PL212531B1

PL212531B1 - Kompozycja o przedluzonym uwalnianiu leuproreliny, sposób wytwarzania kompozycji, srodek farmaceutyczny zawierajacy kompozycje i zastosowanie kompozycji, sposób wytwarzania polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego i zastosowanie polimeru

Info

Publication number: PL212531B1
Application number: PL367491A
Authority: PL
Inventors: Kazumichi Yamamoto; Akiko Yamada; Yoshio Hata
Original assignee: Takeda Pharmaceutical
Priority date: 2001-06-29
Filing date: 2002-06-28
Publication date: 2012-10-31
Also published as: MXPA03011440A; CO5540368A2; CA2451718C; PL367491A1; RU2434644C2; RU2297240C2; NO333531B1; US20040241229A1; AR034640A1; PT1399133E; NO20035737L; US20120295848A1; EP2108363A1; ATE429903T1; HK1061802A1; JP5860300B2; DK1399133T4; MY139606A; CN1535141B; IL159060A0

Description

Kompozycja o przedłużonym uwalnianiu leuproreliny, sposób wytwarzania kompozycji, środek farmaceutyczny zawierający kompozycję i zastosowanie kompozycji, sposób wytwarzania polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego i zastosowanie polimeru

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja o przedłużonym uwalnianiu leuproreliny, sposób jej wytwarzania, środek farmaceutyczny zawierający ją i jej zastosowanie, sposób wytwarzania polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego i jego zastosowanie.

W patencie JP-A 60-100516 ujawniono mikrokapsułki o przedłużonym uwalnianiu rozpuszczalnego w wodzie leku o średniej średnicy cząstek od 2 do 200 μm zawierające rozpuszczalny w wodzie lek rozproszony w macierzy składającej się z kopolimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o średnim ciężarze cząsteczkowym wagowo wynoszącym od 5000 do 200000 i zawierającego od 100 do 50% wagowo kwasu mlekowego i od 0 do 50% wagowo kwasu glikolowego, które wytwarza się metodą suszenia w wodzie.

W patencie JP-A 62-201816 ujawniono mikrokapsułki o przedłużonym uwalnianiu charakteryzujące się tym, że wartość lepkości emulsji typu W/O (woda/olej) przy wytwarzaniu emulsji typu W/O/W (woda/olej/woda) doprowadza się do wartości od 150 do 10000 mPas oraz sposób ich wytwarzania.

W patencie JP-A 62-54760 ujawniono biodegradowalny ester kwasu polioksykarboksylowego będący kopolimerem lub polimerem zawierającym rozpuszczalny w wodzie kwas oksykarboksylowy w ilości mniejszej niż 0,01 mola/100 g licząc na kwas jednozasadowy i o średnim ciężarze cząsteczkowym wagowo wynoszącym od 2000 do 50000, i mikrokapsułki o przedłużonym uwalnianiu do iniekcji zawierające ten polimer.

W patencie JP-A 61-28521 ujawniono kopolimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o średnim ciężarze cząsteczkowym wagowo wynoszącym od 5000 do 30000, który nie zawiera katalizatora, posiada dyspersyjność (wyznaczoną metodą chromatografii przenikania na żelu) od 1,5 do 2 i zawiera od 50 do 95% wagowo kwasu mlekowego i od 50 do 5% wagowo kwasu glikolowego, oraz środek farmaceutyczny zawierający jako podstawę ten polimer.

W patencie JP-A 6-192068 ujawniono sposób wytwarzania mikrokapsułek o przedłużonym uwalnianiu polegający na ogrzewaniu mikrokapsułek w temperaturze wyższej niż temperatura zeszklenia polimeru, w którym pojedyncze cząstki mikrokapsułek nie przylegają do siebie.

W patencie JP-A 4-218528 ujawniono sposób oczyszczania biodegradowalnego poliestru alifatycznego, który polega na rozpuszczeniu biodegradowalnego alifatycznego poliesteru zawierającego niskocząsteczkowy polimer o masie cząsteczkowej 1000 lub mniejszej w rozpuszczalniku organicznym, dodaniu wody w celu wytrącenia substancji polimerycznej i usunięcia niskocząsteczkowego polimeru o masie cząsteczkowej 1000; ponadto opisano, iż wodę dodaje się w ilości od 50 do 150 objętości na 100 objętości (stosunek objętościowy) rozpuszczalnika organicznego.

Opis EP 1 048 301 ujawnia mikrosfery, które różnią się od kompozycji według obecnego wynalazku, ponieważ stosunek molowy kwasu mlekowego do kwasu glikolowego w polimerze z tego opisu wynosi 50/50, natomiast w obecnym wynalazku ten stosunek molowy wynosi od 70/30 do 80/20. Również inny jest peptyd oraz sposób wytwarzania polimeru. W obecnym wynalazku sposób obejmuje dodawanie wody do rozpuszczalnika organicznego w stosunku 24 do 40% (v/v), natomiast w EP 1 048 301 stosunek woda/rozpuszczalnik organiczny w obróbce wodnej wynosi 100X900 ml/6,2 ml = 12500%.

Obróbka wodna jest etapem przygotowania emulsji typu olej w wodzie, natomiast nie ma na celu wytworzenia polimeru.

Stosunek frakcji o niskiej masie cząsteczkowej polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego wynoszącej 3000 lub mniej wynosi 9% lub mniej według obecnego wynalazku.

WO 00/35990 ujawnia mikrokapsułki różniące się od kompozycji według obecnego wynalazku. Sposób wytwarzania polimeru różni się od obecnego sposobu, w którym dodaje się wodę do rozpuszczalnika organicznego w stosunku 24 do 40% (v/v). Stosunek frakcji o niskiej masie cząsteczkowej polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego wynoszącej 3000 lub mniej wynosi 9% lub mniej według obecnego wynalazku. Stosunek kwasu mlekowego do kwasu glikolowego w polimerze według Przykładu D z WO 00/35990 wynosi 100/0, natomiast w obecnym wynalazku ten stosunek wynosi od 70/30 do 80/20.

EP 633 020 ujawnia mikrokapsułki różniące się od kompozycji według wynalazku peptydem.

PL 212 531 B1

Średnia masa cząsteczkowa polimeru zastosowanego w Przykładach z EP 633 020 wynosi 5100 do 5900. Natomiast w obecnym wynalazku średnia masa cząsteczkowa polimeru wynosi od 8000 do 15000. Stosunek molowy kwasu mlekowego do kwasu glikolowego w polimerze stosowanym w Przykładach z EP 633 020 wynosi 50/50, natomiast w obecnym wynalazku od 70/30 do 80/20. Sposób wytwarzania polimeru różni się od obecnego sposobu, w którym dodaje się wodę do rozpuszczalnika organicznego w stosunku 24 do 40% (v/v).

Etap dodawania soli fizjologicznej stanowi etap wytwarzania emulsji typu olej w wodzie, a nie wytwarzania polimeru.

EP 452 111 ujawnia mikrokapsułki różniące się od kompozycji według wynalazku.

Sposób wytwarzania polimeru różni się od obecnego sposobu, w którym dodaje się wodę do rozpuszczalnika organicznego w stosunku 24 do 40% (v/v).

W EP 452 111 stosuje się 50-150 części obj. wody na 100 części rozpuszczalnika organicznego (str. 3, wiersze 19-20). Ponadto EP 452 111 ujawnia, że jeśli ilość wody jest zbyt mała, to odzyskiwanie wysokocząsteczkowego polimeru ulegającego biodegradacji może ulec obniżeniu. Mikrokapsułki z EP 452 111 zawierają żelatynę (przykład 4), natomiast z obecnego wynalazku - nie zawierają żelatyny.

Celem niniejszego wynalazku było opracowanie preparatu o przedłużonym uwalnianiu, który nie zawiera żelatyny, a zawiera dużą ilość fizjologicznie aktywnej substancji i który daje stałą szybkość uwalniania w czasie dłuższym niż jeden miesiąc poprzez zmniejszenie jakiegokolwiek początkowego nadmiernego uwalniania fizjologicznie aktywnej substancji.

