PL202362B1 - Sposób i kołek do mocowania płyt do izolacji cieplnej - Google Patents

Abstract

Przedmiotem wynalazku jest sposób moco- wania p lyt do izolacji cieplnej do sciany albo stropu, szczególnie dodatkowego mocowania do starych budynków, w którym ko lki (1, 1'), posiadaj ace g lówk e (7, 7', 13) osadza si e w scianie wzgl ednie stropie w takiej ilo sci, ze na ka zd a p lyt e (10) do izolacji cieplnej przypada kilka ko lków, a na g lówk e (7, 7', 13) ko lka (1, 1') i ewentualnie na scian e (5), wzgl ednie strop nanosi si e klej (9) a nast epnie dociska si e p lyty (10) do izolacji cieplnej. G lówka ko lka posiada kilka wystaj acych w formie gwiazdy ramion, a strefa rozpr ezna i g lówka (7, 7') ko l- ka (1) s asiaduj a ze sob a. PL PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób i kołek do mocowania płyt do izolacji cieplnej do ściany lub stropu, szczególnie do mocowania tych płyt w starych budynków.

Dobra izolacja cieplna budynków może znacznie obniżyć zużycie energii. Jest to korzystne nie tylko ze względu na koszty ponoszone w długim okresie czasu ale również ze względu na ochronę środowiska (zmniejszenie emisji dwutlenku węgla). Dlatego izoluje się cieplnie nie tylko nowobudowane budynki ale również coraz częściej wyposaża się w izolację cieplną budynki stare.

Przy budynkach nowych, płyty do izolacji cieplnej mogą być po prostu przyklejane do gładkiej ściany na przykład z cegły albo prefabrykatów betonowych. Przy budynkach starych jest to z reguły niemożliwe, ponieważ mur nie jest wystarczająco stabilny. Gdyby płyty do izolacji cieplnej były przyklejane do muru, istniałoby duże niebezpieczeństwo, że odpadną one razem z częścią tynku albo muru.

W starych budynkach pł yty do izolacji cieplnej są wię c zwykle przykrę cane lub przybijane gwoź dziami. Niekorzystne jest przy tym to, że śruby względnie gwoździe, które przechodzą przez izolację cieplną, tworzą kanały przewodzące, przez co obniżają działanie izolacji.

Z US- 4 899 513-A znane jest rozwią zanie, w którym do pł yt imitują cych marmur są przyklejone gwoździe. Na powierzchni przeznaczonej do obłożenia płytami montuje się szyny z otworami, w które wkłada się gwoździe. Gwoździe są przyklejone do płyty w miejscach odpowiadających rozmieszczeniu otworów w szynach. Płytę razem z gwoździami osadza się na szynach.

Z US- 2 151 597-A znany jest sposób mocowania płyt szklanych, w którym najpierw w murze osadza się kołki drewniane. Do tych kołków drewnianych przybija się następnie tarcze, które posiadają otwory. Na tarcze nanosi się klej a następnie dociska, a więc przykleja płyty szklane.

W obu powyż szych przypadkach chodzi o sztywne pł yty, które nie są porównywalne z pł ytami do izolacji cieplnej.

W DE- 19 701 122 Al jest opisany sposób i kołek do mocowania płyt do izolacji cieplnej. Wskutek naprężeń termicznych kołki i gwoździe są obciążone dużymi siłami zginającymi. Problem polega na tym, że płyty do izolacji cieplnej są przeważnie otynkowane a tynk może mieć temperaturę (w miejscach nasłonecznionych do 60°C) mocno różniącą się od temperatury muru. Stąd kołki i gwoździe, które przechodzą przez płyty do izolacji cieplnej, są narażone na duże siły zginające, które mogą znacznie obniżać nośność całego mocowania. Problem ten jest rozwiązany w ten sposób, ze kołek posiada strefę rozprężną oraz główkę, przy czym do strefy rozprężnej przylega pierścień, który jest połączony z główką kołka za pomocą elastycznego żebra. Kołek zostaje przymocowany do muru w ten sposób, że w pierścień (a więc w strefę rozprężną) wkręcona jest śruba. Zakończenie śruby usytuowane jest blisko powierzchni, a przez płyty do izolacji cieplnej przechodzi tylko żebro kołka. Główka kołka składa się z siatki o zewnętrznym konturze w zasadzie w formie koła. Główka przylega od zewnątrz do płyty do izolacji cieplnej i jest przykryta warstwą tynku, przy czym warstwa tynku przechodzi częściowo przez otwory w siatce.

