PL194851B1 - Element oszklony o wysokich właściwościach izolacyjnych - Google Patents

Abstract

1. Element oszklony o wysokich wlasciwo- sciach izolacyjnych zawierajacy co najmniej dwie tafle szklane, pomiedzy którymi jest utwo- rzona próznia, oddzielone od siebie klockami rozlozonymi na calej powierzchni, przy czym tafle szklane sa ze soba polaczone i szczelnie zamkniete wokól obwodu nieorganiczna uszczelka, a wokól obwodu otworów sa takze szczelnie zamkniete i uszczelnione nieorga- niczna uszczelka, znamienny tym, ze element oszklony (1) jest wyposazony w co najmniej jeden zespól przytwierdzajacy (12) do zesrubo- wania elementu oszklonego (1) ze struktura no- sna i który jest przeprowadzony przez otwór (9) wykonany we wszystkich taflach szklanych (4, 5) formujacych element oszklony (1), przy czym zespól przytwierdzajacy (12) jest zacisniety na co najmniej jednej tafli szklanej (4, 5) formuja- cej element oszklony (1), a takze zespól przy- twierdzajacy (12) i otwór (9) maja ksztalt umoz- liwiajacy to zacisniecie. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest element oszklony o wysokich właściwościach izolacyjnych, przeznaczony do mocowania na konstrukcji nośnej a zwłaszcza mocowania elementów oszklonych o wysokich właściwościach izolacyjnych na konstrukcji nośnej techniką polegającą na umocowaniu wymienionych elementów nie swoim obrzeżem za pomocą ramy obwodowej, lecz za pomocą punktów połączenia mechanicznego rozmieszczonych zwykle w każdym ze swoich naroży.

Elementy oszklone umocowane w taki sposób są znane pod nazwą V.E.A. (oszklenie przyczepione zewnętrzne), albo określone czasami angielskim określeniem „oszklenie konstrukcyjne”. Taki typ montażu, bardzo dyskretny, umożliwia uzyskanie elewacji budynków utworzonych całkowicie z elementów oszklonych, z których jedne są przezroczyste i pełnią rolę oszklenia przezroczystego, natomiast inne są nieprzezroczyste i pełnią w ogólności rolę ścianek. Takie elewacje dają minimum nieciągłości powierzchni widzianej z zewnątrz.

Tymczasem odczucia estetyki nie powinny działać na szkodę niezawodności umocowania, a koncepcja tych połączeń za pomocą punktów powinna uwzględniać różne wymagania z punktu widzenia mechaniki. Takie połączenia powinny oczywiście zapewniać również umocowanie poprzeczne pomiędzy elementami oszklonymi i konstrukcja nośną, która powinna być mocna i skuteczna, a zwłaszcza utrzymywać ciężar elementu oszklonego bez ryzyka złamania. Raz położony element oszklony powinien zresztą być odporny na obciążenia różnej natury, zwłaszcza na naprężenia zginające powstające pod wpływem warunków atmosferycznych na przykład wiatru. Połączenia muszą zatem dopuszczać pewne kilkustopniowe ugięcie oszklonego elementu.

Dla uzyskania izolacji termicznej i ewentualnie akustycznej wykonuje się zwykle oszklenie izolacyjne zawierające dwa podłoża oddzielone od siebie stosunkowo grubą warstwą powietrza, której szczelność jest zapewniona w sposób ciągły za pomocą uszczelki obwodowej.

Każde z podłoży może być pojedynczą taflą szkła albo mieć strukturę warstwową. Należy nadmienić, że zwykła technika „oszklenia strukturalnego” implikuje w przypadku takiego oszklenia wielokrotnego, że jedno z podłoży powinno łączyć się z konstrukcją nośną za pomocą pewnego systemu, co stwarza szczególną trudność. W rzeczywistości oznacza to, że inne podłoża, które związane są z takim stałym podłożem, narażają, nie tylko z powodu swojego własnego ciężaru, poprzednio wspomniane uszczelki obwodowe na ciężkie próby. Te uszczelki, gwarantując szczelność tylko całości, nie są w ogóle badane na wytrzymałość na silne naprężenia ścinające.

Ważne jest zatem, w przypadku oszklenia wielokrotnego, przewidywanie połączeń pomiędzy podłożami, umożliwiających zmniejszenie tych naprężeń na poziomie uszczelek, przy czym wymienione połączenia mają wówczas na celu przeniesienie przynajmniej części obciążenia każdego podłoża nie przymocowanego do konstrukcji na podłoże, do którego jest ono przymocowane.

