PL231541B1 - Urządzenie do zapisywania przynajmniej jednego bloku informacyjnego na ścieżce w zapisywalnym obszarze nośnika zapisu - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie do zapisywania przynajmniej jednego bloku informacyjnego na ścieżce w zapisywalnym obszarze nośnika zapisowego. Blok informacyjny zawiera słowa danych i słowa korekcji błędów do korygowania błędów wewnątrz bloku informacyjnego.

W urządzeniu zapisuje się informacje w przynajmniej jednym bloku informacji na ścieżce w zapisywalnym obszarze nośnika zapisu. Nośnik zapisowy ze ścieżką w obszarze zapisywalnym, do zapisu przynajmniej jednego bloku informacji, przy czym ten blok informacji zawiera słowa danych i słowa korekcji błędów służące do korygowania błędów wewnątrz bloku informacyjnego, przy czym ścieżka ma ukształtowaną wstępnie informację pozycyjną wskazującą miejsca do zapisu bloków informacyjnych, i ukształtowaną wstępnie informację sterującą, do sterowania procesem zapisywania.

Urządzenia tego rodzaju znane są w stanie techniki z publikacji takich, jak US5124966A (PHILIPS CORP,USA), JP2001060379A, (ADAPTEC INC) i US6535173AB2 (OKI ELECTRIC IND CO LTD, JP).

W patencie JP2001060379A przedstawiono sposób zapisywania skompresowanych danych audio na nośniku kompaktowym. Wybrana melodia jest wybierana podczas sesji, a pierwsza ścieżka jest zarezerwowana, następnie pierwsza tymczasowa struktura danych 124a i dane audio 124b są zapisywane na drugiej ścieżce następującej po pierwszej ścieżce. Po zamknięciu drugiej ścieżki, część pierwszej tymczasowej struktury danych (na przykład część zrekompilowanego INFO, CD3) jest zapisywana w zarezerwowanej pierwszej ścieżce, a sesja jest zamykana.

Według rozwiązania z patentu US6535173B2, antena szczelinowa zawiera płytkę falowodu, falistą płytę falowodową i płytkę szczeliny połączone ze sobą. Płytka falowodu jest utworzona z pierwszym otworem zasilającym i falowodem zasilającym, do którego fala elektromagnetyczna jest zasilana przez port zasilający. Płytka falowodowa promieniująca jest utworzona z drugimi portami zasilającymi przesyłanymi do falowodu zasilającego i sygnał falowodami przesyłany do drugich portów zasilających. Płytka szczelinowa jest utworzona ze szczelinami do emitowania fal elektromagnetycznych zasilanych przez falowody promieniujące. Pierwszy port zasilający jest umieszczony zasadniczo w środku długości falowodu. Antena tablicy szczelinowej umożliwia swobodną regulację kierunku polaryzacji anteny, minimalizując jednocześnie traconą przestrzeń, która w przeciwnym razie zostałaby przydzielona do obwodów zewnętrznych i dlatego jest zminiaturyzowana.

Urządzenie do zapisu sygnałów informacyjnych na nośniku zapisowym znane jest z dokumentu US5124966A. Informacja jest kodowana w bloku informacyjnym zawierającym słowa danych i słowa korekcji błędów, do korygowania błędów wewnątrz bloku informacji. Urządzenie zawiera środek zapisu, do zapisywania znaczników reprezentujących informację. Informacja przynajmniej jednego bloku informacyjnego jest modulowana w sygnał modulowany, i zapisywana na ścieżce w wyznaczonych miejscach wskazywanych przez uformowaną wcześniej informację lokalizacyjną. Urządzenie zawiera środek sterujący, do zapisywania i odtwarzania danych wskazujących na położenie zapisanych bloków informacji w specjalnym obszarze na nośniku zapisowym. W specjalnym obszarze zapisana jest tymczasowa tablica zawartości (TOC - table of contents), i jest ona odczytywana podczas zapisywania kolejnych sygnałów informacyjnych. Tymczasowa tablica TOC reprezentuje dane pozycyjne wskazujące na położenie zapisanych bloków informacyjnych. Za każdym razem, kiedy zapisywany jest sygnał informacyjny, w obszarze specjalnym muszą być zapisywane dane dodatkowe. Dla odtworzenia rzeczywistego statusu ostatniej zapisanej informacji konieczne jest całkowite odczytanie tego obszaru specjalnego. W przypadku nośników do zapisywania jednokrotnego takich jak CD-R, dane pozycyjne nie mogą być zamazywane następnymi wpisami, a zatem ilość danych pozycyjnych może stać się duża.

Celem niniejszego wynalazku jest opracowanie urządzenia do zapisu danych pozycyjnych o większej elastyczności i niezawodności.

Urządzenie do zapisywania przynajmniej jednego bloku informacyjnego na ścieżce w zapisywalnym obszarze nośnika zapisu, przy czym blok informacyjny zawiera słowa danych i słowa korekcji błędów, do korygowania błędów wewnątrz bloku informacyjnego, a ścieżka ma ukształtowaną wstępnie informację pozycyjną, wskazującą miejsca do zapisu bloków informacyjnych, przy czym urządzenie to zawiera zespół przetwarzania zapisu do zapisywania znaczników reprezentujących bloki informacyjne, zespół odtwarzania do odczytywania informacji i jednostkę sterującą do sterowania zapisywaniem i odtwarzaniem informacji, która to jednostka sterująca jest zaopatrzona w środki do przyrostowego zapisywania informacji tablicy zawartości w strefie tablicy TOC na nośniku zapisu, a przyrostowy zapis rozpoczyna się od początkowego adresu strefy tablicy TOC, według wynalazku charakteryzuje się tym, że do

PL 231 541 B1 jednostki sterującej urządzenia oraz do zespołu przetwarzania zapisu jest dodatkowo dołączona jednostka odwzorowująca do określania rejonu w którym zapisany jest blok informacyjny, przy czym wyjście jednostki odwzorowującej jest połączone z modulatorem mającym wyjście jednostki sygnału losowego. Sygnał wyjściowy jednostki odwzorowującej określający rejon, stanowi jeden ze zbioru kolejnych rejonów stanowiących obszar zapisywalny i jako sygnał sterujący jest doprowadzony do zespołu przetwarzania zapisu dla zapisania jednostki sygnału losowego w lokacji jednostki w obszarze odwzorowania nośnika zapisu, przy czym lokacja jednostki w obszarze odwzorowania jest wskazaniem rejonu. Ponadto, jednostka odwzorowująca jest skonfigurowana do zapisu obszaru odwzorowania w obszarze tablicy TOC, od końcowego adresu strefy TOC, a długość jednostki sygnału losowego jest znacznie mniejsza od długości bloku informacyjnego i jest taka, że żadna informacja nie może być odtworzona z zapisanej jednostki sygnału losowego, przy czym z wejściami poszczególnych bloków zespołu odtwarzania z obszaru odwzorowania, jest połączone sterujące wyjście jednostki detekcyjnej, jeżeli rejon zawiera przynajmniej jeden blok informacyjny, przez detekcję obecności zapisanych jednostek sygnału losowego. Ponadto, jednostka detekcyjna jest zaopatrzona w środki obliczeniowe, do obliczania adresu początkowego rejonu zawierającego najwyższy zapisany adres według wzoru

PSN = (E_TOC-L_MAP)*(R_SIZE/U_LEN)+S_RECA, przy czym we wzorze

E_TOC jest adresem końcowym strefy TOC,

L_MAP jest adresem najniższej zapisanej lokalizacji obszaru odwzorowania,

R_SIZE jest rozmiarem każdego rejonu,

U_LEN jest długością jednostki sygnału losowego, a

S_RECA jest adresem początkowym pierwszego rejonu w obszarze zapisywalnym.

W korzystnym rozwiązaniu urządzenia, obszar odwzorowania zawiera ciąg kolejnych lokacji jednostek odpowiadających liczbie podobszarów, a jednostka odwzorowująca jest skonfigurowana do sterowania zespołu przetwarzania zapisu dla zapisu jednostki sygnału losowego na pozycji w zakresie lokacji jednostek odpowiadającej pozycji rejonu w obszarze zapisu.

W innym korzystnym rozwiązaniu urządzenia, rozmiar każdego rejonu jest jednakowy, lub rozmiar każdego rejonu jest równy 640 blokom informacji.

Korzystnym jest, że ukształtowana wstępnie informacja pozycyjna jest zakodowana w ramkach adresowych o długości ramki, a długość jednostki jest zasadniczo równa długości ramki.

Korzystnym jest, że pozycje do zapisywania bloków informacyjnych mają adresy kolejne, a jednostka detekcyjna ma wyjście sterujące połączone z zespołem odtwarzania dla detekcji najwyższego zapisanego adresu przez detekcję obecności najwyższego rejonu zapisanego z obszaru odwzorowania i następną detekcję najwyższego zapisanego adresu przez detekcję obecności znaczników na kilku pozycjach wewnątrz najwyższego zapisanego rejonu metodą przeszukiwania systematycznego, zwłaszcza przeszukiwania logarytmicznego.

