PL182251B1 - Sposób wytwarzania okladziny z latwotopliwych materialówPierwszenstwo: PL PL PL PL PL PL PL PL PL PL - Google Patents

Abstract

1. Sposób wytwarzania okladziny z latwotopliwych materialów, w której tkanina podstawowa otrzymuje pokrycie z latwotopliwych polimerów w postaci gru- dek, znamienny tym, ze wykonuje sie kolejno naste- pujace operacje: osadza sie za pomoca druku sitowego przez drukarke (4) warstwy spodnie (5) polimerów, w postaci pasty z wiazaniami poprzecznymi lub sub- stancji rozproszonej w rozpuszczalniku, której tempe- ratura topnienia jest wyzsza od najnizszej temperatury topnienia dla tych polimerów na elemencie przenosza- cym (6, 7) posiadajacym regularna i gladka powierzch- nie, nastepnie przenosi sie tak uzyskane grudki o pla- skiej powierzchni i malej grubosci na tkanine podsta- wowa (2), po czym nanosi sie latwotopliwe czastki (10) polimerów na warstwy spodnie (5) oraz przesuwa sie ten zestaw okladziny latwotopliwej (1) przez komore grzew- cza i/lub radiacyjna (12) powodujac poprzeczne wiazanie i/lub stopienie pasty lub substancji rozproszonej. FI G. 1 PL PL PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Znany jest sposób uzyskiwania okładzin z łatwotopliwych materiałów wykonanych z tkaniny podstawowej, na której jest osadzana poprzez pokrywanie warstwa łatwotopliwych polimerów rozprowadzanych punktowo.

182 251

Takie okładziny są szczególnie przeznaczone do łączenia ich z innym materiałem włókienniczym, na przykład ubraniem, tworząc kompozycję, której nadaje się określone właściwości fizyczne, to znaczy wytrzymałość, sprężystość, miękkość, chwyt, objętość.

Te właściwości kompozycji pochodzą z właściwości ubrania, właściwości tkaniny podstawowej, okładziny, a także z właściwości zestawu składników oraz sposobu zastosowania warstwy łatwotopliwej.

Okładzina z łatwotopliwych materiałów jest następnie wiązana z ubraniami dając pożądaną kompozycję.

To wiązanie zazwyczaj uzyskuje się przy użyciu prasy i zastosowaniu temperatur w przedziale pomiędzy 90°C a 160°C pod ciśnieniem w zakresie od 1-9 x 10⁶Pa do 1-9 x 10⁵ Pa przez stosunkowo krótkie okresy czasu, rzędu 10 do 30 sekund.

W tej fazie, łatwotopliwe polimery występujące w okładzinie częściowo odzyskują właściwości przylepne.

Na tym etapie procesu, zapobiega się przechodzeniu łatwotopliwych polimerów przez tkaninę ubrania lub tworzeniu zwrotów, to znaczy przechodzeniu tych polimerów przez tkaninę podstawową okładziny. Obecnie jednak, wszystkie okładziny z łatwotopliwych materiałów nie przechodzą na drugą stronę tkaniny ubrania.

Przechodzenie łatwotopliwych polimerów przez tkaninę i ich zwroty wytworzyłyby nieestetyczny efekt, powodując nieprzydatność do użytku takiej okładziny lub, we wszystkich przypadkach, nadając zestawowi nieodpowiednie właściwości w stosunku do pożądanych.

Takie przechodzenie powoduje migrację części łatwotopliwych polimerów do powierzchni przeciwległej do wstępnej powierzchni łatwotopliwej obłożonego po drugiej stronie materiału tekstylnego.

Ujemnym rezultatem takiego przechodzenia jest przywieranie tyłu okładziny z łatwotopliwych materiałów do obłożonego materiału tekstylnego, podczas prasowania lub maglowania ubrania.

