PL180605B1

PL180605B1 - Wieloszybowy zespól okienny PL PL PL PL PL PL PL

Info

Publication number: PL180605B1
Application number: PL95309448A
Authority: PL
Inventors: Calogero Chinzi
Original assignee: Glaverbel
Priority date: 1994-06-30
Filing date: 1995-06-30
Publication date: 2001-03-30
Also published as: DE19523133A1; ATA109095A; HU9501955D0; SE9502300L; US5640815A; GB9512311D0; LU88632A1; AT406502B; NL1000690C2; GB2290823A; NO308225B1; NO952555D0; CA2151688A1; FR2721970B1; DK75995A; SE510910C2; GB9413180D0; CH690134A5; HU219640B; BE1009959A5

Abstract

1. Wieloszybowy zespól okienny zawierajacy dwie szyby z materialu szklanego umieszczone naprzeciwko sie- bie w pewnej odleglosci, pomiedzy którymi znajduje sie przestrzen gazowa zamknieta przez obwodowo biegnacy element dystansowy, który ma przekrój poprzeczny otwarty w kierunku przestrzeni gazowej, zas pomiedzy elementem dystansowym a kazda szyba sa umieszczone warstwy szcze- liwa, przy czym z warstwami szczeliwa stykaja sie warstwy materialu przylepnego, korzystnie zywicy rozciagajace sie co najmniej pomiedzy elementem dystansowym a kazda z szyb, znamienny tym, ze co najmniej czesc kazdej powierz- chni elementu dystansowego (16, 216, 316, 416, 516), sty- kajacej sie ze szczeliwem (26, 28, 226, 228, 326, 328, 426, 428, 526, 528), biegnie ukosnie wzgledem wewnetrznej po- wierzchni (32, 34, 232, 234, 332, 334) sasiadujacej z nia szy- by (10, 12), zas stykajaca sie z nia warstwa szczeliwa (26, 28, 226, 228, 326, 328, 426, 428, 526, 528) rozszerza sie stop- niowo od obszaru (40, 240, 340, 440, 540) o minimalnej gru- bosci, znajdujacego sie przy górnej czesci elementu dystansowego (16, 216, 316, 416, 516), do obszaru (42, 242, 342, 442, 542) o grubosci maksymalnej, przy czym zywica (30, 230, 330, 430, 530a, 530b) styka sie ze szczeliwem (26, 28, 226, 228, 326, 328, 426, 428, 526, 528) zasadniczo w ob- szarze (42, 242, 342, 442, 542) o maksymalnej grubosci. F I G . 1 PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest wieloszybowy zespół okienny, a zwłaszcza zespół składający się z umieszczonych naprzeciwko siebie w pewnej odległości dwóch szyb szklanych, pomiędzy którymi znajduje się przestrzeń gazowa ograniczona przez obwodowo biegnący element dystansowy.

Wieloszybowe zespoły okienne, na przykład dwuszybowe, są bardzo użyteczne z punktu widzenia zwiększania izolacji termicznej i akustycznej oraz z punktu widzenia akustyki pomieszczeń wewnętrznych, a więc i z punktu widzenia wygody mieszkańców budynków w porównaniu ze słabą izolacją, jaką zapewniają zwykłe proste zespoły okienne.

Dwuszybowe zespoły okienne składająsię z dwóch szyb z materiału szklanego, takiego jak szkło, umocowanych i utrzymywanych w pewnej odległości od siebie, zazwyczaj na swoich kra4

180 605 wędziach, za pomocą elementu dystansowego. Elementem tym jest zazwyczaj profil metalowy przywierający do szyb wzdłuż ich czterech krawędzi. Pomiędzy tymi szybami powstaje szczelnie zamknięta przestrzeń, ograniczona przez element dystansowy. Przestrzeń tę wypełnia suchy gaz, na przykład suche powietrze. Zazwyczaj w elemencie dystansowym znajduje się środek osuszający, który ma styczność ze szczelnie zamkniętąprzestrzenią, utrzymując dzięki temu znajdujący się tam gaz w stanie suchym. Utrzymywanie gazu, znajdującego się w tej przestrzeni, w stanie suchym ma istotne znaczenie ze względu na konieczność unikania kondensacji wody wewnątrz podwójnego zespołu okiennego podczas zmian temperatury. Para wodna skraplająca się na wewnętrznych powierzchniach szyb zmniejsza ich przezroczystość i wpływa na widzialność przez zespół okienny.

Wodoszczelność połączenia uzyskuje się dzięki dwóm materiałom. Pierwszy z nich, silnie nieprzepuszczalny dla wody, ale stosunkowo elastyczny, określa się jako „szczeliwo” i może nim być na przykład poliizobutylen. Drugi z tych materiałów, silnie przylepny i stosunkowo sztywny, określa się „żywicę” i może nim być, na przykład polisiarczek, elastomer poliuretanowy lub materiał silikonowy.

Warstwę szczeliwa umieszcza się pomiędzy elementem dystansowym a każdą z szyb. Warstwę żywicy umieszcza się w styczności ze szczeliwem, przy czym wybiega ona poza element dystansowy. Alternatywnie, warstwy żywicy umieszcza się pomiędzy elementem dystansowym a każdą ze wspomnianych szyb. W normalnych warunkach /w spoczynku/ kiedy ciśnienie wewnętrzne, to jest ciśnienie gazu w przestrzeni gazowej, jest równe ciśnieniu zewnętrznemu, para wodna jest w stanie przenikać do zamkniętej przestrzeni gazowej w dwuszybowym zespole okiennym poprzez szczeliwo pomiędzy każdą z szyb a elementem dystansowym, tylko pod warunkiem, że istnieje różnica ciśnień cząstkowych wody pomiędzy przestrzenią wewnętrzną podwójnego zespołu okiennego, a otoczeniem. Szczeliwo stanowi barierę dla przepływu wilgoci. Ponieważ jest to elastyczny materiał o stosunkowo dużej nieprzepuszczalności na wodę, wilgoć może przez nie przenikać tylko z wielką trudnością, a stosunkowo niewielkąilość wody, która się tam dostaje z upływem czasu, pochłania środek osuszający.

Podczas ogrzewania podwójnego zespołu okiennego, znajdujące się w jego wnętrzu powietrze rozszerza się i rośnie ciśnienie wewnętrzne. Skutkiem różnicy ciśnień pomiędzy przestrzenią wewnętrzną a otoczeniem jest powstanie siły działającej na szyby w taki sposób, że próbuje oddzielić je od siebie, a tym samym wywołuje naprężenia rozciągające w miejscu ich połączenia. W rezultacie żywica nieco rozciąga się wywołując podobne rozciągnięcie szczeliwa. Jeżeli rozszerzenie szczeliwa będzie większe niż siły spójności, szczeliwo traci swoje własności barierowe i woda z łatwością przenika przez złącze. Żywica nie stanowi bariery dla wody, jej zadaniem jest silne utrzymywanie obu szyb naprzeciwko siebie, w pewnej odległości, utrzymywanej dzięki elementowi dystansowemu.