Znane są różne rodzaje montażu oszkleń V.D.A. Z europejskich opisów patentowych nr EP-A0506522 i nr EP-A- 0655543 (polski patent analog nr 177 933) znane są systemy połączenia mechanicznego pomiędzy oszkleniem typu V.E.A i ich konstrukcją nośną, które umożliwiają „przyczepienie” w sposób pewny elementu oszklonego do jego konstrukcji, pozostawiając mu zdolność ugięcia w sposób trwały i kontrolowany. Z tego opisu znany jest zespół połączenia mechanicznego pomiędzy elementem zaszklonym a konstrukcją nośną poprzez zawieszenie zaszklenia na konstrukcji nośnej zawierający pręt zakończony głowicą w kształcie dwóch stożków ściętych zwróconych ku sobie większymi podstawami i rozdzielonych walcowym pierścieniem. Oszklenie zaopatrzone jest w otwór, w którym jest umocowanych szereg podkładek formujących wnękę, w której umocowana jest z luzem głowica pręta. Dzięki temu układowi pręt i oszklenie mają możliwość przemieszczania się względem siebie. W przypadku oszklenia wielokrotnego takie systemy umożliwiają również przywrócenie wypośrodkowania, za pomocą systemu pierścieni ekscentrycznych umieszczonych w wymienionych otworach, wszystkich kolejnych otworów wykonanych w każdej z szyb wymienionego oszklenia. Elastyczność oszklenia, dzięki takiemu typowi połączeń, jest gwarantowana, przy czym jednakże wytwarzanie takich systemów mocujących jest dość uciążliwe, ponieważ należy zapewnić doskonałą zgodność pomiędzy różnymi elementami. Konieczna jest więc wielka dokładność wymiarów, co pociąga za sobą większe koszty wytwarzania i znaczną złożoność wytwarzania.

Zwykłe oszklenie izolacyjne daje ponadto izolację cieplną uważaną w pewnych zastosowaniach za niezadowalającą. Aby to poprawić znany jest sposób wykonania oszklenia zawierającego trzy tafle szyb i jedną przestrzeń powietrzną, która może być wypełniona gazem, takim jak krypton. Takie

PL 194 851 B1 oszklenia mają właściwości termoizolacyjne wyraźnie lepsze, lecz mają taką grubość i ciężar, że nie jest łatwo je stosować, zwłaszcza przy montażu typu V.E.A.

Z europejskiego opisu patentowego nr EP-A-0645516 znane jest oszklenie izolacyjne złożone z dwóch tafli szklanych oddzielonych od siebie wąską przestrzenią, do której wprowadzono podciśnienie. Płyty szklane oddzielone są od siebie odstępnikami rozmieszczonymi na całej powierzchni i połączone swoimi obrzeżami uszczelką mineralną.

Celem wynalazku jest opracowanie nowego typu oszklenia o wysokich właściwościach izolacyjnych, to jest oszklenia typu V.E.A, którego „przyczepność” do konstrukcji nośnej jest pewna, które zachowuje zdolność do ugięcia w sposób trwały, ma grubość i ciężar stosunkowo małe i którego system mocowania nie jest związany z dodatkowymi kosztami i złożonością wytwarzania.

Element oszklony o wysokich właściwościach izolacyjnych zawierający co najmniej dwie tafle szklane, pomiędzy którymi jest utworzona próżnia, oddzielone od siebie klockami rozłożonymi na całej powierzchni, przy czym tafle szklane są ze sobą połączone i szczelnie zamknięte wokół obwodu nieorganiczną uszczelką, a wokół obwodu otworów są także szczelnie zamknięte i uszczelnione nieorganiczną uszczelką, według wynalazku charakteryzuje się tym, że element oszklony jest wyposażony w co najmniej jeden zespół przytwierdzający do ześrubowania elementu oszklonego ze strukturą nośną i który jest przeprowadzony przez otwór wykonany we wszystkich taflach szklanych formujących element oszklony, przy czym zespół przytwierdzający jest zaciśnięty na co najmniej jednej tafli szklanej formującej element oszklony, a także zespół przytwierdzający i otwór mają kształt umożliwiający to zaciśnięcie.

Korzystnie, mocująca obwodowa uszczelka otworu ma co najmniej taką samą wytrzymałość mechaniczną jak obwodowa uszczelka mocująca elementu oszklonego.

