PL193999B1 - Osłona ochronna - Google Patents

Abstract

1. Osłona ochronna dla wydłużonych przedmiotów, zwłaszcza kabli, wiązek kablowych, przewodów itp., mająca co najmniej dwuwarstwową strukturę z co najmniej dwiema warstwami tekstylnymi, przy czym wykonana z włókniny z włókna syntetycznego pierwsza warstwa tekstylna znajduje się od strony przedmiotu przeznaczonego do zabezpieczenia, a na zewnętrznej stronie pierwszej warstwy tekstylnej jest umieszczona druga warstwa tekstylna, przy czym obydwie warstwy tekstylne są sklejone ze sobą miejscowo lub na części obszaru, znamienna tym, że druga warstwa tekstylna (3) jest wykonana z dwupasmowej dzianiny welurowej ze skierowanymi na zewnątrz pętlami (13) weluru.

Description

Przedmiotem wynalazku jest osłona ochronna dla wydłużonych przedmiotów, zwłaszcza kabli, wiązek kablowych, przewodów itp., w szczególności do tłumienia odgłosów stukania kabli, zwłaszcza wiązek kablowych, przewodów, przewodów plecionych, rur osłonowych itp., na przykład w samochodach.

Kable, przewody, rury osłonowe itp., które są ułożone w pojazdach lub w urządzeniach, mogą na skutek drgań występujących zwykle w pojazdach lub w urządzeniach względnie w maszynach wytwarzać tak zwane odgłosy stukania. Ponadto istnieje niebezpieczeństwo, że wskutek drgań izolacje kabli względnie osłony przewodów lub osłony rur wskutek ruchów drganiowych i ruchów względnych, zwłaszcza na krawędziach blach w pojazdach, będą się wycierać lub trzeć o nie. Tego rodzaju problemy występują, na przykład nie tylko w pojazdach lądowych, wodnych środkach transportowych, lecz także w statkach powietrznych oraz w urządzeniach przemysłowych lub w budowie maszyn. Poniżej często dla tego rodzaju przedmiotów wydłużonych i przeznaczonych do zabezpieczenia jest używane zastępczo wyrażenie „wiązka przewodów, przy czym wynalazek nie jest wskutek tego ograniczony.

W celu wyeliminowania odgłosów stukania znane jest stosowanie osłon składających się z taśmy z poliuretanowego tworzywa piankowego o gładkiej poliuretanowej powłoce na stronie zewnętrznej i powłoki klejowej rozciągającej się na powierzchni od wewnątrz. Wiązki kablowe przeznaczone do osłonięcia nakleja się na połówce strony wewnętrznej taśmy z tworzywa piankowego, a następnie drugą połówkę taśmy tworzywa piankowego z poliuretanu zagina się i skleja na części obszaru nie tylko z kablami wiązki kablowej, lecz także z pierwszą połówką taśmy z tworzywa piankowego. Dzięki temu powstaje płaski element wężowy o stosunkowo gładkiej zewnętrznej powłoce poliuretanowej. Tego rodzaju osłony są wprawdzie łatwe do wytwarzania, ale trudne do przetwarzania. Dlatego mają one wady w praktycznym zastosowaniu. Po pierwsze, płaska i stosunkowo szeroka struktura węża przy układaniu w pojeździe sprawia trudności wokół naroży i w przypadku wąskich przejść. Prócz tego zewnętrzna powłoka poliuretanowa nie wytrzymuje w wystarczający sposób obciążenia wynikającego z szorowania lub z tarcia; na skutek stykania się z ostrymi krawędziami blach ulega ona wczesnemu zniszczeniu tak, że utracona zostaje ochrona przeciw stukaniu i szorowaniu. Ponadto przy zastosowaniu materiału w postaci pianki poliuretanowej jest niekorzystne to, że w przypadku pożaru wytwarza ona toksyczne gazy, na przykład cyjanki.

Ponadto znane są osłony ochronne dla elektrycznych wiązek kablowych wykonane w postaci rur falistych, przy czym na te rury faliste stosuje się twarde, trwałe tworzywa sztuczne. Tego rodzaju rury faliste są rozcięte na całej długości w ten sposób, że kable można pojedynczo włożyć przez szczelinę. Aby zapobiec temu, że twarda rura falista z tworzywa sztucznego będzie emitować odgłosy stukania, jest ona osłonięta taśmą z filcu, przy czym wzdłużne krawędzie taśm z filcu w celu ustalenia również wtyka się w szczelinę wzdłużną. Ma to tę wadę, że czynności te wymagają dużego wysiłku dla wprowadzenia kabli i brzegów taśmy z filcu w szczelinę wzdłużną rury falistej. Ponadto istnieje niebezpieczeństwo, że brzegi filcu podczas drgań ponownie wysuną się z wzdłużnej szczeliny tak, że zostanie utracone połączenie i tym samym ochrona. Ponadto kable w rurze falistej nie są ustalone, co również może powodować powstanie hałasu.

Z niemieckiego opisu patentowego DE 295 10 907 U1 znana jest osłona ochronna dla wiązki kablowej, która ma taśmę filcową lub taśmę z tworzywa piankowego, na której wewnętrzną stronę jest nałożony klej, przy czym szerokość taśmy z filcu lub taśmy z tworzywa piankowego jest dopasowana do obwodu wiązki kablowej. Na zewnętrznej stronie taśmy z filcu lub taśmy z tworzywa piankowego jest zamocowany odporny na ścieranie pas z materiału, który w stosunku do kierunku wzdłużnego taśmy z filcu lub taśmy z tworzywa piankowego jest przesunięty w bok w ten sposób, że wystaje on na wzdłużnej stronie nad taśmą z filcu lub taśmą z tworzywa piankowego, podczas gdy na przeciwległej krawędzi wzdłużnej pozostaje swobodny obszar taśmy z filcu lub z tworzywa piankowego. Po naklejeniu na przedmiot przeznaczony do ochrony, taśma filcowa lub taśma z tworzywa piankowego jest formowana w wąż, przy czym występ pasa z materiału poza obrys, zachodząc na obszar złącza taśmy z filcu lub taśmy z tworzywa piankowego, zakleja go i w ten sposób zamyka brzeg wzdłużny. Pas z materiału korzystnie powinien być wykonany z włókniny poliestrowej, przy czym pas z materiału jest połączony z taśmą filcową lub z taśmą z tworzywa piankowego za pomocą sklejania, zaigłowania lub zaszycia na części powierzchni lub na całej powierzchni. Klej znajdujący się na występie pasa z materiału, za pomocą którego powinno być zamknięte zachodzenie na siebie części węża z tworzywa pianPL 193 999 B1 kowego, powinien być klejem samoprzylepnym, który jest pokryty papierem ochronnym. Jako materiał na taśmę z tworzywa piankowego powinna być używana pianka poliuretanowa, pianka polietylenowa lub kauczuk komórkowy.

