PL177431B1

PL177431B1 - Sposób wytwarzania rurkowego elementu medycznego

Info

Publication number: PL177431B1
Application number: PL94305241A
Authority: PL
Inventors: Gary A. Luzio; Samuel A. Thompson
Original assignee: Hercules Inc
Priority date: 1993-09-29
Filing date: 1994-09-29
Publication date: 1999-11-30
Also published as: ATE209511T1; JPH07163655A; JP3703155B2; CA2132293C; CA2132293A1; DK0645150T3; DE69429227D1; US5531716A; RU2138297C1; BR9403911A; US6126645A; AU7429694A; EP0645150A1; US6096018A; US5820608A; US5650116A; PL305241A1; RU94034125A; AU685152B2; EP0645150B1

Abstract

1. Sposób wytwarzania rurkowego ele- mentu m edycznego do ulatwiania przeplywu plynów fizjologicznych, polegajacy na w ytla- czaniu polim eru przez dysze i tworzeniu rur- ki, znam ienny tym , ze wprowadza sie dajacy sie jonow o sieciowac polim er przez dysze w ysnuwajaca formujac rurke i jednoczesnie pompuje sie roztw ór zawierajacy jon sieciuja- cy przez uform ow ana rurke oraz w yciska sie uform ow ana rurke z dyszy do roztworu za- wierajacego jo n sieciujacy, po czym, korzyst- nie, obrabia sie cieplnie uform ow ana rurke. Fig. 1 PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania rurkowego elementu medycznego. Elementy medyczne są często używane do ułatwienia przepływu płynów fizjologicznych, jak na przykład w rurce do moczowodu, używanej do odprowadzania moczu z nerki do pęcherza lub w przeszczepie naczyniowym, stosowanym do utrzymywania przepływu krwi. Zwykle te elementy medyczne wykonane są z trwałych, nie ulegających biodegradacji materiałów, takich jak metale, poliuretany i poliakrylany. Te nie ulegające biodegradacji, nierozpuszczalne elementy medyczne zwykle muszą być usuwane za pomocą procesu inwazyjnego po spełnie177 431 niu swoich zadań lub muszą pozostawać w ciele przez czas nieokreślony. Gdy elementy te pozostają w żywym ustroju, powstają często komplikacje medyczne, takie jak zapalenie i inne reakcje na obecność obcego ciała. Takie elementy są ostatnio wykonywane z ulegających biodegradacji materiałów, takich jak poliestry, polibezwodniki i poliortoestry. W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 085 629 ujawniono zastosowanie w rurce moczowodowej ulegającego biodegradacji poliestrowego trójskładnikowego polimeru laktydu, glikolidu i epsylon-kaprolaktonu. W tym opisie zdolność do biodegradacji została określona tak, aby obejmowała nietrwałość hydrolityczną. Polimery te podlegają hydrolitycznemu rozszczepianiu łańcuchów w obecności wody tak, aby tworzyły się rozpuszczalne w wodzie postacie o małej masie cząsteczkowej. O poliestrach tych wiadomo, że ulegają hydrolizie jednocześnie na całej grubości elementu medycznego (hydroliza homogeniczna) podczas, gdy o polibezwodnikach i poliortoestrach wiadomo, że hydrolizują z powierzchni (hydroliza heterogeniczna). Występuje kilka problemów związanych nieodłącznie z elementami wytwarzanymi z tych ulegających biodegradacji materiałów. W elemencie występuje znaczne obniżenie wytrzymałości, zanim następuje znacząca utrata ciężaru. Elementy te mogą ulegać pękaniu na duże części, które mogą zatykać naczynie, w którym zostały one umieszczone. Ulegając biodegradacji elementy, które podlegają hydrolizie powierzchniowej mogą ostatecznie osiągać postać cienkiej skóry, co także może prowadzić do zatykania naczynia. Wykazano także, że półkrystaliczne ulegające biodegradacji materiały pozostawiają w ciele nierozpuszczalne, krystaliczne szczątki na bardzo długie okresy czasu.

Wykorzystywane są od wielu lat w biomedycznych zastosowaniach systemy z polisacharydami i solami metali. Według europejskiego zgłoszenia patentowego nr 0 507 604 A2 stosuje się w pooperacyjnych zabezpieczeniach adhezyjnych jonowo usieciowany polisacharyd zawierający karboksyl. Jonowo usieciowany polisacharyd według tego wynalazku jest pozostawiany w żywym organizmie. Nie usiłuje się rozpuszczać tego materiału.

W zastosowaniach biomedycznych wykorzystuje się powszechnie hydrożele. W opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr nr 4 941 870, 4 286 341 i 4 878 907 zastosowano hydrożel jako powłokę na elastomerowej podstawie w protezie naczyniowej. Hydrożel ten pozostaje w żywym ustroju. Kocawara i pozostali omawiają w J. Biomed. Mater. Res. vol. 1, s. 325 - 336 (1967) zastosowanie protezy anastomozy moczowodowej wykonanej z hydrożelu z polihydroksyetylometakrylanu wzmacnianego włóknami poliestrowymi. Proteza ta przeznaczona jest do pozostawiania w żywym organizmie.

Według opisów patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr nr 4 997 443 i 4 902 295 nadająca się do transplantacji sztuczna tkanka trzustkowa wykonywana jest z prekursora z żelu z kwasu alginowego, monomeru stanowiącego składnik główny i komórek trzustkowych z jonami Ca²+ oraz katalizatora polimeryzacji monomeru będącego składnikiem głównym. Kwas wapniowo-alginowy stosowany jest w celu zapewnienia mieszaninie mechanicznej integralności, podczas gdy monomer będący głównym składnikiem podlega polimeryzacji, po której kwas wapniowo-alginowy jest usuwany cytrynianem poprzez chelatyzację wapnia tak, aby pozostawić porowaty składnik główny. Stosowanie związku chelatowego do rozpuszczania kwasu wapniowo-alginowego odbywa się in vitro. Kwas wapniowo-alginowy pełni funkcję środka pomocniczego w procesie, nie stanowiąc elementu strukturalnego w gotowym elemencie medycznym ze sztuczną tkanką..