W urządzeniu tego rodzaju, środki sterujące obejmują środek odwzorowujący do określania, w którym obszarze zapisany jest blok informacyjny, przy czym obszar jest jednym z pewnej liczby kolejnych obszarów stanowiących obszar zapisywalny i do zapisu pewnego sygnału losowego w jednostkowej lokacji w obszarze odwzorowania nośnika zapisowego, przy czym lokacja jednostki w obszarze odwzorowania wskazuje na wspomniany obszar, a długość jednostki sygnału losowego jest znacznie mniejsza od długości bloku informacyjnego, oraz środek detekcyjny do odczytu z obszaru odwzorowania, czy obszar zawiera przynajmniej jeden blok informacyjny, przez detekcję obecności zapisanych jednostek sygnału losowego. Określa się w którym obszarze zapisany jest blok informacyjny, przy czym obszar jest jednym z pewnej liczby kolejnych obszarów stanowiących obszar zapisywalny i do zapisu pewnego sygnału losowego w jednostkowej lokacji w obszarze odwzorowania nośnika zapisowego, przy czym lokacja jednostki w obszarze odwzorowania wskazuje na wspomniany obszar, a długość jednostki sygnału losowego jest znacznie mniejsza od długości bloku informacyjnego, oraz środek detekcyjny do odczytu z obszaru odwzorowania, czy obszar zawiera przynajmniej jeden blok informacyjny, przez detekcję obecności zapisanych jednostek sygnału losowego. Jednostka sygnału losowego wskazuje segment sygnału reprezentujący dane, które mogą mieć wartość dowolną, włącznie z wzorem znanym i/lub ustalonym. Ma to tę zaletę, że przy detekcji ilości danych zapisanych w obszarze zapisywalnym, ilość koniecznych do odczytania danych pozycyjnych ma rozmiar obszaru odwzorowującego. Zatem czas odpowiedzi na żądanie zapisu będzie krótki.

PL 231 541 B1

Podstawą wynalazku jest następująca obserwacja. Stwierdzono, że znaczna ilość czasu odpowiedzi urządzenia zapisowego zużywanego przy żądaniu dostępu wiąże się z ilością danych do odczytania. Po drugie zauważono, że ilość danych pozycyjnych można zmniejszyć przez zapisanie obszaru odwzorowania z użyciem krótkich jednostek sygnału losowego. Długość tej jednostki jest mniejsza od długości bloku informacyjnego, a zatem z zapisanych jednostek sygnału losowego nie można odczytać żadnej informacji, lecz fakt, czy lokalizacja jednostki została zapisana, czy nie, daje informację o statusie odpowiedniego obszaru w zapisywalnym obszarze dysku. Przy zapisie na nośnik zapisu, informacja sterująca zawiera informację do zarządzania obszarem odwzorowywanym określającą, w którym obszarze zapisany jest blok informacyjny, przy czym obszar jest jednym z pewnej liczby kolejnych obszarów stanowiących obszar zapisywalny, a obszar odwzorowania zawiera lokalizacje jednostek zapisowych sygnału losowego, przy czym lokacja jednostki w obszarze odwzorowania wskazuje na wspomniany obszar, a długość jednostki sygnału losowego jest znacznie mniejsza od długości bloku informacyjnego. W jednym z rozwiązań urządzenia, środek sterujący jest dostosowany do odczytu informacji sterującej z nośnika zapisu, przy czym informacja sterująca zawiera informację do zarządzania obszarem odwzorowywanym określającą parametry konieczne do zapisania dla umożliwienia zarządzania obszarem odwzorowania. W jednym z rozwiązań urządzenia, środek sterujący jest dostosowany do odczytu informacji sterującej z nośnika zapisu, przy czym informacja sterująca zawiera informację do zarządzania obszarem odwzorowywanym określającą parametry konieczne do zapisania dla umożliwienia zarządzania obszarem odwzorowania. Ma to tę zaletę, że urządzenie do zapisu może pobierać informację o pozycji danych z obszaru odwzorowania w zależności od typu nośnika zapisu. Zatem w jednym urządzeniu do zapisu można wykorzystywać różne typy nośników zapisu i różne konfiguracje obszaru odwzorowania.

W jednej z rozwiązań urządzenia, w którym wstępnie kształtowana informacja pozycyjna jest kodowana w ramkach adresowych o pewnej długości ramki, długość jednostki jest w zasadzie równa długości ramki. Ma to tę zaletę, że lokacje jednostek odpowiadają ramkom adresowym, a zatem mogą być z łatwością lokalizowane i odczytywane z wykorzystaniem układów już istniejącymi i służącymi w urządzeniu do odczytywania bloków informacyjnych.

Te i inne aspekty wynalazku wynikają w sposób oczywisty z poniższego opisu i są dodatkowo objaśnione przykładami zwartymi w poniższym opisie odniesionymi do załączonych rysunków, na których fig. 1a przedstawia nośnik zapisu w widoku od góry, fig. 1b - nośnik zapisu w przekroju, fig. 2 urządzenie do zapisu, fig. 3 - względne ustawienie adresu ADIP i bloków informacyjnych, fig. 4 - strukturę słowa adresowego ADIP, fig. 5 - strukturę korekcji błędu przy adresowaniu ADIP, fig. 6 - zasady modulacji przy adresowaniu ADIP, fig. 7 - tablicę informacji dysku fizycznego, fig. 8 - czasy korekcji przedniej krawędzi, fig. 9 - numerowanie sektorów nośnika zapisowego, fig. 10 - strukturę dysku zapisywanego jednosesyjnie, fig. 11 przedstawia wewnętrzny obszar prowadzenia, fig. 12 - format bloku tablicy TOC, fig. 13 - jedną z pozycji sesji, fig. 14 - wskaźniki obszaru zapisanego, fig. 15 - strefę rozbiegową, fig. 16 - strukturę bloku danych sterujących, fig. 17 - strefę dobiegową, a fig. 18 przedstawia zewnętrzny obszar prowadzenia.

Fig. 1 a przedstawia dyskowy nośnik zapisu 11 ze ścieżką 9 i otworem centralnym 10. Ścieżka 9 stanowiąca miejsce usytuowania szeregu zapisywanych znaczników reprezentujących informację, jest rozmieszczona jako spirala z układem zwojów stanowiących w zasadzie równoległe ścieżki na warstwie informacyjnej. Nośnik informacyjny może być odczytywalny optycznie, zwanym płytą optyczną, i ma warstwę informacyjną typu zapisywalnego. Przykładami płyt zapisywalnych są płyty CD-R i CD-RW, oraz zapisywalne wersje DVD, na przykład DVD+RW. Pozostałe szczegóły o płycie DVD można znaleźć w odniesieniu: ECMA-267:120 mm DVD - Read-Only-Disc (Płyta tylko do odczytu - DVD 120 mm) (1977). Informacja jest reprezentowana na warstwie informacyjnej przez zapisanie wzdłuż ścieżki wykrywalnych optycznie plamek, na przykład plamek krystalicznych lub amorficznych w materiale wykazującym przemianę fazową. Ścieżka 9 na zapisywalnym nośniku zapisu jest wyznaczona przez wstępne wgłębienie jej struktury podczas wytwarzania czystego nośnika zapisu. Struktura ścieżki jest utworzona, na przykład, przez rowek wstępny 14, który głowicy odczytowo-zapisowej umożliwia śledzenie ścieżki podczas skanowania. Struktura ścieżki zawiera informację pozycyjną, na przykład adresy, służące do wskazywania położenia jednostek informacji, zwykle zwanych blokami informacji. Informacja pozycyjna zawiera specyficzne znaczniki synchronizacyjne do lokalizowania początku bloków informacji. Informacja pozycyjna jest kodowana w ramkach modulowanych zafalowań, w sposób opisany poniżej.

Fig. 1 b stanowi przekrój wzdłuż linii b-b nośnika 11 typu zapisywalnego, w którym na przezroczyste podłoże 15 jest naniesiona warstwa zapisowa 16 i warstwa ochrona 17. Warstwa ochronna 17 może

PL 231 541 B1 zawierać inną warstwę podłoża, podobnie, jak na przykład w przypadku DVD, gdzie warstwa zapisowa ma podłoże 0,6 mm, i dodatkowe podłoże o grubości 0,6 mm jest związane z nim od spodu. Rowek wstępny 14 może być zaimplementowany jako wgłębienie lub wzniesienie materiału podłoża 15, lub jako właściwość materiału odróżniająca się od otoczenia.

Nośnik 11 zapisu jest przeznaczony do przenoszenia informacji reprezentowanej przez sygnały modulowane zawierające ramki. Ramka jest określoną z góry ilością danych poprzedzonych sygnałem synchronizującym. Zwykle takie ramki zawierają również kody korekcji błędu, na przykład słowa parzystości. Pewna liczba takich ramek stanowi blok informacji, blok informacji zawiera dodatkowe słowa korekcji błędu. Blok informacji jest najmniejszą zapisywalną jednostką, z której w sposób niezawodny można odtworzyć informację. Przykład takiego systemu informacyjnego jest znany z systemu DVD, w którym ramki przenoszą 172 słowa danych i 10 słów parzystości, a 208 ramek stanowi blok ECC.

W jednym z przykładów nośnika zapisu, ścieżka zawiera wstępnie ukształtowaną informację wskazującą pozycje do zapisywania bloków informacyjnych i wstępnie ukształtowaną informację sterującą procesem zapisywania. Informacja sterująca zawiera zapisaną informację do zarządzania obszarem odwzorowywanym określającą parametry konieczne do zapisania dla umożliwienia zarządzania obszarem odwzorowania, wskazującą, w których obszarach zapisane są bloki informacyjne. Informacja do zarządzania obszarem zapisanym określa konkretne parametry systemu konieczne do zapisywania danego nośnika zapisowego, na przykład rozmiar obszaru odwzorowania, lub rozmiary poszczególnych obszarów zapisowych.