Ta znana osłona ma tę wadę, że taśma z tworzywa piankowego lub taśma filcowa musi być dostosowana do śrenicy wydłużonych przedmiotów przeznaczonych do zabezpieczenia, na przykład wiązek kablowych w ten sposób, że jest zapewnione zachodzenie na siebie brzegów z tworzywa piankowego. Zatem dla różnych rozmiarów średnicy muszą być przygotowane dokładnie dopasowane osłony o różnych wymiarach. Ponadto jest niekorzystne, że taśma z tworzywa piankowego jest stosunkowo sztywna i wytwarza w rurze stosunkowo dużą, skierowaną na zewnątrz siłę przywracającą odkształcenia, która powoduje duże naprężenia na zamknięcie w postaci pętli. W szczególności w przypadku wyższej temperatury otoczenia i przy małych zaokrągleniach istnieje niebezpieczeństwo, że osłona otworzy się tak, że ochrona zostanie utracona. Ponadto w tym przypadku istnieje także ta wada, że przy oddziaływaniu temperatury powstają gazy toksyczne. Prócz tego element jest stosunkowo gruby i sztywny tak, że jest utrudnione jego układanie. Chodzi o to, że zdejmowanie papieru ochronnego wymaga znacznego wysiłku i dodatkowo sprawia trudności z usuwaniem odpadów, ponieważ w przypadku papieru silikonowego chodzi o odpady o szczególnym charakterze. Oprócz tego montaż, zwłaszcza przy dłuższych odcinkach, jest nadzwyczaj uciążliwy. Gdy podczas montażu taśma klejąca uległa uszkodzeniu, siła klejenia przestaje istnieć.

Z niemieckiego opisu patentowego DE 297 11387 U1 jest znana osłona dla wydłużonych przedmiotów, która może być używana dla przedmiotów o różnej średnicy przeznaczonych do osłonięcia. Ta osłona ma znajdującą się wewnątrz taśmę z tworzywa piankowego i znajdujący się na zewnątrz pas z tkaniny, który jest trwale połączony z taśmą z tworzywa piankowego i wystaje nad nią wzdłuż krawędzi wzdłużnych taśmy z tworzywa piankowego z obu stron, przy czym obydwie wystające taśmy na wewnętrznej stronie wystającego brzegu tkaniny mają warstwę kleju. Ta warstwa kleju jest pokryta papierem ochronnym. Pasmo tkaniny jest bliżej nie opisaną tkaniną pętelkową, przy czym pętle są wykonane jako partner sklejenia lub partner zahaczenia dla elementów haczykowych nośnika haczykowego w ten sposób, że osłona jest połączona rozłącznie z nośnikiem haczykowym w rodzaju zamka na rzepy. W celu zamocowania osłony, na przykład na wiązce kablowej, osłona jest nałożona na wiązkę kablową przeznaczoną do osłonięcia i dociśnięta do wiązki kablowej. Wskutek tego osłona zostaje owinięta wokół wiązki kablowej, aż taśma z tworzywa piankowego całą swoją szerokością otoczy kabel i w danym przypadku zajdzie na siebie. W związku z tym wystający dalej brzeg tkaniny zaopatrzony w klej jest dociskany do zewnętrznej strony już ułożonego na wiązce kablowej pasa tkaniny.

W tej znanej osłonie niekorzystne jest to, że najpierw musi zostać usunięty papier ochronny z powierzchni klejowych. Oprócz tego osłonę trzeba przylepić na kablu wzdłuż krawędzi wzdłużnej osłony, a następnie trzeba ją ułożyć wokół kabla, poprzecznie do rozciągłości wzdłużnej. W przypadku długich wiązek kablowych, gdy we wszystkich miejscach wiązki kablowej powinien być osiągnięty równomierny docisk, zabiegi te są uciążliwe. W celu sklejenia osłonę należy naciągnąć na całej długości, co nie zawsze można wykonać bez zarzutu. Ponadto w przypadku tworzyw piankowych ogólną wadą jest to, że tworzywa piankowe nie mają odpowiedniej wytrzymałości na obciążenia wynikające z szorowania lub z tarcia.

Zgodna z wynalazkiem osłona ochronna dla wydłużonych przedmiotów, zwłaszcza kabli, wiązek kablowych, przewodów itp., mająca co najmniej dwuwarstwową strukturę z co najmniej dwiema warstwami tekstylnymi, przy czym wykonana z włókniny z włókna syntetycznego pierwsza warstwa tekstylna znajduje się od strony przedmiotu przeznaczonego do zabezpieczenia, a na zewnętrznej stronie pierwszej warstwy tekstylnej jest umieszczona druga warstwa tekstylna, przy czym obydwie warstwy tekstylne są sklejone ze sobą miejscowo lub na części obszaru, charakteryzuje się tym, że druga warstwa tekstylna jest wykonana z dwupasmowej dzianiny welurowej ze skierowanymi na zewnątrz pętlami weluru. Taka osłona eliminuje wady znanych osłon.

Korzystnie obydwie warstwy tekstylne są połączone ze sobą za pomocą połączenia klejowego mającego w swoim obszarze postać rastra.

Korzystnie powierzchnia pierwszej warstwy tekstylnej zwrócona do przedmiotu przeznaczonego do zabezpieczenia ma na całej powierzchni warstwę klejową.

W korzystnej postaci wykonania dzianinę welurową tworzącą drugą warstwę tekstylną stanowi osnowowa dzianina welurowa z pierwszym pasmem lub osnową dolną i drugim pasmem lub osnową górną.

PL 193 999 B1

Korzystnie pierwsze pasmo lub osnowa dolna jest dziana w zamknięty splot trykotowy, a tworzący pierwsze pasmo filament korzystnie stanowi filament wielonitkowy.

Ten filament wielonitkowy korzystnie jest wykonany z 5 do 20, zwłaszcza z 8 do 12 pojedynczych nitek i jest on korzystnie wykonany z poliamidu lub z poliestru.

Korzystnie numeracja masowa filamentów dla pierwszego pasma lub osnowy dolnej wynosi 30-80 dtex, zwłaszcza 40-50 dtex. Tworzący pierwsze pasmo filament może stanowić włókno klasy dtex 44 F10PA.

W korzystnej postaci wykonania drugie pasmo jest wykonane w zamkniętym splocie aksamitnym, przy czym pętle są wykonane tak, że rozprzestrzeniają się w kierunku poprzecznym lub prostopadle do powierzchni powstawania podstawy materiału lub pierwszego pasma i odstają na zewnątrz od powierzchni, przy czym pętle drugiego pasma są wplecione w pierwsze pasmo.