Przedmiotem wynalazku jest sposób mocowania płyt do izolacji cieplnej do ściany albo stropu, szczególnie dodatkowego mocowania do starych budynków, zgodnie z którym, kołki posiadające główkę osadza się w ścianie względnie stropie w takiej ilości, że na każdą płytę do izolacji cieplnej przypada kilka kołków, a na główkę kołka i ewentualnie na ścianę, względnie strop nanosi się klej a nastę pnie dociska się pł yty do izolacji cieplnej.

Korzystnie, stosuje się kołki, których główka posiada otwory do przejścia kleju na drugą stronę, szczególnie kołki z główką w kształcie gwiazdy, a zwłaszcza kołki, których główka stanowi kratę z wł ókna szklanego.

Przedmiotem wynalazku jest również kołek do mocowania płyt do izolacji cieplnej do ściany albo stropu, szczególnie dodatkowego mocowania do starych budynków, przy czym kołek posiada strefę rozprężną oraz główkę kołka a główka kołka posiada kilka wystających w formie gwiazdy ramion.

Istota wynalazku polega na tym, że strefa rozprężna i główka kołka sąsiadują ze sobą.

Korzystnie, na kołku osadzona jest elastyczna płyta wzmacniająca, która w stanie zmontowanym usytuowana jest między ścianą, względnie stropem a ramionami kołka.

Ponadto, w rozwiązaniu według wynalazku zastosowano pierścień, służący do określenia powierzchni klejenia jest ustalony na ramionach.

Zgodnie z wynalazkiem, kołek osadzany jest w ścianie, względnie stropie, co jest również możliwe w budynkach starych. Połączenie między płytą do izolacji cieplnej a ścianą względnie stropem następuje więc przez przyklejenie płyty do kołków osadzonych w ścianie. Kołek nie przechodzi przez

PL 202 362 B1 płytę do izolacji cieplnej, ponieważ strefa rozprężna i główka kołka bezpośrednio sąsiadują ze sobą. Dodatkowy klej w obszarze między kołkami stabilizuje przy kruchym murze ścianę względnie strop w miejscach, gdzie mur jeszcze jest stabilny, co podwyższa wytrzymałość połączenia między płytami do izolacji cieplnej a ścianą względnie stropem. Jako klej wchodzi w rachubę przede wszystkim ulepszony dyspersyjnie klej z wypełniaczem stosowany zwykle w budownictwie. Może on zawierać cement lub nie.

Zaproponowany sposób mocowania płyt do izolacji cieplnej posiada liczne zalety w porównaniu do dotychczas stosowanych mocowań za pomocą śrub albo gwoździ. Po pierwsze trzeba zauważyć, że przy sposobie mocowania według wynalazku nie istnieją już kanały przewodzące. Naturalnie ma to większe znaczenie, im grubsze są płyty do izolacji cieplnej, to znaczy im lepiej one izolują. Dalszą zaletą jest, że kołki są niezależne od grubości płyt do izolacji cieplnej, dzięki czemu maleje liczba stosowanych typów kołków. Wreszcie przy przetworzeniu zużytych płyt na nowy materiał izolacyjny jest zaletą to, że jest on wolny od metalu i nie posiada zanieczyszczeń. Jest również korzystne, że przy osadzaniu kołków widać natychmiast, czy kołek jest dobrze zakotwiczony w murze, ponieważ dopiero potem jest przyklejana płyta do izolacji cieplnej.