Przedmiotem wynalazku jest kompozycja o przedłużonym uwalnianiu w postaci mikrosfery, mikrokapsułki lub mikrocząstki, która zawiera polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego, dla którego stosunek średniego ciężaru cząsteczkowego wagowo do średniego ciężaru cząsteczkowego liczbowo wynosi od 1,40 do 1,90, lub jego sól, przy czym polimer ten ma wagowo średni ciężar cząsteczkowy od 8000 do 15000 i stosunek molowy kwasu mlekowego do kwasu glikolowego wynosi od 70:30 do 80:20 oraz polimer lub jego sól jest wytworzony sposobem obejmującym dodanie wody do organicznego rozpuszczalnika zawierającego polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o wagowo średnim ciężarze cząsteczkowym od 5000 do 15000 w ilości od 24 do 40% (obj./obj.) w stosunku do rozpuszczalnika organicznego, przy czym kompozycja ta zawiera ponadto substancję fizjologicznie aktywną, którą stanowi peptyd o wzorze

5-okso-Pro-His-Trp-Ser-Tyr-DLeu-Leu-Arg-Pro-NH-C2H5 lub jego octan, przy czym stężenie niskocząsteczkowej frakcji polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o masie cząsteczkowej 3000 lub niższej wynosi nie więcej niż 9% (wag./wag.), przy czym kompozycja nie zawiera żelatyny.

Korzystnie stężenie niskocząsteczkowej frakcji polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o masie cząsteczkowej 3000 lub niższej wynosi od 3% do 9% (wag./wag.).

Korzystnie kompozycja zawiera octan peptydu o wzorze:

5-okso-Pro-His-Trp-Ser-Tyr-DLeu-Leu-Arg-Pro-NH-C2H5

Korzystnie zawartość peptydu lub jego octanu w kompozycji wynosi od 5% (wag./wag.) do 24% (wag./wag.).

Korzystnie kompozycja przeznaczona jest do iniekcji. Korzystnie kompozycja uwalnia peptyd lub jego octan w ciągu co najmniej dwóch tygodni.

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania kompozycji o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku, który obejmuje:

mieszanie i dyspergowanie, roztworu lub dyspersji peptydu lub jego octanu w wodzie lub mieszaninie wody i alkoholi, w roztworze rozpuszczalnika organicznego zawierającego polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego, emulgowanie tak otrzymanej dyspersji do utworzenia emulsji typu woda w oleju, dodawanie emulsji typu woda w oleju do fazy wodnej z wytworzeniem emulsji typu woda (wewnętrzna faza wodna)/olej (faza olejowa)/ woda (zewnętrzna faza wodna), i odparowanie rozpuszczalnika organicznego lub prowadzenie dyfuzji rozpuszczalnika organicznego do zewnętrznej fazy wodnej.

Korzystnie peptyd lub jego octan stosuje się w postaci roztworu wodnego.

Przedmiotem wynalazku jest środek farmaceutyczny zawierający kompozycję o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku.

PL 212 531 B1

Korzystnie środek stosuje się do zapobiegania lub leczenia raka prostaty, przerostu prostaty, endometriozy, mięśniaka macicy, włókniaka macicy, przedwczesnego dojrzewania i bolesnego miesiączkowania, lub środek antykoncepcyjny.

Korzystnie środek stosuje się do zapobiegania nawrotom raka piersi po operacji przedmenopauzalnego raka piersi.

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie kompozycji według wynalazku do wytwarzania leku do zapobiegania lub leczenia raka prostaty, przerostu prostaty, endometriozy, mięśniaka macicy, włókniaka macicy, przedwczesnego dojrzewania i bolesnego miesiączkowania, lub środek antykoncepcyjny.

Korzystne jest zastosowanie kompozycji według wynalazku do wytwarzania leku do zapobiegania nawrotom raka piersi po operacji przedmenopauzalnego raka piersi.

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o średnim ciężarze cząsteczkowym wagowo od 8000 do 15000, dla którego stosunek średniego ciężaru cząsteczkowego wagowo do średniego ciężaru cząsteczkowego liczbowo wynosi od 1,40 do 1,90 i stosunek molowy kwasu mlekowego do kwasu glikolowego wynosi od 70:30 do 80:20; lub jego sól obejmujący dodawanie wody do roztworu polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o wagowo średnim ciężarze cząsteczkowym od 5000 do 15000 w ilości od 24% do 40% (obj./obj.) w stosunku do rozpuszczalnika organicznego.

Korzystnie w sposobie wytwarzania polimeru rozpuszczalnik organiczny jest hydrofilowy.

Korzystnie w sposobie wytwarzania polimeru hydrofilowym rozpuszczalnikiem organicznym jest aceton.

Korzystnie w sposobie wytwarzania polimeru stosunek objętościowy wody do rozpuszczalnika organicznego wynosi 40:100.

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego soli wytwarzanego sposobem według wynalazku do wytwarzania kompozycji według wynalazku.

Fizjologicznie aktywną substancją stosowaną według wynalazku jest leuprorelina.

Zgodnie z wynalazkiem stosować można albo samą fizjologicznie aktywną substancję albo jej sól farmakologiczną.

Polimerem kwasu mlekowego i kwasu glikolowego stosowanym w niniejszym wynalazku jest korzystnie polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o stosunku średniego ciężaru cząsteczkowego wagowo do średniego ciężaru cząsteczkowego liczbowo wynoszącym około 1,90 lub niższym.

Kopolimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego może być solą. Przykładami takich soli są sole z zasadami nieorganicznymi (np. sole metali alkalicznych, takie jak sole sodowe, potasowe i podobne, i sole metali ziem alkalicznych, takie jak sole wapniowe, magnezowe i podobne) lub sole z zasadami organicznymi (np. z aminami organicznymi takimi jak trietyloamina i podobnymi, i zasadowymi aminokwasami, takimi jak arginina i podobnymi), sole metali przejściowych (np. cynku, żelaza, miedzi i podobnych), i sole złożone.

Stosunek molowy kwasu mlekowego do kwasu glikolowego w polimerze wynosi korzystnie od 70/30 do 80/20.

Stosunek izomeru optycznego kwasu mlekowego będącego niezbędnym elementem powtarzających się jednostek „polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego” zawiera się korzystnie w przedziale D-izomer/L-izomer od 75/25 do 25/75 (mol/mol, %). Szczególnie często stosuje się polimer, gdzie stosunek D-izomer/L-izomer zawiera się w przedziale od 60/40 do 30/70 (mol/mol, %).

Średni ciężar cząsteczkowy wagowo „polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego” wynosi zazwyczaj od 3000 do 100000, korzystnie od 3000 do 50000, szczególnie korzystnie od 8000 do 15000.

Zawartość niskocząsteczkowej frakcji „polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego” wynosi około 9% lub jest niższa, korzystniej od 3% do 9% lub jest niższa.

Ponadto, polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego według wynalazku posiada stosunek średniego ciężaru cząsteczkowego wagowo polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego do średniego ciężaru cząsteczkowego liczbowo polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego około 1,90 lub jest on niższy, korzystnie od 1,40 do 1,90, korzystniej od 1,45 do 1,80.

Ponadto można stosować polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o średnim ciężarze cząsteczkowym wagowo od 11600 do 14000 lub jego sól.

Średni ciężar cząsteczkowy wagowo i średni ciężar cząsteczkowy liczbowo w niniejszym opisie dotyczy ciężaru cząsteczkowego wyznaczonego względem polistyrenu metodą chromatografii

PL 212 531 B1 przenikania na żelu (GPC) przy użyciu jako standardowych substancji dziesięciu rodzajów monodyspersyjnego polistyrenu o średnich ciężarach cząsteczkowych wagowo (GPC1) 397000, 189000, 98900, 37200, 17100, 9490, 5870, 2500, 1050 i 495.