Korzystnie, mocująca obwodowa uszczelka otworu ma taką samą wytrzymałość na ściskanie jak obwodowa uszczelka mocująca elementu oszklonego.

Korzystnie, mocująca obwodowa uszczelka otworu ma taką samą wytrzymałość na ścinanie jak obwodowa uszczelka mocująca elementu oszklonego.

Korzystnie, że tafle szklane są hartowane.

Korzystnie, że tafle szklane mają minimalną grubość 2 milimetry.

Korzystnie, co najmniej jedna z tafli szklanych ma na swojej powierzchni czołowej stykającej się z klockami oporowymi warstwę o niskiej emisyjności.

Korzystnie, połączenie jest współpłaszczyznowe.

Taki sposób wykonania jest możliwy dzięki konstrukcji elementu oszklonego, a zwłaszcza dzięki jego właściwościom mechanicznym równoważnym właściwościom mechanicznym oszklenia monolitycznego.

Takie wykonanie jest możliwe dzięki właściwościom mechanicznym uszczelek mocujących.

W rzeczywistości chociaż ich funkcją główną jest zapewnienie szczelności całości, to sprawdza się ich wytrzymałość na silne naprężenia ścinające i ściskające w celu uniknięcia ich zniszczenia podczas wykonywania pustej przestrzeni w zespole.

Wynalazek zastępuje zatem w klasycznym oszkleniu izolacyjnym oszklenie izolacyjne złożone przynajmniej z dwóch tafli szklanych, pomiędzy którymi pozostawiono pustą przestrzeń. Oszklenie izolacyjne ma grubość ogólną mniejsza niż grubość oszklenia izolacyjnego klasycznego i ma właściwości termoizolacyjne wyraźnie lepsze.

Konstrukcja takiego oszklenia nadaje mu sztywność oraz wytrzymałość, które są równoważne sztywności i wytrzymałości oszklenia monolitycznego o grubości równej sumie grubości tafli szklanych, co oznacza, że tafle szklane zachowują się jak jedna całość. Dzięki swoim właściwościom mechanicznym, a zatem możliwości regulowania ich podatności na uginanie, stosowanie tego typu oszklenia jest korzystne przy montażu typu V.E.A.

Obecność uszczelki mocującej pomiędzy dwiema taflami szklanymi w miejscu części mocującej umożliwia dokonanie zarówno skutecznego, jak i prostego ściśnięcia elementu oszklonego, tak jak jest to w przypadku oszklenia monolitycznego. Element oszklony według wynalazku umożliwia również zastosowanie montażu mechanicznego do połączenia łatwiejszego i prostszego do wykonania niż w przypadku zwykłych oszkleń izolacyjnych.

Hartowanie elementu oszklonego umożliwia zwiększenie wytrzymałości tafli szklanych podczas wykonywania pustej przestrzeni pomiędzy nimi, jak również ogólnej wytrzymałości elementu oszklonego przy jego różnych zastosowaniach.

PL 194 851 B1

Element oszklony z taflami szklanymi o grubości 2 milimetrów ma właściwości mechaniczne równoważne właściwościom mechanicznym oszklenia monolitycznego o grubości 4 mm. Taki rodzaj oszklonego elementu ma korzystnie małą grubość przy wyraźnie lepszych właściwościach termoizolacyjnych.

Warstwa o niskiej emisyjności przyczynia się do działania termoizolacyjnego.

Taki sposób wykonania jest możliwy dzięki konstrukcji elementu oszklonego, a zwłaszcza dzięki jego właściwościom mechanicznym równoważnym właściwościom mechanicznym oszklenia monolitycznego.

Takie wykonanie jest możliwe dzięki właściwościom mechanicznym uszczelek mocujących. W rzeczywistości chociaż ich funkcją główną jest zapewnienie szczelności całości, to sprawdza się ich wytrzymałość na silne naprężenia ścinające i ściskające w celu uniknięcia ich zniszczenia podczas wykonywania pustej przestrzeni w zespole.

Jakie by nie było rozwiązanie wykonania, to powierzchnia czołowa zespołu mocującego znajduje się korzystnie na takim samym poziomie jak jedna z zewnętrznych powierzchni czołowych oszklonego elementu, to jest połączenie jest wówczas typu współpłaszczyznowego. Gdy element oszklony jest już raz w taki sposób umocowany, to widoczny jest on, patrząc z zewnątrz, jako pozbawiony jakiegokolwiek elementu mocującego „wystającego z brzegu”, co ma szczególny walor estetyczny.