Wreszcie jest również rozwiązany problem naprężeń cieplnych występujący w znanych rozwiązaniach. Ponieważ przy rozwiązaniu według wynalazku, przez płytę do izolacji cieplnej nie przechodzą żadne elementy, a sama płyta jest wystarczająco podatna, nie występuje tu problem naprężeń cieplnych. Dalsza zaleta polega na tym, że dzięki przyklejeniu płyty do kołków nie jest możliwa swoboda ruchu między kołkiem a płytą do izolacji cieplnej. Przy mocowaniu za pomocą gwoździ, które przechodzą przez płytę do izolacji cieplnej, pozostaje często trochę „wolnego powietrza, tak że przy wietrze płyty do izolacji cieplnej mogą się nieznacznie poruszać, co może prowadzić do nieprzyjemnego hałasu i uszkodzenia tynku. Ponadto gwóźdź względnie kołek wskutek swojej dużej długości może się pod obciążeniem wydłużać, co dalej podwyższa swobodę ruchu płyt do izolacji cieplnej.

W porównaniu do cał kowitej powierzchni pł yty do izolacji cieplnej, powierzchnia g ł ówki kołka jest naturalnie stosunkowo mała. Wytrzymałość na rozciąganie połączenia klejonego musi więc być wysoka. Jeśli jako materiał na kołki stosuje się tworzywo sztuczne z włóknem szklanym, wtedy główkę kołka można wykonać w formie sztywnego talerza z dużą powierzchnią klejenia. Jeśli ten talerz nadszlifuje się, aby powierzchnia była chropowata, wtedy uzyskuje się wysoką wytrzymałość połączenia klejowego na rozciąganie.

Według jednej z form wykonania wynalazku jest jednak również możliwe stworzenie niezawodnego połączenia z kołkami wykonanymi z tradycyjnego materiału. W tej formie wykonania stosuje się kołek, którego główka posiada otwory do przejścia kleju na drugą stronę, szczególnie kołek z główką w formie gwiazdy. W ten sposób uzyskuje się połączenie z kształtowym zamknięciem między główką kołka a klejem, przy czym główka kołka spełnia rolę zbrojenia dla kleju.

Podobny efekt uzyskuje się przez zastosowanie kołka, którego główka jest wykonana w postaci kraty z włókien szklanych. Również tutaj klej wnika w powierzchnię klejoną i dochodzi aż do jej tylnej powierzchni tak, że również uzyskuje się połączenie z zamknięciem kształtowym.

Jest wreszcie celowe umocowanie na ramionach pierścienia, który służy do wyznaczenia powierzchni klejonej. W ten sposób wykonawca widzi wyraźnie, czy musi jeszcze nakładać klej, czy jest jego wystarczająca ilość, przy czym klej powinien stykać się z pierścieniem.

Przedmiot wynalazku został przedstawiony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia widok z góry na kołek, który jest odpowiedni dla sposobu według wynalazku; fig. 2 przekrój wzdłuż linii II-II na fig. 1; fig. 3 - widok analogiczny do widoku z fig. 1 innego kołka, fig. 4 widok analogiczny do widoku z fig. 2 kołka osadzonego w ścianie z przyklejoną do niego płytą do izolacji cieplnej; fig. 5 - możliwe rozmieszczenie kołków w ścianie oraz możliwy sposób naniesienia kleju; fig. 6 - inną formę wykonania kołka.

Za pomocą fig. 1 i 2 zostanie opisany kołek. Kołek 1 posiada korpus 2 kołka, który może być zbudowany jak tradycyjny kołek rozprężny. Może więc być on osadzony w otworze 4 wywierconym w ścianie 5 (patrz fig. 4) a następnie rozprężony przez wkręcenie wkrętu bez łba 6 albo przez wbicie gwoździa. Kołek ten różni się od kołka tradycyjnego tym, że jego korpus 2 przy zewnętrznym zakończeniu jest mocno rozszerzony, tworząc główkę kołka 7 (patrz fig. 1 i 2). Główka kołka 7 może być wykonana w kształcie gwiazdy (patrz fig. 1) lub koła, jak główka 7' na fig. 3. W przypadku główki w kształcie koła celowe jest wykonanie w niej otworów 8.

