PL171134B1 - Przyrzad do usmierzania stanów bólu PL - Google Patents

Abstract

1 . Przyrzad do usmierzania stanów bólu, za- wierajacy gietka plytke elektrodowa, przez która prze- chodzi wiele zamocowanych w niej elektrod, które koncza sie koncówkami elektrodowymi wchodzacy- mi do skóry, znamienny tym, ze koncówka elektro- dowa (7) kazdej elektrody (2) jest otoczona w malej odleglosci, korzystnie 0,1 -2,0 mm, od konca (8) przez elementy oporowe (9) oddzielajace plytke elektrodo- wa (1) od obszaru skóry (10), elektrody (2) sa polaczo- ne elektrycznie z elektroda zbiorcza (6) o polaryzacji elektrycznej przeciwnej wzgledem elektrod (2) oraz elektrody (2) 1 elektroda zbiorcza (6) sa dolaczone elektrycznie do ukladu sterujacego (4) do kolejnego zasilania elektrod (2) 1 wnikania koncówek elektrodo- wych (7) do zewnetrznych warstw skóry. FIG.1 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest przyrząd do uśmierzania stanów bólu, zwłaszcza do łagodzenia chronicznych i ostrych stanów bólu oraz swędzenia, jak również do oddziaływania na poszczególne mięśnie i do zwiększenia przepływu krwi w tkankach.

Znane jest, że pobudzenie czułych mechanoreceptorów w skórze może uśmierzyć ból i swędzenie. Najbardziej znana teoria Melzacka i Walla, opublikowana w Science, 150: strony 971-979,1965, przedstawia bardzo szczegółowo, jak może przebiegać oddziaływanie wzajemne pomiędzy mechanorecepcją i bólem. W oparciu o tę teorię w latach 70-tych i 80-tych zrealizowano urządzenia do elektrycznego pobudzania przez skórę nerwów dla zapewnienia złagodzenia bólu. Te urządzenia pobudzają całe nerwy, mianowicie pasma włókien nerwowych biegnących od skóry i leżące poniżej tkanki. Ten sposób okazał się skuteczny przy pewnych stanach bólu u około 50% badanych pacjentów. Ostatnio badania neurofizjologiczne wykazały, że tory bólu mają szczególną organizację z określonymi, pobudzającymi i hamującymi obszarami skóry, co opublikowali Schouenborg, J. Physiol, 356: strony 169-192, 1984; Schouenborg i Kalliomaki, Exp. Brain Res. 83: strony 67-78,1990. Jeżeli ma się uzyskać skuteczne uśmierzenie bólu, należy specjalnie pobudzić miejscowe obszary skóry. Poprzednia technika nie stwarza tej możliwości, ponieważ są pobudzane całe nerwy od skóry, jak również leżące poniżej tkanki. Badania nad strukturą torów bólu wykazały, że komórki nerwowe bólowe, jak również inne komórki nerwowe odbierające informacje z powierzchni ciała, mogą być maksymalnie pobudzane z bardzo małych obszarów skóry. Ostatnie badania wykazały również, że poszczególne mięśnie można pobudzić i zahamować z określonych obszarów skóry. Aktywność mięśni mogłaby być regulowana przez pobudzenie specyficznych obszarów skóry. Ma to znaczenie na przykład przy ułatwianiu aktywności ruchowej niepełnosprawnych.

Znana jest z opisu patentowego USA nr 3 612 061 giętka matryca elektrod wykorzystująca zmysł dotyku niewidomych do przesyłania informacji. Matryca zawiera giętką płytkę z elektrodami. Każda elektroda jest dołączona do oddzielnego kabla prowadzącego do układu zasilania mocy. Płytka jest uziemiona. Elektrody mogą być pobudzane indywidualnie, zgodnie z różnymi modelami. Każda elektroda wystaje z płytki i jest wykonana z cylindra mającego wypukłą powierzchnię, która jest przykładana do skóry pod ciśnieniem, ale nie wchodzi do skóry. Ponieważ elektrody nie wchodzą do skóry, potrzebne jest większe napięcia do pobudzania receptorów skóry i nerwów. W wyniku tego prąd rozpływa się na większą odległość.