Korzystnie filamenty drugiego pasma i pętli weluru są wykonane z poliamidu lub z poliestru, ponadto korzystnie stanowią one filamenty wielonitkowe.

Korzystnie filamenty tworzące drugie pasmo stanowią filamenty o numeracji masowej 30-90 dtex, zwłaszcza 70-80 dtex.

Ponadto korzystnie filamenty wielonitkowe tworzące drugie pasmo są wykonane z 5 do 20, zwłaszcza z 8 do 12 pojedynczych filamentów na jeden filament. Filamenty tworzące drugie pasmo mogą stanowić filamenty klasy dtex 78 F10 lub dtex 76 F9.

W korzystnej postaciach wynalazku wysokość pętli drugiego pasma wynosi 0,9-1,3 mm, a liczba pętli w drugim paśmie wynosi 3400-3600/cm².

₂

Gramatura dwupasmowej osnowowej dzianiny welurowej wynosi korzystnie 100-250 g/m², zwłaszcza 160-220 g/m², a całkowita grubość osnowowej dzianiny welurowej wynosi 1,05-1,4 mm. Możliwe jest, aby pasma te były wykonane z różnie ufarbowanych filamentów.

Korzystnie zarówno filamenty tworzące pierwsze pasmo, jak i filamenty tworzące drugie pasmo są impregnowane wodoodpornie.

Pętle weluru drugiego pasma mogą stanowić w wyniku procesu drapania termostabilizowane pętle weluru o dużej szorstkości.

W osłonie ochronnej według wynalazku pierwszą warstwę tekstylną albo włókninę z włókna syntetycznego stanowi włóknina igłowana.

Korzystnie włókninę pierwszej warstwy tekstylnej stanowi włóknina połączona termicznie lub chemicznie.

Zgodnie z korzystnym przykładem wykonania wynalazku włóknina pierwszej warstwy tekstylnej jest wykonana z włókien poliamidowych i/lub włókien poliestrowych, a jej gramatura korzystnie wynosi 40-220 g/m², zwłaszcza 80-120 g/m², a grubość 1-3,5 mm, zwłaszcza 1,5-2,5 mm.

Korzystnie włókna tworzące włókninę pierwszej warstwy tekstylnej są impregnowane wodoodpornie.

W korzystnej postaci wynalazku pomiędzy powierzchnią włókniny pierwszej warstwy tekstylnej i układanym pierwszym pasmem drugiej warstwy tekstylnej z osnowowej dzianiny welurowej znajduje się warstwa klejowa, przy czym pętle drugiej warstwy tekstylnej są skierowane na zewnątrz pierwszej warstwy tekstylnej lub są odstające.

Korzystnie klej lub warstwa klejowa jest wykonana z kleju do rozpylania, filmu klejowego, kleju do posypywania, pasty klejowej lub sieciującego kleju z ciętych włókien.

Korzystnie warstwa klejowa lub połączenie klejowe jest wykonane z klejów termoplastycznych aktywowanych cieplnie.

Warstwa klejowa z włókniny klejącej z ciętych włókien lub cienkiej sieciowej włókniny z termoplastycznych ciętych włókien klejących ma gramaturę 5-40 g/m², zwłaszcza 10-30 g/m², korzystnie 12-22 g/m².

Korzystnie warstwę klejową wprowadzoną na powierzchnię pierwszej warstwy tekstylnej z włókniny igłowej zwróconą do przedmiotu przeznaczonego do zabezpieczenia i odwróconą od drugiej warstwy tekstylnej stanowi klej sklejający przez zetknięcie lub klej sklejający przez dotknięcie.

W korzystnej postaci wykonania warstwa klejowa jest wykonana trójwarstwowo, z pierwszą warstwą klejową zwróconą do włókniny igłowej, cienką warstwą klejową - folią nośną i drugą warstwą klejową umieszczoną na folii nośnej położonej na przeciw warstwy klejowej. Te warstwy klejowe mogą mieć różną lepkość i być wykonane z różnych klejów. Warstwy klejowe mogą być wykonane z kleju akrylowego.

PL 193 999 B1

Osłona ochronna według wynalazku w korzystnej postaci wykonania charakteryzuje się tym, że jest zwinięta w rolkę, przy czym warstwa klejowa ma mniejszą przyczepność niż wzajemna przyczepność warstw tekstylnych w obszarze połączenia klejowego.

Korzystnie osłonę ochronną stanowi taśma nawojowa, która jest dostarczana w stanie zwiniętym lub w formie rulonów.

Osłonę ochronną według wynalazku nawija się spiralnie odwijając z rolki na przedmiot przeznaczony do zabezpieczenia, przy czym strona wewnętrzna pokryta na całej powierzchni warstwą kleju jest naciągana mocno na przedmiocie przeznaczonym do zabezpieczenia. Osłonę ochronną nawija się z małym zachodzeniem zwojów na siebie. Zgodnie z wynalazkiem klej i struktura pętli weluru są w ten sposób dostosowane do siebie, że ani warstwa kleju, ani pętle weluru nie oddziałują negatywnie na odwijanie z rolki. Ponadto siła przyczepności kleju jest w ten sposób dostosowana do połączenia klejowego między warstwami tekstylnymi, że siła odwijania z rolki jest mniejsza niż siła wymagana do rozdzielenia obydwu warstw włókienniczych.

Odwijanie z rolki i nawijanie spiralne na wiązkę kablową znacznie ułatwia montaż. Ponadto nie są już potrzebne papiery ochronne. Prócz tego w zaskakujący sposób okazało się, że za pomocą specjalnego rozmieszczenia i wykonania warstw tekstylnych, mianowicie wewnętrznej warstwy włókniny, zwłaszcza warstwy włókniny igłowej i umieszczonej na niej, na przykład za pomocą połączenia klejowego na części powierzchni, zwłaszcza termoplastycznego połączenia klejowego warstwy osnowowej dzianiny welurowej, uzyskuje się wytrzymałość na ścieranie, która dotychczas nie została uzyskana przez żadną porównywalną osłonę ochronną. Wytrzymałość na ścieranie całego połączenia jest nawet znacznie wyższa niż wytrzymałość na ścieranie pojedynczych warstw. Połączenie kompensuje ruchy, z którymi nie mogłaby się uporać sama pojedyncza warstwa. Osłona ochronna według wynalazku może być wykonana jako stosunkowo cienka, na przykład o grubości wynoszącej tylko 1,5 do 4 mm. Szczególnie korzystne jest poddanie warstw włókienniczych na przykład pokryciu warstewką środka impregnującego wodoodpornie. Ten środek zaradczy zwiększa wytrzymałość na ścieranie i stabilizuje nadmiernie wysokie pętle.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia osłonę ochronną według wynalazku w przekroju poprzecznym, fig. 2 - osłonę ochronną według fig. 1 z trzema warstwami kleju i fig. 3 - schematycznie w widoku z góry przebieg nici w warstwie osnowowej dzianiny welurowej.

