PL215263B1 - Kompozycja do przewleklego leczenia patologicznego zapalenia i zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu do wytwarzania leku - Google Patents

Kompozycja do przewleklego leczenia patologicznego zapalenia i zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu do wytwarzania leku

Info

Publication number
PL215263B1
PL215263B1 PL372306A PL37230603A PL215263B1 PL 215263 B1 PL215263 B1 PL 215263B1 PL 372306 A PL372306 A PL 372306A PL 37230603 A PL37230603 A PL 37230603A PL 215263 B1 PL215263 B1 PL 215263B1
Authority
PL
Poland
Prior art keywords
natalizumab
disease
alpha
patient
patients
Prior art date
Application number
PL372306A
Other languages
English (en)
Other versions
PL372306A1 (pl
Inventor
Julie Taylor
Ted A. Yednock
Original Assignee
Elan Pharm Inc
Priority date (The priority date is an assumption and is not a legal conclusion. Google has not performed a legal analysis and makes no representation as to the accuracy of the date listed.)
Filing date
Publication date
Family has litigation
First worldwide family litigation filed litigation Critical https://patents.darts-ip.com/?family=27767592&utm_source=***_patent&utm_medium=platform_link&utm_campaign=public_patent_search&patent=PL215263(B1) "Global patent litigation dataset” by Darts-ip is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Application filed by Elan Pharm Inc filed Critical Elan Pharm Inc
Publication of PL372306A1 publication Critical patent/PL372306A1/pl
Publication of PL215263B1 publication Critical patent/PL215263B1/pl

Links

Classifications

    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K16/00—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies
    • C07K16/18—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies against material from animals or humans
    • C07K16/28—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies against material from animals or humans against receptors, cell surface antigens or cell surface determinants
    • C07K16/2839—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies against material from animals or humans against receptors, cell surface antigens or cell surface determinants against the integrin superfamily
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K39/00—Medicinal preparations containing antigens or antibodies
    • A61K39/395—Antibodies; Immunoglobulins; Immune serum, e.g. antilymphocytic serum
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K39/00—Medicinal preparations containing antigens or antibodies
    • A61K39/395—Antibodies; Immunoglobulins; Immune serum, e.g. antilymphocytic serum
    • A61K39/39533—Antibodies; Immunoglobulins; Immune serum, e.g. antilymphocytic serum against materials from animals
    • A61K39/3955—Antibodies; Immunoglobulins; Immune serum, e.g. antilymphocytic serum against materials from animals against proteinaceous materials, e.g. enzymes, hormones, lymphokines
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K45/00—Medicinal preparations containing active ingredients not provided for in groups A61K31/00 - A61K41/00
    • A61K45/06—Mixtures of active ingredients without chemical characterisation, e.g. antiphlogistics and cardiaca
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P1/00—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P1/00—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system
    • A61P1/04—Drugs for disorders of the alimentary tract or the digestive system for ulcers, gastritis or reflux esophagitis, e.g. antacids, inhibitors of acid secretion, mucosal protectants
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P25/00—Drugs for disorders of the nervous system
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P25/00—Drugs for disorders of the nervous system
    • A61P25/02—Drugs for disorders of the nervous system for peripheral neuropathies
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P29/00—Non-central analgesic, antipyretic or antiinflammatory agents, e.g. antirheumatic agents; Non-steroidal antiinflammatory drugs [NSAID]
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P37/00—Drugs for immunological or allergic disorders
    • A61P37/02—Immunomodulators
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61P—SPECIFIC THERAPEUTIC ACTIVITY OF CHEMICAL COMPOUNDS OR MEDICINAL PREPARATIONS
    • A61P43/00—Drugs for specific purposes, not provided for in groups A61P1/00-A61P41/00
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K16/00—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies
    • C07K16/18—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies against material from animals or humans
    • C07K16/28—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies against material from animals or humans against receptors, cell surface antigens or cell surface determinants
    • C07K16/2839—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies against material from animals or humans against receptors, cell surface antigens or cell surface determinants against the integrin superfamily
    • C07K16/2842—Immunoglobulins [IGs], e.g. monoclonal or polyclonal antibodies against material from animals or humans against receptors, cell surface antigens or cell surface determinants against the integrin superfamily against integrin beta1-subunit-containing molecules, e.g. CD29, CD49
    • G—PHYSICS
    • G01—MEASURING; TESTING
    • G01N—INVESTIGATING OR ANALYSING MATERIALS BY DETERMINING THEIR CHEMICAL OR PHYSICAL PROPERTIES
    • G01N33/00—Investigating or analysing materials by specific methods not covered by groups G01N1/00 - G01N31/00
    • G01N33/48—Biological material, e.g. blood, urine; Haemocytometers
    • G01N33/50—Chemical analysis of biological material, e.g. blood, urine; Testing involving biospecific ligand binding methods; Immunological testing
    • G01N33/53—Immunoassay; Biospecific binding assay; Materials therefor
    • G01N33/569—Immunoassay; Biospecific binding assay; Materials therefor for microorganisms, e.g. protozoa, bacteria, viruses
    • G01N33/56966—Animal cells
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K39/00—Medicinal preparations containing antigens or antibodies
    • A61K2039/505—Medicinal preparations containing antigens or antibodies comprising antibodies
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K39/00—Medicinal preparations containing antigens or antibodies
    • A61K2039/505—Medicinal preparations containing antigens or antibodies comprising antibodies
    • A61K2039/507—Comprising a combination of two or more separate antibodies
    • A—HUMAN NECESSITIES
    • A61—MEDICAL OR VETERINARY SCIENCE; HYGIENE
    • A61K—PREPARATIONS FOR MEDICAL, DENTAL OR TOILETRY PURPOSES
    • A61K39/00—Medicinal preparations containing antigens or antibodies
    • A61K2039/545—Medicinal preparations containing antigens or antibodies characterised by the dose, timing or administration schedule
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K2317/00—Immunoglobulins specific features
    • C07K2317/20—Immunoglobulins specific features characterized by taxonomic origin
    • C07K2317/24—Immunoglobulins specific features characterized by taxonomic origin containing regions, domains or residues from different species, e.g. chimeric, humanized or veneered
    • C—CHEMISTRY; METALLURGY
    • C07—ORGANIC CHEMISTRY
    • C07K—PEPTIDES
    • C07K2317/00—Immunoglobulins specific features
    • C07K2317/70—Immunoglobulins specific features characterized by effect upon binding to a cell or to an antigen
    • C07K2317/76—Antagonist effect on antigen, e.g. neutralization or inhibition of binding
    • G—PHYSICS
    • G01—MEASURING; TESTING
    • G01N—INVESTIGATING OR ANALYSING MATERIALS BY DETERMINING THEIR CHEMICAL OR PHYSICAL PROPERTIES
    • G01N2333/00—Assays involving biological materials from specific organisms or of a specific nature
    • G01N2333/435—Assays involving biological materials from specific organisms or of a specific nature from animals; from humans
    • G01N2333/46—Assays involving biological materials from specific organisms or of a specific nature from animals; from humans from vertebrates
    • G01N2333/47—Assays involving proteins of known structure or function as defined in the subgroups
    • G01N2333/4701—Details
    • G01N2333/4737—C-reactive protein
    • G—PHYSICS
    • G01—MEASURING; TESTING
    • G01N—INVESTIGATING OR ANALYSING MATERIALS BY DETERMINING THEIR CHEMICAL OR PHYSICAL PROPERTIES
    • G01N2333/00—Assays involving biological materials from specific organisms or of a specific nature
    • G01N2333/435—Assays involving biological materials from specific organisms or of a specific nature from animals; from humans
    • G01N2333/705—Assays involving receptors, cell surface antigens or cell surface determinants
    • G01N2333/70546—Integrin superfamily, e.g. VLAs, leuCAM, GPIIb/GPIIIa, LPAM
    • G01N2333/7055—Integrin beta1-subunit-containing molecules, e.g. CD29, CD49

Landscapes

  • Health & Medical Sciences (AREA)
  • Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Life Sciences & Earth Sciences (AREA)
  • Medicinal Chemistry (AREA)
  • General Health & Medical Sciences (AREA)
  • Immunology (AREA)
  • Organic Chemistry (AREA)
  • Engineering & Computer Science (AREA)
  • Animal Behavior & Ethology (AREA)
  • Pharmacology & Pharmacy (AREA)
  • Public Health (AREA)
  • Veterinary Medicine (AREA)
  • Bioinformatics & Cheminformatics (AREA)
  • Nuclear Medicine, Radiotherapy & Molecular Imaging (AREA)
  • General Chemical & Material Sciences (AREA)
  • Chemical Kinetics & Catalysis (AREA)
  • Molecular Biology (AREA)
  • Biochemistry (AREA)
  • Biomedical Technology (AREA)
  • Proteomics, Peptides & Aminoacids (AREA)
  • Epidemiology (AREA)
  • Microbiology (AREA)
  • Biophysics (AREA)
  • Genetics & Genomics (AREA)
  • Urology & Nephrology (AREA)
  • Hematology (AREA)
  • Cell Biology (AREA)
  • Mycology (AREA)
  • Neurology (AREA)
  • Neurosurgery (AREA)
  • General Physics & Mathematics (AREA)
  • Tropical Medicine & Parasitology (AREA)
  • Virology (AREA)
  • Zoology (AREA)
  • Food Science & Technology (AREA)
  • Physics & Mathematics (AREA)
  • Analytical Chemistry (AREA)
  • Endocrinology (AREA)
  • Pathology (AREA)
  • Biotechnology (AREA)

Abstract

Ujawniono metodę przewlekłego zmniejszania u pacjenta patologicznego zapalenia poprzez podawanie czynnika, który specyficznie wiąże się z alfa-4 integryną lub dimerem obejmującym alfa 4 -integrynę. Dostarczany czynnik musi mieć powinowactwo wiązania takie, że podawanie jest wystarczające do stłumienia patologicznego zapalenia, a czynnik podaje się przewlekle w celu dostarczenia długotrwałego stłumienia patologicznego zapalenia.

