PL234077B1

PL234077B1 - System implantów stawu międzywyrostkowego

Info

Publication number: PL234077B1
Application number: PL421358A
Authority: PL
Inventors: Andrzej Sobolewski; Daniel Zarzycki; Zbigniew Murawski; Marcin Prokopiuk
Original assignee: Chm Spolka Z Ograniczona Odpowiedzialnoscia
Priority date: 2017-04-21
Filing date: 2017-04-21
Publication date: 2020-01-31
Also published as: EP3391859A1; RU2018114115A; PL421358A1

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest system implantów stawu międzywyrostkowego stosowany w chirurgicznym leczeniu kręgosłupa, zastępujący zniszczone zwłaszcza zwyrodnieniowo powierzchnie stawowe wyrostków stawowych kręgów.

Główną przyczyną przewlekłych dolegliwości bólowych kręgosłupa są zespoły przeciążeniowo-bólowe. Charakteryzują się długotrwałymi, często nawrotowymi dolegliwościami o zmiennym charakterze. Dolegliwości te mają ścisły związek ze zmianami zwyrodnieniowymi w obrębie kręgosłupa, a w szczególności ze zmianami obejmującymi stawy międzywyrostkowe.

Pojedynczy staw międzywyrostkowy tworzą wyrostki stawowe górny i dolny dwóch sąsiadujących ze sobą kręgów, pokryte chrząstką stawową i otoczone torebką stawową. Staw i otaczająca go torebka stawowa są silnie unerwione przez gałązki nerwowe odchodzące od korzeni rdzeniowych.

W wyniku zmian degeneracyjnych następuje ubytek chrząstki stawowej i odsłonięcie kości podchrzęstnej, co prowadzi do występowania silnego bólu w skutek tarcia o siebie zdegenerowanych powierzchni stawowych. Obecne sposoby leczenia zmian degeneracyjnych skupiają się główn ie na usunięciu dolegliwości bólowych. Są to między innymi fizjoterapie, leczenie farmakologiczne, zabiegi chirurgiczne usztywniające lub odciążające poziom kręgosłupa na którym występują zmiany. Niestety, wszystkie te sposoby leczenia nie przywracają ruchomości w stawie międzywyrostkowym.

Rozwiązaniem tego problemu jest endoprotezoplastyka, która pozwala usunąć dolegliwości bólowe oraz przywrócić ruchomość w stawie międzywyrostkowym poprzez zastąpienie zniszczonego stawu implantem.

W amerykańskim zgłoszeniu patentowym nr US20030191532 ujawniono rozwiązanie wymagające usunięcia dolnego i górnego wyrostka stawowego, a na ich miejsce wprowadzenie endoprotez. Ujawniona endoproteza składa się z trzpienia wprowadzanego w nasadę łuku kręgowego oraz głowy endoprotezy. Oba elementy funkcjonują jako integralna całość. W odmianie rozwiązania rolę trzpienia pełni śruba wprowadzana w nasadę łuku poprzez głowę endoprotezy mocując ją do struktur kostnych.

Przedstawione w amerykańskim zgłoszeniu patentowym US20080221622 rozwiązanie dotyczy konstrukcji endoprotezy, której zastosowanie wymaga usunięcia wyrostków stawowych, a na ich miejsce wprowadzenie wieloelementowych konstrukcji endoprotez. Endoproteza dolna składa się z ramy zbudowanej z łączników przegubowych i prętów, głów endoprotezy umocowanych do ramy oraz śrub kotwiczących ramę w nasadach łuku kręgowego. Dodatkowo rama zakotwiczona jest w wyrostku kolczystym. Endoprotezy wyrostków górnych zbudowane są ze śruby wprowadzanej w nasadę łuku, głowy endoprotezy oraz łącznika przegubowego scalającego śrubę z głową.

W amerykańskim zgłoszeniu patentowym nr US20100241164 ujawniono konstrukcję wyróżniającą się blokowania implantu za pomocą nici chirurgicznych. Miejsce implantacji oraz wprowadzania jest identyczne jak dla rozwiązania opisanego w zgłoszeniu US20050049705.

