PL172761B1 - Sposób i zespól do mocowania plyt elewacyjnych na budowlach plytowych PL - Google Patents

Abstract

1. Sposób mocowania plyt elewacyjnych na budowlach plytowych, zwlaszcza plyt elewacyjnych, sytuowanych na warstwie izolacyjnej plyt budow- lanych, znamienny tym, ze wykonuje sie otwór przez przewiercenie plyty elewacyjnej ( 1 ), izo- lacji (3) i plyty budowlanej (2), przy czym otwór w plycie elewacyjnej ( 1 ) wykonuje sie jako otwór przelotowy, natomiast w plycie budowlanej ( 2) jako otwór slepy, po czym osadza sie w tym otworze przecieta tuleje cylindryczna, a w niej stozkowa czesc metalowa (5). ( 1 2 ) OPIS PATENTOWY ( 1 9 ) PL ( 1 1 ) 172761 ( 1 3 ) B1 Fig. 1 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób i zespół do mocowania płyt elewacyjnych na budowlach płytowych, zwłaszcza płyt elewacyjnych sytuowanych na warstwie izolacyjnej płyt budowlanych.

Budowlom płytowym grozi w następstwie korozji elementów stalowych, wykorzystywanych do mocowania płyt elewacyjnych na tychże budowlach płytowych, osłabienie mocowania lub nawet odpadnięcie płyt elewacyjnych.

W ramach stanu techniki znane są różne możliwości dodatkowego zabezpieczania tego rodzaju płyt elewacyjnych. Rozpowszechniony jest przykładowo sposób, polegający na wykonywaniu w płytach elewacyjnych otworów o dość dużych średnicach, w których to otworach umieszczane są następnie elementy mocujące.

Niekorzystne jest przy tym to, że do wiercenia otworów niezbędne są przyrządy, które z kolei należy najpierw zamocować na zabezpieczanych płytach elewacyjnych. Przyrządy te muszą być przykręcane do płyty elewacyjnej dodatkowymi elementami mocującymi, co

172 761 wymaga wysokich nakładów i powoduje dodatkowe obciążenie płyt. W efekcie płyty ulegają uszkodzeniom, co grozi ich poluzowaniem i odpadnięciem.

w ramach stanu techniki znany jest także sposób, polegający na mocowaniu zagrożonych płyt elewacyjnych przy pomocy, udarowego wiercenia otworów w przeznaczonej do mocowania płycie elewacyjnej i płycie budowlanej. W płycie budowlanej umieszcza się następnie kołki, a w służącej celom izolacyjnym przestrzeni między płytami środki chemiczne, na przykład klej dwuskładnikowy lub podobny materiał, po czym płyty łączy się ze sobą przy pomocy śrub.

Niekorzystne w tym sposobie jest to, że przewiercana płyta elewacyjna ulega uszkodzeniu, ponieważ wstrząsy, wywołane wierceniem udarowym, zwłaszcza płyty elewacyjnej, powodują odbijanie kawałków płyty. Zwiększa to obciążenie płyt i stwarza wysokie zagrożenie. Kolejną wadę stanowi groźne dla środowiska użycie środków chemicznych. Sposób ten jest niekorzystny również dlatego, że każda płyta wymaga wielu elementów mocujących, które są widoczne na budynku.

Z niemieckiego opisu nr 28 03 709 znane jest mocowanie płyt elewacyjnych na budowli, w którym następuje połączenie z mocowanymi w otworach budynku i umieszczanymi na płytach elewacyjnych pustymi, na kształt kołków rozporowych rozporkami, otwartymi od strony odwrotnej względem budynku, które to rozporki służą do osadzenia dopasowanego do wymiarów pustki trzpieni rozporowych.

Sposób ten jest niekorzystny z uwagi na to, że stabilność mocowania osiąga się tu w oparciu o czyste siły rozporowe, działające w układzie z tworzywa sztucznego, co po krótkim czasie .prowadzi w wyniku reaik^s^cuj^ji tworzywa do poluzowania mocowań. Wadą tego systemu jest również ograniczenie możliwości jego stosowania jedynie do lekkich elementów elewacyjnych.

Celem wynalazku jest zaproponowanie sposobu i zespołu do mocowania płyt elewacyjnych na budynkach, które umożliwiłyby pewne i nie wymagające dużych nakładów mocowanie również cięższych płyt oraz zapobiegałyby w dużym stopniu dodatkowym obciążeniom mocowanych płyt i budynku.