Poza tym, z powodu penetracji polimerów w tkaninę podstawową, zostaje ona usztywniona poprzez sklejenie ze sobą włókien i/lub przędzy.

Zjawiska przechodzenia i zwrotów zostały zaobserwowane, gdy zaczęto stosować okładziny z łatwotopliwych materiałów i odtąd czyniono wiele prób, aby uniknąć tych defektów.

Stąd, przedstawione zostało rozwiązanie według dokumentu nr FR-A-2 177 038 w celu uzyskania okładziny poprzez osadzanie dwóch warstw substancji przylepnej na tkaninie podstawowej. Pierwsza warstwa jest uzyskiwana przez pokrycie lepką substancją rozprowadzalną (pastą) zawierającą polimery o dużej lepkości i/lub temperaturze topnienia wyższej od najniższej temperatury topnienia dla tych polimerów bezpośrednio tkaniny podstawowej, za pomocą druku sitowego.

Druga warstwa jest uzyskiwana przez pokrycie proszkiem z łatwotopliwych polimerów o lepkości i/lub temperaturze topnienia mniejszej niż w przypadku pierwszej warstwy.

Powierzchnia położenia grudek pasty warstwy spodniej pozostaje przylepna, dzięki właściwościom i zestawowi składników ją tworzących, aż do kolejnej fazy wysychania. Stąd, materiał łatwotopliwy rozproszony w postaci bardzo rozdrobnionego proszku na pokrytej tkaninie podstawowej osiada dzięki grawitacji na całej tkaninie podstawowej, ale przywiera mocniej na powierzchni grudek pasty.

Ponieważ materiały stosowane na podwarstwę posiadają temperaturę topnienia wyższą od warstwy łatwotopliwej, tworzą one osłonę oraz, teoretycznie, substancja przylepiana nie przepływa przez tkaninę podstawową, gdy okładzina jest łączona z ubraniem.

Jednakże, ponieważ grudki warstwy spodniej posiadają kształt sferyczny lub elipsoidalny, cząstki materiału łatwotopliwego przyklejają się do całej powierzchni przyłożenia grudek pasty, a zwłaszcza w obszarze zetknięcia grudki przyłożenia pasty z tkaniną podstawową, co powoduje to, że materiał łatwotopliwy obecny w punkcie zetknięcia przepływa przez tkaninę podstawową, zaś warstwa spodnia nie może działać jako osłona podczas łączenia, stając się przyczyną przechodzenia.

Co więcej, z powodu jej nieregularnej powierzchni, warstwa spodnia penetruje mniej lub bardziej w tkaninę podstawową podczas bezpośredniego pokrywania. Stąd, powierzchnia

182 251 przylepna warstwy spodniej jest zróżnicowana oraz, w efekcie, również ilość cząstek jest zróżnicowana, powodując bardzo ujemny skutek jeśli chodzi o siły przyczepności pomiędzy okładziną a ubraniem oraz, w szczególności, na niejednorodność tych sił przyczepności.

Celem niniejszego wynalazku jest sposób wytwarzania okładziny z łatwotopliwych materiałów, który eliminuje ograniczenia lub wady znanych w tej dziedzinie rozwiązań.

Szczególnym celem niniejszego wynalazku jest sposób wytwarzania okładziny z łatwotopliwych materiałów, w przypadku której materiał łatwotopliwy nie przepływa przez tkaninę podstawową, gdy jest ona przykładana do ubrania.

Innym celem niniejszego wynalazku jest sposób wytwarzania takiej okładziny, w którym to substancja przyczepna nie styka się z tkaniną podstawową, zaś styka się jedynie z górną częścią warstwy spodniej.