W europejskim zgłoszeniu patentowym RP-A-0534175 /Franz Xaver Bayer Isolierglasfabrik/ ujawniono wieloszybowy zespół okienny składający się z dwóch, umieszczonych naprzeciwko siebie w pewnej odległości, szyb szklanych, pomiędzy którymi znajduje się przestrzeń gazowa ograniczona za pomocą obwodowego elementu dystansowego. Element dystansowy styka się z szybami, i wystaje skośnie względem powierzchni wewnętrznej szyby sąsiedniej, w taki sposób, żeby weszły w niego warstwy szczeliwa butylowego, znajdujące się pomiędzy elementem dystansowym a każdąz szyb. Konstrukcję tego typu wybrano z myślą o unikaniu ucieczki szczeliwa z jego miejsca do przestrzeni gazowej pod działaniem ruchów szyb względem elementu dystansowego. Warstwę materiału przylepnego umieszczono w styczności z warstwami szczeliwa w ten sposób, że znajduje się pomiędzy elementem dystansowym, a każdąz szyb. W ujawnionym zespole okiennym szczeliwo butylowe znajduje się wewnątrz bardzo wąskiej przestrzeni, w wyniku czego powstaje bardzo wąski obszar ograniczający dostęp wilgoci do wnętrza. Jednakże konstrukcja tego typu oznacza, że bardzo małe ruchy szklanych szyb względem siebie i elementu dystansowego powodują silne wydłużenie procentowe materiału uszczelniaj ącego, a tym samym mogą spowodować przekroczenie sił spójności, a w wyniku pogorszenie własności uszczelniających i przeniknięcie do środka wilgoci.

180 605

Ponadto w ujawnionym zespole okiennym wadę tę powiększa jeszcze fakt, iż znacząca część materiału przylepnego wystaje poza element dystansowy. Ponieważ materiał ten służy do utrzymywania szyb szklanych razem przy elemencie dystansowym, więc ruchy tych szyb względem elementu dystansowego zależą od jego całkowitego wydłużenia, które będzie stosunkowo duże ze względu na jego duże wymiary. Całkowite wydłużenie szczeliwa butylowego w kategoriach bezwzględnych musi być równie duże, w związku z czym procentowe wydłużenie szczeliwa może łatwiej wykroczyć poza granicę spójności, co spowoduje jego uszkodzenie i wniknięcie do środka wilgoci.

Przenikanie wody do środka podwójnego zespołu okiennego znacznie zmniejsza oczekiwaną żywotność zespołu i dlatego celem wynalazku jest eliminacja tej wady poprzez inne skonstruowanie wieloszybowych zespołów okiennych wspomnianego powyżej typu.

Niespodziewanie odkryliśmy, że cel ten można osiągnąć i uzyskać jeszcze inne korzyści dzięki ukształtowaniu elementu dystansowego w specjalny sposób.

Wieloszybowy zespół okienny, według wynalazku, charakteryzuje się tym, że pomiędzy tym elementem dystansowym a każdą z szyb są umieszczone warstwy szczeliwa, zaś ze wspomnianymi warstwami szczeliwa styka się, biegnąc co najmniej pomiędzy wspomnianym elementem dystansowym a każdą ze wspomnianych szyb, warstwa lub warstwy żywicy, przy czym co najmniej część każdej powierzchni elementu dystansowego stykającej się ze wspomnianym szczeliwem, biegnie skośnie względem wewnętrznej powierzchni sąsiedniej szyby w taki sposób, że stykająca się z nią warstwa szczeliwa powiększa się stopniowo od obszaru o minimalnej grubości do obszaru o grubości maksymalnej, przy czym wspomniana żywica styka się, ze szczeliwem w zasadzie w obszarze o maksymalnej grubości, a element dystansowy ma przekrój poprzeczny otwarty w kierunku wspomnianej przestrzeni gazowej.

Korzystnie część każdej powierzchni elementu dystansowego, stykająca się ze szczeliwem jest usytuowana skośnie, natomiast pozostała część każdej z powierzchni jest usytuowana w przybliżeniu równolegle do wewnętrznej powierzchni sąsiedniej szyby, w wyniku czego powstaje rozległy obszar o maksymalnej grubości szczeliwa.

Korzystnie przekrój poprzeczny elementu dystansowego ma kształt obwodu trapezu.

Korzystnie przekrój poprzeczny elementu dystansowego ma kształt rozchylonej litery „U”.

Korzystnie przekrój poprzeczny zawiera dwa rozchylające się ramiona połączone podstawą.

Korzystnie rozchylające się ramiona sąpołączone w sposób odkształcalny ze wspomnianą podstawą.

Korzystnie wewnątrz elementu dystansowego jest umieszczony środek osuszający.

Korzystnie grubość szczeliwa w obszarze o minimalnej grubości jest nie większa niż 0,5 mm.

Korzystnie grubość szczeliwa obszaru o minimalnej grubości jest nie większa niż 0,2 mm.

Korzystnie żywica jest usytuowana na głębokości co najmniej 2 mm w głąb, wzdłużpowierzchni szyb z materiału szklanego.

Korzystnie głębokość żywicy poza elementem dystansowym pomiędzy szybami jest nie większa niż 0,2 mm.

Korzystnie głębokość żywicy poza elementem dystansowym pomiędzy szybami jest nie większa niż 0,1 mm.

Korzystnie kąt skośnej części każdej powierzchni elementu dystansowego w stosunku do sąsiedniej szyby wynosi co najmniej 9,1°.

Korzystnie szczeliwo zawiera środek osuszający.

Wieloszybowy zespół okienny, według wynalazku, charakteryzuje się tym, że pomiędzy elementem dystansowym a każdąz szyb sąumieszczone warstwy szczeliwa zaś ze wspomnianymi warstwami szczeliwa styka się warstwa lub warstwy żywicy, biegnąc co najmniej pomiędzy elementem dystansowym a każdą z szyb dla silnego spojenia każdej szyby z elementem dystansowym, przy czym co najmniej część każdej powierzchni elementu dystansowego, stykającej się ze wspomnianym szczeliwem, biegnie skośnie względem wewnętrznej powierzchni sąsiedniej szyby w taki sposób, że stykająca się z nią warstwa szczeliwa powiększa się stopniowo od obsza

180 605 ru o minimalnej grubości pod kątem co najmniej 9° do obszaru o grubości maksymalnej, przy czym żywica styka się ze wspomnianym szczeliwem w zasadzie we wspomnianym obszarze o maksymalnej grubości.

Korzystnie wewnątrz elementu dystansowego jest umieszczony środek uszczelniający.

Korzystnie grubość szczeliwa w obszarze o minimalnej grubości jest nie większa niż 0,5 mm, korzystnie nie większa niż 0,2 mm.

Korzystnie żywica rozciąga się do głębokości co najmniej 2,0 mm do wewnątrz wzdłuż powierzchni szyb z materiału szklanego.

Korzystnie warstwa szczeliwa stykającego się ze skośnie biegnącą częścią powierzchni elementu dystansowego stopniowo powiększa się od obszaru o minimalnej grubości pod kątem co najmniej 10° do obszaru o grubości maksymalnej.

Korzystnie szczeliwa stykające się ze skośniebiegnącączęściąpowierzchni elementu dystansowego stopniowo powiększa się od obszaru o minimalnej grubości pod kątem co najmniej 12° do obszaru o szerokości maksymalnej.

Korzystnie warstwa szczeliwa stykająca się ze skośnie biegnącą częścią powierzchni elementu dystansowego stopniowo powiększa się od obszaru o minimalnej grubości pod kątem co najmniej 18° do obszaru o szerokości maksymalnej.