Fig. 2 przedstawia urządzenie do zapisywania informacji na nośniku 11 zapisu typu, który zapisywalnego lub wielokrotnie zapisywalnego, na przykład CD-R lub CD-RW. Urządzenie jest wyposażone w środki zapisujące do skanowania ścieżki na nośniku zapisu, przy czym środki te obejmują jednostkę napędową 21 do nadawania ruchu obrotowego nośnikowi 11 zapisu, głowicę 22, jednostkę pozycjonującą 25 do zgrubnego pozycjonowania głowicy 22 w promieniowym kierunku ścieżki, oraz jednostkę sterującą 20. Głowica 22 zawiera układ optyczny znanego typu do generowania wiązki 24 promieniowania prowadzonej przez elementy optyczne, zogniskowanej na znaczniku promieniowania 23 na ścieżce warstwy informacyjnej nośnika zapisu. Wiązka 24 promieniowania jest generowana przez źródło promieniowania, na przykład diodę laserową. Głowica ponadto zawiera (nie pokazany) napędowy element ogniskujący do przemieszczania ogniska wiązki promieniowania 24 wzdłuż osi optycznej wiązki, i napędowy element śledzenia, do dokładnego pozycjonowania znacznika promieniowania 23 w kierunku promieniowym ścieżki. Napędowy element śledzenia może zawierać cewki do promieniowego przemieszczania elementu optycznego lub też, w rozwiązaniu alternatywnym, może być dostosowany do zmiany kąta elementu odbijającego. W przypadku zapisywania informacji promieniowanie jest sterowane tak, aby utworzyć wykrywalne optycznie znaczniki promieniowania na warstwie zapisu. W przypadku odczytu, promieniowanie odbite przez warstwę informacyjną jest wykrywane przez de tektor znanego typu, na przykład diodę czterokwadrantową, w głowicy 22 dla wygenerowania sygnału odczytu i dodatkowych sygnałów detektora, włącznie z sygnałem błędu śledzenia i błędu ogniskowania, do sterowania elementów napędowych śledzenia i ogniskowania. Odczytywany sygnał jest przetwarzany przez odczytową jednostkę przetwarzająca 30 znanego typu, zawierająca demodulator, deformater i jednostkę wyjściową do otrzymywania informacji. Dlatego środki odtwarzające do odczytu informacji zawierają jednostkę napędową 21, głowicę 22, jednostkę pozycjonującą 25 i odczytową jednostkę przetwarzającą 30. Urządzenie zawiera zapisowe środki przetwarzające, do przetwarzania informacji wejściowej z generowaniem sygnału zapisu do wysterowywania głowicy 22, przy czym te środki zawierają jednostkę wejściową 27, środek modulacyjny zawierający formater 28 i modulator 29. Jednostka sterująca 20 steruje zapisywaniem i odtwarzaniem informacji i może być dostosowana do odbioru rozkazów od użytkownika lub od komputera nadrzędnego. Jednostka sterująca 20 jest połączona za pośrednictwem linii sterowania 26, na przykład magistrali systemowej, z jednostką wejściową 27, formaterem 28 i modulatorem 29, z odczytową jednostką przetwarzającą 30 i z jednostką napędową 21, oraz jednostką pozycjonującą 25. Jednostka sterująca 20 zawiera układy sterujące, na przykład mikroprocesor, pamięć programu i bramki sterujące, do realizacji procedur i funkcji według niniejszego wynalazku, opisanych poniżej w odniesieniu do fig. 3 do 7. Jednostka sterująca 20 może być również zaimplementowana jako maszyna stanu na układach logicznych. Podczas operacji zapisu, na nośniku zapisu kształtowane są plamki reprezentujące informację. Znaczniki promieniowania 23 mogą mieć dowolny czytelny optycznie kształt, na przykład mogą być w postaci obszarów o współczynniku odbicia różniącym się od otoczenia, otrzymanych w materiałach takich, jak barwnik, stop lub materiał z przemianą fazową, lub w postaci

PL 231 541 B1 obszarów o namagnesowaniu różnym od otoczenia, otrzymywanych przy zapisie na materiale magnetooptycznym. Zapisywanie i odczytywanie informacji w przypadku zapisu na dyskach optycznych oraz możliwe do zastosowania formatowanie, korekcja błędów i zasady kodowania kanałowego są znane, na przykład z systemu CD. Znaczniki 23 promieniowania mogą być kształtowane za pomocą punktu zogniskowania wiązki, wytwarzanego na warstwie zapisowej za pośrednictwem wiązki 24 promieniowania elektromagnetycznego, zwykle z diody laserowej. Informacja użytkownika jest podawana do jednostki wejściowej 27, która może zawierać środki kompresji sygnałów wejściowych, na przykład analogowych fonicznych i/lub wizyjnych, lub cyfrowych fonicznych/wizyjnych bez kompresji. Odpowiednie środki kompresji dla fonii opisano w dokumencie WO 98/16014-A1 (PHN 16452), a dla wizji w normie MPEG2. Jednostka wejściowa 21 przetwarza fonię i/lub wizję w jednostki informacji, które są przepuszczane przez formater 28 w celu dodania danych sterujących i sformatowania danych zgodnie z formatem zapisu (opisanym poniżej), na przykład przez dodanie kodów korekcji błędów (ECC) i/lub przeplotu. Do zastosowań komputerowych jednostki informacji mogą być bezpośrednio połączone interfejsem z formaterem 28. Formatowane dane z wyjścia formatera 28 są przekazywane do modulatora 29, który zawiera na przykład koder kanałowy, do generowania sygnału modulowanego, który wysterowuje głowicę 22.

Poza tym, jednostka modulacyjna 29 zawiera środki synchronizacji do włączania wzorów synchronizacyjnych w sygnał modulowany. Formatowane jednostki podawane do wejścia modulatora 29, zawierają informację adresową, i są wpisywane do w odpowiednie adresowalne pozycje na nośniku zapisu, pod kontrolą jednostki sterującej 20.

Jednostka sterująca 20 jest dostosowana do zapisywania i odtwarzania danych pozycyjnych wskazujących pozycję zapisanych bloków informacji. Urządzenie ma środki odwzorowania obejmujące jednostkę odwzorowującą 31 sprzężoną z jednostką sterującą 20, i środki detekcyjne, obejmujące jednostkę detekcyjną 32 dołączoną do jednostki sterującej 20 i jednostki odwzorowującej 31. Jednostka odwzorowująca 31 ma wyjście 33 dołączone do modulatora 29 w celu zapisywania znaczników informacyjnych, w szczególności dla jednostek sygnału losowego, to znaczy zapisywania sygnału danych losowych, o długości ramki adresowej. Jednostka detekcyjna ma wejście 34 do detekcji zapisanych plamek, zwłaszcza detekcji sygnału wielkiej częstotliwości generowanego, kiedy przez głowicę 22 jest skanowana zapisana część ścieżki. Jednostka sterująca 20 jest dostosowana do zapisywania i odczytywania danych pozycyjnych wskazujących na pozycję zapisanych bloków informacyjnych. Jednostka odwzorowująca 31 jest dostosowana strukturalnie do określania, w którym obszarze jest zapisany blok informacyjny. W tym celu nośnik zapisu jest dzielony na obszary podrzędne, przy czym każdy taki obszar jest jednym z pewnej liczby kolejnych obszarów stanowiących obszar zapisywalny. Po stwierdzeniu, że w konkretnym obszarze jest zapisany przynajmniej jeden blok informacyjny, jednostka odwzorowująca zapisuje sygnał losowy w miejscu jednostki obszaru odwzorowania nośnika zapisu. Obszar odwzorowania jest obszarem nośnika zapisu dla informacji zarządzającej statusem obszaru zapisu, na przykład jeżeli pewne części obszaru zapisu są niezapisane. Wspomniana lokalizacja jednostki w obszarze odwzorowania wskazuje konkretny podobszar, a zatem, jeżeli zapisana została lokalizacja jednostki, to wskazuje ona, że odpowiedni podobszar zawiera przynajmniej jeden blok informacyjny. Długość jednostki sygnału losowego jest znacznie mniejsza od długości bloku informacyjnego, a zatem następuje ograniczenie ilości miejsca potrzebnego dla obszaru odwzorowania. Jednostka detekcyjna 32 odczytuje z obszaru odwzorowania, czy podobszar zawiera przynamniej jeden blok, przez detekcję obecności zapisanych jednostek sygnału losowego w konkretnych lokacjach jednostek. Na przykład, pozycje do zapisywania bloków informacyjnych mają adresy kolejne, a najwyższa zapisana lokacja jednostki wskazuje najwyższy zapisany podobszar w obszarze zapisowym. Środek detekcyjny następnie wykrywa najwyższy zapisany adres przez detekcje najwyższego zapisanego podobszaru obszaru z obszaru odwzorowania, a następnie wykrywa najwyższy zapisany adres przez detekcję obecności plamek na kilku pozycjach w najwyższym podobszarze zapisanym, metodą przeszukiwania systematycznego. Takie przeszukiwanie może być przeszukiwaniem logarytmicznym, przy czym iteracyjnie pewien adres jest wybierany w około 50% w pozostałej nieznanej części podobszaru sprawdzania występowania znaczników promieniowania.

W jednym z przykładów wykonania urządzenia obszar odwzorowujący ma pewien ciągły zakres kolejnych lokacji jednostki odpowiadających liczbie podobszarów, a środki odwzorowania są rozmieszczone odpowiednio dla zapisywania jednostki sygnału losowego w pewnym miejscu w zakresie lokalizacji jednostek, odpowiadających miejscom podobszaru w obszarze zapisu. W praktycznym wykonaniu rozmiar każdego podobszaru jest jednakowy, na przykład rozmiar każdego podobszaru wynosi 640

PL 231 541 B1 bloków informacyjnych. Przy użyciu odpowiedniej liczby, 256 podobszarów, pokryty jest cały obszar zapisu nośnika zapisu.