Sposób według wynalazku polega na tym, że wykonuje się otwór przez przewiercenie płyty elewacyjnej, izolacji i płyty budowlanej, przy czym otwór w płycie elewacyjnej wykonuje się jako otwór przelotowy, natomiast w płycie budowlanej jako otwór ślepy, po czym osadza się w tym otworze przeciętą tuleję cylindryczną, a w niej stożkową część metalową, korzystnie prowadząc przewiercenie ukośnie pod kątem od .0° do 30° względem płyt elewacyjnych.

Zespół, do mocowania płyt elewacyjnych na budowlach płytowych, charakteryzuje się tym, że stanowi go stożkowa część metalowa umieszczona w przeciętej tulei cylindrycznej sytuowana w przelotowym otworze płyty elewacyjnej i ślepym otworze płyty budowlanej. Korzystnie zespół posiada element zamykający otwór w płycie elewacyjnej, a stożkowa część metalowa i tuleja są ze stali wysoko-jakościowej. Zespół do mocowania płyt elewacyjnych na budowlach płytowych, w innej postaci wykonania charakteryzuje się tym, że stanowi go stożkowa część metalowa posiadająca na swych końcach stożkowe odcinki, zbieżne w kierunku zewnętrznym, z których każdy jest umieszczony w przeciętej tulei cylindrycznej, przy czym jeden odcinek stożkowy wraz z tuleją jest umieszczony w otworze ślepym płyty budowlanej, a drugi w otworze przelotowym płyty elewacyjnej i izolacji. '

Korzystnie zespół posiada element zamykający otwór w płycie elewacyjnej, a tuleja i stożkowa część metalowa są ze stali wysoko-jakościowej. Tuleja sytuowana w płycie elewacyjnej może być jednak również z tworzywa sztucznego.

Zastosowanie zgodnego z wynalazkiem sposobu zapewnia bezwstrząsowe wiercenie otworów i umożliwia niezawodne mocowanie płyt przy minimalnym obciążeniu łączonych płyt. Zwłaszcza użycie przeciętej przez przeszlifowanie tulei i stożkowej części metalowej daje gwarancję dokładnego i pozbawionego luzów mocowania. Ukośne ustawienie układu mocującego sprawia, że nie obciąża on w żaden sposób płyt. Jeżeli płyty są utrzymywane wyłącznie przez zgodne z wynalazkiem zespoły, zachodzi wówczas samoczynne wzajemne dociąganie płyt, co przyczynia się do zwiększenia niezawodności mocowania. Ponadto

172 761 można oziębić stożkową część metalową przed włożeniem do tulei. Powoduje to silniejsze działanie rozporowe tulei co również zwiększa niezawodność mocowania.

Istotną zaletą zgodnego z wynalazkiem zespołu jest to, że naprężenia zginające pochodzą wyłącznie od ciężaru własnego elewacji, a działający na nią napór wiatru musi najpierw, dzięki ukośnemu ustawieniu elementów mocujących w pionie, pokonać ciężar własny elewacji betonowej. W związku z tym zgodny z wynalazkiem zespół nadaje się do późniejszego zabezpieczania ciężkich płyt elewacyjnych z betonu.

Rozwiązanie, w którym element mocujący ma dwa odcinki stożkowe umożliwia pewne mocowanie płyt elewacyjnych również w przypadku większych tolerancji otworów oraz w przypadku istnienia różnych otworów w płycie budowlanej i płycie elewacyjnej.

Dzięki rozwiązaniu według wynalazku, wymagane do montażu układów zgodnych ze stanem techniki, kosztowne operacje stały się zbędne. Dotyczy to ustawiania płyt i ich kosztownego mocowania przy pomocy śrub. Montaż zgodnego z wynalazkiem zespołu wymaga bardzo małego nakładu pracy, dając jednocześnie wysoki stopień pewności.

Możliwe jest również uszczelnienie pozostałego w elewacji otworu dodatkowym elementem zamykającym. W ten sposób uzyskuje się tę korzyść, że po wykonaniu prac remontowych nie są widoczne żadne elementy mocujące, które zakłócałyby ogólny obraz elewacji. Zgodny z wynalazkiem sposób można dzięki temu stosować również w takich przypadkach, gdy celem prac jest wyłącznie zabezpieczenie istniejących płyt elewacyjnych, nie jest natomiast przewidywane umieszczanie żadnych nowych elementów elewacyjnych.