Element dystansowy wieloszybowego zespołu okiennego według wynalazku charakteryzuje się tym, że ma kształt rozchylonej litery „U” posiadającej dwa rozchylające się ramiona połączone podstawą oraz otwarty przekrój poprzeczny taki, że po umieszczeniu wspomnianego elementu dystansowego w wieloszybowym zespole okiennym zawierającym dwie szyby z materiału szklanego umieszczone naprzeciwko siebie w pewnej odległości, ze wspomnianym elementem dystansowym biegnącym obwodowo w celu ograniczenia przestrzeni gazowej pomiędzy wspomnianymi szybami i wspomnianym otwartym przekrojem poprzecznym wspomnianego elementu dystansowego, otwartym do wspomnianej przestrzeni gazowej, warstwami szczeliwa umieszczonymi pomiędzy wspomnianym elementem dystansowym a każdą ze wspomnianych szyb oraz warstwą lub warstwami żywicy umieszczonymi w styczności ze wspomnianymi warstwami szczeliwa i biegnącymi co najmniej pomiędzy wspomnianym elementem dystansowym a każdą ze wspomnianych szyb, co najmniej część każdej powierzchni elementu dystansowego, stykającej się ze wspomnianym szczeliwem, biegnie skośnie względem wewnętrznej powierzchni sąsiedniej szyby, oraz warstwa szczeliwa powiększa się stopniowo od obszaru o minimalnej grubości do obszaru o grubości maksymalnej, przy czym wspomniana żywica styka się ze wspomnianym szczeliwem w zasadzie we wspomnianym obszarze o maksymalnej grubości.

Zatem zgodnie z pierwszym aspektem niniejszego wynalazku, zapewniono wieloszybowy zespół okienny zawierający dwie szyby z materiału szklanego umieszczone naprzeciwko siebie w pewnej odległości, przy czym pomiędzy szybami znajduje się przestrzeń gazowa zamknięta przez obwodowo biegnący element dystansowy, pomiędzy wspomnianym elementem dystansowym a każdą ze wspomnianych szyb znajdują się warstwy szczeliwa oraz w styczności ze wspomnianymi warstwami szczeliwa i biegnąc co najmniej pomiędzy wspomnianym elementem dystansowym, a każdą ze wspomnianych szyb, znajduje się warstwa lub warstwy żywicy, w którym co najmniej część każdej powierzchni elementu dystansowego, stykająca się ze wspomnianym szczeliwem, biegnie skośnie względem wewnętrznej powierzchni sąsiedniej szyby w taki sposób, że stykająca się z nią warstwa szczeliwa powiększa się stopniowo od obszaru o minimalnej grubości do obszaru o grubości maksymalnej, przy czym wspomniana żywica styka się ze wspomnianym szczeliwem w zasadzie we wspomnianym obszarze o maksymalnej grubości, a wspomniany element dystansowy ma przekrój poprzeczny otwarty do wspomnianej przestrzeni gazowej.

Stwierdzono, że element dystansowy o takiej szczególnej postaci jest korzystny z punktu widzenia poprawy żywotności zespołu okiennego a także polepsza izolację termiczną ze wzglę

180 605 du na to, że dla danego poziomu penetracji pary wodnej zmniejsza się most termiczny, jaki tworzy element dystansowy na krawędziach zespołu okiennego. Dzięki otwartemu przekrojowi poprzecznemu element dystansowy można zaopatrzyć w elastyczne ramiona, modyfikujące sposób, w jaki odkształca się szczeliwo podczas względnego przemieszczania się szyb i elementu dystansowego. To z kolei ułatwia zachowanie funkcji uszczelniających a tym samym poprawia żywotność zespołu. Ponadto otwarta struktura przekroju poprzecznego zmniejsza mostek termiczny, jaki tworzy element dystansowy na krawędziach zespołu, co poprawia izolację termiczną.

Dzięki takiemu ukształtowaniu szczeliwa, że ma ono obszar o minimalnej grubości, odległość pomiędzy elementem dystansowym a szybami jest w tym obszarze minimalna, a nawet może być mniejsza niż w zespołach konwencjonalnych i może wynosić poniżej 1,0 mm, korzystnie nie więcej niż 0,5 mm, a najbardziej korzystnie nie więcej niż 0,2 mm. Stwierdzono, że dla uzyskania silnego uszczelnienia istotne znaczenie ma to, żeby w strefie o minimalnej grubości szczeliwa element dystansowy znajdował się możliwie blisko szyb szklanych, ponieważ zmniejsza to kanały, którymi wnika wilgoć do przestrzeni gazowej.

Im mniejsza odległość pomiędzy szybami a elementem dystansowym w strefie o minimalnej grubości, tym węższa droga dostępu, którą musi przebyć wilgoć, żeby przeniknąć do przestrzeni gazowej zespołu okiennego. Właściwość ta umożliwia uszczelnienie wewnętrznej przestrzeni zespołu okiennego. Korzystnie, odległość ta powinna być możliwie mała i w granicy może być zerowa. Jednakże najlepsze jest unikanie bezpośredniej styczności elementu dystansowego z szybami szklanymi, który, jeżeli element dystansowy jest metalowy, mógłby, między innymi, zapewnić niekorzystną izolację termiczną.

Stwierdziliśmy, że istotne znaczenie ma również to, żeby grubość szczeliwa była na tyle duża, żeby zmniejszyć wydłużenie procentowe w porównaniu z całkowitym, wydłużeniem, oraz że grubość ta powinna zwiększać się w takim stopniu, żeby byłaby wystarczająca do powstania skutecznej bariery dla pary wodnej.

Dzięki ukształtowaniu szczeliwa w taki sposób, żeby miało obszar o maksymalnej grubości, nawet grubszy niż w rozwiązaniach konwencjonalnych, jego wydłużenie względne pod wpływem rozciągania w wyniku zmian termicznych jest mniejsze niż byłoby w przypadku mniejszej grubości, co zmniejsza ryzyko ewentualnego przekroczenia w nim granic spójności. Dzięki temu zmniejsza się ryzyko przeniknięcia wilgoci przez połączenie. Ostatecznie uzyskuje się wieloszybowy zespół okienny o lepszej żywotności. Ponadto, dla danej żywotności, można zmniejszyć ilość szczeliwa zużywanego w złączu, co zmniejsza koszty. Stwierdzono, że najbardziej odpowiednią maksymalną grubością szczeliwa jest 1,0 do 2,0.

Przy minimalnej grubości szczeliwa poniżej 0,2 mm i maksymalnej grubości szczeliwa co najmniej 1,0 mm, przy założeniu typowej głębokości szczeliwa 5 mm, zalecany kąt skośnej części każdej powierzchni otwartego przekroju poprzecznego elementu dystansowego względem szyby sąsiedniej wynosi co najmniej 9,1⁰ od obszaru o minimalnej grubości a najbardziej korzystnie kąt ten wynosi co najmniej 10°, jeszcze korzystniej co najmniej 12°, a nawet 18° i więcej. Skośny kąt korzystnie biegnie na co najmniej większej części głębokości szczeliwa /np. na co najmniej 60% jego głębokości/.

W gruncie rzeczy stwierdziliśmy, że przytoczona powyżej wartość krytyczna 9,1° zapewnia nowe zalety wieloszybowe zespołom okiennym posiadającym nie tylko elementy dystansowe o otwartym przekroju poprzecznym, ale również elementom dystansowym o zamkniętym przekroju poprzecznym, w których każda szyba jest silnie spojona z elementem dystansowym za pomocą żywicy.