W amerykańskim zgłoszeniu patentowym US20050049705 ujawniono endoprotezy powierzchni stawowych wyrostków stawowych. Umocowanie endoprotezy górnej powierzchni stawowej odbywa się poprzez stożkowy kolec (będący integralną częścią endoprotezy) wciśnięty w struktury kostne (powierzchnię stawową). Endoproteza dolnej powierzchni stawowej mocowana jest za pomocą śruby, która wkręcana jest w endoprotezę i przechodzi przez łuk kręgu oraz wyrostek kolczysty.

Alternatywne rozwiązanie implantu stawu międzywyrostkowego przedstawia amerykański patent US9017389. Dwa krążki o małej grubości wykonane z tworzywa sztucznego PEEK, wprowadza się bezpośrednio w staw międzywyrostkowy. Umocowanie implantów oparto o ostre elementy kotwiczące znajdujące po jednej stronie implantu, które w wyniku sił działających na staw są wciskane w powierzchnie stawowe.

Konstrukcje znane ze stanu techniki można zatem podzielić dwa typy rozwiązań konstrukcyjnych takich implantów.

Zastosowanie konstrukcji pierwszego typu wymaga całkowitego usunięcia wyrostków stawowych. W ich miejsce wprowadza implanty pozwalające odzwierciedlić anatomiczne funkcje stawu. Jest to endoprotezoplastyka całkowita. Taki zabieg wiąże się ze znacznym naruszeniem struktur kostnych (nasady kręgu, wyrostków stawowych), mięśni oraz więzadeł, co utrudnia rehabilitację i wiąże się ze zwiększonym ryzykiem powikłań.

W przypadku konstrukcji drugiego typu implantami zastępuje się jedynie zniszczone powierzchnie stawowe, co pozwala na małoinwazyjne wprowadzanie implantów, niewielką ingerencję w struktury kostne oraz mięśniowe, szybsze gojenie ran pooperacyjnych, odzyskanie pełnej funkcji stawu, szybszy

PL 234 077 B1 powrót pacjenta do pełnej sprawności. Problemem jednak jest niepełny zakres ruchomości, niewystarczające zafiksowanie implantu oraz tempo zużycia trybologicznego.

Celem wynalazku jest rozwiązanie tych problemów poprzez zapewnienie systemu implantów stawu międzywyrostkowego.

System implantów stawu międzywyrostkowego zawierający pierwszy implant przystosowany do mocowania do pierwszego wyrostka stawowego, oraz drugi implant przystosowany do mocowania do drugiego wyrostka stawowego. System obejmuje ponadto wkładkę ślizgową przystosowaną do umieszczania między pierwszym implantem a drugim implantem. Pierwsza powierzchnia wkładki ślizgowej jest komplementarna z powierzchnią styku pierwszego implantu, zaś druga powierzchnia wkładki ślizgowej jest komplementarna z powierzchnią styku drugiego implantu. Pierwsza powierzchnia wkładki ślizgowej stanowi przynajmniej częściowo powierzchnię sferyczną, zaś druga powierzchnia wkładki ślizgowej jest zasadniczo płaska. Dzięki takiej konstrukcji systemu implantów uzyskuje się pełen zakres ruchomości przy jednoczesnej redukcji ilości produktów trybologicznych w pracującym systemie implantów.

Korzystnie pierwsza powierzchnia wkładki ślizgowej jest wypukła. Wówczas komplementarna z nią powierzchnia implantu jest wklęsła. Alternatywnie pierwsza powierzchnia wkładki ślizgowej jest wklęsła a komplementarna z nią powierzchnia implantu wypukła.