W jednym z przykładów wykonania urządzenia, jednostka sterująca 20 jest dostosowana do odczytywania informacji sterującej z nośnika zapisu. Informacja sterująca jest informacją kształtowaną wstępnie, na przykład zakodowaną w postaci zafalowania rowka wstępnego, i zawiera parametry do sterowania procesem zapisu. Informacja sterująca zawiera informację do zarządzania obszarem zapisywanym wskazującą parametry, które powinny być zapisane dla sterowania procesem zapisu. Jednostka odwzorowująca 31 i jednostka detekcyjna 32 są ustawiane na konkretne wartości za pomocą parametrów wskazanych w zapisanej informacji zarządzania obszarem zapisu. Informacja zarządzania obszarem zapisu może na przykład zawierać wskaźnik typu dysku, wskazujący konkretny typ dysku, o określonej z góry wielkości obszaru odwzorowania.

W jednym z przykładów wykonania, kształtowana wstępnie informacja jest kodowana w ramkach adresowych o długości ramki, na przykład opisanej poniżej ramki ADIP. W korzystnym rozwiązaniu urządzenia, jednostka odwzorowująca zapisuje jednostki sygnału losowego o długości w zasadzie równej długości ramki.

W jednym z przykładów wykonania urządzenia, jednostka sterująca jest dostosowana do przyrostowego zapisywania informacji tablicy zawartości w strefie tablicy TOC na nośniku zapisu, przy czym inkrementalny zapis rozpoczyna się od początkowego adresu strefy tablicy TOC. Format tablicy zawartości opisano niżej. Jednostka odwzorowująca 31 jest dostosowana do zapisu obszaru odwzorowania w strefie TOC, od końcowego adresu strefy TOC. Lokacje jednostki są wykorzystywane poczynając od najwyższego adresu w strefie TOC, a każdy następny wykorzystywany podobszar jest oznaczany przez zapisanie lokalizacji jednostki mającej następny niższy adres. Szczegółowy opis formatu zamieszczono poniżej, gdzie lokacje jednostek są nazywane wskaźnikami obszaru zapisanego. W jednym z przykładów wykonania urządzenia, jednostka detekcyjna 32 zawiera środki obliczeniowe, do obliczania adresu początku podobszaru zawierającego najwyższy zapisany adres PSN zgodnie z wzorem

PSN = (E_TOC-L_MAP)*(R_SIZE/U_LEN)+S_RECA.

We wzorze E_TOC jest adresem końcowym strefy TOC, L_MAP jest adresem najniższej zapisanej lokalizacji obszaru odwzorowania, R_SIZE jest rozmiarem każdego podobszaru, U_LEN jest długością jednostki sygnału losowego, a S_RECA jest adresem początkowym pierwszego podobszaru w obszarze zapisywalnym. Wartości praktyczne zamieszczono poniżej.

Poniżej przedstawiono procesy przeprowadzane w urządzeniu do zapisu informacji według niniejszego wynalazku. Specyfikacja systemu zapisu obejmuje parametry mechaniczne, fizyczne i optyczne zapisywalnych płyt optycznych 120 mm o pojemności 4,7 GB i 9,4 GB. Obejmuje ona jakość sygnałów zapisywanych i nie zapisywanych, format danych i sposób zapisywania, dla umożliwienia wymiany informacji za pomocą takich płyt. Dane mogą być zapisywane jednokrotnie i odczytywane wielokrotnie, przy stosowaniu nieodwracalnej metody zapisu. Te płyty oznaczane są jako DVD+R. Kształt ścieżki jest następujący. Obszar zapisywalny, zwany strefą informacyjną, powinien zawierać ścieżki utworzone przez pojedynczy spiralny rowek. Każda ścieżka powinna stanowić zwój 360° spirali ciągłej. Zapisy powinny być wykonywane w rowku. Ścieżki w strefie informacji zawierają modulowane fazowo sinusoidalne wychylenia od nominalnej linii środkowej, zwane zafalowaniami, które zawierają informację adresową w rowku wstępnym, czyli ADIP (Address-in-Pregrove - adres w rowku wstępnym). Ścieżki w strefie informacji powinny być ciągłe. Ścieżki z rowkiem powinny zaczynać się na promieniu co najwyżej 22,0 mm, i kończyć się na promieniu przynajmniej 58,50 mm. Trasa ścieżek powinna być ciągłą linią spiralną od wnętrza (poczynając od strefy rozbiegu) do obwodu zewnętrznego (końca strefy dobiegu), przy obrocie płyty w kierunku ruchu wskazówek zegara, obserwowanym od strony głowicy optycznej. Skok ścieżek jest to odległość mierzona między średnimi osiami symetrii sąsiednich ścieżek, mierzona w kierunku promieniowym. Skok ścieżki powinien wynosić 0,74 μm ± 0,03 μm. Skok ścieżki uśredniony w całej strefie informacyjnej powinien wynosić 0,74 μm ± 0,01 μm. Zafalowanie ścieżek jest to sinusoidalne odchylenie od nominalnych osi, o długości fali wynoszącej 4,265 6 μm ± 0,045 0 μm (równoważnej 32 bitom kanałowym).

Zniekształcenia harmoniczne (THD -Total Harmonic Distortion) oscylatora do generowania sinusoidy zafalowania powinny być < -40 dB. Zafalowanie jest modulowane fazowo, przez inwersję cykli zafalowania. Informacja zawarta w modulacji zafalowań jest zwana adresową informacją w rowku wstępnym, czyli ADIP (Address-in-Pregrove - adres w rowku wstępnym).

PL 231 541 B1

Fig. 3 przedstawia wzajemne ustawienie informacji adresowej ADIP i bloków informacyjnych. Bloki informacyjne 37 przeznaczone do zapisywania na płycie wymagają ustawienia względem informacji 39 ADIP modulowanej w zafalowaniu 38· Jak to przedstawiono, 93 zafalowania odpowiadają 2 ramkom synchronizacji, które stanowią początek bloku informacyjnego. Z każdych 93 zafalować, 8 zafalować stanowią zafalowania modulowane fazowo informacją ADIP. Poza tym q zafalowanie odpowiada 32 bitom kanałowym (32 T) a jedna jednostka ADIP = 8 modulowanym zafalowaniom na 2 ramki synchronizacyjne.

Fig. 4 przedstawia strukturę słowa adresu ADIP. Każde słowo adresu ADIP zawiera 52 jednostki ADIP. Znaczy to, że jedno słowo ADIP odpowiada 4 x 13 x 2 ramkom synchronizacyjnym = 4 sektorom fizycznym. Każde słowo ADIP składa się z: 1 jednostki synchronizacyjnej ADIP + 51 jednostek danych ADIP. Jednostka synchronizacyjna ADIP = 4 zafalowaniom z inwersją na słowo synchronizacyjne + 4 zafalowania monotoniczne. Jednostka danych ADIP = 1 zafalowanie z inwersją na bit synchronizacji + 3 zafalowania monotoniczne + 4 zafalowania reprezentujące bit danych (patrz wyżej).

Informacja zawarta w bitach danych słowa ADIP jest następująca: bit 1: ten bit jest zarezerwowany i powinien być ustawiony na ZERO;

bit 2 do 23: te 22 bity zawierają adres fizyczny. Bit 2 danych jest bitem najbardziej znaczącym (MSB) a bit 23 danych jest bitem najmniej znaczącym (LSB). Adres rośnie o jeden dla każdego następnego słowa ADIP. Pierwszy adres w strefie informacji powinien być taki, aby adres fizyczny (00C000) był umieszczony na promieniu 24,0 + mm

Bity 24 do 31: tych 8 bitów zawiera informację pomocniczą o płycie, na przykład informację sterującą zapisem. W strefie danych i strefie dobiegu płyty bity pomocnicze powinny być ustawione na wartość (00). W strefie rozbiegu płyty bity pomocnicze powinny być wykorzystane następująco:

bity 24 do 31 kolejnych 256 słów ADIP powinny tworzyć jedną pomocniczą ramkę ADIP zawierającą 256 bajtów informacji. Pierwszy bajt każdej ramki pomocniczej ADIP powinien być umieszczony w słowie ADIP z adresem fizycznym będącym wielokrotnością 256 (adres fizyczny = (xxxx00))· Zawartość 256 bajtów jest określona na fig. 7.

Bity 32 do 51 :tych 20 bitów zawiera parzystości do korekcji błędów dla informacji ADIP.

Fig. 5 przedstawia strukturę korekcji błędów ADIP. Dla korekcji błędów ADIP bity danych są zgrupowane w 4-bitowe półbajty. Odwzorowanie bitów danych w tablicy półbajtów określono na fig. 5. Bit 0 jest bitem fikcyjnym, który należy uważać za ustawiony na ZERO dla korektora błędów.

Na podstawie półbajtów budowany jest kod RS (13,8,6), przy czym 5 półbajtów parzystości, N 8 do N12 są definiowane przez wielomian reszty R(x):

R(x) = Σ^_ίΧ^{12 ί} i=8

I(x)x⁵ mod G_pa(x) gdzie

I(x) = Σ NiX⁷~^L i=0

G_pa(^x) = P (^x + a^fc) k = 0 a jest to pierwiastek pierwotny 0010 wielomianu pierwotnego P(x) = x⁴ + x + 1 Wszystkie bity 5 półbajtów Ns do N12 przed zapisaniem powinny być odwrócone.