Przedmiot wynalazku został uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym: fig. 1 przedstawia część płytowego elementu budowlanego w przekroju poziomym, w którym to elemencie płyty zostały zabezpieczone według zgodnego z wynalazkiem sposobu, fig. 2 - tuleję w widoku bocznym, fig. 3 - część stożkową w widoku bocznym, fig. 4 - wykonaną w postaci podwójnego stożka część stożkową w widoku bocznym, fig. 5 - zgodny z wynalazkiem układ z podwójnym stożkiem i dodatkową tuleją w rozstrzeleniu, fig. 6 - zgodny z wynalazkiem układ z podwójnym stożkiem i dodatkową tuleją w stanie zmontowanym.

Figura 1 pokazuje mocowanie płyt według zgodnego z wynalazkiem sposobu. Płyta elewacyjna 1 jest zamocowana na płycie budowlanej 2. Między obiema płytami znajduje się izolacja 3. Po wykonaniu ukośnego otworu w płycie elewacyjnej 1 i płycie budowlanej w otwór ten wsuwana jest przecięta cylindryczna tuleja 4, a następnie kilkoma uderzeniami młotka wbijana stożkowa część metalowa 5. Na skutek tego tuleja 4 rozszerza się i zapewnia mocne osadzenie w otworze, a w związku z tym pewne połączenie obu płyt. Pozostała część otworu jest następnie uszczelniania przy' pomocy elementu zamykającego 6.

W przedstawionej na fig. 5 i 6 postaci wykonania użyto stożkowej części metalowej 7, wyposażonej w dwa odcinki stożkowe. W trakcie montażu tego układu po wykonaniu otworu wsuwana jest najpierw tylna przecięta cylindryczna tuleja 4. Długość tej tulei 4 odpowiada przy tym w przybliżeniu głębokości otworu, wykonanego w płycie budowlanej 1. Następnie w otworze umieszcza się stożek podwójny części metalowej 7, mocując go uderzeniem młotka. Na drugi stożek części metalowej 7 nasadzona jest dodatkowa przecięta cylindryczna tuleja 8. Kolejne uderzenie młotka w tę dodatkową tuleję zapewnia trwałe mocowanie całego układu.

Ε©

Fig. 4

Fig. 6

172 761

Fig. 1 (/ \

Fig. 2 {ΞΞΞ

Fig. 3

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 2,00 zł

Claims (9)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób mocowania płyt elewacyjnych na budowlach płytowych, zwłaszcza płyt elewacyjnych, sytuowanych na warstwie izolacyjnej płyt budowlanych, znamienny tym, że wykonuje się otwór przez przewiercenie płyty elewacyjnej (1), izolacji (3) i płyty budowlanej (2), przy czym otwór w płycie elewacyjnej (1) wykonuje się jako otwór przelotowy, natomiast w płycie budowlanej (2) j ako otwór ślepy, po czym osadza się w tym otworze przeciętą tuleję cylindryczną, a w niej stożkową część metalową (5).
2. 2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że przewiercanie prowadzi się ukośnie względem płyt elewacyjnych (1) pod kątem od 0° do 30°.
3. 3. Zespół do mocowania płyt elewacyjnych na budowlach płytowych, zwłaszcza płyt elewacyjnych, sytuowanych na warstwie izolacyjnej płyt budowlanych, znamienny tym, że stanowi go stożkowa część metalowa (5) umieszczona w przeciętej tulei cylindrycznej (4) sytuowana w przelotowym otworze płyty elewacyjnej (1) i ślepym otworze płyty budowlanej (2).
4. 4. Zespół według zastrz. 3, znamienny tym, że posiada element (6) zamykający otwór w płycie elewacyjnej (1).
5. 5. Zespół według zastrz. 3, znamienny tym, że stożkowa część metalowa (5) i tuleja (4) są ze stali wysokojakościowej.
6. 6. Zespół do mocowania płyt elewacyjnych na budowlach płytowych, zwłaszcza płyt elewacyjnych, sytuowanych na warstwie izolacyjnej płyt budowlanych, znamienny tym, że stanowi go stożkowa część metalowa (7) posiadająca na swych końcach stożkowe odcinki, zbieżne w kierunku zewnętrznym, z których każdy jest umieszczony w przeciętej tulei cylindrycznej* (4,8), przy czym jeden odcinek stożkowy wraz z tuleją (4) jest umieszczony w otworze ślepym płyty budowlanej (2), a drugi (8) w otworze przelotowym płyty elewacyjnej (1) i izolacji (3).
7. 7. Zespół według zastrz. 6, znamienny tym, że posiada element (6) zamykający otwór w płycie elewacyjnej (1).
8. 8. Zespół według zastrz. 6, znamienny tym, że tuleja (4) i stożkowa część metalowa (5) są ze stali wysokojakościowej.
9. 9. Zespół według zastrz. 6, znamienny tym, że tuleja (7) jest z tworzywa sztucznego.