Korzystnie przynajmniej jeden implant jest zaopatrzony w swej górnej części w występ z przynajmniej jednym otworem montażowym. Dodatkowo przynajmniej jeden otwór montażowy korzystnie jest nachylony względem tylnej powierzchni przynajmniej jednego implantu pod kątem mieszczącym się w zakresie od 0° do 60°, zapewnia dociskanie implantu do wyrostka stawowego. Ryzyko obluzowania się implantu można ograniczyć jeżeli jest on zaopatrzony w przynajmniej dwa otwory montażowe, nachylone względem siebie pod kątem mieszczącym się w zakresie od 0° do 90°. System implantów korzystnie dodatkowo zawiera wkręty kostne a otwory lepiej z nimi współpracują gdy są zaopatrzone w gwint pasujący do gwintu blokującego wkrętów kostnych.

Korzystnie przynajmniej jeden implant jest przynajmniej na części obwodu powierzchni styku wyposażony w kołnierz tworzący z powierzchnią styku podcięcie, natomiast wkładka ślizgowa jest przynajmniej na części obwodu wyposażona w pierścień pasujący do wnętrza podcięcia. Dzięki temu wkładka jest połączona z implantem przy zachowaniu ruchomości ślizgowej względem niego. Taka konfiguracja upraszcza operację mocowania systemu implantów.

Korzystnie przynajmniej jeden implant jest na swojej tylnej powierzchni zaopatrzony w elementy kotwiące, co poprawia stabilność mocowania implantu. Dodatkową stabilizację można uzyskać zaopatrując implant w tylnej części w podcięcie przystosowane do mieszczenia wyrostka stawowego. Dopuszczalna jest częściowa resekcja wyrostka tak by lepiej pasował do podcięcia. Opcjonalne pokrycie tylnej powierzchni implantu i/lub podcięcia powłoką porowatą ułatwia przerastanie kości i zwiększa wytrzymałość połączenia implantu z wyrostkiem.

Korzystnie pierwszy implant stanowi implant górny przystosowany do współpracy z górnym wyrostkiem stawowym, zaś drugi implant stanowi implant dolny przystosowany do współpracy z dolnym wyrostkiem stawowym. Alternatywnie pierwszy implant stanowi implant dolny przystosowany do współpracy z dolnym wyrostkiem stawowym, zaś drugi implant stanowi implant górny przystosowany do współpracy z górnym wyrostkiem stawowym.

Korzystnie wkładka ślizgowa jest wykonana z materiału zawierającego przynajmniej jeden materiał wybrany z grupy obejmującej biozgodne polimery, biozgodne materiały ceramiczne oraz biozgodne materiały metaliczne. Te materiały cechuje wytrzymałość mechaniczna i niski współczynnik tarcia.

Korzystnie przynajmniej jeden implant jest wykonany z materiału zawierającego materiał wybrany z grupy obejmującej biozgodne polimery, biozgodne materiały ceramiczne oraz biozgodne materiały metaliczne.

Przedmiot wynalazku został ukazany w przykładzie wykonania na rysunku, na którym Fig. 1 przedstawia uproszczony widok boczny kręgosłupa, Fig. 2 przedstawia widok tylny (b) oraz boczny (a) odcinka kręgosłupa na poziomie L3-L4 z umieszczonym systemem implantów stawu międzywyrostkowego, Fig. 3 przedstawia rozstrzelony widok systemu implantów stawu międzywyrostkowego, Fig. 4 przedstawia implant górny 1 w widoku przednim (a), bocznym (b), tylnym (c), dolnym (d), górnym (e) oraz widok przekroju (f), Fig. 5 przedstawia wkładkę ślizgową 2) w widoku przednim (a), półwidoku bocznym (b), widoku tylnym (c), Fig. 6 przedstawia implant dolny w widoku z przodu (a), boku (b), z tyłu (c), z góry (d), natomiast Fig. 7 przedstawia implant dolny 1 z wprowadzoną wkładką ślizgową w widoku przednim (a) oraz w przekroju (b).