Hydrożele zawierające polisacharydy z solami metali są także stosowane do wykonywania cienkich kapsułek żelowych zawierających wysepki trzustkowe do wytwarzania insuliny. Kapsułki te zostały zastosowane przez pracowników Veterans Administration Wadsworth Medical Center do skutecznego kontrolowania przez dwa lata poziomu insuliny u chorych na cukrzycę psów (Scientific American, czerwiec 1992 r., s. 18-22). Kapsułki te pozostają w żywym ustroju. <

W opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 5 057 606 ujawniono sposób i wyrób nadające się do wykonywania hydrożeli polisacharydowych. Te piankowe i niepiankowe zżelowane wyroby są otrzymywane przez zmieszanie razem pierwszego składnika zawierającego zawiesinę nierozpuszczalnej w wodzie dwu lub trójwartościowej soli metalu w wodnym roztworze polisacharydu, z drugim składnikiem zawierającym wodny roztwór roz4

177 431 puszczalnego w wodzie kwasu ewentualnie zawierającego rozpuszczalny w wodzie polisacharyd. Żele te pozostają w żywym ustroju.

Sposób wytwarzania rurkowego elementu medycznego do ułatwiania przepływu płynów fizjologicznych polegający na wytłaczaniu polimeru przez dyszę i tworzeniu rurki, charakteryzuje się według wynalazku tym, że wprowadza się dający się jonowo sieciować polimer przez dyszę wysnuwającą , formując rurkę i jednocześnie pompuje się roztwór zawierający jon sieciujący przez uformowaną rurkę oraz wyciska się uformowaną rurkę z dyszy do roztworu zawierającego jon sieciujący, po czym, korzystnie, obrabia się cieplnie uformowaną rurkę.

Korzystnie stosuje się dający się jonowo sieciować polimer wybrany z grupy składającej się z polimerów ufunkcjonalnianych karboksylowych, siarczanowych i aminowych.

Korzystnie jako dający się jonowo sieciować polimer stosuje się co najmniej jeden polisacharyd.

Korzystnie stosuje się dający się jonowo sieciować polimer zawierający polimer anionowy.

Korzystnie stosuje się dający się jonowo sieciować polimer zawierający polimer kationowy.

Korzystnie stosuje się dający się jonowo sieciować polimer będący co najmniej jednym polimerem wybranym z grupy składającej się z kwasu poliakrylowego, kwasu polimetakrylowego, kwasu alginowego, kwasu pektynowego, karboksymetylocelulozy, kwasu hialuronowego, heparyny, skrobi karboksymetylowej, dekstranu karboksymetylowego, siarczanu heparynowego i siarczanu chondroitynowego oraz ich soli.

Korzystnie stosuje się dający się jonowo sieciować polimer będący co najmniej jednym polimerem wybranym z grupy składającej się z chitosanu, guaru kationowego, skrobi kationowej i polietylenoaminy.

Korzystnie stosuje się jon sieciujący, zawierający jeden kation lub więcej kationów.

Korzystnie stosuje się jeden kation lub więcej kationów wybranych z grupy składającej się z jonów wapnia, magnezu, baru, strontu, boru, berylu, glinu, żelaza, miedzi, kobaltu, ołowiu i srebra.

Korzystnie stosuje się jon sieciujący, zawierający jeden anion lub więcej anionów.

Korzystnie stosuje się jeden anion lub więcej anionów wybranych z grupy składającej się z jonów fosforanowych, cytrynianowych, boranowych, bursztynianowych, maleinianowych, adypinianowych i szczawianowych.

Korzystnie uformowany w rurkę element sterylizuje się w temperaturze wynoszącej co najmniej 121 °C.

Korzystnie uformowaną rurkę ogrzewa się w temperaturze powyżej 40°C.

Wynalazek niniejszy eliminuje problemy związane z omówionymi powyżej materiałami. Nietrwałość hydrolityczna nie polega na ułatwianiu rozpuszczania. Elementy medyczne podlegają rozpadowi na żądanie poprzez zastosowanie środka, który powoduje usuwanie jonowych elementów sieciujących, które mogą mieć charakter anionowy (mono lub wielo) lub kationowy (mono lub wielo), za pomocą wiązania lub mechanizmu wypierania. W tym znaczeniu w jakim tu jest używany, termin „rozpad” obejmuje zarówno rozpad elementu na małe cząsteczki, jak również na składniki rozpuszczalne w wodzie. Wywoływany rozpad eliminuje okresową niepewność obserwacyjną u pacjentów przy stosowaniu biorozkładalnych materiałów. Sposoby wywoływanego rozpadu obejmują podawanie lub wywoływanie uwalniania środka powodującego rozpad poprzez pożywienie, podawanie środka powodującego rozpad bezpośrednio na element medyczny, zamknięcie tego środka w elemencie, podawanie pozajelitowe i lewatywę. Rozpad zachodzi bez znaczącego pęcznienia tego urządzenia.

Element medyczny według wynalazku może stanowić część rurki umieszczanej w naczyniach pacjenta, kateteru lub kaniuli, czopów i zwieraczy. Elementy takie stykają się z co najmniej jednym płynem fizjologicznym, takim jak mocz, żółć, krew, płyny jelitowe i kał.

Rozpad elementu medycznego w żywym ustroju wywołuje się przez poddanie tego elementu w żywym ustroju działaniu co najmniej jednego chemicznego wyzwalacza. Te chemiczne wyzwalacze mogą zawierać co najmniej jeden środek, który wypiera jon sieciujący.

m 431

Element medyczny może zawierać hydrożel z jonowo usieciowanego polimeru mającego zawartość wody wynoszącą poniżej 90%. Element medyczny wykonany i zrównoważony zgodnie z niniejszym wynalazkiem w pokojowej temperaturze ma doskonalą mechaniczną wytrzymałość i sprężystość, lecz stwierdzono, że obróbka w wysokiej temperaturze znacznie zwiększa sztywność i odporność na pełzanie elementu. Równoważenie elementu powyżej temperatury pokojowej, zwykle pomiędzy 40°C i 100°C, nie tylko daje w rezultacie poprawę mechanicznych własności, lecz umożliwia także nadawanie mu nowego kształtu. Podczas tego etapu obróbki cieplnej może wystąpić zagęszczenie elementu medycznego. Nieoczekiwanie, te ukształtowane i zagęszczone elementy zachowują nowy kształt i gęstość po powrocie do pokojowej temperatury.

W sposobie według wynalazku podczas etapu sieciowania można kształtować element medyczny za pomocą mokrego wysnuwania.

