PL223205B1

PL223205B1 - Zespół mocujący izolację do muru

Info

Publication number: PL223205B1
Application number: PL399886A
Authority: PL
Inventors: Radosław Zygmunt Koelner
Original assignee: Koelner Rawlplug Ip Spółka Z Ograniczoną Odpowiedzialnością
Priority date: 2012-07-10
Filing date: 2012-07-10
Publication date: 2016-10-31
Also published as: US20150191915A1; CN104583503A; EP2872707B1; WO2014011064A1; CN104583503B; PL399886A1; RU2015103944A; HUE037378T2; EP2872707A1; RU2627809C2; US9551157B2

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest zespół mocujący izolację do muru przeznaczony zarówno do izolacji styropianowej, jak też do izolacji z wełny mineralnej.

Znany jest zespół mocujący izolację do muru przedstawiony w opisie patentowym USA nr 7.320.179. Zespół ten jest utworzony z prasującej tarczy z trzonem, wewnątrz którego umieszczony jest tulejowy ustalający kołek, który jest zakończony rozpieraną strefą. Wewnątrz ustalającego kołka osadzony jest rozpierający element w postaci stalowej śruby zakończonej z jednej strony główką zaś z drugiej strony gwintem, czyli od strony umieszczanej w ustalającym kołku a w szczególności w jego strefie rozpieranej. Główka rozpierającego elementu jest dostosowana do umieszczenia w niej końcówki wiertarki lub wiertarko - wkrętaki, przez co możliwe jest wkręcanie gwintowanej części rozpierającego elementu w rozpieraną strefę ustalającego kołka. Na końcówkę wiertarki nakłada się sześciokątną nakrętkę, do której przyspawana jest metalowa tarcza, przy czym metalowa tarcza usytuowane jest w pewnej ustalonej odległości od nakrętki i jest z nią połączona za pośrednictwem ramion. W trakcie obrotów końcówki wiertarki sześciokątna nakrętka wchodzi w gniazdo prasującej tarczy co powoduje także obroty prasującej tarczy, której brzegi są zaopatrzone w ząbki. Ząbki prasującej tarczy wrzynają się w izolację aż do momentu gdy metalowa tarcza oprze się o izolację. W rezultacie pomiędzy zewnętrzną powierzchnią prasującej tarczy a zewnętrzną powierzchnią izolacji jest wnęka, którą należy zapełnić dodatkową kształtką izolacyjną.

Znany jest także zespół mocujący izolację do muru przedstawiony w niemieckim opisie patentowym DE 10 2006 042 052. Zespół ten jest utworzony z prasującej tarczy połączonej z ustalającym kołkiem zakończonym rozpieraną strefą. Wewnątrz ustalającego kołka umieszczony jest rozpierający element w postaci metalowej śruby. Na prasującej tarczy zamocowany jest izolacyjna kołowa kształtka z rozcięciami w centralnym miejscu. Zespół mocujący wkłada się do uprzednio wywierconego otworu, po czym wkłada się długą końcówkę wiertarki poprzez rozcięcia kołowej kształtki do otworu ustalającego kołka. Obroty wiertarki powodują wkręcanie rozpierającego elementu w rozpieraną strefę ustalającego kołka.

Zespół mocujący izolację do muru, według wynalazku, jest utworzony z ustalającej tulei na której osadzona jest przesuwnie prasująca tuleja stanowiąca integralną całość z kołową prasującą tarczą zaopatrzoną w zęby nacinające rozmieszczone wzdłuż obwodu kołowej tarczy. Ustalająca tuleja jest zakończona z jednej strony rozpieraną strefą natomiast z drugiej strony kołową tarczą, zaś wewnątrz ustalającej tulei jest umieszczony rozpierający element, korzystnie w postaci śruby. Zespół mocujący charakteryzuje się tym, że rozpierający element ma główkę osadzoną trwale w tulei z zewnętrznym gwintem a wewnątrz tuleja ma wielokątny otwór, natomiast prasująca tarcza jest zakończona kołowym kołnierzem wewnątrz którego osadzona jest izolacyjna nakładka, zaś zęby prasującej tarczy mają zaostrzenia boczne i czołowe. Izolacyjna nakładka ma promieniowe rozcięcia usytuowane centralnie o średnicy od 10 do 30 mm. Izolacyjna nakładka ma zewnętrzną warstwę w postaci strzyży tekstylnej. Ustalająca tuleja ma wewnętrzną średnicę stopniowaną, przy czym większa średnica jest od strony wlotu. Większa wewnętrzna średnica ustalającej tulei jest większa od zewnętrznej średnicy tulei trwale złączonej z rozpierającym elementem, przy czym długość większej wewnętrznej średnicy ustalającej tulei jest równa lub krótsza od długości tulei trwale złączonej z rozpierającym elementem. Końcówka ustalającej tulei ma zewnętrzną powierzchnię żebrowaną oraz po obu stronach rozciętą, przy czym rozcięcia najdalej wysunięte na zewnątrz są zakończone kołowym otworem. Żebra mają postać ząbków zwróconych w stronę kołowej tarczy. Długość rozpierającego elementu jest mniejsza od długości ustalającej tulei, przy czym rozpierana strefa ustalającej tulei jest dłuższa od długości tulei z gwintem. Zaostrzenia czołowe zębów są utworzone od strony wewnętrznej, tuleja (8) z zewnętrznym gwintem ma zewnętrzną średnicę stopniowaną od strony rozpierającego elementu a wielkość tych średnic jest dostosowana do wewnętrznych średnic ustalającej tulei.