PL 234 077 B1

Ludzki kręgosłup tworzą kręgi 5 podzielone na 5 odcinków: szyjny, piersiowy, lędźwiowy, krzyżowy oraz guziczny, jak przedstawiono na Fig. 1. W odcinku krzyżowym oraz guzicznym kręgi są ze sobą zrośnięte tworząc kość krzyżową oraz ogonową. Pozostałe kręgi leżące w odcinku szyjnym, piersiowym i lędźwiowym oddzielone są od siebie krążkami międzykręgowymi 6. Krążki dzięki swej elastyczności amortyzują siły działające na kręgosłup oraz umożliwiają ruchomość pomiędzy sąsiadującymi kręgami.

Dodatkowym elementem stabilizującym ruchomość kręgosłupa oraz przenoszącym część działających na niego sił są stawy międzywyrostkowe 7. Stawy międzywyrostkowe 7, przedstawione na Fig. 2, występują w miejscach zetknięcia ze sobą powierzchni stawowych dolnego 8 i górnego 9 wyrostka stawowego sąsiadujących ze sobą kręgów, bliższego 10 i dalszego 11. Powierzchnie stawowe 12 i 13 pokryte są chrząstką stawową. Zmiany degeneracyjne oraz urazy mechaniczne powodują zanikanie chrząstek stawowych oraz niszczenie powierzchni stawowych co prowadzi do wystąpienia silnych dolegliwości bólowych oraz ograniczenia lub całkowitego zaniku ruchomości w stawach międzywyrostkowych, które można wyleczyć stosując system implantów obejmujący implant górny 1 i dolny 3 mocowane wkrętami kostnymi 4.

System implantów został szczegółowo ukazany w rozstrzeleniu na Fig. 3. Ma on za zadanie zastąpić zdegenerowany staw oraz przejąć jego anatomiczne funkcje. System ten obejmuje pierwszy implant 1 stanowiący implant górny, drugi implant 3 stanowiący implant dolny, umieszczaną pomiędzy nimi wkładkę ślizgową 2, oraz wkręty kostne 4 służące do mocowania implantu górnego 1 i dolnego 3 do kości.

Pierwszy i drugi implant zostały wykonane z biozgodnego polimeru PEEK CFR zbrojonego włóknami węglowymi. Wkładka ślizgowa 2 została wykonana z biozgodnego stopu kobaltu, natomiast wkręty kostne z biozgodnego typu tytanu. Trzeba zaznaczyć, że alternatywnie te elementy można wykonać stosując materiały wybrane z grupy obejmującej biozgodne polimery stosowane na implanty ortopedyczne, biozgodne materiały ceramiczne, biozgodne materiały metaliczne. Jedynie w przypadku wkrętów kostnych szczególnie wskazane są biozgodne materiały metaliczne.

Implant górny 1 ukazany na Fig. 4 zastępuje powierzchnię stawową 12 dolnego wyrostka stawowego 8 kręgu wyższego 10 ukazanych na Fig. 2. Implant ten osadza się na wyrostku opierając tylną powierzchnię 1B o powierzchnię stawową 12 wyrostka, natomiast powierzchnię 1C o powierzchnię 14 stanowiącą zewnętrzną powierzchnię dolnego wyrostka stawowego 8, przechodzącą w blaszkę łuku kręgowego 15. Powierzchnie 1B oraz 1C ustawione są względem siebie pod kątem 51, który odpowiada kątowi zawartemu pomiędzy powierzchnią stawową 12 i zewnętrzną powierzchnią 14 dolnego wyrostka stawowego. W niniejszym przykładzie wykonania 51 wynosi 90°, ale może się on mieścić w zakresie od 45° do 135°. W celu lepszego usadowienia implantu w strukturach kostnych dopuszczalna jest niewielka resekcja powierzchni stawowej 12 oraz zewnętrznej powierzchni 14. Przytwierdzenie implantu do wyrostka realizowane jest za pomocą wkrętów kostnych 4 przedstawionych na fig. 3. Wkręty wprowadza się poprzez otwory 1D znajdujące się w górnej części implantu górnego 1 w dolny wyrostek stawowy 8 poprzez jego zewnętrzną powierzchnię 14. Otwory 1D nachylone są do powierzchni 1B pod kątem a1 = 20° dzięki czemu powierzchnie 1B oraz 1C są jednocześnie dociskane do struktur kostnych dolnego wyrostka stawowego 8 podczas wprowadzania wkrętów kostnych 4. Podobny efekt można uzyskać również dla innych wartości kąta a1 mieszczących się w zakresie od 0° do 60°. Otwory 1D mogą być ustawione względem siebie pod kątem β1 = 12° co zmniejsza ryzyko obluzowania implantu. Dopuszczalne są wartości β1 w zakresie od 0° do 90°. Dodatkowo na tylnej powierzchni 1B są umieszczone elementy kotwiczące 1E o kształtach ostrosłupów lub stożków zapewniające dalszą poprawę stabilności implantu. Dopuszczalne jest również stosowanie elementów kotwiczących w kształtach innych brył zwężających się, niekoniecznie monotonicznie, w funkcji odległości od powierzchni 1B i wyposażonych w ostre krawędzie. Dodatkową poprawę zafiksowania implantu górnego 1 uzyskuje się zapewniają pokrycie powierzchni 1B oraz 1C porowatą powłoką. Ułatwia to przerost struktur kostnych do implantu, co zapewnia dodatkową stabilizację.