Zatem zgodnie z drugim aspektem niniejszego wynalazku, zapewniono wieloszybowy zespół okienny zawierający dwie szyby z materiału szklanego umieszczone naprzeciwko siebie w pewnej odległości, przy czym pomiędzy szybami znajduje się przestrzeń gazowa zamknięta przez obwodowo biegnący element dystansowy, pomiędzy wspomnianym elementem dystansowym a każdą ze wspomnianych szyb znajdująsię warstwy szczeliwa oraz w styczności ze wspomnianymi warstwami szczeliwa i biegnąc co najmniej pomiędzy wspomnianym elementem dystansowym a każdą ze wspomnianych szyb w celu silnego spojenia każdej szyby z elementem

180 605 dystansowym, znajduje się warstwa lub warstwy żywicy, w którym co najmniej część każdej powierzchni elementu dystansowego, stykającej się ze wspomnianym szczeliwem, biegnie skośnie względem wewnętrznej powierzchni sąsiedniej szyby w taki sposób, że stykająca się z nią warstwa szczeliwa powiększa się stopniowo od obszaru o minimalnej grubości pod kątem co najmniej 9° do obszaru o grubości maksymalnej, przy czym wspomniana żywica styka się ze wspomnianym szczeliwem w zasadzie we wspomnianym obszarze o maksymalnej grubości.

Według powyższego aspektu wynalazku, warstwa szczeliwa stykająca się ze skośnie biegnącą powierzchnią elementu dystansowego, korzystnie, stopniowo zwiększa swoje wymiary od obszaru o minimalnej grubości pod kątem co najmniej 10°, korzystnie co najmniej 12°, a nawet 18° i więcej, do wspomnianego obszaru o maksymalnej grubości.

Korzystnie, warstwa żywicy styka się z elementem dystansowym. Zatem, żywica styka się ze szczeliwem na części drogi wzdłuż skośnie biegnących powierzchni elementu dystansowego. Korzystnie, żywica znajduje się na głębokości co najmniej 2,0 mm ku środkowi wzdłuż powierzchni wspomnianych szyb materiału szklanego. Głębokość żywicy poza elementem dystansowym pomiędzy szybami, to jest głębokość wniknięcia elementu dystansowego w żywicę, wynosi, korzystnie, nie więcej niż 0,2 mm, a najbardziej korzystnie, nie więcej niż 0,1 mm. Rozwiązanie tego typu posiada zaletę z punktu widzenia ilości zużywanej żywicy. Stwierdziliśmy, że warunkiem optymalnego uszczelnienia jest to, korzystnie, żeby minimalna grubość żywicy, jaka występuje w tych miejscach gdzie styka się ze szczeliwem, była wystarczająco duża w celu intensyfikacji sił, takich jak siły tnące pomiędzy elementem dystansowym, a szybami z materiału szklanego, bez przedzierania. Przedarcie w któiymkolwiek miejscu zapoczątkowuje pękanie i dalsze siły, które w tym miejscu muszą być kompensowane przez tę część żywicy, która pozostaje nienaruszona. Korzystnie jest również to, żeby znacząca część całej żywicy znajdowała się pomiędzy elementem dystansowym a szybami z materiału szklanego /mając możliwie małą głębokość pomiędzy szybami poza elementem dystansowym/ w taki sposób, żeby całkowicie wydłużenie podczas rozciągania było małe, dzięki czemu całkowicie wydłużenie szczeliwa również może być małe.

W jednym z przykładów wykonania wynalazku, część każdej powierzchni elementu dystansowego, stykająca się ze szczeliwem, biegnie skośnie, natomiast pozostała część każdej powierzchni biegnie w zasadzie równolegle do wewnętrznej powierzchni sąsiedniej szyby, w wyniku czego powstaje powiększony obszar o maksymalnej grubości szczeliwa.

Element dystansowy może być wykonany z metalu albo z tworzywa sztucznego. Może on mieć otwarty, trapezowy przekrój poprzeczny, w którego wewnętrznej ściance znajduje się szczelina zapewniająca, że wewnętrzna część elementu dystansowego jest otwarta dla przestrzeni powietrznej. Alternatywnie, przekrój poprzeczny elementu dystansowego ma kształt rozchylającej się litery „U”. Tego typu przekrój poprzeczny może składać się z dwóch rozchylających się ramion połączonych częściąpodstawową. Rozchylające się ramiona mogą być odkształcalnie połączone z częściąpodstawową. Rozchylające się ramiona mogą być odkształcalnie połączone z częścią podstawową, dzięki czemu przekrój poprzeczny elementu dystansowego ma pewną elastyczność, kompensującąpewnączęść naprężeń wynikających ze wzrostu temperatury lub innych przyczyn.

Wewnątrz elementu dystansowego może znajdować się środek osuszający w formie ciągłej w postaci pakietu lub płytki przymocowanych lub spojonych z podstawą elementu dystansowego, albo też może być to dodatek, w ilości na przykład 20% wagowych lub więcej, do poliizobutylenu wytłoczonego na podstawie elementu dystansowego, do którego przywiera. Alternatywnie, albo dodatkowo, środek osuszający może znajdować się w szczeliwie, na przykład w ilości 20% wagowych.

Wynalazek zapewnia również, według trzeciego aspektu, element dystansowy do wieloszybowego zespołu okiennego mający kształt rozchylonej litery „U” posiadającej dwa rozchylające się ramiona połączone podstawą, oraz otwarty przekrój poprzeczny, taki, że po umieszczeniu wspomnianego elementu dystansowego w wieloszybowym zespole okiennym zawierającym dwie szyby, z materiału szklanego umieszczone naprzeciwko siebie w pewnej od

180 605 ległości, ze wspomnianym elementem dystansowym biegnącym obwodowo w celu ograniczenia przestrzeni gazowej pomiędzy wspomnianymi szybami i wspomnianym otwartym przekrojem poprzecznym wspomnianego elementu dystansowego otwartym do wspomnianej przestrzeni gazowej, warstwami szczeliwa umieszczonymi pomiędzy wspomnianym elementem dystansowym a każdą ze wspomnianych szyb oraz warstwą lub warstwami żywicy umieszczonymi w styczności ze wspomnianymi warstwami szczeliwa i biegnącymi co najmniej pomiędzy wspomnianym elementem dystansowym a każdąze wspomnianych szyb, co najmniej część każdej powierzchni elementu dystansowego, stykającej się ze wspomnianym szczeliwem, biegnie skośnie względem wewnętrznej powierzchni sąsiedniej szyby, oraz warstwa szczeliwa powiększa się stopniowo od obszaru o minimalnej grubości do obszaru o grubości maksymalnej, przy czym wspomniana żywica styka się ze wspomnianym szczeliwem w zasadzie we wspomnianym obszarze o maksymalnej grubości.

Przedmiot wynalazku przedstawiono w przykładzie wykonania na rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia dwuszybowy zespół okienny w pierwszym przykładzie wykonania, częściowo w przekroju poprzecznym; fig. 2 przedstawia dwuszybowy zespół okienny w drugim przykładzie wykonania częściowo w przekroju poprzecznym; fig. 3 przedstawia dwuszybowy zespół okienny w trzecim przykładzie wykonania, częściowo w przekroju poprzecznym; fig. 4 przedstawia dwuszybowy zespół okienny w czwartym przykładzie wykonania, częściowo w przekroju poprzecznym; fig. 5 przedstawia dwuszybowy zespół okienny w piątym przykładzie wykonania, częściowo w przekroju poprzecznym.

