PL154367B1 - Apparatus for de-aeration of condensate in a generating set condensate recirculation system - Google Patents

Description

RZECZPOSPOLITA OPIS PATENTOWY 154 367 POLSKA

URZĄD

PATENTOWY

RP

Patent dodatkowy do patentu nr--Zgłoszono: 86 08 14 (P. 261040)

Int. Cl.⁵ F01K 9/02 F28B 9/10

Pierwszeństwo: 85 09 20 Szwajcaria cmnsM

OGÓIM

Zgłoszenie ogłoszono: 87 06 29

Opis patentowy opublikowano: 1991 12 31

Twórca wynalazku —

Uprawniony z patentu: BBC Aktiengesellschaft Brown Boveri & Cie., Baden (Szwajcaria)

Urządzenie do odgazowywania kondensatu w obiegu zamkniętym zespołu prądotwórczego

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie do odgazowywania kondensatu w obiegu zamkniętym zespołu prądotwórczego, który to obwód zamknięty składa się w swoim obwodzie głównym z wytwornicy pary, turbiny, kondensatora, podgrzewaczy wstępnych misko i wysokociśnieniowego oraz niezbędnych pomp cyrkulacyjnych.

Tlen rozpuszczony w wodzie zasilającej, rozpuszczona miedź oraz dalsze przenoszone przez wodę zasilającą produkty korozji stanowią w wytwornicach pary urządzeń z wodnym reaktorem ciśnieniowym nośniki korozji.

W ostatnich czasach podjęto wielkie wysiłki dla możliwie poważnego obniżenia zawartości tlenu w wodzie zasilającej, wyeliminowania rozpuszczonej miedzi przez zastąpienie w obiegu wody zasilającej wszystkich rur ze stopów miedzi i wytrącenia produktów korozji przed wytwornicą pary. Jest to wyjątkowo istotne ponieważ wymiana wytwornicy pary dla siłowni o mocy rzędu 1000 MW kosztuje około 100 milionów dolarów. Ponadto zmniejszenie zawartości tlenu w wodzie zasilającej zmniejsza korozję przewodów wody zasilającej oraz podgrzewacza wstępnego.

Rozpuszczenie tlenu w wodzie zasilającej względnie w kondensacie następuje przy zetknięciu powietrza z wodą. Ma to miejsce na przykład: przy rozruchu urządzenia ponieważ wszystkie części urządzenia przed ich wypełnieniem kondensatem są pod działaniem powietrza, a odpompowywanie rozruchowe nie umożliwia ususnięcia całego powietrza z zamkniętego obiegu woda zasilająca/para; a także przy pracy z małym obciążeniem ponieważ ze względów ekonomnicznych i technicznych zdolność pomp próżniowych do odsysania wpadającego powietrza nie może być tak duża by wszystk ie części wiązki kondensatora mogły być wystarczająco przepłukane parą; przy normalnym obciążeniu, ponieważ pomimo wystarczającej zdolności odpompowywania, przy końcu kondensacji tzn. przy chłodni powietrza stężenie powietrza staje się tak wielkie, że i stężenie tlenu uzyskuje wartości mierzalne; również przy normalnym obciążeniu, ponieważ wiele rozwiązań kondensatora wykazuje strefy, w których występuje gromadzenie się powietrza; oraz ponieważ

154 367 przy uzdatnianiu wody uzupełniającej, oczyszczona i odsolona woda uzupełniająca jest przemywana powietrzem dla usunięcia dwutlenku węgla i jest przy tym nasycona powietrzem aż do 100%.

Miedź jest na przykład w obecności amoniaku i tlenu uwalniana ze zwilżonych powierzchni metalowych stopów miedzi lub też wskutek erozji lub korozji tych powierzchni przenoszona do wody zasilającej. Produkty korozji i dalsze zanieczyszczenia gromadzą się głównie w wodzie zasilającej podczas przerw w pracy urządzenia.

Obecnie specjaliści są zdania, że należy dążyć do tego by w całym zakresie pracy urządzenia, maksymalna zawartość tlenu była < lOppb (części na miliard).

W dobrych kondensatorach to znaczy o udowodnionej dobrej zdolności odgazowywania, w obszarze obciążeń od 40 do 100% stwierdzono, że zawartość tlenu w kondensacie jest <5 ppb. Woda uzupełniająca jest przy tym odgazowywana w kondensatorze. Tym nie mniej przy rozruchu takiego urządzenia i przy jego małym obciążeniu, pomierzona w studzience kondensacyjnej kondensatora zawartość tlenu wynosi około 70 ppb. Taka zawartość tlenu musi być dalej obniżana.