Według wynalazku osłona ochronna 1 (fig. 1), w odniesieniu do przedmiotu przeznaczonego do zabezpieczenia ma od strony przedmiotu wyrób włókienniczy lub warstwę tekstylną 2 z włókniny, umieszczony na niej odwrócony od przedmiotu wyrób włókienniczy lub warstwę tekstylną 3 z osnowowej dzianiny welurowej oraz między warstwami tekstylnymi 2i 3 łączącą je ze sobą warstwę klejową 4 połączenia klejowego. Od strony przedmiotu warstwa tekstylna 2 na całej powierzchni ma na sobie warstwę klejową 5.

Włókniny są to elastyczne, porowate materiały, których nie wytwarza się za pomocą klasycznej metody splatania osnowy i wątku lub za pomocą dziania, lecz dzięki zestaleniu włókien. Włókniny są luźnymi materiałami z naturalnych, syntetycznych, organicznych lub mineralnych włókien tekstylnych, którym spoistość jest nadawana na ogół dzięki własnej przyczepności włókien. Poszczególne włókna mogą mieć kierunek uprzywilejowany lub mogą być nieukierunkowane, stanowiąc tak zwaną włókninę splątaną. Tego rodzaju włókniny mogą być zestalane przyczepnie, na przykład przez sklejenie lub zgrzewanie włókien, mechanicznie, na przykład wskutek igłowania, lub w wyniku oddziaływania ciepła lub chemikaliów. Według wynalazku korzystnie są używane włókniny igłowe, ponieważ w porównaniu z innymi zestalonymi włókninami są bardzo podobne do warstwy weluru.

Przez dzianiny rozumie się materiały tekstylne, które są wykonane za pomocą podobnego do dziania sposobu wytwarzania elastycznych tekstylnych struktur powierzchniowych i które są wykonane z przypominających oczka połączonych pętli z nici.

Warstwę tekstylną 3 od strony zewnętrznej (fig. 3) stanowi dwupasmowa osnowowa dzianina welurowa. Pierwsze pasmo 9 lub dolna osnowa, jako podstawa materiału, jest wykonane z syntetycznego filamentu przez dzianie w zamknięty splot trykotowy. Filament 10 tworzący pierwsze pasmo 9 jest najczęściej filamentem wielonitkowym, to znaczy, że każda nitka jest wykonana z pewnej liczby pojedynczych nitek, na przykład z 5 do 20, zwłaszcza z 8 do 12 pojedynczych nitek. Jako przędza lub materiał igłowy korzystnie jest używany poliamid lub poliester. Numeracja masowa filamentu użytego na pierwsze pasmo lub dolną osnowę wynosi 30-80, zwłaszcza 40-50 dtex (dtex = 0,1 tex; 1 tex = 1 g/km

PL 193 999 B1 długości filamentu). Na przykład stosuje się przędzę klasy dtex 44 F10PA, zatem jest to przędza o dtex 44, która jest zbudowana z 10 pojedynczych włókien poliamidowych.

Drugie pasmo 11 osnowowej dzianiny welurowej lub górna osnowa jest również wykonane z syntetycznego filamentu 12, przy czym drugie pasmo 11 jest wykonane w tak zwanym zamkniętym splocie aksamitnym. Dzięki temu rodzajowi wiązania są wykonane pętle 13, które odstając od powierzchni, rozprzestrzeniają się w kierunku poprzecznym lub prostopadle do wyobrażalnej powierzchni powstawania podstawy materiału tekstylnego, przy czym pętle 13 weluru drugiego pasma 11 są wplecione w pierwsze pasmo 9. Materiałem na filamenty 12 drugiego pasma 11lub do utworzenia pętli 13 weluru jest poliamid lub poliester, przy czym korzystny jest poliamid.

Korzystny filament stanowi filament wielonitkowy o numeracji masowej 60-90 dtex, zwłaszcza 70-80 dtex, z 5 do 20, zwłaszcza 8 do 12 pojedynczymi włóknami na filament, na przykład filament klasy dtex 78 F10 lub dtex 76 F9. Wysokość pętli 13 drugiego pasma 11 według wynalazku wynosi 0,9-1,3 mm, przy czym liczba pętli 13 wynosi 3400-3600/cm².

₂

Gramatura dwupasmowej osnowowej dzianiny welurowej wynosi najczęściej 100-250 g/m², zwłaszcza 160-220 g/m², przy czym całkowita grubość osnowowej dzianiny welurowej, wynosi np. 1,05-1,4 mm. Dolna osnowa i górna osnowa mogą być wykonane z odmiennie ufarbowanych filamentów; na przykład górna osnowa może być wykonana jako czarna, dolna osnowa zaś może być wykonana w barwach ostrzegawczych lub barwach świecących, jak żółta lub pomarańczowa. Pętle 13 weluru drugiego pasma 11 są mocno drapane w procesie drapania, to znaczy ukierunkowane poprzecznie do płaszczyzny pierwszego pasma 9 i korzystnie termostabilizowane. Podczas termostabilizacji drapana dzianina jest wystawiona na gorące powietrze o temperaturze 165-190°C, wskutek czego uzyskuje się materiał tekstylny, którego pętle odkształcają się pod obciążeniem ściskającym, jednakże po odciążeniu, po ustalonym czasie oczekiwania lub czasie regeneracji, znowu się podnoszą. Wten sposób ukształtowane pętle 13 drugiego pasma 11 są znane w użytkowaniu jako taśma rzepowa, jednakże pętle osnowowej dzianiny welurowej stosowanej według wynalazku są wyższe, w szczególności wystają o 10-40% wyżej niż pętle znanych taśm rzepowych. Z omawianego względu chodzi o nowy wyrób, który został opracowany dla celów wynalazku.

Pierwszą warstwę tekstylną 2, czyli warstwę wewnętrzną, stanowi włóknina z włókien syntetycznych. Ta włóknina jest najczęściej włókniną zaigłowaną, która gwarantuje znakomitą zgodność z welurem. Jednakże stosuje się również włókninę łączoną termicznie lub chemicznie. Jako materiał na włókna włókniny są stosowane w szczególności włókna syntetyczne, zwłaszcza poliamid i/lub po22 liester. Gramatura włókniny korzystnie wynosi 40-200 g/m², zwłaszcza 80-120 g/m², przy korzystnej grubości wynoszącej 1-3,5 mm, zwłaszcza 1,5-2,5 mm.

Obydwie warstwy tekstylne mogą być impregnowane wodoodpornie lub mogą być wykonane z włókien wodoodpornych lub z filamentów. W szczególności włókna mogą mieć dobrze znaną powłokę z policzterofluoroetylenu, która zapewnia szczególnie gładką i niebiegunową powierzchnię włókien.