Fig. 6 przedstawia reguły modulacji ADIP parzystości. Jednostki ADIP są modulowane przez inwersję niektórych z 8 cykli zafalować. Fig. 6a ukazuje modulację synchronizacji słowa ADIP, fig. 6b ukazuje modulację bitu ZERO ADIP, a fig. 6c ukazuje modulację bitu JEDEN ADIP przy czym

- PW jest zafalowaniem dodatnim (positive wobble), które rozpoczyna się ruchem w stronę środka płyty;

- NW jest zafalowaniem ujemnym (negative wobble), które rozpoczyna się ruchem w stronę brzegu płyty;

- wszystkie zafalowania ciągłe są oznaczone jako zafalowania PW;

PL 231 541 B1

Fig. 7 przedstawia tablicę informacji dysku fizycznego. Informacja dysku fizycznego jest zakodowana w adresie ADIP w sposób opisany powyżej. Ta informacja powinna zawierać 256 bajtów przedstawionych na fig. 7. Zawiera ona informacje o dysku i wartości wykorzystywane w algorytmie optymalnego sterowania mocą (OPC - Optimum Power Control) dla wyznaczenia optymalnych poziomów mocy lasera przy zapisie. Informacja jest kopiowana do strefy zapisywalnej zwanej „dane sterujące” (Control Data) podczas inicjalizacji dysku. Zawartość danych jest następująca:

Bajt 0 bity b7 do b4	- kategoria dysku i numer wersji powinny specyfikować kategorię dysku, powinny być ustawione na 1010, wskazując na dysk DVD+R
bity b3 do b0	powinny specyfikować numer wersji, powinny być ustawione na 0000 wskazując wersję
Bajt 1 bity b7 do b4	rozmiar dysku i maksymalna prędkość transferu, powinny specyfikować rozmiar dysku, powinny być ustawione na 000 wskazując dysk 120 mm
bity b3 do b0	powinny specyfikować maksymalną prędkość transferu odczytu, powinny być ustawione na 1111 wskazując, że nie jest specyfikowana maksymalna prędkość transferu odczytu
Bajt 2 bity b7 do b4 bity b3 do b0	- Struktura dysku powinny być ustawione na 0000 powinny specyfikować typ warstw zapisujących: powinny być ustawione na 0010, wskazując warstwę zapisu jednokrotnego.
Bajt 3 bity b7 do b4	- Gęstość zapisu powinny specyfikować średnią długość bitu „kanał” w strefie informacyjnej, powinny być ustawione na 0000, wskazując 0,133 gm
bity b3 do b0	powinny specyfikować średni skok ścieżki, powinny być ustawione na 0000, wskazując skok ścieżki 0,74 gm
Bajty 4 do 15 Bajt 4 Bajty 5 do 7	- alokacja strefy danych powinien być ustawiony na (00) powinny być ustawione na (030000) dla wyspecyfikowania PSN 196.608 pierwszego sektora fizycznego strefy danych
Bajt 8 Bajty 9 do 11	powinien być ustawiony na (00). powinny być ustawione na (26053F) dla wyspecyfikowania PSN 2.491.711 ostatniego możliwego sektora fizycznego strefy danych.
Bajty 12 do 15 Bajt 16 - (00) Bajty 17 do 18 Bajty 19 do 26	powinny być ustawione na (00) powinien być ustawiony na (00). - Zarezerwowane. Te bajty są zarezerwowane i powinny być ustawione na (00). - Identyfikator producenta płyty. Tych 8 bajtów powinno identyfikować producenta płyty. Nieużywane bajty początkowe powinny być ustawione na (00).
Bajty 27 do 29	- Identyfikator typu nośnika. Producenci płyt mogą mieć różne typy nośników, które powinny być specyfikowane tym 3 bajtami. W tym polu oznaczony jest konkretny typ płyty.
Bajt 30	- Numer rewizji produktu. Ten bajt powinien identyfikować numer rewizji produktu w zapisie binarnym. Wszystkie płyty o tym samym identyfikatorze producenta i tym samym identyfikatorze produktu, niezależnie od numerów rewizji, muszą mieć te same właściwości zapisowe (dopuszczalne są tylko różnice drugorzędne: numery rewizji powinny być bez znaczenia dla urządzeń zapisowych). Jeżeli nie używany, bajt ten powinien być ustawiony na (00)
Bajt 31	- liczba używanych bajtów informacyjnych formatu fizycznego. Ten bajt stanowi 8 - bitową liczbę binarną wskazującą liczbę bajtów rzeczywiście używanych dla informacji o formacie fizycznym. Powinien być ustawiony na (36) wskazując, że wykorzystywane są tylko pierwsze 54 bajty informacji o formacie fizycznym.
Bajt 32	- Szybkość odniesienia zapisu. Ten bajt wskazuje najmniejszą możliwą szybkość zapisu na płycie, która jest również zwana szybkością odniesienia, jako liczba n, taka, że

PL 231 541 B1 n = 10 x Vref (n zaokrąglone do wartości całkowitej) Powinien być ustawiony na (23) wskazując porównawczą szybkość zapisu wynoszącą 3,49 m/s.

Bajt 33 - Maksymalna szybkość zapisu. Ten bajt wskazuje największą możliwą szybkość zapisu na płycie, jako liczbę n, taką, że n = 10 x Vref (n zaokrąglone do wartości całkowitej).

Powinien być ustawiony na (54) wskazując maksymalną szybkość zapisu wynoszącą 38,44 m/s.

Bajt 34 Długość fali XIND. Ten bajt powinien specyfikować w nanometrach długość fali lasera, za pomocą którego wyznaczono optymalne parametry zapisowe w następnych bajtach, jako liczbę n, taką, że n = długość fali - 600

Bajt 35 Zarezerwowany

Bajt 36 Maksymalna moc odczytu, Pr przy szybkości odniesienia. Ten bajt powinien specyfikować w miliwatach maksymalną moc odczytu Pr, przy szybkości odniesienia jako liczbę n, taką, że n = 20 x (Pr-0,7)

Bajt 37 Wartość PIND przy szybkości odniesienia. Wartość PIND jest to wartość początkowa dla wyznaczenia wielkości Ppo, wykorzystywanej w algorytmie OPC. Ten bajt powinien specyfikować w miliwatach charakterystyczną wartość PIND wielkości Ppo przy szybkości odniesienia jako liczbę n, taką, że n = 20 x (Pind-5)

Bajt 38 Wartość 3target przy szybkości odniesienia. Ten bajt powinien specyfikować wartość docelową dla β, 3target przy szybkości odniesienia, wykorzystywaną w algorytmie OPC jako liczbę n, taką, że n= 10 x βtarget

Bajt 39 Maksymalna moc odczytu, Pr przy szybkości maksymalnej. Ten bajt powinien specyfikować w miliwatach maksymalną moc odczytu Pr, przy szybkości maksymalnej jako liczbę n, taką, że n = 20 x (Pr-0,7)

Bajt 40 Wartość Pind przy szybkości maksymalnej. Wartość PIND jest to wartość początkowa dla wyznaczenia wielkości Ppo, w miliwatach, wykorzystywanej w algorytmie OPC. Ten bajt powinien specyfikować w miliwatach charakterystyczną wartość PIND wielkości Ppo przy szybkości maksymalnej jako liczbę n, taką, że n = 20 x (Pind-5)

Bajt 41 Wartość βtarget przy szybkości maksymalnej. Ten bajt powinien specyfikować wartość docelową dla β, βtarget przy szybkości maksymalnej, wykorzystywaną w algorytmie OPC jako liczbę n, taką, że n = 10 x βtarget

Bajt 42 Czas Ttop (>4) trwania pierwszego impulsu dla aktualnej plamki >4 przy szybkości odniesienia. Ten bajt powinien specyfikować czas trwania pierwszego impulsu ciągu wieloimpulsowego, kiedy aktualna plamka ma 4T lub więcej, w przypadku zapisywania przy szybkości odniesienia. Wartość ta jest wyrażona w ułamkach okresu zegara kanału bitowego jako liczba n, taka, że n = 16 x i 4 < n < 40

Bajt 43 Czas Ttop (=3) trwania pierwszego impulsu dla aktualnej plamki = 3 przy szybkości odniesienia. Ten bajt powinien specyfikować czas trwania pierwszego impulsu ciągu wieloimpulsowego, kiedy aktualna plamka ma 3T, w przypadku zapisywania przy szybkości odniesienia. Wartość ta jest wyrażona w ułamkach okresu zegara kanału bitowego jako liczba n, taka, że n = 16 x ^T-^ i 4 < n < 40

Bajt 44 Czas Tmp trwania multiimpulsu przy szybkości odniesienia. Ten bajt powinien specyfikować czas trwania impulsów od drugiego do przedostatniego ciągu wieloimpulsowego, w przypadku zapisywania przy szybkości odniesienia. Wartość ta jest wyrażona w ułamkach okresu zegara kanału bitowego jako liczba n, taka, że n = 16 x i 4 < n < 16

Bajt 45 Czas Tlp trwania ostatniego impulsu przy szybkości odniesienia. Ten bajt powinien specyfikować czas trwania ostatniego impulsu ciągu wieloimpulsowego, w przypadku zapisywania przy szybkości odniesienia. Wartość ta jest wyrażona w ułamkach okresu zegara kanału bitowego jako liczba n, taka, że

PL 231 541 B1

Bajt 46

Bajt 47

Bajt 48

Bajt 49

Bajt 50

Bajt 51

Bajt 52

Bajt 53

Bajty 54 do 255 n = 16 x i 4 < n < 24 ^Tw

Czas dTtop narastania pierwszego impulsu przy szybkości odniesienia. Ten bajt powinien specyfikować czas narastania pierwszego impulsu ciągu wieloimpulsowego w stosunku do zbocza opadającego drugiego bitu kanałowego, w przypadku zapisywania przy szybkości odniesienia. Wartość ta jest wyrażona w ułamkach okresu zegara kanału bitowego jako liczba n, taka, że T n = 16 x i 0 < n < 24

Ήν

Korekta dTle zbocza narastającego pierwszego impulsu poprzedniej przerwy = 3 przy szybkości odniesienia. Bity od 7 do 4 powinny specyfikować korektę zbocza narastającego pierwszego impulsu ciągu wieloimpulsowego, kiedy poprzednia przerwa była przerwą 3T, w przypadku zapisywania przy szybkości odniesienia. Wartość ta jest wyrażona w ułamkach okresu zegara kanału bitowego według fig. 8.

