PL192743B1 - Element mocujący - Google Patents

Abstract

1. Element mocujacy ze szpilka, majaca trzonek i leb, do wbijania w twarde materialy, jak beton, kamien, stal i tym podobne oraz z elementem prowadzacym, który ma korpus z centralnym otworem przelotowym oraz z rów- nomiernie rozdzielonymi na obwodzie zebrami wzdluznymi, które rozciagaja sie na calej dlu- gosci korpusu i w rzucie osiowym wystaja pro- mieniowo poza zarys obwodu lba szpilki, zna- mienny tym, ze na kazdym zebrze wzdluz- nym (7) jest umieszczony co najmniej jeden jezyk mocujacy (8), który wystaje w promienio- wym kierunku poza obwiednie (H), utworzona przez zebra wzdluzne (7). PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest element mocujący do wbijania w twarde materiały.

Z opisu DE-976035 jest znany element mocujący ze szpilką i elementem prowadzącym, otaczającym trzonek szpilki. Element prowadzący służy do współosiowego ustawienia szpilki w przyrządzie do osadzania i składa się z cylindrycznego korpusu z centralnym otworem przelotowym oraz trzech, równomiernie umieszczonych na obwodzie, żeber wzdłużnych. Żebra wzdłużne rozciągają się na całej długości elementu prowadzącego i wystają w promieniowym kierunku poza średnicę zewnętrzną łba, znajdującego się na wolnym końcu szpilki. Ponieważ żebra wzdłużne służą do ciernego połączenia elementu prowadzącego z obszarem przyjmującym przyrządu do osadzania, mogą powstawać siły tarcia, które są większe od siły tarcia w obszarze otworu przelotowego pomiędzy trzonkiem szpilki a elementem prowadzącym. Prowadzi to, przykładowo przy wbijaniu szpilki w twarde podłoże do przesunięcia elementu prowadzącego na trzonku szpilki i do niewystarczającego prowadzenia elementu mocującego w przyrządzie osadczym. Złe prowadzenie elementu mocującego może prowadzić do złego osadzenia lub do uszkodzeń przyrządu do osadzania.

Zadaniem wynalazku jest opracowanie elementu mocującego, który byłby osadzany w obszarze przyjmowania przyrządu do osadzania za pomocą nieznacznej siły, w nim pewnie prowadzony i za pomocą nieznacznej siły z niego wypychany.

Zadanie to zostało rozwiązane dzięki temu, że na każdym żebrze wzdłużnym jest umieszczony co najmniej jeden język mocujący, który wystaje w promieniowym kierunku poza obwiednię, utworzoną przez żebra wzdłużne.

Korzystnie język mocujący wystaje poza obwiednię o wymiar, który odpowiada 0,02 do 0,09krotności średnicy i który rozciąga się na części całkowitej długości korpusu z tym, że jego rozciągłość odpowiada 0,02 do 0,08-krotności długości całkowitej korpusu.

Według wynalazku język mocujący wystaje z zagłębienia, rozciągającego się na całej długości korpusu, na wolnym obszarze końcowym żeber wzdłużnych, których zarys zewnętrzny rozszerza się w kierunku do ich wolnego końca.

Korzystnie prostopadle do osi, dzielącej na połowę kąt pomiędzy dwoma sąsiadującymi żebrami wzdłużnymi, rozciąga się powierzchnia, która jest częścią zarysu wewnętrznego centralnego otworu przelotowego.

Zgodnie z wynalazkiem, element prowadzący jest wykonany z elastycznego materiału.

Właściwe prowadzenie elementu mocującego w obszarze przyjmującym przyrządu do osadzania przejmują żebra wzdłużne. Języki mocujące, umieszczone na żebrach wzdłużnych umożliwiają przytrzymanie złączem ciernym elementu mocującego w obszarze przyjmującym przyrządu osadczego i uniemożliwiają jego wypadnięcie z tego obszaru, gdy przyrząd do osadzania jest w ten sposób utrzymywany, że wylot otworu przyjmującego jest skierowany do dołu.

Duże odkształcenie języków mocujących jest uniemożliwione, ponieważ one wystają ponad obwiednię, utworzoną przez wolne końce żeber wzdłużnych o wymiar, który odpowiada 0,02 do 0,09-krotności średnicy obwiedniowej.

Wysoka siła tarcia pomiędzy obszarem przyjmującym przyrządu do osadzania a językami mocującymi jest zależna od ich rozciągłości, przebiegającej równolegle do rozciągłości wzdłużnej żeber wzdłużnych. Korzystnie, każdy język mocujący rozciąga się na części całej długości korpusu.

Bardzo dobre elastyczne własności języków mocujących osiąga się, gdy język mocujący wystaje z zagłębienia rozciągającego się na całej długości korpusu, na wolnym obszarze końcowym żeber wzdłużnych.

Elastyczne połączenie pomiędzy żebrem wzdłużnym a korpusem można osiągnąć, gdy zarys zewnętrzny przekroju poprzecznego żebra wzdłużnego, przebiegającego prostopadle do rozciągłości wzdłużnej żebra wzdłużnego, rozszerza się w kierunku jego wolnego końca. Nieznaczny przekrój poprzeczny żeber poprzecznych w obszarze obwodowym korpusu tworzy przykładowo rodzaj osi obrotu, wokół której mogą poruszać się żebra wzdłużne. Ze względu na technikę wytwarzania, prostopadle do osi dzielącej na połowę kąt, pomiędzy dwoma sąsiadującymi żebrami wzdłużnymi, rozciąga się powierzchnia prowadząca szpilkę. Ta powierzchnia jest częścią zarysu wewnętrznego centralnego otworu przelotowego. Jeżeli element prowadzący przykładowo ma trzy żebra wzdłużne, to zarys wewnętrzny centralnego otworu przelotowego ma przykładowo trzy powierzchnie, umieszczone pod jednakowym kątem do siebie, które służą do przyjmowania i prowadzenia szpilki przechodzącej przez element prowadzący.