Obie warstwy tekstylne 2, 3 z umieszczonym między nimi klejem albo warstwą klejową 4 są laminowane z utworzeniem laminatu. Warstwa klejowa 4 znajduje się między powierzchnią warstwy tekstylnej 2 z włókniny i układanym pierwszym pasmem 9 warstwy tekstylnej 3 z osnowowej dzianiny welurowej w ten sposób, że pętle 13 weluru są odwrócone od warstwy tekstylnej 2 z włókniny, czyli są skierowane na zewnątrz. Klej albo warstwę klejową 4 może stanowić klej do rozpylania, film klejowy, klej do posypywania jak zasypka lub proszek, pasta klejowa lub klej sieciujący z ciętymi włóknami. Korzystne jest wprowadzanie kleju nie na całej powierzchni między obiema warstwami tekstylnymi, lecz pozostawienie pomiędzy nimi obszarów niesklejonych. Można to osiągnąć na przykład poprzez użycie filmu klejowego z wyciętymi otworami lub poprzez klej do posypywania jak zasypka lub proszek, przy czym powierzchnia przeznaczona do posypywania lub poprószenia jest pokryta maską, na przykład maską z otworami. Po zdjęciu maski z otworami powstaje deseń rastrowy z obszarami pokrytymi i niepokrytymi zasypką. Ponadto jest możliwe pokrycie kroplami pasty klejowej lub wprowadzenie w inny sposób, przy czym deseń jest zachowany, na przykład jako raster punktowy. Przy użyciu klejącej włókniny z ciętych włókien lub doskonałego, rzadkiego sieciującego kleju z ciętymi włóknami, szerokie przerwy w strukturze sieciującego kleju z ciętymi włóknami zapewniają niesklejone obszary między warstwami tekstylnymi. Sklejanie przeprowadza się za pomocą klejów termoplastycznych, aktywowanych cieplnie, przy czym kleje mogą mieć lepkość zależną od temperatury, co umożliwia odpowiednią elastyczność lub sprężystość. Kleje powinny być wprowadzane w ten sposób, że w obszarze sklejeń klej może wnikać w warstwy tekstylne, aby się tam zakotwić. W danym przypadku klej musi być dostosowany do użycia w budowie pojazdów, w szczególności musi być trwały także przy tempePL 193 999 B1 raturze np. do 105°C. Przy zakotwieniu kleju w warstwach tekstylnych powinno być zapewnione jego wnikanie w warstwy tekstylne, jednakże klej powinien skleić osnowową dzianinę welurową jedynie z pierwszym pasmem 9lub zakotwić się nim.

Najczęściej jest stosowana włóknina klejąca z ciętych włókien, która jest cienką, przypominającą sieć włókniną z termoplastycznych włókien klejących o ciężarze powierzchniowym wynoszącym np. 5-40 g/m², zwłaszcza 10-30 g/m², korzystnie 12-22 g/m².

Laminowanie warstw odbywa się pod ciśnieniem przy jednoczesnym termicznym aktywowaniu kleju w ten sposób, że klej może wniknąć w obie struktury tekstylne i tam, zwłaszcza po opadnięciu temperatury, zapewnia zakotwienie.

Na powierzchni warstwy tekstylnej 2 z włókniny igłowej od strony przedmiotu, która jest odwrócona od warstwy tekstylnej 3, jest wprowadzona warstwa klejowa 5, za pomocą której jest wytwarzane połączenie klejowe z przedmiotem przeznaczonym do zabezpieczenia. Ta warstwa klejowa 5 jest wykonana jako sklejająca przez zetknięcie lub sklejająca przez dotknięcie. Przy użyciu taśmy nawojowej dostarczanej w stanie nawiniętym, klej działający przy zetknięciu jest wykonany w ten sposób, że może utrzymać się na włókninie igłowej i może się oddzielić od pętli weluru. Z omawianego względu musi on być dobrze zakotwiony we włókninie igłowej, ponieważ w innym przypadku, podczas odwijania z rolki klej oddziela się od dolnej strony osłony ochronnej, która jest zwrócona do przedmiotu przeznaczonego do zabezpieczenia. Można to zrealizować, na przykład dzięki temu, że klej pod działaniem temperatury i ciśnienia jest wprowadzony na warstwę włókniny igłowej i następnie taśma jest ciągnięta ze stosunkowo mała siłą w ten sposób, że dochodzi do skutku tylko możliwie słabe adhezyjne zakotwienie kleju i pętli weluru.

Według szczególnego wariantu wykonania wynalazku warstwa klejowa 5 jest przewidziana jako trójwarstwowa (fig. 2), z pierwszą warstwą klejową 16 zwróconą do włókniny igłowej, cienką warstwą klejową - folią nośną 17 i drugą warstwą klejową 18 umieszczoną na folii nośnej 17 położoną naprzeciw warstwy klejowej 16. Warstwy klejowe 16, 18 korzystnie mają odmienną lepkość, przy czym warstwa klejowa 16 ma stosunkowo niską lepkość, bardzo dobrą przyczepność oraz stosunkowo dużą zdolność wnikania we włókninę. Warstwa klejowa 18 ma inną lepkość, która umożliwia, że w stanie nawiniętym taśmy na osłonę ochronną przyczepność do pętli włókniny jest jedynie tak duża, że rolka pozostaje w stanie nawiniętym i sama przez się nie odwija się. Dlatego taśmę osłonową można wyciągać z rolki bez wyciągania warstwy klejowej 16 z włókniny igłowej, jednakże z drugiej strony jest zapewniona wystarczająca przyczepność do przedmiotu przeznaczonego do zabezpieczenia.

Ponadto rodzaj przyczepności warstwy klejowej 18 jest dostosowany do siły klejenia warstwy klejowej 4 między warstwami tekstylnymi 2, 3. Siła wymagana do odwijania taśmy z rolki jest mniejsza niż siła klejenia lub siła rozdzielania, która jest potrzebna do rozdzielenia obydwu warstw tekstylnych 2,3. Z omawianego względu zapobiega się temu, że warstwy tekstylne 2, 3 podczas odwijania, wskutek przekroczenia siły klejenia warstwy klejowej 4, są oddzielane od siebie lub ulegają delaminacji. Okazało się korzystne, gdy siła odwijania powodowana przez zdolność do przyczepności warstwy klejowej 18 jest równa tylko połowie wartości siły rozdzielania, która musi być pokonana, aby oddzielić od siebie warstwy tekstylne 2, 3 w obszarze połączenia klejowego. Warstwa klejowa 5 lub warstwy klejowe 16, 18 korzystnie są wykonane z kleju akrylowego, przy czym przy stosowaniu trójwarstwowej warstwy klejowej są użyte różne kleje dla warstw klejowych 16, 18.