Znany jest z opisu patentowego USA nr 4 982 743 reduktor swędzenia, który zawiera płytkę z elektrodami, mający powierzchnię mniejszą niż 4 cm i mający wystające i tępe elektrody przykładane do skóry. Elektrody wystają ze skóry na odległość 0,2-1,0 mm. Końcówki elektrod nie są zaostrzone i są jedynie dociskane nieznacznie do skóry, gdy głowica elektrody jest przykładana do powierzchni skóry. Elektrody nie wnikają i nie dziurawią skóry. Skóra jest pobudzana przez napięcie stałe, co najwyżej 20 V, w ciągu około jednej minuty. Stosowany jest prąd stały, a nie impulsowe pobudzanie. Pobudzanie nie jest odczuwane, to znaczy nie pobudza w sposób zauważalny receptorów skóry, podczas gdy swędzenie jest łagodzone. Urządzenie nie stwarza możliwości kolejnego pobudzania różnych elektrod.

Znany jest z europejskiego opisu patentowego nr 0 377 057 obsługiwany ręcznie przyrząd elektromedyczny do przeciwbólowego oddziaływania na skórę, mający cztery pary elektrod umieszczonych w płytce. Tępe i okrągłe elektrody nie wnikają do skóry. Pary elektrod są pobudzane z taką samą częstotliwością. Nie jest możliwe pobudzanie tych elektrod kolejno. Napięcie pobudzania jest duże w celu pobudzenia receptorów i nerwów, natomiast gęstość prądu w skórze nie jest duża.

Znane są z europejskiego opisu patentowego nr 0 249 532, opisów patentowych USA nr 4 982 742, 4 509 535, 4 453 548, 4 823 810, 4 708 149, 4 722 354, 4 867 166, 5 038 796 i 4 254 776 podobne przyrządy, które wszystkie mają wspólne to, że nie ma miejsca wnikanie elektrod do skóry i dlatego nie mogą być specyficznie pobudzane mechanoreceptory i receptory bólu skóry oraz żaden z tych przyrządów nie umożliwia kolejnego pobudzania.

Znany jest ze zgłoszenia międzynarodowego nr WO 09/05560 terapeutyczny przyrząd igłowy do pobudzania specyficznych punktów na ciele.

W opisie patentowym USA nr 5 058 605 przedstawiono sposób i przyrząd do sterowanego, miejscowego, nieinwazyjnego przykładania impulsów stałoprądowych do tkanek ludzi i zwierząt.

W opisie patentowym USA nr 4 926 879 ujawniono stymulator elektro-dotykowy do elektrycznego pobudzania skóry w reakcji na sygnał elektryczny.

Znany jest z opisu patentowego USA nr 5 067 495 sposób oddziaływania na ból przez przykładanie sygnału elektrycznego mającego przebieg monofazowy do miejsca, w którym pacjent odczuwa ból.

W przyrządzie według wynalazku końcówka elektrodowa każdej elektrody jest otoczona w małej odległości, korzystnie 0,1-2,0 mm, od końca przez elementy oporowe oddzielające płytkę elektrodową od obszaru skóry. Elektrody są połączone elektrycznie z elektrodą zbiorczą o polaryzacji elektrycznej przeciwnej względem elektrod. Elektrody te i elektroda zbiorcza są

171 134 dołączone elektrycznie do układu sterującego do kolejnego zasilania elektrod i wnikania końcówek elektrodowych do zewnętrznych warstw skóry.

Korzystnie elektrody stanowią katody i elektrodę zbiorczą stanowi anoda.

Korzystnie układ sterujący jest dołączony do elektrod przy przepływie prądu impulsowego o częstotliwości 1-300 Hz, natężeniu prądu nie przekraczającym 6 mA i czasie trwania impulsu 0,01-5 ms.

Najkorzystniej układ sterujący jest dołączony do elektrod przy przepływie prądu impulsowego o częstotliwości 5-100 Hz, natężeniu prądu nie przekraczającym 3 mA i czasie trwania impulsu 0,2-1,0 ms.

Płytka elektrodowa ma korzystnie powierzchnię 4 - 300 cm² i w płytce elektrodowej jest zamocowanych korzystnie 2-100 elektrod.

Końcówka elektrodowa każdej elektrody jest zaostrzona, ma krawędź tnącą lub bardzo małą powierzchnię przekroju poprzecznego i jest otoczona przez elementy oporowe w odległości 0,2 - 1,2 mm od końca.