Description

Opis wynalazku
Przedmiotem wynalazku jest kompozycja do przewlekłego leczenia patologicznego zapalenia i zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu do wytwarzania leku do przewlekłego leczenia patologicznego zapalenia.
Zapalenie jest odpowiedzią unaczynionych tkanek na infekcję lub uszkodzenie i jest wywołane przez adhezję leukocytów do komórek śródbłonka naczyń krwionośnych i ich infiltrację do otaczających tkanek. W zwykłym zapaleniu infiltrujące leukocyty uwalniają toksyczne mediatory, w celu zabicia inwazyjnych organizmów, fagocytują rozpadłe szczątki i martwe komórki oraz odgrywają rolę w naprawie tkanki i odpowiedzi odpornościowej. Jednak w patologicznym zapaleniu infiltrujące leukocyty reagują nadmiernie i mogą powodować poważne lub śmiertelne uszkodzenia, patrz np. Hickey, Psychoneuroimmunology II (Academic Press 1990).
Integryny są rodziną komórkowych glikoprotein powierzchniowych, związanych z komórkową adhezją, migracją i aktywacją komórek immunologicznych. Integryna alfa-4 jest wyrażana przez wszystkie krążące leukocyty, z wyjątkiem neutrofilów i tworzy heterodimeryczne receptory w połączeniu z podjednostkami integryny albo beta 1, albo beta 7; oba dimery alfa-4 beta-1 (α4β1) i alfa-4 beta-7 (α4β7) odgrywają rolę w migracji leukocytów przez śródbłonek naczyniowy (Springer i wsp., 1994 Cell 76: 301-14; oraz Butcher i wsp., 1996 Science 272: 60-6) i przyczyniają się do komórkowej aktywacji i przeżycia w miąższu pozanaczyniowym (Damie i wsp., 1993 J. Immunol. 151: 2368-79; Kopman i wsp., 1994 J. Immunol. 152: 3760-7; oraz Leussink i wsp., 2002 Acta Neuropathol. 103: 131-136).
Konkretnie, alfa-4 beta-1 (znana również jako późny antygen-4 [VLA-4]) wiąże się swoiście z cząsteczką adhezji komórkowej-1 (VCAM-1) (Lobb i wsp., 1994 J. Clin. Invest. 94: 1722-8), która jest wyrażana przez śródbłonek naczyniowy w wielu miejscach przewlekłego zapalenia (Bevilacqua i wsp., 1993 Annu. Rev. Immunol. 11: 767-804; oraz Postigo i wsp., 1993 Res. Immunol. 144: 723-35). Dimer alfa-4 beta-7 oddziałuje z cząsteczką przylegania komórek śródbłonka (MAdCAM-1) i pośredniczy w zasiedlaniu jelita przez limfocyty (Farstad i wsp., 1997 AM. J. Pathol. 150: 187-99; oraz Issekutz i wsp., 1991 J. Immunol. 147: 4178-84). Ekspresja MAdCAM-1 na śródbłonku naczyniowym jest również zwiększona w miejscach zapalenia w przewodzie pokarmowym, u pacjentów z chorobą zapalną jelita (IBD) (Briskin i wsp., 1997 Am. J. Pathol. 151: 97-110).
Cząsteczki adhezyjne, takie jak integryny alfa-4 są potencjalnym celem dla czynników terapeutycznych. Na przykład, receptor VLA-4, którego podjednostką jest integryna alfa-4, jest ważnym celem, ze względu na jego wzajemne oddziaływanie z ligandem, występującym na komórkach śródbłonka w mózgu. Choroby i stany wynikające z zapalenia mózgu mają szczególnie dotkliwe konsekwencje. W innym przykładzie dimer integryny alfa-4 beta-7 jest ważnym celem, z powodu jego zaangażowaniem w zasiedlanie limfocytów i patologiczne zapalenie w przewodzie żołądkowo-jelitowym.
Integryna alfa-4 beta-1 jest wyrażana na powierzchni zewnątrzkomórkowej aktywowanych limfocytów i monocytów, które są uwikłane w patogenezę ostrych zapalnych uszkodzeń mózgu i załamania bariery krew-mózg (BBB, ang. blood brain barrier), związanej ze stwardnieniem rozsianym (SM) (Coles i wsp., 1999 Ann. Neurol. 46 (3): 296-304). Czynniki przeciwko integrynie alfa-4 są badane na modelach zwierzęcych ze względu na ich potencjał przeciwzapalny zarówno in vitro, jak i in vivo, patrz Yednock i wsp., 1992 Nature 356: 63-66; opis patentowy USA nr 5 840 299 wydany Bendingowi i wsp. 24 listopada 1998 roku oraz opis patentowy USA nr 6 001 809 wydany Thorsettowi i wsp. 14 grudnia 1999 roku. Doświadczenia in vitro wykazują, że przeciwciała przeciw integrynie alfa-4 blokują przyleganie limfocytów do komórek śródbłonka mózgu. Doświadczenia, badające wpływ przeciwciał przeciw integrynie alfa-4 na zwierzęta ze sztucznie wywołanym stanem, naśladującym stwardnienie rozsiane, doświadczalne autoimmunologiczne zapalenie mózgu i rdzenia kręgowego (EAE), wykazały, że podawanie przeciwciał przeciw integrynie alfa-4 zapobiega zapaleniu mózgu i będącemu jego konsekwencją porażeniu u zwierząt. Wspólnie doświadczenia te identyfikują przeciwciała przeciw integrynie alfa-4, jako potencjalnie użyteczne czynniki terapeutyczne do leczenia stwardnienia rozsianego oraz innych chorób zapalnych i zaburzeń.
W innym specyficznym przykładzie patologicznego zapalenia, związanego z integrynami alfa-4, chorobie Crohna (CD), występuje przewlekłe, nieuleczalne, nawracające, przezścienne zapalenie jelit. Choroba charakteryzuje się niewłaściwą migracją komórek odpornościowych i aktywacją w błonie śluzowej jelit, obejmującą komórki T, makrofagi i neutrofile (Schreiber i wsp., 1991 Gastroenterology 101: 1020-30). Leczenie pierwszego wyboru choroby Crohna obejmuje podawanie 5-aminosalicylanów (5-ASA), które mają niską skuteczność oraz kortykosteroidów, które mają różne krótko i długoPL 215 263 B1 trwałe działania uboczne (Munkholm i wsp., 1994 Gut 35: 360-2). Pacjenci oporni na terapię pierwszego wyboru są leczeni czynnikami immunosupresyjnymi, takimi jak azatiopryna, 6-merkaptopuryna i metotreksat, ale czynniki te mają powolny początek działania i potencjalnie poważne działania uboczne (Stein i wsp., 2001 Surg. Clin. North Am. 81: 71-101, viii). Ostatnio czynniki biologiczne o szybszym początku działania były wprowadzane do stosowania w leczeniu choroby Crohna, ale podobnie wadą takich czynników jest długotrwała efektywność i działania uboczne.
Niniejszy wynalazek dotyczy kompozycji do przewlekłego leczenia patologicznego zapalenia u pacjenta, która zawiera w ilości od około 0,1 do około 10% natalizumab lub jego immunologicznie aktywny fragment jako czynnik hamujący aktywność integryny alfa-4 i/lub aktywność dimeru integryny alfa-4.
Korzystnie, kompozycja obejmuje jeszcze czynnik stabilizujący, nośnik i/lub zaróbkę.
Korzystnie, natalizumab jest formułowany w postaci do wlewu dożylnego w ilości około 1 mg/kg masy ciała pacjenta do około 20 mg/kg masy ciała pacjenta, do podawania co 4 tygodnie przez przynajmniej 6 miesięcy.
Korzystnie, leczenie kompozycją według wynalazku jest skuteczne, gdy patologiczne zapalenie jest spowodowane stwardnieniem rozsianym lub chorobą zapalną przewodu żołądkowo-jelitowego, zwłaszcza chorobą Crohna, wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego lub chorobą zapalną jelit.
Korzystnie, kompozycja jest przeznaczona do podawania ze związkiem, który łagodzi patologiczne zapalenie, przy czym patologiczne zapalenie jest wywołane przez chorobę zapalną przewodu żołądkowo-jelitowego, zaś chorobą przewodu żołądkowo-jelitowego jest choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego lub choroba zapalna jelit, a związkiem jest 5-aminosalicylan, glikokortykoid, pochodna tioguaniny, metotreksat, cyklosporyna, przeciwciało monoklonalne, które wiąże TNF lub antybiotyk.
Korzystnie, leczenie kompozycją według wynalazku jest skuteczne, gdy patologiczne zapalenie jest spowodowane przez stwardnienie rozsiane.
W zakres wynalazku wchodzi również zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu do wytwarzania leku do przewlekłego leczenia patologicznego zapalenia u wymagającego tego pacjenta.
Korzystnie, natalizumab stosuje się, gdy patologiczny stan jest spowodowany stwardnieniem rozsianym lub chorobą zapalną przewodu żołądkowo-jelitowego, korzystniej chorobą Crohna, chorobą zapalną jelit lub wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.
Korzystnie, lek jest sformułowany tak, że receptory integryny alfa-4 są wysycone na poziomie wystarczającym do hamowania patologicznego zapalenia, gdy lek jest podawany pacjentowi.
Korzystnie, dostarcza wysycenia receptora integryny alfa-4 przynajmniej w około 65% do około 100%, korzystniej wysycenie wynosi przynajmniej 75%, korzystniej wysycenie wynosi przynajmniej 80%.
Korzystnie, natalizumab wiąże się z dimerami integryny alfa-4, korzystniej z alfa-4 beta-1.
Korzystnie, czynnik jest stosowany w ilości wystarczającej do wysycenia jednego lub więcej receptorów dimerowych, tym samym hamując patologiczne zapalenie.
Korzystnie, lek obejmuje ponadto związek, który łagodzi chorobę zapalną przewodu żołądkowo-jelitowego.
Korzystniej, związkiem jest 5-aminosalicylan, glukokortykoid, pochodna tioguaniny, metotreksat, cyklosporyna, przeciwciało monoklonalne, które wiąże się z TNF, antybiotyk, czynnik przciwbólowy, przeciwbiegunkowy lub antycholinergiczny.
Korzystnie, natalizumab jest formułowany, w ilości około 1 mg/kg masy ciała pacjenta do około 20 mg/kg masy ciała pacjenta, do wlewu dożylnego wymagającemu tego pacjentowi, co 4 tygodnie przez przynajmniej 6 miesięcy, korzystnie przez przynajmniej 12 miesięcy.
Kompozycja według wynalazku zmniejsza przewlekle patologiczne zapalenie u pacjenta, gdy przewlekle podaje się czynnik, który selektywnie wiąże się z integryną alfa-4. Przewlekły reżim dawkowania czynnika alfa-4 jest zaprojektowany tak, że (1) czynnik swoiście wiąże się z integryną alfa-4 lub integryną, dimerem obejmującym alfa-4 integrynę i (2) czynnik jest podawany wielokrotnie, w celu utrzymania wysycenia receptora integryny alfa-4 na poziomie wystarczającym do hamowania patologicznego zapalenia. Skuteczność reżimu przewlekłego dawkowania może być określona przez pomiar wysycenia swoistego dimeru integryny. W szczególnym przykładzie przypuszcza się, że dimer integryny alfa-4 beta-1 wiąże się ze stwardnieniem rozsianym, a zatem poziom wysycenia wymagany dla
PL 215 263 B1 skutecznego reżimu przewlekłego podawania, może być mierzony przez pomiar wysycenia receptora dimeru alfa-4 beta-1.
Gdy liczne dimery integryny są podejrzane o związek z patologicznym zapaleniem, wysycenie kombinacji receptorów dimerowych można mierzyć w celu określenia skuteczności reżimu przewlekłego podawania. Dimery alfa-4 beta-1 są podejrzane o związek z patologicznym zapaleniem, związanym z zapalną chorobą jelit. Zatem pomiar poziomów wysycenia alfa-4 beta-1 może być korzystny w określaniu skuteczności szczególnego reżimu przewlekłego podawania.
Reżim przewlekłego podawania można określić także przez ocenę fizjologicznego markera patologicznego zapalenia. Na przykład, w przewlekłym reżimie dawkowania dla MS powodzenie reżimu dawkowania można potwierdzić przez wykrycie poziomów zmian organicznych mózgu z zastosowaniem metody obrazowej, np. obrazowania rezonansem magnetycznym (MRI). W innym przykładzie w reżimie przewlekłego dawkowania podawanym w CD, powodzenie reżimu dawkowania można potwierdzić przez wykrycie poziomów białka C-reaktywnego w osoczu pacjenta. W jeszcze innym przykładzie powodzenie reżimu dawkowania może być określone przy zastosowaniu zestawu kryteriów związanych z dobrym stanem zdrowia, np. redukcją w CDAI u pacjenta z CD.
W konkretnym wykonaniu wynalazek przedstawia reżim dawkowania, w którym dostarczane jest wielokrotne podawanie w celu utrzymania u pacjenta 65-100% poziomu wysycenia receptora integryny alfa-4, w ten sposób utrzymując przewlekłe hamowanie patologicznego zapalenia u pacjenta. W innym wykonaniu czynnik jest wielokrotnie podawany, w celu utrzymania u pacjenta poziomów przynajmniej 75-100%. W jeszcze innym wykonaniu czynnik jest wielokrotnie podawany w celu utrzymania u pacjenta poziomów przynajmniej 80-100%.
Cechą charakterystyczną kompozycji według wynalazku jest to, że niepożądane działania patologicznego zapalenia u pacjenta mogą być hamowane długotrwale, np. przez okres sześciu miesięcy, jednego roku, dwóch lat lub więcej.
Zaletą wynalazku jest to, że postać dawkowania obniża poziomy patologicznego zapalenia przez dłuższy czas, w porównaniu z pojedynczą dawką.
Zaletą wynalazku jest też to, że czynniki stosowane w wynalazku są dobrze tolerowane i mają niską toksyczność.
Krótki opis figur
Figura 1 jest wykresem liniowym ilustrującym skumulowaną średnią liczbę nowych Gd-wzmocnionych uszkodzeń u pacjentów z SM po dawkowaniu natalizumabu.
Figura 2 przedstawia odsetek aktywnych skanów w każdym punkcie czasowym podczas badania natalizumabu w SM. Aktywnymi skanami są te, które zawierają jedno lub więcej nowych Gd-wzmocnionych uszkodzeń.
Figury 3A-C i 4A-C przedstawiają stężenia natalizumabu w surowicy zgodnie z punktami czasowymi reżimu dawkowania w badaniu SM. Fig. 3A-C przedstawia poziomy dla badania z 3 mg/kg; fig. 4A-C przedstawia poziomy dla badania z 6 mg/kg.
Figury 5A-F ilustrują poziomy wysycenia receptora utrzymywane w badaniu SM. Przedstawione poziomy są wartościami procentowymi.
Figury 6 i 7 przedstawiają odsetek pacjentów osiągających w badaniu CD wstępnie określone kryteria klinicznej odpowiedzi (fig. 6) lub remisji (fig. 7) po dawkowaniu.
Figura 8 ilustruje średnie zmiany białka C-reaktywnego w surowicy w podgrupie pacjentów, którzy mieli podniesione białko C-reaktywne w stosunku do linii odniesienia w badaniu CD. Wartości linii odniesienia wynosiły (w mg/ml): placebo 38,44 (N = 26); grupa 3 + 0 mg/kg, 32,35 (N = 38); grupa 3 + 3 mg/kg 41,16 (N = 33); i grupa 6 + 6 mg/kg 333 (N = 26).
Figury 9A-B przedstawiają odpowiednio działania natalizumabu na krążące eozynofile u pacjentów z czynną chorobą Crohna (CD) i wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego (UC). Fig. 9A wykazuje, że natalizumab znacznie zwiększał liczbę krążących eozynofilów u pacjentów z czynną chorobą Crohna (n = 18) i wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego (n = 12) po infuzji 3 mg/kg natalizumabu. Fig. 9B pokazuje, że podawanie natalizumabu znacznie zwiększało liczbę monocytów u pacjentów z czynną chorobą Crohna i wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, po infuzji 3 mg/kg natalizumabu.
Figury 10A-D przedstawiają wpływ podawania natalizumabu na komórki TCRae+ wyrażające antygen aktywacji. Panel A przedstawia wpływ natalizumabu u pacjentów z czynną chorobą Crohna, tj. znaczne zwiększenie komórek TCRαβ+ wyrażających CD26, HLA-DR, CD8CR i CD8CD28 do przynajmniej czterech tygodni po infuzji 3 mg/kg natalizumabu. Panel C przedstawia wpływy natalizumabu na komórki TCRαβ+ wyrażające antygeny aktywacji oraz markery pamięci i markery nie stykających
PL 215 263 B1 się dotychczas z danym bodźcem komórek u pacjentów z czynną chorobą Crohna, tj. znaczne zwiększenie komórek TCRae+ pamięci (CD45RO) i naiwnych (CD45RA) do przynajmniej czterech tygodni po wlewie natalizumabu. Panel B przedstawia wpływy natalizumabu na komórki TCRαβ+ wyrażające antygeny aktywacji, markery pamięci i markery u pacjentów z czynnym wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, tj. znaczne zwiększenie komórek pamięci (CD45RO), komórek niestykających się dotychczas z danym bodźcem (CD45RA), komórek naiwnych TCRαβ+ CD69 i CD38 i przez tydzień po podaniu natalizumabu.
Figury 11A-B przedstawiają wpływ natalizumabu na krążące komórki TCRαβ+ i komórki typu-NK odpowiednio u pacjentów z czynną chorobą Crohna i z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.
Tam, gdzie podany jest zakres wartości, zrozumiałe jest, że każda pośrednia wartość, do jednej dziesiątej jednostki dolnej granicy, o ile kontekst jasno nie narzuca inaczej, między górną i dolną granicą tego zakresu, i jakakolwiek inna oznaczona lub pośrednia wartość, w tym oznaczonym zakresie, wchodzi w zakres wynalazku. Górne i dolne granice tych mniejszych zakresów mogą niezależnie być zawarte w mniejszym, pod warunkiem dowolnej specyficznie wykluczonej granicy, w oznaczonym zakresie. Gdy oznaczony zakres obejmuje jedną lub obie granice, zakresy wykluczające również obie te włączone granice są również objęte zakresem wynalazku.
O ile nie określono inaczej, wszystkie stosowane tu terminy techniczne i naukowe mają takie samo znaczenie, jak powszechnie rozumiane przez specjalistę w dziedzinie, do której należy ten wynalazek. Aczkolwiek dowolne materiały, podobne lub równoważne do opisanych tutaj, również mogą być stosowane w praktyce i badaniu niniejszego wynalazku, zostaną teraz opisane korzystne materiały. Wszystkie wspomniane tu publikacje zamieszczono w odniesieniach w celu ujawnienia i opisania sposobów i/lub materiałów, w związku z którymi publikacje zostały cytowane.
Zastosowane tu pojedyncze formy obejmują mnogie odnośniki, o ile kontekst jasno nie narzuca inaczej. Zatem, na przykład, odniesienie do „przeciwciała” obejmuje mnogość takich przeciwciał, a odniesienie do „dawkowania” obejmuje odniesienie do jednej lub więcej dawek i ich ekwiwalentów, znanych specjalistom w dziedzinie i tak dalej.
Definicje
Stosowany tu termin „czynnik przeciw alfa-4” odnosi się do dowolnego czynnika, który wiąże się swoiście z integryną, obejmującą podjednostkę alfa-4 i hamuje aktywność integryny. Obejmuje on czynniki, które swoiście wiążą się z integryną alfa-4, jak również czynniki, które wiążą się z dimerem integryny, który obejmuje integrynę alfa-4, np. alfa-4 beta-1 (α4β1) lub alfa-4 beta-7 (α4β7). Znaczenie terminu „czynniki” obejmuje cząsteczki syntetyczne i rekombinowane (np. przeciwciała, małe cząsteczki, peptydy lub inne syntetycznie wytwarzane cząsteczki lub związki, jak również produkty genu wytwarzane na drodze rekombinacji) jak również naturalnie występujące związki (np. polipeptydy, przeciwciała i tym podobne).
Termin „skuteczność” stosowany w kontekście reżimu przewlekłego dawkowania, odnosi się do skuteczności konkretnego reżimu leczenia. Skuteczność może być mierzona w oparciu o zmianę przebiegu choroby w odpowiedzi na czynnik zawarty w kompozycji według wynalazku. Na przykład, w leczeniu SM skuteczność może być mierzona częstotliwością nawrotów w nawracająco-ustępującym SM oraz obecnością lub brakiem nowych uszkodzeń w ośrodkowym układzie nerwowym, wykrywanych z zastosowaniem metod, takich jak MRI.
Stosowany tu termin „powodzenie” w kontekście reżimów przewlekłego leczenia odnosi się do skuteczności konkretnego reżimu leczenia. Obejmuje to równowagę skuteczności, toksyczności (np. skutków ubocznych i tolerancji formulacji lub jednostki dawkowania przez pacjenta), podatności pacjenta i tym podobnych. Reżim przewlekłego podawania, który uznany jest za „pomyślny”, musi równoważyć różne aspekty opieki nad pacjentem i skuteczności w wytwarzaniu najkorzystniejszego dla pacjenta rezultatu.
Stosowane tu terminy lub „wiąże się swoiście” odnoszą się do sytuacji, w której jeden człon swoiście związanej pary nie będzie prezentował żadnej znaczącej tendencji do wiązania się z cząsteczkami innymi niż jego swoisty partner wiązania (np. powinowactwo około 1000 x lub większe dla jego partnera wiązania). W niniejszym wynalazku czynnik przeciw integrynie alfa-4 nie będzie wykazywał swoistego wiązania się z dowolnym polipeptydem, innym niż integryną alfa-4 lub receptorem obejmującym integrynę alfa-4. Na przykład przeciwciała, które wiążą się z integryną alfa-4, z powinowactwem wiązania 107 mola/litr lub większym, korzystnie 108 mola/litr lub większym, mówi się, że swoiście wiążą się z integryną alfa-4.
PL 215 263 B1
Stosowany tu termin „zasadniczo homologiczny” ma oznaczać dowolny polipeptyd, w którego sekwencji występuje zmiana taka, że funkcjonalnie równoważny aminokwas jest zastępowany jednym lub więcej aminokwasami w polipeptydzie, zatem wytwarzają zmianę, która nie wywiera lub wywiera stosunkowo mały wpływ na właściwości wiążące polipeptydu. Na przykład, jedna lub więcej reszt aminokwasowych w sekwencji może być zastąpionych przez inny aminokwas o podobnej polarności.
Stosowane tu terminy „wywołuje odpowiedź odpornościową” i „wywołuje odpowiedź odpornościową gospodarza” odnoszą się do wytwarzania odpowiedzi odpornościowej na receptor, obejmujący integrynę alfa-4, u pacjenta po wprowadzeniu pacjentowi czynnika z kompozycji według wynalazku. Odpowiedź odpornościowa u pacjenta może być charakteryzowana przez reaktywność surowicy z receptorem integryny alfa-4, która jest przynajmniej dwukrotną reaktywnością w porównaniu z reaktywnością u nieleczonego pacjenta, korzystniej trzykrotną reaktywnością u nieleczonego pacjenta, a nawet korzystniej przynajmniej czterokrotną reaktywnością u nieleczonego pacjenta, z immunoreaktywnością surowicy mierzoną z zastosowaniem rozcieńczenia surowicy w przybliżeniu 1:100.
Określenie „materiał zaróbki” oznacza dowolny związek tworzący część formulacji, która jest przeznaczona do działania jedynie jako nośnik, tj. bez wykazania własnej aktywności biologicznej.
Stosowany tu termin „adiuwant” odnosi się do dodatku do kompozycji, który zwiększa odpowiedź odpornościową na czynnik zawarty w kompozycji, ale który sam nie będzie wywoływał odpowiedzi odpornościowej. Adiuwanty mogą zwiększać odpowiedź odpornościową, według różnych biologicznych mechanizmów obejmujących, ale nie wyłącznie, rekrutację limfocytów, stymulację komórek T, stymulację komórek B i stymulację makrofagów.
Terminy „traktowanie” i „leczenie” i inne są tu stosowane w ogólnym znaczeniu otrzymywania pożądanego wpływu farmakologicznego i fizjologicznego. Wpływ może być profilaktyczny, w znaczeniu zapobiegania lub częściowego zapobiegania chorobie, jej objawom i stanom i/lub może być terapeutyczny, w znaczeniu częściowego lub całkowitego wyleczenia choroby, stanu, objawu lub niekorzystnego wpływu przypisywanego chorobie. Stosowany tu termin „leczenie” obejmuje dowolne leczenie choroby u ssaka, szczególnie człowieka i obejmuje: (a) zapobieganie chorobie u pacjenta, który może być predysponowany do choroby, ale jeszcze nie został zdiagnozowany co do występowania choroby; (b) hamowanie choroby, tj. zatrzymanie jej rozwoju; lub (c) łagodzenie choroby, tj. wywoływanie regresji choroby i/lub jej objawów i stanów. Kompozycja według wynalazku jest przeznaczona do leczenia pacjentów cierpiących na chorobę związaną z patologicznym zapaleniem. Niniejszy wynalazek jest związany z zapobieganiem, hamowaniem lub łagodzeniem szkodliwych działań ubocznych, przypisywanych patologicznemu zapaleniu w ciągu długiego czasu i/lub takich, które są wywołane przez fizjologiczne odpowiedzi na obecność niewłaściwego zapalenia w układzie biologicznym w ciągu długiego czasu.
Stosowany tu termin „patologiczne zapalenie” odnosi się do niefizjologicznego i przewlekłego zapalenia, związanego z zaburzeniami w tym, ale nie wyłącznie astmą, miażdżycą tętnic, otępieniem w przebiegu AIDS, cukrzycą, chorobą zapalną jelit, reumatoidalnym zapaleniem stawów, odrzucaniem przeszczepu, chorobą przeszczep przeciwko gospodarzowi, stwardnieniem rozsianym (szczególnie do hamowania dalszej demielinizacji), przerzutami nowotworowymi, zapaleniem nerek, atopowym zapaleniem skóry, łuszczycą, niedokrwieniem mięśnia sercowego, przewlekłym zapaleniem prostaty, powikłaniami niedokrwistości sierpowatej, toczniem rumieniowatym, uszkodzeniem płuc z udziałem leukocytów. Takie zapalenie charakteryzuje się zwiększoną odpowiedzią komórek zapalnych, w tym, infiltracją leukocytów. W miarę upływu czasu, takie patologiczne zapalenie często powoduje uszkodzenie tkanki w regionie niewłaściwego zapalenia.
®
Termin „Antegren®” obejmuje przeciwciało znane również jako AN100226 (numer kodowy prze® ciwciała) lub natalizumab (nazwa USAN). Antegrene® jest rekombinowanym ludzkim przeciwciałem przeciw integrynie alfa-4. Leczoną chorobą lub stanem u ssaka jest jeden z tych, które są korzystnie ® modulowane, gdy podaje się skuteczną terapeutycznie dawkę Antegrenu®.
Niniejszy wynalazek opiera się na zaskakującym stwierdzeniu, że przewlekłe podawanie, pojawiającej się klasy nowych związków, znanych jako selektywne inhibitory cząsteczki adhezyjnej (SAMI), jest wystarczające do zapewnienia utrzymywania przewlekłego hamowania zapalenia, w zaburzeniach obejmujących dimery integryny. Po zaprzestaniu reżimu wielokrotnego dawkowania hamowanie zapalenia jest odwracane (patrz np. fig. 2). Poprzednie leczenia inhibitorami zapalenia osiągnęły reżimy dawkowania w inny sposób, w przekonaniu, że podawanie inhibitora zapalenia powinno wywoływać reakcję własnego układu odpowiedzi organizmu, który z kolei powinien prowadzić do rozpoznania zapalenia jako patologicznego i skutkować przewlekłą ulgą w patologicznym zapaleniu. Twórcy wykaPL 215 263 B1 zali tu, że reżim przewlekłego dawkowania jest nie tylko bardziej skuteczny niż reżim krótkotrwałego dawkowania, ale w rzeczywistości jest wymagany do utrzymania zahamowania patologicznego zapalenia. Zatem, w celu realizacji pewnych najważniejszych korzyści wynalazku, poziomy czynnika przeciw integrynie alfa-4 muszą się utrzymywać w ciągu wielu miesięcy lub nawet lat.
Niniejszy wynalazek jest oparty na wynikach dużej, randomizowanej kontrolowanej placebo próby przeciwciała przeciw integrynie alfa-4, natalizumabu, u pacjentów z nawracającym SM lub z umiarkowaną do ciężkiej czynną CD. Natalizumab jest rekombinowanym, humanizowanym monoklonalnym przeciwciałem będącym antagonistą integryny alfa-4. Wyniki tych dwóch prób wykazały, że leczenie natalizumabem poprawiało oznaki i objawy u pacjentów z SM i CD.
Z literatury wiadomo, że istnieją również chimeryczne przeciwciała, w tym, przeciwciała „unaczelniane” (ang. primatized™).
Opisane tu konkretne przykłady otrzymano stosując parenteralne podawanie natalizumabu. Ideą wynalazku jest wprowadzenie stosunkowo stałych ilości aktywnego czynnika do układu krążenia pacjenta, przez okres miesięcy lub lat. To przewlekłe wprowadzanie czynnika, który selektywnie wiąże się z integryną alfa-4 lub dimerem obejmującym integrynę alfa-4, powoduje hamowanie patologicznego zapalenia, utrzymujące się na stałym poziomie w czasie. Przez utrzymywanie terapeutycznych poziomów aktywnego czynnika w czasie, patologiczne zapalenie może być przewlekle hamowane u pacjenta.
W bardzo specyficznym sensie kompozycja według wynalazku umożliwia otrzymywania i utrzymywanie, u człowieka, poziomu wysycenia receptora dimeru, obejmującego integrynę alfa-4, w zakresie od około 65% do około 100%, korzystniej między około 75% do około 100%, a nawet korzystniej między 80% do około 100%. Te poziomy wysycenia receptora są utrzymywane przewlekle (np. w ciągu 6 miesięcy lub więcej) w celu umożliwienia ciągłego hamowania patologicznego zapalenia.
Przeciwciała