Rozwiązanie według wynalazku może być stosowane do wykonywania elewacji w budynku o wielkich powierzchniach.

Inne zastosowanie polega na wykonywaniu drzwi lub ścianek osłony klimatycznej. Ten rodzaj zastosowania jest korzystny przy małej grubości ścianek i izolacji cieplnej bardzo wysokiej i bardzo dobrej dla tego rodzaju zastosowania, to jest przy izolacji cieplnej, której nie można uzyskać za pomocą zwykłego oszkleniem izolacyjnym o grubości całkowitej odpowiadającej kryteriom wymiarów zewnętrznych i widzialności.

Dalsze zastosowanie dotyczy konstrukcji dachowych, przy czym elementy oszklone odgrywają rolę dachówek lub płyt pokryciowych.

Przedmiot wynalazku w przykładzie wykonania przedstawiono na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia elewację wyposażoną w elementy oszklone o wysokich właściwościach izolacyjnych, połączone za pomocą punktów zaczepowych mechanicznych, w widoku zewnętrznym, fig. 2 a, b i c elementy oszklone o wysokich właściwościach izolacyjnych, wyposażone w zespół mocujący zaciśnięty na zespole tafli szklanych, w przekroju poprzecznym, fig. 3 a, b i c - elementy oszklone o wysokich właściwościach izolacyjnych, wyposażone w zespół mocujący zaciśnięty na jednej z tafli szklanych, w widoku poprzecznym.

Dla ułatwienia odczytu proporcje pomiędzy różnymi przedstawionymi elementami nie są na tych figurach rygorystycznie przestrzegane.

Na figurze 1 przedstawiono elewację złożoną z elementów oszklonych 1 o wysokich właściwościach izolacyjnych, oddzielonych ściśliwymi uszczelkami 2 o małej szerokości, przy czym każdy z elementów oszklonych 1 jest przymocowany do konstrukcji nośnej w swoich czterech narożnikach za pomocą punktów zaczepowych 3 w taki sposób, że powierzchnia zewnętrzna nie ma w ogólności żadnego elementu wystającego poza brzeg. Możliwe są również miejsca mocowania inne niż w narożnikach.

Na figurach 2 i 3 przedstawiono element oszklony 1, którego kształt otworu 9 zmienia się w zależności od pożądanego sposobu połączenia. Taki element oszklony 1 utworzony jest z dwóch tafli szklanych 4 i 5, pomiędzy którymi pozostawiono pustą przestrzeń 6, oddzielonych od siebie za pomocą klocków oporowych 7, rozmieszczonych na całej powierzchni i połączonych swoim obrzeżem mineralną uszczelką mocującą 8. Element oszklony 1 wyposażony jest w otwór 9 z przymocowaną do jego obrzeża mineralną mocującą uszczelką 10. Tafle szklane 4 i 5 mają grubość 4 milimetry.

Zgodnie z takim rozwiązaniem tafla szklana 4 pokryta jest na swojej wewnętrznej powierzchni czołowej warstwą o niskiej emisyjności 11. Klocki oporowe 7 mają grubość 0,2 milimetra i średnicę 0,4 milimetra. Rozmieszczone są one na całej powierzchni tafli szklanych i znajdują się względem siebie w odległości 30 mm.

Takie klocki oporowe 7 rozmieszczone są na jednej z tafli szklanych 4 i 5 po jej pokryciu warstwą o niskiej emisyjności 11, na przykład drogą pirolizy, obrobionych oddzielnie celem utworzenia otworu 9, a następnie hartowanych. Po założeniu sznurka ze spieku szklanego na obrzeżu drugiej tafli szklanej 4, 5 i jej otworu, obydwie tafle szklane 4, 5 są składane w taki sposób, że obydwa otwory znajdują się naprzeciwko siebie tworząc otwór 9, a następnie prowadzi się obróbkę cieplną całości celem przeprowadzenia zgrzewania obydwu tafli szklanych 4 i 5, przy czym uszczelka mocująca 8

PL 194 851 B1 i uszczelka 10 uszczelniają całość. Następnie wprowadza się podciśnienie pomiędzy obydwiema taflami szklanymi 4 i 5. Oszklony element 1 jest wtedy gotowy do wykorzystania.