Alternatywnie element ten może być wykonywany w ten sposób, że formuje się ukrytą mieszankę sieciującą, na przykład za pomocąjedno- lub dwuczęściowego układu formującego z wtryskiwaniem reakcyjnym. Termin „rurkowy” w znaczeniu tu używanym obejmuje nie tylko elementy ukształtowane cylindrycznie, mające okrągłe przekroje poprzeczne, lecz także elementy mające inne przekroje poprzeczne pod warunkiem, że mają one pusty kanał, taki jak kanał odróżniający rurkę od pręta.

Inny wariant wytwarzania elementu stanowi konwencjonalny sposób formowania, taki jak formowanie z reakcyjnym wtryskiwaniem, gdzie dający się jonowo sieciować polimer i jon sieciujący są mieszane i wprowadzane do formy dla uformowania wyrobu o wymaganym kształcie.

Element medyczny może także być formowany w żywym ustroju. Taki sposób wytwarzania elementu medycznego polega na tym, że wprowadza się do wnętrza żywego ustroju dający się jonowo sieciować polimer i jon sieciujący, po czy sieciuje się wymieniony polimer formujący rurkowy element medyczny.

Rozpad elementów medycznych uzyskuje się w ten sposób, że wystawia się jonowo usieciowane mieszanki na działanie środków, które wypierają jon sieciujący. Do sposobów wprowadzania tego środka zalicza się wprowadzanie bezpośrednie lub wyzwalane uwalnianie poprzez pożywienie pacjenta, poprzez podawanie pozajelitowe, wprowadzanie roztworu bezpośrednio na element lub poprzez uwalnianie środka zamkniętego w samym elemencie albo za pomocą lewatywy. W ten sposób te elementy medyczne są bezpiecznie usuwane z ciała w postaci składników rozpuszczalnych w wodzie poprzez poddanie działaniu środków, które przemieszczająjon sieciujący. Rozpad następuje przy minimalnym pęcznieniu elementu.

Elementy medyczne wytworzone sposobem według niniejszego wynalazku są szczególnie przydatne w różnych układach w ciałach ludzi i zwierząt takich, jak układ żołądkowojelitowy, moczowopłciowy, sercowo-naczyniowy, limfatyczny, otorynolaryngologiczny, oczny, neurologiczny, powłokowy i mięśniowy, lecz nie ograniczają się do nich. Elementy medyczne, zawierające jonowo usieciowany polimer mogą być sterylizowane w temperaturze co najmniej 121°C.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia urządzenie do mokrego wysnuwania wykorzystywane przy wytwarzaniu elementu medycznego sposobem według wynalazku, fig. 2 - głowicę wysnuwającą na mokro, która jest częścią urządzenia pokazanego na fig. 1, a fig. 3 - układ do formowania za pomocą wtryskiwania reakcyjnego do wytwarzania elementu medycznego sposobem według niniejszego wynalazku.

Elementy medyczne wytwarzane są sposobem według wynalazku, poprzez poddawanie nadających się do jonowego sieciowania polimerów działaniu jonów sieciujących dla uzyskania jonowo usieciowanych materiałów. Dające się jonowo sieciować polimery mogą być typu anionowego lub kationowego i mogą obejmować karboksylowe, siarczanowe i aminowe ufunkcjonalniane polimery, takie jak kwas poliakrylowy, kwas polimetakrylowy, polietylenoamina, polisacharydy, takie jak kwas alginowy, kwas pektynowy, karboksymetyloceluloza, kwas hiyaluronowy, heparyna, chitosan, chitosan karboksymetylowy, skrobia karboksymetylowa, dekstran karboksymetylowy, siarczan heparynowy i siarczan chondroitynowy, guar

177 431 kationowy, skrobia kationowa oraz ich sole. Korzystnymi dającymi się jonowo sieciować polimerami są kwas alginowy, kwas pektynowy, karboksymetyloceluloza, kwas hialuronowy, chitosan i ich sole. Najkorzystniejszymi dającymi się jonowo sieciować polimerami są kwas alginowy, kwas pektynowy i kwas hialuronowy oraz ich sole. Dające się jonowo sieciować polimery dzielą się na kategorie: dające się jonowo sieciować polimery anionowe i dające się jonowo sieciować polimery kationowe. Do nadających się do stosowania, dających się jonowo sieciować polimerów anionowych należą kwas poliakrylowy, kwas polimetakrylowy, kwas alginowy, kwas pektynowy, karboksylometyloceluloza, kwas hialuronowy, skrobia karboksymetylowa, dekstran karboksymetylowy, siarczan heparynowy i siarczan chondroitynowy. Do nadających się do stosowania, dających się jonowo sieciować polimerów kationowych należą chitosan, guar kationowy, skrobia kationowa i polietylenoamina.

Jony sieciujące dzielą się generalnie na aniony i kationy. Do odpowiednich jonów sieciujących zalicza się, lecz nie ograniczając się do nich, kationy zawierające jon wybrany z grupy, w skład której wchodzą jony wapnia, magnezu, baru, strontu, boru, berylu, glinu, żelaza, miedzi, kobaltu, ołowiu i srebra oraz aniony wybrane z grupy, w skład której wchodzą jony fosforanowe, cytrynianowe, boranowe, bursztynianowe, maleinowe, adypinianowe i szczawianowe. Ogólniej, aniony te pochodzą z wielozasadowych organicznych i nieorganicznych kwasów. Korzystnymi kationami sieciującymi są jony wapnia, żelaza i glinu. Najkorzystniejszym anionem jest anion fosforanowy.

Do odpowiednich środków przemieszczających jon sieciujący zalicza się jony kwasu etylenodwuaminoczterooctowego, etylodwuaminoczterooctanu, cytrynianowe, fosforanów organicznych, takich jak fosforan celulozowy, nieorganicznych fosforanów, takich jak na przykład pięciosodowego trójpolifosforanu, mono- i dwuzasadowego fosforanu potasowego, pirofosforanu czterosodowego, kwasu fosforowego, karboksymetylooksybursztynianu trój sodowego, kwasu nitrylotrójoctowego, kwasu maleinowego, szczawianu, kwasu poliakrylowego, sodu, potasu, wapnia i magnezu, nie ograniczając się do nich. Korzystnymi środkami są jony cytrynianowe, nieorganicznych fosforanów, sodu, potasu i magnezu. Najkorzystniejszymi środkami sąjony nieorganicznych fosforanów i magnezu.