Przeciwciałem w kompozycji według wynalazku jest przeciwciało monoklonalne. W przeciwieństwie do preparatów przeciwciał poliklonalnych, które zwykle obejmują różne przeciwciała skierowane przeciwko różnym epitopom, każde przeciwciało monoklonalne jest skierowane przeciw pojedynczemu epitopowi na antygenie. Drugą zaletą przeciwciał monoklonalnych jest to, że są one syntetyzowane w taki sposób, że nie są zanieczyszczone innymi immunoglobulinami, np. przez wyrażanie na fagu lub izolowanie z hybrydoma. Mimo, że znane są również przeciwciała poliklonalnego kompozycja w niniejszym wynalazku zawiera przeciwciało monoklonalne Na przykład przeciwciało monoklonalne z kompozycji według wynalazku może być wytwarzane przy zastosowaniu technologii ekspresji na fagu. Fragmenty przeciwciał, które wiążą się selektywnie z integryną alfa-4 lub dimerem, obejmującym integrynę alfa-4, są wówczas izolowane. Przykładowe korzystne sposoby wytwarzania takich przeciwciał drogą ekspresji na fagu ujawniono w opisach patentowych USA nr nr 6 225 447; 6 180 336; 6 172 197; 6 140 471; 5 969 108; 5 885 793; 5 872 215; 5 871 907; 5 858 657; 5 837 242; 5 733 743 i 5 565 332.
Przeciwciało monoklonalne może być również wytwarzane przy zastosowaniu konwencjonalnych technik hybrydoma. Sposoby te są szeroko stosowane do wytwarzania linii komórek hybrydowych, które wydzielają wysokie poziomy przeciwciał monoklonalnych przeciw wielu specyficznym antygenom i mogą być również stosowane do wytwarzania przeciwciała monoklonalnego zawartego w kompozycji według wynalazku. Na przykład myszy (np. myszy Balb/c) mogą być immunizowane antygenowym epitopem integryny alfa-4, przez dootrzewnową iniekcję. Po upływie odpowiedniego czasu, pozwalającego na odpowiedź odpornościową, myszy uśmierca się, a otrzymane komórki śledziony poddaje się fuzji z komórkami szpiczaka, stosując techniki dobrze znane w dziedzinie. Będące wynikiem fuzji komórki hybrydoma, hoduje się wówczas na selektywnym podłożu, a komórki, które przeżyją, rosną na takim podłożu przy zastosowaniu warunków ograniczonego rozcieńczenia. Po klonowaniu i reklonowaniu można wyizolować te hybrydoma, które wydzielają przeciwciała (na przykład klasy IgG lub IgM lub podklasy IgG1), które selektywnie wiążą się z docelową integryną alfa-4 lub dimerem, obejmującym integrynę alfa-4. W celu wytworzenia czynników swoistych do stosowania u ludzi, izolowane przeciwciała monoklonalne mogą być użyte do wytworzenia przeciwciał chimerycznych i humanizowanych.
Przeciwciała w kompozycji według wynalazku obejmują przeciwciało monoklonalne, ludzkie, humanizowane lub jego aktywny fragment np. pojedynczy łańcuch (np scFv), fragmenty Fab, fragmenty F(ab')/fragmenty wytwarzane przez ekspresję biblioteki Fab, Fab' i F(ab')2, Fd, Fvs pojedynczego łańcucha (scFv), Fvs połączone disiarczkiem i fragmenty obejmujące albo domenę VL albo VH. Fragmenty przeciwciała wiążącego antygen, w tym przeciwciała jednołańcuchowego, mogą obejmować
PL 215 263 B1 region(y) zmienny sam lub w kombinacji z całością lub częścią następujących: regionu zawiasowego, domen CH1, CH2 lub CH3. Fragmenty wiążące antygen mogą również obejmować dowolną kombinację zmiennego regionu(ów) z regionem zawiasowym, domenami CH1, CH2 lub CH3.
Przeciwciało w kompozycji według wynalazku jest rekombinowanym humanizowanym przeciwciałem przeciwko integrynie alfa 4 wytworzonym w mysich liniach komórkowych metodą rekombinacji.
Stosowane „ludzkie” przeciwciała obejmują przeciwciała mające sekwencję aminokwasową ludzkiej immunoglobuliny i obejmują przeciwciała izolowane z ludzkich bibliotek immunoglobulin lub od zwierząt transgenicznych dla jednej lub więcej ludzkich immunoglobulin i nie wyrażających endogennych immunoglobulin, jak opisano poniżej i na przykład w opisie patentowym USA nr 5 939 598 przez Kucherlapati i wsp.
Z literatury wiadomo, że chimeryczne i humanizowane przeciwciała mogą być wytwarzane z przeciwciał niepochodzących od ludzi i mogą mieć takie samo lub podobne powinowactwo wiązania, jak przeciwciało, z którego są wytwarzane. Techniki wytwarzania przeciwciał chimerycznych (Morrison i wsp., 1984 Proc. Natl. Acad. Sci. 81: 6851; Neuberger i wsp., 1984 Nature 312: 604; Takeda i wsp., 1985 Nature 314: 452) obejmują składanie genów np. z cząsteczki mysiego przeciwciała, o odpowiedniej antygenowej swoistości, z genami z cząsteczki ludzkiego przeciwciała, o odpowiedniej biologicznej aktywności. Na przykład kwas nukleinowy, kodujący region zmienny (V) mysiego przeciwciała monoklonalnego, może być łączony z kwasem nukleinowym, kodującym ludzki region stały (C), np. IgG1 lub IgG4. Powstałe przeciwciało jest zatem gatunkową hybrydą, generalnie z domeną wiążącą antygen od przeciwciała nie pochodzącego od człowieka i C lub domeną efektorową z przeciwciała ludzkiego lub naczelnych.
Przeciwciała humanizowane są przeciwciałami z regionami zmiennymi, które przede wszystkim pochodzą z ludzkiego przeciwciała (tj. przeciwciało akceptorowe), ale które posiadają regiony określające komplementarność (CDR, ang. complementarity determining regions) z nie-ludzkiego przeciwciała (przeciwciało donorowe) patrz np. Queen i wsp., Proc. Natl. Acad. Sci USA 86: 10029-10033 (1989); WO nr 90/07861, opisy patentowe USA nr nr 6 054 297; 5 693 761; 5 585 089; 5 530 101; i 5 224 539. Region lub regiony stałe tych przeciwciał pochodzą generalnie z ludzkiego przeciwciała. Ludzkie zmienne domeny są zwykle wybierane z ludzkich przeciwciał, posiadających sekwencje manifestujące się wysoką zgodnością z pożądanym nie-ludzkim regionem zmiennym wiążącym domeny. Zmienne reszty łańcucha ciężkiego i lekkiego mogą pochodzić z tego samego przeciwciała lub innego ludzkiego przeciwciała. W dodatku sekwencje mogą być wybrane jako sekwencje najwyższej zgodności kilku ludzkich przeciwciał, tak jak opisano w WO nr 92/22653.
Z ludzkiego regionu zmiennego wybrano specyficzne aminokwasy, w celu substytucji opartej na przewidywanej strukturze i właściwości wiązania antygenu. Można to określić przy zastosowaniu metod takich, jak modelowanie komputerowe, przewidywanie zachowania i właściwości wiązania aminokwasów w pewnych lokalizacjach w regionie zmiennym i obserwacja wpływów substytucji. Na przykład, gdy między nie-ludzkim regionem zmiennym a ludzkim regionem zmiennym występuje różnica w aminokwasach, ludzki region zmienny można zmienić w celu odzwierciedlenia kompozycji aminokwasów nie-ludzkiego regionu zmiennego.
W innym wykonaniu myszy transgeniczne, mające geny ludzkiego przeciwciała, mogą być immunizowane antygenową strukturą integryny alfa-4, a technologię hybrydoma można zastosować do wytworzenia ludzkich przeciwciał, które wybiórczo wiążą się z integryną alfa-4.
Chimeryczne, ludzkie i/lub humanizowane przeciwciała mogą być wytwarzane przy zastosowaniu rekombinowanej ekspresji, np. ekspresji na ludzkich hybrydoma (Cole i wsp., Monoclonal Antibodies and Cancer Therapy, Alan R. Liss, p. 77 (1985)), w komórkach szpiczaka lub w komórkach jajnika chomika chińskiego (CHO). Alternatywnie, sekwencje kodujące przeciwciało mogą być wbudowane do transgenów, w celu wprowadzenia do genomu zwierzęcia transgenicznego i dalszej ekspresji w mleku transgenicznego zwierzęcia, patrz patenty USA nr nr 6 197 946; 5 849 992; 5 565 362; 5 336 894 i 5 304 489. Odpowiednie transgeny obejmują transgeny mające promotor i/lub wzmacniacz ze specyficznego genu gruczołu sutkowego, na przykład kazeiny lub β-laktoglobuliny.
Podawanie ma się odbywać w reżimie przewlekłego dawkowania, który ma być dostarczony osobnikowi. Rzeczywiście podawana ilość i częstość oraz czasokres podawania będzie zależał od istoty i zaawansowania leczonego stanu. Za zalecenie leczenia, np. decyzje o dawce, itp., odpowiedzialność ponoszą lekarze ogólni i inni lekarze, i zwykle biorą pod uwagę zaburzenie, które ma być leczone, stan danego pacjenta, miejsce podawania, sposób podawania i inne czynniki znane lekarzom klinicystom. Przykłady wspomnianych wyżej metod i protokołów mogą być znalezione w RemiPL 215 263 B1 ngton's Pharmaceutical Sciences, 18 wyd., Osol, A. (red), 1990. Kompozycje farmaceutyczne według wynalazku zawierają czynnik w stężeniu od około 0,1 do około 10%. Mogą być również stosowane w odpowiednim połączeniu z innymi aktywnymi farmaceutycznie związkami. Następujące sposoby i rozczynniki są jedynie przykładowe i w żaden sposób nie stanowią ograniczenia.
W preparatach doustnych czynniki mogą być stosowane same lub w kombinacji z odpowiednimi dodatkami, w celu wytworzenia tabletek, proszków, granulek lub kapsułek, na przykład z konwencjonalnymi dodatkami, takimi jak laktoza, mannitol, skrobia kukurydziana lub skrobia ziemniaczana; z czynnikami wiążącymi, takimi jak celuloza krystaliczna, pochodne celulozy, akacja, skrobia kukurydziana lub żelatyna; ze środkami rozsadzającymi, takimi jak skrobia kukurydziana, skrobia ziemniaczana lub karboksymetyloceluloza sodowa; z czynnikami poślizgowymi, takimi jak talk lub stearynian magnezowy; i w razie potrzeby z rozcieńczalnikami, czynnikami buforowymi, czynnikami nawilżającymi, konserwantami i czynnikami smakowymi.
Kompozycje mogą również obejmować, zależnie od żądanego preparatu, farmaceutycznie dopuszczalne, nietoksyczne nośniki i rozcieńczalniki, które są określane jako powszechnie stosowane podłoża do wytwarzania kompozycji farmaceutycznych, do podawania zwierzętom lub ludziom. Rozcieńczalnik jest wybierany w taki sposób, aby nie oddziaływał na aktywność biologiczną kombinacji. Przykładami takich rozcieńczalników jest woda destylowana, buforowany fosforanami fizjologiczny roztwór soli, roztwory Ringera, roztwór dekstrozy i roztwór Hanka. W dodatku kompozycja farmaceutyczna może obejmować również inne nośniki, adiuwanty lub nietoksyczne, nielecznicze, nieimmunogenne czynniki stabilizujące i tym podobne. Cząsteczki nośnikowe, takie jak proteoglikany mogą być również zawarte. Szczególne przykłady takich cząsteczek nośnikowych obejmują, ale nie wyłącznie, glikozaminoglikany, takie jak siarczan heparyny, kwas hialuronowy, siarczan keratanu, 4-siarczan chondroityny, 6-siarczan chondroityny, siarczan heparanu i siarczan dermatyny, perlekan i pentapolisiarczan.
Przeciwciało w kompozycji według wynalazku może być podawane jako iniekcja, w postaci roztworów lub zawiesin substancji w fizjologicznie dopuszczalnym rozcieńczalniku, z nośnikiem farmaceutycznym, którym może być sterylną cieczą, taka jak woda lub olej z dodatkiem lub bez dodatku surfaktantu. Inne nośniki pochodzą z ropy naftowej, mogą też być pochodzenia zwierzęcego, roślinnego lub syntetycznego, na przykład, olej arachidowy, olej sojowy i olej mineralny. Generalnie glikole, takie jak glikol propylenowy lub glikol polipropylenowy, są korzystnymi ciekłymi nośnikami, szczególnie dla roztworów do iniekcji. Kompozycje według wynalazku można podawać w postaci o przedłużonym uwalnianiu, na przykład iniekcji depot.
Jednostkowe postacie dawkowania do podawania dożylnego mogą obejmować kompozycję według wynalazku w sterylnej wodzie, roztworze soli fizjologicznej lub innym farmaceutycznie dopuszczalnym nośniku.
Przeciwciała są czasami podawane w kombinacji z adiuwantem. W kombinacji z czynnikiem przeciw integrynie alfa-4 mogą być zastosowane różne adiuwanty, w celu wywołania odpowiedzi odpornościowej. Korzystne adiuwanty zwiększają wewnętrzną odpowiedź na czynnik, bez powodowania zmian konformacyjnych w czynniku, które oddziałują na jakościową postać odpowiedzi. Korzystne adiuwanty obejmują wodorotlenek glinu i fosforan glinu, 3-De-O-acylowany monofosforylolipid A (MPL™) (patrz GB nr 2 220 211 (RIBI ImmunoChem Research Inc., Hamilton, Montana, obecnie część firmy Corixa). Stimulon™ QS-21 jest glikozydem triterpenowym lub saponiną izolowaną z kory drzewa Quillaja Saponaria Molina, znalezionego w Ameryce Południowej (patrz Kensil i wsp., in Vaccine Design: The Subunit and Adjuwant Approch (red. Powell & Newman, Plenum Press, NY, 1995); patent USA nr 5 057 540 (Aquila BioPharmaceuticals, Framingham, MA). Innymi adiuwantami są olej w wodzie (taki jak skwalen lub olej arachidowy), dowolnie w kombinacji z czynnikami stymulującymi odporność, takimi jak monofosforylolipid A (patrz Stoute i wsp., 1997 N. Engl. J. Med. 336: 8691). Innym adiuwantem jest CpG (WO nr 98/40100). Adiuwanty mogą być podawane oddzielnie, przed, równocześnie lub po podaniu czynnika terapeutycznego.
Do podawania korzystną klasą adiuwantów są sole glinu (alum), takie jak wodorotlenek glinu, fosforan glinu i siarczan glinu. Takie adiuwanty mogą być stosowane z lub bez innych specyficznych czynników immunostymulujących, takich jak MPL lub 3-DMP, QS-21 polimeryczne lub monomeryczne aminokwasy, takie jak kwas poliglutaminowy lub polilizyna. Inną klasę adiuwantów stanowią preparaty emulsji olej w wodzie. Takie adiuwanty mogą być stosowane z lub bez innych specyficznych czynników immunostymulujących, takich jak peptydy muramylowe (np. N-acetylomuramylo-L-treonylo-D-izoglutamina (thr-MDP), N-acetylonormuramylo-L-alanylo-D-izoglutamina (nor-MDP), N-acetylomu ramy10
PL 215 263 B1 lo-L-alanylo-D-izoglutaminylo-L-alanino-2-(1'-2'-dipalmitoilo-sn-glicero-3-hydroksyfosforyloksy)etylamina (MTP-PE), N-acetyloglukozaminyIo-N-acetylomuramyIo-L-A1-D-izoglu-L-Ala-dipalmitoksypropylamid (DTP-DPP) theramide™ lub inne składniki ściany komórki bakteryjnej.
Emulsje olej w wodzie obejmują (a) MF59(WO 90/14837), zawierające 5% skwalenu, 0,5% Tween 80 i 0,5% Span 85 (ewentualnie zawierające różne ilości MTP-PE) wytworzone w submikronowych cząstkach, z zastosowaniem mikrofluidyzera, takiego jak mikrofluidyzer Model 110Y (Microfluidics, Newton MA), (b) SAF, zawierające 10% skwalenu, 0,4% Tween 80, 5% Pluronic-polimer blokowy L121, i thr-MDP albo mikrofluidyzowane do submikronowej emulsji, albo wirowane, w celu wytworzenia emulsji o większym rozmiarze cząstek i (c) system adiuwanta Ribi™ (RAS), (Ribi Immunochem, Hamilton, MT) zawierający 2% skwalenu, 0,2% Tween 80 i jeden albo więcej składników ściany komórki bakteryjnej, z grupy składającej się z monofosforylolipidu A, dimykolanu trehalozy (TDM) i szkieletu ściany komórkowej (CWS), korzystnie MPL + CWS (Detox™). Inną klasą korzystnych adiuwantów są adiuwanty saponinowe, takie jak StimuIon™ (QS-21; Aquila, Framingham, MA) lub cząstki z nich wytworzone, takie jak ISCOM (immunostimulating complexes) i ISCOMATRIX. Inne adiuwanty obejmują kompletny i niekompletny adiuwant Freunda (IFA), cytokiny, takie jak interleukiny (IL-1, IL-2 i IL-12), czynnik stymulujący kolonię makrofagów (M-CSF) i czynnik martwicy nowotworów (TNF). Generalnie, takie adiuwanty są dostępne ze źródeł komercyjnych.
Adiuwant może być podawany przed, równocześnie lub po podaniu kompozycji z czynnikiem aktywnym. Czynnik i adiuwant mogą być zapakowane w osobnych fiolkach i mieszane przed zastosowaniem. Czynnik i adiuwant są zwykle pakowane z oznakowaniem wskazującym na zamierzone zastosowanie terapeutyczne. Jeśli czynnik i adiuwant są pakowane oddzielnie, opakowanie zwykle zawiera instrukcje zmieszania przed użyciem. Wybór adiuwanta i/lub nośnika zależy od takich czynników, jak stabilność preparatu zawierającego adiuwant, drogi podania, schematu dawkowania i skuteczności adiuwanta dla szczepionych gatunków. U ludzi korzystnym farmaceutycznie dopuszczalnym adiuwantem jest ten, który został zatwierdzony do podawania ludziom przez stosowne organy regulujące. Przykłady takich korzystnych adiuwantów dla ludzi obejmują alum, MPL i QS-21. Dowolnie dwa lub więcej adiuwantów może być zastosowanych jednocześnie. Korzystne kombinacje obejmują alum z MPL, alum z QS-21, MPL z QS-21 oraz alum, QS-21 i MPL razem. Może być również stosowany niekompletny adiuwant Freunda (Chang i wsp., 1998 Advanced Drug Delivery Reviews 32: 173-186), dowolnie w kombinacji z alum, QS-21 i MPL oraz kombinacji ich wszystkich.
Reżimy przewlekłego dawkowania
Reżimy przewlekłego leczenia kompozycją według wynalazku dostarczają czynnik przeciw integrynie alfa-4 na poziomie, który będzie utrzymywał wystarczające wysycenie receptora, w celu zahamowania patologicznego zapalenia u pacjenta w razie takiej potrzeby. Reżimy dawkowania w zastosowaniu według wynalazku wiążą się z dostarczaniem i utrzymywaniem poziomu wysycenia receptora, u pacjenta, dimerem, obejmującym integrynę alfa-4 (np. VLA-4) w zakresie od około 65% do 100%, korzystniej między około 75% do około 100% i nawet korzystniej między około 80% do około 100%. Takie poziomy wysycenia receptora są utrzymywane na tych poziomach przewlekle (np. w okresie sześciu miesięcy i więcej), w celu umożliwienia ciągłego hamowania patologicznego zapalenia.
Czynnik przeciw alfa-4 jest przeciwciałem humanizowanym lub ludzkim przeciwciałem (natalizumab), a dawkowanie ustala się w reżimie miesięcznym. Poziomy wysycenia receptora mogą być monitorowane, w celu określenia skuteczności reżimu dawkowania, a fizjologiczne markery mierzone, w celu potwierdzenia powodzenia reżimu dawkowania. Jako potwierdzenie, surowicze poziomy przeciwciała mogą być monitorowane w celu ustalenia klirensu przeciwciała i określenia potencjalnego wpływu czasu półtrwania na skuteczność leczenia.
Ilość czynnika podawanego w jednostce dawkowania może zależeć od tego, czy podawany jest również adiuwant, z generalnie wyższymi dawkami, wymaganymi w obecności adiuwanta. Do immunizacji czynnikiem według wynalazku dawkowanie mieści się w zakresie od około 0,0001 do około 100 mg/kg, a zwykle od około 0,01 do 5 mg/kg masy ciała gospodarza. Na przykład, dawki mogą wynosić około 1 mg/kg masy ciała lub około 10 mg/kg masy ciała. Dawka i częstotliwość mogą różnić się zależnie od okresu półtrwania czynnika u pacjenta. Dawka i częstotliwość podawania mogą różnić się zależnie od tego, czy jest to leczenie profilaktyczne czy terapeutyczne. Skuteczne dawki mogą być monitorowane przez otrzymanie od pacjenta płynnej próbki, na ogół próbki surowicy krwi lub próbki płynu mózgowo-rdzeniowego i określenie wysycenia receptora integryny, z zastosowaniem sposobów dobrze znanych w dziedzinie. Idealnie próbka jest pobierana przed wstępną dawką; kolejne
PL 215 263 B1 próbki są pobierane i mierzone przed i/lub po każdej immunizacji. Szczególnie korzystną ilością są mg na kg na miesiąc natalizumabu lub jego równoważnego immunologicznie aktywnego fragmentu.
Gdy ma być podawany adiuwant poziom dawkowania jest zwiększany zgodnie z danym adiuwantem i poziomem immunogenności czynnika przeciw alfa-4. Alternatywnie, dla przewlekłego podawania, obejmującego indywidualne dawki, czynnik anty-alfa-4 może być podawany jako preparat o przedłużonym uwalnianiu, dostarczany w takiej dawce, że poziomy wysycenia receptora pozostają wystarczające do hamowania zapalenia.
Zastosowania według wynalazku służą do wytwarzania leku do leczenia pacjenta, który jest dotknięty zaburzeniem związanym lub wynikającym z patologicznego zapalenia lub do profilaktycznego traktowania pacjenta z ryzykiem szczególnego zaburzenia. Reżimy dawkowania, które są niezbędne do profilaktycznego versus terapeutycznego traktowania mogą się różnić i będą musiały być zaprojektowane dla konkretnego zastosowania i leczonego zaburzenia.
Specjaliści w dziedzinie łatwo ocenią, że można stosować różne poziomy dawkowania, zależne od nasilenia objawów i wrażliwość pacjenta na działania uboczne. Pewne specyficzne czynniki są silniejsze niż inne. Korzystne dawkowanie dla danego czynnika jest łatwe do określenia różnymi środkami dla specjalisty w dziedzinie. Korzystnym środkiem jest pomiar fizjologicznego potencjału danego czynnika.
Wskazania terapeutyczne
W szczególności kompozycje według wynalazku są przydatne w leczeniu zasadniczo każdego stanu chorobowego lub objawu, który nadaje się do leczenia długotrwałym podawaniem czynników przeciwzapalnych, których celem jest patologiczne zapalenie.
Kompozycja według wynalazku wykorzystuje zdolność czynnika przeciw integrynie alfa-4 do blokowania interakcji zależnych od alfa-4. Interakcja zależna od alfa-4 z ligandem VCAM-1 na komórkach śródbłonka jest wczesnym etapem wielu odpowiedzi zapalnych, w tym, tych w ośrodkowym układzie nerwowym. Niepożądane choroby i stany, wynikające z zapalenia i mające nasilone i/lub przewlekłe kliniczne zaostrzenia, obejmują stwardnienie rozsiane (Yednock i wsp., 1992, Nature 356: 63; Baron i wsp., 1993, J. Exp. Med. 177: 57), zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie mózgu, udar, inne urazy mózgowe, chorobę zapalną jelit (IBD), w tym. wrzodziejące zapalenie jelita grubego i chorobę Crohna (CD) (Hamann i wsp., 1994 J. Immunol. 152: 3238), (Podolsky i wsp., 1993, J. Clin. Invest. 92: 372), reumatoidalne zapalenie stawów (van Dinther-Janssen i wsp., 1991, J. Immunol. 147: 4207; van Dinther-Janssen i wsp., 1993, Annals Rheumatic Diseases 52: 672); Elices i wsp., 1994, J. Clin. Invest. 93: 405); Postigo i wsp., 1992, J. Clin. Invest. 89: 1445), astmę (Mulligan i wsp., 1993, J. Immunol. 150: 2407) i ostrą cukrzycę młodzieńczą (typ 1) (Yang i wsp., 1993, PNAS 90: 10494); Burkly i wsp., 1994, Diabetes 43: 529); Baron i wsp., 1994, J. Clin. Invest. 93: 1700), otępienie w przebiegu AIDS (Sasseville i wsp., 1994, Am. J. Path. 144:27); miażdżycę tętnic (Cybulsky i wsp., 1991, Science 251: 788-91, Li i wsp., 1993, Arterioscler. Thromb. 13: 197), zapalenie nerek (Rabb i wsp., 1995, Springer Semin. Immunopathol. 16: 417-25), zapalenie siatkówki, atopowe zapalenie skóry, łuszczycę, niedokrwienie mięśnia sercowego, przewlekłe zapalenie prostaty, powikłania niedokrwistości sierpowatokrwinkowej, toczeń rumieniowaty i ostre uszkodzenie płuc za pośrednictwem leukocytów, takie jak w przebiegu zespołu zaburzeń oddechowych u dorosłych.
Choroba zapalna jelit jest terminem zbiorczym dla dwóch podobnych chorób, odnoszącym się do choroby Crohna (CD) i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. CD jest idiopatyczną, przewlekłą wrzodziejąco-zwężającą chorobą zapalną, charakteryzującą się ostro ustalonymi granicami i zwykle przezściennym zajęciem wszystkich warstw ściany jelita przez ziarniniakową reakcję zapalną. Może być objęty dowolny fragment przewodu żołądkowo-jelitowego, od ust do odbytu, może być objęty, chociaż choroba zwykle dotyka końcowego odcinka jelita krętego i okrężnicę. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego jest odpowiedzią zapalną, w większości dotyczy błony śluzowej i podśluzowej okrężnicy. Limfocyty i makrofagi są liczne w zmianach chorobowych zapalnej choroby jelit i mogą uczestniczyć w zapalnym uszkodzeniu.
Astma jest chorobą charakteryzującą się zwiększoną reaktywnością drzewa tchawiczo-oskrzelowego na różne bodźce, potęgujące napadowy skurcz oskrzeli. Bodźce powodują uwalnianie różnych mediatorów zapalenia z opłaszczonych IgE komórek tucznych, zawierających histaminę, eozynofilowe i neutrofilowe czynniki chemotaktyczne, leukotrieny, prostaglandyny i czynnik aktywacji płytek. Uwolnienie tych czynników rekrutuje bazofile, eozynofile i neutrofile, które powodują zapalne uszkodzenia.
PL 215 263 B1
Miażdżyca tętnic jest chorobą naczyń (np. wieńcowych, szyjnych, aorty i biodrowych). Główna zmiana, ognisko miażdżycowe, składa się z wyniosłej ognikowej płytki w błonie wewnętrznej naczynia, mającej rdzeń lipidowy i pokrywającą włóknistą czapę. Ogniska miażdżycowe zakłócają naczyniowy przepływ krwi i osłabiają zaatakowane naczynia. Zawały mięśnia sercowego i mózgu są główną konsekwencją tej choroby. Makrofagi i leukocyty są rekrutowane do ognisk miażdżycowych i biorą udział w zapalnym uszkodzeniu.
Reumatoidalne zapalenie stawów jest przewlekłą, nawracającą chorobą zapalną, która powoduje głównie upośledzenie i niszczenie stawów. Reumatoidalne zapalenie stawów zwykle atakuje najpierw małe stawy rąk i stóp, ale następnie może obejmować nadgarstki, łokcie i kolana. Zapalenie stawów jest wynikiem interakcji komórek maziówki z leukocytami, które naciekają z krążenia do maziowej wyściółki stawów, patrz np. Paul, Immunology (wyd. 3, Raven Press, 1993).
Innym wskazaniem do przewlekłego dawkowania czynników anty-alfa-4 jest leczenie odrzucania narządu lub przeszczepu. W ciągu ostatnich lat nastąpiła istotna poprawa w skuteczności chirurgicznych metod transplantacji tkanek i narządów, takich jak skóra, nerki, wątroba, serce, płuca, trzustka i szpik kostny. Być może głównym, nie załatwionym, problemem jest brak zadawalających czynników, wywołujących u biorcy immunotolerancję na transplantowany alloprzeszczep lub narząd. Gdy komórki allogeniczne lub narządy są transplantowane do gospodarza (tj. dawca i biorca są różnymi osobnikami z tego samego gatunku), układ odpornościowy gospodarza może doprowadzić do odpowiedzi odpornościowej na obce antygeny w przeszczepie (choroba gospodarz przeciw przeszczepowi), prowadząc do zniszczenia przeszczepionych tkanek. Komórki CD8+, komórki CD4+ i monocyty są włączone w odrzucanie przeszczepionej tkanki. Przeciwciała skierowane przeciw integrynie alfa-4 są przydatne, inter alia, do blokowania odpowiedzi odpornościowych, indukowanych alloantygenem u biorcy, w ten sposób zapobiegając udziałowi, takich komórek w niszczeniu przeszczepionej tkanki lub narządu, patrz np. Paul i wsp., 1996, Transplant International 9: 420-425; Georczynski i wsp., 1996, Immunol. 87: 537-580); Georczynski i wsp., 1995, Transplant. Immunol. 3: 55-61); Yang i wsp., 1995, Transplantation 60: 71-76); Anderson i wsp., 1994, APMIS 102: 23-27.
Pokrewnym zastosowaniem czynników anty-alfa-4 jest modulowanie odpowiedzi odpornościowej, związanej z chorobą „przeszczep przeciwko gospodarzowi” (GVHD), patrz Schlegel i wsp., J. Immunol. 155, 3856-3865 (1995). GVHD jest potencjalnie śmiertelną chorobą, która występuje, gdy komórki kompetentne immunologicznie zostaną przeniesione allogenicznemu biorcy. W takiej sytuacji immunonokompetentne komórki dawcy mogą atakować tkanki biorcy. Częstymi celami są tkanki skóry, nabłonka jelit i wątroby i mogą być uszkodzone podczas trwania GVHD. Choroba stanowi szczególnie poważny problem, gdy przeszczepianą tkanką jest tkanka odpornościowa, tak jak w transplantacji szpiku kostnego; ale o mniej poważnym GVHD donoszono również w innych przypadkach, w tym, przeszczepy serca i wątroby. Czynnik terapeutyczny z zastosowania według wynalazku jest stosowany, inter alia, do blokowania aktywacji komórek T dawcy, w ten sposób stając na przeszkodzie ich zdolności do Iizy komórek docelowych gospodarza.
Dalszym zastosowaniem czynników anty-alfa-4 jest leczenie stwardnienia rozsianego. Stwardnienie rozsiane (SM) jest postępującą neurologiczną chorobą autoimmunologiczną, która dotyczy szacunkowo 250000 do 350000 ludzi w Stanach Zjednoczonych. Uważa się, że stwardnienie rozsiane jest wynikiem swoistej reakcji autoimunologicznej, w której pewne leukocyty atakują i zapoczątkowują niszczenie mieliny, osłonki izolacyjnej włókien nerwowych. Na modelu zwierzęcym stwardnienia rozsianego, mysie przeciwciała monoklonalne, skierowane przeciw integrynie alfa-4 beta-1, wykazywały blokowanie adhezji leukocytów do śródbłonka i w ten sposób zapobiegały zapaleniu ośrodkowego układu nerwowego i następowemu porażeniu u zwierząt.
