PL193625B1 - Łącznik zabezpieczeniowy dla urządzenia telekomunikacyjnego - Google Patents

Abstract

1. Lacznik zabezpieczeniowy dla urzadzenia telekomunikacyjnego, zawierajacy obudowe, wiele styków, które w stanie zmontowanym zaczepiaja o styki urzadzenia telekomunikacyj- nego i/lub sa polaczone z uziemieniem oraz stanowia glównie elementy z cienkiej blachy w ksztalcie pasków, które maja co najmniej jedna szczeline koncowa, w której sa umiesz- czone styki co najmniej odcinkami równolegle wzgledem siebie, i co najmniej jeden element z przewodami, który ma utworzone na nim przewody, przy czym odpowiednio jeden prze- wód elementu z przewodami jest wlozony do szczeliny koncowej, tak ze element z przewo- dami jest dolaczony bezposrednio elektrycznie przewodzaco do styku, znamienny tym, ze wszystkie elementy (22, 24, 26) z przewodami sa umieszczone pomiedzy stykami (14, 16, 52, 54), które zaczepiaja o styki urzadzenia telekomuni- kacyjnego. PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest łącznik zabezpieczeniowy dla urządzenia telekomunikacyjnego.

Do zabezpieczania elementów i przyrządów elektronicznych, które są zwykle połączone z urządzeniami końcowymi w kształcie paska lub bloku w technice telekomunikacyjnej, są zwykle stosowane łączniki zabezpieczeniowe do zabezpieczania przed zbyt dużymi prądami elektrycznymi i/lub przepięciem, przy czym mogą być one wkładane od otwartej strony obudowy urządzenia łącznikowego i mają elementy wymagające zabezpieczania. W tym kontekście łączniki zabezpieczeniowe są zwykle zaprojektowane do zabezpieczania odpowiednio rdzenia podwójnego. Oznacza to, że zaczepiają one parami o sąsiednie styki po stronie wejściowej i wyjściowej oraz łączą je elektrycznie z elementami zabezpieczeniowymi.

Z opisu patentowego EP 0 405 337 A2 znany jest łącznik zabezpieczeniowy mający obudowę, wiele styków zaczepowych, styk uziemiający i wiele elementów z przewodami. Styki stanowią elementy z cienkiej blachy w kształcie pasków, w których szczelinie końcowej jest zaciśnięty odpowiednio jeden przewód elementu z przewodami. Elementy z przewodami są umieszczone powyżej styków, tak że znany łącznik zabezpieczeniowy ma stosunkowo dużą wysokość.

Z opisu patentowego DE 39 09 783 C1 znany jest łącznik zabezpieczeniowy mający styki zaczepowe umieszczone na płytce drukowanej, która jest wkładana w stanie zamontowanym pomiędzy doprowadzenia styków, które są zaprojektowane jako styki oddzielające odpowiedniego paska łącznika. Płytka drukowana ma zaczepy dla tych styków po stronie wejściowej i wyjściowej i prąd płynie przez elementy zabezpieczeniowe z przewodami, które są przylutowane do płytki drukowanej. Zastosowanie płytki drukowanej do zaczepiania styków urządzenia łącznikowego ma wadę, ponieważ zawsze występuje niebezpieczeństwo dla płytki drukowanej, że poszczególne warstwy zostaną odłączone od siebie. Poza tym znaczny jest koszt wytwarzania przylutowania poszczególnych elementów z przewodami na płytce drukowanej. Wystają one także na dużą odległość prostopadle do płytki drukowanej. Są one umieszczone na górze płytki drukowanej i dlatego ten łącznik zabezpieczeniowy wymaga zastosowania stosunkowo dużej obudowy. W obszarze paska końcowego powyżej styków jest wymagane zastosowanie przestrzeni o znacznej wielkości.

Z opisu patentowego EP 0 471 167 A1 znany jest łącznik zabezpieczeniowy, jako trójbiegunowy ochronnik napięcia udarowego, który nie ma przewodów i jest dołączony przez część z cienkiej blachy, umieszczoną pomiędzy nimi przy zastosowaniu płytki drukowanej. Dzięki temu przy zastosowaniu ochronnika napięcia udarowego, który nie ma przewodów, wymagana przestrzeń może być zmniejszona. Jednak ten znany łącznik zabezpieczeniowy jest kosztowny w produkcji, co jest spowodowane koniecznością użycia płytki drukowanej.

Z opisu patentowego DE 38 13 889 C1 znany jest łącznik zabezpieczeniowy, mający elementy zabezpieczeniowe, które nie mają przewodów, przy czym elektrody elementów zabezpieczeniowych są połączone ze stykami, które zaczepiają o styki paska końcowego. Układ, który jest pokazany, nie jest właściwy do zastosowania elementów z przewodami.

Z opisu patentowego DE 31 13 759 C2 znany jest ochronnik napięcia udarowego do oddzielania pasków, gdzie ochronniki napięcia udarowego z przewodami są połączone przez tak zwane adaptery końcowe ze stykami zaczepowymi. Chociaż w tym znanym układzie nie jest stosowana żadna płytka drukowana, jest on kosztowny, ze względu na konieczne wstawienie adapterów końcowych.

Celem wynalazku jest opracowanie łącznika zabezpieczeniowego dla urządzenia telekomunikacyjnego, który ma prostą konstrukcję i może być wytworzony przy małych kosztach i dzięki któremu może być osiągnięte jednocześnie niezawodne zabezpieczenie dla poszczególnych elementów i przyrządów, które odbiegają od urządzenia końcowego, które jest wyposażone w łącznik zabezpieczeniowy.