Na figurze 1 przedstawiono dwuszybowy zespół okienny złożony z dwóch szyb 10, 12 umieszczonych naprzeciwko siebie w pewnej odległości, pomiędzy którymi powstaje przestrzeń z suchym powietrzem 14, ograniczona obwodowym elementem dystansowym 16 wykonanym ze stali ocynkowanej o grubości 0,4 mm. Przekrój poprzeczny elementu dystansowego 16 ma kształt rozchylającej się litery „U”, z dwoma rozchylającymi się ramionami 18,20 połączonymi podstawą 22. Rozchylające się ramiona 18,22 łączą się w sposób odkształcalny z podstawą 22, przy czym w celu uzyskania wspomnianej elastyczności punkty łączenia są częściowo nadcięte, co widać w miejscach 50, 52. Przekrój poprzeczny jest otwarty w kierunku przestrzeni gazowej 14. Wewnątrz elementu dystansowego 16 znajduje się płytka 24 wykonana z materiału osuszającego. Pomiędzy elementem dystansowym 16 akażdąz szyb 10,12 znajdująsię, odpowiednio, warstwy szczeliwa poliizobutylenowego 26, 28. Wskaźnik przenikalności pary wodnej dla zastosowanego poliizobutylenu wynosi 0,11 g wody x mm grubości na m² x 24 godziny x kPa. W styczności ze szczeliwem 26, 28 pomiędzy każdą szybą 10, 12 a elementem dystansowym 16, oraz pomiędzy szybami 10,12 poza elementem dystansowym 16, znajduje się warstwa 30 z żywicy polisiarczkowej lub silikonowej. Każde z ramion 18, 20 elementu dystansowego 16 stykających się ze szczeliwem 26, 28, biegnie skośnie pod kątem 19° względem wewnętrznej powierzchni 32,34 sąsiednich szyb 10,12 w taki sposób, że stykające się z nimi warstwy szczeliwa 26,28 zwiększają stopniowo swoje wymiary od obszaru 40 o minimalnej grubości około 0,1 mm do obszaru 42 o maksymalnej grubości 1,5 mm. Głębokość szczeliwa wynosi 5 mm a całkowita głębokość żywicy również 5 mm. Żywica rozciąga się na głębokości od 3,5 do 4 mm pomiędzy szybami 20, 12 elementem dystansowym 16, natomiast pozostała część /1,0 do 1,5 mm/ żywicy znajduje się z tyłu elementu dystansowego 16 pomiędzy szybami 10,12. Warstwa żywicy 30 styka się ze szczeliwem 26, 28 w obszarze 42 o maksymalnej grubości.

Podczas użytkowania szczeliwo 26, 28 stanowi barierę dla pary wodnej przenikającej do przestrzeni gazowej 14, natomiast warstwa żywicy 30 utrzymuje szyby 10,12 naprzeciwko siebie. Podczas wzrostu temperatury rośnie ciśnienie gazu w przestrzeni gazowej 14 przewyższając ciśnienie na zewnątrz i wywierając nacisk na szyby 10,12 w kierunku ich oddzielenia od siebie. Żywica zapobiega rozdzieleniu szyb, ale lekko rozciąga się pod wpływem działających na niąsił. Szczeliwo 26, 28, które jest materiałem elastycznym, wydłuża się kompensując ruch tego typu. Dzięki stosunkowo grubemu obszarowi 42 szczeliwa 26,28 wydłużenie to w normalnych warunkach nie przewyższa granicy spójności szczeliwa, stanowiąc nienaruszalnąbarierę dla wilgoci na głębokości wystarczającej do skutecznego zmniejszenia penetracji pary wodnej do przestrzeni

180 605 do wielkości pomijalnie małej. Dzięki stosunkowo wąskiemu obszarowi 40 dalsze końce ramion 18, 20 elementu dystansowego 16 dochodzą blisko do szyb 10, 12, zmniejszając tym samym otwór, przez który może przeniknąć wilgoć.

W badaniach porównawczych zastosowano konwencjonalny zespół okienny, w którym boki elementu dystansowego były równoległe do szyb, grubość szczeliwa 26, 28 wynosiła 0,5 mm, a jego głębokość 5 mm. Mierzy się ilość wody wnikającej do zespołu w warunkach równowagi. Ilości tej przypisano wskaźnik szczelności 1, który jest odwrotnie proporcjonalny do ilości wody wnikającej do zespołu, wskutek czego wyższy wskaźnik szczelności świadczy o mniejszej przenikalności wody i wyższej oczekiwanej żywotności zespołu. Następnie przetestowano zespół okienny z fig. 1 i stwierdzono, że jego wskaźnik szczelności w warunkach równowagi wynosi 4, co świadczy o lepszych właściwościach konstrukcji w porównaniu z konwencjonalną.

W temperaturze 60°C wskaźnik szczelności konwencjonalnego zespołu okiennego wynosi poniżej 0,3, natomiast zespołu z fig. 1 wynosił od 1,0 do 1,5. Pod działaniem naprężeń rozciągających spowodowanych wzrostem objętości wewnętrznej przestrzeni gazowej zespołu, wydłużenie względne szczeliwa butylowego wynosi poniżej 50% na 75% całej głębokości. W rezultacie szczeliwo butylowe nadal stanowi stosunkowo skuteczną barierę dla penetracji pary wodnej.

Zakładając, że zespół okienny montuje się na powierzchni budynku, zewnętrzna temperatura atmosfery wynosi -10°C, a temperatura wewnątrz budynku wynosi 20°C, obliczono temperaturę powierzchni szyby wewnętrznej w strefie krawędzi, w pobliżu elementu dystansowego. Obliczenia przeprowadzono metodą elementów skończonych „SAMSEF”. Stwierdziliśmy, że w porównaniu ze wspomnianym powyżej zespołem konwencjonalnym, zespół z fig. 1 zachowuje się w mniejszym stopniu jako mostek termiczny, tj. temperatura szyby wewnętrznej w strefie krawędzi w pobliżu elementu dystansowego jest o co najmniej 1°C wyższa.

Pokazany na fig. 1 przykład wykonania elementu dystansowego 16 jest wygięty pod kątem prostym w każdym narożniku zespołu, w wyniku czego powstaje rama biegnąca nieprzerwanie wzdłuż obwodu szyby. Wyginanie przeprowadza się na giętarce w taki sposób, żeby w zasadzie nie zniekształcić ramion 18, 20 na poziomie strefy 42 o maksymalnej grubości szczeliwa.

W celu ukształtowania zespołu pokazanego na fig. 1 umieszcza się na ramionach elementu dystansowego 16 odpowiednich wymiarów rury poliizobutylenowe, układa się element dystansowy 16 wzdłuż strefy brzegowej jednej z szyb, a drugą szybę kładzie na niej, uzyskując w ten sposób dwuszybowy zespół okienny. Następnie szyby dociska się do siebie ściskając butylowe szczeliwo 26,28 pomiędzy nimi w odpowiednim stopniu. W celu zapobiegnięcia odkształceniu się ramion elementu dystansowego 16,18 podczas tej operacji, można lekko podgrzać butylowe szczeliwo 26,28. Można to uzyskać ogrzewając element dystansowy 16,18 na przykład metodą efektu Joule'a lub indukcyjną. Następnie wtryskuje się żywicę do każdej obwodowo biegnącej przestrzeni i utwardzają lub pozostawia do utwardzenia.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 1 podstawa 22 elementu dystansowego 16 znajduje się w zasadzie na poziomie krawędzi szyby, np. na odcinku o długości 1 mm. W takim przypadku w zasadzie żywica nie styka się z podstawą22 elementu dystansowego, z wyjątkiem, być może, fragmentu o głębokości około 0,1 mm.