Początek SM może być dramatyczny lub tak łagodny, że nie sprawia, aby pacjent poszukiwał medycznej opieki. Najbardziej rozpowszechnione objawy obejmują osłabienie (jednej lub więcej kończyn, niewyraźne widzenie spowodowane zapaleniem nerwu wzrokowego, zaburzenia czucia, podwójne widzenie i ataksje. Przebieg choroby może być zakwalifikowany do trzech głównych kategorii: (1) nawracające SM, (2) przewlekłe postępujące SM i (3) nie aktywne SM. Nawracające SM charakteryzuje się nawracającymi atakami dysfunkcji neurologicznej. Ataki SM na ogół rozwijają się w ciągu dni do tygodni i po nich może nastąpić całkowity, częściowy powrót do zdrowia lub brak powrotu do zdrowia. Powrót do zdrowia po ataku na ogół przebiega w ciągu tygodni do kilku miesięcy ze szczytu objawów, mimo, że rzadko powrót do zdrowia może zachodzić w ciągu 2 lub więcej lat.
Przewlekłe postępujące SM powoduje stopniowe postępujące pogorszenie z okresami stabilizacji lub remisji. Postać ta przebiega u pacjentów z wcześniejszym wywiadem nawracającego SM,
PL 215 263 B1 mimo, że 20% pacjentów neguje występowanie nawrotów. Ostre nawroty mogą również przebiegać w ciągu postępującego przebiegu.
Trzecią postacią jest nie aktywne SM. Nieaktywne postacie SM charakteryzują się stałymi deficytami neurologicznymi o różnej wielkości. Większość pacjentów z nieaktywnym SM ma we wcześniejszym wywiadzie nawracające SM.
Przebieg SM jest również zależny od wieku pacjenta. Na przykład, korzystne czynniki prognostyczne obejmują wczesny początek (z wyjątkiem dzieciństwa), nawracający przebieg i małe szczątkowe inwalidztwo, 5 lat od początku choroby. Przeciwnie, złe prognozy są związane z późnym początkiem (tj. 40 rok życia lub starsi) i postępującym przebiegiem. Te zmienne są wzajemnie od siebie zależne, ponieważ postępujące SM ma tendencję do rozpoczynania się w późniejszym wieku niż nawracające SM. Inwalidztwo w przypadku przewlekłego postępującego SM jest zwykle spowodowane przez postępującą paraplegię lub tetraplegię u poszczególnych pacjentów. W jednym aspekcie wynalazku korzystnie będą leczeni, gdy pacjent znajduje się raczej w fazie remisji niż w fazie nawrotu choroby.
Krótkoterminowe stosowanie albo hormonu arenokortykotropowego, albo doustnych kortykosteroidów (np. doustnego prednizonu lub dożylnego metylopreanizolonu) jest tylko specyficznym środkiem terapeutycznym do leczenia pacjentów z ostrym zaostrzeniem SM.
Nowsze terapie SM obejmują leczenie pacjenta interferonem beta-1b, interferonem beta-1a ® i Copaxone® (poprzednio znanym jako kopolimer 1). Te trzy leki wykazywały znaczne zmniejszenie wskaźnika nawrotów choroby. Leki te są zwykle podawane samodzielnie domięśniowo lub podskórnie.
Obecnie nie ma dostępnego leczenia hamującego demielinizację lub SM. W jednym aspekcie wynalazek rozważa leczenie SM, ujawnionym tu czynnikiem samym lub w kombinacji z innymi wariantami standartowego leczenia. Warianty standartowego leczenia obejmują, ale nie wyłącznie, następujące. Nie omówione tu dodatkowe warianty leczenia do zastosowania w leczeniu SM w kombinacji z ujawnionymi tutaj kompozycjami, zależnie od zaawansowania choroby u pacjenta, powinny być oczywiste dla praktykującego specjalisty w dziedzinie. Takie dodatkowe warianty leczenia SM dla innego patologicznego zapalenia powinny obejmować inne czynniki immunomodulujące lub immunosuresyjne.
Omówiony powyżej czynnik i kompozycja farmaceutyczna mogą być podawane przewlekle, do leczenia profilaktycznego i/lub terapeutycznego wymienionych wcześniej zaburzeń zapalnych, w tym stwardnienia rozsianego, choroby zapalnej jelit. W zastosowaniach terapeutycznych kompozycje są podawane pacjentowi, podejrzanemu o taką chorobę lub poprzednio cierpiącemu na taką chorobę, w ilości wystarczającej do wyleczenia lub przynajmniej częściowego zatrzymania objawów choroby i jej powikłań. Ilość odpowiednia do osiągnięcia tego jest określona jako terapeutycznie lub farmaceutycznie skuteczna dawka.
W zastosowaniach profilaktycznych kompozycje farmaceutyczne są podawane przewlekle pacjentowi, podatnemu na konkretną chorobę lub inaczej o ryzyku zachorowania na konkretną chorobę, w ilości wystarczającej do eliminowania lub zmniejszania ryzyka lub opóźniania początku choroby. Ilość taką określono jako będącą profilaktycznie skuteczną dawką. U pacjentów ze stwardnieniem rozsianym, w fazie remisji, ryzyko może być ocenione przez NMR lub w pewnych przypadkach przez przedobjawowe wskaźniki obserwowane u pacjenta.
Skuteczne reżimy dawkowania kompozycji według wynalazku, do leczenia wyżej opisanych stanów, będą różniły się zależnie od wielu różnych czynników, obejmujących sposoby podawania, miejsce docelowe, stan fizjologiczny pacjenta i inne podawane leki. Zatem dawki leczenia będą wymagały mianowania, w celu optymalizacji bezpieczeństwa i skuteczności. Generalnie każde podawanie reżimu dawkowania będzie mieściło się w zakresie od około 0, 0001 do 100 mg/kg i więcej, a częściej 0,01 do 5 mg/kg masy ciała gospodarza. Jednym korzystnym reżimem dawkowania jest 300 mg, podawane raz w miesiącu przez okres przynajmniej 6 miesięcy, korzystniej 12 miesięcy i być może w ciągu trwania kilku lat. Innym korzystnym reżimem dawkowania jest podawanie 3 mg na kilogram masy ciała pacjenta przez miesiąc. Taki reżim może być korzystny u pacjentów pediatrycznych lub młodzieży potrzebującej terapii.
Terapie kombinowane
Czynniki hamujące aktywność integryny alfa-4, mogą być stosowane ze skutecznymi ilościami innych czynników terapeutycznych przeciw ostremu i przewlekłemu zapaleniu. Takie czynniki obejmują innych antagonistów adhezji (np. inne integryny selektywny i członków immunoglobulin (Ig) (patrz Springer, 1990 Nature 346:425-433; Osborn, 1990, Cell 62; 3; Hynes, 1992 Cell 9: IlIntegryny są heterodimerycznymi glikoproteinami przezbłonowymi, składającymi się z łańcucha α (120-180 kDa) i z łańcu14
PL 215 263 B1 cha β (90-110 kDa), generalnie mającymi krótkie domeny cytoplazmatyczne. Na przykład, trzy ważne integryny (tj. LFA-1, Mac-1 i P150,95) mają różne podjednostki alfa, opisywane jako CD11a, CD11b i CD11c i wspólną podjednostkę beta opisywaną CD18. LFA-1 (αι_β2) jest wyrażana na limfocytach, granulocytach i monocytach i wiąże się przeważnie z przeciwreceptorem członka rodziny Ig, określanym ICAM-1 i pokrewnymi ligandami. ICAM-1 jest wyrażana na wielu komórkach, w tym leukocytach i komórkach śródbłonka i jest regulowany dodatnio, na śródbłonku naczyniowym, przez cytokiny, takie jak TNF i I_-1. Mac-1 (αΜβ2) jest rozprzestrzeniona na neutrofilach i monocytach i również wiąże się z ICAM-1. Trzecia integryna β2, P150,95 (α/-), znajduje się również na neutrofilach i monocytach. Selektyny składają się z selektyny L, selektyny E i selektyny P.
Inne czynniki przeciwzapalne, które mogą być stosowane w kombinacji z czynnikami anty-alfa-4, obejmują przeciwciała i innych antagonistów cytokin, takich jak interleukiny I_-1 do I_-13, czynniki martwicy nowotworu α i β, interferony α, β i γ, czynnik wzrostu nowotworu beta (TGF-β), czynnik stymulujący kolonie (CSF) i czynnik stymulujący kolonie granulocytów i makrofagów (GM-CSF). Inne czynniki przeciwzapalne obejmują przeciwciała i innych antagonistów chemokin, takich jak MCP-1, MIP-/ MIP-^, RANTES, eotaksyna i IL-8. Inne czynniki przeciwzapalne obejmują NLPZ (niesterydowe leki przeciwzapalne), steroidy i inne małocząsteczkowe inhibitory zapalenia. Preparaty, drogi podania i skuteczne stężenia czynników, do terapii kombinowanych, zostały opisane powyżej dla humanizowanych przeciwciał przeciw integrynie alfa-4.
Dodatkowe czynniki do zastosowania w kombinacji z czynnikiem, który hamuje aktywność integryny alfa-4 lub dimerów, obejmujących integrynę alfa-4 oraz leczą chorobę zapalną jelit (IBD), chorobę Crohna (CD) i wrzodziejące zapalenie jelita grubego (UC), obejmują, ale nie wyłącznie 5-aminosalicylany, glukokortykoidy, pochodne tioguaniny, metotreksatu (MTX), cyklosporyny, antybiotyki i infliksimab.
5-aminosalicylany obejmują sulfasalazynę (znaną również jako Azulfidyna), która jest koniugatem mazalaminy połączonej z sulfapirydyną przez wiązanie diazowe i jest zwykle podawana w ilości 500 mg/dzień do około 6 g/dzień. 5-aminosalicylany mogą również być podawane równocześnie z glukokortykoidem. Korzystnie, 5-aminosalicylany są stosowane w terapii skojarzonej z jednym omówionym tu czynnikiem, do leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, jednak mogą być to również stosowane do leczenia choroby Crohna. Preparaty mezalaminy, niezawierające sulfonamidu obejmują, ale nie wyłącznie, ASACO_®, C_AVERSA, SA_OFA_K, PENTASA®, DIPENTUM®, CO_AZIDE® i ROWASA®.
Glukokortykoidy stanowiły podstawę leczenia ostrych ciężkich zaostrzeń IBD od 1955, gdy po raz pierwszy wykazano ich skuteczność w UC. Doustny prednizon może być podawany w połączeniu z dowolnym z ujawnionych tutaj czynników. Zwykle podaje się 20 do 40 mg doustnego prednizonu raz dziennie. Glukokortykoidy mogą być również podawane dożylnie i drogą wlewów w kombinacji z lub równocześnie z lub w krótkim czasie przed/po podaniu czynnika przeciw integrynie alfa-4. Na przykład hydrokortyzon jest dostępny jako wlew retencyjny (100 mg/60 ml), a zwykła dawka wynosi 60 ml wlewu na noc przez 2 do 3 tygodnie. Można ją zmienić, gdy zastosuje się w połączeniu z z omówionymi tu terapiami i czynnikami, co powinno być zrozumiałe dla specjalisty w dziedzinie. Inne steroidy, które mogą być zastosowane, obejmują, ale nie wyłącznie metasulfobenzonian prednizolonu, piwalan tiksokortolu, propionianuflutikazon, dipropionian beklometazonu i budezonid.
Pochodne tioguaniny są również stosowane do leczenia IBD, CD i UC. Obejmują one, ale nie wyłącznie, 6-merkaptopurynę (6-MP) i azatioprynę (IMURAN). Te dwa leki mogą być stosowane zamiennie, w kombinacji z omówionym tu czynnikiem modulującym integrynę alfa-4.
Rozważane jest również zastosowanie metotreksatu (MTX), w kombinacji z omówionymi tu czynnikami regulatorowymi integryny alfa-4. Korzystnie MTX jest podawany pacjentowi drogą wstrzyknięcia domięśniowego (i. m.), w kombinacji z czynnikiem przeciw integrynie alfa-4. MTX jest skuteczny w zależnej od steroidów CD, ale nie przydatny w UC. MTX może być podawany w ilościach około 15 do około 25 mg na tydzień na pacjenta lub, jeśli to konieczne, ilościach określonych przez specjalistę w dziedzinie.
Cyklosporyny (np. SANDIMMUNE®, NEORA_®) również mogą być stosowane do leczenia patologicznego zapalenia jelit w kombinacji z omówionymi tu czynnikami modulującymi integrynę alfa-4. Może to być zastosowane do leczenia ostrego, ciężkiego UC, które nie odpowiada na glikokortykoidy.
Infliksimab (tj. REMICADE®) również może być stosowany do leczenia CD w kombinacji ze wskazanymi tutaj czynnikami modulującymi integrynę alfa-4. Infliksimab jest immunoglobuliną, która wiąże się z TNF i tym samym neutralizuje jego aktywność. Inne przeciwciała przeciw TNF, takie jak
PL 215 263 B1
CDP571, również mogą być stosowane w kombinacji z ujawnionymi tutaj czynnikami modulującymi integrynę alfa-4.
Rozważa się również zastosowanie antybiotyków w kombinacji ze wskazanymi tu czynnikami, modulującymi integrynę alfa-4, w celu modulowania UC, IBD i CD. Na przykład, pacjenci mogą być leczeni metronidazolem lub cyprofloksacyną (lub ich farmakologicznymi równoważnikami) w kombinacji z czynnikiem pośredniczącym integrynie alfa-4 lub w postaci mieszaniny.
Rozważane jest również zastosowanie terapii podtrzymujących dla IBD, CD i UC w połączeniu z czynnikami, które pośredniczą integrynie alfa-4 lub dimerom, obejmującym integrynę alfa-4 i leczenie choroby zapalnej jelit, choroby Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego. Terapie podtrzymujące obejmują, ale wyłącznie czynniki przeciwbólowe, przeciwcholinergiczne i przeciwbiegunkowe. Połączenie takich terapii podtrzymujących może być przydatne, na początku reżimu leczenia, w zmniejszaniu objawów u pacjenta i poprawy jakości jego życia. Terapie podtrzymujące obejmują doustne podawanie żelaza, folanu i witaminy B12. Czynniki przeciwbiegunkowe obejmują, ale nie wyłączanie difenoksylan, kodeinę, loperamid i czynniki antycholinergiczne (lub ich farmakologicznych równoważniki), które mogą być podawane pacjentom z łagodną chorobą, w celu zmniejszenia częstotliwości wypróżnień i złagodzenia parcia na stolec. Cholestyramina może być stosowana u pacjentów do zapobiegania wydzielaniu okrężniczemu, indukowanym solą żółci u pacjentów, którzy przebyli już ograniczone resekcje krętniczo-okrężnicze przed leczeniem opisanymi tu przewlekłymi reżimami. Czynniki antycholinergiczne obejmują, ale nie ograniczają się do bromku klidynium, chlorowodorku dicyklominy, nalewki z belladonny i tym podobnych i są przydatne do zmniejszania kurczów brzusznych, bólu i parcia na stolec.
Do leczenia SM czynniki przeciw integrynie alfa-4 (np. przeciwciała przeciw integrynie alfa-4, małocząsteczkowi antagoniści integryny alfa-4 i tym podobne) mogą być łączone z innymi związkami lub kompozycjami stosowanymi do leczenia, poprawy stanu lub łagodzenia objawów związanych z SM.
Inne czynniki stosowane do leczenia, poprawy stanu lub łagodzenia objawów związanych z SM, obejmują, ale nie wyłącznie: leki zwiotczające mięśnie (np. diazepam, cyklobenzaprynę, klonazepam, klonidynę, prymidon i tym podobne), czynniki antycholinergiczne (np. propantelina, dicyklomina i tym podobne), czynniki stymulujące ośrodkowy układ nerwowy (np. Pemolin), nie sterydowe czynniki przeciwzapalneh (NLPZ, takie jak ibuprofen, naproksen i ketoprofen), interferony, immunoglobuliny, glatiramer (Copaxone®), mitoksantron (Novantrone®), mizoprostol, inhibitory czynnika martwicy nowotworu α (np. Pirfenidon, infliksmab i tym podobne) i kortykosteroidy (np. glukokortykoidy i mineralokortykoidy).
Zwykłe czynniki do leczenia stwardnienia rozsianego obejmują interferon beta-1b (Betaseron®), interferon beta-la (Avonex®), wysoką dawkę interferonu beta-1a (Rebif), Glatiramer (Copaxone®), immunoglobulinę, mitoksantron (Novantrone®), kortykosteroidy (np. prednizon, metyloprednizolon, deksametazon i tym podobne). Mogą być stosowane również inne kortykosteroidy i obejmują one, ale nie wyłącznie, kortyzol, kortyzon, fludrokortyzon, prednizolon, 6a-metyloprednizolon, triamcinolon i betametazon.
Postacie dawkowania czynników, które mają być zastosowane w kombinacji z ujawnionymi tu związkami i kompozycjami, powinny różnić się zależnie od pacjenta i kombinacji leków będącej w użyciu. Na przykład, interferony są zwykle podawane następująco: interferon beta-la (Avonex®) jest podawany 30 μg raz w tygodniu; interferon beta-1a jest podawany w ilości około 22 μg lub 44 μg trzy razy w tygodniu; interferon beta-1b (Betaseron®) jest podawany w ilości 250 μg w kolejnych dniach (Durelli i wsp., Lancet 359: 1453-60, 2002). Zwykle interferony są podawane w nawracającym lub ustępującym stwardnieniu rozsianym. Zatem w kombinacji z ujawnionymi tu czynnikami przeciw integrynie alfa-4, korzystne zakresy interferonów mogą obejmować około 0,1 μg do około 250 μg, a korzystniej około 0,5 μg do około 50 μg, zależnie od sposobu, w jakim czynnik jest podawany w połączeniu z innymi ujawnionymi tu związkami i kompozycjami przeciw integrynie alfa-4.
Związki NLPZ, które są podawane z kompozycją według wynalazku obejmują, ale nie wyłącznie, nieselektywne inhibitory COX i selektywne inhibitory COX-2. Nieselektywne inhibitory COX obejmują, ale nie ograniczają się do pochodnych kwasu salicylowego (np. aspiryny, salicylanów sodu, trójsalicylanu cholinowo-magnezowego, salsalanu, diflunizalu, sulfasalazyny i olsalazyny), pochodnych paraaminofenolu (np. acetaminofenu), indoli i kwasów indenooctowych (np. tolmetyny, diklofenaku i ketorolaku), kwasów heteroarylowooctowych (np. abuprofenu, naproksenu, flurbiprofenu, ketoprofenu, fenprofenu i oksaprozyny), kwasów antranilowych lub fenamanianów (np. kwasu mefenamowego i kwasu meklofenamowego), kwasów enolowych (np. oksykamów, takich jak piroksykam i meloksykam) i alkanonów (np. nabumetonu). Selektywne inhibitory COX-2 obejmują diarylo-podstawione fura16
PL 215 263 B1 nony (np. rofekoksyb), diarylo-podstawione pyrazole (np. celekoksyb), kwasy indolo-octowe (np. etodolak) i sulfonanilidy (np. nimesulid). NLPZ są często podawane w kombinacji z interferonem w celu ® złagodzenia objawów grypopodobnych u pacjentów otrzymujących, na przykład, Avonex®. Zwykłe czynniki NLPZ obejmują naproksen, ibuprofen i ketoprofen. Paracetamol jest również często stosowany u pacjentów, patrz REESS i wsp., 2002 Mult. Seler. 8: 15-8.
Octan glatirameru (GA, Copaxone®) jest syntetyczną cząsteczką, która hamuje aktywację komórek T, reaktywnych w stosunku do podstawowego białka mieliny i indukuje zestaw komórek T, charakteryzujący się działaniami przeciwzapalnymi. Ponadto, glatiramer może przenikać do ośrodkowego układu nerwowego (OUN), podczas gdy interferon-beta nie może (Dhib-Jalbut, 2002 Neurology 58: S3-9; Weinstock-Guttman i wsp., 2000, Drugs 59: 401-10).
Mitoksantron jest syntetycznym czynnikiem antracenedionowym, który wykazywał skuteczność w leczeniu wtórnego postępującego stwardnienia rozsianego (SP-SM). Jednak zastosowanie tego leku jest z drugiej strony ograniczone przez jego kumulacyjną kardiotoksyczność (Weinstock-Guttman i wsp., 2000).
Czynnik martwicy nowotworu-alfa (TNF-α) może być kluczową cytokiną w demielinizacji (Walker i wsp., 2001 Mult. Seler. 7: 305-12). Zatem zastosowanie czynników, które antagonizują funkcję TNF-α lub hamują jego syntezę, może być przydatne w kombinacji z ujawnionymi tu czynnikami i związkami. Czynniki te mogą obejmować przeciwciała anty-TNF-a (np. infliximab), jak również czynniki, takie jak pirfenidon. Pirfenidon jest lekiem nie peptydowym, który wykazywał zmniejszenie syntezy TNF-α i blokowanie receptorów dla TNF-α. id.
Długotrwałym rozwiązaniem w większości stanów i chorób z demielinizacją było stosowanie ACTH, glukokortykoidów i kortykosteroidów. Czynniki te są stosowane ze względu na ich przeciwobrzękowe i przeciwzapalne działania. ACTH jest powszechnie podawany pacjentowi w dawce 80 U dożylnie w 500 ml 5% dekstrozy i wody w ciągu 6-8 godzin przez 3 dni. Może również być podawane 40 U/ml domięśniowo w dawce 40 U co 12 godzin przez 7 dni, z dawką zmniejszaną wówczas co 3 dni, patrz S. Hauser, „Multiple sclerosis and other demyelinating diseases” w Harrison's Principles of Internal Medicine 2287-95 (wyd. 13, Isselbacher i wsp., red. 1994). Metyloprednizolon jest zwykle podawany powoli w 500 ml D5W w ciągu 6 godzin, korzystnie rano. Powszechne dawkowanie obejmuje 1000 mg dziennie przez 3 dni, 500 mg dziennie przez 3 dni i 250 mg dziennie przez 3 dni. Id. Kombinacja metyloprednizolon-prednizon jest również powszechnie podawana. Zwykle około 1000 mg dożylnie metyloprednizolonu jest podawane w ciągu trzech dni, następnie doustny prednizon w dawce I mg/kg na dzień przez 14 dni. Zatem, do zastosowania w kombinacji z ujawnionymi tu związkami i kompozycjami, steroidy mogą być podawane w ilościach mieszczących się w zakresie od około 1 do około 1000 mg/kg w ciągu 1 do 14 dni, w razie potrzeby.
Skutkiem ubocznym w stanach demielinizacji, takich jak SS, jest zmęczenie i zmniejszenie funkcji poznawczej. Czynniki, takie jak chlorowodorek amantadyny i pemolin były często stosowane do leczenia zmęczenia towarzyszącego SM (Geisler i wsp., 1996 Arch. Neurol. 53: 185-8).
Zaletą takich skojarzonych terapii jest to, że mogą one łagodzić swoiste dla klasy i swoiste dla czynnika skutki uboczne aktualnie spotykane przy pewnych lekach. Swoiste dla klasy działania niepożądane interferonu-beta obejmują gorączkę, dreszcze, mięśniobóle, bóle stawów i inne grypopodobne objawy, rozpoczynające się 2-6 godzin po wstrzyknięciu i zwykle ustępujące w 24 godziny po wstrzyknięciu. Od czasu do czasu interferon-beta wywołuje również przejściowe pogorszenia istniejących uprzednio objawów SS. Skutki uboczne dla konkretnego czynnika obejmują reakcje w miejscu wstrzyknięcia interferonu-beta-1b. Postępowanie w takich działaniach może być realizowane przez ustalenie dawki i czasu podawania, przepisanie odpowiednich kombinacji acetaminofenu, nie steroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) i steroidów, patrz Munschauer i wsp., 1997, Clin. Ther. 19: 883-93.
Zatem, kombinacje takich leków, które mogą zmniejszać ilość konkretnego podawanego leku, mogą zmniejszać niepożądane skutki uboczne doświadczane przez pacjenta.
Gdy antagonistę integryny alfa-4 jako lek z zastosowania według wynalazku podaje się w kombinacji z innymi lekami, to można go podawać w tym samym preparacie co inne związki lub kompozycje, lub w oddzielnym preparacie. Przeciwciała anty-alfa-4 są generalnie podawane w oddzielnym preparacie, niż inne związki i kompozycje. Gdy są podawane w kombinacji, czynniki anty-alfa-4 mogą być podawane przed, po lub jednocześnie z innymi związkami i kompozycjami stosowanymi do leczenia, poprawy lub łagodzenia objawów.
PL 215 263 B1
P r z y k ł a d y
Następujące przykłady są przedstawione w celu dostarczenia specjaliście w dziedzinie całkowitego ujawnienia i opisu reprezentatywnych przykładów, wskazujących jak wykonać i stosować wynalazek oraz nie są przeznaczone do ograniczenia zakresu tego, co twórcy uważają za swój wynalazek, nie mają również na celu wskazania, że poniższe doświadczenia są wszystkimi lub jedynymi przeprowadzonymi doświadczeniami. Próby wykonywano w celu zapewnienia dokładności co do liczb zastosowanych (np. ilości, temperatury, itp.), ale pewne błędy doświadczalne i odchylenia powinny być brane pod uwagę. Jeśli nie wskazano inaczej części są częściami wagowymi, masa cząsteczkowa jest średnią masą cząsteczkową, temperatura jest w stopniach Celsjusza, a ciśnienie wynosi lub jest bliskie atmosferycznemu.
P r z y k ł a d 1
Kontrolowana próba natalizumabu w nawracającym stwardnieniu rozsianym
Populacja pacjentów
Dwadzieścia sześć ośrodków klinicznych w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Wielkiej Brytanii zwerbowało 213 pacjentów od września 1999 do maja 2000. Protokół zatwierdziły instytucjonalne komisje recenzyjne lub centralne i lokalne komitety etyczne. Wszyscy pacjenci na piśmie świadomą zgodę. Nadzór nad badaniem sprawował niezależny komitet monitorujący bezpieczeństwo danych.
Od wybieranych pacjentów wymagano, aby byli w wieku 18 do 65 lat, z kryteriami Posera, określonymi klinicznie lub laboratoryjnie, potwierdzającymi definitywnie SM, zarówno nawracającozwalniające, jak i wtórnie postępujące (Poser i wsp., 1983, Ann. Neurol. 13: 227-31; Lublin i wsp., 1996, Neurology 46: 907-11), z przynajmniej dwoma nawrotami w wywiadzie w poprzednich dwóch latach, z linią odniesienia rozszerzonej skali niewydolności ruchowej Kurtzkiego (EDSS) (Kurtze, 1983, Neurology 33, 1444-52) między 2 a 6,5 i minimum trzema uszkodzeniami w T2-zależnym MRI mózgu. Wykluczani byli pacjenci, jeśli otrzymywali leczenie immunosupresyjne lub immunomodulujące w ostatnich 3 miesiącach lub doświadczali nawrotu lub otrzymywali układowo kortykosteroidy w ciągu ostatnich 30 dni.
Projekt badania i randomizacja
Pacjenci byli losowo przydzielani do jednej z trzech leczonych grup: 3 mg/kg natalizumabu, 6 mg/kg natalizumabu lub placebo, zgodnie z generowanym przez komputer blokowym schematem randomizacji. Pacjenci otrzymywali sześć dożylnych wlewów w 28-dniowych odstępach i wówczas mieli sześć miesięcy bezpiecznej katamnezy. Badacz, cały pozostały personel badawczy i pacjenci nie wiedzieli o przydziale do grupy leczenia.
Procedury badawcze i punkty końcowe
Niewzmacniana gęstość protonowa T2-ważonych i wzmacnianych Gd Τ-ι-ważonych skanów MRI mózgu otrzymywano podczas fazy skryningowej (miesiąc 1), bezpośrednio przed każdym leczeniem (miesiąc 0-5) i jeden miesiąc po ostatnim leczeniu (miesiąc 6). Skany MRI z okresu katamnezy zostały otrzymywane w miesiącach 9 i 12. Otrzymano czterdzieści sześć przylegających, cienkich na 3-mm osiowych skrawków mózgu. Analizę MRI przeprowadzało przez pojedyncze centrum ślepe dla leczenia pacjenta i historii pacjenta. Zmiany organiczne były zgodnie zidentyfikowane na obrazach wydruku przez dwóch doświadczonych pracujących klinicystów.
Prospektywny pierwotny pomiar wyniku był pewną ilością nowych zmian wzmocnienia Gd w ciągu 6-miesięcznego okresu leczenia, określonego jako okres następujący po pierwszym wlewie do jednego miesiąca po ostatnim wlewie. Inne oceniane parametry MRI obejmowały: liczbę przetrwałych zmian wzmocnienia Gd (zmiany wzmocnienia, które były również wzmocnione na poprzednim comiesięcznym skanie); objętość zmian organicznych wzmocnienia Gd (mierzona półautomatycznym sposobem miejscowego progowania; Grimaud i wsp., 1996, Magn. Reson. Imaging 14: 495-505); liczba nowych aktywnych zmian (tj. nowych zmian wzmocnienia Gd plus nowe lub powiększone niewzmocnione zmiany organiczne T2); i liczba aktywnych skanów (tj. zawierających jedną lub więcej nowych zmian wzmocnienia Gd).
Kliniczne punkty końcowe obejmują częstość nawrotów i zmiany w EDSS i zgłaszaną całościową ocenę z zastosowaniem skali wizualno-analogowej (VAS, ang. visual-analog scale). Wszystkie niepomyślne wyniki zostały zapisane. Pacjenci byli badani w zaplanowanych kwartalnych odstępach i podczas niezaplanowanych wizyt przy podejrzeniu nawrotów, przez leczących i oceniających neurologów, z których obaj nie byli poinformowani o ocenie leczenia pacjenta. Leczący neurolog zbierał wywiad i wykonywał badanie oraz notował niepomyślne wyniki. Oceniający neurolog oceniał stan neu18
PL 215 263 B1 rologiczny i oznaczał wynik EDSS bez znajomości historii choroby pacjenta lub poprzednich wyników
EDSS.
Obiektywny nawrót określono jako występowanie ostrego epizodu nowych lub pogarszających się objawów SM, utrzymujące się przynajmniej 48 godzin po stabilnym okresie przynajmniej 30 dni. Towarzyszył temu również wzrost przynajmniej o jeden punkt wyniku EDSS, wzrost przynajmniej o jeden punkt dwóch wyników układu czynnościowego (FSS, ang. functional system score), wzrost o przynajmniej dwa punkty jednego FSS w porównaniu z poziomem wyjściowym, jaki był określony przez oceniającego neurologa. Objawy neurologiczne, które nie spełniały powyższych kryteriów nawrotu, ale były ocenione przez leczącego neurologa jako stanowiące nawrót, były również odnotowane (wszystkie nawroty).