Następnie, ilość niskocząsteczkowej frakcji polimeru o ciężarze cząsteczkowym wynoszącym około 3000 lub niższym oznacza ilość frakcji o ciężarze cząsteczkowym wynoszącym około 3000 lub niższym w rozkładzie średnich ciężarów cząsteczkowych wagowo uzyskanym wyżej wymienioną metodą pomiarową GPC. Dokładniej, oblicza się powierzchnię pod krzywą części odpowiadającej ciężarowi cząsteczkowemu około 3000 lub niższym względem powierzchni pod krzywą obliczanego rozkładu średnich ciężarów cząsteczkowych wagowo. Pomiary przeprowadza się stosując serie szybkich aparatów do GPC (produkowanych przez Toso, HLC-8120GPC, metodą detekcji jest metoda refraktometryczna wykorzystująca różnicowy współczynnik załamania); przedkolumna TSK Super H-L (4,6 mm śr. wewn. x 35 mm); kolumna TSKgel SuperH4000 (6 mm śr. wewn. x 150 mm) x 2, i TSKgel SuperH2000 (6 mm śr. wewn. x 150 mm)(wszystkie kolumny produkowane przez Toso); THF jako faza ruchoma przy szybkości przepływu 0,6 ml/min.

Jeśli reakcja pomiędzy polimerem kwasu mlekowego i kwasu glikolowego a fizjologicznie aktywną substancją ma charakter oddziaływania jonowego to głównie odbywa się ono pomiędzy fizjologicznie aktywną substancją i końcową grupą karboksylową polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego. Gdy zawartość niskocząsteczkowej frakcji jest wysoka to fizjologicznie aktywna substancja łatwo oddziaływuje z polimerem kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o niskiej masie cząsteczkowej posiadającym wysoką reaktywność. W środku do injekcji o przedłużonym uwalnianiu, fizjologicznie aktywną substancją, którą gubi się podczas wytwarzania i która uwalnia się na początku jest głównie fizjologicznie aktywna substancja, która oddziaływuje z niskocząsteczkową frakcją polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego. Aby zwiększyć zawartość fizjologicznie aktywnej substancji i zmniejszyć jej ilość początkowo uwalnianą, konieczne jest obniżenie zawartości niskocząsteczkowej frakcji polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego poniżej określonego poziomu, i stosunek średniego ciężaru cząsteczkowego wagowo do średniego ciężaru cząsteczkowego liczbowo obniża się poniżej określonej wartości. Dlatego też, do wytworzenia polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego do sporządzania preparatu dającego jednomiesięczne przedłużone uwalnianie korzystny jest przykładowo taki polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego, dla którego wyżej wymieniony średni ciężar cząsteczkowy wagowo wynosi od 8000 do 15000, a stosunek średniego ciężaru cząsteczkowego wagowo do średniego ciężaru cząsteczkowego liczbowo wynosi około 1,90 lub jest niższy, korzystnie od 1,40 do 1,90, korzystniej od 1,45 do 1,80, i ilość niskocząsteczkowej frakcji o średnim ciężarze cząsteczkowym wagowo 3000 lub niższym wynosi około 9% lub jest niższa, korzystnie od 3% do 9%.

„Polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego” wytwarza się poprzez odwadniającą polikondensację bez katalizatora z kwasu mlekowego i kwasu glikolowego (JP-A 61-28521) lub polimeryzację z otwarciem pierścienia z laktydu i cyklicznego diestru, takiego jak glikolid i podobnych (Encyclopedic Handbook of Biomaterials i Bioengineering Part A: Materials, VoIume 2, Marcel Dekker, Inc, 1995).

Polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego otrzymany przez odwadniającą polikondensację bez katalizatora z kwasu mlekowego i kwasu glikolowego generalnie zawiera dużą ilość niskocząsteczkowej frakcji i jego stosunek średniego ciężaru cząsteczkowego wagowo do średniego ciężaru cząsteczkowego liczbowo wynosi około 2 lub jest wyższy. Średni ciężar cząsteczkowy wagowo kopolimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego użytego w niniejszym opisie wynosi od 5000 do 15000. Ilość niskocząsteczkowej frakcji o ciężarze cząsteczkowym około 3000 lub niższym jest różna i zależy od średniego ciężaru cząsteczkowego wagowo i, gdy średni ciężar cząsteczkowy wagowo wynosi około 10000, to ilość niskocząsteczkowej frakcji o ciężarze cząsteczkowym wynoszącym około 3000 lub niższym wynosi około 10% lub jest większa.

Otrzymany polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego oczyszcza się stosując rozpuszczalnik organiczny z wytworzeniem końcowego polimeru.

Przykładami rozpuszczalników organicznych stosowanych w niniejszym wynalazku są korzystnie rozpuszczalniki hydrofilowe lub łatwo rozpuszczalne w wodzie rozpuszczalniki organiczne, takie jak np. aceton, tetrahydrofuran, dioksan, dimetyloformamid i dimetylosulfotlenek i, między innymi, korzystny w zastosowaniu jest aceton.

Ilość dodawanej wody i organicznego rozpuszczalnika według niniejszego wynalazku nie podlega szczególnym ograniczeniom. Niemniej jednak, gdy ilość wody jest zbyt duża, obniżenie zawartości niskocząsteczkowej frakcji jest niewystarczające i przez to trudno jest otrzymać końcowy polimer. Z drugiej strony, gdy ilość wody jest zbyt mała, pojawiają się trudności z wytrąceniem polimeru i przez

PL 212 531 B1 to odzysk jest zakłócony i otrzymuje się jedynie polimer o wyższym ciężarze cząsteczkowym niż żądany. Zazwyczaj, ilość wody na 100 części rozpuszczalnika organicznego wynosi od 5 do 50, korzystnie od 10 do 45, korzystniej od 24 do 40, szczególnie korzystnie około 40. Przykładowo, rozpuszcza się 10 g polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego w 100 ml rozpuszczalnika organicznego acetonu i dodaje się stopniowo 40 ml oczyszczonej wody jednocześnie mieszając odpowiednią metodą wytrącając końcowy polimer, który suszy się odpowiednią metodą. Jeśli nie uzyskuje się końcowego polimeru przez pojedyncze rozpuszczenie i wytrącenie, procedurę tę powtarza się.

Polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego stosuje się jako podstawowy składnik w wytwarzaniu preparatu o przedłużonym uwalnianiu. Sposób wytwarzania kompozycji o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku przedstawiono na przykładzie wytwarzania mikrokapsułki zawierającej fizjologicznie aktywną substancję lub jej sól i polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego sól.

Metoda suszenia w wodzie (i) metoda O/W (olej/woda)

W metodzie tej najpierw wytwarza się roztwór polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego soli w rozpuszczalniku organicznym. Korzystne jest, aby rozpuszczalnik organiczny użyty do wytwarzania preparatu o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku posiadał temperaturę wrzenia 120°C lub niższą.

Jako rozpuszczalnik organiczny stosuje się np. chlorowcowane węglowodory (np. dichlorometan, chloroform, dichloroetan, trichloroetan, tetrachlorek węgla i podobne), etery (np. eter etylowy, eter izopropylowy i podobne), estry kwasu tłuszczowego (np. octan etylu, octan butylu i podobne), węglowodory aromatyczne (np. benzen, toluen, ksylen i podobne), alkohole (np. etanol, metanol i podobne), i acetonitryl, oraz mieszaniny tych rozpuszczalników. Korzystnym rozpuszczalnikiem organicznym dla polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego soli jest między innymi dichlorometan.

Stężenie polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego w roztworze w rozpuszczalniku organicznym jest różne i zależy od ciężaru cząsteczkowego polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego i rodzaju rozpuszczalnika organicznego. Np. gdy jako rozpuszczalnik organiczny stosuje się dichlorometan, stężenie wybiera się na ogół z przedziału od 0,5 do 70% wagowo, korzystniej od i do 60% wagowo, szczególnie korzystnie od 2 do 50% wagowo.

Do tak otrzymanego roztworu polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego dodaje się fizjologicznie aktywną substancję lub jej sól i rozpuszcza ją lub rozprasza. Następnie, otrzymany roztwór w rozpuszczalniku organicznym zawierający kompozycję składającą się z fizjologicznie aktywnej substancji lub jej soli i polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego sól dodaje się do fazy wodnej z wytworzeniem emulsji O/W (faza oleju/faza wodna), rozpuszczalnik w fazie oleju odparowuje lub rozprasza się w fazie wodnej z wytworzeniem mikrokapsułki. Objętość fazy wodnej dobiera się zwykle tak, aby była ona od 1 do 10000-razy, korzystniej od 5 do 5000-razy, szczególnie korzystnie od 10 do 2000-razy większa od objętości fazy oleju.