Na poświęconym kondensatorom seminarium ENPI, które odbyło się w czerwcu 1983 w Orlando na Florydzie, dla rozwiązania problemu korozji przedłożono i przedyskutowano następujące propozycje.

Jako pierwszą zaproponowano: odgazowywanie podczas rozruchu i przy małym obciążeniu przez rozpryskiwanie recyrkulowanej wody zasilającej na rury kondensatora. Sposób ten staje się skuteczny dopiero wówczas gdy dyspozycyjna zdolność odpompowywania jest większa od niezbędnej dla stężenia tlenu < 10 ppb, a tego można oczekiwać dopiero przy obciążeniu większym od 30 do 40%. Rozpryskiwanie podgrzanego kondensatu na wiązki kondensatora daje zamierzony skutek dopiero wówczas gdy kondensat na swojej całej drodze nie przebiega przez jakiekolwiek strefy o większym stężeniu powietrza. Oczyszczenie całego zamkniętego obiegu wody nasilającej przez recyrkulację kondensatu nie jest możliwe. Następnie zaproponowano powiększenie zdolności odpompowywania przy pracy z małym obciążeniem na drodze zmniejszenia w zasysanym strumieniu zawartości pary przez kondensację strumieniową. Kondensacja strumieniowa umożliwia kondensację tylko części pary wodnej zawartej w zasysanej mieszaninie, natomiast pompa musi nadal odessać całe powietrze co z reguły jest możliwe tylko wówczas gdy ciśnienie w kondensatorze jest większe od „ciśnienia biegu jałowego. Ponadto zaproponowano dodatkowe odgazowywanie kondensatu w zbiorniku kondensatu przez wbudowane skraplacze ociekowe. Urządzenia tego rodzaju muszą dysponować odpowiednią wysokością dla umieszczenia tych wbudowanych zespołów.

Jako ostatnią propozycję podano możliwość dodatkowego odgazowywania kondensatu w zbiorniku kondensatu przez wdmuchiwanie pary pod lustro wody. Wymaga to odpowiednio dużego przykrycia kondensatu oraz odpowiednio drobnego rozproszenia pary w kondensacie.

Celem wynalazku jest dokonanie uwarunkowanego przez problem korozji wytwornic pary, odgazowania kondensatu względnie wody zasilającej przede wszystkim dla normalnych obciążeń cząstkowych w sposób optymalny.

Zadanie zostało przez wynalazek rozwiązane w sposób wyjątkowo korzystny, przy którym czas na odgazowanie przed rozruchem urządzenia został zredukowany do minimum, i w którym w całym zakresie pracy przygotowywana jest odgazowana woda zasilająca i to bez odczuwalnych strat próżni w kondensatorze.

Urządzenie według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera ograniczony ścianami rozciągającymi się na całej wysokości naczynia zbiorczego kondensatu przepływowy kanał dla kondensatu spływającego do pompy kondensatu, przy czym w przepływowym kanale umieszczonych jest szereg rozstawionych w kierunku przepływu kondensatu elementów rozpraszania pary, korzystnie w postaci dysz dwufazowych zasilanych zarówno ubogą w tlen parą jak i recyrkulowanym kondensatem, zaś powyżej lustra wody w przepływowym kanale ma zamkniętą dookoła komorę płukania pary połączoną otworem wyrównawczym pary z komorą kondensacyjną kondensatora, przy czym otwór wyrównawczy pary jest umieszczony w obszarze wlotowym przepływowego kanału.

Korzystnie dysze dwufazowe mają poziomy otwór wylotowy i posiadają kształt przystosowany do wytwarzania pęcherzyków pary.

154 367

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia uproszczony schemat urządzenia według wynalazku, a fig. 2 — wykonany w powiększeniu przekrój przez kondensator wzdłuż linii A-A z fig. 1.

Nie pokazano wszystkich nieistotnych dla zrozumienia wynalazku części urządzenia, takich jak na przykład właściwy obwód parowy i liczne, same przez się zrozumiałe, armatury odcinające w przewodach. Kierunki przepływu poszczególnych czynników pokazano strzałkami.