Powierzchnia styku elementów oporowych ze skórą jest płaska lub płaska w pobliżu końcówki elektrodowej i zaokrąglona do góry w kierunku płytki elektrodowej lub stożkowa, w którym to przypadku kąt pomiędzy końcówką elektrodową i elementami oporowymi jest mniejszy lub równy 160°.

Jedna lub więcej płytek elektrodowych jest dołączonych do obszaru skóry poddawanego oddziaływaniu.

Przyrząd według wynalazku korzystnie jako elektrody w płytce elektrodowej zawiera tylko elektrody w parach lub grupach, tworzące wzajemne pary anoda-katoda.

Zaletą wynalazku jest zapewnienie przyrządu umożliwiającego szczególne pobudzenie receptorów skóry w celu uśmierzenia chronicznych i ostrych stanów skóry oraz swędzenia, oddziaływanie na poszczególne mięśnie i zwiększanie przepływu krwi w tkankach.

Przyrząd według wynalazku różni się od znanych urządzeń pobudzaniem przeprowadzanym miejscowo w określonym funkcjonalnym obszarze skóry. Ponieważ można realizować kolejno pobudzanie z wielu punktów, oddziałując na poszczególne receptory skóry przy stosunkowo małej częstotliwości, można zmniejszyć zjawisko zmęczenia poszczególnych włókien nerwowych. Przyrząd według wynalazku początkowo powoduje wzrost miejscowego i krótkiego bólu typu ukłucia, który jest eliminowany przez stopniowe zwiększenie natężenia pobudzania. Przyrząd umożliwia użycie prądu o natężeniu mniejszym od 6 mA, podczas gdy znane przyrządy stosują prąd rzędu 30 - 60 mA. Również użyte napięcie poniżej 40 V, zwykle poniżej 20 V jest znacznie mniejsze niz stosowane w znanych przyrządach w zakresie 50 - 200 V. To powoduje zmniejszenie niebezpieczeństwa komplikacji, na przykład w przypadku sportowców. Natomiast akupunktura różni się od wynalazku głównie zastosowaniem pobudzania receptorów różnego typu wzdłuż igły i w pobliżu nerwów. Natężenie prądu stosowanego w akupunkturze jest z reguły większe niż stosowane według wynalazku.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w widoku bocznym przyrząd według wynalazku, fig. 2 - w przekroju elektrodę umieszczoną w płytce elektrodowej przyrządu z fig. 1, fig. 3A, 3B, 3C i 3D - w przekroju cztery różne końcówki elektrodowe i elementy oporowe według wynalazku oraz fig. 4 - w przekroju w widoku perspektywicznym poszczególne części skóry.

Figura 1 przedstawia płytkę elektrodową 1 zaopatrzoną w kilka elektrod 2 zamocowanych w niej i przechodzących przez nią. Elektrody 2 są dołączone do układu sterującego 4 przez linie elektryczne 3. Układ sterujący 4 jest z kolei dołączony przez linię elektryczną 5 do elektrody zbiorczej 6 o polaryzacji elektrycznej przeciwnej względem elektrod 2. Płytka elektrodowa 1 z elektrodami 2 wystającymi ze strony dolnej oraz elektroda zbiorcza 6 są przykładane do obszaru skóry 10 w celu jego pobudzania.

Płytka elektrodowa 1 jest giętka i zasadniczo płaska. Płytka może mieć różne kształty w zależności od wymiarów obszaru skóry podlegającego pobudzeniu. Płytka jest wykonana ze zwykłego giętkiego materiału stosowanego na zakrzywionych częściach korpusu, takich jak kolanka, występy i progi. Płytka ma powierzchnię około 1-500 cm², najczęściej około 4-300 cm².

Wymiary płytki zależą od obszaru skóry podlegającego pobudzeniu. Gdy skóra ma małą gęstość receptorów, muszą być pobudzane dość duże jej obszary. Dla przykładu stosunkowo duże obszary są pobudzane na grzbiecie i tyle głowy, podczas gdy mniejsze obszary są pobudzane na ramionach i twarzy. W razie potrzeby może być dołączona dodatkowajedna lub więcej płytek elektrodowych 1, gdy mają być pobudzane duże obszary skóry. Płytka elektrodowa 1 może być izolatorem elektrycznym jako całość lub może być wykonana z izolatora w warstwie najbliższej skóry, a w warstwie pokrywającej jest wykonana albo z przewodów przewodzących prąd elektryczny, odchodzących od elektrod 2 do układu sterującego 4 albo może być wykonana jako płytka drukowana. Płytka elektrodowa 1 ma na przykład kształt tulei z kauczuku silikonowego.