Implant dolny 3 ukazany na Fig. 6 zastępuje powierzchnię stawową 13 górnego wyrostka stawowego 9 kręgu dalszego 11. Implant ten osadza się na wyrostku opierając tylną powierzchnię 3B implantu dolnego 3 o powierzchnię stawową 13 wyrostka. W górnej części wyrostek wprowadzany jest w podcięcie 3E wykonane w górnej części implantu. Dopuszczalna jest niewielka resekcja górnej części wyrostka dla lepszego dopasowania do podcięcia 3E. Przytwierdzenie implantu dolnego 3 do wyrostka stawowego 9 jest realizowane za pomocą wkrętów kostnych 4 - jak pokazano na Fig. 3. Wkręty wprowadza się poprzez otwory 3C znajdujące się w górnej części implantu dolnego 3 w górny wyrostek stawowy 9.

PL 234 077 B1

Otwory 3C są ustawione względem siebie pod kątem β3 = 6°, oraz pod kątem aa = 0° do powierzchni 3B, co zmniejsza ryzyko obluzowania się implantu. Dopuszczalne są inne wartości tych kątów ale dla zapewnienia ograniczenia ryzyka obluzowania się implantu należy zapewnić a3e(0°,60°) oraz β3ε(0°, 90°). Dodatkową stabilność uzyskuje się przez zaopatrzenie powierzchni 3B w elementy kotwiczące 3D o kształtach ostrosłupów lub stożków zapewniające dalszą poprawę stabilności implantu. Dopuszczalne jest również stosowanie elementów kotwiczących w kształtach innych brył zwężających się, niekoniecznie monotonicznie, w funkcji odległości od powierzchni 3B i wyposażonych w ostre krawędzie. Dodatkową poprawę zafiksowania implantu dolnego 3 uzyskuje się zapewniając pokrycie powierzchni 3B oraz powierzchni tworzących podcięcie 3E powłoką porowatą umożliwiającą przerost struktur kostnych do implantu.