Oprócz wyżej wymienionych składników do fazy wodnej dodaje się emulgatory. Można stosować dowolny emulgator o ile tworzy on trwałą emulsję O/W. Przykładowo stosuje się surfaktanty anionowe (oleinian sodu, stearynian sodu, laurylosiarczan sodu i podobne), surfaktanty niejonowe (estry kwasów tłuszczowych i polioksyetyleno sorbitanu (Tween 80, Tween 60, produkowane przez Atlas Powder), pochodne polioksyetylenowe oleju rycynowego (HCO-60, HCO-50, produkowane przez Nikko Chemical), poliwinylopirolidon, alkohol poliwinylowy, karboksymetylocelulozę, lecytynę, żelatynę i kwas hialuronowy. Stosuje się je oddzielnie lub w pewnych kombinacjach. Korzystne ich stężenie po użyciu zawiera się w przedziale od 0,0001 do 10% wagowo, korzystniej w przedziale od 0,001 do 5% wagowo.

Oprócz wyżej wymienionych składników do fazy wodnej można dodawać środki regulujące ciśnienie osmotyczne. Można stosować dowolny środek regulujący ciśnienie osmotyczne o ile daje on ciśnienie osmotyczne podczas formulacji w roztworze wodnym.

Przykładami środków regulujących ciśnienie osmotyczne są alkohole poliwodorotlenowe, monowodorotlenowe alkohole, monosacharydy, disacharydy, oligosacharydy i aminokwasy lub ich pochodne.

Jako alkohole poliwodorotlenowe stosuje się np. alkohole triwodorotlenowe, takie jak gliceryna i podobne, alkohole pentawodorotlenowe, takie jak arabitol, ksylitol, adonitol i podobne, i alkohole heksawodorotlenowe, takie jak mannitol, sorbitol, dulcitol i podobne. Odpowiednimi alkoholami są między innymi alkohole heksawodorotlenowe, w szczególności mannitol.

PL 212 531 B1

Przykładami alkoholi monowodorotlenowych są metanol, etanol i alkohol izopropylowy i korzystny jest, między innymi, etanol.

Jako monosacharydy stosuje się np. pentozy, takie jak arabinoza, ksyloza, ryboza, 2-deoksyryboza i podobne, i heksozy, takie jak glukoza, fruktoza, galaktoza, mannoza, sorboza, ramnoza, fukoza i podobne, i spośród nich korzystne są heksozy.

Jako oligosacharydy stosuje się np. tri sacharydy, takie jak maltotrioza, rafinoza i podobne i tetra sacharydy, takie jak stachioza i podobne, i spośród nich korzystne są trisacharydy.

Jako pochodne monosacharydów, disacharydów i oligosacharydów stosuje się np. glukozoaminę, galaktozaminę, kwas glukuronowy i kwas galakturonowy.

Jako aminokwasy stosuje się dowolne L-aminokwasy, a przykładami są glicyna, leucyna i arginina. Spośród nich korzystnym aminokwasem jest L-arginina.

Opisane środki regulujące ciśnienie osmotyczne stosuje się pojedynczo lub w kombinacji.

Środki regulujące ciśnienie osmotyczne stosuje się w takim stężeniu, aby ciśnienie osmotyczne zewnętrznej fazy wodnej stanowiło od 1/50 do 5-krotnego, korzystnie od 1/25 do 3-krotnego ciśnienia osmotycznego fizjologicznego roztworu solanki. Gdy jako środek regulujący ciśnienie osmotyczne stosuje się mannitol jego stężenie wynosi korzystnie od 0,5% do 1,5%.

Do usunięcia rozpuszczalnika organicznego stosuje się dobrze znane metody. Przykładami takich metod jest metoda odparowania rozpuszczalnika organicznego pod normalnym ciśnieniem lub pod stopniowo obniżanym ciśnieniem do zmniejszonego ciśnienia z jednoczesnym mieszaniem za pomocą mieszadła szybkoobrotowego, mieszadła magnetycznego lub aparatury ultradźwiękowej, metoda odparowania rozpuszczalnika organicznego z regulacją podciśnienia z użyciem wyparki obrotowej i stopniowe usuwania rozpuszczalnika organicznego metodą dializy przez błonę.

Tak otrzymane mikrokapsułki odwirowuje się lub sączy, aby odzyskać wolną fizjologicznie aktywną substancję lub jej sól, substancję zatrzymującą lek i emulgator, które są przyłączone do powierzchni mikrokapsułek, przemywa się kilka razy wodą destylowaną i ponownie dysperguje w destylowanej wodzie, którą liofilizuje się.

Z uwagi na to, że w kompozycjach według wynalazku podstawowym składnikiem jest polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego posiadający stosunek średniego ciężaru cząsteczkowego wagowo do średniego ciężaru cząsteczkowego liczbowo 1,90 lub niższy, lub jego sól, lub polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o średnim ciężarze cząsteczkowym wagowo wynoszącym od 11600 do 14000 lub jego sól, mikrokapsułki zawierają dużą ilość leku, i dzięki temu nie jest konieczne, aby mikrokapsułki zawierały substancję zatrzymującą lek, taką jak żelatyna i środek zagęszczający.

Polimery takie stosuje się korzystnie do produkcji kompozycji o przedłużonym uwalnianiu, dla których czas uwalniania leku wynosi co najmniej dwa tygodnie.

W etapie wytwarzania można dodawać środek zapobiegający agregacji, który zapobiega zlepianiu się cząstek. Jako środek zapobiegający agregacji stosuje się np. rozpuszczalny w wodzie polisacharyd, taki jak mannitol, laktoza, glukoza i skrobie (np. skrobia kukurydziana i podobne), aminokwas, taki jak glicyna i białko, takie jak fibryna i kolagen. Spośród nich odpowiednim środkiem jest mannitol.

W miarę potrzeby po liofilizacji wodę i rozpuszczalnik organiczny można usunąć z mikrokapsułki przez ogrzewanie w warunkach, w których mikrokapsułki nie stapiają się. Korzystnie, ogrzewanie prowadzi się w temperaturze bliskiej lub nieco wyższej od temperatury przejściowego zeszklenia mikrokapsułki wyznaczonej metodą różnicowego skanowania kalorymetrycznego w warunkach podwyższania temperatury z szybkością 10 do 20°C na minutę. Korzystniej, ogrzewanie prowadzi się w temperaturze bliskiej temperatury przejściowego zeszklenia mikrokapsułki lub w przedziale temperatur od temperatury przejściowego zeszklenia mikrokapsułki do temperatury wyższej o około 30°C niż temperatura przejściowego zeszklenia mikrokapsułki. Korzystnie, ogrzewanie prowadzi się w temperaturze z przedziału temperatur od temperatury bliskiej temperaturze przejściowego zeszklenia mikrokapsułki do temperatury wyższej o 10°C od temperatury przejściowego jej zeszklenia, korzystniej w przedziale temperatur od temperatury bliskiej temperaturze przejściowego zeszklenia mikrokapsułki do temperatury wyższej o 5°C od temperatury przejściowego zeszklenia mikrokapsułki.

Czas ogrzewania może być różny i zależy od ilości mikrokapsułek i zasadniczo wynosi od 12 godzin do 168 godzin, korzystnie od 24 godzin do 120 godzin, szczególnie korzystnie od 48 godzin do 96 godzin licząc od momentu, gdy temperatura samych mikrokapsułek osiągnie wymienioną wartość.

PL 212 531 B1

Sposób ogrzewania nie podlega szczególnym ograniczeniom o ile w danej metodzie zapewnione jest równomierne ogrzewanie wszystkich mikrokapsułek.

Jako metodę ogrzewania i suszenia stosować można np. metodę ogrzewania i suszenia w termostatowanej komorze, w komorze fluidyzacyjnej, w komorze ruchomej lub piecu i w piecu mikrofalowym. Spośród tych metod korzystną jest metoda ogrzewania i suszenia w termostatowanej komorze.