Element medyczny może ewentualnie zawierać wodę, inne dodatki do leczenia medycznego, takie jak antyseptyki, antybiotyki, antykoagulanty lub leki oraz dodatki do regulowania właściwości mechanicznych.

Kształty elementów linearnych lub elementów wstępnych, takich jak włókna, pręty, rurki lub wstążki mogą być wytwarzane przy użyciu urządzenia wysnuwającego, w którym roztwór dającego się jonowo sieciować polimeru jest przepychany przez dyszę kształtującą do kąpieli sieciującej, zawierającej jony sieciujące. Jeśli roztwór dającego się jonowo sieciować polimeru jest roztworem wodnym, produkt po sieciowaniu jest zwykle określany jako hydrożel. Hydrożel może być stosowany w takiej postaci, jak został wykonany lub może mu być potem nadany kształt trójwymiarowy, poprzez obróbkę w roztworze sieciującym po narzuceniu mu wymaganego kształtu. Po zrównoważeniu hydrożel zachowuje nowy trójwymiarowy kształt. Element może być używany w jego hydrożelowej postaci lub w postaci odwodnionej. Podczas odwadniania zachowywany jest kształt trójwymiarowy.

Elementy o bardziej złożonych kształtach mogą być wykonane przy użyciu jedno- lub dwuczęściowego zestawu składników do formowania za pomocą reakcyjnego wtryskiwania. Te mieszanki formujące zawierają zwykle dający się jonowo sieciować polimer w roztworze, jon sieciujący w postaci nierozpuszczalnej lub wolnorozpuszczalnej i dodatki mające wywoływać rozpuszczanie jonu sieciującego. Kiedy jon sieciujący rozpuszcza się i dysocjuje, roztwór dającego się jonowo sieciować polimeru przechodzi w żel. Żel ten (lub hydrożel, jeśli rozpuszczalnikiem jest woda) może być użyty w otrzymanej postaci lub może być dalej rozbudowywany, sieciowany i kształtowany przez moczenie w roztworze jonu sieciującego. Rozpuszczanie jonu sieciującego dla utworzenia żelu może być uzyskiwane przez użycie dwuczęściowego układu formującego, w którym drugi komponent zawiera kwas lub prekwas, taki jak cykliczny lakton, który obniża pH i rozpuszcza wcześniej nierozpuszczalny jon sieciujący.

177 431

Element medyczny może być następnie umieszczony w ciele w celu użycia. Po wykorzystaniu można spowodować rozpad elementu w żywym ustroju przez poddanie działaniu wodnego roztworu środka przemieszczającego jon sieciujący.

Ten element medyczny może być użyteczny w takich medycznych zastosowaniach, gdzie usuwanie standardowego, nie dającego się rozdrobnić elementu medycznego powoduje dolegliwości i/lub wydatki pacjenta i w zastosowaniach, gdzie element tymczasowy jest pożądany ze względów terapeutycznych. Do przykładów pożytecznych zastosowań tych elementów zalicza się rurki do umieszczania w przewodach moczowodowych, cewce moczowej, przewodach żółciowych, w krętnicy i odźwiemiku. Aktualnie stosowane tu sztuczne przewody muszą być usuwane za pomocą drugiego procesu inwazyjnego przy dużych wydatkach i dolegliwościach pacjenta. Element wytworzony sposobem według niniejszego wynalazku ułatwia usuwanie, zapewniając w ten sposób zmniejszenie dolegliwości i wydatków pacjenta. Te elementy medyczne są także użyteczne w zastosowaniach sercowo-naczyniowych, limfatycznych, neurologicznych, do powłok ciała, kośćcowych, mięśniowych, ocznych, otorynolaryngologicznych, doustnych, żołądkowo-jelitowych i moczopłciowych, w których kontrolowany rozpad jonowo usieciowanego elementu lub jego części jest skuteczny, oraz w procesach chirurgicznych, gdzie chwilowo jest potrzebny taki element, jak rusztowanie komórkowe, i po których korzystne jest usuwanie przez rozpuszczanie.

Inne zastosowania to zabezpieczające środki adhezyjne, urządzenia drenujące, jak rurki do uszu i zatok, urządzenia uwalniające w zastosowaniach dentystycznych i medycznych, pielęgnacja ran, jak leczenie odleżyn, tymczasowe rusztowanie dla kości, pokrycia osteofilowe, prowadnice wzrostu nerwów, tymczasowe przewody dla anastomozy, kształtowe urządzenia podające, hemostaty, waciki chirurgiczne, urządzenia kierujące przepływem przy wodogłowiu, przewody rurkowe do dializy, powłoki instrumentów, łaty dla systemów podających, woreczki stosowane przy leczeniu kości, pasujące do kształtu urządzenia do pielęgnacji ran, które są żelowane na pacjencie, tymczasowe czopy, tymczasowe wypełnienie strzykawki nadające się do podawania dla leczenia tętniaków, sztuczna skóra, wkład do zębodołów mający lecznicze dodatki, tymczasowe urządzenie filtrujące; do żyły głównej, kapsułka do dostarczania urządzeń filtrujących do żyły głównej, filtr do głębokich zakrzepów żylnych dla zastosowań ortopedycznych, rozpuszczalna rurka do podawania dojelitowego, czopy jelitowe i rurki do stosowania przy przepuklinie rozworu przełyku. Każde z tych urządzeń może służyć do uwalniania leków lub środków odzywczych.

Wynalazek niniejszy eliminuje problemy towarzyszące materiałom z dotychczasowego stanu techniki. Hydrolityczna nietrwałość nie jest wykorzystywana do ułatwiania rozpuszczania. Elementy te ulegają rozpadowi na żądanie poprzez zastosowanie środka, który wypiera jon sieciujący w elemencie. Wywoływany rozpad eliminuje okresową niepewność obserwowaną u pacjentów przy materiałach ulegających biologicznemu erodowaniu. Sposoby wywoływanego rozpadu obejmują podawanie lub uwalnianie środka poprzez pożywienie, podawanie środka bezpośrednio na element medyczny w roztworze wodnym, zamykanie środka w elemencie, podawanie pozajelitowe i lewatywy. Rozpad zachodzi bez znaczącego pęcznienia elementu.