Sposób wytwarzania okładziny z łatwotopliwych materiałów według wynalazku, w której tkanina podstawowa otrzymuje pokrycie z łatwotopliwych polimerów w postaci grudek, charakteryzuje się tym, że wykonuje się kolejno następujące operacje: osadza się za pomocą druku sitowego warstwy spodnie polimerów, w postaci pasty z wiązaniami poprzecznymi lub substancji rozproszonej w rozpuszczalniku, której temperatura topnienia jest wyższa od najniższej temperatury topnienia dla tych polimerów, na elemencie przenoszącym posiadającym regularną i gładką powierzchnię, następnie przenosi się tak uzyskane grudki o płaskiej powierzchni i małej grubości na tkaninę podstawową, po czym nanosi się cząstki łatwotopliwych polimerów na warstwy spodnie oraz przesuwa się tę kompozycję okładzin z łatwotopliwych materiałów przez komorę grzewczą i/lub radiacyjną powodując poprzeczne wiązanie i/lub stopienie pasty lub substancji rozproszonej.

Cząstki łatwotopliwych polimerów nanosi się w postaci proszku, przy czym cząstki łatwotopliwych polimerów, które trafiają poza zarys warstwy spodniej, są następnie usuwane podczas przejścia przez urządzenie odciągające.

Podwarstwy polimerów osadza się na elemencie przenoszącym w postaci rolki, a w innym wykonaniu warstwy spodniej polimerów osadza się na elemencie przenoszącym w postaci przenośnika bezkońcowego.

Polimer warstwy spodniej jest wybrany spośród polimerów posiadających temperaturę topnienia wyższą niż cząstki polimerów łatwotopliwych i polimer warstwy spodniej jest polietylenem oraz jest on wybierany z grupy utworzonej z mieszanek aminoplastowych, żywic akrylowych, żywic aminoplastowych, poliuretanów.

Warstwę spodnią poddaje się wstępnej obróbce ujednoradniającej przed jej przeniesieniem.

Następnie warstwę spodnią polimerów osadza się za pomocą drukarki na elemencie przenoszącym, który styka się z drukarką w określonym obszarze oraz do tkaniny podstawowej w innym określonym obszarze, odpowiednio, przy czym wspomniane określone obszary są umieszczone w tej samej płaszczyźnie lub w płaszczyznach równoległych.

Sortyment według wielkości cząstek łatwotopliwych polimerów znajduje się w zakresie od 60 do 200 mm i cząstki łatwotopliwych polimerów stanowią cząstki poliamidowe, poliestrowe, poliuretanowe lub polietylenowe.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schematyczny widok urządzenia ilustrujący sposób wytwarzania okładziny według niniejszego wynalazku, fig. 2 - sposób wytwarzania okładziny według innego przykładu wykonania niniejszego wynalazku za pomocą innego urządzenia pokazanego schematycznie, fig. 3 - schematyczny widok przekroju poprzecznego okładziny łatwotopliwej uzyskanej przez zastosowanie sposobu według niniejszego wynalazku, fig. 4 - schematyczny widok przekroju poprzecznego okładziny z łatwotopliwych materiałów znanej ze stanu techniki.

Według niniejszego wynalazku, wytwarzana jest okładzina z łatwotopliwych materiałów 1, która zawiera tkaninę podstawową 2 zawierającą grudki 3 z polimerów łatwotopliwych na jednej z jej zewnętrznych powierzchni.

Sama tkanina podstawowa 2 jest dobrze znana. Ma ona te same własności, co tkaniny tradycyjnie stosowane w przypadku okładzin.

182 251

Może być ona materiałem tekstylnym tkanym, dzianym lub nietkanym. Najczęściej te materiały tekstylne są przekształcane, a następnie poddawane operacjom wykończeniowym przed ich zastosowaniem jako podstawa do pokrywania.

Dwie pokrywające warstwy polimerowe rozprowadzone w postaci grudek, stanowią warstwę spodnią 5 i łatwotopliwe cząstki 10 i są kolejno nakładane na tkaninę podstawową 2.