Na skali wizualno-analogowej (VAS) pacjenci zaznaczali położenie wzdłuż 10-cm linii, które odzwierciedlało ich ocenę ich ogólnego dobrego samopoczucia przy linii odniesienia i po 3 i 6 miesiącach leczenia, z wyższymi wynikami odzwierciedlającymi lepsze samopoczucie.
Pacjenci byli monitorowani klinicznie do 12 miesiąca. Pacjenci, którzy przerwali leczenie, ale którzy nie osiągnęli końcowego punktu, byli zachęcani do powrotu w celu powtórzenia ocen.
Analiza statystyczna
Oceny wielkości próbki były oparte na liczbie nowych zmian wzmocnienia Gd, obserwowanych podczas pierwszych 12 tygodni, po pierwszym wlewie we wstępnej próbie klinicznej natalizumabu (Tubridy i wsp., 1999, Neurology 53: 466-72). Opierając się na wynikach tej wstępnej próby i stosując metodologię liczebności próby odpowiednią dla dwustronnego, dwugrupowego porównania przy 5 procentowym poziomie istotności, w oparciu o statystykę Wilcoxon-Mann-Whitney'a (Noether, 1987, J. Amer. Stat. Assoc. 82: 645-7), obliczono, że będzie potrzebnych około 73 pacjentów w każdej grupie dla 80 procentowej mocy.
Podstawowe porównanie liczby zmian wzmocnienia Gd między 6 mg/kg natalizumabu a placebo, jak również objętości wzmocnienia Gd, oceniono testem sumy rang Wiicoxon-Mann-Whitney'a. Nie przeprowadzone brakujące wartości z jednego lub więcej skanu MRI były kalkulowane (wyliczane). przez zastąpienie brakującej wartości. średnią liczbą zmian na dostępnych dla pacjenta skanach. Skany MRI uzyskane od pacjentów, którzy otrzymywali układowo kortykosteroidy w ciągu poprzednich 30 dni były odrzucane i traktowane jak wartości brakujące. Statystyka korelacji Cochran-Mantel-Haenszel'a, z zastosowaniem równo rozstawionych wartości dla grup i wyników rangowych dla podstawowej zmiennej wyniku, była stosowana do badania zależności dawka-odpowiedź, z zastosowaniem danych ze wszystkich trzech grup.
Test chi-kwadrat Persona był stosowany do porównania udziału pacjentów z nawrotami. Zmiany od linii odniesienia w EDSS i VAS były analizowane przy zastosowaniu dwuczynnikowego testu ANOVA z centrum badania i leczonymi grupami jako zmiennymi niezależnymi.
Wszystkie analizy obejmowały wszystkich randomizowanych pacjentów i stosowały zasadę „analizy w grupach wyodrębnionych zgodnie z zaplanowanym leczeniem”. Wszystkie dostarczone dwustronne wartości P. Nie występowały znaczące różnice w charakterystykach demograficznych, historii choroby SM, wstępnym EDSS i parametrach MRI między trzema grupami na linii odniesienia (tabela 1).
T a b e l a 1
Charakterystyki demograficzne i linii odniesienia randomizowanych pacjentów
Charakterystyka Natalizumab
Placebo (N = 71) 3 mg/kg (N = 68) 6 mg/kg (N = 74)
1 2 3 4 5
Wiek, lata Średni 42,9 42,8 44,9
Zakres 22-66 22-65 30-63
Płeć anatomiczna N (%) Mężczyzna 25(35,2) 21 (30,9) 15 (20,3)
Kobieta 46 (64,8) 47 (69,1) 59 (79,7)
Kategoria MS N (%) R-R 45 (63,4) 47 (69,1) 52 (70,3)
S-P 26 (36,0) 21 (30,9) 22 (29,7)
PL 215 263 B1 cd. tabeli 1
1 2 3 4 5
EDSS Średnia 4,40 4,21 4, 32
Zakres 2,0-6,5 1,0-6,5 0,0-6,5
Czas trwania choroby, lata Średni 10,2 11, 6 13,1
Zakres 1-32 0-40 2-39
Liczba nawrotów w ostatnich 2 latach Średnia 3 2,9 3,1
Zakres 2-12 2-10 2-8
Czas od ostatniego nawrotu, miesiące Średni 6, 5 7,2 6
Zakres 2-17 2-24 2-22
Skryning T-i-ważonego MRI
Liczba (%) skanów z jedną lub więcej zmianą organiczną wzmocnienia Gd 28 (40) 29 (43) 29 (40)
Liczba zmian organicznych wzmocnienia Gd w mózgu Średnia 1,6 1,5 1,7
Zakres 0-42 0-18 0-23
Liczba zmian organicznych wzmocnienia Gd w mózgu Średnia 1,6 1,5 1,7
Zakres 0-42 0-18 0-23
Linia odniesienia Ti-ważonego MRI (miesiąc 1)
Liczba (%) skanów z jedną lub więcej zmianą organiczną wzmocnienia Gd 22 (31) 29 (43) 32 (43)
Liczba nowych zmian organicznych wzmocnienia Gd w mózgu Średnia 1,3 1,3 1,4
Zakres 0-28 0-32 0-12
Wynik podstawowy
Pacjenci w grupie placebo wykazali średnio 9,6 nowych zmian wzmocnienia Gd w ciągu sześciomiesięcznego okresu leczenia. Odpowiadające wartości w grupach otrzymujących natalizumab wynosiły 0,7 dla grupy 3 mg/kg (P < 0,0001) i 1,1 dla grupy 6 mg/kg (P < 0,0001) (patrz tabela 2). Różnica ta stanowiła 93% i 88% redukcję w nowych zmianach organicznych wzmocnienia Gd odpowiednio w grupach 3 mg/kg i 6 mg/kg. Różnica między grupami leczonymi w porównaniu z placebo ujawniła się po pierwszym wlewie (fig. 1).
T a b e l a 2
Podsumowanie aktywności MRI podczas leczenia (miesiące 1-6) i po leczeniu (miesiące 9-12)
Placebo 3 mg/kg 6 mg/kg Wartość P*
1 2 3 4 5 6
Nowe wzmocnione zmiany M1 Średnia 9,6 0,7 1,1 (i) < 0,0001 (ii) < 0,0001
Mediana 2,0 0 0
SD 27,4 2,1 2,7
Przetrwałe wzmocnione zmiany M1-6 Średnia 3,6 0,8 1,3 < 0,0001
Mediana 1 0 0
SD 6,5 1,9 2,6
Nowe aktywne zmiany M1-6 Średnia 9,7 0,8 1,1 < 0,0001
Mediana 2,0 0 0
SD 27,4 2,2 3
PL 215 263 B1 cd. tabeli 2
1 1 2 3 4 5 6
Aktywne skany M1-6 (%) 39% 9% 11% (i) < 0,0001 (ii) < 0,0001
Objętość wzmocnionej zmiany M1- 6 (mm3) Średnia 1169,0 156 279,0 (i) 0,005 (ii) 0,01
Mediana 266 0 0
SD 2666 359,0 632,0
Nowe wzmocnione zmiany M9 i 12 Średnia 2,5 2,6 2,1 (i) 0,90 (ii) 0,59
Mediana 1,0 0,5 0
SD 4,37 4,58 4,96
Przetrwałe wzmocnione zmiany M9 i 12 Średnia 0,2 0,1 0,1 0,029
Mediana 0 0 0
SD 0,64 0,32 0,3
Nowe aktywne zmiany M9 i 12 Średnia 2,7 2,8 2,3 0,424
Mediana 1,0 0,5 1,0
SD 4,49 5,69 5,11
Aktywne skany M9 i 12 (%) 42% 40% 35%
Objętość wzmocnionej zmiany M9 i 12 (mm3) Średnia 427,0 323 233 0,260
Mediana 88,0 31,0 0
SD 797,0 591,0 686
* (i) porównanie placebo vs. 3 mg/kg natalizumabu; (ii) porównanie placebo vs. 6 mg/kg natalizumabu
Wtórne wyniki MRI
Nastąpiło znaczące i wyraźne zmniejszenie zsumowanej liczby przetrwałych wzmocnionych zmian organicznych, nowych aktywnych zmian organicznych, całkowitej objętości wzmocnionych zmian organicznych i odsetka aktywnych skanów z miesięcy 1-6 (tabela 2; fig. 2).
Wyniki skuteczności klinicznej
Podczas sześciomiesięcznego okresu leczenia ogółem odnotowano 35 nawrotów u 26 z 71 pacjentów otrzymujących placebo; 18 nawrotów odnotowano u 13 z 68 pacjentów otrzymujących 3 mg/kg natalizumabu i 15 nawrotów odnotowano u 14 z 74 pacjentów otrzymujących 6 mg/kg (P = 0,05, placebo vs. wszyscy leczeni natalizumabem pacjenci). Przy zastosowaniu ściślejszych obiektywnych kryteriów nawrotu, wpływ był równie silny: 18 nawrotów u 15 pacjentów z placebo; 3 nawroty u 3 pacjentów otrzymujących 3 mg/kg natalizumabu; 8 nawrotów u 8 pacjentów otrzymujących 6 mg/kg natalizumabu (P = 0,05). Więcej nawrotów w grupie placebo wymagało leczenia steroidowego, niż w leczonych grupach (22 w grupie placebo, 5 w grupie 3 mg/kg natalizumabu i 7 w grupie 6 mg/kg natalizumabu, P = 0,007, placebo vs. wszyscy pacjenci leczeni natalizumabem).
U pacjentów w grupie placebo nie odnotowano zmian w VAS, podczas gdy w grupach natalizumabu odnotowano poprawę samopoczucia w szóstym miesiącu, w którym to czasie różnica między grupami była znacząca (P = 0,033, placebo vs. wszyscy pacjenci leczeni natalizumabem). W czasie leczenia nie zaobserwowano znaczących zmian w EDSS w żadnej grupie.
Stężenie przeciwciał i wysycenie receptora
Próbki surowicy były pobierane od pacjentów podczas każdej wizyty i badane ilościowo na przeciwciała skierowane swoiście przeciw natalizumabowi, przy zastosowaniu enzymatycznego testu immunosorpcyjnego (ELISA). Poziomy natalizumabu w surowicy i zajęcie receptora przez natalizumab były również mierzone w podgrupach 12 do 14 pacjentów na leczoną grupę przed każdym wlewem i 2 godziny, 24 godziny, 1, 2 i 3 tygodnie po pierwszym i ostatnim wlewie.
Stężenia przeciwciał w surowicy były określane z zastosowaniem testu ELISA. W skrócie 2,0 μg/ml roztworu wychwytującego przeciwciała, wiążącego się swoiście z natalizumabem, przygoPL 215 263 B1 towano w roztworze zawierającym diwęglan sodu do pH 8,3. 100 μΐ roztworu przeciwciała dodano do każdej studzienki 96-studzienkowej płytki do mikromiareczkowania Costar. Płytkę przykryto taśmą uszczelniającą płytkę i inkubowano w temperaturze otoczenia przez 12-26 godzin. Płytkę odessano 200 μΐ buforu blokującego (0,25% kazeiny w PBS, pH 7,4) dodano do każdej studzienki i inkubowano dodatkową godzinę w temperaturze otoczenia. Płytki wówczas albo suszono i przechowywano do późniejszego zastosowania, albo przemywano od razu 300 μΐ buforu myjącego (TBS, pH 7,5 zawierającego 0,05% Tween-20). Jeśli płytki wysuszono, były one ponownie nawadniane tuż przed zastosowaniem, przez dodanie 300 μl buforu myjącego do każdej studzienki i 1-2 minutowej inkubacji. Płytki odessano i odwracano na bibułkę w celu wchłonięcia nadmiaru wilgoci.
Badane próbki były rozcieńczane w rozcieńczalniku kazeinowym przed testem ELISA (0,25% kazeiny w PBS, z 0,05% Tween 20, pH 7,4). Zwykle w celu zapewnienia, że wartości natalizumabu były dokładne, badane są dwa lub trzy rozcieńczenia każdej próbki. Kontrolne próbki rozcieńczenia są wytwarzane również z zastosowaniem znanych ilości natalizumabu do monitorowania dokładności pozostałych etapów.
Do każdej studzienki dodano 100 μl referencyjnej standartowej próbki badanej lub rozcieńczenia próbki kontrolnej, a płytki inkubowano między 60-75 minut w temperaturze otoczenia. Płytki przemywano trzy razy buforem myjącym, a pozostałą wilgoć usunięto. 100 μl świeżo rozcieńczonej mysiej przeciw ludzkiej IgG4, sprzężonej z fosfatazą alkaliczną, dodano do każdej studzienki i płytki inkubowano przez dodatkowe 60 minut w temperaturze otoczenia. Po inkubacji przemywano cztery razy buforem myjącym, a pozostałą wilgoć usunięto. 100 μl fluorescencyjnego substratu A dodano z zastosowaniem kalibrowanej wielokanałowej pipety, a płytki inkubowano 45-60 minut w temperaturze otoczenia. Poziomy w każdej studzience określano przy zastosowaniu czytnika fluorescencyjnego do mikropłytek fmax stosując SOFTmax Pro Version 1.3.1 protocol file conc 102. ppr.
Wyniki przedstawiono na fig. 3 i 4. Jak przedstawiono na tych figurach, poziomy natalizumabu zmniejszały się między dawkami i w miesiącu 7 lub 8 (tj. 2 do 3 miesięcy po ostatniej dawce) przeciwciało u większości pacjentów było niewykrywalne.
Jak również mierzenie stężenia przeciwciała w surowicy, poziomów wysycenia receptora i swoistych poziomów wysycenia VLA-4, określano podczas badania dawkowania z zastosowaniem analizy FACS. Określenie wysycenia VLA-4 było szacowane z zastosowaniem pośredniej próby immunologiczną z zastosowaniem cytometrii przepływowej.
Około 1 ml próbkę krwi od pacjenta rozdzielono w jednakowej objętości do dwóch 15 ml polipropylenowych probówek i dodano zimny bufor myjący (ludzka surowica [Scantibodies Laboratory, Inc. Part 3SH341] rozcieńczona do 3% w PBS) do probówek z zaznaczonymi 14 ml. Probówki wirowano przy 2200 rpm przez 5 minut w 10-15°C, płyn odsysano i suszono. Osad komórkowy ponownie zawieszono ponownie w zimnym buforze, aby całkowita objętość wynosiła 1 ml.
Przygotowano 500 μg/ml referencyjnego standartowego roztworu podstawowego natalizumabu w buforze myjącym. Do pierwszej probówki dodano 20 μl rozcieńczonego referencyjnego standartowego roztworu podstawowego natalizumabu, a 20 μl buforu myjącego dodano do drugiej probówki. Obie probówki inkubowano w lodzie przez 30 minut w ciemności. Po inkubacji probówki napełniano buforem myjącym do zaznaczonych 14 ml i wirowano przy 2200 rpm przez 5 minut w zimnie. Supernatant zaaspirowano i etap mycia powtórzono po raz drugi. Po drugim myciu komórki zawieszono ponownie w buforze myjącym do oznaczonego 1 ml.
μl R-fikoerytryny (PE)-skoniugowanej z z anty-ludzkim przeciwciałem CDw49d (Pharmingen, Kat.#31475X) dodano do każdej probówki i probówki delikatnie worteksowano. Probówki inkubowano w 2-8°C przez 10-15 minut w ciemności. Po inkubacji dodano 2 ml 1 x roztworu do lizy, pH 7,4 i każdą probówkę worteksowano. Probówki inkubowano w lodzie przez 10-15 minut w 2-8°C, wirowano 5 minut w zimnie i supernatant aspirowano z osadu komórkowego. Osad komórkowy ponownie zawieszono w 4 ml zimnego buforu barwiącego i probówki odwirowano ponownie przy 2200 rpm w zimnie. Następnie supernatant bardzo ostrożnie usunięto, dodano 0,5 ml roztworu utrwalającego (Ortho's Fixative pH 7,6) i probówki bezzwłocznie wirowano w celu zapewnienia, że komórki będą ponownie zawieszone w utrwalaczu. Probówki pokryto folią aluminiową aż do próby FACS.
Następnie, próbka była wówczas analizowana pod kątem wysycenia receptora VLA-4 w próbkach z i bez natalizumabu przy zastosowaniu cytometrii przepływowej FACS Calibur i oprogramowania CellQuest™. Oprogramowanie CellQuest™ umożliwia zdobycie i analizę danych z cytometrii przepływowej.
PL 215 263 B1
Poziomy wysycenia receptora przedstawiono na fig. 5. Poziomy wysycenia receptora dla miesięcy 1-4 były określane przed dawką z danego miesiąca. Poziomy wysycenia receptora wytwarzane w jednomiesięcznych odstępach dawkowania były konsekwentnie dość wysokie i te przewlekłe poziomy były wystarczające do utrzymania supresji patologicznego zapalenia i towarzyszących fizjologicznych cech charakterystycznych choroby. Przeciętnie poziomy wysycenia były utrzymywane przez miesiąc przy wartości przynajmniej 67% i medianie przynajmniej 75%. Te poziomy były wystarczające do supresji zmian organicznych w mózgu u leczonych pacjentów (patrz fig. 1). Minimalny poziom wysycenia określony we wstępnym eksperymentalnym wlewie od 2 miesiąca do 5 miesiąca (i 21 tydzień po podaniu w 5 miesiącu) jest szczególnie niski w porównaniu z wartościami średnimi i mediany, z powodu pojedynczego pacjenta z odpowiedzią przeciwciał na natalizumab.
Gdy poziomy wysycenia receptora obniżały się, obniżała się skuteczność leczenia. Średnie poziomy wysycenia receptora 42% i poziomy mediany wysycenia receptora 41% w leczonej populacji nie łączyły się z hamowaniem zmian organicznych w mózgu w populacji pacjentów (patrz fig. 2 i 5), a zatem przewlekły poziom wysycenia receptora powyżej tego, jest konieczny do skutecznego hamowania patologicznego zapalenia, przy zastosowaniu czynników takich jak inhibitory alfa-4.
Bezpieczeństwo i możliwość tolerancji
Powtarzane leczenie natalizumabem zarówno w dawce 3 mg/kg, jak i 6 mg/kg wydaje się być dobrze tolerowane przez pacjentów z SM, w ciągu sześciomiesięcznego okresu leczenia. Podobna liczba pacjentów z każdej grupy doświadczała wynikających z leczenia niepożądanych zdarzeń. Chociaż nie znacząco, pewne zdarzenia niepożądane występowały częściej z natalizumabem w porównaniu z placebo (tabela 3). Utrzymującą się łagodną limfocytozę obserwowano w grupach natalizumabu w ciągu sześciomiesięcznego okresu leczenia.
T a b e l a 3
Zdarzenia niepożądane odnotowane częściej u pacjentów leczonych natalizumabem niż placebo*
Placebo (71) 3 mg/kg (68) 6 mg/kg (74)
Liczba pacjentów ze zdarzeniami niepożądanymi 68 (96%) 62 (91%) 70 (95%)
Ciało jako całość Zakażenie 10 (14%) 14 (21%) 14 (19%)
Układ pokarmowy Wzdęcia 0 4 (6%) 0 (0%)
Układ nerwowy Okołoustne parestezje 1 (1,0%) 5 (7%) 2 (3%)
Układ oddechowy Zapalenie zatok 3 (5%) 7 (10%) 3 (4%)
Zapalenie gardła 8 (11%) 10 (15%) 15 (20%)
Skóra i przydatki Wysypka 4 (6%) 6 (9%) 8 (11%)
Układ moczowo-płciowy Zakażenia 10 (14%) 14 (21%) 11 (15%)
* Do zamieszczenia w tabeli wymagana była różnica przynajmniej 5 procent w częstości występowania zdarzeń niepożądanych między grupą placebo a jedną z grup natalizumabu
Nie występowały znaczące różnice w liczbie poważnych zdarzeń niepożądanych (SAE, ang. serious adverse event) odnotowanych w grupie placebo i grupach leczonych (tj. 7 leczonych placebo pacjentów odnotowało 11 SAE, 5 pacjentów otrzymujących 3 mg/kg natalizumabu odnotowało 5 SAE, a 3 pacjentów otrzymujących 6 mg/kg natalizumabu odnotowało 4 SAE). Spośród tych cztery były uważane za zachodzące za pośrednictwem układu immunologicznego i dotyczące badanego leku. Wystąpiła jedna reakcja anafilaktyczna z pokrzywką i skurczem oskrzeli w grupie 3 mg/kg, którą szybko odwrócono antyhistaminikami i leczeniem steroidowym. Odnotowano trzy doniesienia o chorobie surowiczej, po jednym w każdej grupie, w tym w grupie placebo. Tylko jednemu zdarzeniu towarzyszyły zmiany w poziomach komplementu i wszystkie przebiegały w tym samym miejscu badawczym. Ogólnie, zdarzenia te komplikowały mniej niż jeden na 250 wlewów.
PL 215 263 B1
Nie występowały różnice w liczbie pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu niepożądanego zdarzenia między grupami (tj. 3 w grupie placebo, 4 w grupie 3 mg/kg i 3 w grupie 6 mg/kg). Wystąpił jeden zgon w badaniu wtórny do opłucnowej rakowatości powikłanej krwiakiem opłucnej u pacjenta z grupy placebo.
Oceniano również szybkość tworzenia przeciwciał. Ponadto, 15 leczonych natalizumabem pacjentów (11 procent) wytworzyło przeciwciała przeciw natalizumabowi: 13 podczas okresu leczenia i 2 w ciągu okresu katamnezy po leczeniu. Kliniczna istotność, jeśli taka istnieje, obecności przeciwciał przeciw natalizumabowi nie jest obecnie znana.
Maksymalne surowicze stężenia natalizumabu były zależne od dawki i nie występowała znacząca kumulacja obserwowana z powtarzanym dawkowaniem. Pacjenci otrzymujący 3 mg/kg natalizumabu wykazywali większe niż 80% wysycenie receptora V_A-4 podczas okresu leczenia; zajęcie receptora było wyższe (około 90%) i bardziej przedłużone u pacjentów otrzymujących 6 mg/kg natalizumabu.
Katamneza po leczeniu: miesiące 6-12
Łączna liczba nowych wzmocnionych zmian i aktywnych skanów (miesiące 9 i 12 łącznie) była podobna we wszystkich trzech grupach (tabela 2). Wystąpiła tendencja do niższej aktywności w grupie 6 mg/kg w miesiącu 9. Nie wystąpiła znacząca różnica w całkowitej liczbie odnotowanych klinicznych nawrotów między trzema grupami: 24 w grupie placebo, 24 w grupie 3 mg/kg i 26 w grupie 6 mg/kg lub liczbie nawrotów, jak określone przez wcześniej zdefiniowane kryteria.
To badanie jest pierwszym, które dostarcza silnego dowodu w MRI i klinicznego u ludzi, że selektywne hamowanie adhezji i nagromadzenia leukocytów za pośrednictwem integryny alfa-4 jest skutecznym podejściem do przewlekłego leczenia SM. Oba poziomy dawkowania natalizumabu swoistego humanizowanego przeciwciała monoklonalnego integryny alfa-4 wykazywały wysokie, statystycznie istotne, działania w porównaniu z placebo na hamowanie nowych wzmocnionych Gd zapalnych zmian w mózgu, u pacjentów z SM w ciągu sześciomiesięcznego okresu leczenia. Redukcja tych zmian organicznych, u leczonych natalizumabem pacjentów, była obserwowana jeden miesiąc po pierwszym wlewie i była utrzymywana w okresie leczenia. Dla obu poziomów dawkowania, redukcja wynosiła w przybliżeniu 90 procent, wpływ większy niż 50 do 70 procent redukcji odnotowywanej dla interferonów beta (MS/MRI Analysis Group, 1995, Neurology 4: 1277-1285; Jacobs i wsp., 1996 Ann. Neurol. 39: 285-294; i PRISMS (Prevention of Relapses and disability by Interferon beta-1a Subcutaneusly in Multiple Sclerosis) Study Group, 1998, _ancet 352: 1498-1504) .
Ponadto, wpływy natalizumabu na wyniki MRI w tej próbie, są poparte klinicznymi obserwacjami. Badanie to nie miało możliwości prospektywnych, żeby wykazać wpływy na wyniki kliniczne. Tym niemniej leczenie natalizumabem powoduje znaczącą redukcję wskaźnika nawrotów i odczuwania poprawy samopoczucia wśród pacjentów. Gdy są brane pod uwagę wszystkie odnotowane kliniczne nawroty, obie grupy natalizumabu doświadczały znacząco mniej nawrotów niż grupa placebo, w ciągu sześciu miesięcy leczenia. Znacząca redukcja tych epizodów była również obserwowana z zastosowaniem uprzednio zdefiniowanych kryteriów nawrotu; ściślejszego pomiaru, ponieważ wymaga on zmiany w obiektywnych oznakach. Wpływ natalizumabu na nawroty przewyższa ten aktualnie zatwierdzonego leczenia SM, które wyróżniają się około 30 procentowym wpływem (SM/MRI Analysis Group, powyżej: Jacobs i wsp., powyżej; PRISMS Study Group, powyżej; Johnson i wsp., 1995, Neurology 45: 1268-76).
Co ważne, nie obserwowano wpływów z odbicia na nowe zmiany w MRI lub nawroty w grupach natalizumabu po zakończeniu leczenia. Ponadto, miesięczne wlewy natalizumabu były dobrze tolerowane przez sześć miesięcy i związane z profilem bezpieczeństwa podobnym do placebo i możliwym do zaakceptowania do przewlekłego leczenia SM.
Wyniki tego badania dostarczają dalszego poparcia dla roli integryny alfa-4 i wyrażających ją komórek immunologicznych, w patogenezie ostrych zapalnych zmian w mózgu u pacjentów z SM. Redukcja nowych, wzmocnionych Gd, zmian była ewidentna po jednym miesiącu leczenia. Obserwacja ta sugeruje, że natalizumab działa na początku w rozwoju zmian przez zapobieganie pojawianiu się nowych zmian.
Podsumowując, natalizumab wykazywał sine działania na klinicznie znaczące parametry w tej próbie z kontrolą placebo u pacjentów z nawracającym SM. Terapia była dobrze tolerowana w ciągu tej sześciomiesięcznej próby. Korzystne działania natalizumabu na pojawianie się nowych zapalnych zmian w OUN, przebieg klinicznych nawrotów i poprawę samopoczucia pacjenta obserwowane w tym
PL 215 263 B1 badaniu, wskazują na potencjał obserwowanych działań na inwalidztwo w długoterminowych badaniach aktualnie w toku.
P r z y k ł a d 2
Kontrolowana próba natalizumabu w chorobie Crohna
Sposoby
W podwójnie ślepej, kontrolowanej placebo próbie 248 pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej aktywną chorobą Crohna (CD) otrzymało losowo dwa wlewy placebo lub wlewy 3 mg/kg natalizumabu po placebo; lub dwa wlewy 3 mg/kg lub 6 mg/kg natalizumabu, w odstępie 4-tygodniowym. Punkty końcowe badania obejmowały indeks aktywności choroby Crohna (CDAI, ang. Crohn's Disease Activity Index), jakość życia związaną ze stanem zdrowia (QOL, ang. health-related quality of life) i surowicze poziomy białka C-reaktywnego.
Natalizumab zwiększał wskaźniki klinicznych remisji i klinicznych odpowiedzi i poprawiał QOL u pacjentów z aktywną CD, równocześnie wykazując akceptowalny do leczenia tej choroby profil bezpieczeństwa.
Populacja pacjentów
Po otrzymaniu aprobaty przez lokalny komitet etyczny, każdy ośrodek poddał skryningowi pacjentów płci męskiej i żeńskiej w wieku przynajmniej 18 lat, którzy mieli kliniczne dowody średniej do ciężkiej, aktywnej choroby Crohna, określonej jako CDAI przynajmniej 220, ale mniej niż lub równe 450. Z 311 pacjentów poddanych skryningowi 248 randomizowano w trzydziestu pięciu ośrodkach badawczych w Belgii, Republice Czeskiej, Danii, Niemczech, Izraelu, Holandii, Szwecji i Wielkiej Brytanii od września 1999 do sierpnia 2000. Wszyscy pacjenci dostarczyli na piśmie swoją świadomą zgodę. Pacjenci, którzy otrzymywali metotreksat, cyklosporynę lub jakiekolwiek czynniki, będące przedmiotem badań w ciągu 3 miesięcy, zostali wykluczeni; od pacjentów otrzymujących azatioprynę lub 6-merkaptopurynę wymagano, aby byli na stabilnej dawce przez ostatnie 4 miesiące. Inne wykluczenia obejmowały uprzednie leczenie przeciwciałami; aktualne stosowanie doustnego prednizolonu w dawce większej niż 25 mg/dzień; aktualne stosowanie diety podstawowej lub odżywiania pozajelitowego; choroby zakaźne lub nowotworowe jelit; operacja jelit w ostatnich 3 miesiącach; obecność kolostomii, ileostomii lub kolorektostomii z zespoleniem krętniczo-odbytniczym; objawy powodowane głównie obecnością włóknistych zwężeń; i kliniczne wrażenie, że pacjent prawdopodobnie w bliskim terminie wymagałby nagłej operacji brzusznej.
Projekt badania i randomizacja
Zakwalifikowani pacjenci byli randomizowani do jednego z czterech reżimów leczenia, zgodnie z blokowym schematem randomizowanego doboru generowanym komputerowo. Każda grupa otrzymała dwa dożylne wlewy w odstępie 4-tygodniowym. Czterema reżimami leczenia były dwa wlewy placebo; jeden wlew 3 mg/kg natalizumabu po wlewie placebo; i dwa wlewy 3 lub 6 mg/kg natalizumabu. Badający, cały pozostały personel i pacjenci nie byli świadomi przydziału do grupy leczenia.
Procedury i punkty końcowe badania
Głównym punktem końcowym skuteczności był odsetek pacjentów w remisji (CDAK150) w 6 tygodniu. CDAI zawiera osiem powiązanych zmiennych: liczbę płynnych lub bardzo miękkich stolców na dzień, ciężkość bólu lub skurczów brzucha, ogólnie dobre samopoczucie, obecność pozajelitowych manifestacji choroby, obecność masy w jamie brzusznej, stosowanie leków przeciwbiegunkowych, hematokryt i masę ciała (Best i wsp., 1976, Gastroenterology 70: 439-441; i Summers i wsp., 1979, Gastroenterology 77: 847-69). Wyniki niższe niż 150 wskazywały na remisję; wyniki pomiędzy 150 a 219 wskazywały na łagodnie aktywną chorobę, pomiędzy 220 a 450 wskazywały na umiarkowanie aktywną chorobę, a wyniki większe niż 450 wskazywały na poważną (dotkliwą) aktywność. Dodatkowymi prospektywnymi punktami końcowymi był odsetek pacjentów wykazujących kliniczną odpowiedź (tj. przynajmniej 70 punktową redukcję w CDAI), jakość życia związaną ze stanem zdrowia, jak mierzono z zastosowaniem specyficznego kwestionariusza zapalnej choroby jelit, IBDQ (ang. inflammatory bowel disease questionnaire) (Irvine i wsp., 1994, Gastroenterology 106: 287-96), poziomami białka C-reaktywnego w surowicy.
Oceny bezpieczeństwa, obejmujące zapisywanie zdarzeń niepożądanych i monitorowanie klinicznych parametrów laboratoryjnych, były prowadzone przez cały czas trwania badania. Niezależny komitet monitorujący dane bezpieczeństwa dostarczał dodatkowy poziom monitorowania. Próbki surowicy były pobierane przy każdej wizycie i analizowane pod kątem przeciwciał przeciw natalizumabowi, enzymatycznym testem immunosorpcyjnym (ELISA).
PL 215 263 B1
Analiza statystyczna
Wszystkie badania skuteczności stosowały analizy typu „analiza wyników w grupach wyodrębnionych zgodnie z zaplanowanym leczeniem” (ITT), „ekstrapolacja ostatniej przeprowadzonej obserwacji” (LOCF) populacji, które obejmowały wszystkich randomizowanych pacjentów (n = 248). Pacjenci stosujący leki ratownicze byli zaklasyfikowani jako niepowodzenia leczenia. Populacja bezpieczna (n = 244) obejmowała tych randomizowanych i leczonych. Czterech pacjentów nie leczono z powodu braku wymaganych warunków.
Wszystkie testy statystyczne były dwustronne i miały 5 procentowy poziom istotności statystycznej. Przeprowadzono trzy testy, prowadzone w parach, każdego aktywnego leczenia w porównaniu z placebo. Wskaźniki remisji i odpowiedzi analizowano testem chi-kwadrat Cochran Mantel-Haenszel (ogólne połączenie) (Landis i wsp., 1978 Int'I Stat. Rev. 46: 237-54) stosując kraj jako warstwę. Wpływ współ zmiennych na remisję i odpowiedź (tak lub nie) analizowano w 6 tygodniu stosując regresję logistyczną.