W przypadku dwuelementowych systemów implantów, w których, implant dolny zastępuje powierzchnię stawową dolnego wyrostka zaś implant górny zastępuje powierzchnię stawową górnego wyrostka, zakresu ruchu w stawie międzywyrostkowym, czyli przemieszczenia liniowego, i kątowego pomiędzy stawami, zależy od współpracy powierzchni sferycznej jednego z implantów z płaską lub zakrzywioną powierzchnią drugiego implantu. Zapewnienie pełnego zakresu tego ruchu wymaga zapewnienia niewielkiego, niemal punktowego obszaru zetknięcia się powierzchni implantów, co w konsekwencji przekłada się na występowanie dużych naprężeń oraz miejscowych sprężystych odkształceń materiałów. Prowadzi to do szybkiego niszczenia i zużycia współpracujących powierzchni implantów oraz powstawania nadmiernych ilości produktów trybologicznych. Rozwiązaniem tego problemu w systemie implantów według wynalazku jest wprowadzenie pomiędzy implant dolny 1 i górny 3 wkładki ślizgowej 2, ukazanej na Fig. 5. Wkładka ślizgowa 2 ma kształt krążka o średnicy d1 i posiada powierzchnię 2A stanowiącą zasadniczo wklęsły wycinek sfery, której promień krzywizny odpowiada promieniowi krzywizny powierzchni 1A implantu górnego 1 mającej kształt wypukłego wycinka sfery. Średnica d 1 mieści się w większości zastosowań w zakresie od 5 mm do 15 mm.

Powierzchnia sferyczna 2A wkładki ślizgowej 2 styka się z powierzchnią 1A implantu górnego 1 w trakcie normalnej pracy systemu. Powierzchnia sferyczna 2A w niniejszym przykładzie wykonania jest wklęsła. Alternatywnie może być wypukła ale wówczas należy zastosować pierwszy implant z wklęsłą powierzchnią styku. Powierzchnie te są zawsze komplementarne.

Z drugiej strony wkładka ślizgowa 2 posiada zasadniczo płaską powierzchnię 2B, która współpracuje z płaską powierzchnią 3A implantu dolnego 3. Również te powierzchnie są komplementarne.

W złożonym systemie implantów w stawie pacjenta wkładka ślizgowa 2 może przemieszczać względem powierzchni styku 1A pierwszego, górnego implantu 1 i powierzchni styku 3A drugiego, dolnego implantu 3.

Alternatywnie można wykonać system w którym powierzchnia styku dolnego implantu jest sferyczna zaś górnego płaska.

Łatwiejszy montaż implantu można uzyskać zapewniając mocowanie wkładki ślizgowej 2 do przynajmniej jednego z implantów - dolnego 1 lub górnego 3. Przykład takiego mocowania pokazano na co przedstawiono na Fig. 7. W tym przykładzie jest ona mocowana do implantu górnego 1. Wkładka ślizgowa posiada pierścień 2C, który wprowadza się w podcięcie 1G powstałe w wyniku otoczenia powierzchni 1A implantu górnego 1 kołnierzem 1F jak pokazano na Fig. 4f. Średnica d1 pierścienia wkładki ślizgowej 2 jest większa od średnicy d2 toroidalnej powierzchni 1H utworzonej przez kołnierz 1F, dzięki czemu wkładka ślizgowa 2 jest połączona z implantem górnym 1 ale ma możliwość przemieszczania wzdłuż powierzchni 1A. Jeżeli kołnierz 1F jest otwarty na części obwodu powierzchni 1A, to można przez nie wprowadzić wkładkę 2 wpasowując „na wcisk” pierścień 2C do powierzchni wewnętrznej 1H podcięcia 1G.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. System implantów stawu międzywyrostkowego zawierający pierwszy implant (1) przystosowany do mocowania do pierwszego wyrostka stawowego, oraz drugi implant (3) przystosowany do mocowania do drugiego wyrostka stawowego, znamienny tym, że obejmuje ponadto wkładkę ślizgową (2) przystosowaną do umieszczania między pierwszym implantem (1) a drugim implantem (3), przy czym pierwsza powierzchnia (2A) wkładki ślizgowej (2) jest komplementarna z powierzchnią styku (1A) pierwszego implantu (1), zaś druga powierzchnia (2B) wkładki ślizgowej (2) jest komplementarna z powierzchnią styku (3A) drugiego implantu (3),