W tym celu warstwa 5 spodnia polimerów jest osadzana jako pierwsza, w postaci pasty lub substancji rozpuszczonych w rozpuszczalniku, takim jak woda, w punktach rozmieszczonych na płaskim lub wypukłym elemencie przenoszącym 6, 7 posiadającym regularną i gładką powierzchnię. Temperatura topnienia tych polimerów jest wyższa od najniższej temperatury topnienia dla tych polimerów i w związku z tym wyższa niż temperatura topnienia polimerów łatwotopliwych.

Elementy przenoszące 6, 7 stanowi rolka 6 lub przenośnik 7, który korzystnie tworzy zamkniętą pętlę przesuwającą się na rolkach transportowych 8a, 8b.

Wspomniana warstwa spodnia tworząca osłonę jest osadzana za pomocą drukarki 4 do druku sitowego. Ta obrotowa drukarka 4 jest znana ze stanu techniki, współpracuje z wałkiem rakielowym 4a z jednej strony oraz z rolką przeciwbieżną którą stanowi rolka przenosząca 6 albo rolka transportowa 8a przenośnika 7.

Osie drukarki 4 do druku sitowego oraz rolki przenoszącej 6 lub rolki transportowej 8a są równoległe jedna do drugiej i prostopadłe do kierunku ruchu tkaniny podstawowej 2.

Drukarka 4 do druku sitowego umożliwia pokrywanie materiałem w postaci pasty lub substancji rozproszonych w rozpuszczalniku takim jak woda.

W przypadku mokrego pokrywania, bardzo rozdrobniony proszek polimerowy w roztworze wodnym jest nakładany na wspomniany element przez wydrążony wałek rakielowy zamontowany wewnątrz rolki obrotowej, który posiada cienką perforowaną ściankę. Wałek rakielowy 4a umożliwia przejście pasty przez otwory drukarki do druku sitowego.

Skład warstwy spodniej 5 jest zróżnicowany zależnie od zastosowań. W pewnych przypadkach, stosowane są bardzo rozdrobnione materiały, których temperatura topnienia jest większa od najniższej temperatury topnienia łatwotopliwych cząstek 10, na przykład polietylenów. W innych przypadkach, stosowane są chemicznie czynne materiały tak, aby ich aktywność chemiczna powodowała, że ich temperatura topnienia będzie także wyższa niż temperatura łatwotopliwych cząstek 10 takich jak aminoplasty, żywice akrylowe oraz akrylany uretanu, poliuretany, żywice epoksydowe.

W celu uzyskania pasty pokrywającej z tych polimerów, używa się ich w stanie bardzo rozdrobnionym i rozproszonym w wodzie. W celu uzyskania mieszanki pastowej, jeśli jest to konieczne, mogą być dodawane środki zagęszczające.

Pasta ta jest następnie osadzana na rolce przenoszącej 6 lub przenośniku 7, a następnie poddawana przekształceniom zamierzonym w celu przekształcenia rozpuszczalnika częściowo lub całkowicie i/lub stopienia bardzo rozdrobnionego polimeru lub uaktywnienia, przez napromieniowanie, polimerów podatnych na źródła promieniowania (takie jak promienie UV, bombardowanie elektronami i tym podobne). Ta wstępna obróbka przez urządzenie 16 warstwy spodniej 5, przed jej naniesieniem, umożliwia jej ujednorodnienie.

Następną operacją jest naniesienie zestawu grudek warstwy spodniej 5 na tkaninę podstawową 2. Aby umożliwić to naniesienie, tkanina podstawowa 2 jest prasowana, według przykładu wykonania pokazanego na fig. 1, pomiędzy rolką przenoszącą 6 a rolką przeciwbieżną 9; zaś według przykładu wykonania pokazanego na fig. 2, tkanina podstawowa 2 jest prasowana pomiędzy rolką transportową 8b przenośnika 7, a rolką przeciwbieżną 9.

