszcza się na wewnętrznej ściance rozporki rurowej.
13. Sposób według zastrz. 11 albo 12, znamienny tym, że jako usuwalny materiał stosuje się masę plastyczną.
14. Sposób według zastrz. 11 albo 12, znamienny tym, że jako usuwalny materiał stosuje się wosk.

172 395
15. Sposób według zastrz. 11, znamienny tym, że stosuje się rozpórkę rurową (4, 40), która zawiera punkty osłabienia materiału, przy czym punkty osłabienia materiału przy nacisku materiału zalewowego pękają tworząc otwory.
16. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że do zamykania otworów stosuje się suwak (13), obsługiwany z zewnątrz rozporki rurowej.
17. Sposób według zastrz. 16, znamienny tym, że stosuje się suwak (13) w postaci odcinka rury, którego średnica zewnętrzna odpowiada średnicy wewnętrznej rozporki rurowej w obszarze otworów i który jest osadzony w rozpórce rurowej.
18. Urządzenie do wznoszenia ścian betonowych z zastosowaniem deskowań, w którym płyty deskowania unieruchamia się równolegle do siebie z odstępem, odpowiadającym grubości ściany betonowej, za pomocą kotew mocujących, zawierających rozporki rurowe, kotwy mocujące usuwa się ze wzniesionej i utwardzonej ściany betonowej po zalaniu ciekłym betonem przestrzeni pomiędzy płytami deskowania oraz odbija się płyty deskowania, po czym rozporki rurowe, pozostałe w ścianach betonowych, wypełnia się materiałem zalewowym, w celu uszczelnienia miejsca mocowania, znamienne tym, ze zawiera wprowadzony do rozporki rurowej (4) uszczelniacz wtryskowy (50) ze środkową rurą dyszową (51), zaopatrzoną w otwory (69) w płaszczu, oraz z zawierającym otwory (68) odcinkiem (67) rury osłonowej, a także z umieszczonymi z obu stron odcinka rury osłonowej wężami mocującymi (65, 66) i z położonym od strony końca kołpakiem (7) zamykającym główkę dyszy.
19. Urządzenie według zastrz. 18, znamienne tym, że rura osłonowa (64) jest osadzona przesuwnie na rurze dyszowej (51), która zawiera otwory (69), przeciwległe względem otworów wtryskowych (68), koniec do przyłączania węża do doprowadzania materiału zalewowego oraz koniec zamknięty kołpakiem (70), przy czym węże mocujące (65, 66) mają postać pierścieni osadzonych na rurze dyszowej i stykających się ze środkowym odcinkiem (67) rury osłonowej, zaś pomiędzy położonym od strony przyłącza pierścieniem (65) a końcem przyłączowym rury dyszowej (51) znajduje się osadzona przesuwnie na rurze dyszowej (51) rura osłonowa (64), której jeden koniec jest obciążony przez nakrętkę mocującą (62), która współpracuje z gwintem zewnętrznym (52) rury dyszowej (51), oraz przy czym jako łożysko oporowe względem nakrętki mocującej (62) działa kołpak (70), osadzony nieruchomo na końcu rury dyszowej.