Czas Ttop (> 4) trwania pierwszego impulsu dla aktualnej plamki > 4 przy szybkości maksymalnej. Ten bajt powinien specyfikować czas trwania pierwszego impulsu ciągu wieloimpulsowego, kiedy aktualna plamka ma 4T lub więcej, w przypadku zapisywania przy szybkości maksymalnej. Wartość ta jest wyrażona w ułamkach okresu zegara kanału bitowego jako liczba n, taka, że n = 16 x ^T-^ i 4 < n < 40

Czas Ttop (3) trwania pierwszego impulsu dla aktualnej plamki = 3 przy szybkości maksymalnej. Ten bajt powinien specyfikować czas trwania pierwszego impulsu ciągu wieloimpulsowego, kiedy aktualna plamka ma 3T, w przypadku zapisywania przy szybkości maksymalnej. Wartość ta jest wyrażona w ułamkach okresu zegara kanału bitowego jako liczba n, taka, że n = 16 x ^T-^ i 4 < n < 40

Czas Tmp trwania multiimpulsu przy szybkości maksymalnej. Ten bajt powinien specyfikować czas trwania impulsów od drugiego do przedostatniego ciągu wieloimpulsowego, w przypadku zapisywania przy szybkości maksymalnej. Wartość ta jest wyrażona w ułamkach okresu zegara kanału bitowego jako liczba n, taka, że n = 16 x i 4 < n < 16

Czas Tlp trwania ostatniego impulsu przy szybkości maksymalnej. Ten bajt powinien specyfikować czas trwania ostatniego impulsu ciągu wieloimpulsowego, w przypadku zapisywania przy szybkości maksymalnej. Wartość ta jest wyrażona w ułamkach okresu zegara kanału bitowego jako liczba n, taka, że n = 16 x ^T-^ i 4 < n < 24

Czas dTtop narastania pierwszego impulsu przy szybkości maksymalnej. Ten bajt powinien specyfikować czas narastania pierwszego impulsu ciągu wieloimpulsowego w stosunku do zbocza opadającego drugiego bitu kanałowego, w przypadku zapisywania przy szybkości maksymalnej. Wartość ta jest wyrażona w ułamkach okresu zegara kanału bitowego jako liczba n, taka, że n = 16 x ^T-^ i 4 < n < 24

Korekta dTle zbocza narastającego pierwszego impulsu poprzedniej przerwy = 3 przy szybkości maksymalnej. Bity od 7 do 4 powinny specyfikować korektę zbocza narastającego pierwszego impulsu ciągu wieloimpulsowego, kiedy poprzednia przerwa była przerwą 3T, w przypadku zapisywania przy szybkości maksymalnej. Wartość ta jest wyrażona w ułamkach okresu zegara kanału bitowego według fig. 8.

Zarezerwowane - wszystkie (00). Te bajty powinny być ustawione wszystkie na wartość (00).

PL 231 541 B1

Fig. 8 przedstawia czasy korekcji zbocza narastającego. Parametr nazywa się dTie i jest opisany powyżej w związku z fig. 7 w bajcie 47. Bity od 3 do 0 w tym bajcie powinny być ustawione na wartość

0000. Nie wyszczególnione kombinacje bitowe nie powinny być wykorzystywane.

Fig. 9 przedstawia numerowanie sektorów nośnika zapisu. Obszar zapisywalny nazywa się strefą informacyjną. Strefa informacyjna może obejmować jedną sesję lub więcej. Każda sesja powinna być podzielona na trzy części: strefę rozbiegową/wprowadzającą, strefę danych i strefę dobiegową/zamykającą. W przypadku płyt dwustronnych, na każdej stronie występuje jedna strefa informac yjna. Strefy danych przeznaczone są do zapisywania danych użytkownika. Strefa rozbiegowa zawiera informację sterującą. Strefa dobiegowa umożliwia ciągłe, gładkie wyprowadzenie, i również zawiera informację sterującą. Strefy napędu, wewnętrzna i zewnętrzna są przeznaczone do celów testowania płyty. Opis poniższy dotyczy dysku jednosesyjnego. Na takim dysku strefa rozbiegowa, strefa danych i strefa wyjściowa stanowią obszar zapisywalny, w którym informacja zapisywana jest z wykorzystaniem efektu nieodwracalnego. Strukturę dyskową wielosesyjną omówiono w dalszej części.

Fig. 10 przedstawia strukturę dysku zapisywanego jednosesyjnie, zapisanego dysku jednosesyjnego. Strefa informacyjna dysków jednostronnych i każdej ze stron dysków dwustronnych jest podzielona na wewnętrzny obszar napędu, obszar rozbiegowy, obszar strefy danych, obszar dobiegowy i zewnętrzny obszar napędu. Promienie dla stref podano jako wartości nominalne dla środka pierwszej (lub ostatniej) ścieżki strefy. Zamieszczono numery sektorów fizycznych (PSN - Physical Sector Numbers) dla pierwszego z numeru fizycznego każdej strefy. Strefa danych powinna mieć pierwszy numer PSN (030000). Numery PSN rosną co 1 dla każdego następnego sektora fizycznego w całej strefie informacyjnej.

Fig. 11 przedstawia wewnętrzny obszar napędowy. Wewnętrzny obszar napędowy stanowi umieszczoną najbardziej wewnątrz strefę dysku, która jest wykorzystywana do realizacji testów dysku i algorytmów OPC. Numer sektora fizycznego dla sektorów, pierwszego i ostatniego każdej części jest zamieszczony w notacji heksadecymalnej i dziesiętnej, a numery sektorów fizycznych w każdej części podano w notacji dziesiętnej. Przedstawiono następujący podział podrzędny:

- strefa wstępna: ta strefa powinna pozostać czysta.

- wewnętrzna strefa testowania napędu: 16384 sektory fizyczne zarezerwowane dla testowania napędu i algorytmu OPC.

- wewnętrzna strefa zliczająca dysku: 4096 sektorów fizycznych zarezerwowanych do zliczania algorytmów OPC realizowanych w wewnętrznej strefie testowania napędu. Gdziekolwiek w wewnętrznej strefie testowania napędu jest zapisany blok ECC lub jego część, blok ECC powinien być zaopatrzony we flagę przez zapisanie 4 sektorów fizycznych w wewnętrznej strefie zliczania dysku.

- wewnętrzna strefa administrowania dysku: 4096 sektorów fizycznych do wykorzystania dla informacji specyficznej dla napędu optycznego. Pierwszych 16 sektorów fizycznych powinno być zapełnionych danymi głównymi, wszystkimi ustawionymi na (00). Wewnętrzna strefa administrowania dysku zawiera informację o dysku, to znaczy identyfikator napędu (ID napędu) i dane określone przez producenta napędu.

- strefa tablicy zawartości (TOC): 4096 sektorów fizycznych do przechowywania informacji o lokalizacji sesji i zapisach na dysku. Pierwszych 16 sektorów fizycznych z tej strefy powinno być zapełnionych danymi głównymi, ustawionymi na (00).

Strefa ta składa się z dwóch części:

część 1: składa się ze 191 bloków ECC (TOC Blocks) do wykorzystania przy przechowywaniu lokalizacji wszystkich sesji zamkniętych, część 2: składa się z 1024 sektorów fizycznych, zgrupowanych w jednostkach po 4 sektory, przy czym każda jednostka odpowiada jednemu słowu ADIP. Te jednostki przeznaczone są do wykorzystania jako wskaźniki obszaru zapisanego.

Fig. 12 przedstawia format bloku TOC. Przy każdym zamknięciu sesji powinien być zapisany, wraz z lokalizacją wszystkich sesji zamkniętych, blok ECC w strefie tablicy zawartości. Pierwszy blok ECC w strefie tablicy zawartości jest przeznaczony do wykorzystania jako wprowadzenie do drugiego bloku ECC. Jeżeli używane są wszystkie z 191 bloków TOC, to można dodawać następne sesje, jednakowoż napęd będzie musiał zastosować tę samą procedurę znajdowania dodatkowych sesji. Na rysunku przedstawiono następującą zawartość bloku TOC dla każdego sektora fizycznego:

PL 231 541 B1

Sektor fizyczny 0/bajty D0 do D3 - deskryptor zawartości. Te bajty identyfikują blok DCB sesji i powinny być ustawione na wartość (544F4300), reprezentującą znaki „SDC” i numer wersji 0.

Sektor fizyczny 0/bajty D4 do D7 - zarezerwowane. Powinny być ustawione na (00)

Sektor fizyczny 0/bajty D8 do D39 - identyfikator napędu. Te bajty powinny zawierać identyfikator napędu.

Sektor fizyczny 0/bajty D40 do D63 - zarezerwowane. Powinny być ustawione na (00)

Sektor fizyczny 0/bajty D64 do D2047 - pozycje sesji. Te bajty są pogrupowane w jednostki po bajtów. Każda jednostka złożona z 16 bajtów może zawierać pozycję sesji według fig. 13. Wszystkie nie używane powinny być ustawione na wartość (00).