Elementy przenoszące 6, 7 stykają się z drukarką 4 do druku sitowego w obszarze 14 oraz z tkaniną podstawową 2 w obszarze 15, odpowiednio, przy czym wspomniane obszary 14, 15 są umieszczone w tej samej płaszczyźnie lub w płaszczyznach równoległych. Płaszczyzna(y) zawierające osie obrotu drukarki sitowej 4, rolki przenoszącej 6 lub przenośnika 7 oraz rolki przeciwbieżnej 9 są prostopadłe do płaszczyzny tkaniny podstawowej 2.

Tkanina podstawowa 2 styka się z każdą z dwóch rolek 6, 9 lub 8b, 9, pomiędzy którymi jest przeprowadzona, w obszarze 15.

182 251

W efekcie, ponieważ energia przyczepności warstwy spodniej 5/tkaniny podstawowej 2 jest wyższa niż warstwy spodniej 5/elementu przenoszącego 6, 7, nanoszenie ma miejsce w obszarze zetknięcia elementu przenoszącego 6, 7 z tkaniną podstawową 2.

Grudki warstwy spodniej 5 w ten sposób naniesione mają płaską powierzchnię i małą grubość oraz są rozmieszczone na powierzchni tkaniny podstawowej 2. Co więcej, ich powierzchnia jest przyczepna.

Urządzenie następnie umożliwia rozproszenie łatwotopliwych cząstek 10 polimerów na tkaninie podstawowej 2 pokrytej warstwą spodnią 5. W ten sposób łatwotopliwe cząstki 10 przywierają do powierzchni punktów przyczepnej warstwy spodniej 5.

Te łatwotopliwe cząstki 10 polimerów mogą stanowić cząstki poliamidowe lub poliestrowe, których sortyment według wielkości znajduje się w zakresie od 60 mm do 200 mm. Część tych cząstek przywiera do płaskiej powierzchni grudek naniesionej warstwy spodniej 5, a reszta pozostaje na tkaninie podstawowej 2, ale nie przywiera do niej.

W celu usunięcia nadmiaru łatwotopliwych cząstek 10 z tkaniny podstawowej 2, a zatrzymania jedynie łatwotopliwych cząstek 10 naniesionych na zarysie płaskiej powierzchni grudek warstwy spodniej 5, cały dotychczas naniesiony zestaw poddaje się gwałtownemu wybieraniu w urządzeniu odciągającym 11.

Tkanina podstawowa 2 pokryta grudkami 3 z polimerów łatwotopliwych następnie przechodzi przez komorę grzewczą i/lub radiacyjną 12, szczególnie w celu odparowania rozpuszczalnika zawartego w warstwie spodniej 5, dla jej przekształcenia w warstwę materiału o temperaturze topnienia wyższej niż temperatura topnienia łatwotopliwych cząstek 10 oraz aby stopić łatwotopliwe cząstki 10.

Niniejszy wynalazek zostanie teraz opisany za pomocą trzech przykładów wykonania przedstawionych jedynie jako wzorzec, a nie podstawa do ograniczenia zakresu ochrony.

Przykład 1. Drukarka 4 do druku sitowego ma rozstaw otworów wynoszący 75 otworów/cm², a średnica otworów drukarki sitowej wynosi 300 mm. Materiał warstwy spodniej 5 - polietylen. Skład pasty: proszek polietylenowy o sortymencie według wielkości poniżej 80 mm - 25%, woda - 60%, dodatki 10%, substancja zagęszczająca - 5%.

Materiał łatwotopliwy: poliamid w postaci proszku o sortymencie według wielkości w zakresie od 60 mm do 200 mm.

Tkanina podstawowa: materiał tekstylny dziany, pojedyncza osnowa poliestrowa z teksturowanym wątkiem poliestrowym. Ciężar: 30 g/m².

Okładzina łatwotopliwa: całkowity ciężar - 42 g/m2, z czego 4 g stanowi ciężar warstwy spodniej, a 8 g - poliamidu.