Wykonana w ten sposób nawinięta taśma na osłonę ochronną według wynalazku jest odwijana z rolki, na przedmiot przeznaczony do zabezpieczenia jest nakładana warstwa klejowa 18, w związku z tym jest przeprowadzane owijanie i następnie skośnie do kierunku rozprzestrzeniania się przedmiotu przedmiot przeznaczony do zabezpieczenia jest owijany w sposób przypominający spiralę, przy czym najczęściej jest przewidziane przekrycie, to znaczy zachodzenie na siebie osłony ochronnej. Na końcu nawijania, w sposób zamierzony za pomocą przylepnej taśmy klejącej jest wykonane nawinięcie zamykające w ten sposób, że nie dopuszcza się do otwarcia się nawoju.

Przy obciążeniu szorującym osłony ochronnej na podniesione pętle osnowowej dzianiny welurowej działają zmienne obciążenia rozciągające i ściskające. Te obciążenia rozciągające i ściskające są dalej przekazywane do osnowy dolnej, przy czym wprowadzenie siły do osnowy dolnej i na sąsiednie, wykonane w postaci pętli filamenty osnowy górnej ulega sumowaniu. Utkana osnowa dolna dzięki jej podatnej strukturze może ugiąć się pod naprężeniem i odkształcić się, przy czym w wyniku tarcia filamentów o siebie energia zmniejsza się.

PL 193 999 B1

Do tego siły ścinające, które same nie zmniejszają się w warstwie osnowowej dzianiny welurowej, są wprowadzane przez miejsca powleczone klejem do warstwy włókniny umieszczonej pod osnowową dzianiną welurową.

Dodatkowo, poza właściwościami warstw tekstylnych, połączenie klejowe między obydwiema warstwami jest również w stanie w sposób ograniczony zmniejszyć naprężenie w laminacie wskutek odkształcenia sprężysto-plastycznego.

Na skutek specjalnego ukształtowania tkanin tworzących laminat dochodzi do tego, że naprężenia są zmniejszane lub przede wszystkim nie powstają. W wyniku przyłożonego obciążenia rozciągającego odbywa się stopniowe, prawdopodobnie czterostopniowe wydłużenie laminatu, przy czym każde wydłużenie, po pierwsze powoduje tarcie i po drugie siłę lub naprężenie, które - w ekstremalnym przypadku - oddziałuje na pętle weluru, aż ulega ono we włókninie stopniowemu rozkładowi w sposób przypominający piramidę. Naprężenia, które przewyższają wytrzymałość filamentów są eliminowane.

Stopniowe wydłużenie lub stopniowe przypominające piramidę wprowadzenie naprężeń następuje dzięki temu, że w pierwszym stopniu siła rozciągająca wywiera wpływ na pętlę weluru. Pętla weluru poddaje się w wyniku sprężystego odkształcenia, zatem wydłuża się. Dzięki temu siła rozciągająca jest wprowadzona także do sąsiednich, z tego samego filamentu wykonanych pętli weluru, które w przypadku ekstremalnym wykrzywiają się w kierunku pętli, do której jest przyłożona siła. W obszarze, w którym w osnowę dolną jest wpleciona pętla weluru lub są wplecione pętle weluru, wskutek ruchu powstającego pod działaniem siły rozciągającej, po pierwsze dochodzi do kurczenia się łuków filamentu pętli weluru w osnowie dolnej i po drugie dochodzi do tarcia między pętlami weluru i filamentem i osnową dolną i filamentem. Nie można zmniejszyć naprężenia jedynie dzięki temu, a więc wskutek mechanicznej reakcji obciążonej rozciąganiem pętli weluru, jej bezpośrednich sąsiadów oraz zakotwienia poszczególnych pętli weluru w osnowie dolnej, naprężenie jest wprowadzone w następnym stopniu, w którym siła przyłożona do pętli weluru przez dwa łuki pętli, za pomocą których pętla weluru jest wpleciona w osnowę dolną, jest przekazywana dalej na kilka pętli i filamenty osnowy dolnej.

Dzięki wielu punktom styczności lub pętlom filamentów osnowy dolnej, naprężenie wprowadzone w dwóch punktach jest rozkładane na dużej powierzchni, przy czym wiele pętli przejmuje w danym przypadku tylko część wprowadzonego naprężenia i obszar wokół miejsca wprowadzenia sił ugina się sprężyście.

Energia w materiale może zmniejszyć się wskutek tarcia, przy czym dzięki impregnacji wodoodpornej i osiągniętemu dzięki temu lepszemu ślizganiu się włókien względem siebie, obszar wprowadzenia sił, a więc obszar, w którym włókna mogą się wzajemnie przesuwać, może zostać zwiększony i tym samym ma miejsce także zmniejszenie energii chroniące poszczególne włókna. Zatem spowodowane na skutek impregnacji wodoodpornej wykrzywienie się materiału jest rozłożone na szerszy obszar.

Wskutek spowodowanego wykrzywienia się materiału warstwy osnowowej dzianiny welurowej, zwłaszcza dolnego pasma, także siła rozciągająca lub naprężenie jest wprowadzone w sposób wymuszony na większej powierzchni za pomocą punktów klejowych umieszczonych w obszarze wykrzywiania się i rozłożone w warstwie włókniny, która ze swej strony reaguje za pomocą przeważnie sprężystego wykrzywienia się, przy czym naprężenie, które jest przyłożone we włókninie w miejscach złączenia za pomocą kleju, oddziałuje bezpośrednio na dużą liczbę filamentów w warstwie włókniny i wskutek tarcia między filamentami oddziałuje pośrednio na jeszcze większą liczbę filamentów wwarstwie włókniny. Dzięki temu, że w osnowie dolnej siła jest rozłożona na bardzo dużej powierzchni, występujące naprężenie oddziałuje na dużo punktów klejowych w ten sposób, że punkty klejowe nie są przeciążone.

Dzięki budowie laminatu z dwóch oddzielnych warstw tekstylnych i umieszczonym między nimi, najczęściej na częściowych obszarach miejscach klejenia, duże naprężenie wprowadzone na małym obszarze jest rozkładane od warstwy do warstwy, na obszarze o ciągle powiększającej się powierzchni, przy czym zwłaszcza dzięki punktowemu połączeniu klejowemu drugiej warstwy tkaniny, naprężenie lub energia zmniejsza się w znacznym stopniu.

Użyte materiały są dopasowywane do warunków panujących podczas użytkowania. W omawianym przypadku są dobrane wyroby włókiennicze i klej, które są obojętne względem na przykład znajdujących się w izolacji kabli i w danym przypadku uwolnionych plastyfikatorów. Przy użyciu w obszarze urządzeń hydraulicznych stosowane materiały są odporne na ciecz hydrauliczną. Ponadto, w szePL 193 999 B1 rokim zakresie temperatur, na przykład od -30°C do +110°C, kleje zachowują swoje właściwości bez istotnych ograniczeń. Ponadto przy zastosowaniu we wszelkiego rodzaju pojazdach materiały są odporne na olej, tłuszcz i w miarę możliwości rozpuszczalniki oraz odporne na zwykle używane w pojazdach media.