Metoda W/O/W

Najpierw przygotowuje się roztwór polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego soli w rozpuszczalniku organicznym i tak otrzymany roztwór w rozpuszczalniku organicznym określa się jako fazę oleistą. Metoda wytwarzania jest taka sama, jak opisano powyżej w części (I) (i). Stężenie polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego w rozpuszczalniku organicznym może być różne i zależy od ciężaru cząsteczkowego polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego i rodzaju rozpuszczalnika organicznego, i przykładowo, gdy stosuje się jako rozpuszczalnik organiczny dichlorometan stężenie to wynosi zasadniczo od 0,5 do 70% wagowo, korzystniej od 1 do 60% wagowo, a szczególnie korzystnie od 2 do 50% wagowo.

Następnie przygotowuje się roztwór lub zawiesinę (dyspersję) fizjologicznie aktywnej substancji lub jej soli; rozpuszczalnikiem jest woda lub mieszanina wody i alkoholi (np. metanolu, etanolu i podobnych).

Stężenie dodawanej fizjologicznie aktywnej substancji lub jej soli wynosi zasadniczo od 0,001 mg/ml do 10 g/ml, korzystniej od 0,1 mg/ml do 5 mg/ml, i szczególnie korzystnie od 1 mg/ml do 3 g/ml.

Jeśli powyżej opisana fizjologicznie aktywna substancja posiada grupę zasadową, taką jak grupa aminowa, to solami fizjologicznie aktywnej substancji są sole z kwasami nieorganicznymi (zwanymi także wolnymi kwasami nieorganicznymi) (np. kwas węglowy, kwas wodorowęglowy, kwas chlorowodorowy, kwas siarkowy, kwas azotowy, kwas borowy itp.) i kwasami organicznymi (zwanymi także wolnymi kwasami organicznymi) (np. kwas bursztynowy, kwas octowy, kwas propionowy, kwas trifluorooctowy itp.).

Jeśli fizjologicznie aktywna substancja posiada grupę kwasową, taką jak grupa karboksylowa, to solami fizjologicznie aktywnej substancji są sole z nieorganicznymi zasadami (zwanymi także wolnymi zasadami nieorganicznymi), (np. sole metali alkalicznych, jak sole sodowe, potasowe, sole metali ziem alkalicznych, jak sole wapniowe, magnezowe itp.), z zasadami organicznymi (zwanymi także wolnymi zasadami organicznymi) (np. z aminami organicznymi, takimi jak trietyloamina, z zasadowymi aminokwasami, takimi jak arginina itp.). Ponadto, fizjologicznie aktywne peptydy mogą tworzyć związek kompleksowy z metalem (np. kompleks miedziowy, kompleks cynkowy itp.). Gdy fizjologicznie aktywną substancją jest pochodna LHRH, to szczególnie korzystne jest dodanie kwasu octowego.

Jako środek rozpuszczający i stabilizujący stosuje się dowolny znany środek. Rozpuszczanie lub rozpraszanie fizjologicznie aktywnej substancji lub dodatku przeprowadzać można przez ogrzewanie, wytrząsanie i mieszanie w takim stopniu, aby nie utracić aktywności; tak otrzymany roztwór wodny określa się jako wewnętrzną fazę wodną.

Tak otrzymaną wewnętrzną fazę wodną i fazę oleistą emulguje się znanymi metodami, takimi jak homogenizacja i działanie ultradźwiękami z wytworzeniem emulsji W/O.

Objętość fazy oleistej dodawanej do zmieszania jest od 1 do 1000-razy większa, korzystnie od 2 do 100-razy większa, korzystniej od 3 do 10-razy większa w stosunku do objętości wewnętrznej fazy wodnej.

Przedział lepkości otrzymanej emulsji W/O wynosi zasadniczo od 10 do 10000 mPas, korzystnie od 100 do 5000 mPas, szczególnie korzystnie od 500 do 2000 mPas w temperaturze od 12 do 25°C.

Następnie otrzymaną emulsję W/O zawierającą fizjologicznie aktywną substancję lub jej sól i polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego sól dodaje się do fazy wodnej z wytworzeniem układu W/O/W (wewnętrzna faza wodna/faza oleista/zewnętrzna fazę wodną), rozpuszczalnik w fazie oleistej odparowuje lub dyfunduje do zewnętrznej fazy wodnej z wytworzeniem mikrokapsułki. Na koniec, objętość zewnętrznej fazy wodnej jest zasadniczo od 1 do 10000-razy większa, korzystniej od 5-razy do 5000-razy, szczególnie korzystnie od 10-razy do 2000-razy większa od objętości fazy oleistej.

Emulgator i środek regulujący ciśnienie osmotyczne, które można, oprócz wyżej wymienionych składników, dodawać do fazy wodnej i późniejsze metody wytwarzania są takie same, jak opisane powyżej w części (I) (i).

PL 212 531 B1 (II) Metoda rozdzielania fazy

Podczas wytwarzania mikrokapsułek prezentowaną metodą do roztworu fizjologicznie aktywnej substancji lub jej soli i polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego soli w rozpuszczalniku organicznym opisanego w metodzie suszenia w wodzie (I) dodaje się stopniowo z mieszaniem środek koacerwujący tak, aby wytrącić i zestalić mikrokapsułkę. Objętość środka koacerwującego może być od 0,01 do 1000-razy, korzystnie od 0,05 do 500-razy, szczególnie korzystnie od 0,1 do 200-razy większa od objętości fazy oleistej.

Rodzaj środka koacerwującego nie podlega szczególnym ograniczeniom o ile jest to związek z grupy polimerów, grupy olejów mineralnych lub olejów roślinnych, który jest kompatybilny z rozpuszczalnikiem organicznym i nie rozpuszcza kompleksu fizjologicznie aktywnej substancji lub jej soli i polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego soli. Konkretnie stosuje się np. olej silikonowy, olej sezamowy, olej sojowy, olej kukurydziany, olej bawełniany, olej orzecha kokosowego, olej lniany, olej mineralny, n-heksan lub n-heptan. Można je stosować mieszając dwa lub więcej składników.

Tak otrzymaną mikrokapsułkę odzyskuje się, przemywa kilka razy heptanem lub podobnym rozpuszczalnikiem, aby usunąć środek koacerwujący z kompozycji zawierającej fizjologicznie aktywną substancję lub jej sól i polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego sól, które następnie suszy się pod zmniejszonym ciśnieniem. Alternatywnie, przemywanie prowadzi się w ten sam sposób, jak w opisanej powyżej metodzie suszenia w wodzie w punkcie (I) (i), którą liofilizuje się i następnie produkt ogrzewa i suszy.

(III) Metoda suszenia rozpyłowego

Podczas wytwarzania mikrokapsułek prezentowaną metodą, roztwór fizjologicznie aktywnej substancji lub jej soli i polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego soli w rozpuszczalniku organicznym opisany w punkcie metoda suszenie w wodzie (I) rozpyla się przez odpowiednią dyszę w komorze suszącej suszarki rozpyłowej, gdzie bardzo drobne kropelki rozpuszczalnika organicznego odparowują w niezwykle krótkim czasie tworząc mikrokapsułki. Przykładami dysz są dysza typu rozpyłowego, dysza ciśnieniowa, dysza typu dysku rotacyjnego. Następnie, w miarę potrzeby, mikrokapsułkę przemywa się, liofilizuje, po czym ogrzewa i suszy tą samą metodą, którą opisano w punkcie metoda suszenie w wodzie w części (I).

W przypadku przygotowania innej formy dawkowania niż wyżej wymieniona mikrokapsułka, roztwór fizjologicznie aktywnej substancji lub jej soli i polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego soli w rozpuszczalniku organicznym opisany w metodzie wytwarzanie mikrokapsułki przez suszenie w wodzie (I) suszy się odparowując rozpuszczalnik organiczny i wodę regulując jednocześnie podciśnienie (próżnię) przez stosowanie np. wyparki obrotowej; można ją rozdrobnić za pomocą mikronizera otrzymując drobny proszek (zwany także mikrocząstkami).

Następnie, mikrocząstki przemywa się tą samą metodą, którą opisano w metodzie wytwarzania mikrokapsułki (I) przez suszenie w wodzie, liofilizuje, po czym ogrzewa i suszy.

Tak otrzymane mikrokapsułki lub drobny proszek dają uwalnianie leku odpowiadające uwalnianiu z obniżoną szybkością.