Łącznik zabezpieczeniowy dla urządzenia telekomunikacyjnego, zawierający obudowę, wiele styków, które w stanie zmontowanym zaczepiają o styki urządzenia telekomunikacyjnego i/lub są połączone z uziemieniem oraz stanowią głównie elementy z cienkiej blachy w kształcie pasków, które mają co najmniej jedną szczelinę końcową, w której są umieszczone styki co najmniej odcinkami równoległe względem siebie, i co najmniej jeden element z przewodami, który ma utworzone na nim przewody, przy czym odpowiednio jeden przewód elementu z przewodami jest włożony do szczeliny końcowej, tak że element z przewodami jest dołączony bezpośrednio elektrycznie przewodzące do styku według wynalazku charakteryzuje się tym, że wszystkie elementy z przewodami są umieszczone pomiędzy stykami, które zaczepiają o styki urządzenia telekomunikacyjnego.

PL 193 625 B1

Korzystnie, łącznik ma zabezpieczenie prądowe w postaci elementu, korzystnie termorezystora i/lub zabezpieczenie przed przepięciem w postaci elementu stanowiącego gazowy rezystor bocznikujący i/lub dokładne zabezpieczenie przed przepięciem, w postaci elementu, korzystnie diody zabezpieczenia dokładnego lub półprzewodnikowego elementu bocznikującego.

Korzystnie przewody są umieszczone w ustawieniu prostopadłym do płaszczyzny styków w kształcie pasków w poszczególnych szczelinach końcowych.

Korzystnie, szczeliny końcowe są ukształtowane stożkowo.

Korzystnie, szczeliny końcowe są określone w obszarze o stałej szerokości styku w kształcie paska przez dwa odgałęzienia stykowe, w których jest utworzona w sąsiedztwie wnęka typu szczeliny lub styk jest ustalony z powrotem względem jego szerokości.

Korzystnie na końcach styku szczelina końcowa jest rozgraniczona przez odgałęzienia stykowe, które rozciągają się w kierunku szerokości poza szerokość styku, który jest utworzony w sąsiednim obszarze styku.

Korzystnie, na co najmniej jednym styku jest utworzony występ przez podwójne zagięcie, przez który styk jest podtrzymywany w obudowie lub w jednej połowie obudowy.

Korzystnie, obudowa ma co najmniej jeden kanał prowadzący dla styków w nim, przez który styki w stanie zmontowanym są zamocowane w obudowie, przy czym kanał prowadzący ma korzystnie co najmniej jedno żebro końcowe.

Korzystnie, co najmniej jeden styk jest zagięty co najmniej raz, przy czym w przypadku wielokrotnego zagięcia wszystkie zagięte krawędzie styku są równoległe względem siebie.

Styki łącznika zabezpieczeniowego, które zaczepiają o styki urządzenia końcowego, są zaprojektowane głównie jako elementy z cienkiej blachy w kształcie pasków. Mają one odpowiednio co najmniej jedną końcówkę lub szczelinę stykową, w którą jest wkładany odpowiednio jeden przewód elementu z przewodami. Skutkiem tego element z przewodami jest dołączony bezpośrednio i przewodzące elektrycznie do styku łącznika zabezpieczeniowego. Innymi słowy, nie jest potrzebna żadna płytka drukowana do połączenia pomiędzy stykami urządzenia końcowego i elementami zabezpieczeniowymi, które występują w łączniku zabezpieczeniowym. W przeciwieństwie do tego, łącznik zabezpieczeniowy ma elementy z cienkiej blachy w kształcie pasków, opisane powyżej, które są zaprojektowane w prosty sposób, jak styki zaczepowe, w szczelinach końcowych, do których są włożone bezpośrednio i oddzielnie przewody elementów zabezpieczeniowych, które są stosowane i mają przewody. Zatem adaptery końcowe, które są znane w stanie techniki, lub inne elementy łączące pomiędzy stykami zaczepowymi i elementami zabezpieczeniowymi, są możliwe do eliminacji. Skutkiem tego łącznik zabezpieczeniowy według wynalazku ma szczególnie prostą konstrukcję w całości i jest złożony z kilku łatwo projektowanych, poszczególnych części. Układ według wynalazku daje ponadto w wyniku to, że łącznik zabezpieczeniowy może być zaprojektowany o szczególnie małych wymiarach, więc przestrzeń, która jest potrzebna w stanie, w którym łącznik jest wkładany do urządzenia telekomunikacyjnego, jest mała.

Zastosowanie elementów z cienkiej blachy w kształcie pasków jako styków zaczepowych stanowi ważną zaletę wobec zwykle stosowanych płytek drukowanych, że styki przewodzące mogą być projektowane jako masywne. Projekt tych masywnych przewodów, to jest układ pewnego liniowego przekroju poprzecznego, jest potrzebny do przewodzenia występujących prądów. Na płytkach drukowanych, które były stosowane dotychczas, paski stykowe mogą być zaprojektowane tylko jako stosunkowo cienkie z przyczyn technicznych, tak że przewodzący przekrój poprzeczny jest skutkiem tego ściśle ograniczony. W związku z zastosowaniem elementów z cienkiej blachy w kształcie pasków, z którymi przewody elementów z przewodami są połączone bezpośrednio i przewodzące, występuje korzystna masywna konstrukcja tych przewodów.