Obliczono liczebność próby 60 pacjentów na grupę, w celu dostarczenia 80 procentowej mocy przy 5 procentowym poziomie istotności, w celu wykrycia różnicy we wskaźnikach odpowiedzi, przyjmując 40 procentowy wskaźnik odpowiedzi w grupach natalizumabu i 15 procentowy wskaźnik odpowiedzi w grupie placebo.
Dwuczynnikową analizę modeli wariancji z ustalonymi wpływami dla kraju i leczonej grupy, zastosowano w celu porównania średnich spadków CDAI z linią odniesienia. Badane były zestawienia kontrastowe, porównujące każdą z aktywnie leczonych grup z grupą placebo. Białko C-reaktywne i dane IBDQ analizowano z zastosowaniem testu Wilcoxon-Mann-Whitney, w celu porównania zmiany z poziomu podstawowego między każdą z trzech leczonych aktywnie grup i placebo. W prospektywnie planowanej analizie, poziomy białka C-reaktywnego były porównywane dla pacjentów z wartością powyżej górnej granicy prawidłowego zakresu 8 mg/ml na linii odniesienia (tydzień 0).
Wyniki
Charakterystyki demograficzne, wyniki CDAI, umiejscowienie choroby i leki były porównywalne między grupami na linii odniesienia (tabela 4). W czasie oceny tygodnia 0, większość pacjentów otrzymywała inne leki na CD, obejmujące związki 5-ASA (48 do 64 procent), doustne steroidy (46 do 63 procent) lub azatioprynę/6-merkaptopurynę (18 do 37 procent) bez lub z innymi czynnikami. Dwudziestu siedmiu pacjentów wycofano z badania, przed zakończeniem 12 tygodni: 10 w grupie placebo, a 6, 5 i 6 odpowiednio w grupach 3 + 0, 3 + 3 i 6 + 6 mg/kg natalizumabu.
T a b e l a 4
Charakterystyka demograficzna i leki na linii odniesienia
Charakterystyka Placebo 3 + 0 mg/kg 3 + 3 mg/kg 6 + 6 mg/kg
Randomizowani pacjenci 63 68 66 51
Średni wiek i zakres (lata) 34 (18-68) 36 (18-66) 36 (19-64) 35 (19-62)
Średni czas trwania choroby i zakres (lata) 8,9 (0,3- 64,3) 8,4 (0,5-27,5) 8,1 (0,5-22) 7,8 (0,6-29)
Średnia CDAI linii odniesienia i zakres* 300 (18 6-447) 288 (211-427) 298 (219-442) 296 (210-429)
Umiejscowienie choroby:
krętnicze 15 (24%) 9 (13%) 17 (26%) 12 (24%)
okrężnicze 11 (17%) 16 (24%) 16 (24%) 16 (31%)
krętniczo-okrężnicze 37 (59%) 43 (63%) 33 (50%) 23 (45%)
Płeć: żeńska 33 (52%) 41 (60%) 36 (55%) 26 (51%)
Średnia waga i zakres (kg) 68 (42-100) 66 (41-95) 64 (44-97) 69 (44-98)
Leczenia współistniejące Bez współistniejącego leczenia+ choroby Crohna 12 (19%) 11 (16%) 9 (14%) 5 (10%)
Związki 5 ASA 30 (48%) 40 (59%) 42 (64%) 30 (59%)
Doustne steroidy 31 (49%) 31 (46%) 37 (56%) 32 (63%)
Azatiopryna lub 6-MP(±steroidy) 2 (35%) 25 (37%) 17 (26%) 9 (18%)
*Ośmiu z 248 pacjentów miało wynik CDAK220 na linii odniesienia. Pięciu z tych 8 pacjentów zakwalifikowano (CDAI220) w oparciu o ich skryningowy hematokryt, który był wartością dostępną przy randomizacji, ale miało wyniki < 220, gdy następnie byli ponownie przeliczani stosując hematokryt z linii odniesienia. Wyniki CDAI dla pozostałych trzech pacjentów były niepoprawnie obliczone w czasie randomizacji. +5ASA, steroidy lub czynniki immunosupresyjne.
PL 215 263 B1
Odpowiedzi kliniczne, remisje i średnie wyniki CDAI
Odsetek pacjentów osiągających odpowiedź kliniczną (tj. przynajmniej 70 punktową redukcję w CDAI z linii odniesienia) był statystycznie znacząco większy niż placebo we wszystkich trzech grupach natalizumabu w 4, 6 i 8 tygodniu (tabela 5 i fig. 6) i ten wpływ przetrwał przez 12 tygodni w dwóch grupach, które otrzymały 2 wlewy natalizumabu.
Tendencje do poprawy we szybkości odpowiedzi klinicznej obserwowano tak szybko jak po 2 tygodniach po pierwszym leczeniu i grupa 3 + 3 mg/kg natalizumabu wykazywała statystycznie istotną różnicę w stosunku do placebo w tym punkcie czasowym.
Wyniki dla zmniejszania średniego wyniku CDAI z linii odniesienia (tabela 6) zgadzają się z zebranymi danymi szybkości odpowiedzi.
T a b e l a 5
Wskaźniki remisji i klinicznej odpowiedzi w populacji ITT
Punkt czasowy Placebo (N = 63) 3 + 0 mg/kg natalizumabu (N = 68) 3 + 3 mg/kg natalizumabu (N = 66) 6 + 6 mg/kg natalizumabu (N = 51)
Liczba pacjentów (%) z remisją (CDAK < 150)
Tydzień 2 6 (10) 10 (15) 13 (20) 6 (12)
Wartość P 0, 328 0,127 0,745
Tydzień 4 9 (14) 21 (31) 19 (29) 15 (29)
Wartość P 0,02 0,027 0,028
Tydzień 6 (pierwotny punkt końcowy) 17 (27) 20 (29) 29 (44) 169310
Wartość P 0,757 0,030 0,533
Tydzień 8 10 (16) 19 (28) 27 (41) 22 (43)
Wartość P 0,107 < 0,001 < 0,001
Tydzień 12 17(27) 19 (28) 28 (42) 21 (41)
Wartość P 0,992 0,042 0,091
Liczba pacjentów (%) z odpowiedzią (70 punktowy spadek)
Tydzień 2 19(30) 31 (46) 36 (55) 22 (43)
Wartość P 0,081 0,004 0,136
Tydzień 4 18 (29) 32 (47) 41 (62) 27 (53)
Wartość P 0,029 < 0,001 0,005
Tydzień 6 24 (38) 40 (59) 47 (71) 29 (57)
Wartość P 0,022 < 0,001 0,039
Tydzień 8 22 (35) 38 (56) 44 (67) 28 (55)
Wartość P 0,018 < 0,001 0,028
Tydzień 12 27 (43) 34 (50) 40 (61) 35 (65)
Wartość P 0,503 0,033 0,018
Tłustą czcionką wyróżniono statystycznie istotne wyniki, w porównaniu z placebo.
PL 215 263 B1
T a b e l a 6
Obniżenie z linii odniesienia w średnim wyniku CDAI
Punkt czasowy Placebo (N = 63) 3 + 0 mg/kg natalizumabu (N = 68) 3 + 3 mg/kg natalizumabu (N = 66) 6 + 6 mg/kg natalizumabu (N = 51)
Średnie obniżenie w wyniku CDAI z linii obniesienia (SD)
Tydzień 2 Wartość P vs. placebo 39,3 (73,5) 63,5 (74,8) 0, 061 80,0 (68,9) 0,001 60,5 (68,3) 0,103
Tydzień 4 Wartość P vs.placebo 37,3 (88,8) 79,9 (89,5) 0,004 100,7(76,4) < 0,001 84,2 (90,5) 0,003
Tydzień 6 Wartość P vs. placebo 49,3 (97,8) 81,5 (86,1) 0,042 119,4 (79,1) < 0,001 97,2 (94) 0,004
Tydzień 8 Wartość P vs. placebo 49,7 (99,5) 82,4 (87,2) 0,053 117,8(90,7) < 0,001 106,9 (102,9) 0,001
Tydzień 12 Wartość P vs. placebo 63,1 103,9) 70,1 (91,7) 0,729 119,2 (111) 0,001 112,5 (96,4) 0,008
Obniżenie z linii odniesienia jest określone jako (tydzień 0 - tydzień n).
SD - odchylenie standardowe.
Tłustą czcionką wyróżniono statystycznie istotne wyniki, w porównaniu z placebo.
Cztery tygodnie po pierwszym leczeniu i przed otrzymaniem przez pacjentów drugiego leczenia, wszystkie trzy grupy natalizumabu miały statystycznie istotnie wyższy wskaźnik remisji, w porównaniu z pacjentami z grupy placebo (tabela 5 i fig. 7).
Jednak w 6 tygodniu, prospektywnie określony pierwotny punkt końcowy, odsetek pacjentów z kliniczną remisją był statystycznie istotnie wyższa tylko w grupie 3 + 3 mg/kg natalizumabu w porównaniu z placebo.
W 8 tygodniu obie grupy, które otrzymały dwa wlewy natalizumabu (albo 3 albo6 mg/kg) wykazywały statystycznie istotnie wyższe wskaźniki remisji w porównaniu z placebo.
W 12 tygodniu grupa 3 + 3 mg/kg natalizumabu ciągle demonstrowała statystycznie istotną korzyść nad placebo pod względem klinicznej remisji, podczas gdy grupa 6 + 6 mg/kg demonstrowała silną korzystną tendencje w stosunku do placebo pod względem wyniku.
Czynniki prognozujące remisję lub odpowiedź
Stosując wyniki z 6 tygodnia, przeprowadzono analizę w celu zidentyfikowania zmiennych linii odniesienia, które mogą prognozować remisje lub odpowiedź kliniczną.
Badane zmienne obejmowały lokalizacje choroby, czas trwania choroby, wyniki CDAI poziomu odniesienia, współistniejące stosowanie doustnych steroidów, współistniejące stosowanie azatiopryny lub 6-merkaptopuryny i objawy pozajelitowe.
Wynik CDAI linii odniesienia był istotnym czynnikiem prognozującym remisję (P < 0,001); pacjenci z wyższym CDAI linii odniesienia mieli mniejsze prawdopodobieństwo osiągnięcia remisji.
Jednak CDAI linii odniesienia nie prognozowało prawdopodobieństwa odpowiedzi.
Wszystkie inne analizowane zmienne nie były istotnymi czynnikami prognozującymi remisję lub odpowiedź.
Jakość życia
Statystycznie istotna poprawa w średnich wynikach IBDQ była obserwowana we wszystkich grupach leczonych natalizumabem w 6 tygodniu w porównaniu z placebo.
W 12 tygodniu tylko grupy leczone , które otrzymały dwa wlewy natalizumabu ciągle utrzymywały wyniki IBDQ, które były istotnie wyższe niż w grupie placebo (tabela 7).
PL 215 263 B1
T a b e l a 7 Średnie wyniki IBDQ
Punkt czasowy Placebo (N = 63) 3 + 0 mg/kg natalizumabu (N = 68) 3 + 3 mg/kg natalizumabu (N = 66) 6 + 6 mg/kg natalizumabu (N = 51)
Wynik IBDQ, średnia (zakres)
Tydzień 0 130 (66-192) 130 (52-188) 136 (79-194) 123 (55-194)
Tydzień 6 wartość P 142 (61-219) 157 (81-221) 0,008 163 (99-211) < 0,001 155 (67-224) < 0,001
Tydzień 12 wartość P 145 (61-217) 151 (81-221) 0,486 163 (86-221) 0,021 153 (64-215) 0,014
Tłustą czcionką wyróżniono poprawy wyniku IBDQ porównywane z linią odniesienia każdego leczenia.
Białko C-reaktywne
Pacjenci, którzy mieli podwyższone poziomy białka C-reaktywnego w surowicy przy linii odniesienia otrzymywali okresowe oceny tych poziomów podczas próby. Ci, którzy otrzymali dwa wlewy natalizumabu wykazywali istotny spadek z poziomu odniesienia w średnich poziomach białka C-reaktywnego w osoczu w porównaniu z pacjentami z grupy placebo (fig. 8). Poprawa utrzymywała się przez 12 tygodni u pacjentów, którzy otrzymali dwa wlewy 3 mg/kg natalizumabu.
Bezpieczeństwo i możliwość tolerancji
Leczenie natalizumabem we wszystkich dawkach było dobrze tolerowane w ciągu 12-tygodniowego okresu badania. Podobna liczba pacjentów z każdej grupy wycofała się z badania z powodu niepożądanych zdarzeń (tj. 2 z grupy placebo, 1 z grupy 3 mg/kg natalizumabu, 2 z grupy 3 + 3 mg/kg natalizumabu i 3 z grupy 6 + 6 mg/kg natalizumabu). Ponadto, 31 pacjentów doniosło o poważnym działaniu ubocznym podczas głównej fazy badania (tj. 9 z grupy placebo, 8 z grupy 3 mg/kg natalizumabu, 8 z grupy 3 + 3 mg/kg natalizumabu i 6 z grupy 6 + 6 mg/kg natalizumabu). Poważne zdarzenia niepożądane nie były ocenione jako związane z badanym lekiem i nie były śmiertelne; większość stanowiły przyjęcia do szpitala z powodu powikłań lub objawów związanych z CD. Liczba pacjentów doświadczających niepożądanych zdarzeń wywołanych leczeniem była podobna w grupach o różnym leczeniu: 52 (88 procent) w grupie placebo, 51 (78 procent) w grupie 3 mg/kg natalizumabu, 57 (88 procent) w grupie 3 + 3 mg/kg natalizumabu i 41 (80 procent) w grupie 6 + 6 mg/kg natalizumabu). Tabela 8 przedstawia zdarzenia niepożądane niezwiązane z CD z częstością występowania przynajmniej 5 procent większą w grupie natalizumabu w porównaniu z grupą placebo. Żadne z tych różnego rodzaju zdarzeń niepożądanych nie było statystycznie istotnie różniące się od placebo i żadne nie przedstawiało niedopuszczalnego profilu bezpieczeństwa do zastosowania natalizumabu u pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej CD.
T a b e l a 8
Zdarzenia niepożądane niezwiązane z chorobą Crohna z > 5% częstością występowania nad placebo i inne interesujące zdarzenia
Korzystny termin Placebo N = 63 (%) 3 + 0 N = 65 3 + 3 N = 65 6+ 6 N = 51
Ból klatki piersiowej 0 (0) 2 (3) 2 (3) 4 (8)
Zapalenie spójówek 0 (0) 2 (3) 5 (8) 0(0)
Zawroty głowy 0 (0) 6 (9) 3 (5) 0 (0)
Gorączka 1 (2) 4 (6) 3 (5) 4 (8)
Zespół grypowy 6 (10) 9 (14) 7 (11) 10 (20)
Ból głowy 20 (32) 19 (29) 27 (42) 14 (27)
Ból 4 (6) 4 (6) 4 (6) 11 (22)
Zapalenie zatok 0 (0) 0 (0) 0 (0) 3 (6)
Inne zdarzenia:
Reakcja na wlew* 0 (0) 0 (0) 1 (2) 1 (2)
Pts z przeciwciałami przeciw natalizumabowi 0 (0) 8 (13) 4 (6) 1 (2)
*prowadząca do przerwania lub zaprzestania wlewu
PL 215 263 B1
Przeciwciała przeciw natalizumabowi wykryto u 13 pacjentów leczonych natalizumabem (7 procent) w 12 tygodniu. Ponadto, u pacjentów z wykrywalnymi przeciwciałami przeciw natalizumabowi wystąpienie zdarzeń niepożądanych lub ciężkich zdarzeń niepożądanych nie było bardziej prawdopodobne, niż u tych, u których nie wykryto przeciwciała przeciw natalizumabowi.
Dwóch pacjentów doświadczyło reakcji na wlew; u obu zdarzenia przebiegały podczas drugiego wlewu. Pacjent z grupy 3 + 3 mg/kg natalizumabu doświadczył objawów łagodnego świądu i rumienia i następnie stwierdzono, że był pozytywny pod względem przeciwciał przeciw natalizumabowi. Pacjent z grupy 6 + 6 mg/kg natalizumabu doświadczył objawów łagodnego świądu i kaszlu. Objawy te ustąpiły bez leczenia i następnie stwierdzono, że pacjent był negatywny pod względem wykrywalnych przeciwciał przeciw natalizumabowi.
Chociaż prospektywnie określony pierwotny punkt końcowy skuteczności (kliniczna remisja określona jako CDAI < 150 w 6 tygodniu) był statystycznie istotnie wyższy niż placebo tylko dla grupy 3 + 3 mg/kg natalizumabu, to istotną korzyść nad placebo obserwowano dla tego wyniku w 4 oddzielnych punktach czasowych dla grupy 3 + 3 mg/kg natalizumabu (tygodnie 4, 6, 8 i 12) i dwóch punktach czasowych grupy 6 + 6 mg/kg natalizumabu (tygodnie 4 i 8, z tendencją do korzyści w 12 tygodniu).
Razem z wynikami, że odsetek pacjentów doświadczających klinicznej odpowiedzi (określonej jako przynajmniej 70 punktowy spadek z CDAI w stosunku do z linii odniesienia) były istotnie wyższe od placebo dla wszystkich trzech grup natalizumabu w punktach czasowych w 4, 6 i 8 tygodniu oraz w punkcie czasowym w 12 tygodniu dla dwóch leczonych grup, które otrzymały dwa wlewy natalizumabu, dane te dostarczają silnego dowodu na skuteczność natalizumabu w leczeniu umiarkowanie do poważnie aktywnej CD. Dalej korzystne działania natalizumabu na wskaźniki odpowiedzi klinicznej i remisji oparte na poprawach w CDAI są potwierdzone przez znaczne poprawy w QOL dotyczącym stanu zdrowia, mierzonym przez IBDQ i poprawę w surowiczym białku C-reaktywnym, składniku reakcji chemicznej ostrej fazy stosowanym do oceny ilościowej uogólnionego zapalenia.
Poziomy dawki wysycenia receptora w próbie CD są porównywalne z dawkami próby SM, a zatem poziomy wysycenia receptora powinny być porównywalne z próbą CD. Poziomy wysycenia receptora w próbie CD są zatem związane z malejącymi poziomami zapalenia, jak wykazywały poziomy białka C-reaktywnego i poprawa samopoczucia u wszystkich pacjentów, jak wykazano przez CDAI.
Dla żadnej z grup leczonych natalizumabem nie zidentyfikowano poważnych zagrożeń. Odsetek pacjentów wytwarzających wykrywalne przeciwciała przeciw natalizumabowi był niski i nie występowały poważne niepożądane zdarzenia związane z wykrywalnymi przeciwciałami przeciw natalizumabowi .
Niniejsze badanie dostarcza nieodpartego dowodu na skuteczność i tolerowalność antagonizmu integryny alfa-4 przez natalizumab w leczeniu oznak klinicznych i objawów aktywnej umiarkowanej do ciężkiej CD. W dodatku dane te dostarczają dowodu, że antagonizm integryny alfa-4 jest skutecznym mechanizmem leczenia CD, stwarzającym możliwość , że ten wariant może być szerzej stosowany do leczenia przewlekłych chorób autoimmunizacyjnych i zapalnych.
P r z y k ł a d 3
Wpływ natalizumabu na krążące aktywowane leukocyty w aktywnej chorobie zapalnej jelit
Krążenie podgrup leukocytów jest związane z patogenezą zapalnej choroby jelit (IBD). Ponieważ integryny alfa-4 są kluczowymi mediatorami migracji leukocytów przez śródbłonek naczyniowy, wyrażonymi na wszystkich leukocytach z wyjątkiem neutrofilów, pojedynczy wlew 3 mg/kg natalizumabu (Antegren®) wpływa na podstawowe krążące podgrupy leukocytów, naturalne komórki cytotoksyczne (NK) i aktywowane komórki T u pacjenta z aktywną chorobą zapalną jelit (IBD). Wcześniej wykazano również, że pojedynczy wlew 3 mg/kg natalizumabu powodował trwały wzrost krążących we krwi obwodowej leukocytów u zwierząt i zdrowych ochotników („A six-month weekly intravenous toxicity study with Antegre™ in cynomolgous monkeys with a six-month recovery”, Athena Report 1998, Nr 723-013-098). Jednak nie wiedziano czy natalizumab mógłby mieć zróżnicowany wpływ na podgrupy leukocytów, jeżeli wszystkie leukocyty z wyjątkiem neutrofilów wyrażają integryny alfa-4.
Sposoby
Leukocyty pochodzące z krwi obwodowej 30 pacjentów z chorobą Crohna (CD; 18 natalizumab, 12 placebo) i 10 z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego (UC; wszyscy otrzymywali natalizumab nie placebo) przed wlewem, w 1, 2, 4, 8 i 12 tygodniu po wlewie, analizowano za pomocą fluorescencyjnie aktywowanego sortera komórek (FACS). Poziomy natalizumabu w surowicy i wyniki aktywności choroby mierzono w każdym punkcie czasowym.
PL 215 263 B1
Istotne zmiany porównywane z linią odniesienia (p < 0,05) i korelacje były badane odpowiednio testami Wilcoxona i Spearmana. Test rangowanych znaków Wilcoxona do analizy zmian w podgrupach leukocytów był porównywany z linią odniesienia w grupach leczonych (p < 0,05 oznaczona istotność). Testy korelacji rangowej Spearmana były stosowane do oceny korelacji między parametrami aktywności choroby, poziomami natalizumabu i podgrupamileukocytów u tych pacjentów otrzymujących natalizumab.
Krew żylną pobierano bezpośrednio przed wlewem natalizumabu/placebo i jeszcze jeden, dwa, cztery, osiem i dwanaście tygodni po wlewie. Sposób Lymphoprep™ (Nycomed, Denmark) stosowano do izolowania limfocytów krwi obwodowej (PBL) przed analizą za pomocą wielobarwnego fluorescencyjnie aktywowanego sortera komórek (FACS; Becton Dickenson, Oxford, UK) w połączeniu z oprogramowaniem Consort 30 (Amlot i wsp., 1996, Clin. Exp. Immunol. 105: 176-82). Odsetek PBL wyrażających następujące markery mierzono z zastosowaniem analizy FACS: CD19 (komórka B), TCRap (komórka T), CD3 (wszystkie komórki T), TCRγδ (komórka T), CD4 (komórka T- pomocnicza Th-1), CD8 (cytotoksyczna/supresorowa komórka T) i CD16 (komórka NK).
Odsetki komórek ΤΟΚαβ wyrażających antygeny aktywacji CD38, CD25 (receptor łańcucha α interleukiny-2), CD26, CD69 i HLA-DR mierzono, poza podgrupami komórek niestykających się dotąd z danym bodźcem (CD45RA) i komórek pamięci (CD45RO) i „komórek T-NK” (CD57+/CD3+). Mierzono również odsetek komórek T cytotoksycznych/supresorowych (CD8+) wyrażających antygeny aktywacji CD28 i HLA-DR.
Wyniki
Liczby eozynofilów, monocytów, komórek B i T były znacznie podwyższone dla > 1 tygodnia po natalizumabie. Całkowite liczby limfocytów, zarówno komórek B jak i T, były znacznie zwiększone w porównaniu z poziomami linii odniesienia. Liczby neutrofilów i bazofilów były niezmienione. Komórki T wyrażające markery aktywacji CD25, CD26, HLA-DR, CD8DR, CD8, CD28, CD45RO i CD45RA były znacznie podwyższone w porównaniu z linią odniesienia w > 4 i 1 tygodnia u pacjentów odpowiednio z UC i CD. Komórki CD38+ i CD69+ były podwyższone > 1 tygodnia tylko u pacjentów z UC. Komórki NK były niezmienione po wlewie u wszystkich pacjentów, a komórki T typu NK (CD57+) były podwyższone w 1 tygodniu tylko u pacjentów z CD. Nie stwierdzono znaczących zmian w komórkach T gamma-delta (γδ) u pacjentów z CD/UC. Zmiany w podgrupach komórek T nie korelowały z aktywnością choroby lub surowiczymi poziomami natalizumabu. Stwierdzonych po natalizumabie zmian leukocytów nie wykryto po placebo.
Liczby limfocytów pozostały podwyższone w 4 tygodnie po wlewie zarówno u pacjentów z chorobą Crohna (p = 0,002), jak i u tych pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego (p = 0,02), przed powrotem do wartości sprzed leczenia w 8 tygodniu (Gordon i wsp., 2002, Aliment. Pharm. & Ther. 16: 699-706; i Gordon i wsp., 2001, Gastroenterology 121: 268-74).
Wpływ natalizumabu na krążące eozynofile i monocyty jest przedstawiony na fig. 9A i 9B. Zaobserwowano utrzymującą się niezmienioną liczbę neutrofilów i bazofilów we wszystkich badanych grupach pacjentów. Fig. 10 i 11 przedstawiają wpływy podawania natalizumabu na swoiste podgrupy krążących komórek T i naturalnych komórek cytotoksycznych u pacjentów z chorobą Crohna i wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego. Znaczniki błędu oznaczają standardy odchylenia na każdym wykresie. Nie wykryto znacznych zmian w podstawowych podgrupach leukocytów po wlewie placebo. Podawanie placebo 11 pacjentom z grupy placebo jest przedstawione w tabeli 9. Wykryto pewne zmiany w limfocytach wyrażających antygeny aktywacji w izolowanych punktach czasowych tylko u pacjentów z chorobą Crohna (tabela 10).
T a b e l a 9
Podgrupy leukocytów u pacjentów z chorobą Crohna leczonych placebo
Komórki podgrupy x 106/ml Tydzień 0 Tydzień 1 Tydzień 2 Tydzień 4 Tydzień 9
Średnia SD Średnia SD Średnia SD Średnia SD Średnia SD
Limfocyty 0,60 0,33 0,55 0,36 0,82 0,67 0,48 0,29 0,51 0,31
Neutrofile 7,21 2,75 8,18 3,48 7,86 3,36 7,61 2,26 6,91 2,15
Eozynofile 0,19 0,16 0,17 0,13 0,15 0,13 0,20 0,12 0,14 0,10
Bazofile 0,19 0,30 0,14 0,09 0,09 0,07 0,09 0,03 0,08 0,05
Monocyty 0,60 0,33 0,55 0,36 0,82 0,67 0,48 0,29 0,51 0,31
PL 215 263 B1
Tabela 9. Średnie (SD) wartości podgrupy leukocytów po placebo; brak znaczących różnic w jakiejkolwiek grupie w porównaniu z wartościami linii odniesienia (tydzień 0).
T a b e l a 10
Markery komórek T i NK u pacjentów z chorobą Crohna leczonych placebo
Komórki podgrupy x 106/ml Tydzień 0 Tydzień 1 Tydzień 2 Tydzień 4 Tydzień 8 Tydzień 12
Śred- nia SD Śred- nia SD Śred- nia SD Śred- nia SD Śred- nia SD Śred- nia SD
Limfocyty 1,36 0,57 1,12 0,57 1,83 1,08 1,34 0,98 1,28 0,74 1,62 0,84
TCRαβ+ 0,99 0,53 0,81 0,56 0,28 0,88 0,98 0,84 0,95 0,79 0,17 0,81
CD25+ 0,18 0,11 0,12 0,07 0,27 0,22 0,17 0,17 0,18 0,15 0,22 0,17
CD26+ 0,49 0,32 0,38 0,27 0,80 0,61 0,54 0,49 0,54 0,55 0,58 0,43
CD45RA+ 0,74 0,41 0,57 0,39 0,95 0,69 0,68 0,59 0,68 0,57 0,84 0,56
CD45RO+ 0,42 0,20 0,31 0,18 0,50 0,27 0,39 0,24 0,42 0,35 0,50 0,33
CD38+CD69+ 0,42 0,29 0,31 0,23 0,46 0,38 0,35 0,27 0,33 0,25 0,40 0,25
HLAOR+ 0,14 0,20 0,67 0,71 0,13 0,12 0,5 0,04 0,12 0,22 0,10 0,8
CD8+ 0,19 0,10 0,15 0,08 0,23 0,20 0,16 0,11 0,17 0,10 0,22 0,16
CD8+CD28+ 0,11 0,09 0,09 0,06 0,16 0,15 0,09 0,07 0,08 0,05 0,12 0,11
CD8+DR+ 0,21 0,11 0,16 0,11 0,30 0,20 0,22 0,21 0,20 0,18 0,23 0,14
CD57+CD3+ 0,11 0,09 0,09 0,06 0,16 0,15 0,09 0,07 0,8 0,05 0,12 0,11
CD16+CD3- 0,08 0,06 0,06 0,05 0,10 0,10 0,07 0,04 0,07 0,05 0,10 0,15
TCRγβ+ 0,11 0,09 0,12 0,09 0,16 0,18 0,09 0,04 0,12 0,12 0,17 0,19
KappaMAb+ 0,11 0,16 0,08 0,09 0,18 0,28 0,10 0,13 0,09 0,09 0,11 0,10
0,02 0,02 0,03 0,05 0,05 0,08 0,07 0,09 0,03 0,04 0,10 0,01
Tabela 10. Kolumny przedstawiają średnie liczby (SD) podgrup komórek T i komórek typu-NK u pacjentów placebo w badaniu choroby Crohna w porównaniu z wartościami linii odniesienia (test rangowych znaków Wilcoxona; p < 0,05). Wyboldowano istotne różnice w porównaniu z linią odniesienia.
Nie występowała znaczna korelacja między całkowitymi liczbami leukocytów i wynikiem aktywności choroby zarówno u pacjentów z chorobą Crohna, jak i pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego (tabele 11 i 12), ani też nie stwierdzono żadnych istotnych korelacji między poszczególnymi podgrupami limfocytów a aktywnością choroby. Nie wykryto istotnych korelacji między surowiczymi poziomami natalizumabu w surowicy a zmianami w podgrupach leukocytów jeden, dwa lub cztery tygodnie po wlewie. Po ośmiu tygodniach natalizumab nie był wykrywalny u prawie wszystkich pacjentów. Zatem nie obliczano korelacji dla tego punktu czasowego.
T a b e l a 11
Wartości R Spearmana porównujące podgrupy limfocytów i aktywność choroby
Podgrupy Choroba Crohna Wrzodziejące zapalenie jelita grubego
Tydzień 1 Tydzień 2 Tydzień 4 Tydzień 1 Tydzień 2 Tydzień 4
1 2 3 4 5 6 7
Limfocyty 0,16 -0,37 -0,01 -0,63 -0,19 0,03
TCRαβ 0,26 -0,29 0,05 -0,59 -0,39 0
CD25 0,44 0,07 0,13 -0,39 -0,46 0,17
CD26 0,31 -0,22 -0,11 -0,39 -0,29 0,10
PL 215 263 B1 cd. tabeli 11
1 2 3 4 5 6 7
CD45RA 0,29 -0,25 0,19 -0,54 -0,39 0,51
CD45RO 0,32 -0,27 0,34 0,18 -0,17 -0,05
CD38 0,31 -0,08 0,01 -0,57 0,03 -0,05
CD69 -0,32 0,12 0,12 -0,15 0,28 0,12
HLA-DR 0,19 -0,05 -0,01 0,12 -0,13 0,15
CD8CD28 0,01 -0,17 -0,13 -0,18 -0,04 -0,17
CD8DR 0,11 -0,19 -0,18 -0,1 0,07 0,24
CD57 0,19 -0,08 -0,04 0,21 -0,15 0,15
CD16 -0,08 -0,3 -0,15 -0,19 0,10 -0,32
TCRγδ 0,34 0,14 -0,31 -0,63 -0,47 -0,66
KappaMab -0,11 -0,02 -0,20 0,05 -0,27 0,19
Tabela 11. Nie znaleziono istotnych korelacji między liczebnością podgrupy limfocytów i wynikiem CDAI (pacjenci z chorobą Crohna) lub wynikiem Powell-Tuck (wrzodziejące zapalenie jelita grubego).
T a b e l a 12
Wartości R Spearmana porównujące podgrupy limfocytów i surowiczy natalizumab
Podgrupy Choroba Crohna Wrzodziejące zapalenie jelita grubego
Tydzień 1 Tydzień 2 Tydzień 4 Tydzień 1 Tydzień 2 Tydzień 4
Limfocyty 0,03 0,49 0,64 0,1 -0,02 0,18
ΤΟRαβ -0,11 0,35 0,51 -0,04 0,28 -0,11
CD25 -0,09 0,03 0,61 0,25 -0,07 -0,25
CD26 -0,07 0,28 0,62 0,20 0,22 -0,14
CD45RA 0,19 0,29 0,34 -0,12 -0,25 -0,32
CD45RO -0,16 0,32 -0,34 0,37 0,08 0,39
CD38 0,06 0,18 0,57 -0,01 -0,45 -0,43
CD69 0,02 0,26 -0,25 0,2 -0,22 0,14
HLA-DR 0,05 0,13 0,41 0,12 0,27 -0,07
CD8CD28 -0,18 0,16 0,004 0,08 0,07 0,32
CD8DR 0,4 0,16 -0,31 0,25 0,3 -0,18
CD57 0,1 -0,06 -0,5 0,08 0,03 0
CD16 0,22 0,19 -0,02 -0,08 0,37 0,25
TCRγδ 0,002 -0,16 -0,31 0,21 0,61 0,6
KappaMab -0,07 -0,27 0,29 0,41 0,45 -0,41
Tabela 12. Nie znaleziono istotnych korelacji między aktywnością choroby a podgrupami limfocytów, z wyjątkiem całkowitej liczby limfocytów w 4 tygodniu (p = 0,04).
W oparciu o powyższe dane pojedynczy wlew 3 mg/kg natalizumabu wytwarzał zwiększenia poziomów większości, ale nie wszystkich, podgrup krążących leukocytów u pacjentów z aktywną IBD. Liczebność krążących eozynofili, monocytów i limfocytów była istotnie podniesiona powyżej wartości linii odniesienia przez przynajmniej cztery tygodnie po wlewie u większości pacjentów. Szeroki zakres podgrup krążących komórek T był istotnie zwiększony powyżej wartości sprzed leczenia, szczególnie
PL 215 263 B1 tych wyrażających antygeny aktywacji. Jednak natalizumab nie wpływał na liczebność komórek NK (CD16+/CD3-) i wpływał w o wiele mniejszym stopniu na komórki CD57= niż na inne podgrupy komórek. Natalizumab nie wpływał również na limfocyty wyrażające receptor γδΤ, co sugeruje, że integryny alfa-4 albo są wyrażane na niskim poziomie, albo nie są wyrażane przez te komórki.
Zatem u pacjentów z aktywną IBD natalizumab może ograniczać przemieszczanie i utrzymywać w krążeniu wiele podgrup leukocytów i aktywowanych limfocytów. Podawanie natalizumabu nie ujawnia wpływu na komórki NK, komórki γδ, neutrofile i bazofile, co może sugerować, że są mniej ważnymi mediatorami w przemieszczaniu się tego rodzaju komórek.
Chociaż niniejszy wynalazek został opisany w odniesieniu do jego specyficznych wykonań, to powinno być zrozumiałe dla specjalistów w dziedzinie, że mogą być dokonane różne zmiany i mogą być podstawione ekwiwalenty bez wychodzenia poza prawdziwą istotę i zakres wynalazku. W dodatku może być wykonanych wiele modyfikacji w celu adaptacji do konkretnej sytuacji, materiału, składu materii, procesu, etapu lub etapów procesu, do istoty i zakresu niniejszego wynalazku. Zamiarem jest, by wszystkie takie modyfikacje pozostały w zakresie.