PL 234 077 B1 przy czym pierwsza powierzchnia (2A) wkładki ślizgowej (2) stanowi przynajmniej częściowo powierzchnię sferyczną, zaś druga powierzchnia (2B) wkładki ślizgowej (2) jest zasadniczo płaska.
2. System implantów według zastrz. 1, znamienny tym że pierwsza powierzchnia (2A) wkładki ślizgowej (2) jest wypukła.
3. System implantów według zastrz. 1, znamienny tym, że pierwsza powierzchnia (2A) wkładki ślizgowej (2) jest wklęsła.
4. System implantów według zastrz. 1 albo 2 albo 3, znamienny tym, że przynajmniej jeden implant (1,3) jest zaopatrzony w swej górnej części w występ z przynajmniej jednym otworem montażowym (1D, 3C).
5. System implantów według zastrz. 4, znamienny tym, że przynajmniej jeden otwór montażowy (1D, 3C) jest nachylony pod kątem (α1, a3) względem tylnej powierzchni (1B, 3B) przynajmniej jednego implantu (1,3), mieszczącym się w zakresie od 0° do 60°.
6. System implantów według zastrz. 4 albo 5 znamienny tym, że przynajmniej jeden implant jest zaopatrzony w przynajmniej dwa otwory montażowe (1D, 3C), nachylone względem siebie pod kątem mieszczącym się w zakresie od 0° do 90°.
7. System implantów według zastrz. 4 albo 5 albo 6 znamienny tym, że przynajmniej jeden otwór (1D, 3C) jest zaopatrzony w gwint.
8. System implantów według dowolnego z zastrz. od 4 do 7, znamienny tym, że obejmuje przynajmniej jeden wkręt kostny.
9. System implantów według dowolnego z zastrz. od 1 do 8, znamienny tym, że przynajmniej jeden implant (1) jest przynajmniej na części obwodu powierzchni styku (1A) wyposażony w kołnierz (1F) tworzący z powierzchnią styku (1A) podcięcie (1G) natomiast wkładka ślizgowa (2) jest przynajmniej na części obwodu wyposażona w pierścień (2C) pasujący do wnętrza podcięcia (1G).
10. System implantów według dowolnego z zastrz. od 1 do 9, znamienny tym, że przynajmniej jeden implant (1, 3) jest na swojej tylnej powierzchni (1B, 3B) zaopatrzony w elementy kotwiące (1E, 3D).
11. System implantów według dowolnego z zastrz. od 1 do 10, znamienny tym, że przynajmniej jeden implant (3) jest zaopatrzony w podcięcie (3E) przystosowane do przyjmowania wyrostka stawowego.
12. System implantów według dowolnego z zastrz. od 1 do 11, znamienny tym, że tylna powierzchnia przynajmniej jednego implantu (1B, 3B) jest przynajmniej w części pokryta porowatą powłoką.
13. System implantów według dowolnego z zastrz. od 1 do 12, znamienny tym, że pierwszy implant (1) stanowi implant górny przystosowany do współpracy z górnym wyrostkiem stawowym, zaś drugi implant (3) stanowi implant dolny przystosowany do współpracy z dolnym wyrostkiem stawowym.
14. System implantów według dowolnego z zastrz. od 1 do 12, znamienny tym, że pierwszy implant (1) stanowi implant dolny przystosowany do współpracy z dolnym wyrostkiem stawowym, zaś drugi implant (3) stanowi implant górny przystosowany do współpracy z górnym wyrostkiem stawowym.
15. System implantów według dowolnego z zastrz. od 1 do 14, znamienny tym, że wkładka ślizgowa (2) jest wykonana z materiału zawierającego materiał wybrany z grupy obejmującej biozgodne polimery, biozgodne materiały ceramiczne oraz biozgodne materiały metaliczne.
16. System implantów według dowolnego z zastrz. od 1 do 15, znamienny tym, że przynajmniej jeden implant jest wykonany z materiału zawierającego materiał wybrany z grupy obejmującej biozgodne polimery, biozgodne materiały ceramiczne oraz biozgodne materiały metaliczne.

PL 234 077 Β1

Rysunki

PL 234 077 Β1

PL 234 077 Β1

PL 234 077 Β1