Poza tym łącznik zabezpieczeniowy według wynalazku nie jest ograniczony do projektu, który służy jako zabezpieczenie dla elementów i przyrządów elektronicznych, które są dołączone przy pomocy pojedynczego, określonego wstępnie rdzenia podwójnego do urządzenia końcowego. W przeciwieństwie do tego, przy zastosowaniu opisanej powyżej konstrukcji, może być zaprojektowany tak zwany wielordzeniowy łącznik zabezpieczeniowy, który jest wyposażony w te elementy, które są potrzebne do zabezpieczenia elementów lub przyrządów elektronicznych, które są połączone przez wiele różnych rdzeni podwójnych z urządzeniem końcowym, które ma być wyposażone w łącznik zabezpieczeniowy. W tym przypadku łącznik zabezpieczeniowy mógłby być także opisany jako zasobnik, w związku z pomieszczeniem elementów zabezpieczeniowych dla wielu rdzeni podwójnych. Jednak

PL 193 625B1 jest korzystne, żeby łącznik zabezpieczeniowy według wynalazku miał dwa styki zaczepowe i/lub dwie pary styków zaczepowych, tak że jest on zaprojektowany do zabezpieczania pojedynczego rdzenia podwójnego.

W łączniku zabezpieczeniowym według wynalazku styki zaczepowe w kształcie pasków są usytuowane przynajmniej na odcinkach równolegle. Elementy z przewodami są umieszczone pomiędzy równoległymi stykami zaczepowymi. Przez utworzenie dwóch płaszczyzn w łączniku zabezpieczeniowym według wynalazku, odpowiednio do równoległych styków zaczepowych, możliwy jest prosty i jasny układ elementów zabezpieczeniowych. W szczególności, odpowiednio do styków zaczepowych są określone dwie płaszczyzny, jedna dla zaczepiania przewodów wejściowych i jedna dla zaczepiania przewodów wyjściowych. Wszystkie elementy zabezpieczeniowe są umieszczone pomiędzy tymi dwoma płaszczyznami. Ten układ cechuje szczególna oszczędność przestrzeni. W szczególności w porównaniu ze zwykle stosowanym położeniem „włączenia płytki drukowanej, wymiary łącznika zabezpieczeniowego i przestrzeń potrzebna do jego zastosowania mogą być znacznie zmniejszone.

Dla sprzętu z elementami zabezpieczeniowymi, dla łącznika zabezpieczeniowego według wynalazku jest korzystne, żeby miał zabezpieczenie prądowe, korzystnie w postaci termorezystora, i/lub zabezpieczenie przepięciowe w postaci gazowego rezystora bocznikującego i/lub dokładne zabezpieczenie przepięciowe, korzystnie w postaci półprzewodnikowego elementu bocznikującego lub diody zabezpieczenia dokładnego. Taki elektroniczny element bocznikujący ma korzystnie małe tolerancje odpowiedzi. Odpowiednio do opisanych powyżej elementów i/lub ich kombinacji wzajemnych, można korzystnie uzyskać zabezpieczenie zarówno przed zbyt dużymi prądami, jak również przed przepięciami.

Chociaż ustawienie przewodów elementów z przewodami względem płaszczyzny styków w kształcie pasków jest dowolne, jest korzystne, żeby były one włożone w ustawieniu, które jest prostopadłe do płaszczyzny styków w postaci pasków, do poszczególnych szczelin stykowych. Wynikiem jest bezproblemowe połączenie, które jest łatwe do wytworzenia i niezawodnie przewodzące pomiędzy elementami z przewodami i poszczególnymi stykami.

Dla projektu szczelin stykowych w przypadku styków zaczepowych, odkryto, że jest korzystne projektowanie ich jako nieznacznie stożkowych. Skutkiem tego są zapewnione obszary, które ograniczają szczelinę stykową w zagięciu styków zaczepowych w najlepszym razie na końcu ruchu przy wkładaniu przewodów elementów z przewodami, tak że jest uzyskiwany łagodny ruch przy wkładaniu, przez który jest zapewnione mocne i niezawodne połączenie przewodu w szczelinie stykowej dla styku zaczepowego, poprzez stożkową konstrukcję szczeliny stykowej.

Dla szczelin stykowych, które są utworzone w stykach w kształcie pasków, okryto, że jest korzystne projektowanie na obu odgałęzieniach stykowych, które określają poszczególną szczelinę stykową, w sąsiedztwie wnękę typu szczeliny. Skutkiem tego odgałęzienia stykowe, które określają szczelinę stykową, mogą uchylać się sprężyście, więc styk w kształcie paska jako całość nie jest zaginany, gdy przewód jest wkładany do szczeliny stykowej w tym punkcie. W związku z opisanymi powyżej wnękami oddziałującymi poprzecznie na odgałęzienia stykowe, mogą być one odchylane w poszczególnej wnęce, bez wpływu na całą postać styku w kształcie paska. Ten sam cel jest osiągany w odmiennym przykładzie wykonania, w którym styk jest chowany do otoczenia odgałęzień stykowych, które określają szczelinę stykową względem jego szerokości. W tym przypadku także odgałęzienia stykowe mogą odskoczyć.

W szczególności na końcach styków zaczepowych, dla szczelin stykowych zaprojektowanych w tym obszarze, jest korzystne, żeby były one ograniczone przez odgałęzienia stykowe, które rozciągają się w kierunku szerokości poprzez szerokość styku, który jest zaprojektowany w sąsiednim obszarze styku. W ten sposób, przez prosty projekt uzyskanego styku, może być także osiągnięta ruchliwość opisanych powyżej odgałęzień stykowych.