Claims (25)

1. Kompozycja do przewlekłego leczenia patologicznego zapalenia u pacjenta, znamienna tym, że zawiera w ilości od około 0,1 do około 10% natalizumab lub jego immunologicznie aktywny fragment jako czynnik hamujący aktywność integryny alfa-4 i/lub aktywność dimeru integryny alfa-4.
2. Kompozycja według z zastrz. 1, znamienna tym, że obejmuje jeszcze czynnik stabilizujący, nośnik i/lub zaróbkę.
3. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że natalizumab jest formułowany w postaci do wlewu dożylnego w ilości około 1 mg/kg masy ciała pacjenta do około 20 mg/kg masy ciała pacjenta, do podawania co 4 tygodnie przez przynajmniej 6 miesięcy.
4. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że patologiczne zapalenie jest spowodowane stwardnieniem rozsianym.
5. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że patologiczne zapalenie jest spowodowane chorobą zapalną przewodu żołądkowo-jelitowego.
6. Kompozycja według zastrz. 5, znamienna tym, że chorobą zapalną przewodu żołądkowojelitowego jest choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego lub choroba zapalna jelit.
7. Kompozycja według zastrz. 1-2, znamienna tym, że jest przeznaczona do podawania ze związkiem, który łagodzi patologiczne zapalenie.
8. Kompozycja według zastrz. 7, znamienna tym, że patologiczne zapalenie jest wywołane przez chorobę zapalną przewodu żołądkowo-jelitowego.
9. Kompozycja według zastrz. 8, znamienna tym, że chorobą przewodu żołądkowo-jelitowego jest choroba Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego lub choroba zapalna jelit, a związkiem jest 5-aminosalicylan, glikokortykoid, pochodna tioguaniny, metotreksat, cyklosporyna, przeciwciało monoklonalne, które wiąże TNF lub antybiotyk.
10. Kompozycja według zastrz. 7, znamienna tym, że patologiczne zapalenie jest spowodowane przez stwardnienie rozsiane.
11. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu do wytwarzania leku do przewlekłego leczenia patologicznego zapalenia u wymagającego tego pacjenta.
12. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 11, znamienne tym, że patologiczny stan jest spowodowany stwardnieniem rozsianym.
13. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 11, znamienne tym, że patologiczny stan jest spowodowany chorobą zapalną przewodu żołądkowo-jelitowego.
14. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 13, znamienne tym, że chorobą zapalną przewodu żołądkowo-jelitowego jest choroba Crohna, choroba zapalna jelit lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego.
15. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 11, znamienne tym, że lek jest sformułowany tak, że receptory integryny alfa-4 są wysycone na poziomie wystarczającym do hamowania patologicznego zapalenia, gdy lek jest podawany pacjentowi.
PL 215 263 B1
16. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 15, znamienne tym, że lek podawany pacjentowi dostarcza wysycenia receptora integryny alfa-4 przynajmniej w około 65% do około 100%.
17. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 16, znamienne tym, że wysycenie wynosi przynajmniej 75%.
18. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 16, znamienne tym, że wysycenie wynosi przynajmniej 80%.
19. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 11-16, znamienne tym, że natalizumab wiąże się z dimerami integryny alfa-4.
20. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 19, znamienne tym, że natalizumab wiąże się z alfa-4 beta-1.
21. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 11, znamienne tym, że czynnik jest stosowany w ilości wystarczającej do wysycenia jednego lub więcej receptorów dimerowych, tym samym hamując patologiczne zapalenie.
22. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 13, znamienne tym, że lek obejmuje ponadto związek, który łagodzi chorobę zapalną przewodu żołądkowo-jelitowego.
23. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 22, znamienne tym, że związkiem jest 5-aminosalicylan, glukokortykoid, pochodna tioguaniny, metotreksat, cyklosporyna, przeciwciało monoklonalne, które wiąże się z TNF, antybiotyk, czynnik przeciwbólowy, przeciwbiegunkowy lub antycholinergiczny.
24. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 11-23, znamienne tym, że natalizumab jest formułowany, w ilości około 1 mg/kg masy ciała pacjenta do około 20 mg/kg masy ciała pacjenta, do wlewu dożylnego wymagającemu tego pacjentowi, co 4 tygodnie przez przynajmniej 6 miesięcy.
25. Zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu według zastrz. 24, znamienne tym, że natalizumab jest formułowany do wlewu dożylnego pacjentowi przez przynajmniej 12 miesięcy.
PL372306A 2002-02-25 2003-02-25 Kompozycja do przewleklego leczenia patologicznego zapalenia i zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu do wytwarzania leku PL215263B1 (pl)