Na figurze 2 przedstawiono dwuszybowy zespół okienny złożony z dwóch szyb 10, 12 umieszczonych naprzeciwko siebie w pewnej odległości, pomiędzy którymi powstaje przestrzeń z suchym powietrzem 14, ograniczona obwodowym elementem dystansowym 216. Przekrój poprzeczny elementu dystansowego 216 ma kształt rozchylającej się litery „U”, z dwoma rozchylającymi się ramionami 218, 220 połączonymi podstawą 222. Pomiędzy elementem dystansowym 216 a każdą z szyb 10, 12 znajdują się, odpowiednio, warstwy szczeliwa 226, 228. Warstwy szczeliwa 226,228 stykające się z rozchylającymi się ramionami 218,220 elementu dystansowego 216 zwiększają stopniowo swoje wymiary od obszaru 240 o minimalnej grubości do obszaru 242 o grubości maksymalnej. Każde z rozchylających się ramion 218,220 posiada dalszą część a, która biegnie skośnie pod kątem 22° względem wewnętrznej powierzchni 232, 234 sąsiednich szyb 10,12 oraz bliższą część b, która również biegnie skośnie w stosunku do po

180 605 wierzchni wewnętrznej 232, 234 sąsiedniej szyby 10, 12, ale pod mniejszym kątem skosu 14°. Pomiędzy szybami 10,12 w strefie poza elementem dystansowym 216, ze szczeliwem 226,228 styka się umieszczona tam warstwa żywicy 230. Warstwa żywicy 230 styka się ze szczeliwem 226, 228 w obszarze 242 o maksymalnej grubości. Całkowita głębokość żywicy 230 wynosi 5 mm, z czego od 3,5 do 4 mm leży pomiędzy szybami a elementem dystansowym, natomiast pozostałe 1,0 do 1,5 mm znajduje się z tyłu elementu dystansowego pomiędzy szybami. Element dystansowy 216 ma przekrój poprzeczny otwarty w kierunku przestrzeni gazowej 14, w której może znajdować się środek osuszający /nie pokazany na fig. 2/. Środek osuszający może również znajdować się w szczeliwie 226, 228 w odpowiedniej ilości, na przykład 20% wagowych.

Odmianę przykładu wykonania pokazanego na fig. 2 stanowi konstrukcja, w której podstawa 222 elementu dystansowego 226 znajduje się w zasadzie na poziomie krawędzi szyb, np. na odcinku 1 mm. W takim przypadku w zasadzie żywica nie styka się z podstawą 222 elementu dystansowego, z wyjątkiem, ewentualnie, odcinka o głębokości około 0,1 mm. Zatem strefę 242 o maksymalnej grubości szczeliwa można usytuować na poziome połączenia pomiędzy dalszą częścią a bliższą częścią b, to jest w punkcie, w którym zmienia się pochylenie.

Na figurze 3 przedstawiono dwuszybowy zespół okienny złożony z dwóch szyb 10, 12 umieszczonych naprzeciwko siebie w pewnej odległości, pomiędzy którymi powstaje przestrzeń z suchym powietrzem 14, ograniczona obwodowym elementem dystansowym 316. Przekrój poprzeczny elementu dystansowego 316 ma kształt rozchylającej się litery „U”, z dwoma rozchylającymi się ramionami 318, 320 połączonymi podstawą 322. Pomiędzy elementem dystansowym 316 akażdąz szyb 10,12 znajdująsię, odpowiednio, warstwy szczeliwa 326,328. Warstwy szczeliwa 326, 328 stykające się z rozchylającymi się ramionami 318, 320 elementu dystansowego 316 zwiększają stopniowo swoje wymiary od obszaru 240 o minimalnej grubości do obszaru 242 o grubości maksymalnej. Każde z rozchylających się ramion 218, 220 posiada dalszą część a, która biegnie skośnie pod kątem 25° względem wewnętrznej powierzchni 332, 334 sąsiednich szyb 10,12 oraz bliższą część b, która biegnie w przybliżeniu równolegle w stosunku do powierzchni wewnętrznej 332, 334 sąsiedniej szyby 10,12 w wyniku czego powstaje powiększony obszar 342 o maksymalnej grubości szczeliwa 326,328. Pomiędzy szybami 10,12 w strefie poza elementem dystansowym 316 ze szczeliwem 326,328 styka się umieszczona tam warstwa żywicy 330. Warstwa żywicy 330 styka się ze szczeliwem 326, 328 w obszarze 342 o maksymalnej grubości. Całkowita głębokość żywicy 330 wynosi 5 mm, z czego od 3,5 do 4 mm leży pomiędzy szybami a elementem dystansowym, natomiast pozostałe 1,0 do 1,5 mm znajduje się z tyłu elementu dystansowego pomiędzy szybami. Element dystansowy 316 ma przekrój poprzeczny otwarty w kierunku przestrzeni gazowej 14, w której może znajdować się środek osuszający /nie pokazany na fig. 3/.

Odmianę przykładu wykonania pokazanego na fig. 3 stanowi konstrukcja, w której podstawa 322 elementu dystansowego 326 znajduje się w zasadzie na poziomie krawędzi szyb np. na odcinku 1 mm. W takim przypadku w zasadzie żywica nie styka się z podstawą 322 elementu dystansowego, z wyjątkiem ewentualnie, odcinka w głębokości około 0,1 mm. Zatem strefę 342 o maksymalnej grubości szczeliwa można usytuować na poziomie połączenia pomiędzy dalszą częścią a, a bliższą częścią b, to jest w punkcie, w którym pochylenie jest zerowe.

Na figurze 4 przedstawiono dwuszybowy zespół okienny złożony z dwóch szyb 10, 12 umieszczonych naprzeciwko siebie w pewnej odległości, pomiędzy którymi powstaje przestrzeń z suchym powietrzem 14, ograniczona obwodowym elementem dystansowym 416. Przekrój poprzeczny elementu dystansowego 416 ma kształt obwodu trapezu. Wnętrze elementu dystansowego 416 otwiera się w kierunku przestrzeni gazowej 14 przez szczelinę 446. Pomiędzy skośnie pochylonymi /19°/ powierzchniami 418,420 elementu dystansowego 416 z każdąz szyb 10,12 znajdująsię warstwy szczeliwa 426,428. Warstwy szczeliwa 426,428 stykające się z elementem dystansowym 416 zwiększają stopniowo swoje wymiary od obszaru 440 o minimalnej grubości do obszaru 442 o grubości maksymalnej. Pomiędzy szybami 10, 12 w strefie poza elementem dystansowym 416 ze szczeliwem 426,428 styka się umieszczona tam warstwa żywicy 430. War

180 605 stwa żywicy 430 styka się ze szczeliwem 426,428 w obszarze 442 o maksymalnej grubości. W pustym wnętrzu elementu dystansowego 416 umieszcza się środek osuszający 424.

Odmianę przykładu wykonania pokazanego na fig. 4 stanowi konstrukcja, w której strefa 442 może znajdować się w środkowym punkcie powierzchni 418, 420 elementu dystansowego 416, przy czym żywica w ogóle nie styka się z dolną ścianką elementu dystansowego.

Kolejną odmianę przykładu wykonania pokazanego na fig. 4 stanowi konstrukcja, w której puste wnętrze elementu dystansowego 416 o przekroju trapezowym j est w zasadzie zamknięte, a zamiast szczelin 446 znajdują się liczne rozstawione w pewnej odległości od siebie otworki w ilości wystarczającej do zapewnienia komunikacji pomiędzy przestrzenią gazową 14 a środkiem osuszającym znajdującym się w pustym wnętrzu elementu dystansowego.