Na figurze ' 1 pokazano ogrzewaną atomowo wytwornicę pary 1. W normalnej eksploatacji, tamże wytworzona para nasycona zostaje odprężona w bliżej niepokazanym urządzeniu turbinowym 2 do ciśnienia kondensatora. W kondensatorze 3 para w kondensacyjnej komorze 4 zostaje osadzona na wiązce rur 5 chłodzonych wodą. Kondensat zbiera się w naczyniu zbiorczym kondensatu 6. Pompa 8 kondensatu przetłacza kondensat przez urządzenie 9 do oczyszczenia kondensatu a -Stąd poprzez zawór regulacyjny studzienki kondensacyjnej 10 do niskociśnieniowego podgrzewacza wstępnego 11, z których symbolicznie pokazano tylko jeden. W przedłożonym przykładzie założono, że jest to urządzenie bez podgrzewacza mieszalnikowego, a więc bez układu podgrzewacz mieszalnikowy — stopień odgazowujący; innymi słowy jest to urządzenie często spotykane w USA. Z niskociśnieniowych podgrzewaczy wstępnych, pompa zasilająca 12 przetłacza wodę poprzez wysokociśnieniowy podgrzewacz wstępny 13 do wytwornicy pary 1, przy czym pokazano przykładowo tylko jeden wysokociśnieniowy podgrzewacz podgrzewania wstępnego, który stosuje się w większej ilości. Wewnątrz wiązki rur 5 w strefie kondensacji znajduje się kilka znanych stref 35 ochładzania powietrznego, z których nieskondensowane gazy są odprowadzane wraz z częścią pary przewodami 36 odpowietrzającymi, za pomocą pompy próżniowej 37. W przewodzie 36 odpowietrzającym, przed pompą próżniową, jest umieszczony dodatkowy kondensator 38 zasilany dodatkową wodą chłodzącą przewodem 39, korzystnie zimniejszą od głównej wody chłodzącej kondensator 3. Dodatkowy kondensator 38 jest odwadniany poprzez syfon 40 w kondensatorze głównym

3.

Naczynie zbiorcze 6 kondensatu jest oddzielone od przestrzeni kondensacyjnej 4 dnem pośrednim 28. Obydwie przestrzenie są wzajemnie połączone otworem wyrównawczym pary 29. Kondensat wydzielający się na wiązce rur 5 gromadzi się na początku na dnie pośrednim 28 po czym poprzez graniczący bezpośrednio ze ścianami kondensatora szczelinowy otwór spustowy 23 kondensatu spływa pionowo do naczynia zbiorczego 6. Kondensat gromadzi się na dnie kondensatora, które przez przegrodę 14 jest podzielone na przedział większy 15 i przedział mniejszy 16. Przedział mniejszy 16 stanowi właściwą studzienkę kondensacyjną i posiada studzienkę 17. Podział i przelew stwarzają właściwe przepływowo warunki dopływu do pompy 8 kondensatu wpływając na regulację poziomu w studzience kondensacyjnej. Trójkątami 7 i 7' oznaczono poziomy lustra wody we właściwym naczyniu zbiorczym względnie w studzience kondensacyjnej.

Studzienka kondensacyjna jest odgrodzona od większego przedziału 15 ścianami ograniczającymi 18 i 19. Ściany te rozciągają się od dna naczynia zbiorczego aż do spodniej strony dna pośredniego 28.

W dużym przedziale, przepływ kondensatu ma charakter wymuszony. W tym celu przez ściany 20, 21 i 22 jest utworzony właściwy przepływowy kanał 24 kończący się na przegrodzie 14. Ograniczające przepływ ściany rozciągają się również od dna naczynia zbiorczego aż do spodniej strony dna pośredniego 28. Właściwe odgazowywanie odbywa się w kanale 24.

Najkorzystniejsze dla możliwie najlepszego odgazowania wymiary zostaną wyjaśnione na przykładzie liczbowym. Przegroda jest tak duża by poziom wody w kanale przepływowym a tym samym w naczyniu zbiorczym wynosił około 1000 mm. Pełna wysokość pomiędzy dnem kondensatora a dnem pośrednim wynosi około 1400 mm tak, że pomiędzy poziomem wody 7, dnem pośrednim 28 i ścianami powstaje zamknięta ze wszystkich stron komora 25 przepłukiwania pary o wysokości prześwitu równej 400 mm.

W rbszarze wlotu kanału przepływowego, w dnie pośrednim 28 przewidziano poprzednio wspon.niany otwór wyrównawczy pary 29. W odróżnieniu od przedstawionej konfiguracji, w której dno pośrednie 28 przebiega poniżej w pełni orurowanej przestrzeni kondensacyjnej, celem uniknięcia mieszania skraplającego się z wiązek kondensatu z już w znacznym stopniu odgazowanym kondensatem w naczyniu zbiorczym, kanał przepływowy może być zadaszony. Można wówczas zrezygnować z rynny odpływowej kondensatu 23 rozciągającej się na całej szerokości

154 367 kondensatora i połączyć w jeden aparat otwór wyrównawczy pary 29 z rynną odpływową kondensatu.