Fig. 13 przedstawia pozycję sesji. Blok TOC powinien zawierać pozycje sesji dla każdej sesji zamkniętej na dysku. Pozycje sesji powinny być uporządkowane rosnąco numerami i adresami, w sposób następujący:

bajt B0 do B2: te 3 bajty identyfikują typ pozycji i powinny być ustawione na wartość (53.53.4E), reprezentującą znaki „SSN”, bajt B3: ten bajt powinien specyfikować numer kolejny sesji wyszczególnionej w tej pozycji, bajt B4 do B7: te bajty powinny specyfikować numer PSN pierwszego sektora fizycznego w strefie danych sesji wyszczególnionej w tej pozycji, bajt B8 do B11: te 4 bajty powinny specyfikować numer PSN ostatniego sektora fizycznego w strefie danych sesji wyszczególnionej w tej pozycji, bajt B12 do B15: te 4 bajty są zarezerwowane i powinny być ustawione na wartość (00),

Fig. 14 przedstawia wskaźniki obszaru zapisanego. Ostatnią część strefy TOC do zapisu bloków TOC 61 przedstawiono w postaci schematu. Obszar 60 odwzorowania jest zlokalizowany przy końcu strefy SEM. Następna strefa, to znaczy strefa strzeżona 62 przedstawiona została na prawym końcu. Obszar odwzorowania jest zapisany począwszy od adresu najwyższego. Część zapisana 64 wskazuje obszary zapisane obszaru zapisywalnego, a część nie zapisana 63 wskazuje obszary nie zapisane. Dla przyspieszenia dostępu do dysku, urządzenie nagrywające potrzebuje wiedzieć, w którym obszarze dysku można znaleźć ostatnio zapisany blok ECC. W tym celu określa się obszar odwzorowujący, na podstawie obszarów zapisanych o rozmiarze 4 sektorów fizycznych, przy czym każdy obszar odpowiada jednemu słowu ADIP. Te obszary powinny być nagrane z losowymi sygnałami EFM. Nie dopuszcza się żadnych przerw między zapisanymi słowami ADIP. Do tego celu jest zarezerwowanych 1024 sektorów fizycznych, co umożliwia podział dysku na co najwyżej 256 podobszarów. Wskaźniki obszaru zapisanego powinny być wykorzystywane począwszy od zewnętrznej strony strefy TOC, w stronę wewnętrzną strefy TOC. Za pomocą „detekcji HF urządzenie zapisujące może znaleźć usytuowanie wskaźników obszaru zapisanego, i określić obszar, w którym można znaleźć ostatni zapisany blok ECC. Każdy obszar złożony z 640 bloków ECC między adresami PSN, PSN = (030000) a PSN=(26053F) odpowiada jednemu wskaźnikowi obszaru zapisanego. Wszystkie obszary aż do ostatniego zapisanego bloku ECC włącznie z nim, powinny być wskazywane przez ich wskaźniki obszaru zapisanego. W postaci matematycznej: jeżeli pierwszy wskaźnik obszaru zapisanego składa się z zapisanych sektorów fizycznych z numerami PSNRAI do PSNRAI+3, to ostatni zapisany blok ECC można znaleźć między

PSN={(02A47C)-(PSNRAI)}x(A0)+(030000) a

PSN={(02A47C)-( PSNRAI)}x(A0)+(030280), czyli w notacji dziesiętnej między PSN={173180-PSNRAI)}x(160) + (196608) a PSN={173180-PSNRAI) }x(160) + (197248).

W jednej z odmian wykonania urządzenia jednostka detekcyjna 32 jest dostosowana do przeszukiwania logarytmicznego obszaru odwzorowania, przy iteracyjnej detekcji sygnałów wielkiej częstotliwości pod adresem testowym w 50% nie przetestowanej części obszaru odwzorowania, przy czym obszar odwzorowania ma pojedynczą zapisaną część wskazującą kolejno zapisane podobszary, kiedy pod adresem testowym nie zostają wykryte plamki, to wtedy następny adres testowy jest ustawiany na 50% nie przetestowanego zakresu w stronę początku obszaru odwzorowania, i odwrotnie. Ostateczny nie przetestowany zakres adresowy może być detekowany ciągle, kiedy ten ostateczny nie przetestowany zakres adresowy staje się tak mały, że skok do lokalizacji logarytmicznych zająłby więcej czasu. Podobny proces przeszukiwania można stosować do detekcji najwyższego zapisanego adresu w podobszarze.

PL 231 541 B1

Fig. 15 przedstawia strefę rozbiegową. Strefa rozbiegowa jest zlokalizowana po wewnętrznej stronie strefy informacyjnej. Na nowym, jeszcze nie używanym dysku w strefie rozbiegowej nie ma żadnych zapisanych danych. Po finalizacji dysku, czyli po zamknięciu pierwszej sesji, strefa rozbiegowa powinna być zapisana w sposób opisany poniżej. Fig. 15 przedstawia strefy i adresy, jak następuje (notacja, jak na fig. 11):

- Strefa chroniona 1: strefa chroniona jest wykorzystywana do utworzenia pewnej minimalnej strefy rozbiegowej potrzebnej do zapewnienia kompatybilności. Strefa ta powinna zawierać 14.848 sektorów fizycznych, wszystkie wypełnione danymi głównymi ustawionymi na wartość (00).

- Strefa zarezerwowana 1: zarezerwowanych jest 4096 sektorów fizycznych, które powinny być ustawione na wartość (00).

- Strefa zarezerwowana 2: zarezerwowane są 64 sektory fizyczne, które powinny być ustawione na wartość (00).

- Wewnętrzna strefa identyfikacji dysku: zarezerwowanych jest 256 sektorów fizycznych dla informacji uzgodnionych przez strony uczestniczące w wymianie danych. Każdy zestaw 16 sektorów fizycznych z jednego bloku ECC jest albo blokiem kontrolnym dysku (DCB - Disk Control Block) albo jest zapisany danymi głównymi, każda o wartości (00). Każdy blok ECC w tej strefie za jednym zapisanym samymi danymi głównymi o wartości (00) powinien być zapisany również samymi danymi głównymi o wartości (00).

- Strefa zarezerwowana 3: zarezerwowane są 64 sektory fizyczne, które powinny być ustawione na wartość (00).

- Strefa kodu odniesienia: Zapisana strefa kodu odniesienia powinna składać się z 32 sektorów fizycznych z dwóch bloków ECC, które generują pewien specyficzny wzór bitów kanałowych na dysku. Powinno to być osiągnięte przez ustawienie na wartość (AC) wszystkich 2048 bajtów danych głównych każdej z odpowiednich ramek danych. Ponadto, do tych ramek z danymi nie należy stosować szyfrowania mieszającego, z wyjątkiem pierwszych 16 bajtów danych głównych pierwszej ramki danych każdego bloku ECC.

- Strefa buforowa 1: Ta strefa powinna zawierać 480 sektorów fizycznych z 30 bloków ECC. Dane główne z ramek danych w tej strefie powinny być ustawione wszystkie na wartość (00).

- Strefa kontroli danych: ta strefa powinna składać się z 3072 sektorów fizycznych ze 192 bloków ECC. Zawartość 16 sektorów fizycznych każdego z bloków ECC powtarza się 192 razy.

- Strefa buforowa 2: Ta zapisana strefa powinna składać się z 512 sektorów fizycznych z 32 bloków ECC. Dane główne z ramek danych w tej strefie powinny być ustawione wszystkie na wartość (00).

Fig. 16 przedstawia strukturę bloku danych sterujących. Pierwszych 2048 bajtów stanowi informację o formacie fizycznym, której zawartość zamieszczono na fig. 7. Następnych 2048 bajtów stanowi informację o produkcji dysku. Ostatnich 14 x 2048 bajtów jest dostępnych dla informacji o dostawcy treści. W jednej z odmian wykonania urządzenia te 28.672 bajty informacji o dostawcy treści są ustawione na wartość (00). Dane które mogłyby być odbierane z komputera nadrzędnego są blokowane i nie są zapisywane w tym polu. Chroni przed nagraniem w tym miejscu dane o charakterze poufnym, na przykład klucze deszyfracyjne do dekodowania wizji płyty wizyjnej DVD. Informacja o formacie fizycznym zawiera informację o dysku i formacie. Ta informacja w bajtach od 0 do 255 powinna być kopiowana z danych pomocniczych ADIP podczas finalizacji dysku, bądź zamykania pierwszej sesji, i powinna odzwierciedlać aktualny status dysku lub pierwszej sesji (na przykład rzeczywisty koniec strefy danych). Wszystkie 256 bajtów mają takie same definicje i treść, jak informacja o dysku fizycznym określona na fig. 7, z wyjątkiem bajtów następujących:

Bajt 0 - Kategoria dysku i numer wersji

Bity b7do b4 powinny specyfikować kategorię dysku wskazując na dysk DVD+R.

Bity b3 do b0 powinny specyfikować numer wersji opisu systemu

Bajt 1 - Rozmiar dysku i maksymalna szybkość transferu

Bity b7 do b4 powinny specyfikować rozmiar dysku, powinny być ustawione na 0000, wskazując dysk 120 mm

Bity b3 do b0 powinny specyfikować maksymalną szybkość transferu.

PL 231 541 B1

Bity te mogą być ustawione na jedną z poniższych wartości, zależnie od maksymalnej szybkości odczytu wymaganej przy zastosowaniu:

0000: maksymalna szybkość transferu 2,52 Mb/s 0001: maksymalna szybkość transferu 5,04 Mb/s 0010: maksymalna szybkość transferu 10,08 Mb/s 1111: nie jest specyfikowana żadna szybkość transferu.

Wszystkie inne kombinacje są zarezerwowane i nie powinny być wykorzystywane.