Dla zamocowania styków zaczepowych w obudowie łącznika zabezpieczeniowego, jest korzystne, gdy styki mają krawędź, która jest zaprojektowana jako podwójnie zaginana, przez którą są one utrzymywane w obudowie lub w jednej połowie obudowy.

W celu zamocowania styków zaczepowych w kształcie pasków w obudowie, jest korzystne, gdy obudowa i/lub połowy obudowy, które tworzą obudowę, mają kanały prowadzące do tego celu. Dla niezawodnego mocowania styków w obudowie, w uzupełnieniu może być zapewnione co najmniej jedno żebro mocujące w poszczególnym kanale prowadzącym.

Styki w kształcie pasków łącznika zabezpieczeniowego według wynalazku mogą mieć szczególnie prostą konstrukcję przez to, że co najmniej jeden styk jest co najmniej raz zagięty, skutkiem

PL 193 625 B1 czego mogą być określone w korzystny sposób różne płaszczyzny styków, pomiędzy którymi mogą być umieszczone elementy zabezpieczeniowe. W przypadku, w którym styki są zagięte kilka razy, według wynalazku wszystkie zaginające się krawędzie styku mogą być ustawione równolegle względem siebie. To powoduje, ze wytwarzanie styków zaczepowych w łączniku zabezpieczeniowym jest łatwe.

Przedmiot wynalazku w przykładzie wykonania jest przedstawiony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia widok z boku otwartego łącznika zabezpieczeniowego według wynalazku, fig. 2 - widoki z góry styków łącznika zabezpieczeniowego, pokazanego na fig. 1, fig. 3 - widok z góry łącznika zabezpieczeniowego, który jest pokazany otwarty na fig. 1, fig. 4 - widok z boku otwartego łącznika zabezpieczeniowego według wynalazku, w następnym przykładzie wykonania i fig. 5 - widok z boku otwartego łącznika zabezpieczeniowego według wynalazku, w następnym przykładzie wykonania.

Na fig. 1jest widoczna połowa 12 obudowy łącznika zabezpieczeniowego 10 według wynalazku, w której są umieszczone w trzech płaszczyznach styki zaczepowe 14 dla strony przełączania, styki zaczepowe 15 dla strony przyłączeniowej i sprężyna uziemiająca 18. Jak widać w widoku z fig. 1, elementy zabezpieczeniowe z przewodami, jak opisane poniżej, są umieszczone pomiędzy stykami 14, 16, które służą do zaczepiania styków strony wejściowej i/lub wyjściowej przyrządu łącznikowego dla techniki telekomunikacyjnej. Łącznik zabezpieczeniowy 10 jest wkładany przy pomocy wystającego wtyku 20do obszaru pomiędzy dwoma rzędami styków urządzenia końcowego, tak że styki zaczepowe 14, 16 stykają się w sposób przewodzący z odpowiednimi i przeciwległymi stykami urządzenia końcowego. W widoku na fig. 1nie pokazano, ale według fig. 1 występują przed i za stykami 14, 16 następne styki zaczepowe, tak że poszczególne styki na jednej stronie zaczepiają o dwa sąsiednie styki urządzenia końcowego i przy pomocy łącznika zabezpieczeniowego 10 jest uzyskiwane zabezpieczenie dla rdzenia podwójnego.

Na fig. 1 można łatwo zauważyć zasadę, której podlega wynalazek, że styki zaczepowe 14, 16 są połączone bezpośrednio z przewodami elementów w łączniku zabezpieczeniowym 10. Opisany poniżej korzystny układ poszczególnych elementów w łączniku zabezpieczeniowym według wynalazku nie zależy od tej podstawowej idei i może być zmieniany w dowolny sposób, bez utraty zasadniczych korzyści zasady według wynalazku.

W przykładzie wykonania, który jest pokazany na fig. 1, według rysunku na fig. 1, są zapewnione od dołu do góry zabezpieczenie prądowe w postaci termorezystora 22, gazowy rezystor bocznikujący 24 jak również dokładne zabezpieczenie przed przepięciami, ze stromym zboczem narastającym, w postaci diody 26 zabezpieczenia dokładnego dla półprzewodnikowego elementu bocznikującego. Termorezystor 22 jest wkładany w sposób przewodzący elektrycznie z przewodami 28 do poszczególnej szczeliny stykowej, której nie widać na fig. 1dla poszczególnego styku 14, 16, więc prąd łącznika zabezpieczeniowego 10 w stanie zmontowanym musi koniecznie przepływać przez termorezystor. W tym kontekście jest korzystne dla łącznika zabezpieczeniowego 10 według wynalazku, żeby dla każdej odpowiedniej pary styków 14, 16 był zapewniony termorezystor 22, tak że na pasku końcowym poszczególne styki przeciwległe względem siebie dla rdzeni wejściowych i/lub wyjściowych mogą być zabezpieczane przed zbyt dużymi prądami. W przypadku, w którym prąd jest zwiększany powyżej wstępnie określonej wartości, w związku ze wzrastającą temperaturą termorezystora 22, jego rezystancja elektryczna jest także zwiększana, tak że od pewnego punktu jest przerywany przepływ prądu i jest zapewniane zabezpieczenie prądowe.