W przypadku osłony przedmiotów ważnych ze względu na bezpieczeństwo może być korzystne wykonanie zewnętrznej warstwy, a więc welurowej dzianiny osłonowej w ustalonym dla tego przedmiotu kolorze lub w używanym kolorze ostrzegawczym lub w kolorze świecącym.

Zachowanie się całego materiału osłony podczas pożaru korzystnie odpowiada przepisom technicznym obowiązującym producentów pojazdów.

W osłonie ochronnej według wynalazku jest korzystne, że można ją montować w szczególnie nieskomplikowany i niezawodny sposób, przy czym dzięki strukturze laminatu na osłonę ochronną według wynalazku, w zaskakujący sposób jest uzyskane bardzo dobre zabezpieczenie przed ścieraniem. Ponadto wykonanie według wynalazku laminatu na osłonę ochronną, zwłaszcza dzięki strukturze pętlowej lub wysokości pętli zapewnia znakomitą izolację akustyczną. Ponadto jest korzystne, że osłonę ochronną, w znany sposób, można umieścić w pojeździe za pomocą taśmy rzepowej lub taśmy grzybkowej tak, że może być dostosowana także do potrzeb łatwego montażu.

Materiał osłony ochronnej według wynalazku jest dostarczony w postaci taśmy nawojowej na rolki i taśma jest nawijana spiralnie wokół przedmiotu przeznaczonego do zabezpieczenia. Z równie dobrym rezultatem, w razie potrzeby można osłonę ochronną nałożyć wzdłuż z tworzeniem węża wokół przedmiotu przeznaczonego do zabezpieczenia. Osłonę ochronną według wynalazku można używać nie tylko w samochodach, lecz także w wodnych środkach transportowych i w statkach powietrznych. Zastosowanie może jednakże nastąpić także w budowie maszyn iw budowie urządzeń, zwłaszcza w obszarach narażonych na drgania, w szczególności w generatorach, sprężarkach, turbinach i w czymś podobnym. Przy tym zastosowanie nie jest ograniczone do kabli elektrycznych, przewodów lub wiązek przewodów. W celu przeciwdziałania wytwarzaniu się hałasu także przewody paliwowe, przewody hydrauliczne i tym podobne można osłonić osłoną przeciw szorowaniu. Ponadto osłona ochronna według wynalazku może być używana w budowie pojazdów tam, gdzie części znajdujące się wewnątrz, na przykład tablice rozdzielcze, osłony belek i tym podobne, które mogą wzajemnie trzeć o siebie lub grzechotać, powinny być zaopatrzone w umieszczone zabezpieczenie przeciw stukaniu. Osłona ochronna może być umieszczona nie tylko między częściami z tworzyw sztucznych, lecz także między częściami z tworzyw sztucznych i metalowymi częściami nadwozia. Prócz tego materiał według wynalazku wyróżnia się znakomitą elastycznością.

Jest ważne, że zostało rozpoznane, że według stanu techniki nie chodzi o to, aby stronę zewnętrzną, w celu zniesienia sił powodujących szorowanie, wykonać możliwie twardą lub odporną na ścieranie. O wiele bardziej jest istotne, aby stronę zewnętrzną wyposażyć w stosunkowo miękką i podatną i częściowo sprężystą strukturę pętlową i zaopatrzyć od strony przedmiotu we włókninę. Ten kombinowany układ tworzących szerszą powierzchnię wybranych tkanin niesie ze sobą optymalne działanie ochronne przeciwko oddziaływaniom szorującym i optymalną izolację akustyczną i tłumienie dźwięków. Znane materiały lub kombinacje materiałów zapewniają albo dobre zabezpieczenie przed szorowaniem i niewystarczającą izolację akustyczną i/lub tłumienie dźwięków, albo odwrotnie.

Claims (39)

1. Osłona ochronna dla wydłużonych przedmiotów, zwłaszcza kabli, wiązek kablowych, przewodów itp., mająca co najmniej dwuwarstwową strukturę z co najmniej dwiema warstwami tekstylnymi, przy czym wykonana z włókniny z włókna syntetycznego pierwsza warstwa tekstylna znajduje się od strony przedmiotu przeznaczonego do zabezpieczenia, a na zewnętrznej stronie pierwszej warstwy tekstylnej jest umieszczona druga warstwa tekstylna, przy czym obydwie warstwy tekstylne są sklejone ze sobą miejscowo lub na części obszaru, znamienna tym, że druga warstwa tekstylna (3) jest wykonana z dwupasmowej dzianiny welurowej ze skierowanymi na zewnątrz pętlami (13) weluru.

2. Osłona ochronna według zastrz. 1, znamienna tym, że obydwie warstwy tekstylne (2, 3)są połączone ze sobą za pomocą połączenia klejowego mającego w swoim obszarze postać rastra.

3. Osłona ochronna według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że powierzchnia pierwszej warstwy tekstylnej (2) zwrócona do przedmiotu przeznaczonego do zabezpieczenia ma na całej powierzchni warstwę klejową (5).

PL 193 999 B1

4. Osłona ochronna według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że dzianinę welurową tworzącą drugą warstwę tekstylną (3) stanowi osnowowa dzianina welurowa z pierwszym pasmem (9) lub osnową dolną i drugim pasmem (11) lub osnową górną.

5. Osłona ochronna według zastrz. 4, znamienna tym, że pierwsze pasmo (9) lub osnowa dolna jest dziana w zamknięty splot trykotowy.

6. Osłona ochronna według zastrz. 4, znamienna tym, że tworzący pierwsze pasmo (9) filament (10) stanowi filament wielonitkowy.

7. Osłona ochronna według zastrz. 5, znamienna tym, że tworzący pierwsze pasmo (9) filament (10) stanowi filament wielonitkowy.

8. Osłona ochronna według zastrz. 6, znamienna tym, że filament wielonitkowy jest wykonany z 5 do 20, zwłaszcza z 8 do 12 pojedynczych nitek.

9. Osłona ochronna według zastrz. 6 albo 7, znamienna tym, że filament (10) jest wykonany z poliamidu lub z poliestru.

10. Osłona ochronna według zastrz. 6, znamienna tym, że numeracja masowa filamentów (10) dla pierwszego pasma (9) lub osnowy dolnej wynosi 30-80 dtex, zwłaszcza 40-50 dtex.

11. Osłona ochronna według zastrz. 7 albo 8, znamienna tym, że numeracja masowa filamentów (10) dla pierwszego pasma (9) lub osnowy dolnej wynosi 30-80 dtex, zwłaszcza 40- 50 dtex.