W przedstawionym przypadku, otwór 29 ma kształt komina (fig. 1) zabezpieczonego od góry płytą przed spadającymi kroplami kondensatu; kondensat porwany przez parę do komory jest strącony na dolnej płycie odporowej.

W rozpatrywanym typowym urządzeniu minimalna ilość przetłaczanego kondensatu wynosi około 40kg/s. Dla uzyskania w kanale przepływowym optymalnej, dla odgazowania, szybkości kondensatu wynoszącej 0,2 m/s, odpowiednio dobiera się szerokość kanału.

Właściwe odgazowywanie dokonywane jest przy pomocy pęcherzyków pary wytwarzanych w elementach do rozpraszania pary. Korzystnie są to spotykane w handlu dwufazowe dysze 26, które mogą być zasilane tak cieczą jak i parą. Są one tak dobrane, że na wylocie tworzą się pęcherzyki pary o średnicy około 1 mm. Zasadniczo, stosowane są pęcherzyki pary o średnicy zawartej między 0,5 a 2 mm.

W kanale przepływowym 24 jest umieszczonych szereg takich dysz rozstawionych co 800 do 1000 mm. W kierunku przepływu kondensatu są one rozmieszczone jedne za drugimi poczynając od strefy wlotu a kończąc w obszarze przegrody 14. Dysze są zamocowane na głębokości między 500 a 1000 mm, korzystnie około 900 mm poniżej poziomu wody 7. Ich otwór wylotowy jest zawsze skierowany poziomo, między innymi dlatego by przedłużyć czas wznoszenia się pęcherzyka poprzez kondensat.

Poszczególne dysze są zasilane poprzez obiegającą rurę podwójną, której rura wodna 27 poprzez przewód 30 oddziela się od pasma wody zasilającej, korzystnie za pomocą pompy 8 kondensatu. W niniejszym przypadku ma to miejsce pomiędzy zaworem regulacyjnym studzienki kondensacyjnej 10 a urządzeniem 9 do czyszczenia kondensatu, dzięki czemu zawsze używana jest oczyszczona woda. W przewodzie wodnym 30 jest umieszczony dławik 31 dla zdławienia przed dyszą istniejącego ciśnienia wody do wartości potrzebnej do wytwarzania pęcherzyków. Przewód parowy 32 obiegowej rury podwójnej jest dołączony do przewodu parowego 33 o odpowiednim ciśnieniu przy czym ciśnienie jest ustalane również przy pomocy reduktora 34. Mogą być stosowane różnorakie źródła pary. I tak na przykład można zrezygnować z już działającego, przed właściwą wytwornicą 1 pary w kotle, pomocniczego systemu parowego potrzebnego do wytwarzania pary konserwacyjnej i/lub pary dławicowej. Innymi możliwymi źródłami pary są: para dolotowa lub para z urządzenia turbinowego 2, przy czym należy jedynie zwrócić uwagę na to, by zawsze była używana para wodna uboga w tlen.

Odgazowywanie zostanie opisane na przykładzie rozruchu urządzenia. Zakłada się przy tym, że urządzenie jest w pełni napełnione to znaczy, że wypełniona jest cała droga podgrzewania wstępnego aż do zamkniętego zaworu odcinającego 43 wytwornicy pary 1. Pompa kondensatu przetłacza teraz przewodem 41 minimalnej ilości wodę wraz z minimalną ilością kondensatu wynoszącą około 20% ilości znamionowej. Ponieważ cała ilość wody wielokrotnie przechodzi przez urządzenie do czyszczenia kondensatu, to wystarcza około 10 obiegów dla wytrącenia produktów korozji, które się wytworzyły i zgromadziły w zamkniętym obiegu wody zasilającej szczególnie w okresach spoczynku urządzenia. Jakkolwiek teraz, z punktu widzenia czystości woda zasilająca wykazuje potrzebną jakość to jednak w czasie wielokrotnej cyrkulacji wzbogaciła się ona w tlen, ponieważ przy odpompywaniu rozruchowym nie można było usunąć całego powietrza z obiegu zamkniętego.