Przykład 2. Drukarka 4 do druku sitowego z rozstawieniem otworów 45 otworów/cm2, średnica otworów: 320 mm. Materiał warstwy spodniej 5 - polimer akrylowy oraz żywica aminoplastowa. Skład pasty: proszek akrylowy - 50%, żywica aminoplastowa -15%, woda - 25%, inne -10%.

Materiał łatwotopliwy: cząstki poliamidowe o sortymencie według wielkości w zakresie od 60 mm do 200 mm.

Pozostałe elementy jak w przykładzie 1.

Przykład 3. Drukarka do druku sitowego z rozstawem otworów 45 otworów/cm2, średnica otworów 320 mm, skład pasty - akrylan uretanu.

Materiał łatwotopliwy to cząstki poliamidowe o sortymencie według wielkości w zakresie od 60 mm do 200 mm.

Tkanina podstawowa to materiał tekstylny dziany, z teksturowanym wątkiem poliestrowym.

Claims (11)

1. Sposób wytwarzania okładziny z łatwotopliwych materiałów, w której tkanina podstawowa otrzymuje pokrycie z łatwotopliwych polimerów w postaci grudek, znamienny tym, że wykonuje się kolejno następujące operacje: osadza się za pomocą druku sitowego przez drukarkę (4) warstwy spodnie (5) polimerów, w postaci pasty z wiązaniami poprzecznymi lub substancji rozproszonej w rozpuszczalniku, której temperatura topnienia jest wyższa od najniższej temperatury topnienia dla tych polimerów na elemencie przenoszącym (6, 7) posiadającym regularną i gładką powierzchnię, następnie przenosi się tak uzyskane grudki o płaskiej powierzchni i małej grubości na tkaninę podstawową (2), po czym nanosi się łatwotopliwe cząstki (10) polimerów na warstwy spodnie (5) oraz przesuwa się ten zestaw okładziny łatwotopliwej (1) przez komorę grzewczą i/lub radiacyjną (12) powodując poprzeczne wiązanie i/lub stopienie pasty lub substancji rozproszonej.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że łatwotopliwe cząstki (10) polimerów nanosi się w postaci proszku, przy czym łatwotopliwe cząstki (10) polimerów, które trafiają poza zarys warstwy spodniej (5), są następnie odciągane.

3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwy spodnie (5) polimerów osadza się na elemencie przenoszącym w postaci rolki (6).

4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwy spodnie (5) polimerów osadza się na elemencie przenoszącym w postaci przenośnika bezkońcowego (7).

5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że polimer warstwy spodniej (5) jest wybrany spośród polimerów posiadających temperaturę topnienia wyższą niż cząstki polimerów łatwotopliwych (10).

6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że polimer warstwy spodniej (5) jest polietylenem.

7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że polimer warstwy spodniej (5) jest wybierany z grupy utworzonej z mieszanek aminoplastowych, żywic akrylowych, żywic aminoplastowych, poliuretanów.

8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwę spodnią (5) poddaje się wstępnej obróbce ujednoradniającej przed jej naniesieniem na tkaninę podstawową (2).

9. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwę spodnią (5) polimerów osadza się za pomocą drukarki (4) do druku sitowego na elemencie przenoszącym (6, 7), który styka się z drukarką (4) w obszarze (14) oraz do tkaniny podstawowej (2) w obszarze (15), odpowiednio, przy czym obszary (14, 15) są umieszczone w tej samej płaszczyźnie lub w płaszczyznach równoległych.

10. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że sortyment według wielkości cząstek łatwotopliwych polimerów (10) znajduje się w zakresie od 60 do 200 mm.

11. Sposób według zastrz. 10, znamienny tym, że cząstki łatwotopliwych polimerów (10) stanowią cząstki poliamidowe, poliestrowe, poliuretanowe lub polietylenowe.

Przedmiotem mniejszego wynalazku jest sposób wytwarzania okładziny z łatwotopliwych materiałów.