Na figurze 1 pokazano urządzenie do mokrego wysnuwania, używane do wytwarzania elementów medycznych sposobem według niniejszego wynalazku. Pompa strzykawkowa 1 pompuje zawartość strzykawki 3 i strzykawki 4. Strzykawka 3 wypełniona jest dającym się jonowo sieciować polimerem, a strzykawka 4 wypełniona jest środkiem sieciującym, zwykle sieciującym roztworem jonowym. Strzykawka 3 połączona jest z dyszą 6 do mokrego wysnuwania, w której znajduje się boczna rurka 7, połączona ze strzykawką 4. Kąpiel sieciująca 5 zawiera sieciujący roztwór jonowy, który recyrkuluje przez rurkę 8 za pomocą perystaltycznej pompy 2.

Na figurze 2 pokazano dyszę 6 do mokrego wysnuwania mającą zakończenie 9, do którego wchodzi dający się jonowo polimeryzować polimer i zakończenie 10, z którego wychodzi wyrób zawierający produkt reakcji polimeru i jonu sieciującego. Jon sieciujący wchodzi poprzez boczną rurkę 7 tak, że gdy rurka jest formowana w dyszy do mokrego wysnuwania, polimer styka się z jonem sieciującym na wewnętrznej i zewnętrznej powierzchni rurki.

177 431

Na figurze 3 pokazano urządzenie do reakcyjnego formowania wtryskowego stosowanego do wytwarzania elementów medycznych sposobem według niniejszego wynalazku, mające pompę strzykawkową 21 połączoną ze strzykawką. 22, która zawiera dający się jonowo sieciować polimer i nierozpuszczalną sól zawierającą jon sieciujący i ze strzykawką 23 zawierającą dający się jonowo sieciować polimer i środek regulujący pH. Zawartości strzykawek 22 i 23 są wstrzykiwane do rurki 24 o kształcie litery Y i przechodzą do statycznego mieszalnika

25. Zarówno rurka 24 o kształcie litery Y, jak i statyczny mieszalnik 25 są rurkami krzemowymi. Zawartości statycznego mieszalnika 25 przechodzą następnie z zakończenia 26 statycznego mieszalnika do otworu wejściowego 27 formy 30 mającej wnękę 29 o kształcie rurki i pręt 28 usytuowany tak, że formowany jest element o kształcie rurkowym i ulega on żelowaniu. Zżelowany element o kształcie rurkowym jest następnie umieszczany w roztworze zawierającym jon sieciujący, aż do otrzymania dostatecznie usieciowanego polimeru. Wynalazek jest oprócz tego zilustrowany poniższymi przykładami.

Przykład I.

Do 95,10 gramów destylowanej wody dodano 5,005 grama kwasu sodowo-alginowego (Sigma, średnia masa cząsteczkowa, macrocystis pyrifera), które były mieszane aż do uzyskania jednorodności (około 1 godziny), ogrzewane przez 45 minut do temperatury 90°C, schłodzone do temperatury pokojowej i następnie odwirowane dla usunięcia zatrzymanego powietrza. Następnie użyto roztworu kwasu sodowo-alginowego do napełnienia strzykawki o pojemności 30 cm³, która była połączona z dyszą do mokrego wysnuwania, przedstawioną na fig. 1. Strzykawka i dysza do wysnuwania były połączone, jak pokazano na fig. 1 z pompą strzykawkową, strzykawką z roztworem sieciującym zawierającą 10% wagowych dwuhydratu CaCl, w wodzie, i zasilaniem z perystaltycznej pompy roztworem zawierającym 10% wagowych dwuhydratu CaCl₂ w wodzie. Pompa strzykawkowa była używana do mokrego wysnuwania rurki z kwasu sodowo-alginowego do kąpieli sieciującej zawierającej 10% wagowych dwuhydratu CaCl₂ w wodzie. Po wyciśnięciu rurki pompa perystaltyczna została włączona tak, aby utrzymywany był przepływ roztworu koagulanta przez rurkę. Po 30 minutach rurka została wyjęta z kąpieli sieciującej i umieszczona w roztworze wodnym CaCf o stężeniu 4% wagowych. Rurkę pozostawiono w tym roztworze na 24 godziny.

Przykład II.

Odcinki rurki wykonane jak w przykładzie I zostały zanurzone w następujących roztworach wodnych: a) 0,5% ortofosforanu jednopotasowego i 0,5% ortofosforanu dwupotasowego i, odpowiednio: b) 1% trójpolifosforanu sodowego i pozostawione na stanowisku przez noc. Rurki w fiolkach a) i b) w ciągu nocy rozpadły się i uległy rozdrobnieniu.

Przykład III.

Rurki przygotowane jak w przykładzie I zostały umieszczone na miedzianym drucie, który został następnie wygięty na obu końcach na kształt świńskich ogonków. Rurki i drut zostały następnie umieszczone w roztworze wodnym dwuhydratu CaCl, o stężeniu 4% wagowych, który był ogrzewany przez 12 godzin do temperatury 90°C. Po ochłodzeniu roztworu do temperatury pokojowej rurki i drut zostały wyjęte z roztworu, drut został rozprostowany i rurki zdjęte z drutu. Rurki zachowały kształt drutu, mając teraz kształty ogonków świńskich na każdym końcu i miały zmniejszoną grubość ścianek.

Przykład IV.

Krótki odcinek rurki ucięty z rurki, która została ukształtowana cieplnie jak w przykładzie III, został następnie zanurzony w wodnym roztworze zawierającym 0,50% wagowych cytrynianu sodowego. Rurka uległa całkowitemu rozpadowi w czasie krótszym niż 6 godzin.

Przykład V.

W przybliżeniu 15 gramów wodnego roztworu kwasu sodowo-alginowego o stężeniu 5% wagowych (przygotowanego jak w przykładzie I) załadowano do strzykawki o pojemności 30 cm3. Połączono strzykawkę i dyszę wysnuwającą, jak pokazano na fig. 1, z pompą strzykawkową, strzykawką z wodnym roztworem sieciującym zawierającym 10% wagowych Al₂(SO4)₃ · 18 H₂O i zasilaniem pompą perystaltyczną roztworem zawierającym 10% wagowych A1₂(SO4)3 · 18 H₂O w wodzie. Pompę strzykawkową użyto do mokrego wysnuwania rurki z kwasu sodowo-alginowego do kąpieli sieciującej, zawierającej 10% wagowych

177 431

Al₂(SO„)3 · 18 H2O w wodzie. Po wypchnięciu rurki włączona została pompa perystaltyczna tak, aby utrzymywany był przepływ roztworu koagulanta przez rurkę. Po 20 minutach rurkę wyjęto z kąpieli sieciującej i umieszczono w roztworze wodnym zawierającym 4% wagowych a1₂(SO4)₃ · 18 H₂O. Rurkę pozostawiono w tym roztworze na 24 godziny. Rurka była następnie przez 16 godzin ogrzewana do temperatury 90°C w wodnym roztworze Al₂(SO4)₃ · 18 H₂O o stężeniu 4% wagowych. Następnie odcinek o długości 6,35 mm obrobionej cieplnie rurki został poddany rozpuszczaniu i uległ rozpadowi w ciągu nocy w wodnym roztworze trójpolifosforanu sodowego o stężeniu 0,50% wagowych.