Teraz może nastąpić właściwe odgazowywanie cieplne spowodowane doprowadzeniem energii do kondensatu. W tym celu dwufazowe dysze 26 zostają jednocześnie zasilane wodą i parą z rur 27 i odpowiednio przewodu parowego 32. Ciśnienie przed dyszą wynosi, zależnie od zastosowanego typu 1,5 do 2,5 bar. W wyniku występującego w dyszach rozpylających spadku ciśnienia, część wprowadzonego kondensatu odparowuje i wraz z wprowadzoną parą tworzy pęcherzyki pary o żądanej średnicy, które równomiernie wznoszą się poprzez kondensat.

Zwraca się ponownie uwagę, że przyjętej głębokości wody optymalna średnica pęcherzyków wynosi około 1 mm, ponieważ wówczas z jednej strony czas przebywania nie jest wystarczająco długi, by spowodować wyprowadzenie pęcherzyków z kondensatora poprzez studzienkę 17, a z drugiej strony wystarczająco długi by przeprowadzić żądaną desorpcję tlenu. Kinematyka desorpcji tlenu jest znaną od dawna i w tym miejscu nie musi być wyjaśniana.

154 367

Zużycie pary na tworzenie pęcherzyków jest względnie małe. Stosunek mas para/woda jest rzędu 0,015 do 0,025. Odgazowywanie około 40 kg/s kondensatu odpowiada zużyciu 7 do 8 g pary na sekundę.

Gdy pęcherzyki po 5 do 10 sekundach dotrą do powierzchni wody, wówczas w komorze 25 płukania pary tworzy się poduszka pary, która poprzez otwór wyrównawczy pary 29 wypycha znajdujące się tam dotąd powietrze. Wraz z odpowietrzaczem kondensatora zostaje odciągnięta para spływająca otworem 29, która następnie zostaje wytrącona w dodatkowym kondensatorze 38. W tym miejscu uwidoczniona zostaje szczególna zaleta niniejszego wynalazku. Kondensat spływający w kierunku studzienki zostaje kolejno wielokrotnie poddany działaniu pęcherzyków pary, co powoduje stopniowe obniżenie zawartości tlenu w kondensacie. W ten sposób również i para płucząca uciekająca z kondensatu i również wtłaczana do komory 25 wykazuje w obszarze studzienki 17 najmniejsze stężenie tlenu. W czasie spływania, zawartość tlenu w parze płuczącej stopniowo się zwiększa i uzyskuje swoją najwyższą wartość przed pierwszą dyszą 26 w obszarze otworu wyrównawczego 29.

Osiągnięcie żądanego poziomu odgazowania wody zasilającej, ma przykład gdy stężenie tlenu jest mniejsze od lOppb co można stwierdzić prostym pomiarem w lub za naczyniem zbiorczym 6 kondensatu, oznacza zakończenie pierwszej fazy oczyszczania i odgazowywania. Następuje napełnienie wytwornicy pary 1, a następnie wytworzenie pary.

Faza rozruchowa przy starcie urządzenia i niezbędne przy tym obejście turbiny są z punktu widzenia wynalazku nieistotne i w związku z tym mogą być nie uwzględnione. Zakłada się teraz pracę z określonym obciążeniem cząstkowym. Zakłada się, że dla kondensacji cyrkuluje się bezwzględnie konieczną ilość wody chłodzącej. Korzystnie, aż do określonego obciążenia cząstkowego pracuje się z częścią, na przykład połową kondensatora. W tym stadium jest pożądanym by w komorze 4 kondensacyjnej panowało możliwie duże ciśnienie, a to by w pełni utrzymać i wykorzystać pojemność ssawną pompy próżniowej 37. Oznacza to, że w komorze kondensacyjnej 4 wpływająca para nie zostaje w pełni skondensowana ale wypełniają wypychając przy tym istniejące tam powietrze. Odprowadzana przewodami odprowadzającymi 36 mieszanina powietrza i pary przepływa najpierw przez dodatkowy kondensator 38, który jak już wspomniano, jest zasilany dodatkową wodą chłodzącą przewodem 39, korzystnie zimniejszą od głównej wody chłodzącej. Zmniejszenie zawartości pary w dodatkowym kondensatorze skutecznie powiększa pojemność odpowietrzającą pompy próżniowej. Jest to szczególnie istotne ponieważ przy słabym obciążeniu pompa próżniowa z reguły wykazuje niewystarczającą zdolność odsysania. Kondensat wytrącony w kondensatorze dodatkowym 38 jest wycofywany do kondensatora głównego; w przewidzianym do tego przewodzie, ze względu na różnicę ciśnień pomiędzy kondensatorem dodatkowym 38 a komorą kondensacyjną 4 jest umieszczony syfon 40.