Kompozycja o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku może być przygotowana w dowolnej formie, takiej jak mikrosfera, mikrokapsułka lub drobny proszek (mikrocząstki), korzystną formą są mikrokapsułki.

Kompozycję o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku stosuje się samą lub stanowi ona wyjściowy materiał, z którego sporządza się rozmaite formy dawkowania; podaje się je jako środek do iniekcji lub środek do podawania dożylnego, podskórnego i do różnych organów, jako środek do podawania przez śluzówkę, podawania doustnego (np. kapsułka (np. twarda kapsułka, miękka kapsułka i podobne)), preparaty stałe, takie jak granulki, proszki i podobne, lub środki ciekłe, takie jak syrop, emulsja, zawiesina i podobne do podawania donosowego, doodbytniczego lub do macicy.

Przykładowo, przygotowując z kompozycji o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku środek do iniekcji sporządza się wodną zawiesinę wraz ze środkiem dyspergującym (np. surfaktantami, takimi jak Tween 80, HCO-6O i podobne, i polisacharydami, takimi jak hialuronian sodu, karboksymetyloceluloza, argininian sodu i podobne), środkiem konserwującym (np. metyloparabenem i propyloparabenem), środkiem izotonizującym (chlorek sodu, mannitol, sorbitol, glukoza i prolina), lub kompozycję rozprasza się do postaci zawiesiny w oleju stosując olej roślinny, taki jak olej sezamowy lub olej kukurydziany otrzymując środek do iniekcji o przedłużonym uwalnianiu, zastrzyk, który nadaje się do zastosowania.

PL 212 531 B1

Średnica cząstek kompozycji o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku, którą stosuje się jako zawiesinę do iniekcji jest taka, aby zapewnić dobry stopień dyspersji i dobre przechodzenie (penetrację) przez igłę.

Np. średnia średnica cząstek zawiera się w przedziale od 0,1 do 300 μm, korzystnie od 0,5 do 150 μm, korzystniej od 1 do 100 μm.

Aby z kompozycji o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku przygotować preparat jałowy, stosuje się takie metody jak (nie stanowią one ograniczenia) przeprowadzanie wszystkich etapów w warunkach jałowych, przeprowadzanie wyjaławiania promieniami gamma, dodawanie antyseptyków i podobne.

Ponieważ kompozycja o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku jest nisko toksyczna, stosuje się ją jako bezpieczny lek dla ssaków (np. ludzi, krów, świń, psów, kotów, myszy, szczurów, królików i podobnych). Dawki kompozycji o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku są różne i zależą od rodzaju i zawartości fizjologicznie aktywnej substancji, formy dawkowania, czasu uwalniania fizjologicznie aktywnej substancji, rodzaju leczonej choroby, pacjenta (zwierzęcia) i skutecznej ilości fizjologicznie aktywnej substancji. Pojedynczą dawkę fizjologicznie aktywnej substancji, przykładowo dla preparatu o przedłużonym uwalnianiu przez sześć miesięcy, korzystnie dobiera się z przedziału od 0,01 mg do 10 mg/kg masy ciała, korzystniej od 0,05 mg do 5 mg/kg masy ciała dla osobnika dorosłego.

Pojedynczą dawkę kompozycji o przedłużonym uwalnianiu korzystnie dobiera się z przedziału od 0,05 mg do 50 mg/kg masy ciała, korzystniej od 0,1 mg do 30 mg/kg masy ciała dla osobnika dorosłego.

Właściwy czas podawania dobiera się w zależności głównie od rodzaju i zawartości fizjologicznie aktywnej substancji, formy dawkowania, czasu uwalniania fizjologicznie aktywnej substancji, rodzaju leczonej choroby i pacjenta (zwierzęcia), i można stosować podawanie raz na kilka tygodni, raz na miesiąc, raz na kilka miesięcy (np. co trzy miesiące, co cztery miesiące, co sześć miesięcy, itd.), i podobnie.

Kompozycję o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku stosuje się jako środek do zapobiegania lub leczenia rozmaitych chorób w zależności od rodzaju zawartej w niej fizjologicznie aktywnej substancji; np. gdy fizjologicznie aktywną substancją jest pochodna LH-RH, kompozycję stosuje się do zapobiegania lub leczenia chorób zależnych od hormonów, w szczególności zależnych od hormonów płciowych raków (np. raka prostaty, raka macicy, raka piersi, nowotworów przysadki i podobnych), zależnych od hormonów płciowych chorób, takich jak przerost prostaty, endometrioza, mięśniak macicy, przedwczesne dojrzewanie, bolesne miesiączkowanie, brak miesiączki, objawy przedmenstrualne, wielokomorowy zespół jajnikowy i podobnych, jako środek do zapobiegania nawrotów raka piersi po operacji przedmenopauzalnego raka piersi, jako środek do zapobiegania choroby Alzheimera lub chorób autoimmunologicznych, i jako środki antykoncepcyjne (lub, do odzyskiwania aktywności po przerwaniu jego podawania, bezpłodności).

Co więcej, kompozycje można także stosować do zapobiegania lub leczenia łagodnych lub złośliwych nowotworów, niezależnych od hormonów płciowych lecz wrażliwych na LH-RH.

Tak więc, podając ssakowi skuteczną dawkę środka do leczenia lub zapobiegania chorobom według wynalazku, można zapobiegać lub leczyć choroby zależne od hormonów, w szczególności, zależne od hormonów płciowych raki (np. raka prostaty, raka macicy, raka piersi, nowotwory przysadki i podobne), zależne od hormonów płciowych choroby, takie jak przerost prostaty, endometrioza, mięśniak macicy, przedwczesne dojrzewanie, bolesne miesiączkowanie, brak miesiączki, objawy przedmenstrualne, wielokomorowy zespół jajnikowy; i można zapobiegać ciąży, a także można zapobiegać nawrotom raka piersi po operacji przedmenopauzalnego raka piersi.

Przykład A1 g kopolimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego, o średnim ciężarze cząsteczkowym wagowo 9700 i średnim ciężarze cząsteczkowym liczbowo 5030 zsyntetyzowanego metodą odwadniającej polikondensacji kwasu mlekowego i kwasu glikolowego rozpuszcza się w 100 ml acetonu i aby wytrącić polimer do roztworu wkrapla się mieszając 40 ml oczyszczonej wody. Przez dekantację usuwa się roztwór inny od wytrąconego lepkiego polimeru typu syropu skrobiowego i otrzymany polimer suszy się pod zmniejszonym ciśnieniem. Wydajność polimeru po wysuszeniu wynosi 8,37 g, średni ciężar cząsteczkowy wagowo wynosi 10500 i średni ciężar cząsteczkowy liczbowo wynosi 6700.

PL 212 531 B1

Przykład A2

4,87 g polimeru otrzymanego w Przykładzie A1 rozpuszcza się w 8,03 g dichlorometanu uzyskując fazę oleistą. Fazę oleistą miesza się z fazą wodną otrzymaną przez rozpuszczenie 0,597g octanu Peptydu A w 0,6 ml oczyszczonej wody, i którą wstępnie emulguje się stosując Polytron z szybkością 25000 rpm (obrotów na minutę) otrzymując emulsję W/O. Tę W/O emulsję dodaje się w temperaturze 15°C do 1000 ml 0,1% wodnego roztworu alkoholu poliwinylowego i całość przekształca się w emulsję typu W/O/W stosując homomikser z szybkością 7000 rpm. Mikrokapsułkę zestala się przez usunięcie rozpuszczalnika przez mieszanie mieszadłem szybkoobrotowym przez trzy godziny, następnie po przepuszczeniu przez sita o rozmiarze 200 mesh do odzyskanych mikrokapsułek dodaje się 0,48 g mannitolu i poddaje się je liofilizacji. Wydajność otrzymanych mikrokapsułek po liofilizacji wynosi 3,92 g, a zawartość Peptydu A wynosi 10,18%.

Przykład Porównawczy A1

Stosując kopolimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego z Przykładu A1 i postępując w ten sam sposób jak w Przykładzie A2 otrzymuje się mikrokapsułki z wydajnością 3,97g i o zawartości Peptydu A 9,50%.