Na figurze 2a przedstawiono pierwszy sposób rozwiązania elementu oszklonego 1, wyposażonego w zespół przytwierdzający 12, zaciśnięty na dwóch taflach szklanych 4 i 5. Zespół przytwierdzający 12 złożony jest ze śruby 13 wchodzącej w otwór 9, elementu blokującego/zaciskowego 14 oraz podkładki 15 i 16 z materiału miększego niż materiał śruby 13, na przykład z aluminium, przy czym śruba 13 wykonana jest korzystnie ze stali nierdzewnej.

Na poziomie otworu 9 elementu oszklonego 1 tafla szklana 4 jest wyposażona w otwór kołowy, natomiast tafla szklana 5 w otwór o tej samej średnicy, scentrowany z otworem poprzednim.

Śruba 13 ze stali nierdzewnej z łbem cylindrycznym o średnicy większej niż średnica otworu 9 przechodzi przez element oszklony 1. Łeb śruby 13 opiera się na powierzchni tafli szklanej 4 z pośrednią podkładką 15 umożliwiającą uzyskanie lepszego styku bez ryzyka uszkodzenia brzegu otworu tafli szklanej 4. Element blokujący/zaciskowy 14 nakręca się na śrubę 13 i przylega on płasko do tafli szklanej 5 za pośrednictwem podkładki 16. Zespół przytwierdzający 12 jest wtedy zaciśnięty na obydwu taflach szklanych 4 i 5, stykających się ze sobą za pośrednictwem mocującej uszczelki 10, której właściwości mechaniczne umożliwiają jej przeciwstawienie się siłom nacisku wywieranym przez zespół przytwierdzający 12. Taki rodzaj montażu jest łatwiejszy do wykonania, lecz ma niedogodność polegającą na tym, że nie jest typu współpłaszczyznowego.

Na figurze 2b przedstawiono inne rozwiązanie elementu oszklonego 1, wyposażonego w zespół przytwierdzający 12, zaciśnięty na dwóch taflach szklanych 4 i 5. Zespół przytwierdzający 12 złożony jest ze śruby 23 ze stali nierdzewnej, wchodzącej w otwór 9, elementu blokującego/zaciskowego 24 i podkładek 25 i 26 z aluminium.

Na poziomie otworu 9 elementu oszklonego 1 tafla szklana 4 wyposażona jest w wyfrezowany otwór kołowy, a tafla szklana 5 w otwór kołowy niewyfrezowany o średnicy identycznej ze średnicą wewnętrzną otworu poprzedniego i scentrowany względem niego.

Śruba 23 z łbem stożkowym przechodzi przez element oszklony 1 i opiera się na tafli szklanej 4 w taki sposób, że wychodzi ponad jej powierzchnię zewnętrzną, przy czym podkładka 25 umieszczona jest pomiędzy taflą szklaną 4 i łbem śruby 23. Element blokująco/zaciskowy 24 nakręca się na śrubę 23 i przylega płasko do tafli szklanej 5 za pośrednictwem podkładki 26. Zespól przytwierdzający 12 jest wtedy zaciśnięty na dwóch taflach szklanych 4 i 5, stykających się ze sobą za pośrednictwem mocującej uszczelki 10.

Na figurze 2c przedstawiono jeszcze inne rozwiązanie elementu oszklonego 1 wyposażonego w zespół przytwierdzający 12 zaciśnięty na dwóch taflach szklanych 4 i 5. Zespół przytwierdzający 12 jest identyczny z zespołem przedstawionym na fig. 2b.

Na poziomie otworu 9 elementu oszklonego 1 tafla szklana wyposażona jest w otwór kołowy wyfrezowany, a tafla szklana 5 w otwór kołowy wyfrezowany o średnicy mniejszej, scentrowany względem otworu poprzedniego w taki sposób, że gdy obydwie tafle szklane 4 i 5 połączone są ze sobą za pośrednictwem mocującej uszczelki 10, to powierzchnia wewnętrzna otworu tworzy powierzchnię stożka regularnego. Łeb śruby 23 opiera się poprzez podkładkę 25 na powierzchni otworu 9 w taki sposób, że wystaje ponad powierzchnię zewnętrzną tafli szklanej 4. Element blokująco/zaciskowy 24 jest nakręcany na śrubę 23 i przylega płasko do tafli szklanej 5 za pośrednictwem podkładki 26. Zespół przytwierdzający 12 jest wtedy zaciśnięty na obydwóch taflach szklanych 4 i 5, stykających się ze sobą za pośrednictwem uszczelki mocującej 10.