Figura 2 pokazuje, że elektrody 2 przechodzą przez wnęki w płytce elektrodowej 1 i wystają z dolnej strony płytki skierowanej na obszar skóry 10. Elektrody 2 są wydłużone i wykonane ze zwykłego materiału przewodzącego. Górny koniec każdej elektrody 2 jest dołączony, poprzez linię elektryczną 3, do układu sterującego 4. Ten górny koniec może wystawać z górnej strony płytki elektrodowej 1 skierowanej od obszaru skóry lub może być umieszczony w płytce elektrodowej 1. Przy dolnym końcu elektroda 2 kończy się końcówką elektrodową 7 przeznaczoną do wnikania do do obszaru skóry 10. Końcówka elektrodowa 7 jest tak zaprojektowana, że może wnikać do skóry wystarczająco dla uzyskania wymaganego pobudzenia receptorów skóry. Końcówka elektrodowa 7 jest zaostrzona pod kątem mniejszym niż 90°C, korzystnie mniejszym niż 45°C, może być stożkowa lub stożkowa wypukło/wklęsło lub może mieć krawędź tnącą. Może mieć ona kształt igły lub szpilki. Powierzchnia przekroju poprzecznego końcówki elektrodowej 7 może być również tak mała, że wchodzi do skóry przy wywieraniu nacisku, bez względu^na jej konstrukcję. Powierzchnia przekroju poprzecznego wynosi co najwyżej około 1 min, najczęściej co najwyżej 0,25 mm², w celu zmniejszenia do minimum uszkodzeń skóry spowodowanych przez wnikanie.

W celu uzyskania sterowanego wnikania są ponadto zastosowane elementy oporowe 9 umieszczone wokół wystającej dolnej części elektrody wykonanej z końcówką elektrodową 7 w taki sposób, że otaczają również elektrodę 2 i służą jako rozporka między dolną stroną płytki elektrodowej 1 i obszarem skóry 10. Powodują także utworzenie szczeliny powietrznej 11 pomiędzy płytką elektrodową 1 i obszarem skóry 10. Termin końcówka elektrodowa jest stosowany do oznaczenia części elektrody 2 wystającej z elementów oporowych 9. Elementy oporowe 9 mogą być wykonane ze zwykłego materiału, na przykład materiału przewodzącego elektrycznie albo materiału izolacyjnego i mogą mieć różną konstrukcję. Elementy oporowe mają na przykład kształt wydrążonego cylindra o wysokości około 0,1-5 mm. Jego powierzchnia styku ze skórą, która jest pierścieniowa, ma wymiar około 0,2-25 mm2 w zależności od gęstości rozmieszczenia elektrod i krzywizny powierzchni skóry. Zwykle powierzchnia styku ze skórą elementów oporowych 9 wynosi około 3 mm2. Elementy oporowe 9 mogą być oddzielnymi elementami przyrządu, lecz mogą być także wykonane jako całość z elektrodami 2. Elementy oporowe 9 umożliwiają wnikanie elektrody 2 na określoną głębokość do skóry, gdy nacisk następuje z góry. Dolny koniec elementów oporowych 9 jest na przykład wypukły w celu optymalnego styku ze skórą. Powierzchnia styku ze skórą może być także płaska lub płaska tylko w pobliżu końcówki elektrody 7 i zaokrąglona do góry z kierunku płytki elektrodowej 1 albo też stożkowa.

Figury 3A, 3B, 3C i 3D przedstawiają cztery przykłady wykonania końcówek elektrodowych 7 i elementów oporowych 9. Kąt α między elementami oporowymi 9 i końcówką elektrodową 7 nie przekracza 160°, aby umożliwić zadowalające sterowanie głębokością wnikania elektrod 2 do skóry. Kąt α między elementami oporowymi 9 i końcówką elektrodową 7 wynosi na przykład około 90°. Jest również możliwy przyrząd, w którym płytka elektrodowa 1 służy sama jako element oporowy, jednak taki układ nie zapewnia zadawalającego sterowania głębokością wnikania elektrod 2 do skóry.