Przykład Eksperymentalny A1

Mikrokapsułki otrzymane w Przykładzie A2 i Przykładzie Porównawczym A1 i zdyspergowane w 0,3 ml środowiska dyspegującego (destylowana woda, w której rozpuszczono 0,25 mg karboksymetylocelulozy, 0,5 mg Polisorbatu 80 i 25 mg mannitolu) z 2,25 mg Peptydu A podawano 7-tygodniowym szczurom SD płci męskiej podskórnie na grzbiecie igłą 22G. W określonym czasie po podaniu, szczury zabijano, mikrokapsułki pozostałe w miejscu podawania usuwano i pozostały w nich Peptyd A oznaczano ilościowo; wartość tę dzielono przez wyjściową zawartość, aby uzyskać pozostałą ilość przedstawioną w Tabeli I. W Tabeli podano także wartości stosunku Mw/Mn polimerów użytych w Przykładzie A2 i Przykładzie Porównawczym A1.

T a b e l a 1

	Przykład Porównawczy A1	Przykład A2
Mw/Mn	1,93	1,57
1 dzień	84,64%	91,17%
2 tygodnie	32,2%	54,31%
4 tygodnie	2,54%	10,28%

Jak wynika z Tabeli 1, gdy do wytwarzania mikrokapsułek stosuje się polimer z Przykładu A2 posiadający wartość Mw/Mn 1,90 lub niższą uzyskany przez zadanie acetonem, to zmniejsza się początkowa uwalniana z mikrokapsułek ilość Peptydu A co zapewnia przedłużone jego uwalnianie w ciągu 4 tygodni.

Przykład A3

185,7 g kopolimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o średnim ciężarze cząsteczkowym wagowo 10600 i średnim ciężarze cząsteczkowym liczbowo 6600 rozpuszcza się w 300,1 g dichlorometanu, i temperaturę doprowadza się do 29,5°C. Odważa się 330,2 g tego roztworu w rozpuszczalniku organicznym i następnie miesza się go z wodnym roztworem uprzednio otrzymanym przez rozpuszczenie 15,62 g octanu Peptydu A w 15,31 g destylowanej wody, który ogrzano do temperatury 54,3°C, i całość miesza się przez 1 minutę otrzymując surową emulsję, którą następnie emulguje się przy obrotach 10000 rpm przez dwie minuty w homogenizatorze uzyskując W/O emulsję. Następnie, otrzymaną W/O emulsję oziębia się do 17,8°C, wylewa do 25 litrów 0,1% (wag./wag.) wodnego roztworu alkoholu poliwinylowego (EG-40, produkowanego przez Nihongozaikagaku), który uprzednio ogrzewano do 17,9°C przez 1 minutę i 16 sekund, i miesza się z prędkością 7,005 rpm w urządzeniu HOMOMIC LINE FLOW (produkowanym przez Tokushukika) otrzymując W/O/W emulsję. Otrzymaną W/O/W emulsję miesza się przez 3 godziny, aby odparować dichlorometan lub oddyfundować go do zewnętrznej fazy wodnej, faza oleista zestala się, sączy się ją przez sita o otworach 75 μm, i na koniec zbiera się mikrokapsułki osadzające się w sposób ciągły podczas wirowania z szybkością 2000 rpm na wirówce (H-600S, produkowanej przez Kokusanenshinki). Zebrane mikrokapsułki dysperguje się ponownie w małej ilości destylowanej wody, sączy przez sita o średnicy oczek 90 μm, do roztworu dodaje się 17,2 g mannitolu i całość Iiofilizuje otrzymując proszek. Otrzymuje się mikrokapsułki z wydajnością 76,4% i o zawartości Peptydu A w mikrokapsułce 8,79%.

PL 212 531 B1

Przykład Eksperymentalny A2 mg mikrokapsułek opisanych w Przykładzie A3 dysperguje się w 0,3 ml środowiska dyspergującego (destylowana woda zawierająca 0,15 mg karboksymetylocelulozy, 0,3 mg Polisorbatu 80 i 15 mg mannitolu), i podaje iniekcyjnie podskórnie w grzbiet 7-tygodniowym szczurom SD płci męskiej za pomocą igły 22G. W określonym czasie po podaniu, szczury zabijano, mikrokapsułki pozostałe w miejscu podawania usunięto i pozostały w nich Peptyd A oznaczano ilościowo; wartość tę dzielono przez wyjściową zawartość, aby uzyskać pozostałą ilość przedstawioną w Tabeli 2.

T a b e l a 2

Czas	1 dzień	1 tydzień	2 tygodnie	3 tygodnie	4 tygodnie	5 tygodni
Pozostała ilość	90,29%	68,06%	36,63%	12,75%	4,48%	1,12%

Jak wynika z Tabeli 2, nawet przy zwiększonej skali otrzymania preparatu i w sytuacji, gdy mikrokapsułki opisane w Przykładzie A3 zawierają dużą ilość fizjologicznie aktywnej substancji pozostająca ilość fizjologicznie aktywnej substancji po jednym dniu od momentu podania jest bardzo wysoka 90%. Tak więc, gdy stosunek Mw/Mn polimeru jest niski i wynosi około 1,6, występuje efekt znacznego obniżania początkowego nadmiernego uwalniania fizjologicznie aktywnej substancji. Ponadto, fizjologicznie aktywna substancja uwalnia się z mikrokapsułek ze stałą szybkością w ciągu długiego czasu.

Porównawczy Przykład B1

197,7 g kopolimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o średnim ciężarze cząsteczkowym wagowo 12600 i średnim ciężarze cząsteczkowym liczbowo 6400 rozpuszcza się w 320,1 g dichlorometanu, sączy pod ciśnieniem przez filtr o rozmiarze 0,2 μm (EMFLOW, DFA4201FRP) i temperaturę doprowadza się do około 30,0°C. Odważa się 330,1 g, miesza z wodnym roztworem, który otrzymano rozpuszczając 15,68 g octanu Peptydu A w 15,31 g destylowanej wody i ogrzewa się do 56,0°C, miesza przez 1 minutę otrzymując surową emulsję, który następnie emulguje się przy szybkości obrotów 10000 rpm przez dwie minuty otrzymując W/O emulsja. Następnie, otrzymaną W/O emulsję oziębia się do 18,2°C, wylewa do 25 litrów 0,1% (wag./wag.) alkoholu poliwinylowego (EG-40, produkowanego przez Nihongozaikagaku) poprzednio ogrzanego do 18,4°C przez 1 minutę i 46 sekund, miesza się z szybkością 7007 rpm na przyrządzie HOMOMIC LINE FLOW (produkowanym przez Tokushukika) otrzymując W/O/W emulsję. Otrzymaną W/O/W emulsję miesza się przez 3 godziny, aby odparować dichlorometan lub oddyfundować go do zewnętrznej fazy wodnej, faza oleista zestala się, sączy się ją przez sita o otworach 75 μm, i na koniec zbiera się mikrokapsułki osadzające się w sposób ciągły podczas wirowania z szybkością 2000 rpm na wirówce (H-600S, produkowanej przez Kokusanenshinki). Zebrane mikrokapsułki dysperguje się ponownie w małej ilości destylowanej wody, sączy przez sita o średnicy oczek 90 μm, do roztworu dodaje się 17,2 g mannitolu i całość liofilizuje otrzymując proszek. Otrzymuje się mikrokapsułki z wydajnością 73,47% i o zawartości Peptydu A w mikrokapsułce 8,43%.

Porównawczy Przykład Eksperymentalny B1

Około 26,7 mg mikrokapsułek opisanych w Przykładzie B1 dysperguje się w 0,3 ml środowiska dyspergującego (destylowana woda zawierająca 0,15 mg karboksymetylocelulozy, 0,3 mg Polisorbatu 80 i 15 mg mannitolu) i podaje iniekcyjnie podskórnie w grzbiet 7-tygodniowym szczurom SD płci męskiej za pomocą igły 22G. W określonym czasie po podaniu, szczury zabijano, mikrokapsułki pozostałe w miejscu podawania usunięto i pozostały w nich Peptyd A oznaczano ilościowo; wartość tę dzielono przez wyjściową zawartość, aby uzyskać pozostałą ilość przedstawioną w Tabeli 3.