Na figurze 5 przedstawiono dwuszybowy zespół okienny złożony z dwóch szyb 10, 12 umieszczonych naprzeciwko siebie w pewnej odległości, pomiędzy którymi powstaje przestrzeń z suchym powietrzem 14, ograniczona obwodowym elementem dystansowym 516 wykonanym ze stopu Al/Zn o grubości 0,3 mm. Przekrój poprzeczny elementu dystansowego 516 ma kształt rozchylającej się litery „U”, z dwoma rozchylającymi się ramionami 518,520 połączonymi podstawą 522, znajdującą się w przybliżeniu na tym samym poziomie co krawędzie szyb 10,12. W tym przykładzie wykonania ramiona 518, 520 są nieco dłuższe niż ramiona 10, 20 z przykładu wykonania pokazanego na fig. 1. Przekrój poprzeczny jest otwarty do przestrzeni gazowej 14. Pomiędzy elementem dystansowym 516 a każdą z szyb 10, 12 znajdują się, odpowiednio, warstwy szczeliwa poliizobutylenowego 526,528. W styczności ze szczeliwem 526,528, pomiędzy każdą szybą 10,12 a elementem dystansowym 516, ale w tym przypadku w zasadzie nie poza elementem dystansowym 516, znajduje się warstwa 30 żywicy polisiarczkowej lub silikonowej. Każde z ramion 518, 520 elementu dystansowego 516 stykających się ze szczeliwem 526, 528, biegnie skośnie względem wewnętrznej powierzchni 532,534 sąsiednich szyb 10,12 w taki sposób, że stykające się z nimi warstwy szczeliwa 526,528 zwiększają stopniowo swoje wymiary od obszaru 540 o minimalnej grubości około 0,1 mm do obszaru 542 o maksymalnej grubości 1,75 mm. Kąt, jaki tworzą ramiona 518, 520 elementu dystansowego 516 z szybami 10, 12 wynosi około 19°. Głębokość szczeliwa 526, 528 wynosi 5 mm, a całkowita głębokość żywicy 530a, 530b również 5 mm. Żywica styka się ze szczeliwem 526, 528 w obszarze 542 o maksymalnej grubości.

Podczas użytkowania szczeliwo 526,528 stanowi barierę dla pary wodnej przenikającej do przestrzeni gazowej 14, natomiast żywica 530 utrzymuje szyby 10, 12 naprzeciwko siebie, mocując szybę 10 do ramienia 518 elementu dystansowego 516 i szybę 12 do jego ramienia 520. W porównaniu z przykładem wykonania pokazanym na fig. 1 ilość żywicy w przykładzie wykonania pokazanym na fig. 5 jest mniejsza, ale nie kosztem odporności na penetrację pary wodnej ani mocowania szyb. W tym przykładzie wykonania, kiedy na szyby działa siła próbująca je rozdzielić, cała żywica, na którą działają naprężenia rozciągające, ma mniejszą grubość w porównaniu z żywicą wychodzącą poza element dystansowy 16 z przykładu wykonania z fig. 1 w związku z czym rozciąga się w mniejszym stopniu.

Odmianę tego przykładu wykonania stanowi konstrukcja, w której maksymalna grubość szczeliwa może wynosić 1 mm, a kąt, jaki tworząramiona 518, 520 elementu dystansowego 516 z szybami 10, 12 może wynosić około 12°.

Dwa zespoły okien według wynalazku poddano badaniom według dwóch kryteriów oceny. Pierwsze z nich odpowiadają Normie Europejskiej CEN/TC 129/WG4/EC/N 1 E ze stycznia 1993, w której stosuje się 56 cykli temperatury w zakresie od -18°C do 53°C w ciągu 12 godzin, a następnie poddaje działaniu atmosfery o wilgotności względnej 95% przez 1176 godzin. W drugim teście stosowano 28 cykli temperatury w zakresie od -18°C do 53°C w ciągu 12 godzin, a następnie poddawano działaniu atmosfery o wilgotności względnej 95% przez 588 godzin. Grubość szyb 10,12 w zespołach okiennych wynosiła 4 mm, a szerokość przestrzeni powietrznej 14,12 mm. Oba zespoły były różne z natury rzeczy, a zwłaszcza ze względu na moduł sprężystości zastosowanej żywicy, który mierzono podczas rozciągania w temperaturze 20°C przy 12,5% wydłużeniu względnym. Budowa obu zespołów była taka, jaką pokazano i opisano w powiąza

180 605 niu z fig. 5 z tym wyjątkiem, że w zespole znajdowała się płytka środka osuszającego 24 jak pokazano na fig. 1.

W pierwszym, zespole zastosowano żywicę „DC 362” /dwuskładnikowa żywica silikonowa DOW CORNING/ o module sprężystości 1,96 MPa /E = 20 kg/m²/. Zmierzona przepuszczalność wody wynosiła 0,072 g wody dla dwuszybowego zespołu badanego według pierwszych kryteriów, oraz 0,032 g według kryteriów zmodyfikowanych. W tych samych warunkach przepuszczalność konwencjonalnego zespołu okiennego wynosiła 0,3 g wody dla zespołu dwuszybowego w warunkach zmodyfikowanych. Po zastąpieniu elementu dystansowego ze stopu Al/Zn elementem wykonanym ze stali ocynkowanej o grubości 0,4 mm przepuszczalność badana w pierwszych warunkach testowych wynosiła 0,1 g wody na zespół.

W drugim zespole zastosowano żywicę „POLYREN 200” /dwuskładnikowa żywica poliuretanowa sprzedawana przez European Chemical Industry ECI/ o module sprężystości 4,41 MPa /E = 45 kg/cm²/. Zmierzona przepuszczalność wynosiła 0,024 g wody na dwuszybowy zespół badany w pierwszych warunkach, oraz 0,013 g w przypadku badań zmodyfikowanych. W tych samych warunkach przepuszczalność konwencjonalnego zespołu okiennego wynosiła 0,1 g wody dla zespołu dwuszybowego w zmodyfikowanych warunkach badania. Po zastąpieniu elementu dystansowego ze stopu Al/Zn elementem wykonanym ze stali ocynkowanej o grubości 0,4 mm przepuszczalność badana w pierwszych warunkach testowych wynosiła 0,044 g wody na zespół, oraz 0,07 g wody po dwóch pełnych cyklach w tych warunkach. W tych samych warunkach przepuszczalność konwencjonalnego zespołu dwuszybowego z elementem dystansowym ze stali ocynkowanej o grubości 0,5 mm wynosiła 0,3 g wody po jednym pełnym cyklu według kryteriów CEN i 1,2 g wody po dwóch pełnych cyklach.

W odmianie przykładu wykonania z fig. 5 element dystansowy można zaopatrzyć w stałą pokrywę do utrzymywania środka suszącego wewnątrz pustej przestrzeni w elemencie dystansowym. Pokrywa ta może być elastyczna, na przykład dzięki podłużnej zakładce, wskutek czego unika się znacznego zmniejszenia elastyczności ramion 518, 520.

W kolejnej odmianie przykładu wykonania z fig. 5 skrajne krawędzie ramion 518,520 można złożyć na siebie w kierunku na zewnątrz, na głębokość na przykład 0,1 lub 0,2 mm. Takie rozwiązanie zapewnia dodatkową sztywność ramie elementu dystansowego ułatwiającą manipulowanie nią podczas wytwarzania dwuszybowego zespołu okiennego. Tego typu podwinięte krawędzie zajmujątę strefę, w której grubość szczeliwa 526,528 jest bardzo mała, dzięki czemu w zasadzie nie traci się odporności na penetrację wilgoci.