Różne receptory są umieszczone na różnych głębokościach w skórze, jest więc możliwe wybranie grupy pobudzanych receptorów przez zmianę głębokości wnikania końcówki elektro6 dowej 7 do skóry. Wynalazek znajduje szczególne zastosowanie do pobudzania receptorów w dolnej części naskórka i górnej części skóry. W przypadku, gdy elektroda 2 jest przykładana do obszaru skóry 10, wywierając nacisk, końcówka elektrodowa 7 dziurawi izolujące elektrycznie warstwy naskórka czyli warstwę corneum i warstwę lucidum, to jest warstwę zrogowaciałą utworzoną z martwych komórek skóry.

Figura 4 przedstawia w przekroju strukturę i położenia receptorów w skórze. Elektrody 2 powinny dochodzić do dolnej części naskórka 13 i górnej warstwy 16 skóry, stanowiących miejsce położenia nociceptorów 14 i mechanoreceptorów 15. Termin receptory stosowany w opisie dotyczy mechanoreceptorów i nociceptorów, jak również śródskórnych włókien nerwowych w naskórku 13 i górnej warstwie 16 skóry. Warstwa zrogowaciała 12 tworzy górną część naskórka 13. W przypadku, gdy końcówka elektrodowa 7 przechodzi przez te warstwy skóry, rezystancja elektryczna pomiędzy końcówką elektrodową 7 i receptorem jest znacznie zmniejszona. Napięcie i natężenie prądu wymagane do pobudzenia receptorów w skórze mogą być zatem również znacznie zmniejszone. Głębokość wnikania do skóry, to jest odległość pionowa pomiędzy końcem 8 końcówki elektrodowej 7 i założonym przedłużeniem powierzchni elementów oporowych 9 przykładanych do części skóry 10, zależy od rodzaju skóry podlegającej pobudzaniu i od tego, jak głęboko w skórze zachodzi pobudzanie. Końcówka elektrodowa 7 wystaje na przykład na około 0,1-2,0 mm, zwykle na około 0,2-1,2 mm. Termin wnikanie do skóry, stosowany w całym opisie, obejmuje wnikanie przez warstwy skóry do czułych mechanoreceptorów 15 i nociceptorów 14 znajdujących się w dolnej części naskórka 13 i górnej warstwie 16 skóry.

Elektrody 2 można umieszczać w różnych odległościach od płytki elektrodowej 1. Jednak z przyczyn praktycznych nie powinny być stosowane odległości większe od około 30 - 50 mm i mniejsze od około 2 - 5 mm. Liczba elektrod 2 na płytkę elektrodową 1 wynosi około 2 do 100, najczęściej około 15-50. Można zastosować również płytkę elektrodową 1 z pojedynczą elektrodą, jednak w tym przypadku uśmierzenie bólu jest bardziej ograniczone niż przy stosowaniu płytki z wieloma elektrodami. Elektrody 2 umieszcza się na przykład asymetrycznie na płytce elektrodowej 1, zależnie od obszaru skóry poddawanego obróbce.

Płytka jest na przykład owalna lub prostokątna i ma powierzchnię równą około 100 cm², a na płytce jest rozmieszczonych symetrycznie 16 elektrod oddalonych od siebie o 20 mm. Elektrody 2 są na przykład cylindryczne i mają średnicę równą około 0,5 mm.

Płytka elektrodowa 1 może także składać się z warstwy górnej mającej elementy scalone lub elementy drukowane i z dolnej warstwy izolacyjnej. Element oporowy 9 jest wykonany integralnie z elektrodami 2.