W wyżej opisanej fazie pracy, wiązki rur 5 obejmują pola powietrzne, w których powstający kondensat zostaje wzbogacony tlenem, ponieważ zdolność odsysania jest ciągle niewystarczająca. Powoduje to konieczność dodatkowego odgazowywania, które w taki sam sposób jest przeprowadzany w naczyniu zbiorczym. W tym celu można celowo wprowadzić do przewodu parowego 32 parę świeżą lub upustową.

Jest celowe by dodatkowe odgazowywanie utrzymywać aż do obciążenia wynoszącego 40% obciążenia znamionowego a więc aż do momentu, w którym pompa próżniowa 37 będzie zdolna do niedopuszczenia do tworzenia pęcherzy powietrza. W przypadku źle zaprojektowanych kondensatorów, które również i przy normalnym obciążeniu wykazują strefy z niedającymi się uniknąć kieszeniami powietrznymi, nie da się uniknąć ciągłego odgazowywania dodatkowego. Można jedynie wspomnieć, że potrzebna do tego ilość pary nie będzie mogła być rozprężona w turbinie ani też zużyta do podgrzewania wstępnego.

Jest oczywiste, że wynalazek nie ogranicza się do pokazanego i opisanego zastosowania. W odróżnieniu od opisanego poziomu wdmuchiwania pęcherzyków pary można uwzględnić wdmuchiwanie pionowe jeżeli pozwala na to istniejąca głębokość wody. Może to mieć miejsce w przypadku urządzeń, w których do odgazowywania służy odrębny moduł, jeżeli na przykład ograniczenia przestrzenne nie tworzą odpowiednio dużej przestrzeni nad dnem kondensatora. Kanały przepływowe mogą mieć kształt meandrów co jest szczególnie do pomyślenia w tak zwanych układach nadpodłogowych, w których dno kondensatora samo stanowi studzienkę

154 367 kondensacyjną o regulowanym poziomie. W odróżnieniu od opisu, przy odgazowywaniu pierwotnym, kondensat z mininalnym przepływem pompy zasilającej 12 może być cyrkulowany poprzez (pokazany linią przerywaną) przewód 42. W ten sposób w urządzeniu 9 do czyszczenia kondensatu zostają wytrącone również te produkty korozji, które zgromadziły się w niskociśnieniowych podgrzewaczach wstępnych 11.

Jest wreszcie do pomyślenia by recyrkulacji dla odgazowywania pierwotnego dokonywać poprzez przewód odgałęziający się pomiędzy wstępnym podgrzewaczem wysokociśnieniowym 13 a zaworem odcinającym 43. W ten sposób można by usunąć wszystkie zanieczyszczenia z toru podgrzewania wstępnego.

Claims (2)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Urządzenie do odgazowywania kondensatu w obiegu zamkniętym zespoli prądotwórczego, który w obwodzie głównym składa się zasadniczo z wytwornicy pary, turbiny, kondensatora, podgrzewaczy wstępnych: nisko- i wysokociśnieniowego oraz niezbędnych pomp cyrkulacyjnych, przy czym poniżej lustra wody w naczyniu zbiorczym kondensatora ma umieszczone elementy rozpraszania pary, znamienne tym, że zawiera ograniczony ścianami (20,21,22) rozciągającymi się na całej wysokości naczynia zbiorczego kondensatu (6) przepływowy kanał (24) dla kondensatu spływającego do pompy kondensatu (8), przy czym w przepływowym kanale (24) znajduje się szereg rozstawionych w kierunku przepływu kondensatu elementów rozpraszania pary, korzystnie w postaci dysz dwufazowych (26) zasilanych zarówno ubogą w tlen parą jak i recyrkulowanym kondensatem, zaś powyżej lustra wody (7) w przepływowym kanale (24) ma zamkniętą dookoła komorę płukania pary (25), połączoną otworem wyrównawczym pary (29) z komorą kondensacyjną (4) kondensatora (3), przy czym otwór wyrównawczy pary (29) jest umieszczony w obszarze wlotowym przepływowego kanału (24).
2. 2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że dysze dwufazowe (26) mają poziomy otwór wylotowy i posiadają kształt przystosowany do wytwarzania pęcherzyków pary.

   Zakład Wydawnictw UP RP. Nakład 100 egz.

   Cena 3000 zł