180 605

530b 522 530a

Ag. 5

180 605

322 330

Fig. 3

424 430

Fig. 4

180 605

6 4

FIG.2

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Wieloszybowy zespół okienny zawierający dwie szyby z materiału szklanego umieszczone naprzeciwko siebie w pewnej odległości, pomiędzy którymi znajduje się przestrzeń gazowa zamknięta przez obwodowo biegnący element dystansowy, który ma przekrój poprzeczny otwarty w kierunku przestrzeni gazowej, zaś pomiędzy elementem dystansowym a każdą szybą sąumieszczone warstwy szczeliwa, przy czym z warstwami szczeliwa stykająsię warstwy materiału przylepnego, korzystnie żywicy rozciągające się co najmniej pomiędzy elementem dystansowym a każdą z szyb, znamienny tym, że co najmniej część każdej powierzchni elementu dystansowego (16,216,316,416,516), stykającej się ze szczeliwem (26, 28,226,228,326,328, 426,428,526,528), biegnie ukośnie względem wewnętrznej powierzchni (32,34,232,234,332, 334) sąsiadującej z nią szyby (10,12), zaś stykająca się z nią warstwa szczeliwa (26,28,226,228, 326,328,426,428,526,528) rozszerza się stopniowo od obszaru (40,240,340,440,540) o minimalnej grubości, znajdującego się przy górnej części elementu dystansowego (16,216,316,416, 516), do obszaru (42,242,342,442,542) o grubości maksymalnej, przy czym żywica (30,230, 330,430,530a, 530b) styka się ze szczeliwem (26,28,226,228,326,328,426,428,526,528) zasadniczo w obszarze (42, 242,342,442, 542) o maksymalnej grubości.
2. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że część (a) każdej powierzchni elementu dystansowego (316), stykającej się ze szczeliwem (326,328) jest usytuowana skośnie, natomiast pozostała część (b) każdej z tych powierzchni jest usytuowana w przybliżeniu równolegle do wewnętrznej powierzchni (332,334) sąsiedniej z nią szyby (10,12), tworząc rozszerzony obszar o maksymalnej grubości szczeliwa (326,328).
3. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że przekrój poprzeczny elementu dystansowego (416) ma kształt obwodu trapezu.
4. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że przekrój poprzeczny elementu dystansowego (16, 216, 316, 516) ma kształt rozchylonej litery „U”.
5. Zespół według zastrz. 4, znamienny tym, że przekrój poprzeczny elementu dystansowego (16,216, 316,516) zawiera dwa rozchylające się ramiona (18, 20, 218,220,318,320,518, 520) połączone podstawą (22, 222, 322, 522).
6. Zespół według zastrz. 5, znamienny tym, że rozchylające się ramiona (18, 20, 218, 220, 318,320, 518, 520) są odkształcalnie połączone podstawą (22, 222, 322, 522).
7. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że grubość szczeliwa (26,28,226,228,326, 328,426,428,526,528) w obszarze (40,240,340,440,540) o minimalnej grubości jest nie większa niż 0,5 mm.
8. Zespół według zastrz. 7, znamienny tym, że grubość szczeliwa (26,28,226,228,326, 328,426,428,526,528) w obszarze (40,240,340,440,540) o minimalnej grubości jest nie większa niż 0,2 mm.
9. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że żywica (30,230, 330,430, 530a, 530b) rozciąga się do głębokości co najmniej 2 mm do wewnątrz, wzdłuż powierzchni szyb (10,12).
10. Zespół według zastrz. 9, znamienny tym, że głębokość żywicy (30, 230, 330, 430) poza elementem dystansowym (16,216,316,416) pomiędzy szybami (10,12) jest nie większa niż 0,2 mm.
11. Zespół według zastrz. 10, znamienny tym, że głębokość żywicy (30, 230,330,430) poza elementem dystansowym (16,216,316,416) pomiędzy szybami (10,12) jest nie większa niż 0,1 mm.
12. Zespół według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że kąt nachylenia ukośnej części każdej powierzchni elementu dystansowego (16,216,316,416,516) w stosunku do sąsiadującej z nią szyby (10,12) wynosi co najmniej 9,1°.

180 605
13. Zespół według zastrz. 1 albo 7 albo 8, znamienny tym, że szczeliwo (26, 28,226,228, 326, 328, 426, 428, 526, 528) zawiera środek osuszający.
14. Zespół okienny wieloszybowy zawierający dwie szyby z materiału szklanego umieszczone naprzeciwko siebie w pewnej odległości, pomiędzy którymi znajduje się przestrzeń gazowa zamknięta przez obwodowo biegnący element dystansowy, który ma przekrój poprzeczny otwarty w kierunku przestrzeni gazowej, zaś pomiędzy elementem dystansowym a każda szybą sąumieszczone warstwy szczeliwa, przy czym z warstwami szczeliwa stykająsię warstwy materiału przylepnego, korzystnie żywicy rozciągające się pomiędzy elementem dystansowym a każdą z szyb, znamienny tym, że co najmniej część każdej powierzchni elementu dystansowego (16,216,316,416,516), stykającej się ze szczeliwem (26,28,226,228,326,328,426,428,526, 528), biegnie ukośnie względem wewnętrznej powierzchni (32, 34, 232, 234, 332, 334) sąsiadującej z niąszyby (10,12), zaś stykająca się z nią warstwa szczeliwa (26,28,226,228,326,328, 426,428,526,528) rozszerza się stopniowo od obszaru (40,240,340,540) o minimalnej grubości znajdującego się przy górnej części elementu dystansowego (16, 216, 316, 416, 516) pod kątem co najmniej 9,1°, do obszaru (42,242,342,442,542) o grubości maksymalnej, przy czym żywica (30,230,330,430,530a, 530b) styka się ze szczeliwem (26,28,226,228,326,328,426, 428, 526, 528) zasadniczo w obszarze (42, 242, 342, 442, 542) o maksymalnej grubości.
15. Zespół według zastrz. 14, znamienny tym, że grubość szczeliwa (26,28,226,228,326, 328,426,428,526,528) w obszarze (40,240,340,440,540) o minimalnej grubości jest nie większa niż 0,5 mm, korzystnie nie większa niż 0,2 mm.
16. Zespół według zastrz. 14, znamienny tym, że żywica (30,230, 330, 430) rozciąga się do głębokości co najmniej 2,0 mm do wewnątrz, wzdłuż powierzchni szyb (10,12).
17. Zespół według zastrz. 14albo 16, znamienny tym, że głębokość żywicy (30,230,330, 430) poza elementem dystansowym (16,216,316,416) pomiędzy szybami (10,12) jest nie większa niż 0,1 mm.
18. Zespół według zastrz. 14 albo 15, znamienny tym, że warstwa szczeliwa (26,28,226, 228,326,328,426,428,526,528) stykającego się ze skośnie biegnącą częścią powierzchni elementu dystansowego (16,216,316,416,516) stopniowo powiększa się od obszaru (40,240,340, 440,540) o minimalnej grubości pod kątem co najmniej 10° do obszaru (42,242,342,442,542) o grubości maksymalnej.
19. Zespół według zastrz. 18, znamienny tym, że warstwa szczeliwa (26, 28, 226, 228, 326, 328, 426, 428, 526, 528) stykająca się ze skośnie biegnącą częścią powierzchni elementu dystansowego (16, 216,316,416, 516) stopniowo powiększa się od obszaru (40,240, 340, 440, 540) o minimalnej grubości pod kątem co najmniej 12° do obszaru (42,242,342,442,542) o szerokości maksymalnej.
20. Zespół według zastrz. 19, znamienny tym, że warstwa szczeliwa (26, 28, 226, 228, 326, 328, 426, 428, 526, 528) stykająca się ze skośnie biegnącą częścią powierzchni elementu dystansowego (16, 216,316,416, 516) stopniowo powiększa się od obszaru (40, 240, 340,440, 540) o minimalnej grubości pod kątem co najmniej 18° do obszaru (40,240,340,440,540) o szerokości maksymalnej.

* * *