W stosunku do montażu przedstawionego na fig. 2b, styk łba śruby i elementu oszklonego 1 zapewnia korzystnie lepsze rozłożenie sił wytwarzanych przez zaciskanie zespołu przytwierdzającego 12.

Na figurze 3a przedstawiono pierwsze rozwiązanie elementu oszklonego 1 wyposażonego w zespół przytwierdzający 12 zaciśnięty na jednej z obydwu tafli szklanych 4 i 5 tworzących element oszklony 1. Zespół przytwierdzający 12 utworzony jest ze śruby 33 ze stali nierdzewnej, wchodzącej w otwór 9, elementu blokująco/zaciskowego 34 i aluminiowych podkładek 35 i 36.

Na poziomie otworu 9 elementu oszklonego 1 tafla szklana 4 wyposażona jest w okrągły otwór, a tafla szklana 5 w okrągły otwór o średnicy mniejszej, scentrowany względem otworu poprzedniego. Śruba 33 z łbem cylindrycznym o średnicy mniejszej niż średnica otworu tafli szklanej 4 i większej niż średnica otworu tafli szklanej 5, przechodzi przez element oszklony 1. Łeb śruby 33 opiera się na powierzchni wewnętrznej tafli szklanej 5 za pośrednictwem podkładki 35. Element blokująco/zaciskowy 34 jest nakręcany na śrubę 33 i przylega płasko do tafli szklanej 5 po stronie zewnętrznej za pośrednictwem podkładki 36. Zespół przytwierdzający 12 jest wtedy zaciśnięty na tafli szklanej 5, przy czym

PL 194 851 B1 wysokość łba śruby 33 jest taka, że jego powierzchnia czołowa jest na takim samym poziomie jak powierzchnia zewnętrzna tafli szklanej 4. Taki rodzaj montażu jest łatwy do wykonania i ma tę zaletę, że jest współpłaszczyznowy.

Na figurze 3b przedstawiono inne rozwiązanie elementu oszklonego 1 wyposażonego w zespół przytwierdzający 12 zaciśnięty na jednej z dwóch tafli szklanych 4 i 5 tworzących element oszklony 1. Zespół przytwierdzający 12 jest złożony ze śruby 43 ze stali nierdzewnej, wchodzącej w otwór 9, elementu blokująco/zaciskowego 44 i aluminiowych podkładek 45 i 46.

Na poziomie otworu 9 elementu oszklonego 1 tafla szklana 4 jest wyposażona w okrągły otwór, a tafla szklana 5 w okrągły wyfrezowany otwór scentrowany względem otworu poprzedniego, i którego średnica zewnętrzna jest mniejsza niż średnica otworu tafli szklanej 4. Śruba 43 z łbem cylindrycznym o średnicy mniejszej niż średnica otworu tafli szklanej 4 jest większa niż średnica zewnętrzna otworu tafli szklanej 5 i przechodzi przez element oszklony 1. Łeb śruby 43 opiera się na powierzchni wewnętrznej tafli szklanej 5 za pośrednictwem podkładki 45. Element blokująco/zaciskowy 44 o kształcie stożkowym nakręca się na śrubę 43 i opiera się na tafli szklanej 5 w taki sposób, że jest współpłaszczyznowy z jej powierzchnią zewnętrzną, przy czym podkładka 46 znajduje się pomiędzy taflą szklaną 5 i elementem blokująco/zaciskowym 44. Zespół przytwierdzający 12 jest wtedy zaciśnięty na tafli szklanej 5, przy czym wysokość łba śruby 43 jest taka, że jego powierzchnia czołowa jest na takim samym poziomie jak powierzchnia zewnętrzna tafli szklanej 4.

Na figurze 3c przedstawiono jeszcze inne rozwiązanie elementu oszklonego 1 wyposażonego w zespół przytwierdzający 12 zaciśnięty na jednej z obydwu tafli szklanych 4 i 5 tworzących element oszklony 1. Zespół przytwierdzający 12 jest złożony ze śruby 53 ze stali nierdzewnej z łbem stożkowym, wsuwającej się w otwór 9, elementu blokująco/zaciskowego 54 i aluminiowych podkładek 55 i 56.