Przykład VI.

W przybliżeniu 2 cm³ wodnego roztworu kwasu sodowo-alginowego przygotowanego jak w przykładzie I załadowano do strzykawki o pojemności 10 cm², z której został on wytłoczony do roztworu wodnego FeCl, o stężeniu 4% wagowych. Roztwór koagulował natychmiast, tworząc ciągłe włókno. Po pozostawieniu na noc w roztworze FeCl, włókno było ogrzewane przez 16 godzin w 4% wagowo wodnym roztworze FeCl, w temperaturze 90°C, a następnie kawałek włókna został zanurzony w wodnym roztworze trójpolifosforanu o stężeniu 0,50% wagowych. Włókno przez noc rozpadło się.

Przykład VII.

Roztwór wodny kwasu sodowo-alginowego o stężeniu 5% wagowych przygotowany jak w przykładzie I został wytłoczony ze strzykawki o pojemności 10 cm, do roztworu wodnego SrCl2 · 6 H2O o stężeniu 4% wagowych. Roztwór kwasu alginowego uległ natychmiast żelowaniu, tworząc włókno. Włókno pozostawiono przez noc w roztworze sieciującym. Następnego dnia włókno było ogrzewane przez 16 godzin w temperaturze 90°C w tym samym roztworze sieciującym. Krótkie odcinki obrobionego cieplnie włókna były zanurzone w wodnym roztworze trójpolifosforanu sodowego o stężeniu 0,5% wagowych i wodnym roztworze cytrynianu sodowego o stężeniu 0,5% wagowych. Włókno w roztworze trójpolifosforanu sodowego rozpadło się w ciągu 3 godzin. Włókno w roztworze cytrynianu sodowego rozpadło się w ciągu nocy.

Przykład VIII.

0,010 gramów hialuronianu sodowego (Chisso Corp., seria nr 700910, m.cz. 1.35x10⁶) dodano do 0,99 gramów roztworu kwasu sodowo-alginowego o stężeniu 5% wagowych, który został przygotowany jak w przykładzie I. Roztwór był mieszany za pomocą łopatki laboratoryjnej aż do rozpuszczenia hialuronianu i uzyskania jednorodnego roztworu. Następnie roztwór został przeniesiony do szklanej strzykawki o pojemności 2,5 cm,. Igła o rozmiarze 18 i długości 38,1 mm została przymocowana do szklanej strzykawki i próbka została wytłoczona do roztworu wodnego Ca© · 2 H₂O o stężeniu 10% wagowych. Próbka szybko uległa żelowaniu, tworząc włókno. Włókno pozostawiono przez 1 godzinę w roztworze sieciującym. Następnie włókno przeniesiono do wodnego roztworu CaCl₂ · 2 H2O o stężeniu 4% wagowych i pozostawiono przez noc. Następnie włókno ogrzewano przez 16 godzin w 4% wagowo roztworze wodnym CaCF · 2 H₂O. Potem włókno uległo przez noc rozpadowi i rozpuszczeniu w wodnym roztworze trójpolifosforanu sodowego o stężeniu 0,5% wagowych.

Przykład IX.

1,25 grama kwasu pektynowego (GENLI® pectinic acid Hercules Incorporated, LM 1912 CSZ) dodano do 47,5 gramów wody destylowanej, jednocześnie mieszając. Mieszanie kontynuowano przez 15 minut, po czym dodano 1,25 grama kwasu sodowo-alginowego (Sigma, średnia masa cząsteczkowa). Mieszaninę mieszano przez dalsze 30 minut, a potem odwirowano, w celu usunięcia zawartego powietrza. W przybliżeniu 2 cm, roztworu załadowano do strzykawki o pojemności 2,5 cm³. Roztwór był wytłoczony bezpośrednio ze strzykawki do wodnego roztworu CaCF · 2 H₂O o stężeniu 10% wagowych. Materiał natychmiast ulegał żelowaniu w postaci włókna. Włókno pozostawiono na 20 minut w roztworze sieciującym, po czym roztwór CaCĘ · 2 FFO został rozcieńczony do 4% wagowych przez dodanie wody destylowanej. Próbkę przetrzymano w tym 4% wagowo roztworze przez noc. Mały kawałek włókna poddano przez noc rozpuszczaniu w wodnym roztworze trójpolifosforanu sodowego o stężeniu 0,5% wagowych.

177 431

Przykład X.

Przygotowano roztwór wody hialuronianu sodowego o stężeniu 2,9% wagowych, dodając 0,10 grama hialuronianu sodowego (Chisso Corporstion) do 3,40 gramów destylowanej wody, 0,73 grama wodnego roztworu FeCl₃ o stężeniu 3% wagowych wlano na wierzch roztworu hialuronianu sodowego. Roztwór hialuronianu sodowego natychmiast zaczął ulegać żelowaniu. Po 3 godzinach wyjęto małą część żelu i zanurzono w 0,5% wagowo wodnym roztworze trójpolifosforanu sodowego. Żel uległ przez noc rozpadowi.

Przykład XI.

0,82 grama heparyny (Fluka) i 0,83 grama destylowanej wody odważono do fiolki o pojemności 5 cm³, wymieszano aż do rozpuszczenia heparyny, a następnie odwirowano dla usunięcia zatrzymanego powietrza. Następnie taką samą, objętość (w przybliżeniu 1,6 cm³) 3% wagowo wodnego roztworu FeCf, ziano do fiolki o pojemności 5 cm³ na wierzch roztworu heparyny. Po pozostawaniu przez noc w pokojowej temperaturze roztwór heparyny uległ żelowaniu. Żel ten uległ w ciągu kilku godzin całkowitemu rozpuszczeniu w 0,5% wagowo wodnym roztworze trójpolifosforanu sodowego.