Applications Claiming Priority (2)

Application Number Priority Date Filing Date Title
US36013402P 2002-02-25 2002-02-25
US37450102P 2002-04-23 2002-04-23

Publications (2)

Publication Number Publication Date
PL372306A1 PL372306A1 (pl) 2005-07-11
PL215263B1 true PL215263B1 (pl) 2013-11-29

Family

ID=27767592

Family Applications (1)

Application Number Title Priority Date Filing Date
PL372306A PL215263B1 (pl) 2002-02-25 2003-02-25 Kompozycja do przewleklego leczenia patologicznego zapalenia i zastosowanie natalizumabu lub jego immunologicznie aktywnego fragmentu do wytwarzania leku

Country Status (28)

Country Link
US (7) US20040009169A1 (pl)
EP (6) EP2289941A3 (pl)
JP (3) JP2005526045A (pl)
KR (1) KR20040105740A (pl)
CN (1) CN1310678C (pl)
AR (1) AR038605A1 (pl)
AT (1) ATE512163T1 (pl)
AU (2) AU2003213231A1 (pl)
BR (1) BR0307975A (pl)
CA (1) CA2477178A1 (pl)
CO (1) CO5611176A2 (pl)
CY (1) CY1111787T1 (pl)
DK (2) DK1485127T3 (pl)
ES (1) ES2531852T3 (pl)
HK (1) HK1073997A1 (pl)
IL (3) IL163725A0 (pl)
MX (1) MXPA04008267A (pl)
MY (1) MY157727A (pl)
NO (1) NO336235B1 (pl)
NZ (3) NZ535320A (pl)
PL (1) PL215263B1 (pl)
PT (2) PT2336184E (pl)
RU (1) RU2359697C2 (pl)
SA (1) SA03240276A (pl)
SI (2) SI1485127T1 (pl)
TW (2) TW201125584A (pl)
WO (1) WO2003072040A2 (pl)
ZA (1) ZA200407406B (pl)

Families Citing this family (58)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
EP2289941A3 (en) * 2002-02-25 2012-01-18 Elan Pharmaceuticals Inc. Administration of agents for the treatment of inflammation
ME00804B (me) 2002-03-13 2012-03-20 Biogen Idec Inc Anti-alpha v beta 6 antitela
WO2004066931A2 (en) * 2003-01-24 2004-08-12 Elan Pharmaceuticals Inc. Composition for and treatment of demyelinating diseases and paralysis by administration of remyelinating agents
KR20050110628A (ko) * 2003-02-10 2005-11-23 엘란 파마슈티칼스, 인크. 면역글로불린 제제 및 이의 제조방법
WO2005000244A2 (en) * 2003-06-25 2005-01-06 Elan Pharmaceuticals, Inc. Methods and compositions for treating rheumatoid arthritis
EA012872B1 (ru) 2004-01-09 2009-12-30 Пфайзер Инк. АНТИТЕЛА ПРОТИВ MAdCAM
US20050255118A1 (en) * 2004-02-06 2005-11-17 Nancy Wehner Methods and composition for treating tumors and metastatic disease
MY162179A (en) * 2004-04-01 2017-05-31 Elan Pharm Inc Steroid sparing agents and methods of using same
AU2011213878B2 (en) * 2004-04-01 2012-06-14 Biogen Ma Inc. Steroid sparing agents and methods of using same
AU2011232775B2 (en) * 2004-08-20 2013-11-28 Biogen Ma Inc. Extended Treatment of Multiple Sclerosis
CA2478458A1 (en) * 2004-08-20 2006-02-20 Michael Panzara Treatment of pediatric multiple sclerosis
AU2012202575B2 (en) * 2004-11-19 2014-11-20 Biogen Ma Inc. Treatment for Multiple Sclerosis
US20090202527A1 (en) * 2004-11-19 2009-08-13 Biogen Idec Ma Inc. Treatment for multiple sclerosis
CN101111263A (zh) * 2004-12-03 2008-01-23 比奥根艾迪克Ma公司 推迟或阻止发生多发性硬化
SI1835922T1 (sl) * 2004-12-22 2009-10-31 Merck Serono Sa Kombinacijsko zdravljenje multiple skleroze
US20100167983A1 (en) * 2007-10-22 2010-07-01 Teva Pharmaceutical Industries, Ltd. Combination therapy with glatiramer acetate and rasagiline for the treatment of multiple sclerosis
RS52867B (en) * 2005-02-17 2013-12-31 Teva Pharmaceutical Industries Ltd. GLATIRAMER ACETATOM AND RAZAGILIN COMBINED THERAPY FOR MULTIPLE SCLEROSIS
AU2012202823B2 (en) * 2005-04-04 2014-09-25 Biogen Ma Inc. Methods and Products for Evaluating an Immune Response to a Therapeutic Protein
SI2645106T1 (en) 2005-04-04 2018-01-31 Biogen Ma Inc. METHODS FOR EVALUATION OF THE IMMUNE RESPONSE TO THERAPEUTIC MEDICINE
CN104072614B (zh) 2005-07-08 2017-04-26 生物基因Ma公司 抗-αvβ6 抗体及其用途
WO2007007160A2 (en) * 2005-07-11 2007-01-18 Pfizer Limited Anti-madcam antibodies to treat fever
EP2676967B1 (en) * 2006-02-28 2019-08-14 Biogen MA Inc. Methods of treating inflammatory and autoimmune diseases with natalizumab
JP2009531304A (ja) * 2006-02-28 2009-09-03 エラン ファーマシューティカルズ，インコーポレイテッド α−４阻害剤化合物を用いて炎症性疾患および自己免疫疾患を治療する方法
US20070231319A1 (en) * 2006-03-03 2007-10-04 Yednock Theodore A Methods of treating inflammatory and autoimmune diseases with natalizumab
EP2046374A4 (en) 2006-07-10 2010-05-05 Biogen Idec Inc COMPOSITIONS AND METHODS FOR GROWTH INHIBITION OF SMAD4-DEFICIENT TUMORS
EP2053961A4 (en) * 2006-08-09 2013-05-01 Biogen Idec Inc METHOD FOR DISPENSING A MEDICAMENT
WO2008140602A2 (en) * 2006-12-07 2008-11-20 The Govenment Of The Usa As Represented By The Secretary Of The Dept. Of Health And Human Services USE OF ANTAGONISTS OF THE INTERACTION BETWEEN HIV GP120 AND α4β7 INTEGRIN
BRPI0901298A2 (pt) 2009-04-06 2011-01-04 Ems Sa derivados ftalimìdicos de compostos antiinflamatórios não-esteróide e/ou moduladores de tnf-(alfa), processo de sua obtenção, composições farmacêuticas contendo os mesmos e seus usos no tratamento de doenças inflamatórias
MX2011010971A (es) * 2009-04-17 2012-01-19 Biogen Idec Inc Composiciones y metodos para tratar leucemia mielogena aguda.
WO2011020874A1 (en) * 2009-08-20 2011-02-24 Inserm (Institut National De La Sante Et De La Recherche Medicale) Vla-4 as a biomarker for prognosis and target for therapy in duchenne muscular dystrophy
AU2010303156B2 (en) 2009-10-11 2016-02-04 Biogen Ma Inc. Anti-VLA-4 related assays
US11287423B2 (en) 2010-01-11 2022-03-29 Biogen Ma Inc. Assay for JC virus antibodies
RS63744B1 (sr) 2010-01-11 2022-12-30 Biogen Ma Inc Test za antitela protiv jc virusa
EP3466977B1 (en) 2010-04-16 2022-01-05 Biogen MA Inc. Anti-vla-4 antibodies
EP2632492B1 (en) 2010-10-25 2017-10-04 Biogen MA Inc. METHODS FOR DETERMINING DIFFERENCES IN ALPHA-4 INTEGRIN ACTIVITY BY CORRELATING DIFFERENCES IN sVCAM AND/OR sMAdCAM LEVELS
RU2016127812A (ru) * 2011-03-31 2018-12-06 Дженентек, Инк. Способы введения антагонистов интегрина бета7
UA116189C2 (uk) * 2011-05-02 2018-02-26 Мілленніум Фармасьютікалз, Інк. КОМПОЗИЦІЯ АНТИ-α4β7 АНТИТІЛА
WO2012151247A2 (en) 2011-05-02 2012-11-08 Millennium Pharmaceuticals, Inc. FORMULATION FOR ANTI-α4β7 ANTIBODY
RS56742B1 (sr) * 2012-01-12 2018-03-30 Pharma Two B Ltd Kombinovana terapija sa fiksnom dozom za parkinsonovu bolest
EP2928374B1 (en) * 2012-12-05 2019-07-24 Theranos IP Company, LLC Device for bodily fluid sample collection
WO2014144466A1 (en) 2013-03-15 2014-09-18 Biogen Idec Ma Inc. Anti-alpha v beta 6 antibodies and uses thereof
US10035860B2 (en) 2013-03-15 2018-07-31 Biogen Ma Inc. Anti-alpha V beta 6 antibodies and uses thereof
WO2014193804A1 (en) 2013-05-28 2014-12-04 Biogen Idec Ma Inc. Method of assessing risk of pml
WO2015051152A1 (en) * 2013-10-03 2015-04-09 Leuvas Therapeutics Modulation of leukocyte activity in treatment of neuroinflammatory degenerative disease
US9763992B2 (en) 2014-02-13 2017-09-19 Father Flanagan's Boys' Home Treatment of noise induced hearing loss
UA120611C2 (uk) * 2014-04-04 2020-01-10 Тайхо Фармасьютікал Ко., Лтд. Протипухлинний засіб, який містить таксанову сполуку і підсилювач протипухлинного ефекту
AU2015257589A1 (en) * 2014-05-09 2016-11-24 Nogra Pharma Limited Methods for treating inflammatory bowel disease
WO2016138207A1 (en) * 2015-02-26 2016-09-01 Genentech, Inc. Integrin beta7 antagonists and methods of treating crohn's disease
EP3362080A1 (en) * 2015-10-16 2018-08-22 Northwestern University Pharmaceutical combination of an atypical antipsychotic and an nmda modulator for the treatment of schizophrenia,bipolar disorder, cognitive impairment and major depressive disorder
CA3007996A1 (en) * 2015-12-09 2017-06-15 Nant Holdings Ip, Llc Compositions and methods for treatment of her2 positive metastatic breast cancer
PE20200616A1 (es) 2017-07-14 2020-03-11 Pfizer ANTICUERPOS CONTRA MAdCAM
US11312775B2 (en) 2017-07-20 2022-04-26 University Of Virginia Patent Foundation Methods for treatment or prevention of a neurological immunity disorder
CN112312910A (zh) 2018-04-12 2021-02-02 莫菲克医疗股份有限公司 人整合素α4β7拮抗剂
US20210147547A1 (en) * 2018-04-13 2021-05-20 Novartis Ag Dosage Regimens For Anti-Pd-L1 Antibodies And Uses Thereof
US11104661B1 (en) 2019-10-16 2021-08-31 Morphic Therapeutic, Inc. Inhibiting human integrin (α-4) (β-7)
WO2022160323A1 (zh) * 2021-01-31 2022-08-04 兰州大学 核苷类似物在制备预防或治疗胃肠道疾病药物中的应用
EP4323407A1 (en) 2021-04-13 2024-02-21 Biogen MA Inc. Compositions and methods for treating chronic active white matter lesions / radiologically isolated syndrome
CA3173754A1 (en) * 2021-09-03 2024-03-02 Pliant Therapeutics, Inc. Therapeutic modulation of integrins

Family Cites Families (60)

* Cited by examiner, † Cited by third party
Publication number Priority date Publication date Assignee Title
EP0279582A3 (en) 1987-02-17 1989-10-18 Pharming B.V. Dna sequences to target proteins to the mammary gland for efficient secretion
US5057540A (en) 1987-05-29 1991-10-15 Cambridge Biotech Corporation Saponin adjuvant
US4912094B1 (en) 1988-06-29 1994-02-15 Ribi Immunochem Research Inc. Modified lipopolysaccharides and process of preparation
US5223409A (en) 1988-09-02 1993-06-29 Protein Engineering Corp. Directed evolution of novel binding proteins
IL162181A (en) 1988-12-28 2006-04-10 Pdl Biopharma Inc A method of producing humanized immunoglubulin, and polynucleotides encoding the same
US5530101A (en) 1988-12-28 1996-06-25 Protein Design Labs, Inc. Humanized immunoglobulins
JPH037237A (ja) * 1989-03-14 1991-01-14 Sandoz Ag シクロスポリン類投与の新規用途および治療手段
HU212924B (en) 1989-05-25 1996-12-30 Chiron Corp Adjuvant formulation comprising a submicron oil droplet emulsion
IL113261A (en) 1989-09-01 1996-10-16 Hutchinson Fred Cancer Res Repression by peptides of lymphocyte binding to vascular endothelium by interaction of extracellular uterine capacitor with connective tissue, and pharmaceutical preparations containing
US5730978A (en) 1989-09-01 1998-03-24 Fred Hutchinson Cancer Research Center Inhibition of lymphocyte adherence with α4β1-specific antibodies
US6033665A (en) 1989-09-27 2000-03-07 Elan Pharmaceuticals, Inc. Compositions and methods for modulating leukocyte adhesion to brain endothelial cells
US5260210A (en) 1989-09-27 1993-11-09 Rubin Lee L Blood-brain barrier model
SE464961B (sv) 1989-11-15 1991-07-08 Volvo Ab Ledprotes, i synnerhet foer fingerleder
EP0501983B1 (de) 1989-11-20 1994-12-28 BECKER, Wolfgang Verfahren zur herstellung einer zahnprothese
DK0463151T3 (da) 1990-01-12 1996-07-01 Cell Genesys Inc Frembringelse af xenogene antistoffer
US6172197B1 (en) 1991-07-10 2001-01-09 Medical Research Council Methods for producing members of specific binding pairs
GB9206318D0 (en) 1992-03-24 1992-05-06 Cambridge Antibody Tech Binding substances
GB9015198D0 (en) 1990-07-10 1990-08-29 Brien Caroline J O Binding substance
US5264563A (en) 1990-08-24 1993-11-23 Ixsys Inc. Process for synthesizing oligonucleotides with random codons
JP3854306B2 (ja) 1991-03-06 2006-12-06 メルク パテント ゲゼルシャフト ミット ベシュレンクテル ハフトング ヒト化及びキメラモノクローナル抗体
US6225447B1 (en) 1991-05-15 2001-05-01 Cambridge Antibody Technology Ltd. Methods for producing members of specific binding pairs
US5858657A (en) 1992-05-15 1999-01-12 Medical Research Council Methods for producing members of specific binding pairs
US5871907A (en) 1991-05-15 1999-02-16 Medical Research Council Methods for producing members of specific binding pairs
US5224539A (en) 1991-06-14 1993-07-06 Coen Company, Inc. Cooling system for air heaters and the like
WO1994004679A1 (en) 1991-06-14 1994-03-03 Genentech, Inc. Method for making humanized antibodies
WO1992022653A1 (en) 1991-06-14 1992-12-23 Genentech, Inc. Method for making humanized antibodies
US5565332A (en) 1991-09-23 1996-10-15 Medical Research Council Production of chimeric antibodies - a combinatorial approach
ES2227512T3 (es) 1991-12-02 2005-04-01 Medical Research Council Produccion de anticuerpos contra auto-antigenos a partir de repertorios de segmentos de anticuerpos fijados en un fago.
US5872215A (en) 1991-12-02 1999-02-16 Medical Research Council Specific binding members, materials and methods
CA2129637C (en) 1992-02-12 1999-05-04 Roy R. Lobb Treatment for inflammatory bowel disease
US5932214A (en) * 1994-08-11 1999-08-03 Biogen, Inc. Treatment for inflammatory bowel disease with VLA-4 blockers
US5733743A (en) 1992-03-24 1998-03-31 Cambridge Antibody Technology Limited Methods for producing members of specific binding pairs
US5336894A (en) 1992-04-21 1994-08-09 The United States Of America As Represented By The Secretary Of The Air Force Universal infrared heat source controller
AU690528B2 (en) 1992-12-04 1998-04-30 Medical Research Council Multivalent and multispecific binding proteins, their manufacture and use
EP0678122B1 (en) 1993-01-12 1999-07-28 Biogen, Inc. Recombinant anti-vla4 antibody molecules
DK66493D0 (da) 1993-06-08 1993-06-08 Ferring A S Praeparater, isaer til brug ved behandling af inflammatoriske tarmsygdomme eller til at opnaa forbedret saarheling
US5827690A (en) 1993-12-20 1998-10-27 Genzyme Transgenics Corporatiion Transgenic production of antibodies in milk
DE69535133T2 (de) 1994-01-25 2008-08-21 Elan Pharmaceuticals, Inc., San Francisco Humanisierte antikörper gegen das leukozytenadhäsionsmolekül vla-4
US5840299A (en) 1994-01-25 1998-11-24 Athena Neurosciences, Inc. Humanized antibodies against leukocyte adhesion molecule VLA-4
GB9406974D0 (en) 1994-04-08 1994-06-01 Pharmaceutical Proteins Ltd Transgenic production
ATE237342T1 (de) 1994-07-11 2003-05-15 Athena Neurosciences Inc Inhibitoren der leukozytenadhäsion
US6001809A (en) 1994-07-11 1999-12-14 Elan Pharmaceuticals, Inc. Inhibitors of leukocyte adhesion
US6113898A (en) 1995-06-07 2000-09-05 Idec Pharmaceuticals Corporation Human B7.1-specific primatized antibodies and transfectomas expressing said antibodies
WO1997017614A1 (en) 1995-11-10 1997-05-15 Elan Corporation, Plc Peptides which enhance transport across tissues and methods of identifying and using the same
GB9712818D0 (en) 1996-07-08 1997-08-20 Cambridge Antibody Tech Labelling and selection of specific binding molecules
IL119989A0 (en) 1997-01-10 1997-04-15 Yeda Res & Dev Pharmaceutical compositions for oral treatment of multiple sclerosis
JP5087758B2 (ja) 1997-03-10 2012-12-05 オタワ ホスピタル リサーチ インスティチュート アジュバントとして非メチル化ＣｐＧジヌクレオチドを含む核酸の使用
EP1017382B1 (en) 1997-05-29 2006-03-01 Merck &amp; Co., Inc. (a New Jersey corp.) Biarylalkanoic acids as cell adhesion inhibitors
JP2002535376A (ja) 1999-01-29 2002-10-22 ミレニアム・ファーマシューティカルズ・インコーポレイテッド Ｃｃｒ１アンタゴニストを用いた脱髄性炎症性疾患の治療方法
US6387930B1 (en) * 1999-05-04 2002-05-14 Schering Corporation Piperidine derivatives useful as CCR5 antagonists
US20010046496A1 (en) * 2000-04-14 2001-11-29 Brettman Lee R. Method of administering an antibody
JP5670608B2 (ja) 2000-05-10 2015-02-18 メイヨ ファンデーション フォア メディカル エディケイション アンド リサーチ 髄鞘再形成を誘導する能力を有するヒトＩｇＭ抗体、および、特に中枢神経系における、その診断使用及び治療使用
EP2289941A3 (en) 2002-02-25 2012-01-18 Elan Pharmaceuticals Inc. Administration of agents for the treatment of inflammation
WO2004066931A2 (en) * 2003-01-24 2004-08-12 Elan Pharmaceuticals Inc. Composition for and treatment of demyelinating diseases and paralysis by administration of remyelinating agents
KR20050110628A (ko) * 2003-02-10 2005-11-23 엘란 파마슈티칼스, 인크. 면역글로불린 제제 및 이의 제조방법
US7163939B2 (en) 2003-11-05 2007-01-16 Abbott Laboratories Macrocyclic kinase inhibitors
CN101111263A (zh) * 2004-12-03 2008-01-23 比奥根艾迪克Ma公司 推迟或阻止发生多发性硬化
US7972775B2 (en) * 2005-03-03 2011-07-05 Seedlings Life Science Ventures, Llc Method of risk management for patients undergoing Natalizumab treatment
SI2645106T1 (en) * 2005-04-04 2018-01-31 Biogen Ma Inc. METHODS FOR EVALUATION OF THE IMMUNE RESPONSE TO THERAPEUTIC MEDICINE
EP2676967B1 (en) * 2006-02-28 2019-08-14 Biogen MA Inc. Methods of treating inflammatory and autoimmune diseases with natalizumab

Also Published As

Publication number Publication date
AU2009201587B2 (en) 2012-01-19
CO5611176A2 (es) 2006-02-28
JP2005526045A (ja) 2005-09-02
EP2289941A2 (en) 2011-03-02
ZA200407406B (en) 2005-11-30
HK1073997A1 (en) 2005-10-28
NZ579583A (en) 2011-04-29
JP2015042629A (ja) 2015-03-05
BR0307975A (pt) 2005-01-11
ES2531852T3 (es) 2015-03-20
RU2004128454A (ru) 2005-05-10
DK2336184T3 (en) 2015-02-16
CY1111787T1 (el) 2015-10-07
EP1485127B1 (en) 2011-06-08
AU2003213231A1 (en) 2003-09-09
IL203515A (en) 2015-10-29
MY157727A (en) 2016-07-15
NZ535320A (en) 2008-05-30
US7807167B2 (en) 2010-10-05
EP2336184A3 (en) 2012-01-11
IL163725A (en) 2013-07-31
DK1485127T3 (da) 2011-10-03
EP2336184A2 (en) 2011-06-22
EP1485127A2 (en) 2004-12-15
US20150152182A1 (en) 2015-06-04
US20070025989A1 (en) 2007-02-01
IL163725A0 (en) 2005-12-18
US20220162321A1 (en) 2022-05-26
EP2289941A3 (en) 2012-01-18
PL372306A1 (pl) 2005-07-11
US20200148773A1 (en) 2020-05-14
CN1646163A (zh) 2005-07-27
SI1485127T1 (sl) 2011-09-30
SA03240276A (ar) 2005-12-03
TW201125584A (en) 2011-08-01
WO2003072040A3 (en) 2004-05-21
TW200400047A (en) 2004-01-01
MXPA04008267A (es) 2004-11-10
EP1485127A4 (en) 2006-02-01
US20110064729A1 (en) 2011-03-17
ATE512163T1 (de) 2011-06-15
CN1310678C (zh) 2007-04-18
US20170306026A1 (en) 2017-10-26
EP3674322A1 (en) 2020-07-01
KR20040105740A (ko) 2004-12-16
PT1485127E (pt) 2011-09-07
NO20044054L (no) 2004-11-24
WO2003072040A2 (en) 2003-09-04
AU2009201587A1 (en) 2009-05-14
EP2360185A3 (en) 2012-01-11
AR038605A1 (es) 2005-01-19
EP2336184B1 (en) 2014-12-03
SI2336184T1 (sl) 2015-04-30
US20040009169A1 (en) 2004-01-15
US11248051B2 (en) 2022-02-15
EP2360185A2 (en) 2011-08-24
EP3173426A1 (en) 2017-05-31
NO336235B1 (no) 2015-06-22
CA2477178A1 (en) 2003-09-04
PT2336184E (pt) 2015-03-09
NZ591635A (en) 2012-06-29
RU2359697C2 (ru) 2009-06-27
JP2011140493A (ja) 2011-07-21
TWI346558B (en) 2011-08-11

Similar Documents

Publication Publication Date Title
US20220162321A1 (en) Administration of agents for the treatment of inflammation
Weinblatt et al. Tocilizumab as monotherapy or in combination with nonbiologic disease‐modifying antirheumatic drugs: Twenty‐four–week results of an open‐label, clinical practice study
AU2005232571A1 (en) Steroid sparing agents and methods of using same
AU2014265076B2 (en) Administration of agents for the treatment of inflammation
AU2012202155B2 (en) Administration of agents for the treatment of inflammation
ES2367480T3 (es) Administración de agentes para el tratamiento de inflamación.
US20230181732A1 (en) Combinations of immunotherapies and uses thereof
Opat et al. Management of patients with follicular lymphoma treated first line with obinutuzumab
Ozer et al. Clinical efficacy of TNF-[alpha] inhibitors: an update
AU2011213878B2 (en) Steroid sparing agents and methods of using same