Na poziomie otworu 9 elementu oszklonego 1 tafla szklana 4 jest wyposażona w okrągły wyfrezowany otwór, a tafla szklana 5 w okrągły otwór wycentrowany względem otworu poprzedniego, którego średnica jest większa niż średnica zewnętrzna otworu tafli szklanej 4. Śruba 53 z łbem stożkowym opiera się na tafli szklanej 4 w taki sposób, że jest współpłaszczyznowa z jej powierzchnią zewnętrzną, przy czym podkładka 55 znajduje się pomiędzy taflą szklaną 4 i łbem śruby 53. Element blokująco/zaciskowy 54 jest nakręcany na śrubę 53 i przylega płasko do tafli szklanej 4 po stronie wewnętrznej za pośrednictwem podkładki 56. Zespół przytwierdzający 12 jest wtedy zaciśnięty na tafli szklanej 4.

Zaciskanie zespołu przytwierdzający 12 na jednej z dwóch tafli szklanych 4 i 5 elementu oszklonego 1 jest w ogólności rozwiązaniem wykonawczym najprostszym i najłatwiejszym. Stabilność w czasie połączonego elementu oszklonego 1 jest korzystnie zabezpieczona przez samą konstrukcję elementu, a zwłaszcza dzięki właściwościom mechanicznym uszczelek łączących 8 i 10.

Montaż zespołu łączącego na elemencie oszklonym prowadzi się korzystnie całkowicie na budowie. W ten sposób nie ma żadnych problemów ze składowaniem lub transportem elementów oszklonych, które mogą być dostarczane w swojej najprostszej postaci, to jest bez elementów mocujących, a ponadto łączenie tych elementów oszklonych dokonuje się w sposób prosty.

Claims (8)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Element oszklony o wysokich właściwościach izolacyjnychzawierający co najmniej dwie tafle szklane, pomiędzy którymi jest utworzona próżnia, oddzielone od siebie klockami rozłożonymi na całej powierzchni, przy czym tafle szklane są ze sobą połączone i szczelnie zamknięte wokół obwodu nieorganiczną uszczelką, a wokół obwodu otworów są także szczelnie zamknięte i uszczelnione nieorganiczną uszczelką, znamienny tym, że element oszklony (1) jest wyposażony w co najmniej jeden zespół przytwierdzający (12) do ześrubowania elementu oszklonego (1) ze strukturą nośną i który jest przeprowadzony przez otwór (9) wykonany we wszystkich taflach szklanych (4, 5) formujących element oszklony (1), przy czym zespół przytwierdzający (12) jest zaciśnięty na co najmniej jednej tafli szklanej (4, 5) formującej element oszklony (1), a także zespół przytwierdzający (12) i otwór (9) mają kształt umożliwiający to zaciśnięcie.
2. 2. Elemen według zastrz. 1, znamienny tym, że mocująca obwodowa uszczelka (10) otworu (9) ma co najmniej taką samą wytrzymałość mechaniczną jak obwodowa uszczelka mocująca (8) elementu oszklonego (1).

   PL 194 851 B1
3. 3. Element według zastrz. 2, znamienny tym, żemocująca obwodowa uszczelka ( 10) oh/voru (9) ma tską zsmą wytrzymałość ns ściskanie jsk cWwcOcws szcucnias mcasjcus (8) nlnmnnts czaalcnngc (0).
4. 4. Elemedtwodług zastrz. 2 albw 3,z namiennytym, że mecującuobwobowo uszcuclka( 10) ctwcrs (9) ms tską zsmą wytrcymsłcść ns śuinsnin jsk cWwcOcws szcucnias mcasjcus (8) nlnmnnts czcaicnngc (0).
5. 5. Elnmnnt wnOłsg csztrc. 0, znamienny tym, en tsfln zcaisnn (4, 5) zą hsrtcwsnn.
6. 6. Elemedt wodług zcsz-Zc 1, znamienny tym, że tafle szciasn (4, 5) mmi^ mininnelną grus Wcść 2 milimntry.
7. 7. Elemedt wodługgcsttz. 1 , znnmiennytymi, żecun njąmiej jenons tafli szciasncuM, 5 )mmnn zwcjnj pcwinraahni accłcwnj ztyasjcunj zię c alcuasmi cpcrcwymi (7) wsrztwę c nizainj nmizyjncśui (0 0).
8. 8. Elnmnnt wnOłsg csztrc. 0, znamienny tym, en pcłcucnnin jnzt wzpółpłszcacycncwn.