Gazowy rezystor bocznikujący 24, który jest umieszczony w pokazanym przykładzie wykonania w przybliżeniu w środku łącznika zabezpieczeniowego 10, zapewnia konieczne zabezpieczenie przed przepięciem. W pokazanym przypadku występuje trójbiegunowy rezystor bocznikujący przepięcia, którego przewody lub odgałęzienia 30 są utworzone poprzecznie i pod pewnym kątem oraz są połączone z jednym stykiem pary styków, które służą do przyłączenia rdzenia podwójnego. W pokazanym przypadku dwa poprzeczne odgałęzienia 30 gazowego rezystora bocznikującego 24 są połączone ze stykiem 16 pokazanym na lewo, jak również ze stykiem, którego nie pokazano na fig. 1, na pewnej odległości z przodu lub z tyłu. Poszczególne styki w kształcie pasków, co będzie wyjaśnione bardziej szczegółowo poniżej, mają szczeliny końcowe lub stykowe, w które są włożone odgałęzienia 30. Przy wystąpieniu zbyt wysokiego napięcia, gazowy rezystor bocznikujący 24 bocznikuje energię elektryczną przez środkowe odgałęzienie 32 do sprężyny uziemiającej 18, która jest połączona przewodząco z szyną uziemiającą na pasku końcowym lub na jej układzie nośnym. Skutkiem tego elementy i przyrządy, które są dołączone do pasków końcowych, są zabezpieczane przed przepięciami. Jak wynika z fig. 2, co jest opisane poniżej, sprężyna uziemiająca 18 ma także szczelinę stykową, do której jest

PL 193 625B1 dołączone bezpośrednio i elektrycznie przewodzące środkowe odgałęzienie 42 gazowego rezystora bocznikującego.

Ponieważ gazowy rezystor bocznikujący 24 zastosowany przykładowo, w przypadku przepięcia ze stromym zboczem narastającym, jest przełączany tylko w przypadku stosunkowo dużych napięć i jest uziemiony, w pokazanym przykładzie wykonania wynalazku występuje dodatkowe zabezpieczenie dokładne w postaci diody 26 zabezpieczenia dokładnego lub półprzewodnikowego elementu bocznikującego. Taki element zabezpieczenia dokładnego ma małe tolerancje odpowiedzi, tak że zapewnia konieczne zabezpieczenie nawet w przypadku wpływu napięcia na strome zbocze narastające. W pokazanym przypadku, lecz którego nie widać wyraźnie w widoku na fig. 1, taka dioda blokująca 26 jest związana z każdym ze styków 14, które są umieszczone jeden za drugim według rysunku na fig. 1. Przewody 34 diody blokującej 26 są włożone z jednej strony do szczeliny stykowej, która jest zaprojektowana w styku 14 i z drugiej strony w szczelinie stykowej utworzonej w szynie uziemiającej.

Na fig. 1 widać, poza specjalnie wyraźnym układem elementów zabezpieczeniowych 22, 24, 26, szczególnie prostą postać w kształcie pasków styków 14, 16, 18. Szczegółowo sprężyny uziemiające 18, które tworzą w pewnym stopniu trzecią płaszczyznę stykową łącznika zabezpieczeniowego 10, są zaprojektowane tak, że mają zasadniczo paskowy kształt i nie są zagięte. Styki zaczepowe 14, 16 są zastosowane tylko na dolnej krawędzi połowy 12 obudowy, która jest pokazana przy pomocy występu 36 przez dwa przeciwległe zagięcia. Dwie zagięte krawędzie są ustawione równolegle względem siebie, tak ze mogą być łatwo przeprowadzone pomiary, które są potrzebne podczas wytwarzania.

Na fig. 2 są pokazane odpowiednio w widoku z góry poszczególne styki łącznika zabezpieczeniowego 10. Według fig. 2 najdalej na lewo jest pokazany styk zaczepowy 14, który ma w widoku z góry na fig. 2 głównie postać w kształcie paska umieszczonego wzdłużnie w przykładzie wykonania, który jest pokazany z dwoma szczelinami stykowymi 38 i 40. Jak stanie się jasne w połączeniu z fig. 1, dolna szczelina stykowa 38 według fig. 2 jest stosowana do zaciskania przewodu 28 termorezystora 22. W szczelinie stykowej 40, która jest utworzona na górnym końcu styku 14, utrzymywany jest przewód 34 diody blokującej 26. W szczelinie stykowej 38 w pobliżu niej i w przypadku, który jest pokazany na innej krawędzi wzdłużnej styku 14, występują odpowiednio wolne, zaślepione wnęki typu szczelin. Wolne, zaślepione wypusty 42 zapewniają styk 14 o zwiększonej sprężystości, tak że odgałęzienia stykowe 44, które określają szczelinę stykową 38, mogą odsunąć się sprężyście. Wnęki 42 mogą być także utworzone przez tę samą krawędź, do której otwiera się szczelina stykowa, tak że mogą być one zagięte w ten sam sposób i w pewnych zastosowaniach, porównując z przykładem wykonania, który jest pokazany, można zapobiec zmianie długości styku w kształcie paska jako całości.

Na fig. 2 powyżej szczeliny stykowej 38 jest zaprojektowany styk 14 o mniejszej szerokości, przy czym na górnym końcu styku 14 dwa odgałęzienia stykowe 44 wystają poza małą szerokość styku 14 w tym obszarze, więc gdy przewód 34 jest włożony, dioda 26 zabezpieczenia dokładnego może być także nieznacznie odchylona.

Styk 16, który jest pokazany na fig. 2 na prawo obok styku 14, jest podobnie zaprojektowany względem szczeliny stykowej 38 dla włożenia drugiego przewodu 28 termorezystora 22, jak również względem szczeliny stykowej 46 dla odgałęzienia 30 gazowego rezystora bocznikującego 24. W szczególności na górnym końcu styku 16 jest utworzona szczelina stykowa 46 dla włożenia odgałęzienia 30.