Zespół mocujący izolację do muru, według wynalazku, charakteryzuje się prostą budową a jednocześnie wielokrotną funkcjonalnością. Zastosowanie zespołu do mocowania izolacji do muru powoduje nie tylko trwałe jej zamocowanie ale dodatkową zaletą tego mocowania jest to, iż jest to mocowanie szybkie, bowiem zamocowanie zespołu uzyskuje się w trakcie jednego krótkotrwałego zabiegu. Po wykonaniu czynności przygotowawczych polegających na wywierceniu otworu i włożeniu w otwór zespołu mocującego, wykłada się końcówkę wiertarko - wkrętarki do otworu tulei trwale złączonej z rozpierającym elementem i po kilku obrotach wiertarko - wkrętaki uzyskuje się zamocowanie izolacji do muru i zaizolowanie fragmentu ściany na równi z całą izolacją. Jednocześnie zamocowanie izolacji

PL 223 205 B1 w postaci zespołu mocującego nie stwarza mostka termicznego, przez którego mogłyby powstawać straty cieplne.

Zamocowanie izolacyjnej nakładki ciasno wewnątrz obwodowego kołnierza jest mocowaniem łatwym i tanim w wykonaniu a jednocześnie jest to mocowanie trwałe nie podlegające zmianom podczas montażu. Zastosowanie specjalnej tulei nasadzonej na główkę rozpierającego elementu powod uje odizolowanie metalowego rozpierającego elementu od zewnętrznej powierzchni przez co wyeliminowany został mostek cieplny, przez który ciepło mogłoby przechodzić na zewnątrz izolacji ściany, zaś stopniowanie jego zewnętrznej średnicy, od strony rozpierającego elementu, zabezpiecza przed przedostawaniem się wilgoci. Jednocześnie kształt tej tulei pozwala na użycie wiertarko wkrętarki do mocowania zespołu mocującego, zaś jej zewnętrzna gwintowa powierzchnia stanowi dodatkowy m ocujący element dla izolacyjnej nakładki. Zastosowanie specjalnych zaostrzeń zębów powoduje łatwe wcinanie się prasującej tarczy w izolację ściany a jednocześnie bez naruszania struktury całości izol acji ściany. Zakończenie kołowym otworem rozcięć w ustalającej tulei powoduje znaczne osłabienie przekroju poprzecznego ustalającej tulei, przez co w trakcie wkręcania rozpierającego elementu ulega ona zgniotowi co z kolei pozwala na swobodne zgniatanie izolacji bez konieczności przemieszczania całej ustalającej tulei.

Zespół mocujący izolację do muru, według wynalazku jest bliżej objaśniony w przykładzie wykonania oraz rysunkiem, na którym fig. 1 przedstawia przekrój poprzeczny przez zespół mocujący umieszczony w otworze i przygotowany do zamocowania w izolacji, fig. 2 jest widokiem z góry na zespół przedstawiony na fig. 1, fig. 3 ukazuje fragment zespołu zamocowanego w izolacji, fig. 4 przedstawia fragment zębów zespołu, zaś fig. 5 jest przekrojem poprzecznym przez krawędź zęba, natomiast fig. 6 ukazuje odmianę wzajemnego usytuowania elementów zespołu mocującego gdzie tuleja wraz rozpierającym elementem są usytuowane pod izolacyjną nakładką.

Jak przedstawiono na fig. 1 do fig. 6 zespół mocujący izolację do muru jest utworzony z ustalającej tulei 1, na której osadzona jest przesuwnie prasująca tuleja 2 stanowiąca integralną całość z kołową prasującą tarczą 3 zaopatrzoną w nacinające zęby 4 rozmieszczone wzdłuż obwodu kołowej prasującej tarczy 3.