Przykład XII.

4,00 gramy Mannugel DMB (Kelco International Limited) dodano do 76,00 gramów destylowanej wody, mieszając w tym czasie. Próbka była mieszana przez 1 godzinę w temperaturze pokojowej, po czym była ogrzewana przez 1 godzinę w temperaturze 90°C. Następnie próbka była odwirowywana, w celu usunięcia zatrzymanego powietrza. W przybliżeniu 30 cm3 roztworu Mannugel przeniesiono do strzykawki o pojemności 30 cm3. Strzykawkę połączono z dyszą wysnuwającą rurkę, jak na fig. 1, z pompą strzykawkową, strzykawką z roztworem sieciującym, zawierającym roztwór wodnego dwuhydratu CaCl₂ o stężeniu 10%o wagowych oraz z zasilaniem z pompy perystaltycznej roztworem zawierającym 10% wagowych dwuhydratu CaCl₂ w wodzie. Pompa strzykawkowa została użyta do mokrego wysnuwania rurki z kwasu sodowo-alginowego do kąpieli sieciującej, zawierającej 10% wagowych dwuhydratu CaCl2 w wodzie. Po wytłoczeniu rurki włączono pompę perystaltyczną, tak aby utrzymywać przepływ roztworu sieciującego przez rurkę. Po 20-30 minutach rurkę wyjęto z kąpieli sieciującej i umieszczono w roztworze wodnym dwuhydratu CaCY o stężeniu 4% wagowych. Rurkę pozostawiono w tym roztworze przez noc. Kawałek rurki był następnie ogrzewany przez 16 godzin w temperaturze 90°C w roztworze wodnym dwuhydratu CaC© o stężeniu 4% wagowych. Kawałek obrobionej cieplnie rurki był następnie zanurzony w roztworze wodnym trójpolifosforanu sodowego o stężeniu 0,5% wagowych. Po przebywaniu przez noc rurka rozpadła się i uległa rozdrobnieniu.

Przykład XIII.

5,0 gramów pektynowego (GENLI® pecttnic acid IInc. LM1912 CC^.Z) dodano do 45,0 gramów destylowanej wody, mieszając w tym czasie. Dodano dalsze 16,62 gramów wody destylowanej i mieszano aż do uzyskania jednorodności. Roztwór był odwirowywany w celu usunięcia zatrzymanego powietrza. W przybliżeniu 2 cm3 roztworu załadowano do strzykawki o pojemności 2,5 cm3. Roztwór był wytłaczany przez igłę o rozmiarze 18 i długości 38,1 mm do wodnego roztworu CaCl₂ · 2 H₂O o stężeniu 10% wagowych. Włókno uległo natychmiast żelowaniu. Włókno pozostawiono przez 45 minut w kąpieli sieciującej, po czym zostało ono przeniesione do 4% wagowo wodnego roztworu CaCl2 · 2 H₂O i pozostawione przez noc. Włókno było następnie w tym 4% wagowo wodnym roztworze CaCl2 · 2 H₂O ogrzewane przez 16 godzin do 90°C. Kawałek włókna uległ następnie całkowitemu rozpuszczeniu w 0,5% wagowo wodnym roztworze trójpolifosforanu sodowego.

Przykład XIV.

2,40 gramów CaHPO₄ rozpuszczono w 76,63 gramów wody destylowanej. Następnie 4,00 gramy kwasu sodowo-alginowego (Sigma, średnia masa cząsteczkowa) dodano do tej zawiesiny, mieszając w tym czasie. Po zmieszaniu aż do uzyskania jednorodności roztwór/zawiesina była ogrzewana przez 20 minut do temperatury 90°C, mieszana przez 30 minut w American Brand Ultrasonic Cleaner Bath (urządzeniu do oczyszczania ultradźwiękowego), a następnie odwirowywana w celu usunięcia zatrzymanego powietrza. Przygotowano drugi roztwór przez zmieszanie 0,30 grama laktonu kwasu D-glukonowego (Sigma) z 9,70

177 431 gramami 5% wagowo roztworu wodnego kwasu sodowo-alginowego. Następnie części 1 i 2 załadowano do osobnych strzykawek o pojemności 10 cm, zamontowanych jak na fig. 3. Użyto pompę strzykawkową do przetłoczenia tych dwóch roztworów przez statyczny mieszalnik do formy przeznaczonej do wytwarzania rurek o długości 25,4 cm, średnicy zewnętrznej 3,05 mm i średnicy wewnętrznej 1,02 mm. Po upływie 1,5 godziny forma została otwarta i wyjęto zżelowaną rurkę. Rurkę umieszczono w 4% wagowo wodnym roztworze CaCl₂ · H₂O. Po przebywaniu przez noc, do rurki włożono kawałek drutu, ukształtowano tak, że końce otrzymały kształt świńskich ogonków, a następnie ogrzewano przez 16 godzin w temperaturze 90°C. Ukształtowaną cieplnie rurkę zdjęto następnie z miedzianego drutu. Rurka zachowała na obu końcach kształt świńskiego ogonka. Kawałek rurki zanurzono w 0,50% wagowo roztworze wodnym trójpolifosforanu sodowego. Rurka przez noc rozpadła się i uległa rozdrobnieniu.

Przykład XV.

Około 0,5 ml roztworu kwasu sodowo-poliakrylowego (Polisciences, m.cz. 140.000) o stężeniu 25% wagowych dodano do około 5 ml roztworu wodnego dwuhydratu chlorku wapnia, o stężeniu 4% wagowych. Kwas poliakrylowy uległ przez noc zżelowaniu. Mały kawałek tego żelu uległ przez noc rozpuszczeniu w 10 cm³ roztworu trójpolifosforanu sodowego o stężeniu 0,5% wagowych.

Przykład XVI.