Na sprężynie uziemiającej 18, która jest pokazana na fig. 2 w środku w widoku z góry, z jednej strony jest utworzona szczelina stykowa 48 dla środkowego odgałęzienia 32 gazowego rezystora bocznikującego 24. Wnęki 42 typu szczelinowego, które są zapewnione na drugiej (lewej) krawędzi, odpowiadają wnękom, które były opisane poprzednio w połączeniu ze stykiem 14. To także dotyczy wnęk 42, które są utworzone w górnym obszarze sprężyny uziemiającej 18, na której jest utworzone sąsiednie i odpowiednie odgałęzienie stykowe 44, które określa wraz z odgałęzieniem stykowym 44, które występuje na górnym końcu sprężyny uziemiającej 18, poszczególną szczelinę stykową 50 dla lewego odgałęzienia 34 diody blokującej 26 według fig. 1.

Jak widać na podstawie fig. 2 w połączeniu z fig. 1, zgodnie z trzema płaszczyznami stykowymi, które są zapewnione w łączniku 10, sprężyna uziemiająca 18 według rysunku na fig. 2 jest umieszczona z przodu styków 16 i 15. Poza tym styk 16 jest umieszczony przed stykiem 14. Jeżeli teraz przesunie się koncepcyjnie dwa styki 14, 16 na prawo zgodnie z fig. 2, na taką odległość, że zgodnie z fig. 2 lewe krawędzie wszystkich styków 14, 16, 18 będą leżeć w jednej płaszczyźnie, i jeżeli obserwuje się uzyskany układ z prawej strony zgodnie z fig. 2, wynikiem jest układ nazwanych styków względem siebie, pokazany na fig. 1. Wówczas w stanie końcowym, jak widać na fig. 1, w obszarze

PL 193 625 B1 górnym dioda blokująca 26 jest umieszczona pomiędzy szczeliną stykową 50 sprężyny uziemiającej 18 i szczeliną stykową 40 styku 14. Do górnej szczeliny stykowej 46 styku 16 jest włożone górne odgałęzienie 30 gazowego rezystora bocznikującego 24 zgodnie z fig. 1, a środkowe odgałęzienie 32 gazowego rezystora bocznikującego 24 jest utrzymywane w szczelinie stykowej 48 sprężyny uziemiającej 18. W końcu rezystor cieplny 22 jest połączony z przewodami 28 po obu stronach pomiędzy poszczególnymi szczelinami stykowymi 38 dwóch styków 14, 16.

W prawej części fig. 2 są pokazane te styki 52 i 54, które zaczepiają dolnym obszarem odpowiednio w urządzeniu łączącym o styk końcowy stron wejściowej i/lub wyjściowej. Według fig. 1, dwa styki 52 i 54 są umieszczone powyżej styków 14 i 16 widocznych na fig. 1, przy czym styk 52 jest w jednej płaszczyźnie ze stykiem 16, a styk 54 jest w jednej płaszczyźnie ze stykiem 14. Do poszczególnej szczeliny stykowej 38 dwóch styków 52 i 54 są włożone dwa przewody 28 innego termorezystora 22, tak że prąd płynie koniecznie przez termorezystor, a elementy i przyrządy, które są dołączone do paska łącznika występującego w łączniku zabezpieczeniowym 10, są zabezpieczane przed zbyt dużymi prądami. Zapewnione jest zabezpieczenie zgrubne przed przepięciem dla styków paska łączącego, o które zaczepiają dwa styki 52, 54 poprzez połączenie styku 52 z dolnym odgałęzieniem 30 zgodnie z fig. 1 gazowego rezystora bocznikującego 24, który jest włożony do szczeliny stykowej 46, która jest utworzona na górnym końcu styku 52. Do zabezpieczenia dokładnego w przypadku przepięcia ze stromym zboczem narastającym, występuje następna dioda blokująca 26, która może być także zaprojektowana jako półprzewodnikowy element bocznikujący i której przewody 34 są włożone do szczeliny stykowej 40 styku 54 i do szczeliny stykowej 50 sprężyny uziemiającej 18.

Widok z góry łącznika zabezpieczeniowego 10, pokazanego na fig. 3, powstaje względem styków 14, 16, 18, 52 i 54, które są umieszczone w łączniku zabezpieczeniowym 10, z opisanego powyżej przemieszczenia dwóch styków 14, 16 na prawo i dwóch styków 52, 54 na lewo. Jak widać w górnym obszarze z fig. 3, w stanie końcowym odpowiednio jedna dioda blokująca 26 jest umieszczona pomiędzy szczelinami stykowymi 40 dwóch styków 54 i 14 oraz szczelinami stykowymi 50 sprężyny uziemiającej 18. Na dole fig. 3 widać jedno odgałęzienie gazowego rezystora uziemiającego 24, który jest włożony do szczeliny stykowej 46 styku 16. Środkowe odgałęzienie 32 jest wprowadzone odpowiednio do szczeliny stykowej 48 sprężyny uziemiającej 18. Najniższe odgałęzienie 30 z fig. 3 jest włożone do szczeliny stykowej 46 styku 52. W końcu w dolnym obszarze obudowy 12, która jest pokazana w stanie otwartym na fig. 3, widać dwa termorezystory 22, których przewody są odpowiednio włożone do szczelin stykowych 38 dwóch styków 14 i 16 lub 52 i 54.