Sposób według wynalazku jest zrealizowany następująco: Kołek 1 osadza się w jakikolwiek zgodny z zasadami sposób w ocieplanej ścianie (patrz fig. 5). Następnie nanosi się klej 9, na przykład

PL 202 362 B1 po linii w formie meandrów. Przy tym należy uważać, by każdy kołek 1 został wyposażony w wystarczającą ilość kleju. Nadwyżka kleju nie szkodzi, po prostu zostaje wyciśnięta na boki, podczas gdy za mała ilość kleju zmniejsza wytrzymałość połączenia. Ilość kleju między kołkami jest mniej ważna. Stąd klej 9 według fig. 5 jest w obszarze każdego kołka 1 nanoszony po linii w formie małej pętli.

Po naniesieniu kleju 9 zostaje dociśnięta płyta 10 do izolacji cieplnej (patrz fig. 4). Przy tym klej przeciska się między ramionami główki kołka 7 względnie zgodnie z przykładem wykonania według fig. 3 przez otwory 8 główki kołka 7' aż do ściany 5. Klej 9 chwyta więc główkę kołka 7 względnie 7' zamknięciem kształtowym tak, że wytrzymałość na rozciąganie połączenia między klejem 9 a główką kołka 7 względnie 7' nie jest decydująca dla wytrzymałości połączenia płyt ze ścianą. Jak widać, przez płytę do izolacji cieplnej nie przechodzą żadne elementy mocujące a więc nie powstają kanały przewodzące.

Kołek 1' przedstawiony na fig. 6, który jest w zasadzie zbudowany podobnie jak kołek opisany poprzednio, również osiada korpus kołka 2' ze strefą rozprężania 11, która od połówki kołka 13 jest oddzielona przez krótki cylindryczny odcinek 12. Główka kołka 13 posiada cztery odstające promieniowo ramiona 14. Przy zewnętrznym zakończeniu połączone są one pierścieniem 15. Ten pierścień 15 określa najmniejszą wielkość powierzchni, która powinna zostać pokryta klejem.

Na kołek 1' jest nasunięta płyta wzmacniająca 16, która za pomocą ramion 17 jest mocowana do główki kołka 13. Płyta wzmacniająca 17 jest wykonana z tworzywa sztucznego i jest wyposażona w wypustki 18. Dzięki zastosowaniu płyty wzmacniającej 17 zostaje podwyższona znacznie wytrzymałość połączenia. Decyduje o tym wytrzymałość na rozciąganie płyty wzmacniającej.

Wynalazek jest wyjaśniony na przykładzie izolacji ściany. Tak samo może być naturalnie izolowany strop.

Claims (6)

1. Sposób mocowania płyt do izolacji cieplnej do ściany albo stropu, szczególnie dodatkowego mocowania do starych budynków, znamienny tym, że kołki (1, 1') posiadające główkę (7, 7', 13) osadza się w ścianie względnie stropie w takiej ilości, że na każdą płytę (10) do izolacji cieplnej przypada kilka kołków, a na główkę (7, 7', 13) kołka (1, 1') i ewentualnie na ścianę (5), względnie strop nanosi się klej (9) a następnie dociska się płyty (10) do izolacji cieplnej.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się kołki (1,1'), których główka (7, 7', 13) posiada otwory do przejścia kleju (9) na drugą stronę, szczególnie kołki z główką w kształcie gwiazdy.

3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się kołki (1), których główka stanowi kratę z włókna szklanego.

4. Kołek do mocowania płyt do izolacji cieplnej do ściany albo stropu, szczególnie dodatkowego mocowania do starych budynków, przy czym kołek posiada strefę rozprężną raz główkę kołka a główka kołka posiada kilka wystających w formie gwiazdy ramion, znamienny tym, że strefa rozprężna i główka (7, 7') kołka (1) sąsiadują ze sobą.

5. Kołek według zastrz. 4, znamienny tym, że na kołku (1') osadzona jest elastyczna płyta wzmacniająca (16), która w stanie zmontowanym usytuowana jest między ścianą, względnie stropem a ramionami (14) kołka (1').

6. Kołek według zastrz. 5, znamienny tym, że pierścień (15) służący do określenia powierzchni klejenia jest ustalony na ramionach (14).