12. Osłona ochronna według zastrz. 4, znamienna tym, że drugie pasmo (11) jest wykonane w zamkniętym splocie aksamitnym, przy czym pętle (13) są wykonane tak, że rozprzestrzeniają się w kierunku poprzecznym lub prostopadle do powierzchni powstawania podstawy materiału lub pierwszego pasma (9) i odstają na zewnątrz od powierzchni, przy czym pętle (13) drugiego pasma (11) są wplecione w pierwsze pasmo (9).

13. Osłona ochronna według zastrz. 12, znamienna tym, że filamenty (12) drugiego pasma (11) i pętli (13) weluru są wykonane z poliamidu lub z poliestru.

14. Osłona ochronna według zastrz. 4, znamienna tym, że filamenty (12) tworzące drugie pasmo (11) stanowią filamenty wielonitkowe.

15. Osłona ochronna według zastrz. 4, znamienna tym, że filamenty (12) tworzące drugie pasmo (11) stanowią filamenty o numeracji masowej 30-90 dtex, zwłaszcza 70-80 dtex.

16. Osłona ochronna według zastrz. 14, znamienna tym, że filamenty (12) wielonitkowe tworzące drugie pasmo (11) są wykonane z 5 do 20, zwłaszcza z 8 do 12 pojedynczych filamentów na jeden filament (12).

17. Osłona ochronna według zastrz. 15, znamienna tym, że filamenty (12) tworzące drugie pasmo (11) stanowią filamenty klasy dtex 78 F10 lub dtex 76 F9.

18. Osłona ochronna według zastrz. 12, znamienna tym, że wysokość pętli (13) drugiego pasma (11) wynosi 0,9-1,3 mm.

19. Osłona ochronna według zastrz. 12, znamienna tym, że liczba pętli (13) w drugim paśmie (11) wynosi 3400-3600/cm².

20. Osłona ochronna według zastrz. 1, znamienna tym, że gramatura dwupasmowej osnowowej dzianiny welurowej wynosi 100-250 g/m², zwłaszcza 160-220 g/m².

21. Osłona ochronna według zastrz. 1 albo 20, znamienna tym, że całkowita grubość osnowowej dzianiny welurowej wynosi 1,05-1,4 mm.

22. Osłona ochronna według zastrz. 6, znamienna tym, że filamenty (10) tworzące pierwsze pasmo (9) są impregnowane wodoodpornie.

23. Osłona ochronna według zastrz. 4, znamienna tym, że filamenty (12) tworzące drugie pasmo (11) są impregnowane wodoodpornie.

24. Osłona ochronna według zastrz. 1, znamienna tym, że pierwszą warstwę tekstylną (2) albo włókninę z włókna syntetycznego stanowi włóknina igłowana.

25. Osłona ochronna według zastrz. 1, znamienna tym, że włókninę pierwszej warstwy tekstylnej (2) stanowi włóknina połączona termicznie lub chemicznie.

26. Osłona ochronna według zastrz. 24, znamienna tym, że włóknina pierwszej warstwy tekstylnej (2) jest wykonana z włókien poliamidowych i/lub włókien poliestrowych.

27. Osłona ochronna według zastrz. 25, znamienna tym, że włóknina pierwszej warstwy tekstylnej (2) jest wykonana z włókien poliamidowych i/lub włókien poliestrowych.

28. Osłona ochronna według zastrz. 24 albo 26, albo 27, znamienna tym, że gramatura włókniny pierwszej warstwy tekstylnej (2) wynosi 40-220 g/m², zwłaszcza 80-120 g/m².

PL 193 999 B1

29. Osłona ochronna według zastrz. 25, znamienna tym, że gramatura włókniny pierwszej warstwy tekstylnej (2) wynosi 40-220 g/m², zwłaszcza 80-120 g/m².

30. Osłona ochronna według zastrz. 24 albo 25, albo 26, albo 27, albo 29, znamienna tym, że pierwsza warstwa tekstylna (2) ma grubość 1-3,5 mm, zwłaszcza 1,5-2,5 mm.

31. Osłona ochronna według zastrz. 1, znamienna tym, że włókna tworzące włókninę pierwszej warstwy tekstylnej (2) są impregnowane wodoodpornie.

32. Osłona ochronna według zastrz. 4, znamienna tym, że pomiędzy powierzchnią włókniny pierwszej warstwy tekstylnej (2) i układanym pierwszym pasmem (9) drugiej warstwy tekstylnej (3) z osnowowej dzianiny welurowej znajduje się warstwa klejowa (4), przy czym pętle (13) drugiej warstwy tekstylnej (3) są skierowane na zewnątrz pierwszej warstwy tekstylnej (2) lub są odstające.

33. Osłona ochronna według zastrz. 32, znamienna tym, że klej lub warstwa klejowa (4) jest wykonana z kleju do rozpylania, filmu klejowego, kleju do posypywania, pasty klejowej lub sieciującego kleju z ciętych włókien.

34. Osłona ochronna według zastrz. 32, znamienna tym, że warstwa klejowa (4) lub połączenie klejowe jest wykonane z klejów termoplastycznych aktywowanych cieplnie.

35. Osłona ochronna według zastrz. 32, znamienna tym, że warstwa klejowa z włókniny klejącej z ciętych włókien lub cienkiej sieciowej włókniny z termoplastycznych ciętych włókien klejących ma gramaturę 5-40 g/m², zwłaszcza 10-30 g/m², korzystnie 12-22 g/m².

36. Osłona ochronna według zastrz. 24, znamienna tym, że warstwę klejową (5) wprowadzoną na powierzchnię pierwszej warstwy tekstylnej (2) z włókniny igłowej zwróconą do przedmiotu przeznaczonego do zabezpieczenia i odwróconą od drugiej warstwy tekstylnej (3) stanowi klej sklejający przez zetknięcie lub klej sklejający przez dotknięcie.

37. Osłona ochronna według zastrz. 36, znamienna tym, że warstwa klejowa (5) jest wykonana trójwarstwowo, z pierwszą warstwą klejową (16) zwróconą do włókniny (2) igłowej, cienką warstwą klejową - folią nośną (17) i drugą warstwą klejową (18) umieszczoną na folii nośnej (17) położonej naprzeciw warstwy klejowej (16).

38. Osłona ochronna według zastrz. 37, znamienna tym, że jest zwinięta w rolkę, przy czym warstwa klejowa (18) ma mniejszą przyczepność niż wzajemna przyczepność warstw tekstylnych (2, 3) w obszarze połączenia klejowego.

39. Osłona ochronna według zastrz. 1, znamienna tym, że stanowi ją taśma nawojowa, która jest dostarczana w stanie zwiniętym lub w formie rulonów.