Ustalająca tuleja 1 jest zakończona z jednej strony rozpieraną strefą 5 natomiast z drugiej str ony kołową tarczą 6. Wewnątrz ustalającej tulei 1 jest umieszczony rozpierający element 7 w postaci śruby. Rozpierający element 7 ma główkę osadzoną trwale w tulei 8 z zewnętrznym gwintem. W ewnątrz tuleja 7 ma wielokątny otwór. Prasująca tarcza 3 jest zakończona kołowym kołnierzem 9, wewnątrz którego osadzona jest izolacyjna nakładka 10. Izolacyjna nakładka 10 ma zewnętrzną warstwę w postaci tekstylnej strzyży 11. Ponadto izolacyjna nakładka 10 wraz z tekstylną strzyżą 11 mają pr omieniowe rozcięcia 12 usytuowane centralnie o średnicy 35 mm. Nacinające zęby 4 prasującej tarczy 3 mają zaostrzenia boczne i czołowe, przy czym zaostrzenia czołowe nacinających zębów 4 są utworzone od strony wewnętrznej. Ustalająca tuleja 1 ma średnicę stopniowaną, przy czym większa średnica jest od strony wlotu. Większa wewnętrzna średnica D ustalającej tulei 1 jest większa od zewnętrznej średnicy D₁ tulei 8 trwale złączonej z rozpierającym elementem 7, przy czym długość L większej wewnętrznej średnicy D ustalającej tulei 1 jest dłuższa od długości tulei 8 trwale złączonej z rozpierającym elementem 7. Końcówka ustalającej tulei 1 ma zewnętrzną powierzchnię żebrowaną oraz po obu stronach rozciętą, przy czym rozcięcia 13 najdalej wysunięte na zewnątrz są zakończone kołowym otworem 14. Kołowy otwór 14 powoduje osłabienie przekroju poprzecznego ustalającej tulei 1, przez co w tym osłabionym miejscu następuje spęczenie ustalającej tulei 1 podczas wkręcania w nią rozpierającego elementu 7.

Posługiwanie się zespołem mocującym jest bardzo proste, bowiem polega tylko na wykonaniu otworu w murze i izolacji, włożeniu w ten otwór ustalającej tulei 1 wyposażonej w prasującą tarczę 3 i izolacyjną nakładkę 10 a następnie włożenie rozpierającego elementu 7 do ustalającej tulei 1 i połączenie go z wiertarko wkrętarką. Wkręcanie rozpierającego elementu można zakończyć w pozycji przedstawionej na fig. 3, gdzie tuleja 8 połączona z rozpierającym elementem jest usytuowana na równi z powierzchnią izolacyjnej nakładki 10. Możliwe jest także zakończenie wkręcania rozpierającego elementu 7 w pozycji przedstawionej na fig. 6, gdzie tuleja 8 jest usytuowana pod izolacyjną nakładką 10 a jej rozcięcia schodzą się tworząc jednolitą izolację.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Zespół mocujący izolację do muru, utworzony z ustalającej tulei (1) na której osadzona jest przesuwnie prasująca tuleja (2) stanowiąca integralną całość z kołową prasującą tarczą (3) zaopatrzoną w nacinające zęby (4) rozmieszczone wzdłuż obwodu kołowej tarczy (3) a ustalająca tuleja (1) jest zakończona z jednej strony rozpieraną strefą (5) natomiast z drugiej strony kołową tarczą (6), zaś wewnątrz ustalającej tulei (1) jest umieszczony rozpierający element (7), korzystnie w postaci śruby, znamienny tym, że rozpierający element (7) ma główkę osadzoną trwale w tulei (8) z zewnętrznym gwintem a wewnątrz tuleja (8) ma wielokątny otwór, natomiast prasująca tarcza (3) jest zakończona kołowym kołnierzem (9) wewnątrz którego osadzona jest izolacyjna nakładka (10), zaś zęby (4) prasującej tarczy (3) mają zaostrzenia boczne i czołowe.
2. Zespół mocujący według zastrz. 1, znamienny tym, że izolacyjna nakładka (10) ma promieniowe rozcięcia (12) usytuowane centralnie o średnicy od 10 do 50 mm.
3. Zespół mocujący według zastrz. 1, znamienny tym, że izolacyjna nakładka (10) ma zewnętrzną warstwę (11) w postaci tekstylnej strzyży.
4. Zespół mocujący według zastrz. 1, znamienny tym, że ustalająca tuleja (1) ma wewnętrzną średnicę stopniowaną, przy czym większa średnica jest od strony wlotu.
5. Zespół mocujący według zastrz. 3, znamienny tym, że większa wewnętrzna średnica (D) ustalającej tulei (1) jest większa od zewnętrznej średnicy (D₁) tulei (8) trwale złączonej z rozpierającym elementem (7), przy czym długość (L) większej wewnętrznej średnicy (D) ustalającej tulei (1) jest równa lub krótsza od długości Li tulei (8) trwale złączonej z rozpierającym elementem (7).
6. Zespół mocujący według zastrz. 1, znamienny tym, że końcówka ustalającej tulei (1) ma zewnętrzną powierzchnię żebrowaną oraz po obu stronach rozciętą, przy czym rozcięcia (13) najdalej wysunięte na zewnątrz są zakończone kołowym otworem (14).
7. Zespół według zastrz. 6, znamienny tym, że żebra mają postać ząbków zwróconych w stronę kołowej tarczy (3).
8. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że długość rozpierającego elementu (7) jest mniejsza od długości ustalającej tulei (1), przy czym rozpierana strefa (5) ustalającej tulei (1) jest dłuższa od długości tulei (8) z gwintem.
9. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że zaostrzenia czołowe zębów są utworzone od strony wewnętrznej.
10. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że tuleja (8) z zewnętrznym gwintem ma zewnętrzną średnicę stopniowaną od strony rozpierającego elementu (7) a wielkość tych średnic jest dostosowana do wewnętrznych średnic ustalającej tulei (1).