Bajt 2 - struktura dysku

Bity b7 do b4 powinny być ustawione na 0000,

Bity b3 do b0 powinny specyfikować typ warstw zapisowych: powinny być ustawione na

0010, wskazując warstwę do jednokrotnego zapisu.

Bajty 4 do 15 - Alokacja strefy danych

Bajt 4 powinien być ustawiony na (00).

Bajty 5 do 7 powinny być ustawione na (030000) dla wyspecyfikowania numeru PSN 196.608 pierwszego sektora fizycznego w strefie danych.

Bajt 8 - powinien być ustawiony na (00)

Bajty 9 do 11 powinny specyfikować numer ostatniego sektora fizycznego strefy danych pierwszej sesji.

Bajty 12 do 15 - powinny być ustawione na (00)

Bajty 256 do 2047 - Zarezerwowane. Te pozostałe bajty nie mają odniesienia do informacji ADIP i powinny być ustawione na (00).

Fig. 17 przedstawia strefę dobiegową. Na szczycie przedstawiono strefę 70 danych do zapisywania danych użytkownika. Strefa danych ma 2.295.104 sektory fizyczne obszaru danych użytkownika. Promień początkowy strefy danych określony jest lokalizacją adresu fizycznego ADIP (00C000). Po strefie danych występuje strefa dobiegowa. Strefa dobiegowa jest zlokalizowana po zewnętrznej stronie strefy informacyjnej. Fig. 17 przedstawia następujące części:

- Strefa buforowa 3: Ta strefa zapisana składa się z 768 sektorów fizycznych. Ostatni możliwy sektor początkowy strefy buforowej 3 ma wartość (260540). Dane główne ramek danych w tej strefie powinny wszystkie być ustawione na (00).

- Zewnętrzna strefa identyfikacji dysku: 256 adresów fizycznych zarezerwowanych dla informacji uzgodnionej przez strony dokonujące wymiany danych. Każdy zestaw 16 sektorów fizycznych z jednego bloku ECC albo jest blokiem kontroli dysku (DCB), albo jest zapisany danymi głównymi o wartości (00). Zawartość tej strony powinna być równoważna zawartości wewnętrznej strefy identyfikacji ostatniej sesji (lub zawartości wewnętrznej strefy identyfikacji dysku w przypadku dysku jednosesyjnego).

- Strefa chroniona 2: Ta strefa chroniona jest wykorzystywana jako ochrona dla oddzielania stref testowych zapisu od stref informacyjnych zawierających dane użytkownika. Ta strefa powinna być wypełniona danymi głównymi ustawionymi na wartość (00). Ta strefa powinna zawierać co najmniej 4096 sektorów fizycznych.

- Zewnętrzny obszar napędu: zewnętrzny obszar napędu jest skrajną zewnętrzną strefą dysku, która jest wykorzystywana przez napęd do realizacji testów i algorytmów OPC.

Fig. 18 przedstawia zewnętrzny obszar napędu, począwszy od strefy chronionej 2. Zatem przedstawiono następujące części :

- Zewnętrzna strefa administracji dysku: 4096 sektorów fizycznych przeznaczonych do wykorzystania dla opcjonalnej informacji specjalnej dysku. Pierwszych 16 sektorów fizycznych tej strefy powinno być zapełnionych danymi głównymi, wszystkimi ustawionymi na wartość (00). Ta strefa może być wykorzystywana w taki sam sposób, jak wewnętrzna strefa administracji dysku (patrz wyżej).

- Zewnętrzna strefa zliczania dysku.

- Zewnętrzna strefa testowa dysku: 16384 sektory fizyczne zarezerwowane dla testowania napędu i algorytmów OPC. Kiedykolwiek w zewnętrznej strefie testowania napędu jest zapisany blok ECC lub jego część, blok ECC powinien być zaopatrzony we flagę przez zapisanie 4 sektorów fizycznych w zewnętrznej strefie zliczania dysku.

PL 231 541 B1

- Strefa chroniona 3: Ta strefa powinna pozostać pusta. Jakkolwiek wynalazek objaśniono głównie w odmianach wykonania wykorzystujących nośniki DVD+R, to podobne odmiany wykonania nadają się do wykorzystania w przypadku innych optycznych systemów zapisowych. Również, jako nośnik informacji opisano dysk optyczny, lecz możliwe jest wykorzystywanie innych nośników, na przykład dysku magnetycznego lub taśmy magnetycznej. Należy zauważyć, że w niniejszym dokumencie słowo „zawierający” nie wyklucza obecności innych elementów lub etapów, niż wymienione, a określenie elementu w liczbie pojedynczej nie wyklucza obecności większej liczby takich elementów, że wszelkie odnośniki nie ograniczają zakresu wynalazku, że wynalazek może być implementowany zarówno środkami sprzętowymi, jak i programowym, i że kilka „jednostek” może być reprezentowanych przez tę samą pozycję sprzętu. Poza tym, zakres wynalazku nie jest ograniczony do tych przykładów wykonania, a wynalazek obejmuje każdą bez wyjątku nową cechę charakterystyczną lub kombinację cech charakterystycznych opisanych powyżej.

Claims (5)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Urządzenie do zapisywania przynajmniej jednego bloku informacyjnego na ścieżce w zapisywalnym obszarze nośnika zapisu, przy czym blok informacyjny zawiera słowa danych i słowa korekcji błędów, do korygowania błędów wewnątrz bloku informacyjnego, a ścieżka ma ukształtowaną wstępnie informację pozycyjną, wskazującą miejsca do zapisu bloków informacyjnych, przy czym urządzenie to zawiera zespół przetwarzania zapisu do zapisywania znaczników reprezentujących bloki informacyjne, zespół odtwarzania do odczytywania informacji i jednostkę sterującą do sterowania zapisywaniem i odtwarzaniem informacji, która to jednostka sterująca jest zaopatrzona w środki do przyrostowego zapisywania informacji tablicy zawartości w strefie tablicy TOC na nośniku zapisu, a przyrostowy zapis rozpoczyna się od początkowego adresu strefy tablicy TOC, znamienne tym, że do jednostki sterującej (20) urządzenia oraz do zespołu przetwarzania zapisu (22, 27, 28, 29, 30) jest dodatkowo dołączona jednostka odwzorowująca (31) do określania rejonu w którym zapisany jest blok informacyjny, przy czym wyjście (33) jednostki odwzorowującej (31) jest połączone z modulatorem (29) mającym wyjście jednostki sygnału losowego, a sygnał wyjściowy jednostki odwzorowującej (31) określający rejon, stanowi jeden ze zbioru kolejnych rejonów stanowiących obszar zapisywalny i jako sygnał sterujący jest doprowadzony do zespołu przetwarzania zapisu (22, 27, 28, 29, 30) dla zapisania jednostki sygnału losowego w lokacji jednostki w obszarze odwzorowania nośnika zapisu, przy czym lokacja jednostki w obszarze odwzorowania jest wskazaniem rejonu, a ponadto jednostka odwzorowująca (31) jest skonfigurowana do zapisu obszaru odwzorowania w obszarze tablicy TOC, od końcowego adresu strefy TOC, a długość jednostki sygnału losowego jest znacznie mniejsza od długości bloku informacyjnego i jest taka, że żadna informacja nie może być odtworzona z zapisanej jednostki sygnału losowego, przy czym z wejściami poszczególnych bloków zespołu odtwarzania (21,22, 25, 30) z obszaru odwzorowania, jest połączone sterujące wyjście jednostki detekcyjnej (32), jeżeli rejon zawiera przynajmniej jeden blok informacyjny, przez detekcję obecności zapisanych jednostek sygnału losowego, a ponadto jednostka detekcyjna (32) jest zaopatrzona w środki obliczeniowe, do obliczania adresu początkowego rejonu zawierającego najwyższy zapisany adres według wzoru

   PSN = (E_TOC-L_MAP)*(R_SIZE/U_LEN)+S_RECA, przy czym we wzorze

   E_TOC jest adresem końcowym strefy TOC,

   L_MAP jest adresem najniższej zapisanej lokalizacji obszaru odwzorowania,

   R_SIZE jest rozmiarem każdego rejonu,

   U_LEN jest długością jednostki sygnału losowego, a

   S_RECA jest adresem początkowym pierwszego rejonu w obszarze zapisywalnym.
2. 2. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że obszar odwzorowania zawiera ciąg kolejnych lokacji jednostek odpowiadających liczbie podobszarów, a jednostka odwzorowująca (31) jest skonfigurowana do sterowania zespołu przetwarzania zapisu (22, 27, 28, 29, 30) dla zapisu jednostki sygnału losowego na pozycji w zakresie lokacji jednostek odpowiadającej pozycji rejonu w obszarze zapisu.

   PL 231 541 Β1
3. 3. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że rozmiar każdego rejonu jest jednakowy, lub rozmiar każdego rejonu jest równy 640 blokom informacji.
4. 4. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że ukształtowana wstępnie informacja pozycyjna jest zakodowana w ramkach adresowych o długości ramki, a długość jednostki jest zasadniczo równa długości ramki.
5. 5. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że pozycje do zapisywania bloków informacyjnych mają adresy kolejne, a jednostka detekcyjna (32) ma wyjście sterujące połączone z zespołem odtwarzania (21, 22, 25, 30) dla detekcji najwyższego zapisanego adresu przez detekcję obecności najwyższego rejonu zapisanego z obszaru odwzorowania i następną detekcję najwyższego zapisanego adresu przez detekcję obecności znaczników na kilku pozycjach wewnątrz najwyższego zapisanego rejonu metodą przeszukiwania systematycznego, zwłaszcza przeszukiwania logarytmicznego.