625,8 gramów zdejonizowanej wody odważono do zlewki o pojemności 1000 ml. Woda była energicznie mieszana przy jednoczesnym dodawaniu do wiru 118,2 gramów alginianu sodowego (Protanal ZF 10/60, Pronova). Mieszanie zakończono po 10 sekundach. Roztwór pozostawiono na noc w temperaturze pokojowej. 727,15 gramów roztworu przeniesiono do mieszalnika planetarnego Ross Double o pojemności 946 cm3, który został wstępnie ogrzany do temperatury 60°C. Roztwór był mieszany przez 30 minut w temperaturze 60°C, po czym dodano 54,07 gramów podwęglanu bizmutu. Mieszanie kontynuowano przez 30 minut. Mieszalnik przed otwarciem ochłodzono do temperatury pokojowej. Mieszaninę załadowano do strzykawek o pojemności 30 cm3, odwirowano w celu usunięcia zatrzymanego powietrza, a następnie użyto do wysnuwania rurek w urządzeniu z fig. 1. Znajdujące się wewnątrz roztwór sieciujący i kąpiel sieciującą stanowił roztwór dwuhydratu chlorku wapnia o stężeniu 30% wagowo. Przerwa powietrzna pomiędzy dyszą (oznaczenie 6 na fig. 1) i kąpielą sieciującą (oznaczenie 5 na fig. 1) ustalona została na 35,56 cm. Następnie rurka z alginianu wapniowego była dializowana kilkakrotnie w zdejonizowanej wodzie, w celu usunięcia niezwiązanych jonów.

Przykład XVII.

9,0 gramów heksahydratu chlorku strontu rozpuszczono w21,0 gramach zdejonizowanej wody w naczyniu o pojemności 118 cm''. Odcinek rurki z aSgin-azu wapnia o długości 50,8 mm, wykonany jak w przykładzie XVI, zanurzono na 48 godzin w roztworze w naczyniu. Rurka z algizianu strontu była następnie dializowana d-ldadhoOnio w zdejmOwanej wodzie, w celu usunięcia n-ezwiązazycU jozów strontu, wapnia i chlorkowych.

Przykład XVIII.

0,87 grama chlorku ołowiawego wmieszano do 86,13 gramów dejoz-zowazej wody w naczyniu o pojemności 118 cm3 i mieszano do rozpuszczenia. Odj-zek rurki z alginianu wapniowego o długości 50,8 mm, przygotowany jak w przykładzie XVI, zanurzono na 48 godzin w roztworze w tym naczyniu. Następnie rurkę z alginiazu ołowiu dializowano kilkakrotnie w zZojonizowazoj wodzie, w celu usunięcia n-ozw-ązanych jonów ołowiu, wapnia i chlorkowych.

Przykład XIX.

0,52 grama fluorku cynawego dodazo do 102,96 gramów Zejoz-zowanej wody w celu utworzenia nasyconego roztworu. Odcinek rurki z alg-2-azu wapnia o długości 50,8 mm, przygotowany jak w przykładzie XVI, został zanurzony za 48 godzin w roztworze fluorku cynawego. Następnie rurkę z algiziazu cyny Z-al-zowazo kilkakrotnie w zdejmOwanej wodzie, w celu usunięcia ziezwiązanych jonów.

177 431

Przykład XX.

36,0 gramów cłdorku barowego rozpurzzzonz zo 8o ,0 gram ach dejonizowanej wody. Odcinek rurki z alginianu wapnia o długości 50,8 mm, przygotowany jak w przykładzie XVI, został zanurzony na 48 godzin w roztworze chlorku barowego. Następnie rurkę z alginianu baru dializowano kilkakrotnie w dejznizowenej wodzie, w celu usunięcia niezwiązanych jonów.

Przykład XXI.

Rurki wykonane w przykładach XVI-XX zostały zanurzone w syntetycznym moczu zawierającym 0,025% wagowych PO₄3-. Stwierdzono, że rurki te mają wrażliwość na fosforan w następującej kolejności: alginian wapaia>alciniaa stroatu>alginiaa cyny, alginian ołowhr»alginiam baru.

Przykład XXII.

Rurkę z alginianu baru, przygotowaną jak w przykładzie XX, zanurzono w roztworze cytrynianu trój sodowego o stężeniu 0,3% wagowych. Po 6 dniach rurka aapęczaiała, uległa rozłupaniu i częściowemu rozdrobnieniu.

177 431

177 431 <^3=3

Ο co

177 431

-/

Fig. 1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania rurkowego elementu medycznego do ułatwiania przepływu płynów fizjologicznych, polegający na wytłaczaniu polimeru przez dyszę i tworzeniu rurki, znamienny tym, że wprowadza się dający się jonowo sieciować polimer przez dyszę wysnuwającą formując rurkę i jednocześnie pompuje się roztwór zawierający jon sieciujący przez uformowaną rurkę oraz wyciska się uformowaną rurkę z dyszy do roztworu zawierającego jon sieciujący, po czym, korzystnie, obrabia się cieplnie uformowaną rurkę.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się dający się jonowo sieciować polimer wybrany z grupy składającej się z polimerów ufunkcjonalnianych karboksylowych, siarczanowych i aminowych.
3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako dający się jonowo sieciować polimer stosuje się co najmniej jeden polisacharyd.
4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się dający się jonowo sieciować polimer zawierający polimer anionowy.
5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się dający się jonowo sieciować polimer zawierający polimer kationowy.
6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się dający się jonowo sieciować polimer będący co najmniej jednym polimerem wybranym z grupy składającej się z kwasu poliakrylowego, kwasu polimetakrylowego, kwasu alginowego, kwasu pektynowego, karboksymetylocelulozy, kwasu hialuronowego, heparyny, skrobi karboksymetylowej, dekstranu karboksymetylowego, siarczanu heparynowego i siarczanu chondroitynowego oraz ich soli.
7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się dający się jonowo sieciować polimer będący co najmniej jednym polimerem wybranym z grupy składającej się z chitosanu, guaru kationowego, skrobi kationowej i polietylenoaminy.
8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się jon sieciujący, zawierający jeden kation lub więcej kationów.
9. Sposób według zastrz. 8, znamienny tym, że stosuje się jeden kation lub więcej kationów wybranych z grupy składającej się z jonów wapnia, magnezu, baru, strontu, boru, berylu, glinu, żelaza, miedzi, kobaltu, ołowiu i srebra.
10. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się jon sieciujący, zawierający jeden anion lub więcej anionów.
11. Sposób według zastrz. 10, znamienny tym, że stosuje się jeden anion lub więcej anionów wybranych z grupy składającej się z jonów fosforanowych, cytrynianowych, boranowych, bursztynianowych, maleinianowych, adypinianowych i szczawianowych.
12. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że uformowany w rurkę element sterylizuje się w temperaturze wynoszącej co najmniej 121 °C.
13. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że uformowaną rurkę ogrzewa się w temperaturze powyżej 40°C.