T a b e l a 3

Czas	1 dzień	1 tydzień	2 tygodnie	3 tygodnie	4 tygodnie	5 tygodni
Pozostała ilość	82,43%	68,33%	47,07%	23,58%	9,05%	2,08%

Jak wynika z Tabeli 3, mikrokapsułki opisane w Przykładzie B1 mogą zawierać dużą ilość fizjologicznie aktywnej substancji i nawet bez dodawania żelatyny uzyskuje się znaczne obniżania początkowego nadmiernego uwalniania fizjologicznie aktywnej substancji i z takich mikrokapsułek fizjologicznie aktywna substancja uwalnia się z w ciągu długiego czasu.

Porównawczy Przykład Eksperymentalny B2

Około 44,6 mg mikrokapsułek opisanych w Przykładzie B1 dysperguje się w 1 ml środowiska dyspergującego (destylowana woda zawierająca 0,15 mg karboksymetylocelulozy, 0,3 mg Polisorbatu 80

PL 212 531 B1 i 15 mg mannitolu), i podaje iniekcyjnie podskórnie w grzbiet psów (typu „Beagle”, ważących od 7 do 12 kg) za pomocą igły 22G. W określonym czasie po podaniu pobierano krew z żyły z przednich nóg, określano ilościowo stężenie Peptydu A i testosteronu; wyniki przedstawiono w Tabeli 4.

T a b e l a 4

Czas	1 dzień	1 tydzień	2 tygodnie	3 tygodnie	4 tygodnie	5 tygodni
Peptyd A	2,21	0,398	0,525	0,433	0,603	0,358
Testosteron	2,79	0,57	0,35	0,35	0,30	0,39

Jak widać z Tabeli 4, mikrokapsułki opisane w Przykładzie B1 uwalniają fizjologicznie aktywną substancję przez długi czas utrzymując jej stężenie we krwi. Ponadto, aktywność fizjologicznie aktywnej substancji uwalnianej do krwi nie zanika utrzymując efektywność leku.

Preparat o przedłużonym uwalnianiu według wynalazku oparty na PLGA, dla którego stosunek średniego ciężaru cząsteczkowego wagowo do średniego ciężaru cząsteczkowego liczbowo wynosi około 1,90 lub jest niższy, lub wykorzystujący polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o średnim ciężarze cząsteczkowym wagowo od 11600 do 14000 lub jego sól i zawierający dużą ilość fizjologicznie aktywnej substancji, nawet wówczas, gdy nie zawiera żelatyny, zmniejsza początkowe nadmierne uwalnianie fizjologicznie aktywnej substancji i zapewnia w ten sposób stałą szybkość uwalniania w ciągu około jednego miesiąca.

Tak więc preparat według wynalazku jest korzystny z uwagi na obniżone koszty procesu wytwarzania, albowiem nie ma potrzeby stosowania substancji zatrzymującej lek, takiej jak żelatyna i środka zagęszczającego co zmniejsza ilość stosowanych dodatków. Ponadto preparat może zawierać lek w dużym stężeniu bez stosowania substancji zatrzymującej lek i środka zagęszczającego; można wytworzyć kompozycję o przedłużonym uwalnianiu, dla której czas uwalniania wynosi co najmniej dwa tygodnie; i otrzymuje się preparat o wysokiej trwałości z uwagi na podwyższenie temperatury zeszklenia polimeru.

Claims

1. Kompozycja o przedłużonym uwalnianiu w postaci mikrosfery, mikrokapsułki lub mikrocząstki, znamienna tym, że zawiera polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego, dla którego stosunek średniego ciężaru cząsteczkowego wagowo do średniego ciężaru cząsteczkowego liczbowo wynosi od 1,40 do 1,90, lub jego sól, przy czym polimer ten ma wagowo średni ciężar cząsteczkowy od 8000 do 15000 i stosunek molowy kwasu mlekowego do kwasu glikolowego wynosi od 70:30 do 80:20 oraz polimer lub jego sól jest wytworzony sposobem obejmującym dodanie wody do organicznego rozpuszczalnika zawierającego polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o wagowo średnim ciężarze cząsteczkowym od 5000 do 15000 w ilości od 24 do 40% (obj./obj.) w stosunku do rozpuszczalnika organicznego, przy czym kompozycja ta zawiera ponadto substancję fizjologicznie aktywną, którą stanowi peptyd o wzorze

2. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że stężenie niskocząsteczkowej frakcji polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o masie cząsteczkowej 3000 lub niższej wynosi od 3% do 9% (wag./wag.).

3. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawiera octan peptydu o wzorze: 5-okso-Pro-His-Trp-Ser-Tyr-DLeu-Leu-Arg-Pro-NH-C2H5

4. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że zawartość peptydu lub jego octanu w kompozycji wynosi od 5% (wag./wag.) do 24% (wag./wag.).

5. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że przeznaczona jest do iniekcji.

6. Kompozycja według zastrz. 1, znamienna tym, że uwalnia peptyd lub jego octan w ciągu co najmniej dwóch tygodni.

7. Sposób wytwarzania kompozycji o przedłużonym uwalnianiu określonej w zastrzeżeniu 1, znamienny tym, że obejmuje:

PL 212 531 B1 mieszanie i dyspergowanie, roztworu lub dyspersji peptydu lub jego octanu w wodzie lub mieszaninie wody i alkoholi, w roztworze rozpuszczalnika organicznego zawierającego polimer kwasu mlekowego i kwasu glikolowego, emulgowanie tak otrzymanej dyspersji do utworzenia emulsji typu woda w oleju, dodawanie emulsji typu woda w oleju do fazy wodnej z wytworzeniem emulsji typu woda (wewnętrzna faza wodna)/olej (faza olejowa)/ woda (zewnętrzna faza wodna), i odparowanie rozpuszczalnika organicznego lub prowadzenie dyfuzji rozpuszczalnika organicznego do zewnętrznej fazy wodnej.

8. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że peptyd lub jego octan stosuje się w postaci roztworu wodnego.

9. Środek farmaceutyczny zawierający kompozycję o przedłużonym uwalnianiu określoną w zastrzeżeniu 1.

10. Środek według zastrz. 9, znamienny tym, że stosuje się do zapobiegania lub leczenia raka prostaty, przerostu prostaty, endometriozy, mięśniaka macicy, włókniaka macicy, przedwczesnego dojrzewania i bolesnego miesiączkowania, lub środek antykoncepcyjny.

11. Środek według zastrz. 9, znamienny tym, że stosuje się do zapobiegania nawrotom raka piersi po operacji przedmenopauzalnego raka piersi.

12. Zastosowanie kompozycji określonej w zastrz. 1 do wytwarzania leku do zapobiegania lub leczenia raka prostaty, przerostu prostaty, endometriozy, mięśniaka macicy, włókniaka macicy, przedwczesnego dojrzewania i bolesnego miesiączkowania, lub środek antykoncepcyjny.

13. Zastosowanie kompozycji określonej w zastrz. 1 do wytwarzania leku do zapobiegania nawrotom raka piersi po operacji przedmenopauzalnego raka piersi.

14. Sposób wytwarzania polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o średnim ciężarze cząsteczkowym wagowo od 8000 do 15000, dla którego stosunek średniego ciężaru cząsteczkowego wagowo do średniego ciężaru cząsteczkowego liczbowo wynosi od 1,40 do 1,90 i stosunek molowy kwasu mlekowego do kwasu glikolowego wynosi od 70:30 do 80:20; lub jego sól obejmujący dodawanie wody do roztworu polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego o wagowo średnim ciężarze cząsteczkowym od 5000 do 15000 w ilości od 24% do 40% (obj./obj.) w stosunku do rozpuszczalnika organicznego.

15. Sposób wytwarzania polimeru według zastrz. 14, znamienny tym, że rozpuszczalnik organiczny jest hydrofilowy.

16. Sposób wytwarzania polimeru według zastrz. 15, znamienny tym, że hydrofilowym rozpuszczalnikiem organicznym jest aceton.

17. Sposób wytwarzania polimeru według zastrz. 14, znamienny tym, że stosunek objętościowy wody do rozpuszczalnika organicznego wynosi 40:100.

18. Zastosowanie polimeru kwasu mlekowego i kwasu glikolowego lub jego soli wytwarzanego sposobem według zastrz. 14, do wytwarzania kompozycji określonej w zastrz. 1.