Należy podkreślić raz jeszcze, że opisany powyżej przykładowy układ indywidualnych elementów zabezpieczeniowych 22, 24, 26 w łączniku zabezpieczeniowym 10 według wynalazku jest nieistotny dla zasady, na której jest oparty wynalazek. W przeciwieństwie do tego, zalety wynalazku, mianowicie prosta konstrukcja, pominięcie potrzebnej zwykle płytki drukowanej i jasny układ elementów zabezpieczeniowych mogą być uzyskane tylko przez to, że przewody indywidualnych elementów zabezpieczeniowych są włożone bezpośrednio i przewodząco w obszarze poszczególnych szczelin końcowych do styków zaczepowych 14, 16, 52i 54. Poza tym ten korzystny rodzaj bezpośredniego połączenia przewodzącego elektrycznie występuje w korzystny sposób dla sprężyny uziemiającej 18.

Na fig. 4 w widoku, który odpowiada fig. 1, jest pokazany następny przykład wykonania łącznika zabezpieczeniowego 10. W tym przykładzie wykonania jako pojedynczy element zabezpieczeniowy występuje gazowy rezystor bocznikujący 24. Górne i dolne odgałęzienia 30 gazowego rezystora bocznikującego 24 są odpowiednio włożone do szczeliny stykowej styków zaczepowych 16 lub 52, które są umieszczone w pewnej odległości jeden za drugim zgodnie z fig. 4. Odnośnie konstrukcji poszczególnej szczeliny stykowej, styki 16, 52 odpowiadają zasadniczo stykom 16, 52 pokazanym na fig. 2. W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 4 są potrzebne tylko szczeliny końcowe 46, które są utworzone odpowiednio na końcach styków zaczepowych 16, 52, ponieważ w przykładzie wykonania pokazanym na fig. 4 nie ma żadnego zabezpieczenia prądowego i dlatego szczelina końcowa 38, która jest zapewniona zgodnie z fig. 2 w styku 16, 52 w kształcie paska, nie jest potrzebna.

W dolnej części fig. 4 jest pokazane, jak styki zaczepowe 16, 52 wchodzą do obszaru rozdziału styków paska 56 łącznika, który jest oznaczony przerywanymi liniami. Styki zaczepowe 16, 52 odbierają napięcie na stykach paska 56 łącznika, tak że to napięcie występuje także na rezystorze bocznikującym 24 przepięcia. Gdy jest przekroczone pewne napięcie maksymalne, gazowy rezystor bocznikujący 24 przewodzi energię elektryczną przez środkowe odgałęzienie 32 do sprężyny uziemiającej 18, której odpowiednia szczelina końcowa jest zaprojektowana w przybliżeniu tak, jak pokazano na fig. 2 dla sprężyny uziemiającej 18. W przykładzie wykonania, który jest pokazany, lecz niekoniecznie,

PL 193 625B1 dolny obszar sprężyny uziemiającej 18 jest zagięty i z tym obszarem jest on wkładany do szyny uziemiającej 58, która jest pokazana na fig. 4. Ta szyna uziemiająca 58 w przypadku, który jest pokazany, jest zaopatrzona w wiele otworów lub wnęk, do których dolne sekcje wielu łączników zabezpieczających 10 są odpowiednio włożone i połączone przewodząco z szyną uziemiającą 58. Alternatywnie, jak wzmiankowano powyżej, łącznik zabezpieczeniowy 10 według wynalazku może być zaprojektowany do zabezpieczania wielu rdzeni podwójnych.

W przykładzie wykonania, który jest pokazany na fig. 4, dodatkowo mają być odróżnione te środki, przez które jest osiągany określony układ dla styków 16, 18 i 52, które są umieszczone w połowie 12 obudowy, która jest pokazana. W związku z tym jest wiele żeber 60 na powierzchni wewnętrznej połowy obudowy, pokazanej jako umieszczona równolegle do płaszczyzny rysunku, które są korzystnie rozmieszczone parami, tak że pomiędzy dwoma żebrami 60 jest określony odpowiednio jeden kanał prowadzący, w którym poszczególny styk 16, 18 lub 52 jest umieszczony i określony względem jego położenia. W przypadku dwóch styków zaczepowych 16, 52 obudowa ma końcową wnękę na górnym końcu 62 dwóch styków, tak że górne końce styków 16, 52 są swobodnie dostępne z zewnątrz. To jest stosowane do odpowiedniego umieszczenia sondy probierczej w tych punktach. Należy zaznaczyć, ze żebra 60 mają oczywiście wnęki wykonane we właściwy sposób w tych punktach, w których przecinają odgałęzienia 30, 32 gazowego rezystora bocznikującego 24, tak że odgałęzienia 30, 32 mogą być włożone na wymaganą głębokość do szczelin końcowych poszczególnych styków.

Na fig. 5 jest pokazany następny przykład wykonania łącznika zabezpieczeniowego 10, który jest podobny do przykładu wykonania z fig. 4. Ważną różnicą względem przykładu wykonania z fig. 4 jest to, że to nie styki zaczepowe 16, 52 są ustawione pod kątem do toru, lecz sprężyna uziemiająca 18. Dwa styki zaczepowe 16, 52 są zaprojektowane podobnie do styków zaczepowych pokazanych na fig. 2, lecz nie mają szczelin końcowych 38 i nie są ustawione pod kątem. Ponieważ sprężyna uziemiająca 18 styka się ze środkowym odgałęzieniem 42 gazowego rezystora uziemiającego 24 w punkcie, który jest na boku, na którym są umieszczone styki zaczepowe 16, 52, w przykładzie wykonania z fig. 5 muszą być ustawione pod kątem, w celu styku z szyną uziemiającą 58, która jest zapewniona dla wielu łączników zabezpieczeniowych 10, które są pokazane we właściwym punkcie.