Układ sterujący 4, który jest dołączony do każdej elektrody 2 na płytce elektrodowej 1 przez linie elektryczne 3, wykorzystuje zwykle obwody elektroniczne i jest przeznaczony do dostarczania wymaganych wartości parametrów elektronicznych stosowanych według wynalazku. Układ sterujący 4 jest albo zawarty w oddzielnej obudowie albo obudowany bezpośrednio na płytce elektrodowej 1. Elektrody są pobudzane na przykład kolejno, to jest jedna po drugiej, dla uzyskania optymalnego efektu. Chociaż równoczesne pobudzanie wszystkich elektrod jest możliwe, to nie daje to dobrych wyników. Przy pomocy układu sterującego 4 częstotliwość dla każdej elektrody 2 można zmieniać od 1 Hz do 300 Hz, zwykle od 5 Hz do 100 Hz, najczęściej wynosi ona około 40 Hz. Napięcie i natężenie prądu wymagane do pobudzania receptorów w skórze są zmniejszone co najwyżej do około 40 V i 6 mA, zwykle do około 20 V i 3 mA. Zwykle napięcie nie przekracza około 15 V, a natężenie prądu nie przekracza około 1-3 mA. Przy zastosowaniu przyrządu według wynalazku do uśmierzania bólu i swędzenia, napięcie jest stopniowo zwiększane podczas pierwszego okresu trwającego około 5-10 minut, co znacznie zmniejsza jakiekolwiek niekorzystne uczucie. Pobudzanie jest nadal kontynuowane przez około 20-50 minut, jednak może być potrzebne więcej czasu w przypadku pewnych stanów bólu. Wymagany czas trwania impulsu wynosi około 0,01-5 ms, zwykle 0,2-1 ms i wynosi najczęściej 0,2 ms. Powyższe parametry zależą od tego, który obszar skóry ma być pobudzany.

Układ sterujący 4 jest dołączony poprzez linię elektryczną do przewodzącej elektrycznie elektrody zbiorczej 6, która jest elektrodą o przeciwnej polaryzacji niż elektrody 2. Elektroda

1721134 zbiorcza 6 jest wykonana ze zwykłego materiału i jest, podobnie do płytki elektrodowej 1, dostosowana do zakrzywionych powierzchni korpusu. Kształt i powierzchnia elektrody zbiorczej 6 są zmieniane w znacznym stopniu, a powierzchnia wynosi około 15-25 cm2. Wymagany przepływ prądu zachodzi pomiędzy elektrodami 2 i elektrodą zbiorczą 6 o przeciwnej polaryzacji. Elektrodę zbiorczą 6 przykłada się do obszaru skóry 10 w pewnej odległości od płytki elektrodowej 1 lub przykłada się jako ramkę wokół płytki. Elektroda zbiorcza 6 może być umieszczona również inaczej względem płytki elektrodowej 1.

Wobec tego elektrody 2 mogą być albo katodami albo anodami. Zalecane jest, żeby elektrody 2 były katodami, elektroda zbiorcza 6 anodą, ale może też być i odwrotnie. Elektrody 2 na płytce elektrodowej 1 w innym przypadku działają parami jako katoda i anoda. Odmiennie grupy dwóch lub więcej elektrod 2 na płytce elektrodowej 1 współdziałają jako pary katoda-anoda z inną grupą elektrod 2 na płytce elektrodowej 1. W tym przypadku elektroda zbiorcza 6 jest niepotrzebna.

Przyrząd przykłada się do obszaru skóry 10 przy pomocy nie pokazanego zwykłego przyrządu ustalającego, takiego jak tuleja z regulowanymi elementami zaciskowymi lub przy pomocy przyczepiania do tkanki. Wielkie znaczenie ma, że płytka elektrodowa 1 z elektrodami 2 i ich końcówkami elektrodowymi 7 są przykładane do obszaru skóry przez wywieranie regulowanego nacisku w celu uzyskania wymaganego wnikania do skóry.

Wynalazek znajduje zastosowanie przy uśmierzaniu chronicznych i ostrych stanów bólu oraz swędzenia, jak również przy oddziaływaniu na poszczególne mięśnie i przy zwiększeniu przepływu krwi w tkankach. Przyrząd według wynalazku jest przykładany pod naciskiem do obszaru skóry poddawanego pobudzaniu, przy czym końcówki elektrodowe 7 elektrod 2 wnikają do obszaru skóry 10 i dochodzą do receptorów. Elektrody 2 są pobudzane kolejno przez układ sterujący 4 przy częstotliwości około 1-300 Hz, natężeniu prądu nie przekraczającym około 6 mA i czasie trwania około 0,01-5 ms dla okresu pobudzania do około 1 godziny. Przyrząd według wynalazku może być również użyty do więcej niż jednego z tych zastosowań równocześnie.