PL 192 743 B1

Aby móc dopasować zarys wewnętrzny centralnego otworu przelotowego do trzonka szpilki i języków mocujących do obszaru przyjmującego przyrządu do osadzania, element prowadzący jest utworzony z elastycznego materiału.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia element mocujący ze szpilką i elementem prowadzącym a fig. 2 - przekrój według linii II-II na fig. 1.

Element mocujący przedstawiony na fig. 1 i 2 składa się ze szpilki 1 i elementu prowadzącego 4. Szpilka 1 ma trzonek 2, który na wolnym końcu jest zakończony ostrzem. Drugi wolny koniec szpilki 1 jest zaopatrzony w łeb 3, promieniowo odstający od trzonka 2.

Element prowadzący 4, otaczający trzonek 2 szpilki 1, jest wykonany z elastycznego materiału i jest utworzony przez cylindryczny korpus 5, na którego obwodzie są jednakowo rozdzielone odstające trzy żebra wzdłużne 7, które rozciągają się na całej długości korpusu 5. Szerokość B żebra wzdłużnego 7, mierzona prostopadle do rozciągłości wzdłużnej elementu prowadzącego 4 zmniejsza się w kierunku do jego wolnego końca. Element prowadzący 4 ma centralny otwór przelotowy 6, który służy do przyjęcia i prowadzenia szpilki 1.

Każde żebro wzdłużne 7 ma w swoim wolnym obszarze końcowym zagłębienie 9, ukształtowane w zasadzie w postaci U, które rozciąga się na całej długości żebra wzdłużnego 7. Wewnątrz każdego zagłębienia 9 jest umieszczony język mocujący 8, który wystaje w promieniowym kierunku ponad wolny koniec żebra wzdłużnego 7. Rozciągłość E języka mocującego 8, w kierunku równoległym do długości żebra wzdłużnego 7, odpowiada 0,02 do 0,08 krotności długości całkowitej korpusu 5.

Prostopadle do osi A dzielącej na połowę kąt W, pomiędzy wzajemnie sąsiadującymi żebrami wzdłużnymi 7, rozciąga się powierzchnia, która jest częścią zarysu wewnętrznego 10 centralnego otworu przelotowego 6 korpusu 5. Zarys wewnętrzny 10 ma ogółem trzy powierzchnie, które są umieszczone wzajemnie pod jednakowym kątem. Przez te powierzchnie następuje połączenie cierne elementu 2 szpilki 1. Obwiednia tych powierzchni jest nieznacznie mniejsza od średnicy trzonka 2 szpilki 1, przez co szpilka 1 osadzana w centralnym otworze przelotowym 6 elastycznego elementu prowadzącego 4jest także w nim ustalona złączem ciernym.

Łeb 3 szpilki 1 ma średnicę zewnętrzną, która jest mniejsza od średnicy obwiedniowej D, utworzonej przez wolne końce żeber wzdłużnych 7 bez języków mocujących 8.

Claims (8)

1. Element mocujący ze szpilką, mającą trzonek i łeb, do wbijania w twarde materiały, jak beton, kamień, stal i tym podobne oraz z elementem prowadzącym, który ma korpus z centralnym otworem przelotowym oraz z równomiernie rozdzielonymi na obwodzie żebrami wzdłużnymi, które rozciągają się na całej długości korpusu i w rzucie osiowym wystają promieniowo poza zarys obwodu łba szpilki, znamienny tym, że na każdym żebrze wzdłużnym (7) jest umieszczony co najmniej jeden język mocujący (8), który wystaje w promieniowym kierunku poza obwiednię (H), utworzoną przez żebra wzdłużne (7).

2. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że język mocujący (8) wystaje poza obwiednię (H) o wymiar (S), który odpowiada 0,02 do 0,09-krotności średnicy (D).

3. Element według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że język mocujący (8) rozciąga się na części całkowitej długości korpusu (5).

4. Element według zastrz. 3, znamienny tym, że rozciągłość (E) języka mocującego (8) odpowiada 0,02 do 0,08-krotności długości całkowitej korpusu (5).

5. Element według zastrz. 4, znamienny tym, że język mocujący (8) wystaje z zagłębienia (9), rozciągającego się na całej długości korpusu (5), na wolnym obszarze końcowym żeber wzdłużnych (7).

6. Element według zastrz. 5, znamienny tym, że zarys zewnętrzny żeber wzdłużnych (7) rozszerza się w kierunku do ich wolnego końca.

7. Element według zastrz. 6, znamienny tym, że prostopadle do osi (A), dzielącej na połowę kąt (W) pomiędzy dwoma sąsiadującymi żebrami wzdłużnymi (7), rozciąga się powierzchnia, która jest częścią zarysu wewnętrznego (10) centralnego otworu przelotowego (6).

8. Element według zastrz. 1, znamienny tym, że element prowadzący (4) jest utworzony z elastycznego materiału.