W przykładzie, który jest pokazany, sprężyna uziemiająca 18 nie jest rozszerzona na dolnym końcu przez zagięcie, jak ma to miejsce w przykładzie wykonania, który był opisany poprzednio, lecz zasadniczo przez utworzenie szczeliny w sekcji końcowej i następne odgięcie od siebie dwóch obszarów, które opierają się na szczelinie w przeciwnych kierunkach. Skutkiem tego jest uzyskiwany elektrycznie przewodzący styk pod pewnym napięciem sprężyny szyny uziemiającej 58.

W końcu na fig. 5 widać urządzenie odporne na uszkodzenia, które jest wyposażone w pewną postać wspornika 64, który w przypadku, gdy jest przepięcie przez dłuższy okres, zapewnia długotrwałe połączenie pomiędzy odpowiednimi stykami zaczepowymi 16, 52 oraz sprężyną uziemiającą 18 i dlatego bocznikowanie energii elektrycznej przez szynę uziemiającą 58 do masy.

Należy odnotować, że wszystkie cechy, które były wzmiankowane tylko w połączeniu z łącznikami zabezpieczeniowymi z fig. 4 i 5, znajdują także zastosowanie do łączników zabezpieczeniowych pokazanych na fig. 1do 3. W końcu podstawowa idea wynalazku polega także na fakcie, że styki są zaprojektowane w postaci pasków i że do ich szczelin końcowych są bezpośrednio włożone przewody elementów z przewodami dla przewodzenia elektrycznego, przy czym przewody elementów z przewodami są umieszczone prostopadle do płaszczyzny styków, które są zaprojektowane jako elementy z cienkiej blachy w kształcie pasków. Poza tym, według wynalazku, cechy wszystkich zastrzeżeń zależnych mogą być połączone w korzystny sposób z przedmiotem części nieznamiennej zastrz. 1, bez połączenia z cechą znamienną.

Claims (9)

1. Łącznik zabezpieczeniowy dla urządzenia telekomunikacyjnego, zawierający obudowę, wiele styków, które w stanie zmontowanym zaczepiają o styki urządzenia telekomunikacyjnego i/lub są połączone z uziemieniem oraz stanowią głównie elementy z cienkiej blachy w kształcie pasków, które mają co najmniej jedną szczelinę końcową, w której są umieszczone styki co najmniej odcinkami równoległe względem siebie, i co najmniej jeden element z przewodami, który ma utworzone na nim przewody, przy czym odpowiednio jeden przewód elementu z przewodami jest włożony do szczeliny końcowej, tak że element z przewodami jest dołączony bezpośrednio elektrycznie przewodząco do

PL 193 625 B1 styku, znamienny tym, że wszystkie elementy (22, 24, 26) z przewodami są umieszczone pomiędzy stykami (14, 16, 52, 54), które zaczepiają o styki urządzenia telekomunikacyjnego.

2. Łącznik według zastrz. 1, znamienny tym, że ma zabezpieczenie prądowe w postaci elementu (22), korzystnie termorezystora i/lub zabezpieczenie przed przepięciem w postaci elementu (24) stanowiącego gazowy rezystor bocznikujący (24) i/lub dokładne zabezpieczenie przed przepięciem, w postaci elementu (26), korzystnie diody zabezpieczenia dokładnego lub półprzewodnikowego elementu bocznikującego.

3. Łącznik według zastrz. 1, znamienny tym, że przewody (28, 30, 32, 34) są umieszczone w ustawieniu prostopadłym do płaszczyzny styków (14, 16, 18, 52, 54) w kształcie pasków w poszczególnych szczelinach końcowych (38, 40, 46, 48, 50).

4. Łącznik według zastrz. 3, znamienny tym, że szczeliny końcowe (38, 40, 46, 48, 50) są ukształtowane stożkowo.

5. Łącznik według zastrz. 1albo 3, albo 4, znamienny tym, że szczeliny końcowe (38, 48, 50) są określone w obszarze o stałej szerokości styku (14, 16, 18, 52, 54) w kształcie paska przez dwa odgałęzienia stykowe (44), w których jest utworzona w sąsiedztwie wnęka (42) typu szczeliny lub styk jest ustalony z powrotem względem jego szerokości.

6. Łącznik według zastrz. 1 albo 3, albo 4, znamienny tym, że korzystnie na końcach styku (14, 16, 18, 52, 54) szczelina końcowa (40, 46, 50) jest rozgraniczona przez odgałęzienia stykowe (44), które rozciągają się w kierunku szerokości poza szerokość styku, który jest utworzony w sąsiednim obszarze styku.

7. Łącznik według zastrz. 1 albo 3, znamienny tym, że na co najmniej jednym styku (14, 16, 52, 54) jest utworzony występ (36) przez podwójne zagięcie, przez który styk jest podtrzymywany w obudowie lub w jednej połowie obudowy (12).

8. Łącznik według zastrz. 1, albo 3, znamienny tym, że obudowa (12) ma co najmniej jeden kanał prowadzący dla styków (14, 16, 18, 52, 54) w nim, przez który styki (14, 16, 18, 52, 54) w stanie zmontowanym są zamocowane w obudowie (12), przy czym kanał prowadzący ma korzystnie co najmniej jedno żebro końcowe (60).

9. Łącznik według zastrz. 1albo 3, znamienny tym, że co najmniej jeden styk (14, 16, 52, 54) jest zagięty co najmniej raz, przy czym w przypadku wielokrotnego zagięcia wszystkie zagięte krawędzie styku są równoległe względem siebie.