Przy zastosowaniu wynalazku jest więc możliwe oddziaływania na aktywność ruchową kalek, których mięśnie są częściowo lub całkowicie sparaliżowane. W takim przypadku powierzchnia skóry jest pobudzana w sposób skoordynowany z zamierzoną aktywnością ruchomą. Przy zastosowaniu wynalazku można również zwiększyć miejscowo przepływ krwi w leżących poniżej tkankach. Taki wzrost przepływu krwi powoduje między innymi wzrost temperatury w obszarze skóry poddawanym oddziaływaniu.

Podczas przykładowego badania obejmującego 6 pacjentów, miejscowe uśmierzanie bólu w obszarze pobudzenia następowało w ciągu 3-5 minut. Próg bólu był znacznie zwiększany, a uczucie nakłuwania znikało całkowicie. Ponadto badania 4 pacjentów z bólem mięśni grzbietowych i kurczem ramienia wykazały dobre i długotrwałe uśmierzenie bólu trwające kilka dni.

Przyrząd według wynalazku całkowicie usunął swędzenie powodowane wstrzyknięciem' histaminy u 3 pacjentów i znacznie złagodził swędzenie u innych 3 pacjentów po około 5 minutach pobudzania. Skutek trwał dłużej niż 1 godzinę.

3/

FIG.2

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 2,00 zł

Claims (9)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Przyrząd do uśmierzania stanów bólu, zawierający giętką płytkę elektrodową, przez którą przechodzi wiele zamocowanych w niej elektrod, które kończą się końcówkami elektrodowymi wchodzącymi do skóry, znamienny tym, że końcówka elektrodowa (7) każdej elektrody (2) jest otoczona w małej odległości, korzystnie 0,1-2,0 mm, od końca (8) przez elementy oporowe (9) oddzielające płytkę elektrodową (1) od obszaru skóry (10), elektrody (2) są połączone elektrycznie z elektrodą zbiorczą (6) o polaryzacji elektrycznej przeciwnej względem elektrod (2) oraz elektrody (2) i elektroda zbiorcza (6) są dołączone elektrycznie do układu sterującego (4) do kolejnego zasilania elektrod (2) i wnikania końcówek elektrodowych (7) do zewnętrznych warstw skóry.
2. 2. Przyrząd według zastrz. 1, znamienny tym, że elektrody (2) stanowią katody i elektrodę zbiorczą (6) stanowi anoda.
3. 3. Przyrząd według zastrz. 1, znamienny tym, że układ sterujący (4) jest dołączony do elektrod (2) przy przepływie prądu impulsowego o częstotliwości 1 -300 Hz, natężeniu prądu nie przekraczającym 6 mA i czasie trwania impulsu 0,01-5 ms.
4. 4. Przyrząd według zastrz. 3, znamienny tym, że układ sterujący (4) jest dołączony do elektrod (2) przy przepływie prądu impulsowego o częstotliwości 5-100 Hz, natężeniu prądu nie przekraczającym 3 mA i czasie trwania impulsu 0,2-1,0 ms.
5. 5. Przyrząd według zastrz. 1, znamienny tym, że płytka elektrodowa (1) ma powierzchnię 4 - 300 cm² i w płytce elektrodowej (1) jest zamocowanych 2-100 elektrod (2).
6. 6. Przyrząd według zastrz. 1, znamienny tym, że końcówka elektrodowa (7) każdej elektrody (2) jest zaostrzona, ma krawędź tnącą lub bardzo małą powierzchnię przekroju poprzecznego i jest otoczona przez elementy oporowe (9) w odległości 0,2 - 1,2 mm od końca (8).
7. 7. Przyrząd według zastrz. 1 albo 6, znamienny tym, że powierzchnia styku elementów oporowych (9) ze skórąjest płaska lub płaska w pobliżu końcówki elektrodowej (7) i zaokrąglona do góry w kierunku płytki elektrodowej (1) lub stożkowa, w którym to przypadku kąt pomiędzy końcówką elektrodową (7) i elementami oporowymi (9) jest mniejszy lub równy 160°.
8. 8. Przyrząd według zastrz. 7, znamienny tym, że jedna lub więcej płytek elektrodowych (1) jest dołączonych do obszaru skóry poddawanego oddziaływaniu.
9. 9. Przyrząd według zastrz. 1 albo 8, znamienny tym, że jako elektrody w płytce elektrodowej (1) zawiera tylko elektrody (2) w parach lub grupach, tworzące wzajemne pary anoda-katoda.